REGIO
'Zonder brutaliteit kom je nergens'
Drugs smokkelen in
een hond: walgelijk'
Beperking
Ritme
Integratie
Geluk
Verbazing over nominatie
Van Hall voor Zilveren Veer
Oude spullen
DINSDAG 7 OKTOBER 2(
NAVRAAG
Aan mensen die kilo's in bolletjes verpakte drugs in hun maag naar
Nederland smokkelen, zijn we inmiddels wel gewend. Maar het kan
5 nog gekker. Afgelopen
weekeinde werd be
kend dat op Schiphol
onlangs twee labra
dors zijn ontdekt die
cocaïne in hun maag hadden. Beide honden, die de aandacht trokken
omdat ze niet goed werden, hadden een plastic zak met een kilo co
ke in hun maag, zo toonden röntgenfoto's aan. Navraag bij de Voor-
schotense dierenarts C. WESTGEEST.
Een kilo cocaïne, hoe krijg je dat in een hond?
„Om honden dingen te laten doorslikken kun je een maagsonde
gebruiken. Dat is een soort slang die je via de bek naar de honden
maag laat lopen. Zo'n
sonde wordt wel gebruikt
om medicijnen toe te die
nen. In principe zou je er
ook cocaïnebolletjes mee
kunnen inbrengen, lijkt
mij. Ze gewoon laten
doorslikken is geen optie.
Probeer een hond maar
eens één pilletje te geven.
Dat is vaak een heidens
karwei."
Maar in de op Schiphol
ontdekte honden zat in
elk een plastic zak met
een kilo drugs. Gaat dat
ook door een sonde?
„Nee, dat lijkt me niet. In dat geval denk ik dat ze de drugs opera
tief in de hondenmaag hebben geplaatst. Want dat kan natuurlijk
ook."
Hoe krijg je het in de hond? Hoe krijg je het weer uit de hond?
Voor de smokkelaars is die iraag natuurlijk net zo belangrijk.
Wat denkt u?
„Iets uit een hondenmaag krijgen, is meestal niet zo'n probleem.
Je dient een braakmiddel toe en binnen twee minuten komt alles
er uit. Maar als het werkelijk een zak van een kilo was, zal het wel
de bedoeling zijn geweest de drugs weer operatief te verwijderen."
Wat vindt u van deze nieuwe smokkelpraktijk?
„Ja, dat lijkt me duidelijk, hè. In één woord walgelijk."
U opereert ook honden. Wat is het gekste dat u ooit in een hon
denmaag heeft aangetroffen?
„O, van alles, maar geen drugs, hoor. Vooral jonge honden hebben
de neiging alles op te vreten wat ze tegenkomen. Kastanjes bij
voorbeeld en balletjes, of ander speelgoed. Het gekste dat ik ooit in
mijn praktijk heb meegemaakt, was een bullterriër die een com
plete trapper van een fiets in zijn maag had. Die heb ik toen opera
tief verwijderd."
tekst: Paul de Vlieger
foto: UP De Boer/Jur Engelchor
UIT DE ARCHIEVEN
ANNO 1953, Woensdag 7 October
De Europese Unie heeft 2003 uitgeroepen tot
het jaar van de gehandicapten. In alle Europe
se landen wordt extra aandacht besteed aan
de positie van mensen met een handicap. De
ze krant blijft niet achter. In een serie inter
views wordt aan de hand van steekwoorden
een beeld geschetst van het dagelijks leven
van mensen met een lichamelijke en/of ver
standelijke beperking. In deze derde afleve
Marcel Gallert uit Leiden. „Echt lopen zal v\
nooit meer lukken. Maar ik wil kijken hoe v
ik in de buurt kan komen."
Beperking
integratie,
ritme en
geluk
Zaterdag to
december 1988 was
de dag die alles
veranderde voor
Marcel Gallert. Rond
half vijf in de ochtend
was hij op weg naar
huis na een avond
stappen in discotheek
Blues Brothers in
Hillegom. Vlak nadat
hij vijf vrienden thuis
had afgezet raakte de
toen 24-jarige
Leidenaar op de
Ingenieur Lelylaan de
macht over het stuur
van zijn Toyota kwijt.
door Maarten Dekker
Marcel Gallert: „Ik hoor vaak van gehandicapte 'collega's' over problemen, maar zelf heb ik die eigenlijk niet." Inzet: Gallerts auto na het ongeval dat hem in 1988 overkwa
Foto's: Hielco Kuipers en privé-archief
l *7 e denken dat ik in slaap ben gesukkeld. Zelf
Zj weet ik er niets meer van." De auto raakte in
volle vaart van de weg en kwam tegen het spoor
wegviaduct tot stilstand. Gallert werd uit zijn stoel
geslingerd en landde meters verderop. Was dat
niet gebeurd, dan had hij het ongeluk zeker niet
overleefd, zegt hij. Als bewijs haalt hij een vergeel
de envelop tevoorschijn. Zwartwitfoto's tonen het
totaal verkreukelde autowrak, een en al verwron
gen staal. „Ik had geen gordels om. Dat is mijn
redding geweest."
Zijn redding: Gallert reed zich niet te pletter tegen
de betonnen pilaren van het viaduct, maar raakte
in coma. Toen hij daar na drie maanden uit ont
waakte, bleek de gehele linkerzijde van zijn li
chaam verlamd. Dat betekende het begin van een
lang en intensief revalidatieproces In het eerste
jaar kon hij niet praten. Met dank aan zijn logo
pediste keerde zijn spraakfunctie stukje bij beetje
terug, maar ook nu nog komen sommige woor
den met moeite en ietwat hakkelend over zijn lip
pen.
Met zijn linkerhand kan hij vrijwel niets, die
hangt erbij als het stompje van een vuurwerk
slachtoffer. En ook lopen gaat niet meer. Gallert
verplaatst zich in een elektrische rolstoel. Bijna
vijftien jaar na het ongeluk is hij voor dertig tot
veertig procent hersteld, analyseert hij zelf. „Maar
ik voel dat er zelfs nu nog progressie in zit."
Voor de crash werkte Marcel Gallert als stukadoor.
„Overdag voor m'n baas en in de avonduren nog
een beetje voor mezelf. Zoals zovelen." Het waren
lange dagen en het werk was zwaar, maar hij deed
het met plezier. In de weekeindes was het tijd om in
het uitgaansleven de zinnen te verzetten, geholpen
door overvloedige hoeveelheden alcohol. „Maar voor
het ongeluk had ik niks gedronken. Het was zo'n
beetje de eerste dag in m'n leven dat ik nuchter was."
Tijdens het revalideren volgde de Leidenaar diverse
computercursussen, die hem uiteindelijk een baan
opleverden bij de Zijlbedrijven (DZB). Drie dagen per
week ontleedt hij oude pc's en haalt er bestanden uit.
„Ze noemen me daar computerprogrammeur, maar
zo zie ik dat zelf niet, hoor. Het zijn klusjes om mij
een beetje van de straat te houden."
Dat lukt nauwelijks, want buiten zijn werktijden is
Gallert overal in de stad te vinden. „Thuis ben ik ei
genlijk nooit. Dat wil ik ook niet. Dan ben ik bang dat
ik hier op de bank een beetje zit in te kakken. Ik wil
bezig blijven, dat is goed voor me." Die mentaliteit
komt voort uit een ongelooflijk doorzettingsvermo
gen, waar de leden van de Leidse atletiekvereniging
over mee kunnen praten. Gallert gaat er iedere week
langs en probeert dan voorzichtig een stukje te lo
pen. „Ik lég me nergens bij neer, dat zit in mijn ka
rakter opgesloten. Oké, echt lopen zal wel nooit meer
lukken. Maar ik wil kijken hoe ver ik in de buurt kan
komen."
Gallert gebruikt zijn.elektrische
rolstoel ook om op zijn werk te
komen. Alleen als het hard regent of
sneeuwt, wil hij nog wel eens de hulp
inroepen van een op zijn wensen
aangepast busje. „Je kunt maar beter
zo veel mogelijk dingen in eigen
hand houden, dan loop je tegen de
minste problemen op. Ik hoor vaak
van gehandicapte 'collega's' over
problemen, maar f elf heb ik die ei
genlijk niet. Dat komt door mijn bru
taliteit. Ik scheur gewoon door als ik
ergens heen moet. Ik moet wel, want
anders kom je gewoon nergens als
gehandicapte. Vaak hoor je achteraf
wel dat mensen je asociaal vinden of
dat ze zeggen dat je rustig aan moet
doen. Maar die begrijpen mijn posi
tie niet."
Ook het huishouden houdt Gallert in
eigen handen. Hij doet alles zelf, in
zijn woning met verstelbaar aan
recht, aangepaste badkamer en een
achterdeur die slechts een klein zetje
nodig heeft om open te zwenken. „Ik
ben nooit thuis, dus ik zou de
schoonmaakster niet eens kunnen
binnenlaten."
Zijn sociale leven heeft niet te lijden gel
onder zijn beperkingen, zo denkt hij.
te vrienden blijven altijd je vrienden, zo i:
bij mij ook gegaan. En het scheelt natuur
een slok op een borrel dat ik niet zielig in
hoekje ben gaan zitten. Ik heb altijd de di
en de gezelligheid opgezocht. Je kunt nie
wachten dat iedereen jou maar komt opz
als je je verstopt achter de geraniums."
Bij DIOK, de club waar hij voor zijn ongel
rugbyde, draait Gallert vrijwel wekelijks e
bardienst, samen met spelers van het eer
Hij heeft nooit last van melancholie als hi
wedstrijdje bekijkt, al is rugby wel een var
dingen die hij het meeste mist. Net als de
tripjes die hij eens in de zo veel tijd maak
met een vriend. Samen verschansten ze z
met grote zeevishengels op de Pier in Sch
ningen. Nu lukt hem dat niet meer.
Maar Marcel Gallert is te nuchter om te li
onder zijn beperkingen. „Ik voel me nooi
roerd, altijd sta ik met een goed gevoel o{
zul je nooit in tranen zien, daar vind ik h(
ven te mooi voor. Al hou je als mens altijc
wensen. Wat ik nog zou willen? Ik hoop 0
leuk vrouwtje. En ik zou graag eens naar
Nieuw-Zeeland gaan. Daar woont een tai
van mij, met twee neefjes die ik nog nooit
gezien."
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op
gironummer 57055 tn.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA
Haarlem, onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d.(datum van
plaatsing) of door contante betaling aan de balie van het Leidsch Dagblad,
Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
COLOFON
Leidsch Dagblad
Directie: B.M. Essenberg, C.P. Arnold
W.MJ. Bouterse (adjunct)
E-mail: directiehdcuz@hdc.nl
Hoofdredactie: Jan Geert Majoor, Kees van
der Malen, Léon Klein Schiphorst (adjunct)
E-mail: redactie.ld@hdc.nl
HOOFDKANTOOR
Rooseveltstraat 82, Leiden, teL 071-5 356 356
Postadres: Postbus 54,2300 AB Leiden.
Redactie fax 071-5 356 415
Advertentie fax 071-5 356 325
Familieberichten fax 023-5150 567
ADVERTENTIES
071-5 356 300
Sprinters (rubrieksadv.)-. 072-519 6868
ABONNEESERVICE
071-5128 030
E-mail: abonneeservice@hdc.nl
ABONNEMENTEN
Bij vooruitbetaling (acceptgiro)
p/m €20,20 (alleen aut. ine.)
p/kw €56,70 p/j €216,90
Abonnees die ons een machtiging verstrekken
tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld ontvangen €0,50 korting
per betaling.
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 071-5128 030
ma t/m vr: 18-19.30 uur, za: 10-13 uur
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Zuid BV
c.q. de betreffende auteur.
HDC Uitgeverij Zuid BV, 2003
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen,
HDC Uitgeverij Zuid BV is belast met de
verwerking van gegevens van abonnees van
dit dagblad Deze gegevens kunnen tevens
worden gebruikt om gerichte informatie over
voordeelaanbiedingen te geven, zowel door
onszelf als door derden. Heeft u hier bezwaar
tegen, dan kunt u dat schriftelijk laten weten
aan HDC Uitgeverij Zuid BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 507,2003 PA Haarlem.
SCHRIJVENDE LEZERS
Tot mijn verbazing las ik in het Leidsch
Dagblad dat Eylard van Hall genomi
neerd is voor de Zilveren Veer 2003. Dit
lijkt mij een grote vergissing.
In 1998 werd in Noordwijk voor het eerst
het Internationale Straattheater Festival
georganiseerd. Hiervoor vroeg men vrij
willigers. Ik ben beroeps beeldend kun
stenaar en het leek mij een goed idee
een 'kunstpoot' aan het festival te kop
pelen. Arno Bos - initiatiefnemer van
het festival en winnaar van de Zilveren
Veer 1998 - vond dat ook een goed plan
en vroeg mij mijn ideeën uit te werken
en de kunstenaars te begeleiden. Het
eerste Internationale Straattheater Festi
val bleek een doorslaand succes.
Tijdens de voorbereiding van het tweede
Straattheater Festival, in 1999, kwam de
stichting ExpoZee met een voorstel. Zij
had een lustrum te vieren en wilde iets
samen doen met het straattheater om zo
in de spotlight te komen, samen subsi
dies te werven en elkaar te versterken.
Arno Bos nodigde mij, als artistiek coör
dinator, uit om samen met hem en Ex
poZee om de tafel te gaan zitten en een
plan uit te werken.
In 1995 was in Katwijk voor het eerst het
schilderfestival georganiseerd. Initiator
en organisator was Gert Meijerink van
het Amsterdams Instituut voor de Schil
derkunst. Ik was deelnemer aan dit
schilderfestival. Ik kende Meijerink en
wist dat, door een gebrek aan samen
werking met Winfried Molenkamp in
Katwijk, het bij een eenmalig festival ge
bleven was.
Eylard van Hall had via zijn zoon Juriaan
ook kennis genomen van het Katwijkse
schilderfestival en wilde het festival naar
Noordwijk halen.
Wij waren van mening dat het een goed
festival was en dat het zonde was het 'op
de plank te laten liggen'.
Eylard van Hall was sinds kort lid van
het bestuur van ExpoZee. Voorzitter was
Jan van Kan. Op voorstel van Van Kan
zijn Arno Bos en ik naar Amsterdam ge
gaan om gesprekken te voeren met Gert
Meijerink, hem te polsen en te bekijken
of er een combinatie met het Straatthea
ter Festival gemaakt zou kunnen wor
den. Toen wij van mening waren dat de
combinatie mogelijk was, hebben wij dit
teruggekoppeld naar ExpoZee en zijn de
plannen verder uitgewerkt door de orga
nisatie van het straattheater.
Je zou dus kunnen zeggen dat de heer
Van Hall het initiatief heeft genomen de
initiator van het schilderfestival uit te
nodigen voor een gesprek. Ik ben van
mening dat het derhalve bijzonder onte
recht is dat de heer Van Hall voorgedra
gen wordt voor een Zilveren Veer omdat
hij volkomen ten onrechte initiator van
het Noordwijk Zomer Schilderfestival
wordt genoemd. De initiator is Gert
Meijerink uit Amsterdam.
Ine Koopmans,
Noordwijk.
Vanaf van
daag een
nieuwe ru
briek op deze
plek, met kor
te schetsen
uit het alle
daagse leven.
De rubriek is
te lezen op
dinsdag en
vrijdag.
ROELOFARENDSVEEN, 14.00 UUR
Het is even wennen. De lucht van patat met, zware shag en oude spullen. Wie op
terdagmiddag de veilinghallen in Roelofarendsveen betreedt moet een sterke
neus hebben (of juist niet).
Oude mensen en dingen die voorbijgaan. Ze horen bij elkaar. Zeker op deze rommi
markt, waar de zoektocht naar vergane glorie voor menigeen een dagbesteding is. R
nimaal twee ronden langs de tientallen kramen maakt de ware koopjesjager. Zodat
echt niets mist.
„Ken ik 't passuh?" Een vrouw van een jaar of vijftig graait een setje lingerie (vijf eu
uit een berg onderbroeken en bh's. „Heb ik net gedaan", reageert een passerende n
„In 't kruis zit-ie lekker en van voren ook." Hij wijst op borsthoogte„Wat een gek,
zegt de verkoopster achter de kraam. Lachen natuurlijk.
Alles kun je er vinden. Van geborduurde imitatie-Vermeer tot historisch krantenkn
sel (Leeuwarder Courant van 1803; twee euro per stuk). Van Maria-beeldje tot Fran
Bauer-cd. Van babyrompertje tot damesstep-in. Wie het niet vindt, kijkt niet goed.
„Hier heeft u een spiegel. Wij doen alles voor de klant." De verkoopster in muisgrij;
bodywarmer weet hoe het moet. „Echt sjiek hoor." Ze kijkt de klant liefdevol aan. E
worstelt met een zilverkleurige ketting waaraan een vierkante blauwe steen hangt.
„Kijk, 't kettinkie is misschien iel, maar het gaat natuurlijk om de steen. En die staa
heel goed. Mevrouw, ik ben blij dat u 'm ook mooi vindt."
Je hebt nieuwe rommel en oude rommel. En dat alles staat gebroederlijk bijeen. Ou
blikken verf naast nieuwe bolletjes wol. Een afgebladderde kinderstoel naast een fri
groene potpalm.
„Hij is leuk, heeft een lekker bekkie, vin je nie?" De vrouw kijkt verliefd naar de sm
zelige meisjespop. Haar man mompelt wat. De verkoopster ruikt haar kans. „Voort
knaak mevrouw? Zou ik er misschien óók iets aan mogen verdienen? 't Is dat ik 'm
vandaag kwijt wil, maar die pop gaat makkelijk weg voor 12,50 hoor. Nou goed, vijf
ro dan, omdat ik in een goede bui ben."
Erna Straatsma
LEIDEN - Onder auspiciën van het Kon. Genootschap 'Mathesis Sci-
entiarum Genetrix' werd in September 1951 een dagschool voor Uit
gebreid Technisch Onderwijs geopend, waarmede een uitbreiding
werd gegeven aan de onderwijsmogelijkheden in de Sleutelstad. Hoe
wel de theoretische lessen werden gegeven in het gebouw van M.S.G.
moesten de leerlingen om deze theorie aan de practijk te toetsen een
gang maken naar het bedrijf van de Kon. Ned. Grofsmederij, aange
zien men aan de school nog niet beschikte over een practijklokaal, met
de daarin aanwezige machines en werkbanken. Dank zij de medewer
king der overheid is hierin thans voorzien en kon gistermiddag in één
der lokalen van het perceel Pieterskerkgracht 9 een moderne werk
plaats worden geopend. Het feit, dat thans vele jongeren de voorkeur
geven aan het volgen van uitgebreid technisch onderwijs, is hieraan
ongetwijfeld niet
vreemd. De U.T.S. geeft
aan leerlingen met een
Mulo-diploma of een
middelbare opleiding
van tenminste twee jaar
de gelegenheid om de
technische richting op
te gaan. Voor bekwame
leerlingen van de Am
bachtsschool bestaat de
mogelijkheid om een
overschakelingscursus
te volgen, welke bij gun
stig resultaat, deze leer
lingen in de gelegen
heid stelt het U.T.-on-
derwijs te volgen.
ANNO 1978,
zaterdag 7 oktober
LEIDERDORP-Samen
met Daphne Hemelop,
leerlinge van de derde
klas, sloeg wethouder
Verdier gistermiddag
de officiële 'eerste paal'
voor het nieuwe ge
bouw van de protes
tants-christelijke
school, 'De Regenboog'
in de Leiderdorpse wijk
Voorhof.
Foto: archief
Leidsch Dagblad
w* ZONE C
