Oorlogsdagboek op herhalin|
REGIO
Mijn land is zo veranderd, dat ik ervan ga huilen
Zijn de veiligheidsrisico's wel op waarde geschat:
5
Het is niet alleen maar kommer en kwel in Irak
Knor
NAVRAAG
VRIJDAG 28 NOVEMBE
De première wordt zondag nog dunnetjes overgedaan in Leiden?
„Dat is een initiatief van Jan Boer van Trianon en distributeur UPI.
Veel mensen in Leiden kennen mij en dat geeft toch een regionaal
tintje aan zo'n film. Ik vind het ook wel leuk om even in de belang
stelling te staan. Het noodlot van de scenarioschrijver is dat hij in
de publiciteit totaal wordt vergeten. De aandacht gaat vooral, en
terecht, uit naar de acteurs en hooguit naar de regisseur. Ga je zelf
maar na. Van welke film ken je nu eigenlijk de scenarioschrijver?"
Maar je houdt er wel een zwembad in de tuin aan over?
„Hou het er maar op dat ik er een klein jaarsalaris mee heb ver
diend. Ik ben niet ontevreden. Zeker zo belangrijk is de goodwill
die je met zo'n project opbouwt. Ik ben nu bezig met het scenario
van de 'Camera Obscura'. Dat is een nog moeilijker boek dan 'Kees
de Jongen' om te verfilmen. Toch gaat het me lukken. Ja, het klinkt
in eerste instantie misschien stoffig en duf, maar dat is het geens
zins. Ik heb al de toezegging van Matthijs van Heijningen dat hij de
film wil produceren."
Heb je de recensies al gelezen over 'Kees de Jongen'?
„Over het algemeen wordt de film positief ontvangen. Natuurlijk
zijn er altijd aanmerkingen van critici en met sommige ben ik het
nog eens ook. Hier en daar is bijvoorbeeld kritiek op de voice-over
van Hans Kesting, die in de film de onderwijzer speelt. Daar kan ik
een eind in mee gaan. In mijn scenario had ik aanvankelijk geen
voice-over staan. In mijn optiek moet de verbeelding het doen. De
regisseur en de producent hadden andere opvattingen en die heb
ik te respecteren. Zoals ik al zei: het maken van een film is team
work."
tekst: Theo de With
foto: Dick Hogewoning
UIT DE ARCHIEVEN
ANNO 1953, Zaterdag 28 November
LISSE - In zeer korte tijd heeft De Keukenhof zich een wereldfaam
verworven. Van een schuchter plan een zestal jaren geleden, toen er
nog geen uitzicht op verwezenlijking van deze droom bestond, via het
eerste seizoen in 1949 en de daarop volgende prille lentes is deze na
tionale tentoonstelling het visitekaartje van en schouwvenster op het
bollenvak geworden en voorts een recreatieoord dat zich beroemdheid
verwierf over de gehele wereld. Komend voorjaar zal De Keukenhof het
eerste lustrum vieren, en het is begrijpelijk, dat daaraan reeds lange
tijd door de organisatoren wordt gewerkt.
ANNO 1978, dinsdag 28 november
LEIDEN - Het grootste filiaal van de Openbare Bibliotheek, de vesti
ging aan de Rosmolen in de Merenwijk, is gistermiddag officieus ge
opend. Het eerste lid dat zich liet inschrijven, mevrouw Hammouda
kreeg een gratis jaarabonnement. De eerste uitleen kende een over
weldigende belangstelling. Foto: archief Leidsch Dagblad
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien daeen na
plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op
gironummer 57055 Ln.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA
Haarlem, onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d(datum van
plaatsing) of door contante betaling aan de Dalie van het Leidsch Dagblad,
Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
COLOFON
Leidsch Dagblad
Directie: B.M. Essenberg, G.P. Arnold
E-mail: directiehdcuz@hdc.nl
Hoofdredactie: Jan Geert Majoor, Kees van
der Malen, Léon Klein Schiphorst (adjunct)
E-mail: redactie.ld@hdc.nl
HOOFDKANTOOR
Rooseveltstraat 82, Leiden, tel. 071-5 356 356
Postadres: Postbus 54 2300 AB Leiden
Redactie fax 071-5 356 415
Advertentie fax 071-5 356 325
Familieberichten fax 023-5150 567
ADVERTENTIES
Lokale Accountgroep; 071-5 356 300, fax: 071-5
356 325, e-mail: lag.ld@hdc.nl.
Brancheverkoop: Auto Accountgroep: 075-681
3663, aag@hdc.nl. Bureau Accountgroep: 075-
6813636, bag@hdcnl. Business tot Business:
072-519 6540, lag.btb@hdc.nl. Makelaars
Accountgroep: 023-515 0543, mag@hdc.nl.
Personeel Accountgroep: 075-6813677,
pag@hdc.nl. Woon Accountgroep: 072-519
6554, wag@hdc.nl.
ABONNEESERVICE
071-5128 030
E-mail: abonneeservice@hdc.nl
ABONNEMENTEN
Bij vooruitbetaling (acceptgiro)
p/m €20,20 (alleen aut. ine)
p/kw €56,70 p/j €216,90
Abonnees die ons een machtiging verstrekken
tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld ontvangen €0,50 korting
per betaling.
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 071-5128 030
ma t/m vr: 18-19.30 uur, za: 10-13 uur
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Zuid BV
cq. de betreffende auteur.
HDC Uitgeverij Zuid BV, 2003
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Uitgeverij Zuid BV is belast met de
verwerking van gegevens van abonnees van
dit dagblad. Deze gegevens kunnen tevens
worden gebruikt om gerichte informatie over
voordeelaanbiedingen te geven, zowel door
onszelf als door derden. Heeft u hier bezwaar
tegen, dan kunt u dat schriftelijk laten weten
aan HDC Uitgeverij Zuid BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 507,2003 PA Haarlem.
„De Amerikaanse vlag stond voor mij voor onafhankelijkheid.
Voor vrijheid zonder onderdrukking. Nu begint de vlag voor mij
het symbool te worden van de vrijheid om te onderdrukken."
Het is een uitspraak van Molly Ackerman, beeldend kunstenares
en geboren en getogen Newyorkse. Met een aantal anderen
hield de in Leiden wonende en werkende Amerikaanse in maart
en april voor deze krant een dagboek bij, waarin ze vertelde
welke invloed de oorlog in Irak op haar leven had. Destijds
begreep ze al niet 'dat de wereld dit liet gebeuren', nu ze even
terug is in haar geboortestad om er Thanksgiving te vieren,
herkent ze haar eigen land niet meer en weet ze dat 'de wereld
voorgoed is veranderd'.
Ackerman opent met een nieuwe column een tweedelige serie
(maandag volgt de tweede reeks van drie columns), waarin de
oorlogsdagboekschrijvers de situatie rond Irak nog eenmaal
onder de loep nemen.
Leiderdorper Theo van Kauuwen, luitenant-kolonel van de
(„de vraag rijst of de veiligheidsrisico's in Irak wel op waar
geschat") en de in Teheran wonende Leidse journalist Tho
Erdbrink vergezellen Ackerman op deze pagina. Erdbrink v
oorlogsverslaggever in Irak en gaat ook nu nog geregeld
land. Hij stelt: „Wie Irak nooit bezoekt, weet niet beter of
de hel op aarde. Toch heeft de 'regime-wisseling' ook veel
gebracht."
Steeds bekruipt me de gedachte
dat de wereld voor altijd is veran
derd, zeker mijn wereld. Ik ben nu in
een land dat op eigen bodem geen
oorlog heeft gevoerd sinds de Bur
geroorlog van 1865. Het patriottisme
is hier dermate groot dat iedereen
die tegen de oorlog is, wordt gezien
als een verrader van zijn eigen land,
een verrader van zijn vrienden, en
een verrader van zijn familie.
Buiten bij de voordeur roken we een
sigaretje en praten we over de relatie
tussen Amerika en de wereld, en hoe
de wereld tegen de gemiddelde
Amerikaan aankijkt. „Ze denken
toch dat we allemaal moordenaars
zijn?", vraagt mijn schoonzus Don
na. „Bloeddorstige beroepsknok
kers?"
„Ja, ja een beetje - maar het was
toch verschrikkelijk om de generaals
trots op de tv te zien met hun dage
lijkse oorlogsverslag", zeg ik. Donna
vertelt me dat zij het juist nodig had
om de bombardementen te zien, als
vergelding van de dood van zoveel
vrienden in het World Trade Center.
Dan vraag ik aan de kinderen hoe zij
over de oorlog denken. Sommigen
raken daardoor in de war, maar de
meesten denken er helemaal niet
meer aan. „Het is niet meer op het
nieuws, dus we zijn niet meer geïn
teresseerd." Maar het is nog wél elke
dag op het journaal, en het staat elke
dag in de krant. Dus de kinderen
zien het niet meer, omdat het onder
deel lijkt geworden van hun gewone
leven. Ze accepteren het, zoals ze de
nieuwe veiligheidsmaatregelen ac
cepteren in de trein- en busstations
en op de vliegvelden. De gewapende
militairen die de straten bevolken -
zo zichtbaar en onheilspellend -
herinneren mij aan de oorlog. Mijn
land is zo veranderd, dat ik er tranen
van in mijn ogen krijg.
Verbleekte Amerikaanse vlaggen be
dekken de achterruiten van auto's,
uitschreeuwend 'Ik ben trots dat ik
een Amerikaan ben' en 'Ik sta achter
mijn president, wat hij ook zal doen'.
Amerikaanse vlaggen op vrachtwa
gens met vaantjes met de uitroep
'God bless America'.
Maar hoe zit het met de rest van de
wereld, waar blijft die in dit verhaal?
Moeten we een computerchip onder
de huid van alle mensen stoppen zo
dat we ze kunnen opsporen met een
satelliet? Hoe zit het met onze rech
ten, de vrijheden waar we zo hard
voor hebben gestreden? Als ik niets
heb te verbergen dan heb ik toch
ook niets om me zorgen over te ma
ken? Wij moeten onze Amerikaanse
manier van leven beschermen, toch?
Tieners praten over de grote jachten
en nieuwe auto's die andere kinde
ren hebben. Mijn zuster kijkt ver
drietig, alsof ze heeft gefaald als
moeder omdat haar zoon niet de
nieuwste dure auto heeft waarmee
hij indruk kan maken op de meisjes.
„Want weet je, meisjes willen alleen
uit met een jongen als hij een dure
auto heeft." Je haar laten knippen bij
de kapper kost al zeventig dollar! Het
lijkt op een loopband, we hollen en
hollen en komen geen stap verder.
Het stemt me treurig dat de waarde
van een mens aan zulke oppervlak
kigheden wordt afgemeten. Wan
neer is dat gebeurd? Was ik blind, of
zijn deze veranderingen echt zo snel
gegaan in de tijd dat ik in Europa
woon?
Weten we nog wel hoe een roos
ruikt? En hoe zit het met het plan
om rozen te planten in andere delen
van de wereld? Wat moet er gebeu
ren om Amerika wakker te schud
den? Wanneer beseffen we dat we
geen eiland zijn, maar een deel van
het geheel? Wanneer zal mijn mooie
land van vrijheid weer bij zinnen ko
men en zich realiseren dat elke dode
z'n waarde aantast - niet alleen de
Amerikaanse doden maar alle oor
logsslachtoffers. Erbij betrekken,
niet uitsluiten. Dét is de weg naar
vrede! Wanneer zullen we om de
vrede roepen in plaats van om oor-
log?
Soldaten stampen door New York en
mijn land is in oorlog. Een oorlog die
ik niet begrijp, een land dat ik niet
meer herken. In een hip restaurant
in Central Park dineer ik met de Ne-
whouses, uitgevers van The New
York Times en vele andere kranten in
Amerika en rijke verzamelaars van
mijn kunst. We praten een beetje,
maar ik kan me niet inhouden - ik
kan niet gewoon zitten en luisteren
hoe de gemoederen verhit raken om
niets. De Amerikanen horen de
waarheid niet! Eerst wordt mij ge
vraagd: Wat is de waarheid? Dan
zegt Newhouse: „Amerikanen zijn
niet klaar voor de waarheid!" Dus
dat betekent dat Amerikanen moe
ten eten wat ze wordt voorgezet.
Maar wie beslist wat zij a
en wat zij niet aankunnen? F
alsof ik in een boek van Georf
well ben beland, maar het is
ger, dit is echt.
De Amerikaanse vlag stond 0
mij voor onafhankelijkheid. A|
vrijheid zonder onderdi
begint de vlag voor mij het su
te worden van de vrijheid on
derdrukken.
Molly Ackerman
[kt
Militaire missies beginnen altijd
met een politiek besluit. Dat
geldt ook voor het einde van militai
re missies. Militaire missies zijn
nooit zonder gevaar, maar als mili
tair moet je er op kunnen vertrou
wen dat politici eventuele veilig
heidsrisico's voor de eigen troepen
weloverwogen meenemen in hun
politieke besluitvorming. President
Bush deed ettelijke maanden gele
den het politieke statement dat de
oorlog in Irak voorbij was. Sindsdien
zijn er aan coalitiezijde meer doden
gevallen dan gedurende de militaire
campagne en het einde van het con
flict is nog steeds niet in zicht.
Gegeven de ervaringen die de Ame
rikanen moeten hebben opgedaan
in oorlogsgebieden als Vietnam en
Somalië rijst de vraag of de veilig
heidsrisico's in Irak wel op waarde
zijn geschat. Als de afweging is ge
daan op basis van informatie van
dezelfde bronnen die met zekerheid
wisten dat Saddam massavernieti
gingswapens had, krijg ik zo mijn
twijfels.
Nederland doet sinds enkele maan
den mee in Irak met een stabilisatie
macht van ongeveer duizend perso
nen. Bij de politieke afweging heeft
de risicofactor uiteraard een grote
rol gespeeld. Destijds was het nog
relatief rustig, zeker in het gebied
waar de Nederlandse eenheid naar
toe ging. De terroristische aanslagen
op de coalitietroepen zijn echter in
aantal en frequentie drastisch toege
nomen.
We staan aan de vooravond van de
politieke besluitvorming van de ver
lenging van de Nederlandse missie
in frak. Op 21 november 2003 kop
ten nagenoeg alle kranten dat zowel
bij het kabinet als in de Tweef
mer twijfel bestaat over de va^
ging. Het risico voor eigen tr<|e
volgens een analyse van het il
rie van defensie toegenomen
dag later zijn onze politici ste^
'Wij blijven langer in Irak'. Isl
nacht van vrijdag op zaterdai
een nieuwe veiligheidsanaly;
maakt?
Gelukkig worden tachtig conj
do's ingezet om de veiligheid!
eigen troepen te vergroten.
Theo van Kauuwen
Over een paar dagen wéér naar
Irak. Het begint me steeds
zwaarder te vallen. Ik bezocht het
land in oktober 2002 toen Saddam
Hussein de presidentsverkiezingen
met honderd procent van de stem
men won, ik was maanden in
Noord-Irak toen uiteindelijk de oor
log begon en nu ga ik er om de acht
weken voor een korte periode heen.
Iedere keer voordat ik afreis, lijkt het
alsof het land meer is afgegleden
naar totale chaos. Beelden van zelf
moordaanslagen, dode Amerikanen
en machteloze Irakezen beheersen
kranten en journaals. De Verenigde
Naties en de Fransen roepen de Ver
enigde Staten op zo snel mogelijk de
macht over te dragen aan de Irake
zen. Saddam Hussein spreekt via
krakerige geluidsopnames. Helikop
ters vallen uit de lucht. Wie Irak
nooit bezoekt weet niet beter of het
is de hel op aarde.
Toch heeft de 'regime-wisseling' ook
veel goeds gebracht. Er zijn de afge
lopen maanden honderden internet
cafés geopend, waar zonder filters
van de overheid kan worden gesurft.
Meer dan tweehonderd politieke
partijen maken zich druk over de
toekomst van het land. TV's, koelkas
ten, airconditioningsets en auto's
zijn allemaal de helft goedkoper ge
worden omdat de maffiosi die het
monopolie hadden op de import
van goederen hun meesters hebben
verloren. Het is niet alleen maar
kommer en kwel in Irak.
De belangrijkste nieuwe wind die in
Irak waait, is er een die we in Neder
land voor vanzelfsprekend aanne
men: vrijheid. Nog dagelijks verba
zen de Irakezen zich over wat ze al
lemaal kunnen zeggen zonder bang
te zijn dat hun buurman, vriend of
zoon het verklapt aan de geheime
dienst. „De Amerikanen hebben ons
bevrijd van een vreselijke dictatuur,
ik ben ze eeuwig dankbaar", vertelde
Ali Jaber me in oktober. Jaber zat op
een bankje voor een café, niet ver
van zijn oude werkplek, de staats
omroep, vandaan. Hij vertelde hoe
hij dagelijks zijn radiopraatje moest
beginnen met het huldigen van de
grote leider, hoe hij leugens moest
vertellen en hoe slecht hij zich daar
over voelde. „Het is heel moeilijk
voor te stellen hoe vreselijk dat is",
zei Jaber.
Ali Jaber is niet de enige die er zo
over denkt in Irak. De sjiieten in het
zuiden van het land (meer dan zestig
procent van de bevolking) zijn ook
blij dat ze van het juk van de Iraakse
LEIDS DIALECT
president zijn bevrijd. De Koerden
hadden immer de angst voor een gif
gasaanval door het Iraakse regime;
de Koerden hoeven niet meer te zoe
ken naar massavernietigingswapens,
in maart 1988 kwamen ze in het
stadje Helabja uit de lucht vallen.
Over Jaber, de sjiieten en de Koer
den horen we niet veel op het
nieuws. Voornamelijk omdat het
met hen - voorlopig - nog helemaal
niet zo slecht gaat.
Goed nieuws is geen nieuws en
daarom kijken we op tv naar rebel
len en uitgebrande vrachtwagens.
Maar dat wil nog niet zeggen dat
Irak voor eeuwig is verloren. Los van
wat de Amerikaanse bedoelingen in
het land ook zijn - olie, macht - de
Irakezen zijn van hun dictator af en
dat biedt voor heel veel mensen een
nieuwe toekomst en nieuwe kansen.
Hielke Biemond uit
Nieuwe Wetering stuurde
een lange lijst met woor
den die door zijn groot
vader en grootmoeder
werden gebruikt. Opa
kwam uit Hoogmade,
oma uit Ter Aar en geza
menlijk hebben ze 50
jaar in Hoogmade ge
woond. Er zitten boeien
de woorden bij waarvan
ik me afvraag of ze ook in
het Leidse bekend zijn.
Een knorrel bijvoorbeeld,
voor een 'oude fiets'. Dat
knorrel is afgeleid van
knor en dat is weer ver
want aan knar, zoals in
ouwe knar en aan knurft,
het scheldwoord voor
een 'stom, vervelend, on
handig persoon'. Zowel
knor als knar en knurft
hebben eigenlijk de bete
kenis van 'iets hards' en
dan met name iets hards
dat ergens niet in thuis
hoort: een kwast in hout,
een harde bobbel in een
fraai geblazen glas of een
lichaamsgezwel. Kortom,
een knor deugt niet hele
maal, net als die ouwe
fiets.
Overigens, het merk
waardige is dat knurft in
geen enkel algemeen
woordenboek van het
Nederlands voorkomt,
terwijl het toch heel
r is. Ik moet
daarvoor de hand in ei
gen boezem steken, want
het staat wel in mijn
scheldwoordenboek Lui-
lebol (uit 1989), maar niet
in de grote Van Dale van
1992, waar ik op dat mo
ment hoofdredacteur van
was. Vergeten! Niets
menselijks is de lexico
graaf vreemd.
Een woord dat hierbij
aansluit, in betekenis al
thans, is kwarren 'je niet
lekker voelen', 'niet fit
zijn'. Dat kwarren is afge
leid van kwar en ook dit
woord betekent een
'kwast in het hout'. Ook
iets onregelmatigs dus,
net als het ziek-zijn.
Bekant. In het algemene
Nederlands (dat ten on
rechte ook wel Algemeen
Beschaafd Nederlands
wordt genoemd, wat zou
betekenen dat de dialec
tische varianten allemaal
onbeschaafd zouden
zijn, en dat zijn ze niet:
dialecten zijn volwaardi
ge talen, met een eigen
woordenschat en een ei
gen grammatica en syn
taxis) zegje 'ik heb bijna
m'n been gebroken'. In
een iets vroegere taalpe
riode zei men 'ik heb bij
kans m'n been gebro
ken'. En in sommige dia
lecten, onder andere in
het Hoogmades, is het
niet bijkans maar bekant
en dat is de oudste vorm.
Bekant is samengesteld
uit het voorzetsel bij en
het zelfstandig naam
woord kant. De eigenlij
ke betekenis is dus bij de
kant en dat betekent zo
veel als 'op het kantje af
oftewel 'bijna'.
Eiers. Er zijn ongelofelijk
veel uitdrukkingen met
ei. Dat is begrijpelijk,
want het ei is het levens
beginsel en het speelt
dus een grote rol in het
bestaan. Een heel ont
roerende vind ik een eitje
zonder zout, voor iets
waar geen smaak aan is.
De zeventiende-eeuwse
dichter Johan de Brune
wist precies uit te druk
ken hoe zouteloos zo'n
eitje is: 'Een kusje zonder
beet, acht ik gelijk te we
zen Een eitje zonder
zout'. Hij was een kenner
van het zoenen ('het spel
van lippen en tanden en
tandsgelijken, dat de
eeuwigheid samenbalt
binnen de grenzen van
één kwart minuut', zoals
Vestdijk de kus om
schreef), want bij een
goede zoen hoort ook
een zacht beetje in de
lippen van de geliefde. Ik
kende deze uitdrukking
alleen in de variant een
kus zonder snor is als een
ei zonder zout. Een zegs
wijze die mij altijd veel
deugd heeft gedaan.
Fraai is ook op eieren zit
ten voor 'z'n geld niet
willen uitgeven'. En wat
dacht u van ongelegde ei
eren zijn onzekere kui
kens, als waarschuwing
tegen al te grote ver
wachtingen? En eieren in
het riet leggen, een on
echt kind krijgen of ver
wekken?
Bijna al deze uitdrukkin
gen worden niet meer
gebruikt. En dat is jam
mer: ze verlevendigen de
taal en er zit vaak een
grote levenswijsheid in.
In Hoogmade, en mis
schien hier in Leiden ook
nog wel, leeft gelukkig de
uitdrukking de boel van
eieren maken nog. De be
tekenis ervan is 'de boel
in het honderd laten lo
pen'. Hoe die is te verkla
ren? Als je eieren laat val
len en de hele boel onder
het eierstruif zet, dan
veroorzaak je een gewel
dige kliederboel en dan
heb je de zaak behoorlijk
verpest.
Bril. Onlangs schreef een
mevrouw een brief aan
de krant. Ze was boos.
Heel erg boos. Op de po
litiek in Leiden en wel
voornamelijk op enige
wethouders. Ze besloot
haar tirade met de schit-
Thomas Erdbrink
terende uitroep
op brril drrie gaa g
wat natuurlijk zo
tekent als 'ze kun
pot op'. Ik kan br
anders verklaren
de 'wc-bril'. Maa
zou je eerder den
bril twee. bril een
op je neus. Of m<
de glazen van de
als 1 en 2?
Weet iemand wa;
tankval lag en wj
ren de rrolpaleri
Met dank verder t
tronella Reifas en
Simons.
Reacties en tips vt
rubriek kunt u sti
naar de redactie i
krant, Postbus 54
AB Leiden, onder
ding van de rubri
naam 'Leids diali
mailen naar de a
kan ook: heester-\
mans@inl.nl
Hans Heestermanj
In aanwezigheid van koningin Beatrix is dinsdag de film 'Kees de Jon
gen' in première gegaan. Ook scenarioschrijver Bob In 't Hout uit Lei
den mocht de hand
'De koningin vond 'm van hare maJesteit
J schudden. Hij stond
ontroerend en mooi aan de wieg van de
verfilming van het
befaamde boek van Theo Thijssen en wist uiteindelijk producent
Matthijs van Heijningen van zijn bedoelingen te overtuigen. Sinds
gisteren draait de film in 59 Nederlandse bioscopen. Zondagmiddag
is er in het Leidse filmtheater Tria
non een speciale voorstelling, waar
bij naast de scenarioschrijver ook
de hoofdrolspelers aanwezig zijn.
Navraag bij BOB IN 'T HOUT over
zijn//nest hours.
En wat vond koningin Beatrix
van de film?
„Ze vond 'm ontroerend en mooi.
Ik heb haar er niet uitgebreid over
gesproken, maar de makers van de
film werden in een kringetje gezet
om even gezamenlijk met hare
majesteit te converseren. Zo'n film
is toch teamwork. De koningin
was erg hartelijk en belangstel
lend. Ik had wel het idee dat ze ge
troffen was door de film."
