REGIO
'Ik kan mijn leven invullen zoals ik wij
Leiderdorpse tuinders voelen zich machteloos
Bericht over subsid
Wormm is onvolled
Geluk
Ambitie
Beperking
Ritme
Zelfmedelijd
NAVRAAG
Heel Italië zat dit weekeinde zonder elektriciteit. Het openbare leven
lag zondag vol-
'We hebben nu gewoon 'e^'g p'at-Kan
1 .5 ons dat ook ge-
meer last van een storing beuren? of Zit
ten we in Neder
land veiliger dan in de ons omringende landen? Navraag bij BART
SIKKING van stroomleverancier NUON.
Een heel land zon
der stroom. Kan
ons dat ook gebeu
ren?
„Wij verwachten
van niet. Je kunt het
niet uitsluiten, want
je hebt met techniek
te maken en die kan
natuurlijk een keer
falen. Maar in te
genstelling tot an
dere Europese lan
den hebben wij een
ringstructuur in ons
netwerk. Alle punten in ons land zijn via twee wegen te benaderen.
Als de ene lijn uitvalt, kan dat punt altijd via andere lijn van stroom
worden voorzien. Daardoor kunnen wij snel delen van het netwerk
afsluiten en zo kunnen wij het cascade-effect dat in Italië optrad,
voorkomen. Door tijdig afsluiten raken de centrales en verdeelsta
tions niet één voor één overbelast. Dat is de theorie. En tot op he
den werkt het systeem ook in de praktijk. In 1997 vielen ook twee
centrales in één klap uit. Toen zijn heel snel delen van Flevoland
en Utrecht zonder stroom gesteld om de rest van het land te be
hoeden."
Wat is dan het ergste dat ons land kan overkomen?
Als de techniek goed functioneert, is het ergste dat ons kan over
komen dat relatief grote gebieden, ter grootte van een provincie,
zonder stroom komen te zitten."
Wanneer hebben we dat bedacht, die ringstructuur?
„Dat is al jaren geleden. Ik durf niet te zeggen wanneer, maar het
is al meer dan tien jaar geleden. Zo'n stroomnetwerk leg je niet zo
maar even aan."
Waarom horen we de laatste tijd zoveel meer over stroomstorin
gen? Verbruiken we te veel?
„Wat ons betreft verbruiken we niet te veel stroom. Maar het ver
bruik is wel enorm toegenomen de laatste jaren. Vooral dankzij de
IT-hype en de computers en andere elektrische apparatuur in
huis. En omdat we zoveel meer elektrische apparatuur gebruiken,
hebben we ook meer last van een stroomstoring. We hebben niet
vaker te maken met stroomuitval, maar we merken het wel beter.
De betrouwbaarheid van de levering in ons gebied is op dit mo
ment 99,994 procent. Maar dat neemt niet weg dat je als klant on
evenredig zwaar getroffen wordt als je in een gebied zit waar cala
miteiten zijn."
Maar wat zijn dan de meest voorkomende oorzaken van stroom
uitval?
„Een groot percentage wordt veroorzaakt door graafwerkzaamhe
den. Dat we af en toe last hebben van stroomstoringen is onver
mijdelijk, omdat we zoveel elektrische spullen hebben en omdat
we zo veel bouwen.
tekst: Eric de Jager
foto: GPD/Do Visser
UIT DE ARCHIEVEN
ANNO 1953, Woensdag 30 September
LEIDEN - In 'Het Gulden Vlies' werd een receptie gehouden ter gele
genheid van de opening van het Consultatiebureau Dr Jan Rutgers-
huis, een bureau, dat gevestigd is in het practijkhuis van dokter S. de
Graaft aan de Papengracht 26 en dat geëxploiteerd zal worden door de
Stichting ten algemenen nutte tot het exploiteren van Consulatie-bu-
reaux voor geslachtskunde. Het initiatief tot deze vestiging was geno
men door de thans ruim 1600 leden omvattende afdeling Leiden van
de Ned. Vereniging voor Sexuele Hervorming, welke in dit pand reeds
een voorlichtingsbureau had gevestigd. De Stichting is zeer is begaan
met de sexuele nood, waarin een deel van ons volk verkeert.
LEIDEN - Personeel van de Gemeentelijke Reinigingsdienst is begon
nen met het ontruimen van een krot in de Sliksteeg, een zijsteeg van
het Noordeinde. In dit krot woonde de 74-jarige zwerver Flandrijn, die
dezer dagen naar een rusthuis is overgebracht. Men trof de man aan
tussen een afgrijselijke hoeveelheid lompen en andere rommel. Groot
was de verbazing toen er emmers vol muntgeld en stapels bankbiljet
ten te voorschijn kwamen. Zijn bed
bestond uit een dikke laag vodden,
waartussen een groot deel van het
geld gevonden werd. De meeste
van de bankbiljetten waren verteerd
en bovendien ongeldig omdat zij
van vóór en in de oorlog en de eer
ste tijd na de bevrijding stamden.
ANNO 1978, zaterdag
30 september
LEIDEN - Met een 'markt' hebben
leerlingen en leraren van de Ag-
nes-scholengemeenschap gisteren
de Chili-week op school afgeslo
ten. Doel van de actie was de leer
lingen te informeren over het land
en tegelijkertijd geld in te zamelen
voor 'Eettafels Chili', een organisa
tie die geld inzamelt om Chileense
kinderen warme maaltijden te be
zorgen.
Foto: archief Leidsch Dagblad
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien
plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) over te
gironummer 57055 Ln.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA
Haarlem, onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d.(datum van
plaatsing) of door contante betaling aan debalie van het Leidsch Dagblad,
Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
op
COLOFON
Leidsch Dagblad
Directie: B.M. Essenberg, C P. Arnold
W.MJ. Bouterse (adjunct)
E-mail: directiehdcuz@hdc.nl
Hoofdredactie: Jan Geert Majoor, Kees van
der Malen, Léon Klein Schiphorst (adjunct)
E-maih redactie ld@hdc.nl
HOOFDKANTOOR
Rooseveltstraat 82, Leiden, tel. 071-5 356 356
Postadres: Postbus 54,2300 AB Leiden.
Redactie fax 071-5 356 415
Advertentie fax 071-5 356 325
Familieberichten fax 023-515° 567
ADVERTENTIES
071-5 356 300
Sprinters (rubrieksadv.): 072-519 6868
ABONNEESERVICE
071-5128 030
E-mail: abonneeservice@hdc.nl
ABONNEMENTEN
Bij vooruitbetaling (acceptgiro)
p/m €20,20 (alleen aut ine)
p/kw €56,70 p/j €216,90
Abonnees die ons een machtiging verstrekken
tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld ontvangen €0,50 korting
per betaling
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 071-5128 030
ma t/m vr: 18-19.30 uur. za: 10-13 uur
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Zuid BV
c.q. de betreffende auteur.
HDC Uitgeverij Zuid BV, 2003
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen
HDC Uitgeverij Zuid BV is belast met de
verwerking van gegevens van abonnees van
dit dagblad. Deze gegevens kunnen tevens
worden gebruikt om gerichte informatie over
voordeelaanbiedingen te geven, zowel door
onszelf als door derden. Heeft u hier bezwaar
tegen, dan kunt u dat schriftelijk laten weten
aan HDC Uitgeverij Zuid BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 507,2003 PA Haarlem.
De regiopagina's van het Leidsch Dagblad
lezende, bekroop mij - en al mijn collega-
volkstuinders van de 'Kalpolder' - een naar
gevoel over het gevoerde beleid in ons
dorp. Je ziet dan krantenkoppen als: 'Klokt
tikt voor tuinders Leiderdorpse Kalkpolder
- Twee van de drie volkstuincomplexen
worden opgeheven' (2/9); 'Bouw Brede
school dicht langs A4 gaat toch door' (2/9);
'Onenigheid met Doeshaven' 2/9).
Het lijstje kan zonder problemen nog wor
den uitgebreid. Het lijkt net of het ons alle
maal overkomt. We voelen ons machteloos
om dit alles een halt toe te roepen en tegen
de bestuurders van Leiderdorp in te gaan.
Natuurlijk mogen we ons woordje doen in
de gemeenteraad. Er wordt zelfs soms ge
luisterd door de raadsleden. Een enkeling
wil nog wel eens zijn nek uitsteken. Echter,
gedurende enkele gemeenteraadsvergade
ring heb ik mogen constateren dat een ge
deelte van de raadsleden verveeld zitten
rond te kijken of met elkaar zitten te con
verseren, zonder aandacht te hebben voor
het onderwerp. Mee zoeken naar een goed
alternatief voor een tuinplek voor de onge
veer vijftig tuinders van de Kalkpolder is er
dan ook niet bij. Ik vermoedde dat drie
raadsleden hadden vergeten hun breiwerk
je mee te nemen.
En is dit nu een ongenuanceerde uit
spraak? Mijns inziens niet. Het gaat om
twee groepen van tuinders bij turnvereni
gingen van wie binnenkort hun hobby
wordt afgenomen en hun (tuin)plezier
wordt vergald. De gemeenteraad wil geen
medewerking voor de komende jaren en de
toekomst verlenen. Voor slechts een kleine
groep is overgang naar de Bloemhof moge
lijk.
Toen de desbetreffende tuinders eerder de
ze maand dit bericht vernamen, zaten vele,
vooral oudere tuinders, tijdens de Algeme
ne Ledenvergadering van de Volkstuinders
Kalkpolder, hun verdriet te verbijten. Zij
worden nu gedwongen 'achter de gerani
ums' te gaan zitten. Zij, maar ook de ande
re tuinders, zullen hun sociale contacten
verliezen. Hun huidig levensplezier wordt
hen door het gemeentebestuur ontnomen.
Ik kan u verzekeren dat dit zondermeer na
re consequenties voor onze oudere mede
tuinders met zich meebrengt.
Als enige vereniging in het oude Leider
dorp krijgt zij geen gelegenheid haar be
staan voort te zetten en dat vind ik diep
treurig. Moet alles worden volgebouwd?
Kan er geen stukje groene recreatie worden
ingepast?
Gemeentebestuurders, u dient zich te scha
men! Slechts de leden van D66 verdienen
een pluim. Deze partij gunt Oud-Leider
dorp nog wel een goede en ruime plek in
ons dorp.
Natuurlijk ben ik niet blind dat Leiderdorp
ook verplichtingen heeft ten opzichte van
de economie. Er moet brood op de plank
komen, er moet dus worden gebouwd. De
A4 moet worden verbreed, Schiphol moet
blijven, enzovoort.
Maar ons dorp hoeft toch niet in z'n geheel
te worden volgebouwd. Er mag toch wel in
bepaalde gedeelten van ons dorp een groen
en rustplekje blijven? Het project W4 heeft
vergeten ooit de R van recreatie op te ne
men.
Ik hoop dat het niveau van denken bij een
bepaalde wethouder niet verder omlaag zal
gaan. Deze stelde tijdens een onderling
overleg in deze zomer voor om de tuinen te
plaatsen op de 'overtunneling' van de A4
nabij de Hoofdstraat. Dat noem ik nog eens
een staaltje van creatief maar niet bepaald
realistisch meedenken.
Toch wens ik alle gemeenteraadsleden veel
wijsheid voor de toekomst toe. Maar ver
trouwen in de politiek heb ik niet meer.
H. van Vliet,
Leiderdorp.
De berichtgeving dat
Wormm 30.000 euro
subsidie zou krijgen (LD
8/9) klopt wel maar is
niet volledig.
De subsidie wordt alleen
toegekend als tenminste
25 procent door andere
partijen wordt geco-fi-
nancierd. Wormm heeft
in zijn werkplan bere
kend 40.000 euro nodig
te hebben. Het Stimule
ringsfonds heeft 30.000
voor zijn rekening geno
men, maar dus op voor
waarde dat iemand an
ders meebetaalt.
Wormm heeft hierop de
gemeente benaderd om
mee te financieren. De
gemeente heeft besloten
dit niet te doen in de
veronderstelling dat
Wormm een politiek ge
tinte (namelijk adviesor
gaan van Mooi Alka
de) vereniging is. Hii
heeft Wormm een oi
hankelijke stichting
gericht, waarin in de
doelstellingen is vast
legd dat Wormm eei
niet politieke stichti
die gevraagd en ong
vraagd advies uitbre
over zaken met betrf
king tot ruimtelijke
dening. Dit is tevens
boodschap die in de
raad zal worden gep
senteerd.
Overigens, als de co
nanciering niet wor<
gevonden, trekt het
muleringsfonds zijn
subsidie weer terug,
co-financiering is no
zakelijk.
Roel van Gei
Amster
HDC 970
De Europese Unie heeft 2003 uit
geroepen tot het jaar van de ge
handicapten. In alle Europese lan
den wordt extra aandacht besteed
aan de positie van mensen met
een handicap. Deze krant blijft
niet achter. In een serie interviews
wordt aan de hand van steek
woorden een beeld geschetst van
het dagelijks leven van mensen
met een lichamelijke en/of ver
standelijke beperking. In de twee
de aflevering staat Frans
uit Voorhout centraal. „Nee,
door een dwarslaesie niet lopf'
En ja, dat is alles."
Geluk, ritme,
beperking,
ambitie en
zelfmedelijden
In oktober is het dertig jaar geleden dat de
toen 19-jarige Verhoef bij een auto-ongeluk
een dwarslaesie opliep. Verhoef was vanaf dat
moment vanaf zijn borst verlamd. Bij de bot
sing werd Verhoefs schooltas gelanceerd te
gen zijn rug en door de klap werd de zenuw
baan in zijn rug doorgesneden. „Toen de
dokter in het ziekenhuis later zei dat mijn
dwarslaesie definitief was en dat ik nooit
meer kon lopen, voelde ik geen shock. In
stinctief wist ik dat al."
Verhoef revalideerde aan de hand van het
stellen van tussendoelen. „Het kunnen ver
plaatsen van bed naar stoel, rechtop zitten,
zelfstandig naar buiten gaan enzovoort. Het
bereiken van zo'n mijlpaal is een overwin
ning. Mijn grootste overwinning boekte ik
toen ik naar huis mocht voor een weekend
verlof, dat lukte me na twee maanden. Dat
was het begin van het einde."
Een ander doel was de omscholing van me
disch analist op MBO-niveau naar HBO-ni-
veau. Oftewel van een beroep dat voor negen
tig procent staand naar een beroep dat gro
tendeels zittend zou kunnen worden uitgeoe
fend. „Het was mijn geluk dat ik die keuze
had. Stel dat je metselaar wil blijven. Dat kan
wel, maar je muurtjes worden nooit hoger
dan 1,20 meter."
„In het revalidatiecentrum realiseerde ik me
dat ik voor een tweesprong stond: of ik koos
voor een leven achter de geraniums of ik ging
aan de slag. Er was voor mij geen tussenweg.
Mijn moeder zei wel eens: Frans ging als jon
getje van negentien jaar het revalidatiecen
trum in en hij kwam er als een man van twin
tig uit. Ik denk dat ik al met al een sterker ka
rakter heb gekregen."
Beperking? Welke beperking. Die zinnetjes
zouden op Frans Verhoef zo van toepas
sing kunnen zijn. Het kost hem dan ook eni
ge moeite om te bedenken waar zijn beper
kingen liggen. „Laat ik het zo zeggen. Ik heb
een keer in het woordenboek opgezocht wat
'invalide' betekent. Het staat voor zoiets als
'door een gebrek niet in staat te functione
ren'. Invalide is een rotwoord, dat ik nooit
zal gebruiken. Het gaat in tegen alles waar ik
voor sta. Goed, mijn beperking is dus dat ik
niet kan lopen. Dat is alles. Verder kan ik
mijn leven invullen zoals ik wil.
De overige beperkingen ziet Verhoef in de
beperkingen die anderen hem opleggen. Zo
is er de wet Wet Voorzieningen Gehandicap
ten, de wet op grond waarvan voorzieningen
als - de vaak kostbare - aanpassingen aan
woningen worden vergoed. „De uitvoering
van die wet wordt door willekeur geregeerd.
De wetskennis bij de beslissende ambtenaar
of de financiële staat van de betrokken ge
meente kunnen zo maar bepalend zijn of je
je geld krijgt of niet. Terwijl de behoefte van
de gehandicapte allesbepalend zou moeten
zijn."
Ook Verhoef en zijn vrouw Ria hebben met
de WVG te maken gehad. Het was aan de
volharding en de overtuigingskracht van
Verhoef te danken dat zij een 75.000 gulden
kostende aanpassing vergoed kregen. „Het
vervelende voor ons was dat we anderhalf
jaar hebben moeten wachten. Dat was te
overzien. Maar voor anderen, die niet zo ge
bekt zijn als ik of het zich niet kunnen ver
oorloven om de verbouwing voor te schie
ten, is zoiets een complete ramp. Over die
willekeur kan ik me erg boos maken."
Toch, eerlijk is eerlijk, is het niet een en al zonneschijn bij
de familie Verhoef. De man des huizes heeft in het afge
lopen jaar vier maanden doorgebracht in het revalidatiecen
trum. Hij had last van een doorzitplek, een veel voorkomen
de en beruchte kwaal bij mensen in een rolstoel. „Het ont
stond na een feestje dat was uitgelopen. Daardoor had ik
niet gemerkt dat mijn luchtkussen lek was. Ik had de hele
tijd dus op mijn harde stoel gfezeten en kreeg een doorzit
plek." Het voorkomen van doorzitten is de belangrijkste
aanpassing in het leven van Frans Verhoef. „Ik moet halver
wege de dag een uurtje liggen. Voor de rest functioneer ik
zoals ik wil, al doe ik er wel iets langer over."
Verhoef was een enthousiast sporter. Hij basketbalde,
deed aan schietsport en was een topschermer. Medailles
in alle kleuren getuigen daarvan. Door de sport ontmoette
hij ook zijn vrouw Ria, die werkte als vrijwilliger bij sporteve
nementen. „Wat relaties betreft had ik het idee dat het me
wel zou overkomen als het zover was. Vreemd genoeg had ik
niets in de gaten toen het me echt overkwam. Pas maanden
later, in oktober, belde ik om naar de film te gaan, in februa
ri zijn we verloofd en in mei het jaar daarop was de brui
loft."
Frans en Ria Verhoef kregen 'na veel medische toeters en
bellen' vier kinderen. „Over de eerste, een meisje van inmid
dels elf jaar, deden we zes jaar. Daarna kwamen er nog drie,
een meisje van tien jaar en een zes jaar oude tweeling, een
jongen en een meisje. De kinderen gaan er niet onder ge
bukt dat hun vader gehandicapt is. Wanneer ze het spelletje
'als ik kon toveren' spelen, wensen ze normale kinderdingen
zoals een pony, een fiets en noem maar op. Zelden horen
we ze zeggen dat ze wensten dat papa weer kon lopen. Dat
toont aan dat ze er niet mee bezig zijn en daar zijn we zeer
blij mee."
T s Frans eigenlijk wel gesc
1 voor deze serie? vraagt
Verhoef bij de afronding van
terview. „Ik zie hem niet als
doorsnee gehandicapte. Wij
ben het goed en leven als ge
heel normaal leven. Frans' h
cap speelt daarin eigenlijk in
lijks een rol. We zijn gelukkig
staat om te werken voor wat
willen bereiken. En daar slag
heel goed in."
„Dat komt door de personen
we zijn", neemt Frans Verho
gesprek weer over. „We zijn:
ambitieus. En ik durf mezelf
wel streberig en dominant te
men."
Még Frans Verhoef eigenlijk i
klagen van zichzelf? „Nee", k
het kort en helder, „klagen d
niet. Of zo weinig mogelijk.
natuurlijk heb ik wel eens las
zelfmedelijden. Ik zeg dan te
mezelf 'dat ongeluk was je ei
rotschuld, had je maar niet z
moeten zijn'. Dat werkt. Dan
gewoon weer verder."
Na een kleine stilte: „Ik denk
mijn verhaal wél in deze seri
Ik heb het beeld voor me vai
jongen of meisje die op dit n
in een revalidatiecentrum lig
hebben dezelfde wensen en
men als ik toen had. Als ze 1«
wat ik ondanks mijn handic
bereikt, gaan ze er misschiei
geloven. Ik hoop het."
SCHRIJVENDE LEZERS
Wie met Frans Verhoef (48,
getrouwd, vier kinderen) praat,
vergeet dat hij gehandicapt is.
Het is zelfs zo dat wanneer hij
na een tijdje vraagt of het
bezoek nog wat koffie wil en
naar de keuken gaat, het een
schok is om te zien dat hij zich
in een rolstoel voortbeweegt.
„Leuk datje dat zegt", reageert
hij terwijl de koffie inschenkt.
„Dat doet me denken aan een
paar jaar geleden. Toen was
het ook het Jaar van de
Gehandicapten. Het was 2
januari en ik zit in de kantine
van mijn werk, een collega
zegt 'de beste wensen en nog
gefeliciteerd met jouw jaar'.
Een andere collega vroeg
waarom ik werd gefeliciteerd.
Ik legde dat uit en zijn reactie
was 'verrek man, ben jij
gehandicapt? Daar heb ik nooit
bij stilgestaan?'. Op dat
moment wist ik: ik ben
geïntegreerd."
door Gerard Baas
Frans Verhoef werkt als hygiënist in het Rijnland Ziekenhuis. „In het revalidatiecentrum realiseerde ik me dat ik voor een tweesprong stond: of ik koos voor een
achter de geraniums of ik ging aan de slag. Er was voor mij geen tussenweg." Foto: Hielco Kuipers
