De passie van
Hendrik van Beelen
'Halfuur zitten houd ik net vol'
Uitzonderlijke blessure bedreigt carrière Witteman
Ilse Witteman: „Voetbal is mijn leven." Foto: Henk Bouwman
door Robbert Minkhorst
oegstgeest - Ilse Witteman (20)
is een van de exponenten van
een nieuwe generatie interna
tionals in het vrouwenvoetbal.
Ze debuteerde anderhalf jaar
geleden in Oranje. Op nog jon
gere leeftijd deed ze dat bij Ter
Leede in Sassenheim, en op
haar vijftiende bij de club in
haar woonplaats, UDO uit
Oegstgeest. Ze is een groot ta
lent, maar een mysterieuze
blessure bedreigt nu haar voet
balloopbaan.
Tot twee keer toe is bij Witte
man - om onverklaarbare re
den - een zwevende rib gebro
ken. Eind augustus is in het zie
kenhuis een stukje van een van
haar twee zwevende ribben
weggehaald. Daarmee zou de
kwetsuur moeten zijn verhol
pen. Direct na haar rentree op
het veld, een aantal weken gele
den, openbaarde de blessure
zich opnieuw.
Vorige week zaterdagavond was
de pijn zo hevig dat ambulan
cepersoneel haar thuis moest
behandelen. Ze kon nauwelijks
ademhalen. „Ik kreeg het in
eens heel erg benauwd. Ik zat
op dat moment. Normaal ga ik
staan en dan gaat het over, nu
lukte dat niet. Ik ging op bed
liggen en toen ging het beter. Ik
kon weer wat ontspannen.
Toen de ambulance kwam, zijn
mijn longen gecontroleerd. Als
die rib mijn longen raakt, ben ik
verder van huis. Gelukkig was
dat allemaal goed."
De mbo-scholiere mag mis
schien nooit meer voetballen.
Begin januari wordt ze voor de
tweede keer binnen een jaar ge
opereerd. „Voetbal is mijn le
ven", vertelt Witteman, thuis
op de bank. „Ik heb altijd het
Nederlands elftal willen berei
ken en nu ik er anderhalf jaar
bij zit, gebeurt dit. Ik heb er zo
veel voor gedaan om er te ko
men en dan zou het door een
blessure ineens over zijn." Dat
is zuur, beaamt ze. Zonder zie
lig te zijn of te doen, meldt de
Oegstgeestse: „Als ik naar een
wedstrijd sta te kijken, heb ik
het wel moeilijk. Als het echt
over is, dan weet ik niet hoe ik
me op dat moment zou voelen.
Ik heb nog wel hoop." Slaagt de
operatie niet dan is de conse
quentie groot. Van de twee art
sen die ze raadpleegde, zegt de
een dat ze sporten op topni
veau uit haar hoofd moet zetten
en de ander dat ze helemaal
niet meer mag voetballen.
De blessure kwam vorig seizoen
aan het licht. „Ik ontdekte in
eens een bobbel in mijn buik.
In het begin had ik nog geen
last. Later moest ik pijnstillers
gebruiken. In het begin kon ik
nog gewoon rennen, nu kan ik
eigenlijk niks meer. Een halfuur
zitten houd ik net vol. Daarna
moet ik gaan staan."
De schrik was groot toen Witte
man, kort na haar mislukte ren
tree, opnieuw bij de arts zat.
„Hij zei gelijk: het is einde ver
haal. Want als het weer je rib is,
ga ik die niet weghalen. Dat
vind ik te ingrijpend." Het
LUMC in Leiden en het Rijn
land Ziekenhuis in Leiderdorp
durfden de operatie niet aan.
Witteman wilde niet geloven
dat het voorbij zou zijn. „Ik wil
voetballen, dus liet ik het daar
niet bij zitten. Ik heb er ontzet
tend veel voor gedaan om zo
ver te komen. In Nederland is
deze blessure nog nooit voorge
komen. Uiteindelijk heb ik in
het UMC een arts gevonden die
het wil proberen." In eerste in
stantie haalt hij een nieuw stuk
je weg uit haar rib en als dat
niet helptt moet in een volgen
de operatie de hele rib eruit.
Zolang Witteman niet kan spe
len. assisteert ze een van de
bondscoaches bij het vrouwen
voetbal. Witteman coacht twee
regionale selecties van twaalf-
en dertienjarigen, die kans ma
ken op een plek in Oranje on
der 15 jaar. Zelf doorliep de
Oegstgeestse ook alle nationale
selecties. In heflfclederlands elf
tal speelt ze rechtsback, bij Ter
Leede staat ze linksbuiten. La
chend: „Dat is best raar inder
daad. Ik heb altijd links- of
rechtsback gestaan, al ben ik
wel een back die probeert mee
aan te vallen. Mijn trainer bij
Ter Leede, Alex Scholte, ziet
een linksbuiten in me. Hij zegt:
je hebt een goede actie in huis
en ik heb geen betere linksbui
ten dan jij. Hij zit ruim in zijn
verdedigers. Ik kon zo wel in de
basis komen en die plek ben ik
vervolgens niet meer kwijtge
raakt."
„Ik houd er nu rekening mee
dat het fout kan gaan. Of ik op
een lager niveau zou kunnen
spelen? Dat weet ik niet. Nu
niet. Misschien als ik een jaar
niet heb gespeeld wel. Om nou
helemaal te stoppen - daar is
het spelletje te leuk voor."
Topscorer Quick Boys blijft dromen van het profvoetbal
vrijdag 24 december 2oo4
SI
door Willem Spierdijk
katwijk - Hendrik van Beelen (25) begon op i8-jari-
ge leeftijd aan een loopbaan in het betaald voetbal.
Ruim vier jaar later keerde hij - na contracten bij FC
Utrecht, Heracles, Cambuur en Willem II - een illusie
armer terug naar zijn oude dub Quick Boys. Diep on
gelukkig voelde hij zich het laatste jaar in Tilburg,
waar hij veertien hoog op een flatje de dagen door
bracht. Gekweld door het hardnekkige buikspier
blessure kwam hij terug naar Katwijk. Binnen een
week was de blessure over en nam hij Quick Boys bij
de hand op weg naar twee kampioenschappen. Van
Beelen hoopt dat zijn derde seizoen bij Quick Boys
de club de derde titel oplevert. Maar de droom van
het profvoetbal blijft.
Kampioen met Quick Boys, je hebt veel ge
scoord, waar blijft die profclub?
,Ik heb nog een clausule in het contract met Wil
lem II. Een nieuwe club moet een afkoopsom be
talen als ik binnen drie jaar zou terugkeren naar de
profs. Maar dat contract is na dit seizoen afgelo-
:n. Ik ben dan transfervrij. Tot nu toe zijn er al-
ïn maar geruchten geweest over clubs die be
langstelling hadden, het is nooit concreet gewor
den."
Wat trekt je in het profvoetbal?
„Voetbal is mijn passie. En ik denk dat ik het be
taald voetbal aankan. Nu gaat het lekker, ik wil die
stap maken. Als ik het spelpeil bekijk van de eerste
divisie, dan denk ik vaak: dat kan ik ook. Maar
meer spelers van Quick Boys zouden dat niveau
aankunnen. Als ik een kans zou krijgen bij een
topper of subtopper in eerste divisie zou dat heel
mooi zijn."
Waarom is het de eerste keer mislukt?
„Het is misgegaan bij Willem II. Bij Cambuur liep
het nog uitstekend, ik had het daar naar mijn zin,
kwam bij Jong Oranje, en heb nacompetitie ge
speeld. Daarna kwam Willem II, dat is toch een
stapje hoger, het was een logische keus. Misschien
'lad ik bij Cambuur moeten blijven, maar dat is
ichteraf gepraat. In Leeuwarden had ik al last van
:n buikspierblessure, die steeds erger werd. Ik
ten er ook aan geopereerd. Dan woon je in een
Q flatje veertien hoog in Tilburg, in een hoekje.
Doordeweeks ben je in het krachthonk, thuis zit je
een ander hok. Een band met spelers krijg je
iet omdat je nooit op het veld staat. Je komt bui
ten de groep te staan. Vanaf dag één was dat het
jeval. Ik heb er nooit iets kunnen opbouwen, uit-
|eindelijk vereenzaam je daar."
Wanneer besloot je er mee te stoppen?
[„Mijn tweede seizoen bij Willem II zou ik ver
huurd worden aan Helmond Sport. Daar ben ik
een week geweest, ze stuurden me terug vanwege
die blessure. Dat begrijp ik ook wel. Maar die bles
sure zat toen ook tussen de oren. Weer een nieuwe
club, weer aanpassen. In overleg met Willem II is
mijn contract ontbonden, dat is heel netjes ge
gaan. Voor mij was het een verlossing. Bij Quick
Boys voelde ik me meteen weer thuis. Ik heb nooit
meer last gehad van die buikspier. Kan je zien dat
geest en lichaam met elkaar te maken hebben. Het
plezier in voetbal is weer teruggekomen."
Is dat profwereldje wel iets voor jou?
„Het is een apart wereldje. Het geslijm met de trai
ner, daar word je niet goed van. Er lopen er tussen
die er alles voor doen om een basisplaats te krijgen
of een plek op de reservebank. Je denkt: dat werkt
zo toch niet in het betaald voetbal. Maar het werkt
wel, uiteindelijk lukt het die spelers toch. Het gaat
vaak over geld. Bij Jong Oranje hadden sommige
jongens het daar regelmatig over, je hoorde abnor
male bedragen. Voor hen was het uiterlijk vertoon
heel belangrijk. Ik vind het triest wanneer je status
aan geld moet ontlenen. Hoe hoger je komt, hoe
vaker dat soort dingen belangrijk is. Bij Cambuur
heb ik het wel erg naar mijn zin gehad. Daar was
dat helemaal niét aan de orde, rustige jongens,
leuk om mee te werken. Daar ben ik goed opge
vangen, ik at bij mensen van de club, we trokken
als spelers met elkaar op. Je voelde je daar gewaar
deerd, dat maakt het gemakkelijker."
Moet je niet een beetje een 'pestventje' zijn om
te slagen in het betaald voetbal?
„Het is aan mij om te bewijzen dat je geen pest
ventje hoeft te zijn om te slagen in het betaald
voetbal. Misschien ben ik op sommige momenten
iets te lief, moet ik meer voor mezelf opkomen.
Waarom ik afgelopen zaterdag zo gemakkelijk de
excuses accepteerde van die jonge speler die me
van achteren onderuit schopte? Ik raak niet van de
kook als ik een keer te hard wordt aangepakt en ik
fixeer me er niet op om iemand een schop terug te
geven. Dat lijkt me een goeie eigenschap, je bent
die verkeerde agressie meteen kwijt. Als-ie nou
acht keer te hard inkomt dan accepteer ik dat niet
zo makkelijk, maar ik schop nog niet terug."
Toen je met Dirk Kuijt naar FC Utrecht ging
werd er meer van jou verwacht dan van Dirk.
„Dat heeft Mark Wotte, die toen FC Utrecht train
de, mij ook wel eens verteld. Dirk heeft zich gigan
tisch ontwikkeld en misschien heb ik me normaal
ontwikkeld. Ik zat met Dirk bij Jong Oranje en hij
is degene die bij een topclub speelt. Jongens als
Kevin Bobson, Theo Janssen, Remco van der
Schaaf zijn nooit bij een topclub doorgebroken.
Dirk is nu zelfs bij Feyenoord dé man, de anderen
zijn leuke spelers bij subtoppers."
Wat doe je naast het voetbal?
„Vorig jaar ben ik begonnen aan een opleiding fy
SPORT
Hendrik van Beelen: „Ik vind het triest wanneer je status aan geld moet ontlenen." Foto: Cees van Hoogdalem
siotherapie. Het ging een paar maanden goed, tot
de kerst. Toen was de pijp leeg en heb ik het te
rustig aan gedaan. Ik ben achterop geraakt en kon
het niet meer inhalen. Dit seizoen ben ik op zoek
geweest naar werk. Maar heel vaak moest ik dan 's
avonds aan de slag. En ik richt me nog op prof
voetbal, dus ik wil geen trainingen missen. Ik moet
wel het gevoel hebben dat ik er alles aan heb ge
daan, zodat ik mezelf straks niets kan verwijten.
Een kantoorbaan is niets voor mij. Ik heb nu ge
solliciteerd bij de Willem van der Berghstichting.
Het lijkt me mooi om met gehandicapte mensen
te werken. Toen ik prof was, heb ik er niets bij ge
daan. Bij FC Utrecht volgde ik wel een manage
mentopleiding via de club. Maar na een jaar ging
ik naar Heracles en kon ik dat niet afmaken. Soms
was het een leeg bestaan bij de profs, er waren
momenten dat je je verveelde. Als ik nu profvoet
bal ga spelen, zou ik er zeker iets bij doen.. Ook om
je op je maatschappelijke toekomst voor te berei
den. Als je jong bent, denk je daar niet aan."
Quick Boys is twee keer kampioen geworden,
zijn dat de kampioenschappen van Hendrik van
Beelen?
Ik hoor natuurlijk ook wel dat er mensen zijn die
er zo over denken. Maar ik denk daar vanzelfspre
kend niet zo over. Er zijn ook supporters die meer
van het technische spel van Maarten Bak houden.
Ik voel me een van de elf in het veld en een van de
twintig in de selectie. Als ik iets extra's kan bren
gen, dan is dat mooi meegenomen. Ik maak niet
het verschil, verschillende spelers doen dat. Bak
heb je nodig, Flaton doet het goed. Brian Mussche
is ook moeilijk te vervangen. Sommigen zijn beter
in balbezit, ander zijn beter in de bal afpakken. Ik
heb in het begin van deze competitie wedstrijden
gemist, toen hebben we ook punten gehaald."
Trainer Gert Aandewiel wordt door een ieder ge
prezen, heeft hij ook mindere punten?
(Na een zeer lange stilte). „Hij zou beter kunnen
communiceren. Voor wedstrijden en tijdens de
rust is het allemaal prima, maar hij zou daarnaast
vaker op een speler kunnen afstappen. Het is niet
slecht, noem het maar een verbeterpuntje. Of ik
het daar met Gert over heb? Nu het in de krant
staat, zal het wel aan de orde komen, ha, ha. Het is
trouwens iets wat bij mezelf ook beter moet. Ik
ben niet iemand die snel op iemand afstapt. Ik
moet meer zeggen wat ik denk. Dat kan zeker bij
deze trainers op een normale manier. Als het elftal
minder draait, moet ik misschien ook eerder aan
geven wat er niet goed gaat, wie er niet goed func
tioneert. Tijdens de wedstrijden moet ik meer aan
wijzingen geven zodat het elftal beter gaat draaien.
Zoiets moet in je zitten, maar het is ook een kwes
tie van ervaring. In plaats van je hoofd te schud
den als het fout gaat, kan je een ander beter vertel
len hoe het wel moet."
Als jullie straks voor de derde keer kampioen
zouden worden, kan je dan misschien met Quick
Boys naar het betaald voetbal?
„Ik zie dat niet gebeuren, ik ben er ook helemaal
geen voorstander van. Dat past niet in Katwijk.
Een topklasse in het amateurvoetbal, dat zie ik wel
zitten. Bang voor verzadiging na weer een kampi
oenschap ben ik helemaal niet. Geloof me, een
kampioenschap verveelt nooit. En daarom gaan
we proberen die derde titel op rij binnen te ha
len."
VOOR MEKAAR
plicht om vrijwilligerswerk te
doen, voor tenminste twee dag
delen per seizoen. Doen men
sen dat niet, dan moeten ze
vijftig euro betalen. Voor dat
geld kunnen we mensen inhu
ren."
„Er komen nu heel veel nega
tieve reacties op. Mensen den
ken dat dit van het bestuur
komt, maar dat is niet zo. Het
komt van de vrijwilligers die al
veel voor de club doen. Er staat
een gezin elke zaterdagochtend
van zeven tot een achter de bar.
Op een gegeven moment breekt
zoiets op. De doelstelling van
de maatregel is dat niet telkens
dezelfde vrijwilligers er staan."
Trudy Hamerling.
1: 40 jaar.
e je zoal bij GHC?
n de pr-commissie en ik
s in de maand op zater-
hter de bar. Op wed-
lagen ben ik gastvrouw in
Jtuurskamer en na afloop
e ik de mensen van een
1 een droogje in het
torhome. Sinds dit jaar
g ik samen met mijn man
[stavonden bij de club. Ik
iseer ook het jaarlijkse
jortoemooi, en de spon-
fcnd met een gastspreker -
r Mike Snoei. Met GHC
Elke club heeft er wel een. Iemand die al jaren de klusjes klaart. Als er wat
gebeuren moet, is het altijd dezelfde die meteen de handen uit de mouwen steekt.
Voor Mekaar is een serie over die mensen. Ze zien zichzelf nauwelijks als
vrijwilliger. Ze doen gewoon wat er gedaan moet worden.
zijn we sinds drie jaar ook me
de-organisator van het Amstel
Voetbalgala. Verder is het voor
namelijk netwerken en mijn
charmes gebruiken. Vanwege
dit vrijwilligerswerk kom ik
nogal eens op een feestje."
Hoe vaak ben je nog thuis?
„Best wel veel hoor. Van maan
dag tot en met woensdag so
wieso. En mijn man gaat bijna
overal mee naar toe, dus dat
scheelt. Ik denk dat ik gemid
deld zo'n tien. vijftien uur in de
week aan de club besteed. Ik
werk er nog vier dagen bij. Al
leen in de toernooimaand mei
is het drukker. Dan ben je da
gen van tien tot tien bezig."
VCL, De Sleutels of GHC?
„Ik kom van De Sleutels, maar
voel me nu verbonden met
GHC. Ik vind dat de fusie heel
goed is gelopen. GHC is nu,VCL
en De Sleutels zijn geweest."
Was het vinden van vrijwilli
gers voor de fusie een pro
bleem?
„Ja."
En hoe is dat nu?
„Het is nog steeds een pro
bleem. Er is daarom laatst een
brief van het bestuur naar de
leden gegaan, want zo kan het
niet langer. Ieder lid wordt ver-
