KUNST CULTUUR
Herinnering aan Beatles nog springlevend
lapton maakt het Ahoy' niet moeilijk
De Vriend: man van duizend muzikale listen
'Dol^e Weerwolfje' klopt precies
[uzikaal
jstje met
lo's Tony
inner
Dubbel feest op fanclubdag in Utrechtse Vredenburg
World Press Photo in
Oude Kerk Amsterdam
Ad-Hoe koor
warm en
homogeen
I
uziek recensie
lerman Joustra
Iny Spinner Band. Gehoord:
M, Q-bus, Leiden.
veelbelovend:
er, gitarist van To-
Overal in Leiden
deze zwartwitte
wekenlang de voor-
tegemoet. Volle bak
als je deze knusse
binnenstapt op de
het concert.
bus wordt vlak voor
5)den van Spinner en
begint, bevolkt door
letje of tachtig, hon-
juit. Wellicht dat de
rs een avondje zoetge-
iladde popmuziek ver-
leen van de aspecten
J supergroep Toto,
wat ruigere rocknum-
3t geworden is.
et zeggen. De blond-
goedlachse Spinner
elk geval niet mee te
naf minuut een is het
epen, kraken, knette-
:n, loeien, jammeren
i geblazen op zijn gi-
;k Berry komt voorbij.
Clearwater Revival
I Can See the light',
en 'Born on the Bay-
Top ('Jesus Just Left
Sure Got Cold After
Fell'), Steve Miller
er') en Jimi Hendrix
•aker'), om maar eens
grootheden uit de af-
lecennia te noemen,
de revue. Aangevuld
npende composities
hand. Allemaal vol-
roefd recept: intro,
efrein, solo, couplet,
lo, enzovoort,
heldere en zuivere
goed bij het ruige gi-
i. Net zoals de wat
y soli van medegitarist
et gejakker van Spin-
aanvult. Bassist Mare
her Kim zorgen voor
basis. Alleen contras-
agwerker qua uitstra-
met de rest. Hij kijkt
ojuist zijn hond heeft
terwijl zijn drie kom-
indruk wekken op
rdagsfeestje te zijn.
resulteert niet alleen
iideld enthousiasme,
teren weten zelfs van
ijouden. „Moet ik nou
tot twee uur spelen?",
ler na een zoveelste
van bluesgeweld.
het antwoord niet af
tot de klok van twee.
mooi drie uur lang.
'im graag terug",
^t hij nog. Het zou
als er dan meer men-
dit muzikale feestje
Dichter en classicus llja Leonard Pfeiffer draagt voor. Het Python saxofoonkwartet trekt zich daar alle
maal niets van aan. Foto: Mark Lamers
muziek recensie
Susanne Lammers
Concert: Ulysses van Huub de Vriend door het Python
Saxofoonkwartet en llja Leonard Pfeiffer. Gehoord: 11/4,
De Burcht, Leiden.
Het verband met de man van de duizend
listen is verrassend klein. 'Ulysses'de vier
entwintig saxofoonkwartetten van Huub de
Vriend, waarvoor vierentwintig passages uit
de Odyssea de basis vormden, is een cyclus
waarin kunstig gespeeld wordt met muzi
kale vormen en technieken, maar werpt
geen nieuw licht op het verhaal van
Homerus of de dubbelzinnige held Odys
seus.
Huub de Vriend nam soms het metrum van
de verzen als basis voor zijn muziek, ging
soms uit van Griekse toonladders, en zo
ontstond een ketting van heel afwisselende,
heel aantrekkelijke miniatuurtjes, aaneen
geregen door eenstemmige tussenspelen.
Elk kwartetje staat volkomen op zichzelf,
maakt geen contact met zijn broertjes of
zusjes, maar ook niet met de fragmenten
uit de Odyssea die als inspiratie dienden,
en die dichter en classicus llja Leonard
Pfeiffer in het Grieks voordraagt. Hij decla
meert wat ongemakkelijk, hij houdt het ook
betrekkelijk monochroom, om niet te zeg
gen vaal. De aantrekkelijke nymf Kalypso,
met de mooie vlechten, krijgt dezelfde be
handeling als een jachtpartij op het Parnas-
sos gebergte of een ontmoeting met een
varkenshoeder.
Het Python saxofoonkwartet, bestaande uit
Erik-Jan de With, Aukje Marinus, Leonie
Schalier en Corina Ewijk, trekt zich daar al
lemaal niets van aan. Dat brengt met een
ongelooflijke concentratie de muziek tot le
ven. En gezegd moet worden dat De Vriend
ideaal materiaal aandraagt, waarmee deze
vier musici kunnen uitblinken. Eén kwar
tetje doet denken aan een elegisch fugaatje,
een ander leunt tegen het Franse impres
sionisme, soms ontstaat er bijna een big
band-koper-geluid en de tussen tonaal en
atonaal weifelende jaren '20 zijn ook nooit
ver weg. Zo althans laat het Python saxo
foonkwartet het klinken.
De lastige ritmiek - soms loopt de muziek
op zeebenen - lijkt altijd op dansen, de
schrille kleuren gaan als vanzelf over in
brede, warme banen. De melodielijnen
trekken voorbeeldig door alle partijen
heen, en met beheerst temperament wor
den dynamische hoogstandjes verricht. Dit
zijn de droomvertolkers van deze knappe,
caleidoscopische muziek. Al is Odysseus
niet hoorbaar, 'Ulysses' toont Huub de
Vriend als de man van duizend muzikale
listen.
utrecht/anp - Welgeteld 22 mi
nuten duurden beide Beatles-op
tredens in het Noord-Hollandse
dorpje Blokker veertig jaar gele
den. Niettemin staan de enige
Nederlandse optredens van de
'Fab Four' bij Beatlesfans te boek
als legendarisch.
Fans uit heel Nederland kwa
men gisteren in het Utrechtse
Vredenburg naar de fanclubdag
om herinneringen op te halen
en parafernalia uit te wisselen.
Voor de fanclub Beatles Unli
mited was het dubbel feest. Het
was de 25ste keer dat de dag
werd gehouden. Voorzitter Re
ne van Haarlem was vijftien
jaar oud toen de vier uit Liver
pool naar de veilinghal in Blok
ker kwamen. Van Haarlem:
„We luisterden altijd naar Ra
dio Luxemburg, dat muziek uit
de Engelse hitparade draaide.
Daarop hoorden we de Beatles,
die anders en frisser klonken in
vergelijking met wat we van de
Nederlandse zenders gewend
waren."
Toen hij hoorde dat het in En
geland immens populaire vier
tal naar Nederland kwam, kon
hij net op tijd nog een kaartje
kopen voor het middagconcert.
Het kostte tien gulden. „Dat
was voor mij een vermogen.
Daar moest ik drie weken de
krant voor rondbrengen. Bo
vendien moest ik 's ochtends
spijbelen van school. En dan te
bedenken dat het nog geen
halfuur duurde."
Maar wie werkelijk van de Beat
les houdt, draait zijn hand niet
om voor wat ontberingen, bleek
ook in Vredenburg. Zelfs een
zeer schokkerige amateurvideo
van een concert van Paul Mc
Cartney bleek voor een tiental
fans in een stil hoekje de moei
te van het kijken waard. Druk
ker was het bij de twee cover-
Temidden van portretten van de Beatles tokkelt een meisje op een Hofner elektrische vioolbas die ooit van Paul McCartney is geweest. Foto: ANP/Marcel Antonisse
bands Let It Beat en Rob Bol-
lands Army Now. Een rondje
langs de Nederlandse en bui
tenlandse kraampjes maakte
duidelijk dat er nog steeds een
heel lucratieve handel in Beat
les-spullen bestaat. Behalve
platen en cd's betalen liefheb
bers nog steeds geld voor spie
gels, poppen, magneten en
knopen met beeltenissen van
John, Paul, George en Ringo.
Bij Van Haarlem heeft de in
vloed van de band op zijn leven
al gezorgd voor zoiets als een
Beatles-overkill. Na de lange
voorbereidingen en de clubdag
zelf heeft hij er echt even ge
noeg van. „Ik vind dit leuk,
maar ik ben blij dat het straks
weer is afgelopen. De komende
twee weken wil ik geen Beatles
plaat meer horen."
Gert Elzinga (46), de man die
zorgde voor een monument
van de popgroep in Blokker, is
daarentegen bezig met een in
haalslag. Hij maakte het hecti
sche concert niet mee, maar
kan zich bijna voegen bij de
mensen die erbij waren. „Ik
heb inmiddels zoveel van de
band en het optreden gehoord
en gezien, dat het lijkt alsof ik er
zelfbij ben geweest."
luziek recensie
touis Du Moulin
Tic Clapton in Ahoy'. Met Eric
ing, gitaar), Nathan East (bas,
[Iris Stainton (toetsen), Steve
K), Doyle Bramhall II (gitarist),
Ion (toetsen, zang), Sharon
fing), Michelle John (zang).
11/4, Ahoy' Rotterdam.
moeilijk doen als het
lijk kan? Eric Clapton
in zijn zestigste le-
niet meer aan dolle
nturen. Haalde
onlangs in de stu-
gedurfd uit door een
bum aan zijn grote
Robert Johnson te
op de aansluitende
est de Britse gitaarve-
weer vooral voor een
ep uit zijn eigen rijke
Tot grote vreugde
van zijn trouwe ach-
bleek het afgelopen
in het beide keren
te Ahoy'.
noemer 'Eric Clapton
Blues' ging hij in 1995
de speelplek al eens
Met als direct gevolg
s zich in twee kant
elden: de ene partij
achtig vond dat hij zo
terugging naar zijn
ste inspiratiebron-
egenover een meer-
met deze pure 'pel-
niet goed raad wist,
Saint Eric' de bevlo-
ontane scheiding der
eeft Clapton duidelijk
iep in zijn hart zou
Amsterdam - In de Oude Kerk in Amsterdam zijn van 26 april tot
en met 20 juni drie tentoonstellingen van World Press Photo inge
richt. De eerste expositie bestaat naast de World Press Photo van
het jaar 2003 uit de beste persfoto's van het afgelopen jaar, ver
deeld over twintig categorieën. Het werk van de Nederlandse foto
grafen Jan Banning en Jerry Lampen is ook te zien. Nieuw dit jaar
is 'guidelD', een multimediale gids met achtergrondinformatie en
persoonlijke verhalen van een aantal fotografen. Verder is er een
overzichtstentoonstelling te zien van het werk van de Franse Jean-
Marc Bouju, winnaar van de World Press Photo van 2003. De der
de tentoonstelling, 'Migrations', is het werk van het 'Asia-Europe
Forum', een uitwisselingsproject van fotografiestudenten uit Azië
en Europa.
muziek recensie
Lidy van der Spek
Concert 'The Crucifixion' door Ad-Hoe
kooro.l.v. Rudolf Grasman, m.m.v. Aart
Mateboer (tenor), Marcel Moester (bas)
en Dirk Out (orgel). Gehoord: 10/4,
Hooglandse Kerk, Leiden.
Elke zichzelf respecterende
(Anglikaanse) kerk zingt hem,
tot in de kleinste hamiets toe.
'The Crucifixion' van John Stai-
ner is in Engeland veel popu
lairder dan de Matthaus passie
van Bach. En dis de Matthaus
daar al wordt uitgevoerd, dan
toch maar liever in het Engels.
De taal is dan de énige overeen
komst tussen deze twee ge
toonzette lijdensverhalen.
In tegenstelling tot Bach maakt
Stainer het je wel heel erg ge
makkelijk. De koren zijn ver
pakt in smeuïg in het gehoor
liggende harmonieën, die de
romantische, behoorlijk voor
spelbare melodie dragen. Ver
der werkt Sir John Stainer
(1840-1901) met enorm veel dy
namische bombast, die welis
waar de inhoud van de woor
den pakkend accentueert, maar
het werkelijke lijden tot een be
vindelijk drama maakt. Er
wordt bepaald ook blijdschap
verkondigd in fraaie en eensge
zinde samenzang. Majestueus
wijken de poorten als de Hei
land zijn koninklijke weg be
treedt.
Rudolf Grasman dirigeert met
veel aplomb het grote Ad-Hoe
koor, dat voorbeeldig reageert
op zijn heftige aanwijzingen.
De gezamenlijke klankldeur is
op vele plaatsen warm en ho
mogeen.
Beide solisten, de bas Marcel
Moester, maar ook tenor Aart
Mateboer beschikken over don
kere, vérdragende stemmen,
die betekenisvol en royaal wor
den ingezet. Die werkelijk
prachtig samenvallen in het
duet 'So thou liftest thy divine
petition (zo hebt gij Uw godde
lijke smeekbede gedaan)'. De
organist Dirk Out omlijst en on
dersteunt deze passie 'easy-go
ing' in aangename registraties.
Door zijn orgelspel subtiel ge
doseerd te laten uitsterven, ver
beeldt hij indrukwekkend de
laatste ademtocht van Jezus
aan het kruis en vervolgens de
stilte die zich uitstrekt over
Golgatha.
Deze 'Kruisiging' verwerkt ds.
Ad Alblas al jaren in de liturgie
van de Vesperdienst op Stille
Zaterdag in de Hooglandse, om
aan de hand van de dichterlijke
teksten zijn preek kracht bij te
zetten. De ontroerendste tekst
blijkt ook nu weer het eenvou
dige evangeliewoord te zijn.
Eric Clapton waagt zich in zijn zestigste levensjaar niet meer aan dolle podiumavonturen. Foto: ANP/Robert Vos
hij op dit moment 'live' wellicht
niets liever doen dan zijn cd
'Me And Mr Johnson' helemaal
uit serveren, maar dat particu
liere verlangen strookt niet met
de wens van het grote publiek.
En dat wil hij toch ook blijven
bedienen, getuige het formaat
van al zijn halteplaatsen (kali
ber Ahoy).
Zijn eerbetoon aan de legenda
rische bluespionier uit Hazel-
hurst, Mississippi beperkte zich
daarom tot een 'tussenblok'
van een handvol songs, die be
slist met veel extra vuur door
Clapton werden vertolkt. Bijna
alsof de (pers)kritiek op zijn ge
polijste aanpak van het Robert
Johnson-repertoire hem wel
degelijk heeft geraakt.
Rondom die gepassioneerde
hommage was Clapton veelal
de vriendelijke oom, die op ver
zoek van de hele familie nog
eens soepeitjes zijn leukste
kunstjes vertoont. Geen klassie
ker werd overgeslagen, meest
opvallende verschil met zijn vo
rige concertvisite van drie jaar
geleden was de minder frivole
begeleiding door zijn sterk ge
wijzigde band. Waar toen bij
voorbeeld toetsenist David San-
cious nogal eens wat latin en
jazzy accenten plaatste, zorgde
nu Billy Preston voor een veel
vettere omlijsting tijdens onder
meer 'Have You Ever Loved A
Woman'.
jeugdtheater recensie
Paulien Koopmans
Voorstelling: 'Dolfje Weerwolfje'. Door:
Theater Terra. Regie: Pepijn Cladder.
Muziek: Fons Merkies. Door Annick Boer,
Cystine Carreon, Aram van de Rest e.a.
Naar 'Dolfje weerwolfje' van Paul van
Loon. Gezien: 9/4, Leidse Schouwburg,
Leiden.
Net als zijn naam doet vermoe
den, is Dolfje een bijzonder
sympathiek weerwolfje. In de
gelijknamige musical 'Dolfje
Weerwolfje' van Theater Terra -
gebaseerd op het boek van Paul
van Loon - wordt Dolfje aan
vankelijk neergezet als een ge
woon, bebrild jongetje van ze
ven. Hij heeft net zijn verjaar
dag gevierd. En heimelijk is hij
verliefd op een meisje in zijn
Idas, Noura. Maar hij bijt liever
zijn tong af, dan dat hij dat aan
haar toegeeft.
's Nachts bij volle maan ge
beurt er voor het eerste iets
vreemds. Er groeit haar op zijn
handen en er piept een dikke
wolvenstaart onder de dekens
vandaan. Vanaf dat moment
treedt er bij iedere volle maan
een metamorfose op. Ook in
zijn nieuwe hoedanigheid blijft
Dolfje een braverik. Hij lust
geen kippen. En hij wil nie
mand kwaad doen.
Tegenover zo'n rol hoort een
stevig personage. Die is er ge
lukkig in de rol van mevrouw
Krijtjes. Met haar kwaadaardig
heid en haar schelle stemgeluid
brengt ze deze voorstelling tot
leven. In een paar venijnige re
gels zingt ze dat ze Dolfje het
liefst vol lood pompt. Kinderen
plakt ze graag achter het be
hang. Terwijl ze kippen die
geen eieren leggen de nek om
draait. Amusant is haar bezoek
aan de politie waarbij ze pro
beert een uiterst slome ambte
naar tot actie te bewegen. Maar
hij is een man van de wet die
alleen opleeft bij orde, regel
maat en stapels formulieren.
Zeer toepasselijk ^ngt hij trage,
slepende smartla^teksten.
Anders dan die van mevrouw
Krijtjes zijn de zangpartijen van
Dolfje minder indrukwekkend.
Zijn stemgeluid past prima bij
zijn mensengedaante, maar als
wolf heeft hij moeite met de la
ge noten. Gelukkig past het bij
zijn rol dat hij nooit écht angst
aanjagend wordt.
Hoewel het verhaal zeer licht-
verteerbaar is en de musical
voorspelbaar verloopt, geniet
het publiek. En terecht, want in
zijn genre klopt 'Dolfje Weer
wolfje' aan alle kanten. Dolfje
wordt gevangen én bevrijd. En
als kroon op de voorstelling
durft Dolfje toch aan Noura zijn
liefde te verklaren.
