Blondie tijdloos als een stripheld
KUNST CULTUUR
Een ijzeren reus in Leiden: 'Distances in Europe 2003'
Sympathiek, pretentieloos en raar
Kunst in kerk
axe scoort
Amerika
ierstprojectkoor
1 Katwijk
togelijk ook
inderboekenbon
]omputer kan
ervalste kunst
-ontdekken
li
oncert Nelly
reer verplaatst
Japanse kunstenaar Hisao Suzuki exposeert in Haagweg 4
Xander de
Buisonje erg
voorspelbaar
'We hebben niet één stijl, niet één geluid'
weg heeft van een onbekookte
kleine-jongens-fantasie. De
door Frank Boeijen op muziek
gezettegedichten van Andreus,
zoals 'De theepot en de koffie
pot' en 'Schelpen zoeken' zijn
erg mooi, het 'Afwaslied' van de
zusjes Boeijen is, mede door de
tweede stem van Stefan Ver-
wey, bijna ontroerend. Maar
Boeijens intellectualistische
pauwenveren spreken mij min
der aan en het lied over de zelf
moord van Jan Arends valt door
een veel te koddige presentatie
volkomen in het water.
Verweys grote kracht ligt duide
lijk in het tekenen,,Boeijens bij
drage is toch een beetje mini
maal en wat ze samen op het
podium zoeken wordt niet he
lemaal duidelijk. Gezellig is het
wel, ondanks de droevige anec
dotes en de wrange prenten, al
is theater een veel te groot
woord.
leiden - In de Pieterskerk is gis
teravond de Kunstmanifestatie
begonnen. Tijdens het driedaag
se evenement, georganiseerd
door de Kiwanis Club Leiden,
presenteren 50 kunstenaars hun
werk. Er zijn verder workshops
voor kinderen, koffieconcerten
op zondagochtend en elk uur
treden er dichters op van het
Dichterscarrousel van het Leids
Dichtersgilde. Dinsdag is er ten
slotte, tijdens een charity-dinner
in de Engelbertha Hoeve in Lei
den, een grote kunstveiling. De
opbrengst van de veiling en an
dere activiteiten, zoals een lote
rij, is bestemd voor het goede
doel: een dagverblijf voor gehan
dicapte kinderen in Oekraïne en
een tandheelkundig project in
Kenya. De Kunstmanifestatie is
vandaag geopend van 10.00 tot
18.00 uur en morgen van 10.00
tot 16.30 uur. De toegang is gra
tis. Foto: Mark Lamers
hsteidam - De Nederlandse
bep Taxe, met als bekendste
I de roormalige K-Otic-zanger
iprtiji Terporten, mag in Los
^^geles een single en bijbeho-
ndevideoclip opnemen. De
s leden van de groep zijn eind
gj Igustus op de bonnefooi naar
pjfornië vertrokken. Na een
jntal weken op de straat en in
ïine kroegen gespeeld te heb-
jn, stroomden de optredens al
I jel binnen. Zo stond de groep
de wereldberoemde Whisky-
Gogo, waar ook Guns 'n Ro-
s en The Rolling Stones heb-
!n gespeeld en in de Key Club,
it Paradiso van LA., in het
jorprogramma van Vince Neil
i Motley Crue. Begin novem-
jr is de groep aanwezig op de
Jemationale filmpremière van
ock and Buil Story' in Seattle,
ashington. Verder zijn shows
Las Vegas in voorbereiding.
iTWiJK - Het parochiekoor Vo-
üs uit Katwijk begin: op 6 no-
mber met de repetities van
tt kerstprojectkoor. Onder lei-
ng van dirigente Anneke
anken wordt repertoire inge-
jideerd voor een kerstconcert
ivrijdag 19 december in de
jrochiekerk H. Joannes de
Jper. Aanmelden voor dit
joject kan bij Agnes Bol (tel.
11-4032443).
recht - De Nederlandse Boe-
inbon BV overweegt /an de
jekenbon van 5 euro een spe-
ale kinderboekenbor te ma
in. Met de kinderbodcenbon
illen overigens niet alleen kin-
jrboeken te verwerven zijn.
b vijfstigste Kinderboeken
eek, volgend jaar, lijlt de BV
in mooi tijdstip voorde intro-
ictie van de nieuwe 5 euro-
)n. De uitgever van de boe-
jnbon wil eerst nog de stem
ing peilen onder deboekver-
ipers. Vanaf 10 november
imt er overigens eer bon van
leuro.
-I
maastricht/anp - Twee Maas
trichtse hooglerarm hebben
jn computerprogrimma ont-
ikkeld dat in staat is om ver-
ilste schilderijen te herken-
ïn. De techniek h«eft zich in-
iiddels bewezen d»or het ont-
1 bkken van vervakingen van
1 jhilderijen van Herman
lood.
pt nieuwe compuerprogram-
a is in staat tct perceptie
(waarnemen en heikennen). De
Dogleraren infornatica heb-
?n zich in eerste nstantie ge-
cht op schilderij in van Vm-
?nt van Gogh. Het Van
Pghmuseum hedt daarvoor
10 digitale reproducties van
•hilderijen ter besriiikking ge-
eld. De reproducties werden
ïbruikt om de computer er in
trainen specifiek.' kenmerken
Ui een schilder te herkennen.
het vroegere ateier van Her-
ian Brood werder schilderijen
ifotografeerd wiaivan vast
aat dat ze echt zin. Omdat de
chniek in de toelomst moge-
Je een rol zou kinnen spelen
j de opsporing van valse
instwerken, gaf jistitie in Am-
erdam toestemmng om ver-
ilsingen van Hernan Brood te
ibruiken bij het onderzoek.
e vervalsingen dè in 2001 in
_islag werden genomen zijn
■S-fotografeerd. Ka training
•eek de compute" 27 van de
[Tirtig schilderijer correct te
l/innen classificerm.
jlly. Fcto: EPA/Lucy Nicholson
rsterram - De twee concer-
p die rapper Nelly zou geven
j 27 en 28 november in de
kineken Music Hall in Am-
irdarn zijn opnieuw ver
patst. De Amerikaan zag zich
hoodzaakt zijn Europese
timer in te korten. De twee
hcerien in Nederland wor-
jn samengevoegd tot een op-
Jdenop dinsdag 18 novem-
f
theater recensie
Susanne Lammers
Voorstelling: En dan nu een vrolijk gedicht
door Frank Boeijen, Stefan Verwey en
Ruud de Groot (piano). Gezien: 31/10,
Schouwburg, Leiden.
Gegarandeerd de geschiftste
voorstelling van het seizoen is
'En dan nu een vrolijk gedicht'.
Stefan Verwey met zijn over
head-projector en Frank Boeij
en met zijn gitaar hebben - met
assistentie van pianist Ruud de
Groot - een theaterprogramma
in elkaar gedraaid dat zo zeer
niet op een theaterprogramma
lijkt, dat je mond er van open.
blijft $taan. Het houdt het mid
den tussen een gezellig avondje
a la de Stastoks (maar dan met
heel veel publiek, want de
Schouwburg is zo goed als uit
verkocht) en een genante blik
in een melige studentenhuiska
mer.
Stefan Verwey vertelt gortdroog
navrante verhalen over vroeger,
toont zijn meesterlijke car
toons, begeleid door muziek
van Boeijen en De Groot, leest
gedichten voor van Hans An
dreus, Guido Gezelle en Hiero-
nymus van Alphen en daar tus
sendoor speelt Frank Boeijen
een paar liedjes. Dat zou je
kunnen omschrijven met 'een
literair getint programma',
maar dat doet geen recht aan
de sfeer die 'En dan nu een vro
lijk gedicht' uitstraalt.
Die is van een mateloze onhan
digheid en knulligheid, met
waanzinnige overgangen en tal
van lege momenten. Heel sym
pathiek en pretentieloos, maar
toch vooral verbijsterend raar.
Er zitten heel goede stukjes in
dit programma dat het meest
door Herman Joustra
leiden - De sculptuur van de Japanner Hisao
Suzuki is een enorm gevaarte, een joekel. In
cijfers uitgedrukt: een lengte van 1245 centi
meter, een hoogte van 140 centimeter en
een breedte van 80 centimeter. De naam van
het reusachtige, stalen geraamte: 'Distances
in Europe 2003'.
Het object is tot en met 23 november te
zien in Kunstcentrum Haagweg 4. En dat is
opvallend, want Suzuki werkt normaal ge
sproken niet aan de Haagweg, dat bevolkt
wordt door ruim honderd Leidse kunste
naars. Met andere woorden: hij en zijn
kunstwerk zijn er eventjes te gast.
Suzuki, die beeldhouwen doceert aan de
Musashino Art University in Tokyo, zeg
maar de Japanse kunstacademie, belandde
min of meer bij toeval in Leiden. „Ik zit nu
in een sabbatical year, een jaartje vrijaf van
de universtiteit. Opfrisverlof. In dat jaar
wilde ik graag naar Europa, overal een
beetje rondkijken. Maar het ligt niet in mijn
aard om niets te doen. Ik wilde toch iets
maken. Een mooie sculptuur. Maar dan
heb je wel faciliteiten nodig, zeker als je zo
groot werkt als ik. Die faciliteiten vond ik in
Cork, in Ierland. Bovendien heeft Cork een
haven. Dat maakte het gemakkelijk om het
beeld naar het continent te vervoeren om
het daar te tonen."
Zoals in Nederland. Geheel ontleed arri
veerde de sculptuur in twaalf dozen in Rot
terdam. „Ik ben enorm geïnteresseerd in
Nederland. Nederlanders waren een van de
eersten die naar Japan kwamen. Bijna ie
dereen bij ons kent Von Siebold, daarom
wilde ik zo graag naar Leiden. En ook om
dat het de geboortestad van Rembrandt is.
Descartes woonde hier ook. Kortom, het is
een interessante stad. Omdat ik niemand
kende in Nederland heb ik verschillende
mensen en instanties benaderd via het in
ternet. Zo kwam ik met het Kunstcentrum
Haagweg in contact."
Bernadette Drenth van het Kunstcentrum
beaamt een en ander. „Ik had nog nooit
van hem gehoord. Maar toen ik na het eer
ste e-mailcontact foto's zag van zijn sculp
turen was ik verkocht. Fantastisch! Ik ben
zelf een ambachtsvrouw, hou van het
handwerk. Ik hou van kunst waarin je het
ambacht kunt zien. Dat je ziet dat er echt
voor gewerkt is. Dat geeft een kunstwerk
voor mij meerwaarde. Ik zie in deze sculp
tuur van hem de uren, het lassen, het ge
vecht dat hij elke dag weer heeft geleverd."
„Dat klopt ook wel", zegt Suzuki. Het is zijn
manier van werken, heel fysiek bezig zijn.
Hij zou het niet anders willen. Elke dag
weer het smeden en vormen van staal.
„Verhitten op een cokesvuur. Als het tus
sen de 800 en 900 graden Celsius is, kun je
het vervormen. Op andere temperaturen
kun je er niets mee. Maar als je het op de
juiste temperatuur op het aambeeld legt,
schaatst het als het ware weg op dat koude
staal. Dan beweegt het echt. Prachtig vind
ik dat."
Het grootste deel van de sculptuur vervaar
digde Suzuki in Cork. In Leiden legde hij er
onlangs de laatste hand aan. Wat er uitein
delijk met het beeld gaat gebeuren, weet hij
nog niet. „Eerst gaat het weer terug naar
Ierland. Ik heb nog overwogen om er daar
na mee naar Slowakije te gaan. Daar heb ik
contacten. Het blijkt alleen een nogal kost
bare en tijdrovende reis te zijn, in verband
met transportkosten, douane en visa en
dergelijke. Dus dat gaat waarschijnlijk niet
door. Ik heb ook niet veel tijd meer. Op 7
april moet ik terug zijn in Japan, dan is
mijn 'sabbatical' ten einde. Misschien dat
ik het beeld voor die tijd vernietig en de
verschillende stukken herschik. Of ik trans
porteer het gewoon naar Japan."
muziek recensie
Hans Keijzers
Concert Xander de Buisonje. Gezien:
31/10, Stadsgehoorzaal, Leiden.
Geïrriteerde stembanden van
Xander de Buisonje brachten
bijna het concert in de Leidse
Stadsgehoorzaal in gevaar.
Maar gelukkig gaf zijn lijfarts
groen licht voor het vierde con
cert van de Hemelsbreed-tour-
nee. Voor een kaartje hoefde je
gisteren niet in de rij te staan.
Buisonje mag dan met Volu-
mia! jarenlang uitverkochte za
len hebben getrokken, gisteren
was de Stadsgehoorzaal nog
niet voor de helft gevuld. Maar
de fans die komen, houden van
Xander en Xander houdt van
rijn fans.
Veel van het werk voor de pau
ze krijgt nogal wat volgepla-
muurde voorspelbare up tempo
arrangementen mee en de sofi
van de sessiemuzikanten rijn
behoorlijk obligaat en weinig
sprankelend. Na de pauze
wordt 'Wie kent het weekend
niet' in een jazzy jasje gehesen.
De Buisonje schmiert hier be
hoorlijk met zijn zang, maar ge
lukkig neemt hij onmiddellijk
revanche door in een uiterst so
ber en uitgekiend arrangement
voor gitaar en accordeon
'Fields of Gold' van Sting neer
te zetten.
Bij Danny Lademacher, ooit be
horend tot Herman Broods
Wild Romance, denk je al snel
aan de drie-eenheid seks, drugs
en vooral veel rock- 'n-roll. Dat
etiket kun je moeilijk plakken
op de ex-zanger van Volumia!.
Hoewel zijn seksuele escapades
voor opschudding zorgden,
blijft zijn muziekstijl voorspel
baar. Samen met Lademacher
ringt hij het behoorlijk venijni
ge 'Saturday Night' van Brood
en het geef het concert net een
beetje een onverwachte draai.
Maar als Xander alleen achter
de piano zit en solo ringt, blijft
hij op zijn best. Bij de toegift
komt het publiek dicht tegen
het podium staan en zingt hij
het gevoelige 'Afscheid'. Een
verademing. Je zou De Buisonje
eigenlijk toe willen roepen dat
hij wat meer akoestischer te
werk moet gaan. Nog kaler zijn
werk brengen, daar ligt Xander
zijn kracht. Die benutte hij gis
teren helaas te weinig.
door Theo Hakkert
Amsterdam - Blondie, wie is er niet
groot mee geworden? 'Denis' en 'Call
me'. Debbie Harry en haar mannen.
Punk meets dance. Een nieuwe cd en
een tournee. Alsof het nog 1977 is.
Voor de buitenwacht staat Blondie ge
lijk aan Debbie Harry. Natuurlijk is de
zangeres uithangbord en boegbeeld.
De band is niet voor niets naar de
kleur van heur haar genoemd. Maar
voor de andere drie leden van de
groep Blondie ligt het allemaal net
even anders, net even genuanceerder.
„We zijn een band!" En dus wordt er,
na een ochtend interviews voor televi
sie, een vergadering ingelast. Dat ca
mera's alleen oog hebben voor Debbie
Harry, dat valt te billijken. Maar de ge
schreven pers, dat doen we samen, zo
zegt de blik van toetsenist Jimmi De
stri als het kwartet de rondvraag heeft
afgerond.
De rest is logistiek. Hier een zetel, daar
een tweezits, en daar zitten ze dan.
Van links naar rechts Chris Stein
(1950), Jimmi Destri (1954), Debbie
Harry (1945) en Clem Burke (1955).
Blondie. Sleutelfiguren in de punk- en
new-wave scene van New York in het
gouden jaar 1977. Onsterfelijk, vals,
maar levensecht: 'In the flesh' van het
debuutalbum. Powerpophits met 'De-
nis' en 'I'm gonna love you too' - beide
covers overigens. Vervolgens op tijd de
bakens verzet en de disco omarmd.
'Heart of glass', 'Call me', 'Rapture'.
Twaalf dikke hits in vier jaar tijd in Ne
derland.
Debbie Harry werd het punksymbool
van haar tijd. Ze flirtte na het opdoe
ken van de band in 1982 - wegens
hartklachten van Harry's partner Chris
Stein - met jazz, maar van Blondie zou
ze niet loskomen. En dus was ze er in
1998 bij toen de reünie een feit werd.
Twee oud-leden, Frank Infante en Ni-
gel Harrison, begonnen een proces,
maar de hereniging ging door. Want
Blondie kon weer. Met hun discohits
waren ze zelfs voorlopers van de
dance geworden.
Dit is een aantal feiten dat in het ge
sprek niet aan de orde komt. Wel wil
len ze alle vier zo graag het hoogste
woord voeren dat de onderwerpen in
hoog tempo over tafel vliegen. Het is
Chris Stein die over de recessie begint.
„Schuld van de euro", denkt hij.
„Maar muziek gedijt altijd goed bij een
recessie. Daarom konden wij destijds
in New York aan de bak komen. Toen
was er nog betaalbare woonruimte in
de stad voor jonge mensen met muzi-
Voor de buitenwacht staat Blondie gelijk aan Debbie Harry. Maar voor de andere leden van de groep ligt dat even anders:
„We zijn een band!" Publiciteitsfoto: GPD
kale ambities. Tegenwoordig moet je
minstens vierduizend dollar per week
verdienen om je onderkomen te kun
nen betalen. Die zorg hadden wij niet.
Wij konden ons concentreren op de
muziek."
Jimmi: „Daarom zag je ook muziekcul
tuur opbloeien in bepaalde wijken, na
melijk daar waar je goedkoop iets kon
huren."
Debbie: „We deelden ook woonruim
te. Zolders waar we met meer perso
nen konden leven."
Chris: „Dus zie je nu muziekcultuur
ontstaan in andere steden. In Detroit,
Michigan. Goedkoop wonen, veel jon
ge mensen." Zelf woont hij overigens
in Los Angeles tegenwoordig. Terwijl
Debbie en Chris hun tijd verdelen tus
sen New York en New Jersey. Debbie:
„New York is mijn drug. Ik kan niet
zonder."
De nieuwe cd is getiteld 'The Curse of
Blondie'. De Vloek van Blondie. Klinkt
als een stripboek.
Jimmi: „Ja, de titel is dus lichtelijk iro
nisch."
De muziek op 'The Curse' ligt in het
verlengde van de liedjes die Blondie in
de jaren tachtig maakte. Eerder 'Rap
ture' dan 'Denis'. Veel dance, hier en
daar nog een stevige gitaar. Veelzeg
gend is het feit dat discocoryfee Gior
gio Moroder de mix van de single
deed.
Debbie: „Bij een album als dit is de
volgorde erg belangrijk. De liedjes rijn
gevarieerd, dan moet je zorgen dat er
een bepaalde flow in zit die maakt dat
de luisteraar wil blijven luisteren tot
het eind. Ook al is er geen verhaallijn
in de teksten, geen thema of zoiets, is
er wel zoiets als een muzikale verhaal
lijn."
Lange songs trouwens, zeker voor een
band die zo'n belangrijke bijdrage le
verde aan de ultieme drie-minuten-
popsong. Het kortste nummer is nog
bijna vier minuten. Clem: „Ze rijn erg
lang zelfs voor ons doen."
Debbie: „Je komt op een punt dat de
drie-minutensong niet meer voldoet,
het punt dat je meer wilt. Je zit in een
groove en daar wil je in blijven, langer
dan in de ouderwetse popsong."
Chris: „En het heeft te maken met het
feit dat muziek zich tegenwoordig op
clubs richt en minder op de radio, zo
als vroeger. Clubs willen juist langere
tracks. Daar past dit helemaal in."
Is het tevens een manier om te voor
komen dat het publiek Blondie als een
nostalgie-act gaat zien?
Debbie: „Hopelijk wel, ja."
Jimmi: „We moeten dat ook niet over
drijven. Al onze albums zijn anders. Er
is niet één Blondie-geluid, niet één
stijl."
Jimmi: „En noem onze muziek geen
bubblegum. Dat is heel wat anders."
Clem: „Bubblegum was eigenlijk het
verlengde van garagerock. Werd alle
bei gemaakt door mensen die niet
meer konden spelen dan drie akkoor
den. Maar het gaat allemaal verande
ren, hoor. Als ik zie hoeveel jongeren
instrumenten aanschaffen. Ze gaan
het allemaal zelf doen, let maar op.
Kinderen van nog geen vijftien."
Jimmi heeft nog een laatste schreeuw
om aandacht. „Zeg, bestaat Broodje
van Kootje nog?"
Blondie: ma. 3 november in de Oos
terpoort, Groningen; do. 6 november,
Paradiso, Amsterdam.
De Japanse kunstenaar Hisao Suzuki bij zijn sculptuur in Kunstcentrum Haagweg 4. Foto: Hielco Kuipers
