Groeten uit de Franse braadpan
GESPREK VAN DE DAG
Ik en niemand anders
Carly Simon verklapt voor
goede doel wie 'so vain' was
toeristen in de
Nederlandse
Dordogne: 'Je moet je gedeisd
houden'
ZATERDAG 9 augustus
MENSELIJK
In een natuurgebied in het Brit
se Yorkshire hebben al vijf wan
delaars melding gemaakt van
één of meerdere NAAKTLO
PERS. De politie heeft mensen
gewaarschuwd dat de hitte
geen excuus is bloot te gaan
wandelen. Volgens de Daily Te
legraph heeft een vrouw enkele
dagen geleden al gemeld dat zij
een man was tegengekomen
met alleen sokken en schoenen
aan en een slappe hoed op zijn
hoofd. Zonder enige schaamte
wenste hij haar een goede mid
dag. en liep onverstoorbaar ver
der. Daarna is dezelfde man
nog een aantal keer gesigna
leerd, ook in gezelschap van
een andere man in adamskos
tuum. Politiechef Tadeusz No-
wakowski ziet er de humor wel
van in, maar wijst er toch op dat
het natuurgebied veelvuldig
wordt bezocht door oudere
mensen en gezinnen met kinde
ren. „Het kan voor veel mensen
aanstootgevend zijn", aldus
Nowakowski.
Een wiskundige heeft twee
FORMULES bedacht waarmee
hij met 94 procent zekerheid
kan voorspellen of een pas ge
sloten huwelijk stand zal hou
den. De formules kwamen tot
stand tijdens de bestudering
van 700 Amerikaanse echtpa
ren. Met behulp van een psy
choloog observeerde James
Murray de pasgetrouwde stellen
tijdens een conversatie van vijf
tien minuten. Daarvoor koos hij
gevoelige onderwerpen zoals
seks, opvoeding en geld. Het
gesprek werd beoordeeld op ba
sis van pluspunten voor positie
ve signalen, zoals glimlachen
en humor, en minpunten voor
negatieve, zoals rollende ogen
en kritiek. De punten werden
omgezet in algebraïsche formu
les voor de berekening van
SCHEIDINGSVOORUITZICH-
TEN. De resultaten werden in
gevoerd in twee vergelijkingen;
één voor de man en één voor de
vrouw.
Na de eerste mens, de eerste
vrouw en de eerste toerist in de
ruimte, krijgen de Russen ook de
primeur van het RUIMTEHUWE
LIJK. Als alles goed gaat treedt
de Russische kosmonaut Joeri
Malensjenko (41) morgen via
een telefoonverbinding vanuit
het Internationale Ruimtestation
ISS in het huwelijk met de 26-
jarige Amerikaanse Jekaterina
Dmitriev. Zij geeft haar jawoord
vanuit het controlecentrum in
Houston, Texas. De ruimtevaar
der liet voor deze gelegenheid
zijn trouwpak naar het ruimtesta
tion komen. De voorbereidingen
hadden vooral voor de Russen
heel wat voeten in de aarde.
„Voortaan laten we onze beman
ningen eerst een contract teke
nen met de bepaling dat ze niet
gaan trouwen tijdens hun mis
sie", liet een woordvoerder van
het Russische ruimteagentschap
daarom weten.
cf
Am- "-!'•¥ A
De zangkunsten van CHERIE
BLAIR, de echtgenote van de
Britse premier Tony Blair, doen
het deze zomer goed in de dis
co's. In populaire vakantieoor
den in Spanje en andere landen
aan de Middellandse Zee wordt
de DANCEREMIX van een door
haar gezongen lied van de Beat
les helemaal platgedraaid. Tij
dens een bezoek aan Azië afgelo
pen maand schoot Cherie haar
man te hulp toen die door Chine
se studenten in Peking werd ge
vraagd een liedje te zingen. De
premiersvrouw ratelde het num
mer 'When I'm 64' van de Beat
les af. Een aantal onbekende
diskjockeys maakten er dans-
plaat van. Foto: AP
Mick Jagger. Foto: AFP Warren Beatty. Foto: EPA
Het gaat weer over mezelf vandaag. Dat gaat
het natuurlijk altijd. Maar dit wordt wel de
meest over mezelfste column die ik ooit ge
schreven heb. Ik presenteer een tv-programma
getiteld Maandag Prinsjesdag'. Het is niet net
jes op deze plek reclame te maken voor mijn
andere activiteiten. Ik doe het zelden. Maar het
is even nodig om de rest van mijn verhaal te
begrijpen. Zo'n nieuw programma veroorzaakt
altijd veel publiciteit. Je moet/mag opdraven
voor allerlei interviews in tv-gidsen en dagbla
den. Vorige week was ik te gast in hetNPS-ra-
dioprogramma 'Kunststof. Interviewer was
Frènk van der Linden, een meneer die in dat
vak een naam heeft hoog te houden. Het hele
interview liep een beetje hotsebotserig. Een
anekdote hier, een plaagstoot daar. Met nog
een minuut of vier op de klok zei Van Der Lin
den: „Nog één vraag: ik vind dat de laatste ja
ren een waas van droefheid over je hangt. Hoe
komt dat?" De vraag trof mij recht in de flan
ken. In de seconde die volgde ovenvoog ik mijn
opties. Was de vraag een standaardmanoeu
vre, zoals de opening 'Ken ik jou niet ergens
naam van de 'ijdele man' voorkomt.
De zangeres is de afgelopen decen
nia herhaaldelijk gevraagd naar de
identiteit van de narcistisch aange
legde hoofdpersoon. 'Hoofdver
dachte' is singer/songwriter James
Taylor, met wie Simon kort voor de
release van de single in het huwelijk
was getreden. Maar in een interview
met het blad Rolling Stone in 1973
ontkende ze dat hartgrondig. „Ja
mes dacht ook dat ik over hem zong,
omdat hij heel ijdel is. In mijn liedje
zing ik dat deze man in een privé-jet
naar Nova Scotia vliegt om er een
totale zonsverduistering te zien. Dat
deed James kort na de release van
de single ook, maar niet in de ge
noemde Lear-jet."
Andere 'verdachten' zijn Warren
Beatty, met wie Simon - nog voordat
hij de Don Juan-status bereikte - een
relatie had, Mick Jagger (die de ach
tergrondvocalen in You're So Vain
voor zijn rekening nam), Cat Stevens
en Kris Kristofferson. Simon ontken
de in de Washington Post dat het
over Jagger ging. Over Beatty zei Si
mon: „Warren wist zeker dat You're
So Vain over hem ging. Hij belde me
op om me ervoor te bedanken."
GPD
van?' een standaard-versierbabbel is in de
kroeg? Tweede optie: Ik krijg al jaren te horen
dat ik er somber, herfstig, treurig, melancho
liek uitzie. Jij, Frènk, kent me nog niet zo lang.
En dus weet je niet dat mijn sombere blik al ja
ren mijn vaste uiterlijk is. In dezelfde seconde
verwierp ik deze opties en vertelde naar waar
heid dat ik nogal gesukkeld had met mijn ge
zondheid -ging gelukkig weer veel beter- en
daarom waarschijnlijk niet zo vrolijk was ge
weest. Enige beleefdheden later zat de uitzen
ding er op.
In de dagen erna verviel ik in grote somber
heid. Laat ik hier dat 'sukkelen met de gezond
heid' eens toelichten. Een jaar of zes geleden
kreeg ik aanvallen van duizeligheid die mij het
toneelspelen -mijn vak- bemoeilijkten. En
soms onmogelijk maakten. Mijn oren ontsto
ken, kiezen vielen uit en op een gegeven mo
ment blokkeerde een oog gedurende een paar
minuten. Consulten bij tandarts, oorarts, in
ternist en cardioloog. Halsslagader verstopt!
Operatie. Ik bleef duizelig. Krampen in de
hartstreek: andere slagader gedotterd. Duize-
Carly Simon. Foto: AP
Het is al dertig jaar geleden dat de
Amerikaanse zangeres Carly Simon
een wereldhit had met het nummer
You're So Vain. Daarin zong ze over
een man die zo ijdel was, dat hij vast
dacht dat het nummer over hem
ging. Al die jaren heeft Simon niet
willen zeggen wie het lijdend voor
werp was in deze muzikale knipoog
naar het mannelijke ego. „Omdat
anders niemand meer iets heeft om
met me over te praten." Maar nu
gaat ze de naam toch verklappen.
Aan tv-man Dick Ebersol, die er vijf
tigduizend dollar voor over heeft.
Ebersol, die de hoogste bieder was
op deze onthulling tijdens een vei
ling voor het goede doel, krijgt de
naam nog deze maand te horen van
de zangeres. Dat zal gebeuren tij
dens een met pindakaassandwiches
overladen lunch met de nu 58-jarige
Simon.
Ebersol, baas van de tv-zender NBC
Sports, is een man met nogal wat
contacten met de media. Maar hij
heeft een verklaring moeten onder
tekenen dat hij de naam nooit zal
'lekken'. „Het zal niet moeilijk zijn
om dit geheim te bewaren", verze
kerde Ebersol deze week. De zange
res had hem wel verteld dat hij
mocht zeggen dat de letter 'e' in de
ligheid bleef. Gemeen ziektetje: duizeligheid.
Word je onzeker van. Je kan nog beter pijn
hebben. Mijn leven en werk begon er vrij uit
zichtloos uit te zien. Drie jaar geleden consul
teerde ik een neuroloog uit Rotterdam. Die
sprak over de balans zuurstof-koolzuur in
mijn bloed, sorry mensen voor al dit dok
terswachtkamer gezeur, over veel bewe
gen, psychische oorzaken en een doel in
je leven. Ik vermande mezelf. Ik begon
te wandelen. En bij de omroep zetten
we twee jaar geleden met een clubje
lieve mensen de eerste schreden op
weg naar Maandag Prinsjesdag.
Over een doel in je leven gesproken.
Ik heb het ergste achter de rug.
Maar goed, de vraag over die waas van
droefheid bracht me in een ruk weer
even naar zieke tijden terug. Kennelijk
is het ijs waar ik op loop nog iets min
der stevig dan ik dacht. Rustig aan
Joost. Waarom vertel ik dit allemaal?
Om het eens verteld te hebben, denk ik.
En om er een punt achter te zetten.
De Nederlandse familie Linschooten heeft te maken met extreem hoge temperaturen in de Dordogne en zoekt
verkoeling op de camping. Foto: GPD/Theo Bohmers
ambachten of leuke marktjes met
streekeigen producten.
Zoals de familie Hilgers uit Spijke-
nisse. Ze staan op camping Aqua
Viva, een paar kilometer buiten
Sarlat: alweer op een berghelling,
maar de zon is nog meer zijn best
gaan doen en het meegevoerde
houten thermometertje wijst 42
graden aan.
Vader Franklin (31) en moeder
Liesbeth (31) doen eigenlijk niet
veel meer dan zich zorgen maken
over de gezondheid van hun kin
deren Rick (4) en Tim (1). Onder
de luifel van de voortent van hun
caravan zwaaien ze de kinderen
koelte toe. Liesbeth: „We houden
ze in de schaduw, maar zie dat
maar eens de hele dag vol te hou
den. De zon is gewoon te fel en te
gevaarlijk. We doen vooral aan
zwemmen en als we weer op het
droge zijn proberen we de ldnde-
ren met alle mogelijkheden nat te
houden en nemen we maar weer
een douche. Eigenlijk is het met
kinderen niet te doen. Ik geloof
dat dinsdag de warmste dag was,
maar nu gaat het opnieuw die
kant op. Het geeft echt proble
men. Je bent gedwongen de kin
deren op te laten blijven, want je
kunt het ze gewoon niet aandoen
om ze voor elf uur in de caravan
te doen. Dit is niet helemaal het
idee van een ideale vakantie."
De Hilgersen zullen het niemand
kwalijk nemen als hier staat dat ze
een uitgebluste indruk maken.
Liesbeth: „Je wordt er zo hangerig
van. Het zuigt alle energie uit je li
chaam. Weggaan? Ik heb domweg
de puf niet om te verkassen. Dan
moet je de hele boel weer inpak
ken en ergens anders weer op
nieuw beginnen. Wie zegt me dat
het daar beter is? Aan de kust mis
schien? Maar daar kan het net zo
goed ook beginnen. En het is zon
de dat je zoveel moois mist. Ik
vind het hier een mooie streek,
maar je hebt gewoon geen zin om
ergens naartoe te gaan."
Franklin, op zijn hele bovenlijf
verbrand behalve aan de tatoeage
op zijn linkerbovenarm, heeft wel
iets leuks ontdekt. „Mijn auto
heeft airconditioning. Dus gaan
we af en toe lekker een stukje rij
den om het weer koel te krijgen.
Geweldig, daar knap je echt van
op. Al is dit maar het halve ver
haal. In mijn auto kun je ook pre
cies zien hoe warm het buiten is.
En dan zie ik weer zo'n cijfertje
met een vier ervoor en dan krijg je
het er al benauwd van, want je
zult er toch ook weer een keer uit
moeten."
En straks weer naar huis. „Over
een week", zeggen ze, maar het
klinkt alsof ze 'over een jaar' zeg-
Toeristen in Frankrijk hebben te
maken met temperaturen tot bo
ven de 40 graden. Nergens is het
zo warm als in de Dordogne, de
streek ten oosten van Bordeaux, fa
voriete vakantiebestemming van
veel Nederlanders. Voorlopig blijft
het nog wel even zo. 'Voor de kin
deren is het gewoon gevaarlijk'.
Heet?
Overbodiger kan een vraag niet
zijn..Als je hier alleen maar uit je
auto stapt, dan voel je het asfalt al
aan je benen plakken. Gister
avond zijn we naar een stadje hier
in de buurt geweest. Ze hadden er
muziek, maar je zat gewoonweg te
drijven vertelt Ingrid Linschoo
ten (48) uit het Brabantse Veghel.
Met man Piet (48), dochter Doret
(16), zoon Joost (20) en zijn vrien
din Marjolijn Streppel (20) maakt
ze onderdeel uit van een oer-Hol-
lands tafereel in de Dordogne in
Frankrijk: het gezin zit 's ochtends
gezellig in de klapstoeltjes met
een bakkie rond de wankele cam
pingtafel.
Van harte welkom op kampeerter
rein Les Péreires in Sarlat. Het is
een Nederlands vakantiegebied
bij uitstek. De beboste heuvels
glooien er lieflijk, er zijn zelfs een
paar Fransen die Engels spreken
en het is er in de zomer altijd
mooi weer.
Maar té mooi kan ook. Overal in
Frankrijk is het ongekend heet,
maar in de Dordogne is 't het
heetst. De hitte lijkt maar geen
uitweg te kunnen vinden. Al tegen
de middag kruipt het kwik naar de
veertig graden en tot in de avond
uren blijft die ongekende tempe
ratuur hangen. En zonder enig
zuchtje wind koelt het 's nachts
nauwelijks af.
Gelukkig hoeft niemand melk in
de koffie, stelt Ingrid vast. Want
hoewel het koelkastje er met hoog
volume op los raast is dat met
geen mogelijkheid goed te hou
den. „Toen we de boel gingen op
zetten hebben we met opzet de
bomen een beetje opgezocht
zegt Piet Linschooten (48). „Bin
nen gaat het nog net. Tot een uur
of half negen kun je het in de tent
nog wel uithouden, tenminste als
je alles open laat staan. En je
moet er natuurlijk niet al te vroeg
in duiken."
Ingrid: „De tent staat de hele
nacht open. Iedereen kan precies
zien wat er allemaal gebeurt,
maar dat moet dan maar. Dat kan
mij nu even niet schelen.
Piet: „Je onderneemt ook niets
meer. Mijn hele rug staat al onder
het zweet als ik even naar het toi
let een stukje verderop loop. Tus
sen twaalf en zes moet je eigenlijk
helemaal niets uitvoeren. Ik heb
dit nog nooit meegemaakt."
Ingrid: „We zijn wel op meer
plaatsen in Frankrijk geweest,
maar nog nooit in de Dordogne.
Voor we hier heen gingen hadden
we allerlei foldertjes gehaald en
vast precies bekeken wat we wil
den gaan doen: grotten, kastelen,
leuke markten en plaatsjes. Maar
we hebben nog niet zo veel ge
daan. Eigenlijk ben ik ook niet zo
gek op grotten. En als je daar in
geweest bent - lekker koel - en je
gaat weer naar buiten, dan loop je
meteen weer tegen een muur van
hitte op. Soms, zo tegen de avond,
lopen we de heuvel af naar bene
den, het stadje in. Of gaan we een
stukje rijden. Verder liggen we een
beetje aan het zwembad. Vaak
nog een heel gevecht, want er val
len daar een paar streepjes scha
duw en daar sleept iedereen zijn
ligbed naar toe. Kom je terug bij
de tent, dan ben je helemaal ver
brand."
In de familie woedt inmiddels de
discussie wat er verder moet ge
beuren. Moeder Ingrid heeft het
eigenlijk wel gehad met de Dor
dogne. „Het is me hier gewoon te
warm. Ik zou liever weg gaan naar
een plaatsje wat noordelijker,
want het wordt me wel een beetje
te gek. Is het een keer één dag
bloedheet, dan valt er mee te le
ven. Maar ze zeggen dat het nog
een week kan duren. Daar moet ik
eerlijk gezegd helemaal niet aan
denken. En wat doen we volgend
jaar?"
Piet: „Wat mij betreft gaan we
weer naar de Dordogne. We vin
den het een fantastisch mooie
streek, werkelijk waar, maar we
hebben nu niet de kans gehad al
les te bezoeken. Het is gewoon
niet te doen."
De camping van de Linschootens
is redelijk gevuld met Nederlan
ders, al wordt overal verteld dat
het er minder zijn dan vorig jaar.
Dat kan wel zijn, maar de Neder
landse middenklasser, meestal
met caravan, vult de bochtige
streekwegen, al zijn er vandaag
opvallend veel die het gebied uit
rijden. Net als overal in Europa is
de hitte bij iedereen het eerste ge
spreksonderwerp. Hier vallen ze
normaal niet van hun stokje bij
een graad of 35, maar dit wordt te
erg: geen Fransman die niet direct
over 'la chaleur' (de warmte) be
gint, meestal geïllustreerd met het
theatraal afvegen van het voor
hoofd; geen televisiezender zon
der luchtig geklede weervrouw die
met vrees in haar ogen op enorme
felgele zonnen wijst die de hele
kaart van het land in beslag ne
men; geen journaal zonder rood
aangelopen zuchtende senioren,
arbeiders die niet meer willen as
falteren of in beeld gebrachte di
gitale thermometers met onge
looflijke onheilsgetallen als 44.
Het toerisme in de Nederlandse
droombestemming Dordogne
lijdt onder de hitte, meldt de loka
le krant Sud Ouest. Het beroemde
kasteel van Monbazillac had vori
ge maand zo'n vijftien procent
minder bezoekers. Hoteliers en
restauranthouders klagen in de
zelfde krant over omzetten die te
ruglopen met twintig tot veertig
procent. Dat kan kloppen, want
iedereen blijft een beetje hangen:
niks geen uitputtende visites aan
schilderachtige stadjes met oude
In Frankrijk schijnt de zon volop. Foto: Ron Pichel
n£
lie
Ch
te
gen. „Dan rijden we in éénye
door, want als je met je autja;
stopt, valt het als een deke^jc
heen."
.Aanpassen, dat moetje", i
eerste wat Bert Schouten vr
Velde (51) uit Apeldoorn zb|
vrouw Bella (47) en hondje? 1
(2) proberen ze ervan te m%c
wat er van te maken valt. Hjte
beter, maar het is beslist wfcg
komt met zweetparels op hie<
voorhoofd met water aanz^ 1
voor Max, want het woord fc
denleven krijgt hier een he^
we inhoud. Bert opent de vg€
slapen tent. „Voel zelf maa$p
even."
„Je moet je met dit weer eepr
je gedeisd houden, ontzetth-g
deisd zelfs, anders is het ni|t
voor je", vervolgt Bert. „W&bl
gen dat er voldoende watei^
we hebben een ventilator gt
kocht. Gelukkig hebben weg
koelkastje. Op de heetste ujei
de dag doen we niks. Wamy,
wat willen ondernemen, d£j
dat 's ochtends vroeg of wic
ten tot laat in de avond. Eni
supermarkt doen we mee au
gevecht om bier en water.'r'
Bella: „Gek genoeg past je Ik*
chaam zich toch langzaam?
zeker aan. Op een gegeven^
ment ga je er aan wennen,
toch, als we dit van tevoreq v
den geweten, denk ik niet <fce
het hadden gedaan. Dan wid
we misschien in Nederland^
ven." lV
Ondertussen is in Sarlat, in|e
dal, weinig van de gebruikte
bedrijvigheid te merken di^t
toeristenindustrie hier non b
met zich meebrengt. Op h^s
heetst vain de middag waaa>e
maar een enkeling zich opff,
Engelsen, natuurlijk, met t%r
helmen op van roodheid ujv;
kaar spattende koppen, eetT
le Duitser die driftig in een^j
führer bladert en een heel Go<
Nederlander. De meeste toj tl
huizen in de schaduw van \a
deels twaalfde-eeuwse kath
van Saint-Sacerdos. Binnen
menigeen op een houten kl
bank met onaanlokkelijke
vlekken in het overhemd. li
nauwe winkelstraatjes die ijc
ristengidsen steevast pittori
ten lopen de streekspeciali^s
slecht, hoe schreeuwerig d|a
den met 'produits régionaijp,
zijn en hoezeer men ook v%r
dat de boel behoorlijk is afgn,
prijsd: de ganzenleverpaté,jei
wijn van het plaatsje Domqjf
de pluche eendjes moeten k
schien op een minder wreóe]
mer wachten tot de kopersjn
gen. n<
Gerard van der Vinne (67) e0]
vrouw Ammy (60) uit het Zjn
Hollandse Meerkerk doen tl
daag sowieso even niet aar^
Gerard moet een beetje bij^.
van vervaarlijk ogende verb
plekken op zijn bovenbene
heb in mijn zwembroek gei
en de huid van mijn dijberr
daar niet tegen. Maar het ifej
doen hoor." Die laatste zinr
het karakter van Gerard enp
my. Op de camping van Le|a
cias, op weer een andere hqe
boven Sarlat in de oneindige
braadpan die dit gebied mij c
proberen ze er het beste vaj0
maken. jg
Gerard: „Noem mij gerust
Frankrijkfanaat. De Rivièrag.
zas, Bretagne, de Camargu»ei
noem iets in dit land en ik II
geweest. Maar hier waren y_
nooit. Het is schitterend. W~
ben al twee kastelen bezocj
een mooi dorpje in de buu
we zijn ook al naar twee col
ten geweest, waaronder hel
quiem van Mozart. Schitten
Natuurlijk moeten we rustij
doen, maar is dat erg? Wat 1
dan anders? Een paar weker
plensbuien? Het komt zoal£1
komt."
Luuk Kortekaas
