'Hij kan honderd worden, maar hoe?
REGIO
Correcties op artikel over
hoofdkantoor Léon Mode
Gezond
Ambitie
Ritme
Geluk
Verlies
I
NAVRAAG
niets aan de motivatie
Meer dan de helft van de brandmeldingen is loos, blijkt uit onder
zoek door het Centraal Bureau van de Statistiek (CBS). Vooral hape
rende alarminstalla-
'Vals alarm verandert ties bij bedrijven zijn
de boosdoener. In
2002 kwamen er
97.000 brandmel
dingen bij de Nederlandse brandweerkorpsen binnen en slechts
46.000 keer moesten de slangen daadwerkelijk worden ontrold. JOS
KUIJPERS, commandant van de Katwijk-
se brandweer, is niettemin blij dat
steeds meer bedrijven en instellingen
een automatisch brandalarm installeren.
Meer dan de helft van de meldingen
vals, is het in Kativijk ook zo erg?
„Zeker. Van de automatische meldin
gen is ook hier dik 50 procent loos, ik
denk nog wel meer: 90 procent of zo.
Bij de andere meldingen, in de regel
een telefoontje naar de brandweer dat
er ergens brand is gesignaleerd, ligt dat
anders. Dan is er vrijwel altijd sprake
van echte brand. De brandweer gaat
altijd op pad, maar vaak is het wel zo
dat we op de weg erheen al door de
alarmcentrale worden ingeseind dat
het loos alarm is. Zwaailicht en sirene
gaan dan uit, maar we rijden wel door.
Om te controleren of er echt niets aan
de hand is en om uit te zoeken waar
door de valse melding is ontstaan, zodat die in de toekomst moge
lijk voorkomen kan worden.
Knaagt dat grote aantal i>alse meldingen niet aan de motivatie
bij de brandweeniijwilligers?
„Ik denk niet dat dat van invloed is op hun motivatie. Kijk, als je
midden in de nacht je bed uit moet voor wat later blijkt een vals
alarm te zijn, dan is dat natuurlijk vervelend. Maar ook niet meer
dan dat. Je weet dat je er voor moet zijn en dat je altijd scherp
moet zijn."
Vindt u het vervelend dat steeds meer gebouwen zo'ti automa
tisch brandmeldingssyteem hebben?
„Nee, juist niet. Ondanks die vele keren dat we voor niets uitruk
ken, vind ik het een goede zaak. Zo'n alarmsysteem kan immers
veel ellende voorkomen. En ik bespeur ook wel dat het steeds be
ter gaat. Ondanks dat er in Katwijk steeds meer gebouwen met een
alarminstallatie bijkomen, blijft het aantal meldingen ongeveer
stabiel."
Zeg eens eerlijk, is een brandweerman nou blij of teleurgesteld
als een brandmelding vals blijkt te zijn?
„Blij. Geen enkele brandweerman krijgt een warm gevoel van een
brand in een gebouw waarbij ook mensen zijn betrokken. Als bij
voorbeeld het automatisch alarm van verzorgingshuis De Wilbert
zich meldt, dan gaat er echt een zucht van verlichting door de wa
gen als onderweg blijkt dat iemand onder de melder een sigaar
heeft zitten roken. En ja, elke brandweerman wil soms ook wel
eens een goeie fik. Maar die komt tóch wel. En als het dan een
container-, schuur- of duinbrand is, dan blus je die graag."
tekst: Paul de Vlieger
foto: ANP
UIT DE ARCHIEVEN
Leidsch Dagblad
Directie: B.M Essenberg, C P. Arnold
E-mail: directiehdcuz@hdc.nl
Hoofdredactie: Jan Geert Majoor, Kees van
der Malen, Léon Klein Schiphorst (adjunct)
E-mail: redactie ld@hdc.nl
HOOFDKANTOOR
Rooseveltstraat 82, Leiden, tel. 071-5 356 356
Postadres: Postbus 54.2300 AB Leiden
Redactie fax 071-5 356 415
Advertentie fax 071-5 356 325
Familieberichten fax 023-5 '5° 567
/ADVERTENTIES
071-5 356 300
Sprinters (rubrieksadv.): 072-519 6868
ABONNEESERVICE
071-5128 030
E-mail: abonneeservice@hdc.nl
ABONNEMENTEN
Bij vooruitbetaling (acceptgiro)
p/m €20,20 (alleen aut. ine.)
p/kw €56,70 p/j €216,90
Abonnees die ons een machtiging verstrekken
tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld ontvangen €0.50 korting
per betaling
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 071-5128 030
ma t/m vr: 18-19.30 uur. za-10-13 uur
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Zuid BV
cq. de betreffende auteur.
HDC Uitgeverij Zuid BV, 2003
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Uitgeverij Zuid BV is belast met de
verwerking van gegevens van abonnees van
dit dagblad. Deze gegevens kunnen tevens
worden gebruikt om gerichte informatie over
voordeelaanbiedingen te geven, zowel door
onszelf als door derden. Heeft u hier bezwaar
tegen, dan kunt u dat schriftelijk laten weten
aan HDC Uitgeverij Zuid BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 507,2003 PA Haarlem.
SCHRIJVENDE LEZERS
In het Leidsch Dagblad van dins
dag 7 oktober las ik tot mijn
vreugde een wervend artikel -
'Modebedrijf bouwt opvallend
hoofdkantoor' - van de hand van
Joosje van Geest over het nieuwe
hoofdkantoor van Léon Mode op
het bedrijvenpark Nieuw-Vennep
Zuid in Nieuw-Vennep. Ik zou,
uit hoofde van mijn functie als
commercieel projectleider bedrij
venpark Nieuw-Vennep Zuid,
graag een paar puntjes op de i
willen zetten.
Ten eerste wordt in het artikel de
indruk gewekt dat het bedrijven
park bestemd zou zijn voor kan
toorvestigingen. Dat is niet het
geval, sterker nog: solitaire kan
toorvoorzieningen zijn helemaal
niet toegestaan op het bedrijven
park. Bedrijfsgebonden kantoor-
vloer is echter wel in beperkte
mate toegestaan.
Ten tweede wordt ten onrechte
gesteld dat de gemeente Haar
lemmermeer invloed zou hebben
op de keuze van een architect. Ie
der bedrijf dat zich op Nieuw-
Vennep Zuid wil vestigen is wél
verplicht een architect in de arm
te nemen, maar de keuze daarin
is vrij.
Ten slotte zou ik hierbij de auteur
gerust willen stellen naar aanlei
ding van haar opmerking over
het gemis van een etablissement
ter bevordering van de levendig
heid. In de nabije toekomst wor
den nog een hotel met aanvullen
de voorzieningen, een kiosk, een
brandstofverkooppunt en een
kinderdagverblijf op het park ge
realiseerd. Met de levendigheid
komt het dan wel goed.
M.F.U. ter Horst,
Haarlemmermeer.
Vrouwen zijn ongelukkiger dan mannen. Vaker in
de wao, vaker depressief en meer burn-outs. Wat
dat betreft heeft de emancipatie weinig uitgericht.
Ze willen gezonder, beter, mooier. Maar hoe? Ze kijken
naar Oprah, luisteren naar Sonja en lezen de Linda. En
ze gaan naar de 'feel good days' in de Leidse Pieters
kerk: een beurs voor gelukszoekers.
Te koop: gezondheid en welzijn. In kleine kraampjes
venten bekeerlingen hun wondermiddelen met felheid
en verve. Zij weten waar anderen in tekortschieten. En
zij hebben het antwoord.
„Mevrouw, kent u dit middel? Nou, dat kan best hoor,
want het is nog niet zo lang op de markt. Het komt uit
Tahiti en het is een voedingssupplement. Gemaakt van
een plant die daar op hele vruchtbare vulkanische
grond groeit, de morinda citrifolia. Niet een keer per
jaar komt er een vrucht aan, maar wel twaalf keer.
Kunt u nagaan. Die vruchten worden geperst en van
de rest maken ze puree. Want de vruchten kim je niet
zomaar eten. Nou, en zo maken ze uiteindelijk die
drank, die u hier ziet staan. En mevrouw, ik durf u wel
te zeggen dat 't verbluffend werkt." Goed tegen alles:
van vermoeidheid tot kanker.
Gaandeweg kriebelt een gevoel van ongemak. Onl
spannen tussen blote voeten, die met trillingen v;
bacteriën en schimmels worden ontdaan? Je goed
len door tubes zalf tegen artritis en chronische pi
Relaxen met behulp van tantrische sekstherapie?
De wandelgangen zijn spaarzaam verlicht, ook al
prettig. En alle kraampjes hebben een zwart deco
veelal bekleed met foto's van lichamelijke tekortk
mingen.
Op het podium in de zijbeuk van de kerk vechten
mannen met stokken. Valt dat ook onder welzij nl
er zijn opvallend veel rolstoelers onder het public
Toch niet op zoek naar heilzaam Tahiti-sap?
Bij de koffiehoek maken twee bezoekers ruzie ovi
hun bestelling. Op de tafels ernaast staan volle as
ken en restanten koffie. Geluk en gezondheid lijk
ver weg.
Buiten schijnt de zon en waait een frisse wind. Di
ademhalen en niet meer denken. Zoals mannen
Erna Straatsma
COLOFON
ANNO 1953, Woensdag 21 October
LEIDEN - De speeltuinvereniging 'Westerkwartier' zal volgende maand
het feit herdenken, dat enige speeltuinvrienden vóór 25 jaar het initia
tief namen om ook in deze dichtbevolkte stadswijk iets voor de jeugd
te doen. Werd de jeugd vóór 25 jaar vrijwel uitsluitend bezig gehouden
met spelletjes als 'In Holland staat een huis', thans kunnen jongens
en meisjes hun lusten botvieren op schommels, wippen en zweefmo
lens, terwijl daarnaast ook ruime aandacht aan het clubwerk wordt be
steed. Op 6 November 1928 stak de vereniging van wal. De eerste tuin
werd in April 1929 geopend. Dat was op een stuk grond aan de Potgie
terlaan, waar nu de R.K. school staat. Twee jaar later verhuisde men
naar een terrein aan het tegenwoordige L.F.C.-laantje en daar is 'Wes
terkwartier' tot 1935 gebleven. In het begin van dat jaar werd de tuin
aan de Ten Katestraat betrokken, waar men nu nog gehuisvest is.
De Europese Unie heeft 2003 uit
geroepen tot het jaar van de ge
handicapten. In alle Europese lan
den wordt extra aandacht besteed
aan de positie van mensen met
een handicap. Deze krant blijft
niet achter. In een serie interviews
wordt aan de hand van steek
woorden een beeld geschetst van
het dagelijks leven van mensen
met een lichamelijke en/of ver
standelijke beperking. Vandaag -
in aflevering vijf van de serie -
Willem van Velden uit Katwijk.
„Wat ik wel heel graag zou willi
is weer werken."
ANNO 1978, zaterdag 21 oktober
LEIDEN - Het Leidse ijshockeyteam van Leiden Lions kreeg in eigen
huis de rekening gepresenteerd van HYS uit Den Haag met een 4-7
nederlaag. Leiden Lions-center Harrie Wielheesen (19) probeert HYS-
goalie André Lockhorst (liggend) de puck te ontfutselen.
Foto: archief Leidsch Dagblad
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op
gironummer 57055 t.n.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA
Haarlem, onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d-d.(datum van
plaatsing) of door contante betaling aan de oalie van het Leidsch Dagblad,
Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
Van Velden is dubbel in wat hij
voelt. Hij is sterk en nuchter ei
nadrukt zijn optimistische kant. N
er klinkt frustratie als hij zegt: „An
ties? Die heb je niet meer." De fru
tie komt door strubbelingen met
gemeente over de Wet Voorzien in
Gehandicapten. „Die wet moet g( i
dicapten helpen om een zo norm;
mogelijk leven te leiden. Maar sor 1
lijkt het alsof ze je achter de geran i
ums proberen te houden. Vanwej
suikerziekte is het belangrijk om v I
te bewegen, dus heb ik een driewi
fiets aangevraagd. Dat verzoek we i
afgewezen, met als argument: u h 1
al een scootmobiel als vervoermu
del."
Toch geeft hij niet op. Van Velder
regelmatig in de sportschool te \i i
om te trainen. Hij is vastbesloten
de vierdaagse mee te doen met eef
armfiets, waarvoor hij opnieuw e<
aanvraag heeft ingediend. „Maar i
noem ik geen ambitie. Ik vind hei
maal dat je zulke dingen doet. W< I
wel heel graag zou willen, is weer
ken. Iets achter de computer in ei
aangepast kantoor. Ik ben ermee i
bij het arbeidsbureau. De gemeei
bemiddelt, want er is reïntegratie i
sidie mee gemoeid, maar omdat 1
nog een inkomen van de marine t
ben in plaats van een uitkering, k f
men we voorlopig niet aan de bei
En dus vult hij zijn dagen thuis
ter de computer, of buiten mi1
scooter. Een vast ritme is belangi1
vanwege de diabetes. „Ik moet g(1
letten op wat ik eet en wanneer i 1
suline moet spuiten. Meestal bei0
vroeg wakker, om zeven uur. Josfd
me dan rommelen in de douche,
ik ben wat langer bezig. Daarna e
bijten we samen." Bij mooi weer1
de thermoskan koffie en een zak 1
broodjes in de fietstas en trekken
samen op uit. Nu het kouder wo
zit Van Velden vaker thuis, maar
frisse neus slaat hij zelden over.
als het sneeuwt ga ik eruit. Desn
met een pet en handschoenen a
Koken doet de kok meestal zelf,
boodschappen doen laat hij aan
vrouw over. Want met uitzonder j
van de dure supermarkten komt
met de scooter bijna geen winke f
door. 's Avonds zijn ze thuis of o ,j
met de diabetes patiëntenvereni j
Van Velden is er vrijwillig bestui 2
voor de regionale afdeling.
Confronterend is het wel, zegt V
Velden. „In het begin wilde ik ni j
naar de themabijeenkomsten to
één mist een arm, de ander heef
problemen of ziet niet meer goe j
Maar later dacht ik: het is juist g j
om de symptomen te kennen ei
'deskundigen' te praten. Zelf zij
heel erg overvallen door deze zii
Toen die diagnose werd gesteld
was nog gewoon aan het werk - c
we ook eigenlijk heel slecht voo y
licht. Veel patiënten kunnen m<
ten probleemloos oud worden,
dat het ook zó kan gaan, wisten j
niet." H
Inmiddels laat hij zich niet mee t
schrikken door de verhalen van j,
noten. „Beangstigend? Ik denk j
over na wat er allemaal nog kan
beuren. Dan heb je geen toekor n
wat schiet je ermee op? Je weet y
niet hoe het gaat. Als je over stri
loopt, kun je wel onder de bus 1 e
Zo is het toch?" e
Van Velden zoekt de ogen van José als hij zegt: „Dat heb ik met haar. Zij heeft
zoveel met me te stellen gehad en ze is steeds bij mij gebleven. Om haar te
ontzien heb ik bij de problemen met mijn tweede been zelf besloten tot ampu
tatie, zonder daar eerst over te praten. Achteraf heb ik daar spijt van. Zoiets is
ook voor je partner een grote beslissing. Maar ik zag het niet zitten, weer dat
drama van steeds een stukje meer er af. Dus toen de amputatie van twee tenen
niet wilde genezen, zei ik meteen: haal dat been er gelijk maar af."
Sommige mensen zien een handicap als een groot probleem voor een relatie,
zegt Van Velden. „Maar ik denk dat onze relatie er juist sterker door is gewor
den. Ook al blijkt nu duidelijk hoe verschillend we zijn. Ik heb van huis uit ge
leerd om vrij over alles te praten, José is een binnenvetter. Ik ben ook een nuch
ter persoon, iemand die accepteert dat sommige dingen nu eenmaal gebeuren."
Zijn vrouw heeft het er moeilijker mee. Na de jaren waarin ze haar man moest
bijstaan, heeft ze inmiddels zelfhulp gezocht om het allemaal te kunnen bol
werken. Bij elke kwaal van Willem schrikt ze zich rot.' Dat het verlies van tenen,
voeten of benen een veel gehoorde complicatie is bij diabetespatiënten, wil niet
zeggen dat andere lichaamsdelen geen gevaar lopen. „Door slechte doorbloe
ding verbrokkelen de aderen op een zeker moment en dat risico is in voeten,
waar veel haarvaatjes zitten, het grootst. Maar toen laatst door een wondje aan
zijn elleboog zijn hele arm opzwol, zag ik het drama al weer voor me. Het was
slechts een bacterie, en inmiddels geneest het langzaam weer. Maar ik vind het
eng. De toekomst vind ik moeilijk. Dokters zeggen dat hij wel honderd kan wor
den. Maar hoe?"
Zó rij je samen op een scooter
over zonnige Griekse eilanden,
zó rij je in een scootmobiel door
Katwijk. Willem van Velden (56)
ging zes jaar geleden met de
vut. Hij keek na zijn jaren als kok
bij de marine uit naar een nieuw
leven samen met zijn vrouw.
Maar een vakantie naar
Griekenland schopte alles in de
war. Een kleine blaar op zijn
voet leidde tot verergerende
complicaties bij Van Velden, die
diabetespatiënt bleek te zijn. Hij
ging met een pijnlijk been het
ziekenhuis is en kwam er
vierenhalve maand later zonder
been uit. Een wondje onder een
teennagel van zijn overgebleven
voet, kostte hem binnen het jaar
zijn tweede been. Inmiddels kan
hij zich, met wat hij noemt zijn
astronautenbenen redelijk
redden op straat. Binnenshuis
doet hij ze 'uit'. „Soms is het wat
pijnlijk of geïrriteerd, dan ben ik
ze zat. Jij schopt toch ook je
schoenen uit als je thuiskomt?"
door Saskia Buitelaar
Willem van Velden
en zijn vrouw José.
„Geluk? Dat heb ik
met haar. Ze heeft
veel met me te
stellen gehad en is
steeds bij me
gebleven."
Foto: Dick
Hogewoning
Van Velden raakte twee onderbenen kwijt, maar dat is niet het eerste
dat hij associeert met het woord 'verlies'. Iets anders weegt nóg
zwaarder. „Je vrijheid. Heel gewone dingen, die ieder mens normaal
vindt, die gaan niet meer als vroeger. We wandelden graag samen, nu
ga ik op mijn scootmobiel. Maar dan ben je meeste tijd bezig met har
der of langzamer rijden, stoepjes nemen, slimme wegen zoeken. Het is
niet meer ontspannen. Daar moet je mee leren leven. Ik kan dat beter
dan mijn vrouw. Zij heeft helemaal een groot stuk van haar vrijheid
verloren."
Zij vult hem zelf aan. „Ik krijg nu eigenlijk pas de klappen van de afge
lopen jaren. Ik moet overal voor zorgen. Het huis, de tuin, de bood
schappen, de auto. Vroeger deed ik alles alleen, want Willem was altijd
op zee. Nu voel ik me opgejaagd als ik alleen de stad in ga. Toch altijd
het gevoel dat er iemand alleen thuis zit."
Van Velden gaat niet graag meer mee, na een aantal vervelende op
merkingen. 'Lekker makkelijk, met zo'n karretje', kreeg hij soms te ho
ren als Van Velden - groot, jong en sterk, met kunstbenen onder zijn
broek - zich met zijn scootmobiel tussen de marktkramen probeerde
te manoeuvreren.
Er is nog iets wat Van Velden tot zijn grote spijt is verloren. „Een grote
kennissen- en familiekring. We kunnen er niet mee omgaan, zeggen ze
dan, om ons vervolgens te negeren. Nou, dadr moeten wij dan maar
mee om zien te gaan."
