GESPREK VAN DE DAG
Van een kokosnoot kun je i
zo'n beetje alles maken
Vijf ton voor fraaie
dame van 67 jaar
Gezin met 16 kinderen
wint 1,6 miljoen euro
Morgen is het Wereld Kokosnoten Dag
Ontvoerd
DAGELIJKS LEVEN
MENSELIJK
CAMERON DIAZ gaat de
nieuwe editie van het Guin
ness World Records Book in
als de best betaalde actrice
ter wereld. Dat meldde de
uitgever vrijdag. Diaz' positie
is gebaseerd op haar inkom
sten in 2001: ruim 38,7 mil
joen euro. Zij stoot Julia Ro
berts van de troon, die in de
edities van 2002 en 2003
op nummer 1 stond. Roberts
dankte die positie aan een
jaarinkomen van 19,4 mil
joen euro. Dat is fors minder
dan Diaz, ster van onder
meer Charlie's Angels: Full
Throttle. De best betaalde
mannelijke acteur is Adam
Sandler, die in 2001 45,4
miljoen euro toucheerde.
Sandler is de opvolger van
Bruce Willis, die zijn eerste
plaats dankte aan een jaarin
komen van 67,9 miljoen eu
ro. Foto: AP
Een HANDGESCHREVEN WENSKAART wordt nog steeds het meest gewaar
deerd als manier om je betrokkenheid met iemand te tonen. Van alle Nederlan
ders geeft 86 procent aan dat je met een persoonlijke kaart het best laat zien
dat iemand belangrijk voor je is. Dat blijkt uit onderzoek van Motivaction Inter
national naar het communicatiegedrag van Nederlanders. Het onderzoek onder
ruim 1500 mensen vond plaats in opdracht van Stichting Wenskaart Neder
land. Driekwart van de ondervraagden zegt dat een fysieke wenskaart niet te ver
vangen is door een sms-je. Uit het onderzoek blijkt ook daf driekwart van de
nieuwe mediagebruikers, die vooral sms-en en e-mailen, vindt dat je met een
kaart laat zien dat je 'echt betrokken' bent bij iemand. Van deze groep stuurt 65
procent nog altijd een kaartje tijdens de vakantie en 70 procent een kaart met
kerst.
De kleine steengroeve op de rand van het bos en
open veld ligt er vriendelijk genoeg bij. Er loopt een
paadje rond het afgegraven gedeelte en een uitgesle
ten spoor dwars door de groeve, dat mijn dochter
met haar voorliefde voor sluip- en afsnijpaadjes
graag wil volgen. Hooguit een minuutje zullen we
haar uit het oog verliezen, als wij jnet de buggy met
onze zoon gewoon op het pad blijven. Ah toe, ah toe,
mag het? Het gezeur drijft een wig in het ouderlijk
gezag. Mijn vrouw vindt het niet goed, maar ik geef
toe. Nou, lopen dan maar. Zelf stappen we ook flink
door, waardoor de minuut die we van haar geschei
den zijn, misschien maar vijftig seconden duurt. Als
we bij de kruising aankomen waar zij op ons zou
wachten, staat er niemand.
Het is het jaar dat Mare Dutroux is opgepakt, maar
dat is voor ons niet de hoofdreden dat we in de Belgi
sche Ardennen kamperen. Onze zoon (toen 2, onze
dochter net 7) vinden we nog te klein om uren ach
tereen in de auto te zitten en voor een lang weekein
de is de omgeving van La Roche mooi genoeg. Vanaf
de camping loopt een stelsel van wandelpaden rich
ting een uitgestrekt bos, waar we net een uur hebben
gelopen als mijn dochter dat stukje wil afsnijden. Het
is stü in het bos, zo'n stilte die je pas ervaart als je ge
spannen staat te luisteren. Zo'n stilte die naargeestig
wordt, als het meest dierbare wat je bezit opeens ver
dwenen is.
Na wat nerveus heen en weer lopen en de eerste ge
snauwde verwijten ('Ik zei toch dat ze dat niet moest
doen') slaat langzaam de paniek toe. Half huilend
holt mijn vrouw over het terrein van de verlaten
groeve, zoekt daarna in het bos en zelf duw ik de
buggy met mijn zoon in de richting van het pad
waarover we naar de camping hadden moeten lopen.
Ik kijk om me heen, sta soms stil om te luisteren. Kan
er ergens aan de rand van het bos een bestelwagen
hebben gestaan? Heeft iemand haar aangesproken?
Welke gestoorde geest kan haar hebben meegeno
men?
Onderweg spreek ik voorbijgangers aan. Heeft u mis
schien een meisje gezien? Bij elk negatief antwoord
loop ik sneller het pad af, richting camping, steek een
weiland over en duw de buggy het laatste klimmetje
op naar ons plekje. De campingbaas heeft een land
rover, hij zou kunnen helpen zoeken, met wat men
sen van de camping. Hij zou de politie kunnen bel
len, ze zouden met een helikopter...
Op een stoel onder de luifel van onze caravan zit
mijn dochter, met iets triomfantelijks in haar blik. „Ik
was er het eerst!", zegt ze.
Met z'n drieën lopen we terug naar het bos, waar er
gens op een zijpaadje mijn vrouw nog steeds loopt te
zoeken, na bijna drie kwartier een zenuwinzinking
nabij. Ze begint onbedaarlijk te huilen als ze ons ziet.
In de jaren daarna zijn we onze kinderen nog talloze
moordrecht/gpd - Bea Post staart
naar het grote huis aan de Zwanen-
dreef nummer negen. „Hier valt de
1,6 miljoen", fluistert de adjunct-di
recteur van de Nationale Postcodelo
terij. „Deze prijswinnaar is uniek."
Ze doelt op de bijzondere situatie
van de prijswinnaars Dick en Cora
Gouw. Uit zijn eerste huwelijk heeft
de 50-jarige Dick vijftien kinderen,
van wie er nog tien thuis wonen. Co-
ra heeft een kind. En nog voordat de
stoet van duizend passanten, tiental
len politieagenten, bodyguards en de
presentatoren Martijn Krabbé en
Winston Gerschtanowitz hun huis
bereiken, worden de emoties zicht
baar. Ze knuffelen elkaar langdurig.
„Ongelooflijk", stamelt Dick Gouw.
„Maar ik blijf gewoon werken. Mijn
werk als inkoper van een bedrijf in
bouwmaterialen is mijn hobby. Ik
heb nog geen idee wat we allemaal
met dat geld gaan doen. Eerst komt
er een periode van bezinning, daar
na zie ik wel verder." „Het komt op
een mooi moment", vult Cora Gouw
(40) aan. „We hebben in privé- op
zicht best een moeilijke periode ach
ter de rug. Nu komt alles weer goed."
Vrijwel iedereen van het grote gezin
is aanwezig. Als Martin Krabbé en
Winston Gerschtanowitz met hun
gevolg aan komen lopen, verkeert de
hele familie in een roes. „Goh, zijn
dat al uw kinderen", grapt het duo
geforceerd. „Nou, dan gaan we maar
eens gezellig naar binnen." Als Dick
Gouw een kwartier later met de che
que naar buiten komt, waarop het
getal 1.623.936,17 staat, klinkt er ge
juich en applaus. In de Zwanendreef
vallen in totaal tien prijzen tussen de
45.000 en 1,6 miljoen euro.
De Moordrechtse familie kreeg zaterdag een cheque van ruim i,6 miljoen euro
overhandigd. Foto: ANP/Roy Reusker
apeldoorn/gpd - vooraf
hadden kenners hem inge
schat op een waarde ergens
tussen de 500.000 en
700.000 euro: de Bugatti
T57 Atalante Coupé, een
uitzonderlijk 'fraaie dame'
van 67 bevallige jaren en
zowaar, zij stelde haar taxa
teurs niet teleur, zij bracht
het op ook, zij het op het
randje.
Nadat de internationale vei-
ligmeester van veilinghuis
Christie's gisteravond op
het riante voorterrein van
Paleis Het Loo in Apeldoorn
de uiterst gracieuze auto
had ingezet op 400.000 euro
was de koop binnen drie
'sprongen' van 420 naar 450
en 480.000 euro razendsnel
gesloten: op precies 500.000
euro, in 'oud geld' ruim 1,2
miljoen gulden. Of de hui
dige eigenaar Victor Muller
-directeur van Nederlands
enige autoproducent Spij
ker- de Franse wagen ook
werkelijk van de hand doet
aan de onbekend gebleven
koper, blijft voor de buiten
wereld voorlopig in nevelen
gehuld. Want deze buiten
categorie van de internatio
nale klassieke automobie
len, is bij deze prijzen nogal
eens een 'gesloten circuit.'
Maar de spanning tijdens
de in razend tempo verlo
pen internationale veiling
voor auto's uit de vorige en
vóór-vorige eeuw -voor het
eerst sinds jaren in Neder
land- was er niet minder
om. Een beetje kenner van
klassieke automobielen
moet er bij geweest zijn en
dat waren er afgelopen
weekeinde tijdens het vier
de Concours d'élegance in
Apeldoorn heel veel. De
veiling alleen al trok hon
derden kandidaat-kopers
en enkele extra 'dure jon
gens', veelal uit het buiten
land, die via de telefoon
aanwezig waren. Daarnaast
trok het Concours zaterdag
en zondag in totaal zo'n
10.000 bezoekers.
Voor de entreeprijs van 15
euro waren zo'n 400 tot 500
klassieke auto's in alle soor
ten, maten en types te aan
schouwen. Van de hele ou
de Panhard Levassor uit
Parijs (er waren oudjes uit
1898 en 1901) tot Alfa Ro
meo's, Bentley's, BMW's,
Daimlers, Ferrari's en Ja
guars.
De Aston Martin VB Volan
te uit 1982, ooit eigendom
van prins Bernhard en
vooraf geschat op een ver
koopprijs van 55.000 tot
75.000 euro, ging tijdens
door onze correspondent Harald Doornbos
kochin/gpd - Alaska heeft ijs, Siberië olie en
Kerala -India's meest zuidwestelijk gelegen
deelstaat- heeft kokosnoten. Daar is het
morgen feest, want dan is het Wereld Kokos
noten Dag.
Wereld Kokosnoten Dag is nou niet be
paald te vergelijken met de bekendere the
madagen. Iedereen kent Wereld Aids Dag
(1 december), Internationale Vrouwen Dag
(8 maart) of 1 mei, de Dag van de Arbeid.
Maar 2 september Wereld Kokosnoten
Dag? Geen sterveling buiten de tropen die
het weet. Het enige wat het oplevert is veel
al wat gegniffel.
Niet in Kerala. Daar betekent de kokosnoot
namelijk big business. Maar liefst vier mil
joen mensen -een aantal zo groot als de ge
hele Nederlandse beroepsbevolking- wer
ken er alleen in Kerala al in de kokosindu
strie. Waar je ook kijkt in deze warme en
vochtige provincie, overal en altijd zie je
wel een 20 meter hoge palm wuiven met in
de kruin natuurlijk al die kokosnoten. En
het gaat goed met de noten. De afgelopen
vijf jaar zagen Kerala en India haar kokos-
nootproductie stijgen van acht naar maar
liefst 12,8 miljard kokosnoten per jaar. Dat
betekent dat iedere aardbewoner inmiddels
gemiddeld twee Indiase kokosnoten per
jaar consumeert.
Het succesverhaal van de kokosnoot
smaakt in Kerala natuurlijk naar meer. En
dus kwam de Kokosnoot Ontwikkelings Or
ganisatie (KOO), een regeringsinstelling die
een reusachtig, acht verdiepingen tellend
kantoor als hoofdkwartier heeft in Kerela's
tweede stad Kochin, op het idee om Wereld
Kokosnoot Dag in te stellen. Waarom 2
september? „Daar zit niets achter, we
moesten toch een datum kiezen", aldus de
voorzitter van de Raad van Directeuren van
de KOO, R.K. Singh.
De KOO-voorzitter blijkt een ware ambas
sadeur van de kokosnoot. „Het is vreselijk
gezond," aldus een enthousiaste, doch
bloedserieuze Singh, „het is bewezen dat
kokosnootvlees en -sap goed is voor je
hart." Ook, al is dat wetenschappelijk nog
niet helemaal bewezen geeft Singh toe, be
weert hij dat kokosnoot een remmende
werking heeft op HIV/aids. „Straks eet heel
Afrika onze kokosnoot", glimlacht Singh.
India is de grootste kokosnotenproducent
ter wereld. Indonesië komt tweede, de Filli-
pijnen derde. „Maar onze kokosnoten sma
ken een stuk beter dan die van de Fillipij-
nen", meent Singh. Het is volgens de voor
zitter de bedoeling dat de kokosnootpro-
ductie in Kerala en de rest van India de ko
mende jaren stijgt naar 20 miljard per jaar.
„Het zou mooi zijn als de Westerse wereld
ook de waarde van kokosnoot ontdekt,
maar die markten zijn niet essentieel voor
jaarlijkse verkoop van 400 miljard kolw
ten. In het kokosnootmuseum van Kovc
legt mevrouw Preeti uit dat de kokosrirt
een all round product is. Behalve con
teronderdelen, kan je zo ongeveer all<
ken van de kokosnoot. Zo is er kokosi
sap, kokosnootvlees, maar ook kokosf
olie - voor gebruik in de keuken en or
te masseren. Maar de lijst is nog lang *ei
af. Er is kokosnootazijn, kokosnootch Z
kokosnootmelkpoeder, zelfs kokosno»m
ning. Het afval, 'haar', van de kokosncoi
wordt samengeperst en verdwijnt naa ir
Westland in Nederland waar tuinders:h
gebruiken om bloemen en planten ops
ten groeien. En van de lege kokosnoostc
den komische gezichten gemaakt die ijk
toeristen worden verkocht. „Ik eet er e t
per dag, ik voel me prima", zegt mevncl
Preeti. Het enige nadeel van kokosnoir i
dat valt haar dan ook aan te zien- is dDe
nogal veel calorieën bevat en je er vrij
dik van wordt.
Maar gelukkig kan je die calorieën zo
kwijtraken door in de kokosnootboon
klimmen, een essentieel onderdeel va'
industrie. Hoe krijg je het product imi
naar beneden, want uit zichzelf vallertEi
ze niet. De KOO is bezig met het ontwsti
len van twee meter hoge mini-palmbda
waardoor het plukken van de kokosnoo
in de toekomst een stuk efficiënter zal I
lopen. Maar zover is het nog niet - 99 ge
cent van alle bomen zijn 20 meter of lat
Om het boomklimmen te vergemakkesi
heeft de KOO een speciaal apparaat oce:
wikkelt waarmee je binnen een mum t d
tijd in de top zit. Door twee aan pedalik
verbonden zijnde stalen kabels stapsgpg
hoger om de stam van de boom te goos
is,het mogelijk om binnen een halve ion
nuut de top te bereiken en de kokosmoi
eruit te hakJcen. De KOO geeft zelfs koor;
nootboom klimcursussen in een pogijei
veel mogelijk mensen in de industrie ree
zaam te krijgen. d
Voorzitter Singh biedt meteen zo'n ciie
aan. Medewerkers zoeken een 'beginr
palmboom' uit van om en nabij de ze» j|
meter. Hierna bevestigt een instructed
kabels en pedalen aan de boom. Een Igj
ginner uit Nederland doet er -met bel
van de van beneden toegeschreeuwdeui;
viezen van de instructeur- ongeveer litr
nuten over om de top van de boom tei c
reiken. Het gevoel is onbeschrijflijk ward
neer je de wind door je haar voelt waafn
en je je hoofd stoot aan een stel kokosin
ten. is
Om het succes te vieren, klimt de insGt j
teur binnen twintig seconden naar eetie
dere top en kapt er wat kokosnoten uiae
met een harde plof op de grond vallenw
worden de vruchten vakkundig met e^e
kapmes geopend en leeggedronken. E
eerlijk is eerlijk: vers kokosnoot sap sn*|
beter dan de beste wijn. Zeker in Kera
ker op Wereld Kokosnoot Dag.
ons. De KOO richt zich op haar eigen
land." Want met een bevolking van 1,1 mil
jard mensen, ziet Singh gigantische moge
lijkheden in zijn vaderland. „Stel dat ieder
een hier een kokosnoot per dag gaat eten",
glundert Singh. Dat zou neerkomen op een
Het pronkstuk op de veiling bij
Foto: GPD/Tom van Dijke
deze veiling niet van de
hand.
Vermoedelijk de allerduur
ste auto werd gistermiddag
ook getoond: een Mercedes
Roadster uit 1938, in die 65
jaar nog nooit gerestau-
Een onbeschrijflijk gevoel: de wind door je haar voelen waaien en je hoofd stoten aan een
stel kokosnoten. Foto: Hans van Weel
keren kwijt geweest. Soms maar een moment,
in een druk winkelcentrum. Soms wat
langer, op het strand, als ze na het
zwemmen lopen te zoeken naar ons
plekje. Soms als ze aan het spelen zijn
met vriendjes, de tijd vergeten en pas
een uur na het afgesproken tijdstip
thuiskomen. De grote paniek van die
keer in België is nooit meer geëve
naard, maar ligt altijd nog ergens in je
lijf op de loer. Als de voedingsbodem
voor het grootste schrikbeeld van ieder
een met kinderen: de angst om ze weer
kwijt te raken.
Nu is het donderdagavond, een dag nadat
Lusanne van der Gun weer terecht is. Mijn
dochter, inmiddels ook 11, heeft tot
kwart voor zeven basketbaltraining.
Het wordt kwart over zeven, half
acht, kwart voor acht, en ze is nog
steeds niet thuis. Als een hen die van
de leg is, loop ik door het huis.
Zou Lusanne ooit nog alleen op de
fiets mogen?
Reageren? column@dlckvanderplas.nl
reerd, dus nog geheel in
oorspronkelijk Duits-dege
lijke staat. De geschatte
waarde, zo onthulde
spreekstalmeester Bert van
den Dool: twee en een half
miljoen euro. Maar te koop
he
was-ie niet, eigendomrij
hij was en is van een thf
Duitse meneer, de de£n
bezitter pas. 'Froh uni aé
bin ich, dass ich heuftj
Apeldoorn sein darf.' V.
;n
di
Het Loo was deze Bugatti T57 Atalante Coupé.
