KUNST CULTUUR
Rita Reys denkt nog niet aan afscheid
'Ik moet nog veel leren'
Anne van Eek boetseert het geheim van het leven
Kees Torn blijvende
aanwinst voor cabaret
'First Lady of Jazz' geeft concert in Oegstgeest
Booker Prize
DBC Pierre
Expositie Dick Hogewoning
eiden en de regio bestaat grote belangstelling voor
isionele en amateuristische kunstbeoefening. Heilig
61 volgt stad- en regiogenoten die musiceren, zingen,
I, toneelspelen, fotograferen of op andere wijze actief
'Vandaag: zanger Eriko Lekato uit Roelofarendsveen.
J-tr, hij heeft nooit en te
de behoefte gevoeld
op te geven voor Idols.
diagestuurd circus,
Eitische reclamecam-
t is niks voor hem.
ito wil gewoon zijn
!g gaan. „Weet je wat
j^wordt verplicht covers
P Eigen nummers, dat
K Bovendien, met al die
en eromheen kun je
r jezelf zijn. Nu wel.
c rustig bouwen."
m t zo in eerste instantie
k zelfverzekerd voor
van zestien. Maar, zo
ito, het is beslist geen
tak. Hij heeft immers
ncontract getekend
o. En wat dat rustige
betreft: hij hoeft niet
Ie studio in te duiken.
NG hij wat meer ervaring
>p het podium. Op
i van zijn manage
nd at het de laatste tijd
)(]nard is gegaan.
p r jaar geleden had ik
'N eens het idee dat ik
ilde worden. Al zong
3 ien ik heel jong was
n tijdje naar de Am-
e theateracademie ge
gaan. Ik heb meegedaan aan
diverse shows, Kinderen voor
Kinderen en de mini-playback-
s'how van Hennie Huisman.
Leuk, maar ik had ook nog an
dere interesses. Ik deed aan ka
rate. En ik begon aan gitaarles.
Ik was nog zoekende, zoals veel
jongeren op mijn leeftijd."
Het werd uiteindelijk toch
zang. Voor een groot deel
dankzij het werk van zijn va
der, die als tourmanager regel
matig artiesten met de auto
naar hun plaats van optreden
bracht: Replay, Tavares, Lon
don Beat, Gibson Brothers,
Baccara. Irene Cara en ga zo
maar door. „Ik ging wel eens
mee. Dan probeerde ik met de
artiesten mee te zingen, in de
auto of de kleedkamer. Of ach
ter de coulissen."
En van het één kwam het an
der. „Een vriend van mijn va
der zocht voor een opname
wat kinderen. Voor een achter
grondkoortje. Hij vond dat ik
een leuke stem had. Ik heb
meegezongen en daarna ging
het balletje rollen."
Adrian Hoes, de zoon van
Johnny, hoorde de stem van
Lekato en was op slag ver-
_52iran. Foto: EPA/Andy
Duran
woensdag 15 OKTOBER 2003
ifös
5 ^t was de aftrap van
tour. Volgend
1 er een nieuwe cd, ge-
srd door Nile Rodgers
elstuk in
woonhuis
Wiet Plantsoentheater
Itweede voorstelling
TJ een 19de-eeuws he-
j0an het Plantsoen in
Stfgelopen voorjaar
|t dit initiatief begon-
ben werd 'Kwelling'
Jian Heijermans ge-
Jaar wordt nu een ver-
begeven met het to-
fOpen huwelijk' van
J De première is zater-
Ttober. De voorstelling
R november te zien op
den (behalve zondag
*ag) om 21.00 uur. Re-
^can via tel. 06-
E0 (13-17 uur).
1 Istomin
«den
PNTON - De Amerikaanse
gjigène Istomin (77) is
a aan leverkanker. De
erd mede bekend door
Weidingen van violon-
blo Casals en violist Is-
Istomin trouwde met
ve van Casals. Met
Leonard Rose vormde
snige tijd een trio, dat
lethoven, Schubert en
tohn speelde.
lum
IDTII
I - Nederlands Dans
I viert zijn 25-jarig ju-
tet een bijzonder pro-
getiteld 'Look at me
t gezelschap heeft zes
ge NDT Il-dansers uit-
om balletten te ma-
Wp 31 oktober hun pre-
even in het Holland
stival in Den Haag.
yang en in de pauze
rprise acts in het Lu
stheater.
na 18 jaar
De Britse popgroep
""j^uran gaf gisteravond
gde concert sinds acht-
Met hits als 'The Re-
A view to a kill' was de
~^in jaren tachtig razend
In The Forum in Lon-
LJNn leadzanger Simon
:hts) en bassist John
gisteren aardig op
beeldende kunst recensie
Bernadette van der Goes
Expositie: Werk van Anne van Eek.
Prijzen: 275 tot en met 2.880 euro. Te
zien. t/m 26/10, wo t/mza 11-17 uur,
zo 13-17 uur, Centrum Beeldende Kunst,
Castellumstraat 1e, Alphen aan den Rijn.
In het Alphense Centrum Beel
dende Kunst (CBK) lijkt het wel
een dierentuin. Anne van Eek
exposeert er haar beesten van
klei, was, polyester, plasticine
en beton. Op een groot groen
plateau liggen tientallen knal
gele kanaries met hun fragiele
roze pootjes omhoog. Overdui
delijk zijn de vogeltjes gestor
ven. Datzelfde geldt voor meer
van de aanwezige dieren. In de
buurt van de kanaries zien we
bijvoorbeeld een enorme
lichtroze rat die zwaargewond
op een brancard is binnenge
bracht. Hij ziet er levenloos uit,
mist twee poten en zijn staart.
Het beest ligt er eenzaam en
reddeloos verloren bij. Wat dat
betreft heeft de tentoonstelling
op sommige plekken mis
schien meer weg van een mor
tuarium.
Van een aantal andere dieren is
daarentegen niet helemaal dui
delijk of ze dood zijn of dat ze
nog tot leven gewekt moeten
worden. Zo is er een serie
hondachtige witte wezens die
doodstil in of op houten kisten
liggen. Ze zijn heel globaal
weergegeven, hebben een
romp, poten en een kop. Maar
verder ontbreekt elke individu
aliteit. Het zijn net massapro
ducten waaraan nog het een en
ander moet gebeuren voordat
ze de fabriek zullen verlaten.
Aan de wand hangt een serie
foto's van soortgelijke crea
turen.
Van Eek heeft een voorkeur
voor het uitbeelden van wat
niet meer is of wat nog moet
komen. Daarmee houdt zij zich
in feite bezig met het geheim
van het leven. Altijd en eeuwig
zijn levende wezens bezig te
ontstaan, terwijl andere juist
aan het sterven zijn. In een van
haar werken geeft zij een soort
samenvatting van deze natuur
wet. Op de grond in een hoek
van de zaal liggen negen witte
hoopjes, die nog het meest lij
ken op dikke rupsen. Hoewel
ze van dezelfde soort zijn, ziet
elk rupsje er weer anders uit.
Opvallend is dat geen enkel
diertje mooi glad en gaaf is. Al
lemaal zijn ze op de een of an
dere manier aangetast. De een
vertoont slechts enkele plekjes
van verval, de ander staat op
het punt doormidden te bre
ken, en bij een derde is dat al
gebeurd. Alsof het organismen
zijn die zich door middel van
deling vermenigvuldigen.
Van Eek is er heel goed in dit
soort scheppingsprocessen
weer te geven. Misschien wil zij
daarom bezoekers ook zo graag
laten zien hoe haar kunst ont
staat. Op een werktafel in de
galerie liggen drie beesten van
klei. Voor wat betreft hun kop
en bovenlijf lijken ze op konij
nen, maar ze hebben de ach
terpoten van kikkers. Elk uur
besprenkelen medewerkers
van het CBK deze fantasiedie
ren met water. Van Eek komt
namelijk geregeld langs om in
de natte Wei verder te werken.
Het ziet er spannend uit. Wor
den het konijnen of kikkers?
Een van de beesten in wording. Publiciteitsfoto
door Vincent Okker
oegstgeest - 'The Lady Strikes
Again'. De titel van het album
dat Rita Reys in 1999 uitbracht, is
passend voor haar nieuwe 'mijl
paal'. Ze weet niet van ophou
den. Zodra het stil dreigt te wor
den, onderneemt 'Europe's First
Lady of Jazz' weer iets nieuws
zoals afgelopen zomer een op
treden bij North Sea Jazz en nu
haar jubileumtournee 'Rita Reys,
60 jaar op het podium'.
„Noem het alsjeblieft geen af-
scheidstournee. Afscheid vind
ik zo n akelig woord. Dat is net
alsof je dood gaat", zegt Rita
Reys. „Het was wel de bedoe
ling na deze optredens te stop
pen, maar dat wil ik nog hele
maal niet. Ik ben nog in zo'n
goede conditie. De stem en het
lichaam werken nog prima. La
ten we zeggen dat ik het per pe
riode bekijk."
Ruim 35 jaar heeft de jazzdiva
opgetreden met echtgenoot
Pim Jacobs aan haar zijde. Na
zijn overlijden in 1996 ('Iedere
avond draag ik een lied aan
hem op') heeft ze het een aan
tal jaren rustig aan gedaan.
Maar Reys, die zich naar eigen
zeggen 'geen leven zonder mu
ziek kan voorstellen', wil de
mijlpaal van zestig seizoenen
zingen op passende wijze vie
ren.
De jubilerende Grand Dame
van de Swing mag inmiddels
een jaartje ouder zijn dan het
gros van haar collega's, het
zangplezier blijft nog altijd even
groot. „Mensen zijn nog steeds
enthousiast bij mijn optredens.
Althans, ze blijven nog steeds
zitten. En die verhalen dat ik te
oud zou zijn, vind ik grote on
zin. Mijn oudste fan is nog al
tijd tien jaar ouder dan ikzelf."
Maria Everdina Reys (1924), ge
boren in Rotterdam, groeide op
in een muzikale familie. Moe
der was danseres, vader violist
en broer Karei koperblazer.
Zingen doet ze al van kleins af
aan, maar haar roots liggen niet
in de jazz. Dat gebied heeft
Reys, in 1940 debuterend in de
band Hawaiian Ministrels, pas
ontdekt nadat ze haar eerste
man, drummer Wessel Ilcken,
ontmoette. „Hij heeft voor mij
de eerste steen gelegd", aldus
de zangeres die zich vanaf dat
moment, zonder muzikale op
leiding in haar bagage, in rap
tempo ontwikkelt tot een vo
caal instituut.
In 1953 vertrekt ze naar hét
jazzcentrum in die tijd, Stock
holm, voor concerten en de op
name van een plaat. Reys treedt
vervolgens op in alle uithoeken
van de wereld: New Orleans,
Tokio, Praag, Rio de Janeiro. Op
het jazzfestival van Juan les
Pins wordt ze in 1960 gekroond
tot 'Europe's First Lady of Jazz'.
Later wordt ze zelfs benoemd
tot ereburger van New Orleans,
de bakermat van de jazz.
Als een van de weinige zange
ressen weet Rita Reys door te
breken in de Verenigde Staten.
Zeker voor jazzmusici lijkt dat
een utopie geworden. „Ik ben
inderdaad een uitzondering",
erkent ze. Verrassend genoeg
noemt ze het werkklimaat in de
jaren vijftig en zestig lastiger
dan tegenwoordig. .Amerika
überhaupt binnenkomen was
toen enorm lastig, dit in ver
band met werkvergunningen.
Bovendien, ik ben blank en trad
destijds op met een gekleurd
Rita Reys: „Noem het alsjeblieft geen afscheidstournee. Afscheid vind ik zo'n akelig woord. Dat is net alsof je dood gaat."
Foto: GPD/Roland de Bruin
orkest. De jazzscene was toen
nóg kleiner dan nu. De reden
dat het mij goed ging, komt
denk ik doordat ik trouw ben
gebleven aan mijn eigen stijl.
Mijn publiek heeft daar respect
voor, want dat houdt van jazz.
Veel zangeressen experimente
ren. Zij verliezen daardoor hun
eigenheid. En dat kun je horen,
want de liefde en warmte ver
dwijnen uit hun stem."
Het beeld dat de 'First Lady of
Jazz' soms erg overmoedig en
zelfverzekerd overkomt, vloeit
voort uit haar directe benade
ring. „Ik ben rechttoe rechtaan,
al mijn hele leven. De mu-
ziekscene is een echte mannen
wereld. Misschien dat ik daar
door onbewust meer op mijn
tanden bijt. Hoewel ik het leuk
zou vinden als ik wat lieflijker
zou worden omschreven, maak
ik mij niet meer druk om dat
soort opmerkingen. Ik ben al
leen maar bezig met optreden.
Dat doe ik al mijn hele leven.
Op de bühne ben ik mezelf. Zo
als ik net aangaf is dat is ook de
reden van mijn succes. Ik ben
altijd dezelfde gebleven. Ik be
doel, ik kan er wel omheen
draaien, maar wat heeft dat
voorzin?"
Rita Reys, zondag 19 oktober,
16.30 uur, Paviljoen Wilhelmi-
na/Hotel Het Witte Huis, Wil-
helminapark 33, Oegstgeest.
Londen - De prestigieuze Britse
Booker Prize gaat dit jaar naar
DBC Pierre voor zijn debuutro
man 'Vernon God Little'. Dat
maakte de jury van de wereld
wijd erkende onderscheiding
voor Engelstalige literatuur gis
teravond in Londen bekend.
De satirische roman over de
cultuur van geweld in de Ver
enigde Staten vertelt het ver
haal van een tiener in Texas. Hij
moet zich verantwoorden voor
een bloedbad, dat lijkt op de
slachtpartij die twee Ameri
kaanse jongeren in 1999 op de
Columbine High School aan
richtten.
DBC Pierre (42), die eigenlijk
Peter Finlay heet, werd in 1961
in Australië geboren. Hij groei
de op in Mexico, leefde in de
Verenigde Staten en woont mo
menteel in Ierland. DBC staat
voor dirty but clean en zijn
vrienden noemen hem Pierre,
naar een stripfiguur.
Afgelopen weekeinde erkende
hij dat hij door drugsgebruik ja
renlang in een roes had geleefd.
Met het prijzengeld (ruim
71.000 euro) wil hij een deel
van zijn schulden aflossen.
Het contract voor zijn de
buutroman werd op 11 septem
ber 2001 ondertekend, een uur
voordat het eerste gekaapte
vliegtuig zich in een toren van
het World Trade Center in New
York boorde. Vanaf dat mo
ment had DBC Pierre het ge
voel dat er een „ietwat donkere
bestemming" rond het boek
dwarrelt. Uiteindelijk kwam
"Vernon God Little' begin dit
jaar uit. In Nederland is het on
der dezelfde titel verschenen.
Bookmakers hadden de in Ban
gladesh geboren Monica Ali als
winnaar getipt voor haar de
buut 'Brick Lane'. De Booker
Prize werd in 1969 voor het
eerst uitgereikt en is voor boe
ken uit het Britse Gemenebest
en Ierland.
theater recensie
Wijnand Zeilstra
Voorstelling: 'In de gloria' van Kees Torn.
Regie: Onno Innemee. Gezien: 14/10,
Leidse Schouwburg.
Kees Tom vindt het maar raar
dat de warme bakker zijn brood
moet verdienen met het bakken
van brood - ga dan toch gelijk
geld drukken. Flauw of niet
flauw, het is Kees Tom ten voe
ten uit die op lichtvoetige wijze
met taal weet te goochelen. En
met dit soort licht gekantelde
redeneringen weet hij een
avond te vullen. Veelal zijn het
flinterdunne overpeinzingen,
die je met gemak een glimlach
ontlokken. Dit soort subtiele
flauwekul boetseert hij tot kos
telijke liedjes.
Deze keer trakteert hij ons op
veel Bach. Soms zo maar een
paar motiefjes ter aanvulling op
een liedje van eigen hand. Maar
ook als begeleiding bij het tele
foongesprek met zijn moeder
en bij het bezingen van de heil
zame werking van deze muziek.
Verder veel eigen werk waarin
je inmiddels zijn eigen muzika
le idioom gaat herkennen.
Zijn 'drankprobleem' (of voor
liefde voor whisky) is in dit pro
gramma extra nadrukkelijk aan
wezig. Bij iedere andere cabare
tier zou je die aandacht ronduit
te veel en te eenzijdig vinden.
Bij Kees Tom niet; die gaat nu
eenmaal toch zijn eigen gang.
De kracht van zijn optreden zit
nu juist in de suggestie dat hij
op het podium toch maar doet
wat er zoal in hem opkomt. Dat
is slechts schijn, het program
ma is van begin tot eind dege
lijk voorbereid, al zijn de onbe
holpenheid en de kwetsbaar
heid van deze eigenzinnige fi
guur beslist niet gespeeld. Dat
maakt het waarachtig en daar
mee is hij onmiskenbaar zich
zelf.
Naast drank en alledaags getob
brengt Tom ook zijn liefde voor
vriendin José ter sprake, inclu
sief de kleine (of misschien zelfs
wel grote) crisis waarin deze re
latie zich bevindt. Of dat laatste
nu wel of niet waar is, het levert
weer puntgave liedjes op. Of je
hem nu gezien zijn taalvond
sten met Drs. P wilt- vergelijken
of wegens zijn hypochondrie
met Hans Dorrestij n, Kees Tom
is vooral zichzelf en als zodanig
een blijvende aanwinst voor het
cabaret.
katwijk - Sinds vorig jaar is het voor kunstenaars mogelijk om te
exposeren in de hal van het gemeentehuis van Katwijk. Fotograaf
Dick Hogewoning is de eerste die van deze mogelijkheid gebruik
maakt. Hij toont vanaf maandag een selectie van zijn werk.
Zijn tentoonstelling bestaat uit 28 foto's die Katwijk als thema heb
ben en die allemaal eerder in een regionale of lokale krant hebben
gestaan. De 55-jarige Hogewoning werk freelance als persfotograaf
voor onder meer het Leidsch Dagblad. Hij kwam tijdens zijn
diensttijd op marinevliegkamp Valkenburg in aanraking met foto
grafie en sindsdien heeft dat hem niet meer losgelaten.
Katwijker Dick Hogewoning heeft zijn expositie de titel 'Te kust en
te keur' meegegeven. Wethouder W. van Duijn verricht maandag
middag de opening. De foto's blijven tot en met vrijdag 7 novem
ber te zien.
a
VUUR
Rudy van Dam
Friends -
Haunted
by an Angel
Musici, zangers en zange
ressen uit de regio zijn ook
steeds vaker op cd te beluis
teren. In deze rubriek wor
den deze schijfjes bespro
ken. Belangstellenden kun
nen hun cd's, samen met
een korte omschrijving van
de uitvoerende (n) sturen
naar de kunstredactie van
het Leidsch Dagblad, Post
bus 54, 2300 AB Leiden
Je hebt van die cd's waar het
speelplezier van afdruipt. En
ook van die cd's die boorde
vol melancholie zitten. No
ten als tranen, zeg maar. Een
combinatie van die twee
komt veel minder vaak voor.
Maar ze zijn er wel degelijk.
Zoals het kersverse 'Haunted
by an Angel' van Leidenaar
Rudy van Dam. Hij haalt zijn
inspiratie van ver, de coun
try uit Texas en Louisiana.
En hij doet dat met veel ge
voel. Soms vrolijk, dan weer
triest.
Sterk punt van dit in Katwijk
(The Box) in eigen beheer
opgenomen album is de so
berheid. Geen overdadige
orkestraties of arrangemen
ten. Nee, steeds is daar een
simpele bezetting van gitaar,
bas, drums of percussie.
Aangevuld met hier en daar
een viool, piano, harmonica
of accordeon. Met de helde
re stem van Van Dam daar
bovenop. Eigen composities,
met de sfeer van Texas en
Louisiana. Zo beschouwd is
het ook geen wonder dat
hem dat in de States bij zijn
vorige cd's lovende kritieken
opleverde van countryken-
ners.
HJ
„Bij Idols kun je, met al die toestanden eromheen, niet meer jezelf zijn. Nu wel. Nu kan ik rustig bou
wen." Foto: Henk Bouwman
kocht. Een platencontract was
het gevolg. Ook de organisatie
van het Avro Junior Songfesti
val hoorde de muziek van Le
kato en verzocht hem zich in te
schrijven. „Maar dat ging he
laas niet door, omdat ik net
een maand zestien was. En dat
was volgens de regels te oud
om mee te doen."
Van alle kanten begonnen ge-
interesseerden te trekken aan
het jonge talent. In overleg met
zijn vader verkoos hij uiteinde
lijk met Ben Sierhuis van Sylvia
Sierhuis Entertainment in zee
te gaan. „Daar hadden ze een
plan dat mij veel meer aantrok
dan alle andere. Ze zeiden dat
het beter was eerst ervaring op
te doen dan meteen een cd uit
te brengen, met alle media-
aandacht eromheen. Ik krijg nu
ook zangles van Esther Polvliet,
van studio Rob Elsenaar in Lei
derdorp. En elke dinsdag ga ik
naar Alkmaar waar ik van de
bekende choreografe Diana Sa-
tour les krijg in dansen en per
formance. Zij heeft onder an
deren ook Marco Borsato en
Gerard Joling onder haar hoe
de gehad. Joh, ik ben blij dat ik
deze keuze heb gemaakt. Ik
moet nog veel leren."
„In de paar weken dat ik nu bij
Sierhuis onder contract sta,
heb ik zes optredens gedaan.
Over een paar weken sta ik
zelfs voor een paar duizend
man, bij TPG Post. Met eigen
nummers, maar ook met co
vers. Want als onbekende ar
tiest krijg je met je eigen num
mers het publiek niet mee. Dus
doe ik onder andere 'Step right
up' van Jamai en 'Que si, que
no' van Jody Bemad Intussen
ben ik bezig teksten te schrij
ven voor nieuwe nummers."
Onder de naam Erico Lekato
dus. „Ja, Erico is mijn echte
voornaam. Lekato is een afkor
ting. Mijn vader heeft oor
spronkelijk de achternaam Van
der Horst Lekatompessy. Toen
hij met zijn ouders naar Neder
land kwam is de naam Van der
Horst overgebleven. Ik vond
het wel leuk om iets met die
oude achternaam te doen. Ik
heb immers Moluks bloed in
me en Lekato klinkt goed als
artiestennaam."
Herman Joustra
