mm
REGIO
'Burenruzie kostte ons bijna alles'
Een wraaklustige schoonmoeder en een autodakwandelac
Uit het Nieuws
Het is toeval dat de tulp
adellijke voorouders heeft'
tJiTZl/NDi
LA/AARS
GERECHT
zaterdag 13 SEPTEMBER 2O0J
NAVRAAG
Prins Willem-Alexander krijgt zijn eigen tulp. Vrijdag 26 september
plant de kroonprins de eerste bloem die zijn naam draagt in de Keu
kenhof in Lisse.
De Breezandse
kweker JAN
LICTHART is de
ontwerper van
de Prins Willem-Alexandertulp. Als tulpenveredelaar heeft hij al vele
beroemdheden op zijn naam staan.
Bent 11 uitgenodigd om een Willem-Alexandertulp te maken?
„Nou, het bloembollencomité zoekt meer een tulp die past bij de
naam Willem-Alexander. Er is maar een beperkt aantal tulpenver
edelaars in Nederland, dus dan kom je al snel bij dezelfden terecht."'
Dus de tulp is er eerst en een passende beroemdheid wordt daar
aan vastgeplakt?
„Ja. Vergeet niet dat het minimaal vijftien jaar duurt voor je een
nieuw e tulp hebt. Kruisen, kweken, etc. Ik heb nu net weer nieuwe
zaailingen die over een jaar of vijftien nieuwe tulpen moeten opleve
ren. Ja. die zouden de naam kun
nen krijgen van de zoon of doch
ter van Willem-Alexander en
Méxima."
Komt de Willem-Alexander uit
een adellijke tulpenfamilie?
„Toevallig wel Aan moederszijde
is zijn voorouder de vroege tulp
Prins van Oostenrijk en aan va
derszijde de enkel vroege tulp Dil
lenburg. Dillenburg is een kasteel
van de familie Nassau."
Staat het u vrij de Willem-Alexandertulp te kruisen met de Zange
res Zonder Naam-tulp, of moet deze bloem van adel blijven
„Je kunt de Willem-Alexandertulp rustig met van alles kniisen. Als er
een Zangeres Zonder Naamtulp was zou ik 'm daarmee kunnen
kruisen. Het is echt puur toevallig dat de nieuwe tulp adellijke voor
ouders heeft."
De PWA-tulp is een triumftulp, wat is dat precies?
„Tja, hoe leg ik dat nou uit. Dat zijn eh..., de tulpen die in de winkel
als bosje bloemen worden verkocht."
Heeft u veel andere beroemdheden op uw naam staan?
„Heel veel. André Rieu, Ronald McDonald, Dana Winner - dat is een
hele goede Belgische zangeres. Effe denken hoor, 't zijn er zoveel ge
weest, ik kan er verder niet zo opkomen."
Welke andere Oranjes hebben een eigen tulp?
„De Maxima-tulp was er al in 1918, al heeft die niets met de prinses
te maken. Maar je mag een naam maar één keer gebruiken, dus de
prinses krijgt geen eigen tulp. Beatrix kreeg er één in 1950 of zo en
Prins Claus een jaar of vier geleden. Prinses Irene heeft de bekend
ste tulp, daarvan heb je onderhand een hectare of 200 staan. Dat is
ook een opvallende bloem: een oranje tulp met een paars vlamme
tje. En dan heb je nog de House of Oranges en de Oranje Nassau. De
overeenkomst tussen die soorten is dat ze allemaal een beetje oranje
zijn."
tekst: Erna Straatsma archieffoto: Dick Hogewoning
Voorhouter Kortekaas kijkt terug op geruchtmakende vete
UIT DE ARCHIEVEN
ANNO 1978, woensdag 13 september
VALKENBURG - Organist Schoneveld heeft net zo lang lopen passen
en meten tot hij het voor elkaar had. De Valkenburger was 'verliefd' op
het nonderd jaar oude Engelse instrument. Daarom liep hij het vuur uit
z'n sloffen om de gezaghebbende mensen alsnog tot andere gedach
ten te brengen. De orgelcommissie (zes man sterk) van de gerefor
meerde gemeente heeft lang gezocht naar een geschikt instrument
voor het kerkgebouw. Tot ze bij een Fries belandde die Engelse orgels
kocht uit kerken die waren afgebroken. Dertienduizend gulden moes
ten ze er voor neertellen. Voor het opknappen trokken ze nog eens tien
duizend gulden uit. ,,Als je een nieuw orgel koopt ben je zeker tachtig
duizend gulden kwijt", weet Schoneveld te vertellen. ,,Dus dit is ei
genlijk een koopje". Ze besloten het instrument van top tot teen te re
viseren. Begin dit jaar gingen ze aan de slag in een schuurtje naast het
pontje. Orgelbouwer Strubbe uit Vinkeveen diende hen van advies.
Toen ze het hart van het orgel onder handen gingen nemen, hebben ze
hun werkterrein verlegd naar het domein van de orgelbouwer. De kast
en pijpen staan nog in Valkenburg. „Ja", zegt de tweede organist Glas
bergen, „daar moet ook heel wat aan worden gedaan. D'r zit zeker
honderd jaar stof op". In december zal het orgel te bewonderen zijn.
ANNO 1978, woensdag 13 september
VALKENBURG - De aanvoer van paarden op de paardenmarkt viel
vanmorgen wat tegen. Slechts zesenzestig dieren stonden 'uitge
stald', wachtend op een nieuwe baas. Er werd wel handel gedreven,
maar tevredenheid was niet bij iedere verkoper van het gezicht te le
zen. Foto: archief Leidsch Dagblad
Foto's ln deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien daeen na
plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op
gironummer 57055 t-n.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA
Haarlem, onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d(datum van
plaatsing) of door contante betaling aan de Dalie van het Leidsch Dagblad,
Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
COLOFON
Leidsch Dagblad
Directie: B.M. Essenberg. G.P. Arnold
W.MJ. Bouterse (adjunct)
E-mail: directiehdcuz@hdc.nl
Hoofdredactie: Jan Geert Majoor, Kees van
der Malen, Léon Klein Schiphorst (adjunct)
E-mail: redactie.ld@hdc.nl
HOOFDKANTOOR
Rooseveltstraat 82. Leiden, tel. 071-5 356 356
Postadres: Postbus 54,2300 AB Leiden
Redactie fax 071-5 356 415
Advertentie fax 071-5 356 325
Familieberichten fax 023-5150 567
ADVERTENTIES
071-5 356 300
Sprinters (rubrieksadv.): 072-519 6868
ABONNEESERVICE
071-5128 030
E-mail: abonneeservice@hdcnl
ABONNEMENTEN
Bij vooruitbetaling (acceptgiro)
p/m €19,60 (alleen aut ine)
p/kw €55,00 p/j €210.60
Abonnees die ons een machtiging verstrekken
tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld ontvangen €0,50 korting
per betaling
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 071-5128 030
ma t/m vr: 18-19.30 uur, za: 10-13 uur
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden Deze
rechten berusten bij HOC Uitgeverij Zuid BV
c.q. de betreffende auteur.
HOC Uitgeverij Zuid BV, 2003
0e publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen
HOC Uitgeverij Zuid BV is belast met de
verwerking van gegevens van abonnees van
dit dagblad Deze gegevens kunnen tevens
worden gebruikt om gerichte informatie over
voordeelaanbiedingen te geven, zowel door
onszelf als door derden. Heeft u hier bezwaar
tegen, dan kunt u dat schriftelijk laten weten
aan HDC Uitgeverij Zuid BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 507,2003 PA Haarlem.
,T 'E
SS
Ipbihseweghoh
11ns.qoK.cn1
door Sjaak Smakman
voorhout - Zestig jaar ge
trouwd, waren ze afgelopen ja
nuari. Maar een speciale mis
kwam er niet. Want de ruzie
met buurman Verdegaal kostte
het Voorhoutse echtpaar Kor
tekaas bijna alles, zegt de 86-
jarige Dorus Kortekaas: „Mijn
geld, mijn gezin en mijn ge
zondheid."
Het dieptepunt was vorig jaar
hoewel hij in zijn leven nog
nooit met de politie te maken
had gehad, stond Kortekaas
vorig jaar voor de rechter. De
eis: hij moest de spandoeken
en borden weghalen waarin
onder anderen zijn buurman,
de pastoor, de burgemeester
en anderen werden beschul
digd van onmenselijk gedrag
tegen hem en zijn inmiddels
op sterven liggende 83-jarige
vrouw.
Eerder had de rechter nog ge
probeerd om de zaak te sus
sen. In drie gesprekken met
bemiddelaars zouden hij en
zijn buurman moeten probe
ren tot een vergelijk te komen
in de burenruzie. Maar ver
geefs. Volgens Kortekaas om
dat Verdegaal geen duim
breed wenste toe te geven. En
dus kwam de uitspraak: Kor
tekaas moest al zijn spandoe
ken weghalen.
De poort aan het begin van de
Engelselaan biedt inmiddels
dan ook een andere
aanblik, die van een
doorgang zoals er zo
veel zijn. Een paar
A4'tjes herinneren
nog aan de vete,
evenals een paar zelf
gemaakte lieveheers
beestjes aan de gevel.
Iemand van de stich
ting Tegen Zinloos Ge
weld is wel langs geko
men, maar ze ging niet
in op de vraag van Kor-
tèkaas of hij niet een
paar van die beestjes
voor aan de
Twintig jaar getreiter aan de Engelselaan r
Voortvwi&e boUcnkwtker skef* buurmên voor rtchiei om Idatgmuur'
Uit Leidsch Dagblad: 19 september 2002
muur kon krijgen, als protest
tegen het 'zinloze geweld' van
buurman Verdegaal.
De ruzie begon volgens Korte
kaas toen Verdegaal zijn wo
ning wilde kopen om er een
huis voor zijn zoon neer te
zetten. Toen hij weigerde, be
gonnen de pesterijen. Zijn
vuilnisbak werd een paar keer
omver gereden, Verdegaal
parkeerde zijn auto voor de
deur van Kortekaas" garage en
tot twee keer toe drongen Ver
degaal en zijn mannen zijn
huis binnen. Eén keer sloegen
ze het voorportaaltje aan dig
gelen terwijl zijn vrouw
doodsbang binnen zat.
Maar niemand wilde naar
hem luisteren. Nog steeds
niet. Hij laat brieven zien van
de pastores van Sassenheim
en Noordwijk, die hij ook al
vergeefs benaderde. Ze schrij
ven dat deze zaak hun com
petentie te boven gaat. „Het is
allemaal één kloen", consta
teert hij een paar keer. Zijn
huisarts behoort daar ook toe.
„Ik was een paar weken gele
den bij hem, en toen vroeg
zijn assistente naar mijn
vrouw. Ik vertelde wat er alle
maal aan de hand was en over
de spanningen met Verdegaal.
De andere dag belt de dokter
en zegt dat ik over die zaak
mijn mond moet houden en
anders maar een andere arts
moet zoeken. We leven hier
toch niet in Rusland?"
Hij gaat voor niemand opzij,
zegt hij. Hij heeft nog nooit in
zijn leven zijn mond gehou
den als iets hem niet zinde.
En ook in de tijd waarin in de
Bollenstreek bazen nog bazen
waren en knechten nog
knechten, heeft hij nooit zon
der werk gezeten. Hij werd
nergens ontslagen, hij was de
gene die vertrok.
Hij vertelt over een Voorhou
ter bij wie hij in de Tweede
Wereldoorlog in dienst was.
Toen die zijn personeel on
derbetaalde, was hij de enige
die er zijn mond over open
deed, hoewel iedereen erover
morde. „We kwamen nieuw
jaar wensen met een man of
tien bij de baas en zijn vrouw.
Op een gegeven moment
kwam er een borrel op tafel
en gaf hij ons allemaal een
tientje. Allemaal zeiden ze:
dankjewel baas. Maar ik zei:
dat is mooi, maar waar is nou
ons achterstallige loon? We
konden allemaal gelijk ver
trekken."
Een paar dagen later kreeg hij
een oproep om naar de Ar-
beitsinsatz in Leiden te ko
men. Daar bleek dat zijn baas
hem had aangemeld als vrij
williger voor Duitsland. „Ik
heb daar de hele dag vastge
zeten. Uiteindelijk kon ik om
vijf uur naar huis om mijn
spullen op te halen. De vol
gende morgen moest ik terug
komen. Ik ging toen natuurlijk
meteen naar mijn baas.
Zijn vrouw kwam aan
de deur: hij was er
niet. Ik zei: ga
hem halen.
Het echtpaar Kortekaas. Foto: Henk Bouwman
weer: hij is er niet. Nou, hij zat
mooi aan de keukentafel en
durfde niet te komen. Ik heb
hem gezegd: als ik naar Duits
land moet. zit jij dezelfde dag
in Scheveningen, want ik ver
tel ze gelijk over jouw gehei
me voorraden en je radio. Ik
heb nooit meer wat gehoord
uit Leiden. Dat zal hem wel
aardig wat hebben gekost."
Hij gaat voor niemand op
zij. Ook niet voor zijn
tien kinderen en hun
partners. Hij ziet ze
zelden of nooit
meer. Ze komen ge
woon niet. Waarom?
Dat weet hij eigenlijk
niet, zegt hij. „Eén
zoon wilde dat ik in
zijn huis ging, zo-
Het huis van de familie Kortekaas, anno 2002. De borden met leuzen tegen de buurman zijn inmiddels verwijderd. Archieffoto: Dick Hogewoning
dat hij in dit huis kon woni
En een ander wilde mijn gi
ge hebben, zodat zijn zoor
aan auto's kon gaan sleute
En dan wij hier zeker elke
avond in de herrie ritten?
ja, op zo n manier krijgen
deren een hekel aan je. En
ze hier dan kwamen, dan
groette Verdegaal ze heel j<
aal: Hé Wim, Hé Leo. Dat i
een goede voedingsbodem
natuurlijk. En zo neemt de
een dan de ander mee. Ma
weet je, we leven nu eenm
in een tijd van rottigheid. 1
daar doet iedereen aan me
Echt iedereen."
„En misschien is het eigen
maar goed ook. Wij waren
thuis met zeven jongens. I
als iemand wat met mijn v
der had gehad, dan w
ren wij daar wel e\
op af gegaan. M
ja, dat zou mijn
jongens nu allee
maar narigheid
leveren."
Hij heeft hoger I
roep ingesteld ti
gen zijn veroorc
üng. Maar hij h(
nog altijd dat er
toch nog een ve
zoening komt ti
sen hem en zijn
buurman. Zijn
vrouw is opgegi !j
en ligt inmiddel
het grootste dei
van de dag op b
„Het is avond v(
ons, als u begrij
wat ik bedoel, k
toch hoop ik da
voor ons nog éi
keer de zon scl
Mijn deur staat
tijd open."
Of het nu zo slim is om als
rechtenstudent al zo hard aan
je strafblad te werken, valt te
betwijfelen. Toch heeft het
een 20-jarige Leidenaar er
niet van weerhouden om voor
de tweede maal in laveloze
toestand over andermans au
to's heen te lopen. De liefde
voor deze eigenaardige tak
van sport is diepgeworteld bij
de jongeman en valt moeilijk
af te leren. Na meerdere bier
tjes genuttigd te hebben, gaan
de remmen los en kan hij zich
op straat niet meer bedwin
gen. In beschonken staat voelt
hij zich telkens als een mag
neet tot kleine gezinswagens
aangetrokken en bij het zien
van enkele glimmende exem
plaren laait deze passie weer
in alle hevigheid op. Pas na
dat hij het dak en de motor
kap van de auto bewandeld
heeft, kan de Leidenaar weer
langzaamaan tot zichzelf ko
men.
De jongeman kan voor de
rechtbank zijn 'autowandel-
woede' niet goed plaatsen. „Ik
weet tot de dag van vandaag
niet wat me toen weer heeft
bezield", vertelt hij. „Ik kan
mezelf wel voor mijn kop
slaan. Het was verschrikkelijk
stom en nergens voor nodig."
Het beschadigen van auto's is
een dure grap. Daar is de stu
dent inmiddels wel achter. Hij
is maanden na het voorval
nog altijd bezig 1100 euro af
te betalen aan de eigenares
van zijn laatste 'slachtoffer'.
„Het mag niet weer gebeu
ren", verklaart hij resoluut.
Maar de alcohol volledig laten
staan, ziet de rechtenstudent
niet als oplossing. Hij pakt het
probleem liever anders aan.
„Als ik de volgende keer weer
zo bezopen ben, blijf ik uit de
buurt van een auto."
De rechter twijfelt of die
maatregel afdoende zal zijn.
Een flinke stok achter de deur
lijkt haar op rijn plaats. De
student krijgt daarom een
boete opgelegd van vierhon
derd euro, waarvan driehon
derd voorwaardelijk. Dat het
strafrecht voor de rechtenstu
dent nog vele geheimen kent,
blijkt even later als hij infor
meert wat voorwaardelijk nu
toch betekent. „Als u het niet
het liever kort: „Dat kan u
straks lekker allemaal zelf in
uw studieboeken opzoeken."
Ietwat beledigd druipt de stu
dent af.
Ex-schoondochter
Briesend komt een oudere
vrouw de rechtzaal in. Ze
weet best dat ze de auto van
haar ex-schoondochter niet
had mogen bewerken met een
stuk hout, maar het 'wijf zo
als ze de ex van haar zoon
noemt, vroeg er gewoon om.
In een haast onverstaanbaar
Surinaams accent vervolgt ze
voor de rechter haar litanie
van verwijten. „Ze vraagt de
hele tijd om dingen, eerst dit
dan dat. Ik kan er gewoon niet
meer tegen." Vervolgens
draait de vrouw, die wegens
vernieling terechtstaat, zich
om om tegen haar schoon
dochter in de zaal te kunnen
gillen: „Jij krijgt nooit meer
iets van mij. Ik zeg gewoon te
gen jou: ROT OP!"
Wanneer de rechter schoon
genoeg heeft van het gescheld
en de verdachte waarschuwt
het beleefd te houden, kal
meert de vrouw. Maar de be
trekkelijke rust is slechts van
korte duur. De Leidse is een
voudigweg niet in staat de ge
beurtenissen na te vertellen
zonder oververhit te raken.
„Ik was die dag boos", ver
klaart ze. „Omdat ze de kle
ding van mijn zoon gewoon
op straat had gegooid. En dat
doe je niet, mijn zoon is geen
hond!" Terwijl ze haar stem
verheft, merkt de vrouw in
eens op: „Ik ben eigenlijk nog
steeds heel boos."
Tijd om in te grijpen, conclu
deert de rechter: „Ik snap dat
u boos bent, maar dan toch
mag u niet met een stok op de
auto van uw schoondochter
gaan slaan." De vrouw rea
geert verongelijkt: „Als je
kwaad bent, weet je niet wat
je wel en niet mag doen.
Trouwens, ze is mijn schoon
dochter niet. Ze is niets meer
van mij."
Het zou toch een mooie boel
worden als iedereen er maar
op los ging slaan als hij of zij
geïrriteerd is, houdt de rech
ter haar voor. „Mijn actie was
ook niet goed", geeft de
vrouw uiteindelijk met en
tegenzin toe. Maar schade
rugbetalen? Zover wil ze a
luut niet gaan: „Ik betaal
niets, laat ze die auto maa
naar de schroot brengen.'
Voor haar gevoel behoort
auto - die pas is overgescl
ven op naam van haar ex-
schoondochter - nog toe 8
haar zoon.
De rechter is echter van 11
ning dat de vrouw de scha
van bijna vierhonderd eui
moet terugbetalen. Daara
krijgt de wraaklustige schi
moeder een voorwaardeli
boete van tweehonderd 0
opgelegd.
Wie denkt dat de vrouw n
de buurt van haar ex-scho
dochter zal blijven, heeft I
mis. Nog voor de Leidse d
rechtszaal uitloopt, schre
ze haar voormalige famili
dreigend toe: „Ik ga je uit
schelden. Je hebt mijn zo<
rijbewijs en paspoort nog
die wil ik nu hebben. Den
maar niet dat ik bang ben
Floor Ligtvoet
nogmaals doet, voelt u niets
van het voorwaardelijke deel,
die driehonderd euro boete",
legt de rechter uit. „Oh, juist
ja", antwoordt hij, maar hele
maal gerustgesteld is hij nog
niet. „Heb ik nu een straf
blad?", wil hij weten. „Dat
kan ik namelijk in mijn studie
niet zo goed gebruiken." De
officier knikt, maar wijst hem
erop dat hij over een paar jaar
het feit van zijn strafblad kan
laten schrappen. Over de ma
nier waarop houdt de officier
