Het vuur is er
altijd geweest'
VOETBALVERENIGING KATWIJ
SI
Schaatsster Helen van Goozen is terug bij de basis
itaand v.l.n.r: Henry Pouw, Carlo van Zelst, Edwin Verhoogt en Albert de Haas. Zittend v.l.n.r: Hans Zwaan, Marco de Ridder, Kees Krayenoord, Teun van Duyven-
10de, Leen van der Marei, Johan de Kroon en Henk Langemaat.
,Het was een uniek team dat al
ien tijdje samenspeelde toen
ve de eerste titel wonnen. Ie-
lereen wist wat te doen bij bal-
)ezit en -verlies. En liep het
'en niet lekker dan beslisten
ve de wedstrijden alsnog door
le individuele kwaliteiten van
inkele spelers. Arie Lagendijk
leeft een grote rol in de samen
telling van de selectie ge
peeld. Hij haalde er elk jaar
leel gericht twee spelers bij.
)at waren niet alleen verster
kingen; het waren ook jongens
lie precies in de groep pasten.
Katwijk maakte begin jaren negentig furore door drie keer op rij (1993, '94, '95) kampioen te worden in de
hoofdklasse. Dat gebeurde onder leiding van de veelgeprezen trainer Arie Lagendijk. Leidenaar Henry
Pouw, nog altijd in een technische functie bij de club betrokken, maakte het hoogtepunt uit de
clubgeschiedenis als speler mee.
Dat zag Lagendijk goed. Over
geld werd binnen het elftal ei
genlijk zelden gesproken, ieder
een wilde gewoon elke week
winnen. Probeer nu nog maar
eens zo'n groep zo lang bij el
kaar te houden. Lagendijk weet
wat er komt kijken om een elftal
te laten presteren. Hij heeft een
visie, houdt daar strikt aan vast
en is niet te beroerd om men
sen die daar niet in meegaan
aan de kant te schuiven.
,,Het is moeilijk om de presta
ties van mijn elftal te vergelij
ken met het team van Katwijk
dat in 2000 de titel haalde. Wij
werden drie keer kampioen,
maar de ploeg van 2000 was
nog niet zo lang bij elkaar. Ze
behoorden zeker niet tot de fa
vorieten in dat jaar en daarom
is die prestatie ook heel knap.
De foto is genomen in het laat
ste kampioensjaar. Marco van
der Plas, Pim Langeveld en
Dennis-Ian Mieras ontbreken.
Ik weet niet meer precies wat
de aanleiding was om met ha
ringen in de hand te staan. Na
een training kregen we de me
dedeling: er komt een fotograaf
en er ligt een schaal met harin
gen. Katwijk en vis, daar zal het
wel mee te maken hebben.
„Met de jongens die, net als ik,
nog altijd bij Katwijk rondlopen
- zoals Hans Zwaan en Marco
de Ridder - heb ik nog regelma
tig contact. De rest zie ik min
der vaak. Sinds twee jaar heb
ben we een soort van reünie.
We spelen een wedstrijd tegen
het Quick-Boysteam dat in de
twee jaren voorafgaand aan on
ze successen kampioen werd."
Ben nog een tikkeltje licht in
het hoofd van de waterpijp.
Mooie sport hoor, met een man
of wat stoom afblazen op zo 'n
Perzisch tapijtje. Potje thee er
bij, lekker ouwehoeren en als je
even niet aan het woord bent,
fanatiek aan die pijp lurken.
Zelden zo relaxed aan het hob-
byen geweest. Wat een kroeg-
sport, beter dan biljarten of met
pijltjes smijten. Gedurende een
week Iran ben ik er flink aan
verslaafd geraakt.
Iran? Jazeker. Vanwege de bou
werij van mijn vriend Thomas
Erdbrink en zijn prachtige
Iraanse prinses Newsha ben ik
vorige week donderdag naar Te
heran gevlogen. We waren met
een ploeg van ruim twintig Hol
landers, Leidenaars vooral,
want Thomas, die als journalist
voor de NRC Iran en Irak doet,
komt hiervandaan. We hebben
de boel daar in de Islamitische
republiek even flink opgevro
lijkt. Over sport gesproken. Een
trouwerij in Iran is ook sport. Ik
heb me drie dagen spierpijn ge
danst. Die Iraniërs weten wat
feesten is. Ze gaan door tot er
een paar bij neervallen. Elke ge
legenheid om uit je dak te gaan,
wordt in het vroegere Perzië ten
volle benut. En da's logisch,
want het leven van alledag is
van alle franje ontdaan door de
kwaaie mannen met baarden
die het na de revolutie van 1979
voor het zeggen hebben.
Een taboe op alcohol is geen
pretje, maar daar valt mee te le
ven. Dankzij de waterpijp kan
het theehuis wat mij betreft
wedijveren met onze kroeg.
Maar dat je van wijlen Khomei-
ny en zijn meelopers niet eens
opgewekt over straat mag, is je
reinste marteling. Iti Iran ope
reert zelfs een religieuze ME, die
elke frivoliteit de kop probeert
in te drukken. Deze moraalrid
ders speuren stad en land af
naar feestgedruis. Waar ze een
fuif vermoeden, vallen ze bin
nen. Wordt er inderdaad een sa
menscholing in zondags pak
aangetroffen en is er sprake van
eniggehuppel op ondeugende
muziek dan wordt het hele
zaakje opgepakt en afgevoerd
naar de krochten van de Islami
tische KGB. Daar wacht een on
genadig pak op de billen. En na
een regen van stokslagen ook
nog eens een boete waar de ge
middelde Iraniër maanden voor
krom moet liggen. Niet zo
vreemd dus dat de schoonou-
Rensenbrink
vinden ze net zo
groot als Cruijfj,
maar dat komt
omdat hij er op
het WK 1978
drie maakte
tegen Iran
ders van Thomas een zucht van
verlichting slaakten toen ze in
het holst van de nacht de laatste
van de zeker tweehonderd brui
loftsgasten de deur uit hadden
gewerkt.
Iran mag dan worden gekweld
door zijn Islamitische leiders,
het is geen Afghanistan. Niet al
le vertier in de Islamitische re
publiek is verboden. Voetballen
mag en dat doen de Iraniërs
dan ook bij het leven. Ik had in
de hoofdstad nauwelijks een
voet aan de grond of de ballen
vlogen me om de oren. Langs de
weg van het vliegveld naar de
gigantische warboel Teheran
werd overal gevoetbald. Partij
tjes met kleine goaltjes, onder
het zwakke schijnsel van de
straatverlichting.
Dat Iran nog geen voetbalnatie
van betekenis is, komt natuur
lijk ook weer door de baarden.
Die gedogen de volkssport, maar
zorgen er tegelijk voor dat het
niet te gek wordt. Het regime is
als de dood voor een op hol
slaande massa. Vandaar dat de
opmars van de nationale voet
balploeg met argusogen wordt
gevolgd. Zo nu en dan moeter
zelfs een pas op de plaats wor
den gemaakt. Voor het laatste
WK dreigde Iran de Aziatische
kwalificatiepoule te gaan win
nen. Maar op de laatste speel
dag kwam Saudi-Arabië plots
als beste uit de bus. Omdat Iran
van het al uitgeschakelde Bah
rein verloor. Moest verliezen, zo
is mij van de week van alle kan
ten te verstaan gegeven. Van
staatswege was de voetballers
opgedragen het onderspit te del
ven. Omdat bij een Iraanse zege
de straten in Teheran zouden
vollopen en een volksfeest wel
eens zou kunnen omslaan in
een demonstratie en zo'n de
monstratie in een revolutie.
Vliegend naar Teheran dacht ik
een weekje zonder voetbal te
gaan beleven. Niks daarvan.
Zelfs op de bruiloft van Thomas
en Newsha was het soms zo
maar ineens praatje voetbal.
Verbazingwekkend hoe heilig
het Nederlandse voetbal in den
vreemde nog altijd is. Hebben
wij het al lang gehad met die
druiloren van onze nationale
ploeg, in Iran heeft Frank de
Boer nog volop krediet. En wel
ke namen ze daar al niet ken
nen. Rensenbrink vinden ze net
zo groot als Cruijff, maar dat
komt omdat hij er op het WK
1978 drie maakMtegen Iran.
Van Basten en Gullit doen het
ook goed in Iran, maar tot mijn
verbijstering bleek zelfs Paul
Bosvelt voor menige bruilofts
gastgeen onbekende. In een
land waar de sport zo enthousi
ast wordt beoefend en waar
men zelfs weet van Bosvelt heeft,
moet het voetbal wel een glori
euze toekomst hebben, Het
wachten is alleen op het mo
ment dat de kwaaie baarden
gaan beseffen dat ze niet meer
van deze tijd zijn en van het to
neel stappen. Of geschopt wor
den.
Jaap Visser
Reageren?
sportredactie.ld@hdc.nl
SPORT
zaterdag 1 NOVEMBER 2003
door Gertjan van Geen
hoogmade - Helen van Goozen is terug bij de ba
sis. De schaatsster uit Hoogmade heeft weliswaar
nog een contract bij de DSB-ploeg, maar ze traint
weer bij het gewest onder leiding van Wim den Ei
sen. Gewoon, omdat ze zich daar het prettigst bij
voelt. Onder haar vertrouwensman moet de 22-jari-
ge Van Goozen, de eerste Nederlandse wereldkam
pioene allround bij de junioren in 1999, haartalent
omzetten in klinkende prestaties. Ze gaat er zelfs
marathons voor schaatsen. Hoe veel dat er zijn,
hangt af van haar prestaties op de NK afstanden
dit weekeinde. Vandaag schaatst ze de 3000 me
ter, morgen de 1500 en 5000. „Het vuur is er altijd
geweest. Hoe slechtje ook in conditie bent, de
vechtlust blijft."
Het langere werk is geknipt voor Van Goozen en
wie'weet is het rijden van marathons wel de per
fecte Ze kan de sfeer in het peloton wel waarde
ren. „Het is heel anders. Van tevoren zaten we
met z'n allen koffie te drinken en na afloop ook.
Soms komt er zelfs een biertje bij. Dat bevalt me
wel." Twee weken geleden reed ze in Amsterdam
haar tweede marathon van haar leven en een
week later had ze zelfs een beetje de smoor in dat
ze thuis moest blijven omdat zo'n langeafstand-
wedstrijd niet de ideale voorbereiding voor de NK
afstanden was. „In Amsterdam werd ik achtste en
vorige week zat ik te balen op de bank. Ik kan
meekomen in het peloton. Ik moet er achter ko
men of de combinatie ideaal is. Bij Gretha en Je-
nita Smit werkt het goed, maar ik weet niet of ik
zo sterk ben als zij."
Een krachtmens is van Goozen nooit geweest. De
Hoogmadese moet het van haar fabuleuze tech
niek hebben, zegt Wim den Eisen. „En als die
wegvalt, heb je een probleem", aldus de geweste
lijk trainer, die ook haar coach was bij Jong Oran
je. „Schaatstechnisch was ze een groot talent,
maar de techniek die ze had is nog niet terug. Ze
hebben haar schaatsstijl veranderd, maar niet
verbeterd. Het is jammer dat haar ontwikkeling
zich niet heeft doorgezet. De afgelopen vier jaar
heeft ze wisselvallig gepresteerd. Daarom moeten
we terug naar de basis."
De stagnatie in haar ontwikkeling is terug te voe
ren op haar overstap naar de SpaarSelect-ploeg
van Peter Mueller. Ze was de jongste in het
'Dream Team', dat zo veel toppers onderdak
bood. Gianni Romme, Erben Wennemars, Anna-
marie Thomas, de ene na de andere grote naam
zat met haar in trainingskampen. Ze had niet het
idee dat ze in het schaatswalhalla was beland,
maar bijzonder was het wel. „Je komt overal en je
mag alles meemaken. Ze zeiden dat ik in no time
volwassen was geworden. Ik vond het wel gaaf
dat ik met hen mocht trainen, maar ik had niet
het gevoel dat ik er niet in thuis hoorde. Voor mij
zijn het heel gewone mensen, doordat ik hen ook
op een andere manier leerde kennen. Maar ik
had niet in de gaten wat het teweeg bracht bij an
dere mensen. Iets wat ik misschien bij een be
roemde voetballer zou hebben."
Over de trainingsmethoden van Peter Mueller is
veel geschreven. De Amerikaan maakte naam in
Nederland door Jan Bos wereldkampioen sprint
te maken, Marianne Timmer tweevoudig olym
pisch kampioen en Erben Wennemars eveneens
naar de wereldtop te leiden. Maar hij bleek meer
een mental coach, die de techniek verwaarloosde
en ondoordachte trainingsschema's op zijn pu
pillen losliet. Van Goozen: „Maar het was niet al
leen Peter. Er heerste een sfeer in het team, dat
iedereen ervoor wilde gaan. Ik was de jongste en
dan moet er iemand op je letten, maar dat ge
beurde niet. Ik had dezelfde schema's als Gianni
Romme. Ik werd helemaal door elkaar gegooid. Ik
trainde te hard en kreeg geen tijd om te herstel
len. Rust is nodig om hoge pieken te halen. En
doordat die rust niet kwam, bleven de pieken uit.
Op een gegeven moment voelde ik niet meer dat
ik te hard getraind had en niet meer herstelde. In
mijn tweede jaar bij SpaarSelect dacht ik dat ik
dat het goed zat, maar bij de NK afstanden in
Groningen klokte ik tijden, die ik als B-junior al
reed. Het was heel apart. Het was technisch min
der, de timing klopte niet en het gevoel was weg."
Als ze iets geleerd heeft van die periode is het
wel dat ze voor zichzelf moet opkomen, „Nu zou
ik eerder aan de bel hebben getrokken." Prettig
was het om te constateren dat ze niet was afge
schreven ondanks de tegenvallende prestaties.
Toen haar contract niet werd verlengd, ving de
DSB-ploeg haar met open armen op. „Ze hadden
wel gezien dat ik te hard getraind had. Ik ben
toch wereldkampioene bij de junioren geweest,
dus er zit wel wat in mijn lichaam."
Aan Wim den Eisen de taak om haar talenten
V.L.N.R.
RANDJE BUITENSPEL
weer aan de oppervlakte te krijgen. Hoewel DSB
nog steeds haar werkgever is, stapte ze in overleg
weer over naai' de man die haar op schaatsgebied
het best kent. „Hij heeft me regelmatig opgevan
gen als het minder ging. Wim is gedreven en ik
kon hem altijd bellen. Hij moet er weer een goede
draai aan geven. Ik speelde al langer met de ge
dachte terug naar de basis te gaan, maar de
ploegleiding kwam zelf met de vraag waar ik me
het lekkerste bij zou voelen. De schema's van
Den Eisen trekken me aan. En hij heeft altijd een
luisterend oor."
Trainen bij het gewest betekent minder reizen.
Niet dat het verblijf op hotelkamers haar uit de
keel hing, maar lekker thuis slapen is ook niet
weg. Ook dat is terug naar de basis. Dit weekein
de moet blijken of ze op de goede weg is. Het be
paalt voor een groot deel de rest van het seizoen.
De 1500 meter rijdt ze puur voor de snelheid. Op
de lange afstanden wil ze zich plaatsen voor de
World Cups. Een plaats bij de beste vijf is daar
voor nodig, maar de concurrentie is met de zus
jes Smit, Wieteke Cramer, Barbara de Loor, Marja
Vis en Renate Groenewold moordend. „Ik merk
dat het elke week beter gaat. Het wordt span-)
nend. Misschien komt het NK te vroegwant'ik
ben het seizoen begonnen met een conditieach
terstand. Ik zou meer zelfvertrouwen hebben ge
had als ik de afgelopen weken achter elkaar goe
de tijden had gereden. Maar ik ben sporter en
dus wil ik hard rijden in Heerenveen. Het vuur is
er altijd geweest, hoe slecht ik ook in conditie
was. De vechtlust is er. Ook voor dit NK."
Mocht het er dit weekeinde niet inzitten en wor
den de World Cups daarmee afgeschreven, dan is
er tijd en ruimte voor de marathons in het pak
van de Frisia-ploeg. De tijd dat de langebaners
neerkeken op die andere discipline als was hij
voor afgeschreven schaatsers is, sinds de succes
volle entree op de lange afstanden van Gretha en
Jenita Smit en die van Henk Angenent, voorbij.
Omgekeerd staat Van Goozen haar mannetje op
de marathon. Groen als ze is in het peloton durft
ze de gezusters Smit al aan te vallen, ook al zijn
ze schier onklopbaar. „Ik kreeg het advies om al
leen maar achter Gretha Smit aan te rijden. Dan
zou ik vanzelf wel voorin eindigen. Die meiden
lijken wel bang voor de Smitjes, terwijl ze met zo
veel zijn in het peloton. Ze moeten toch te klop
pen zijn, denk ik dan. Dat is weer het individuele
in mij."
De marathon is in ieder geval een goede training
om de hardheid erin te krijgen. „Vijftig, zestig
rondjes diep zitten met tempoversnellingen is
iets wat ik op De Uithof bijna niet kan trainen."
En dan, met de juiste technische aanpassingen,
moet het supergevoel weer terugkeren, waardoor
uiteindelijk vanzelf die perfecte race eruit rolt.
„Als je de perfecte race rijdt, is het bijna niet na te
vertellen. Dan weet je niet meer hoe het gegaan
is. Toen ik wereldkampioen werd, was dat het he
le weekeinde zo. Daarna heb ik dat gevoel piet
meer zo vaak gehad."
Helen van Goozen: „Wim den Eisen heeft me regelmatig opgevangen als het minder ging. Wim is gedreven en ik kon hem altijd bellen. Hij moet er weer een goede draai
aan geven." Foto: Mark Lamers
