an gewone mensen
door de ogen van fotograaf Erwin Olaf
FOTOGRAFIE 11
■JÉ;.
HOC 387
«Olaf: „Ik wil niet de treurigheid van het gewone tonen, maar het heroïsche van gewone mensen. Foto: GPD/Corne Sparidaens
Ic !000) bestaat uit ijzingwekkend
o portretten van koninklijke perso-
op gewelddadige wijze om het
t ijn gekomen. Lady Di beeldde hij
en Mercedes-ster in haar boven-
serie contrasteert sterk met 'Pa-
n The Club', dat oogt als een gruwe-
tmesk carnaval,
k ir heel anders is 'Separation', zijn
g serie foto's waarin een moeder en
i latex zijn gehuld. Net zoals zijn
serie 'Blacks' (1990) bestaan de
li deze serie enkel uit zwarttonen.
geen behang fotograferen. Ik wil
en opstandige dialoog voeren met
grafie."
ik één van de redenen dat hij ac-
de reclamefotografie. Naast het
Ituurlijk, want er moet ook brood
plank komen. Dat schijnt overt
el te lukken. Hij werkte voor mer-
Microsoft, BMW, Nintendo en
r Zijn eigen stijl heeft hij schijnbaar
ei eweld aan gedaan. Op een foto
et jeansmerk Diesel zien we een
i, bejaarde vrouw op de bank gre-
het kruis van haar echtgenoot
ty i. Opa snurkt rustig door.
ijn eigen ervaringen kan hij erin
igVoor de antirookkauwgum Nico-
n leedde hij zijn modellen als half
ande filtersigaretten die op kruk
ken door een ziekenhuis strompelen.
Olaf kan erover meepraten. Doordat hij
veel gerookt heeft, lijdt hij aan longemfy
seem.
Nu is hij gestopt met roken, zelfs blowen
doet hij niet meer. En dan te bedenken
dat hij vroeger zijn inspiratie kreeg, zoals
hij eens bekende, 'door stoned op de
bank voor de tv te hangen'. „Het blijkt
dat je helemaal geen drugs nodig hebt.
Een keer op safari met je moeder levert
ook inspiratie op."
Inspiratie krijgt hij ook door te werken in
een groot tssir.. Oltu 15 uaiuliriijn tu tang
geen éénmansbedrijf meer. Voor een re
clamefoto van Nicorette draaiden er
veertig medewerkers om hem heen. En
ook de techniek is een drijfveer voor
hem. Zo stelde een opdracht voor Heine-
ken hem voor enkele problemen. „Hoe
licht je een bierflesje uit? Hoe maak je
druppeltjes op een flesje? Ik dacht: dat is
zo gepiept. Nou, dagen ben je ermee be
zig. Uiteindelijk heb ik een flesje geno
men dat lauw was, maar er wel heerlijk
koel uitzag."
Zijn reclamewerk is niet strijdig met zijn
vrije werk, vertelt Erwin Olaf. Maar het is
wel opmerkelijk dat hij in de serie 'Fas
hion Victims' (2000) de draak steekt met
de merkenterreur. „Ook ik ben onder
deel van het systeem. Ik lever mijn eigen,
bescheiden bijdrage. Voor Virgin Mobile
heb ik sprookjes gemaakt. Ik wilde dat
niet met blonde mensen doen, dat ligt zo
voor de hand, dus heb ik een Zuid-Kore-
aanse Sneeuwwitje en zwarte dwergjes
genomen. Zo kan ik misschien de tole
rantie tussen mensen een beetje bevor
deren."
Ook anderszins voelt Olaf zich geroepen
in zijn werk mee te nemen waar hij voor
staat. Zijn mooie serie 'Mind of their
own' (1995), waarin hij gehandicapten
als sterren fotografeerde, zette hij op om
üëZG ménsen in nét zonnetje ie zetten en
om de grenzen tussen 'normaal' en 'ab
normaal' te verkennen. Maar de serie is
ook 'een verzetsdaad tegen de computer'
die destijds opgang maakte in de foto
grafie.
Zelf gebruikt hij de computer inmiddels
ook. Tenminste, daar heeft hij zijn me
dewerkers voor. „Zelf kan ik nog niet
eens een knop indrukken, ik zit er alleen
met een zweep achter", schmiert hij.
„Het is onderdeel van het palet. De foto
grafie is heel dicht tegen de schilder
kunst aan gekropen."
Hoe geraffineerd hij de computer ge
bruikt, legt hij uit aan de hand van zijn
bejubelde serie 'Mature' (1999), waarin
hij zestigjarige vrouwen als sexy pin-ups
fotografeerde. „Bij oudere vrouwen
wordt de taille vaak wat
breder. Om ze er verleide
lijker uit te laten zien heb
ik hun taille een centime-
tertje slanker gemaakt."
Er is veel veranderd de af
gelopen 25 jaar, maar Hans van Manen,
die hij in 1996 fotografeerde als een soort
KGB-officier in een lange zwarte jas, kijkt
nog steeds over zijn schouder mee. „Hij
is een referentiekader en een vriend na
tuurlijk. Maar ik geef wel weerwoord te
genwoordig. in de loop der jaren groeit
zö:n verhouding naar gelijkwaardigheid
toe."
Voor de toekomst heeft hij nog grootse
plannen. Hij wil een sf-film voor de
jeugd maken. De titel weet hij al: 'Tom
Space'. En hij wil Engeland en Amerika
veroveren. In Zuid-Europa is zijn werk
erg gezien, maar in de Angelsaksische
wereld krijgt hij moeilijk voet aan de
grond. „Dat zijn ontzettend preutse,
truttige landen", fulmineert Olaf. „Tegen
de hypocriete moraal die daar heerst kan
ik met mijn foto's nog flink wat strijd le
veren."
Erwin Olaf, 'Silver* is te zien t/m 30 no
vember in het Groninger Museum. De
gelijknamige catalogus kost tijdens de
expositie 55 euro, daarna 65 euro.
