'Ouderschap moet niet heilig zijn' "r«| J REGIO 1 tering tussen toetsen toetsen' afl<=ggen. isumentenneukerij situatie moeten Pedagoog Tonny Weterings hekelt het zwabberbeleid van jeugdzorg 1: De laatste dinsdag 15 maart 2005 VRAAG l|al Bureau Rijvaardigheidsbewijzen (CBR) wil het praktijk- ior het rijbewijs opsplitsen. Cursisten kunnen nu al vrijblij vend twee 'tussen- 1 maar in de nieuwe die meetellen in irdeel. Als voordeel ziet het CBR dat er een beter beeld ont- iTt#at de cursisten kunnen. Nu is het examen teveel een mo- De Leidse rijschoolhouder KOOS BAKKER (niet op foto) plan vanuit de lesauto onomwonden 'consumentenneu- u van het voorstel van CBR? het er net met mijn cursist over. Kijk, het moet betaald pe cursist moet de auto bij mij huren en de examinator ïeld. Ik denk dat zo'n tussentoets niet veel goedkoper is Samen. Ik reken 150 euro voor een examen en dat moet teer, dus reken maar uit. Als zo'n examen bijvoorbeeld jordt tussen 9.30 en 10.30 uur, scheelt mij dat twee les- Jit bereken jgen ze. Vergrote jiijn cur- jt binnen Kf drie na één examen kunt slagen, waarom zou je dan ook atoetsen doen? Dat kost de cursisten geld dat ze ook in inen houden. Ik vind het consumentenneukerij. Alleen [zonderingen, die vier of vijf examens nodig hebben, kan n voordeel bieden. Ga hier maar rechtdoor, Anneke." 1ogeen voordeel aan het plan van het CBR? is dat de cursisten bij het praktijkexamen geen bijzonde- ïngen meer hoeven te doen. Dat is het koekje, of hoe Ijlt? De krent in de pap. Een voordeeltje is het wel, maar jpweegt tegen de last van twee extra tussentoetsen? Ik liet. Linksaf, Anneke en dan rechtdoor." red Simons archieffoto: Hielco Kuipers J!T DE ARCHIEVEN 5, Dinsdag 15 Maart aisteravond werd onder auspiciën van de Stichting Leidse fin het Volkshuis de derde voordracht in het kader van de gscursus gehouden door pater J. P. Dirkse. Spreker vertel- |n de circa 500 films, die ons land elk jaar importeert, er slechts vijf zijn, die men als hoge filmkunstwerken kan en ren. Als voorbeelden noemde hij ondermeer de meester- sendieven (Italië), Brief Encounter (Engeland), Jeux Inter- jk) en The Third Man (Engeland). De pater legde er de na- net jeugdige filmpubliek, dat immers het grootste aantal :oekers vormt, beslist niet critisch genoeg naar een film iet filmproduct hierop juist wordt afgestemd, zodat een in het werkelijke leven, mede uit commerciële overwegin- (elijk ontstaat. I, zaterdag 15 maart D-kamerlid Erica Terpstra (tweede van links) sprak giste- /oners van het Leidse woonwagenkamp. Met haar colle- Kappeyne stelde zij zich gisteren op de hoogte van de i-problematiek in de Leidse regio. Leidsch Dagblad e rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na 50 (afdruk van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op gironummer IDC Media b.v., Postbus 2,1800 AA Alkmaar, onder vermelding van ad, ANNO d.d.(datum van plaatsing) of door contante betaling aan ihet Leidsch Dagblad, Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd. COLOFON 'Leidsch Dagblad |T. Klein en H. de Wit irectie.hdcuz@hdc.nl ttie: Jan Geert Majoor, pn Brandenburg redactie.ld@hdc.nl i, Leiden, tel. 071-5 356 356 s 54,2300 AB Leiden. 'van de receptie zijn: iet donderdag lur M2.30 uur ?564i5 |-5 356 325 pverlijden, geboorte, jubilea jerichten, desgewenst met Ing, via www.hdcmedia.nl of berichten@nhd.hdc.nl. 072-5196696, tel. 072- ;oop dl j23-5150 543 13677 lel: 071-5 356 300 fnnen contact opnemen |oo OUÖ(acceptgiro) liiC;™'1 jen machtiging verstrekken lier.) afschrijven van het Sntvangen €0,50 korting verzending per post Voor abonnementen die per post (binnenland) worden verzonden geldt een toeslag van €0,50 aan portokosten per verschijndag- Voor zaterdagabonnementen geldt €0,60 per zaterdag. geen krant ontvangen? Voor nabezorglng; 0800-1711 (gratis). Mobiel: 072 - 5196800. ma t/m vr: 07.30-17.00 uur; za: 08.00-13.00 uur (als op zaterdag voor 12.00 uur wordt gebeld, wordt de krant dezelfde dag nabezorgd. Wie tussen 12.00 en 13.00 uur belt, ontvangt de krant op maandag.) opzeggen Opzeggen van abonnementen: uitsluitend schriftelijk, uiterlijk één maand voor afloop van de abonnementsperiode, t.a.v. afdeling lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar. Voor leveringsvoorwaarden abonnementen zie www.leidschdagblad.nl of KvK-nummer 37014187. auteursrechten Alle auteursrechten en databankrechten ten aanzien van (de inhoud van) deze uitgave worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze rechten berusten bij HDC Uitgeverij Media BV cq. de betreffende auteur. HDC Media BV, 2004 De publicatierechten van werken van beeldende kunstenaars aangesloten bij een CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting Beeldrecht te Amstelveen. HDC Media BV is belast met de verwerking van gegevens van abonnees van dit dagblad. Deze gegevens kunnen tevens worden gebruikt om gerichte informatie over voordeelaanbieding en te geven, zowel door onszelf als door derden. Heeft u hier bezwaar tegen, dan kunt u dat laten weten aan HDC Media BV, Afdeling Lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar. „Jeugdzorg is het grootste probleem van de Nederlandse samenleving." Woorden van doctor Tonny Wete rings, pedagoog en onderzoeker aan de Leidse Universiteit. Weterings doet al 35 jaar onderzoek naar jeugdhulp verlening, kinderbescherming en pleegzorg. Ze hekelt het zwabberbe leid van jeugdzorg en schopt tegen heilige huisjes waarvan ouderliefde er één is. „Ouders hebben geen recht op een kind. Een kind heeft recht op een goede opvoeder." „We moeten meer denken vanuit het kind", zei hoofdinspecteur Joke de Vries van Inspectie Jeugdzorg vo rige week toen zij de conclusies van het onderzoek naar de kwaliteit van hulpverlening rond de 3-jarige, dra matisch om het leven gekomen Sa vanna uit Alphen aan den Rijn pre senteerde. Tonny Weterings roept dat al jaren. „Het onderzoeksrapport roept terecht veel verontwaardiging op", geeft ze aan. „Maar ik vind het niet juist dat justitie onderzoekt of zij de gezinsvoogd kan gaan Vervol gen. Hoe slecht die het ook heeft ge daan. Het beleid van jeugdzorg is nu eenmaal vooral op de ouders gericht en zo heeft de gezinsvoogd precies gewerkt." Naar de mening van de pedagoge is zo'n houding 'verwerpe lijk' als je je wilt bekommeren over het welzijn van het kind. De politiek, de rechterlijke macht en de mensen in het hulpverle ningsveld. Al jaren rede neren ze teveel vanuit de ouders. Wete rings doet dat niet. Daarom wordt de pe dagoge, die in Voor schoten woont, door pleeg- ders op handen gedragen. „Hoe vaak gebeurt het niet dat een kind dat goed gedijt bij pleegouders toch wordt teruggeplaatst in een onveilige omgeving. Grofweg omdat de moe der het opeist en belooft dat ze het voortaan beter doet." 'Schandalig' vindt Weterings zulke praktijken. „We moeten af van het idee dat het ouderschap heilig is. En we moeten af van het systeem dat ouders een oneindig recht hebben om hun kind zelf op te voeden." In de wet wordt het belang van het kind gekoppeld aan zijn ouders. Het kind heeft geen eigen recht. Wete rings wil dat de wet, die hamert op het bijeenhouden van het gezin, wordt aangepast. Goede opvoeder Een kind moet opgroeien in een lief devolle, zorgzame omgeving. Kun nen zijn ouders hem dat niet bieden, dan moet voor het kind zo snel mo gelijk een andere goede opvoeder worden gevonden. „Vervolgens kun je dat kind niet eindeloos laten wachten tot zijn moeder en/of vader eindelijk in staat is een goede opvoe der te zijn", is de mening van de on derzoekster. „Stel dat ouders goede wil tonen. Dan moet met begeleiding gericht op de omgang tussen ouders en kind binnen een paar maanden duidelijke verbetering waarneembaar zijn. Is na een halfjaar de thuissituatie niet aanwijsbaar verbeterd, dan wordt de uithuisplaatsing definitief. Vanaf dat moment is de ouder geen opvoeder meer en dat wordt hij ook nooit meer. Zo zou het echt moe ten Tonny Weterings: „Dankzij Savanna wordt nu eindelijk gediscussieerd over de vraag of ouders automatisch recht op hun kind hebben. Voor dit meisje is het te laat maar er lopen nog heel wat Savanna's rond." gaan. Ik zeg niet dat de ouder het kind nooit meer mag zien. Het staat de ouder vrij om zijn kind liefde te geven. Maar wel op voorwaarde dat de moeder of vader accepteert dat het pleeggezin de plek is waar het kind opgroeit. Ook mag de ouder het pleeggezin niet torpederen. Als ma ma steeds zegt: 'je komt wel weer thuis', durft het kind zich niet te bin den aan zijn pleegouder. Dat geeft problemen." Kinderen die in een onveilige situ atie opgroeien, worden aangetast in hun emotioneel en sociaal reageren, stelt Weterings. „In telligentie is aangeboren en wordt veel minder aangetast." Hoe eerder een kind uit een destructief opvoedingskli maat wordt weggehaald hoe beter, vindt ze. „Toch over heerst nog steeds de gedach te dat ouders een kans moe ten krijgen hun leven te bete ren." Teveel hulpverleners delen de visie dat wat voor een kind het beste is niet altijd het veiligste is. Met andere woorden: opgroeien bij een moeder die mishandelt of verwaar loost, is voor een kind be ter dan opgroeien in een vei lige omgeving buitenshuis. Woest kan Tonny Weterings worden als mensen vanuit zulke gedachten redeneren. „Een kind wordt vanzelf groot, maar ontwik kelt zich niet vanzelf. Een kind houdt niet van een vader of moe der die hem misbruikt, mishandelt of verwaarloost. Het is het overle vingsinstinct dat het kind aan die slechte opvoeder bindt. Alleen kan het nog niet bestaan. In nor male situaties ontwikkelt de re- la- Tonny Weterings, pedagoog en onderzoeker aan de Leidse Universiteit. Foto: Henk Bouwman tie tussen ouder en kind zich zo van zelfsprekend dat we allemaal het idee hebben dat die liefde is aange boren." 'Pro-pleegouder' Regelmatig moet Tonny Weterings in rechtszaken advies uitbrengen over wat het beste is voor een kind. Gaat het om pleegouders die een rechtszaak aanspannen omdat zij hun pleegkind bij zich willen hou den, velt de pedagoge al snel een oordeel dat voor de pleegouders po sitief uitvalt. „Daardoor heb ik de naam gekregen dat ik pro-pleegou der ben. Dat is niet zo. Ik ben er voor het kind. Ik kijk naar de situatie van het kind. En in de meeste gevallen is het bij de pleegouders stukken beter af." Pleegouders die tegen het beleid van jeugdzorg ingaan, zijn de paria's van de organisatie. Weterings schets een situatie die veel pleegouders moeten herkennen: „Laten we het kind Eric noemen. Met Eric van 8 gaat het ein delijk de goede kant op. Hij doet het leuk in het pleeggezin waar hij nu twee jaar woont. Met de pleegouders en hun twee andere kinderen heeft hij het goed getroffen. Het klikt van alle kanten. Sinds een tijdje slaapt Eric elke nacht lekker door en kan hij zich veel beter concentreren als hij op school zit. Zijn pleegouders zijn dol op hem en omgekeerd be gint hij hen ook steeds meer te waar deren. De onderlinge band verste vigt. Dan komt de gezinsvoogd met de mededeling dat de moeder haar kind weer wil hebben. Moeder heeft een nieuwe relatie en daar past Eric wel bij. Moeder is nog steeds aan de drank, maar wil aan haar probleem werken. De voogd wil daarom af koersen op terugplaatsing. De pleeg ouders sputteren tegen. Prompt worden ze afgeschilderd als slechte pleegouders. Want deze afvalligen gaan niet mee in het bestaande sys teem." Absolute macht Misschien stappen de pleegou ders van Eric naar de rechter, om te vechten voor de toekomst van het jongetje. Je moet heel sterk in je schoenen staan wil je als pleegouder dat doen. „Jeugd zorg heeft bijna absolute macht in ons land. Op het in houdelijk beleid is jaren achtereen amper toe zicht gehouden. Voor de wetswijziging in 1995 moest een kinderrechter, na dat hij had besloten om het kind on der toezicht te stellen, ook in de gaten houden hoe het allemaal verder liep. Ze waren meer kinder rechter dan nu. De afgelopen jaren kon jeugdzorg doen wat het goed achtte. Niemand hield zicht op de organisatie. Wat gebeurt er bij men sen die macht hebben? Die beken nen niet graag hun ongelijk. Dus als pleegouders laten doorschemeren dat ze het niet eens zijn met de gang van zaken wordt geprobeerd ze zo snel mogelijk de mond te snoeren en wordt gedreigd dat dan het kind zal worden overgeplaatst omdat de pleegouders niet meewerken aan het beleid." Toch zie je de laatste tijd steeds va ker dat pleegouders zich niet meer in de hoek laten zetten. „Stappen ze naar de rechter, dan begint de juridi sche strijd ongelijkwaardig. De ge zinsvoogd voelt het niet in zijn eigen portemonnee en kan makkelijker procederen dan de pleegouders die hun advocaat zelf moeten betalen. De kosten vormen voor sommige pleeggezinnen echt een probleem. En dan is er nog de stress die zo'n zaak met zich meebrengt." Daarom pleit Tonny Weterings voor een lan delijk fonds voor pleegouders. Dat fonds verzekert pleegouders van rechtsbijstand als ze die nodig heb ben in het belang van hun pleeg kind. Oppositie „Ik voer al jaren oppositie tegen de macht van ouders die eindeloos en willekeurig hun kind kunnen terug eisen nadat zij er eerst niet goed voor gezorgd hebben en daarna eni ge jaren helemaal niet. Soms word ik er moedeloos van. Er zijn rechters die vol vooringenomenheid beslis sen. 'Een kind hoort bij zijn moeder en daarmee basta'. Dankzij Savanna wordt nu eindelijk gediscussieerd over de vraag of ouders automatisch recht op hun kind hebben. Voor dit meisje is het te laat maar er lopen nog heel wat Savanna's rond." Nancy Ubert Symposium Samen met een collega organi seert Tonny Weterings een sym posium dat een bijdrage moét le veren aan een mentaliteitsveran dering. Op 19 april wordt van 13.00 tot 17.00 uur in het Poortge bouw van de Leidse universiteit gesproken over de positie van het kind in de pleegzorg. Van ver schillende kanten (jeugdzorg, rechterlijke macht, pleegzorg en wetenschap) wordt die positie be licht. LEIDEN, 21.45 UUR Een voordeel van een trendy, populair en klein restaurant is dat je je nooit alleen hoeft te voelen met zijn tweeën. Zowel aan de linker- als aan de rechterzijde zitten de buren namelijk zó dichtbij dat je je niet hoeft te vervelen, zelfs wanneer je even met elkaar bent uitgepraat. En dat kan natuurlijk altijd, na een week met veel werk, veel zorg en te weinig slaap. Het etentje samen, bedoeld om er weer eens met zijn tweeën uit te zijn, wordt dan dik wijls een moment van even-niet-moeten. En bovendien, een door de wol geverfd stel schrikt in het geheel niet van een stiltetje meer of minder. Maar dan zijn er altijd nog de buren. Links zitten twee vrouwen, dames van middelbare leeftijd die elke maand een 'hip tentje doen', zoals ze het zelf zeggen. Ze genieten van de sfeer, van de drukte en van het personeel dat op soepele wijze het een met het ander combineert. „Goede keus, Martha." En Mar tha neemt het compliment in ontvangst. Rechts zitten twee mannen. Ze zijn bezig met een intiem gesprek. Maar wat is intiem wanneer er vier mensen op de vierkante meter zitten? „Ik weet het niet. Ik heb alles. En zij heb al les. Ze is zelfstandig, ze heb een goedlopen de zaak, ze ziet er goed uit. Ze is lief. Maar nu ze meer wil, weet ik het niet meer." „Maar wat wil jij?" „Het gevoel houden wat ik heb met haar. Lekker mét elkaar en lekker zonder elkaar. Mijn gang gaan, ons gangetje gaan. Weet ik veel." „Wat wil zij?" „Zij wil meer, weet ik veel, samenwonen, trouwen misschien. Ik weet het niet." „Nou, dat kan je toch zeggen." „Maar ik weet niet waarom ik het niet weet. Ik zei toch: ze is alles wat ik mag wensen. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik beter dan haar kan krijgen. En ik kan toch niet zeggen dat ik niet weet waarom ik het niet weet?" „Jij bent bang. Jij bent altijd vrij geweest, al tijd stappen, altijd vrouwtjes, van jongs af aan al. Jij bent bang dat ze de laatste is. Dat je nooit meer met een ander... Je bent toch een vent, of niet?" „Ach." „Zit ik er naast dan? Nou?" „Is dat waarom jij zo in elkaar zit?" „Hoezo?" „Nou, is dat waarom je als ouwe zak van 58 met een vrouw van 32 bent? Is dat waarom je ma altijd hebt belazerd?"

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 2005 | | pagina 17