REGIO
'Ze hadden geen schijn van kans
In memoriam van een vliegende kameleon: de PC3 Orio^
We moeten elkaar vooral verhalen blijven vertellen
Belastingdienstmensen
zijn geen wielrenmensen directeur wordt
Verdriet om verbrande papegaaien in Noordwijkerhout
NAVRAAG
Nederland is in de ban van de Tour de France, maar misschien nog
wel meer van het Tour de France-spel. Geen bedrijf in Nederland
waar niet een
pooltje wordt ge-
j maakt, een tour-
benoemd en een
prijzenpakket wordt samengesteld. Zo ook bij de Balstingdienst Lei
den. E. DEKKER - kan het toepasselijker? - is daar de tourspeldirec-
teur.
Hoe is de belangstelling voor uw tourspel bij de Belastingdienst?
„Die valt een beetje tegen. Er zijn 37
deelnemers en dat is op een bedrijf met
zo'n 300 werknemers niet zo n al te bes
te score, vind ik. Volgens mij heeft dat
alles te maken met de Nederlanders in
de tour. Er doen er niet zoveel mee en
ze presteren ook niet echt geweldig de
laatste jaren. Vroeger, toen er veel meer
aansprekende namen in de Tour de
France meereden, was de belangstelling
voor het spel veel groter. Maar mis
schien zijn Belastingdienstmensen wel
geen wielrenmensen."
Houdt het spel de mensen die wel mee
doen erg bezig?
„Dacht het wel, ja. Er zitten een paar
bloedfanatiekelingen tussen. Die spelen
ook mee in andere pools. Bijvoorbeeld
bij de kantoren in Amstelveen en Den
Haag waar wij veel mee samenwerken.
's Middags wordt er naar Radio Tour ge
luisterd en 's morgens zijn de uitslagen
van ons spel natuurlijk het gesprek van de dag."
Er wordt toch nog wel gewerkt?
„Ja hoor. De radio staat hier toch altijd al aan, alleen nu wordt-ie
op Radio Tour afgestemd. Dat zal misschien een beetje meer aflei
den dan gewoonlijk, maar niet veel. Tv? Die hebben we hier niet.
Nee, ik denk niet dat het werk er onder lijdt."
Valt er nog wat te winnen in uw tourspel?
„Niets bijzonders, alleen het inleggeld wordt weer uitgekeerd.
Meedoen kost een tientje dus er zit 370 euro in de pot. Daar wor
den dan ook nog eens dagprijsjes van gekocht. Ik denk dat er voor
de uiteindelijke winnaar niet meer dan 100 euro of zo overblijft.
Nee, de baas sponsort niet mee, helaas."
Hoe kijkt de fiscus eigenlijk aan tegen al die tourspelletjes?
„Dat weet ik eigenlijk niet zo. Mijn specialiteit is vennootschaps
belasting, vandaar. Ik heb wel gehoord dat ze er dit jaar meer op
gaan letten. Maar zo'n spelletje als we hier spelen, is natuurlijk on
schuldig. Bij bedragen onder de duizend gulden (450 euro) hoeft
geen kansspelbelasting te worden betaald. En bij de meeste tour
pooltjes kom je daar niet aan."
tekst: Paul de Vlieger
foto: GPD/Wouter Borre
UIT DE ARCHIEVEN
ANNO 1903, Dinsdag 7 Juli
MONUMENTEN - De 'Staatscourant' van gisteren bevat de instelling
eener Rijks-commissie tot het opmaken van uitgeven van een inventa
ris en een beschrijving van de Nederlandsche monumenten van ge
schiedenis en kunst. Ziedaar een Koninklijk besluit, dat met vreugde
begroet zal worden door ieder, wien de kunst onzer voorvaderen ter
harte gaat, en waarvoor der Regeering alle hulde toekomt. Mr. J. C.
Overvoorde, gemeente-archivaris te Leiden en mede benoemd tot lid
der thans ingestelde commissie, heeft over bescherming van monu
menten geschreven in het 'Bulletin van den Oudheidkundigen Bond',
en er op gewezen, hoe achterlijk wij op dit punt zijn. Monumenten van
belang voor geschiedenis en kunst worden bijna overal beschermd, tot
in Turkije, Bulgarije, Brazilië, enz. en in ons land wordt daaraan niets
gedaan, dan wat door het persoonlijk initiatief van ambtenaren van het
ministerie van binnenlandsche zaken is verricht, wanneer men aan dat
departement hoorde van plannen tot afbraak of restaureering van oude
gebouwen. Die monumenten zullen dus nu worden opgeschreven en
beschreven.
ANNO 1978, vrijdag 7 juli
VOORSCHOTEN - Vakantiewerk bestaat niet langer vrijwel alleen uit
bollenpellen. Veel scholieren kunnen tegenwoordig ook terecht in de
industriële sector, zoals hier bij de emballage-fabriek Steyn in Voor
schoten. Foto: archief Leidsch Dagblad
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op
gironummer 57055 t.n.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA
Haarlem, onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d.(datum van
plaatsing) of door contante betaling aan de oalie van het Leidsch Dagblad,
Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
COLOFON
Leidsch Dagblad
Directie: B.M. Essenberg, G.P. Arnold
W.MJ. Bouterse (adjunct)
E-mail: directie@hdc.nl
Hoofdredactie: Jan Geert Majoor, Kees van
der Malen, Léon Klein Schiphorst (adjunct)
E-mail: redactie.ld@hdc.nl
HOOFDKANTOOR
Rooseveltstraat 82. Leiden, tel. 071-5 356 356
Postadres: Postbus 54,2300 AB Leiden
Redactie fax 071-5 356 415
Advertentie fax 071-5 323 508
Familieberichten fax 023-5150 567
ADVERTENTIES
071-S 356 300
Sprinters (rubrieksadv.): 072-519 6868
ABONNEESERVICE
071-5128 030
E-mail: abonneeservice@hdc.nl
ABONNEMENTEN
Bij vooruitbetaling (acceptgiro)
p/m €19,60 (alleen aut. ine)
p/kw €55,00 p/j €210,60
Abonnees die ons een machtiging verstrekken
tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld ontvangen €0,50 korting
per betaling.
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0.50
aan portokosten per verschijndag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 071-5128 030
ma t/m vr: 18-19.30 uur, za: 10-13 uur
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Zuid BV
cq. de betreffende auteur
HDC Uitgeverij Zuid BV, 2003
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Uitgeverij Zuid BV is belast met de
verwerking van gegevens van abonnees van
dit dagblad. Deze gegevens kunnen tevens
worden gebruikt om gerichte informatie over
voordeelaanbiedingen te geven, zowel door
onszelf als door derden Heeft u hier bezwaar
tegen, dan kunt u dat schriftelijk laten weten
aan HDC Uitgeverij Zuid BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 507,2003 PA Haarlem
F<
Le
no
=foi
lint
t Ir
Jm
jen
•711e
Paul van Hage wendt zijn gezicht naar de verbrande
volières. Hij huilt zonder tranen. De Noordwijkerhou-
ter hield papegaaien, dat deed hij al van jongs af
aan. De bijna veertig beesten hadden vrijdagavond
geen enkele kans tegen de vlammen aan de Leidse-
vaart in Noordwijkerhout. De vogels konden in hun
kooien buiten op het erf geen kant uit. Ze verbrand
den levend.
Van Hage was niet thuis toen bij zijn broer Nico de
brand ontstond. Paul en Nico wonen met hun ge
zinnen in afzonderlijke huizen op een erf langs de
Leidsevaart. De vlammen ontstonden door nog
steeds onbekende oorzaak. Het vuur sloeg over en
binnen een ommezien stond een opslagruimte met
plastic kratten en een caravan in lichterlaaie. Met
fataal gevolg voor de papegaaien die daar vlakbij
verbleven.
Van Hage zelfwas met een van zijn zoons elders,
zijn vrouw was op ziekenbezoek bij een tante. De
jongste zoon was wel thuis en sloeg alarm toen hij
het vuur zag. In een ommezien was de brandweer
aanwezig, met hulp uit Noordwijk en Lisse. Paul
van Hage kreeg snel te horen dat het fout was bij
hem thuis. Op weg naar huis hoopte hij dat het niet
zijn eigendommen waren die in brand stonden. „Ik
heb een tijdje gedacht toen ik al die rookpluimen
zag: het is niet bij mij. Maar hoe dichter ik het huis
naderde, bekroop mij het gevoel dat het mijn wo
ning inderdaad was."
Eenmaal gearriveerd werd Van Hage gelijk opge
vangen door de brandweer. Zijn woonhuis zqg er
nog redelijk uit. Maar toen hij werd meegenomen
naar een andere plek, sloeg de schrik hem om het
hart. De garage annex schuur had behoorlijk in
brand gestaan. „De brandweer zei dat de garage
waarschijnlijk afgebroken moet worden, maar dat
het huis er onder de omstandigheden goed van af
gekomen was."
De familie was inmiddels gearriveerd en meteen
kregen de emoties de overhand. Toen Paul van Ha
ge zag dat zijn papegaaien in de vlammen waren
omgekomen, kreeg hij het te kwaad. Hij kweekte
bijzondere soorten. In de kooien hadden zich paar
tjes gevormd. Er waren jongen, er waren eieren die
op het punt stonden uit te komen. Bij elkaar heb
ben een kleine veertig vogels het afgelegd tegen het
woedende vuur, waarvan de brandweer niet weet
hoe het is ontstaan.
Op zaterdagmiddag na de brand weet Paul van Ha
ge eigenlijk niet wat hij met de situatie aanmoet.
Hij wil eerst zo snel mogelijk zijn woning weer be
woonbaar hebben. Gelukkig is zijn huis gespaard
gebleven, al is er enorm veel rookschade. Wonen
aan de Leidsevaart is er nog even niet bij.
Van Hage heeft met zijn vrouw intrek
genomen in het huis van zijn zoon en schoondoch
ter, die op hun beurt zijn uitgeweken naar haar
schoonmoeder. Die schoonmoeder is tijdelijk inge
trokken bij een vriend. „Het zit wel ingewikkeld in
elkaar, maar voorlopig hebben we wel een oplos
sing. Zo zit onze familie in elkaar, we zijn bijzonder
hecht en helpen elkaar als het nodig is."
De broers Paul en Nico van Hage, ze wonen in
aparte huizen tegen het land aan, werkten in eerste
instantie samen op een bollenbedrijf, dat zij had
den overgenomen van hun vader. Het bedrijf heeft
zijn oorsprong in 1900. Paul trok zich vanwege ge
zondheidsredenen terug uit het bedrijf en werd le
raar. Op het Wellantcollege doceert hij veeteelt en
dierverzorging.
Als Paul van Hage zijn huis weer bewoonbaar heeft
gemaakt, is hij vast van plan zijn hobby weer op te
pakken. Hij heeft al contact gehad met zijn verze
kering hoe de schadevergoeding is geregeld, maar
echt zekerheid is er daarover nog niet. Maar hoe
dan ook, hij wil verder met de papegaaien. Al zal
het wel even duren voordat hij de volières
weer heeft volzitten. Want papegaai
en houden gaat zomaar niet.
Als de beesten worden ge
ïmporteerd vanuit het
buitenland, hebben ze
lange tijd nodig om
te acclimatiseren.
Het is daarom be
ter om in Neder
land gekweekte
papegaaien te ko
pen, maar ook dat
gaat niet zo sim
pel.
Paul van Hage
houdt de moed
erin. Zijn vakantie
laat hij door de
brand niet ver
pesten. Zijn tradi
tionele reisje naar
Duitsland weigert
hij te schrappen.
„Maar voor het zo
ver is, heb ik hier
nog wel wat te doen",
zegt hij terwijl hij de
glasscherven opruimt
op de zwartgeblakerde
vloer. Vervolgens
kijkt hij naar de ver
brande volières. Dat
de beesten geen
enkele
kans hadden om te ontsnappen, doet
hem pijn. De dieren zaten achter slot
en grendel om geen makkelijke
prooi te worden van dieven. Nu
werden ze een prooi van de
vlammen.
Rob Onderwater
|ph
arti
te
K>
Een kleine veertig p
pegaaien kwamej
vrijdagavond om fa
een brand in NoorwijJ
kerhout. Eigenaa
Paul van Hage v 1
hoe dan ook zijn hob1
by weer oppakkei"1 e'
nadat hij zijn doo,
rookschade bescha
digde huis weer be
woonbaar heeft ge
maakt
Foto: archiej
SCHRIJVENDE LEZERS
Alle standaardreacties van het rouw
proces passeren de revue: verbijste
ring, woede en ontkenning. Behalve
de acceptatie, zal het ooit zover ko
men? Niet zolang onze minister, on
ze baas, onze werkgever, zich zo
blijft opstellen als hij nu doet. Is hij
volslagen gek geworden? Of heeft hij
zijn huiswerk nooit gedaan en is hij
echt totaal onwetend als hij onze P3
Orion, zijn meest loyale, flexibele en
trouwe vredesinstrument, botweg
afschildert als 'een onderzeebootbe-
strijdingsplatform dat sedert het ein
de van de Koude Oorlog totaal over
bodig is geworden'?
In tegendeel, onze minister is on
menselijk slim, hij speelt een 'ragfijn
spel', hij maakt dankbaar misbruik
van het feit dat onze eigen marine-
voorlichting de laatste tien jaar heeft
gefaald, hij hanteert op sluwe wijze
regel één van de democratie: een
volk dat niet weet, kan zich ook niet
tegen je keren.
Maar wij weten. En wij vergeten niet.
En met ons vele anderen. Want de
trotse bemanningen van de Orion,
zullen er zorg voor dragen dat het
volk ons leert kennen. Juist nu het
eigenlijk al te laat is. Juist nu het
doek voor ons gevallen lijkt Wij heb
ben niets te verliezen. Hij die niets
bezit is pas echt een vrij man (regel
twee van de democratie).
De laatste tien jaar heeft de Orion,
aanvankelijk zo'n dertig jaar geleden
ontworpen als - inderdaad - een on-
derzeebootbestrijdingsplatform,
zich meer bewezen dan ooit tevoren.
Onder de langzaam maar zeker toe
nemende druk van de onzekerheid
van een dreigende sluiting, die al die
tijd als een zwaard van Damocles
boven de hoofden van de beman
ningen hing, hebben zij meer gege
ven dan ooit tevoren. Verder van
huis, langer van huis, vaker van huis
dan ooit tevoren. Hogere risico's dan
ooit tevoren. Verder en hoger dan de
'ogen en oren van de vloot' ooit heb
ben gereikt.
Meer dan ooit tevoren bewees zij
haar diensten voor zowel de Neder
landse als de Antilliaanse Kustwacht:
milieucontroles, scheepvaartcontro
les, visserijcontroles, drugsbestrij
ding en andere politietaken alsmede
grootschalige assistentie, verken-
nings- en reddingsoperaties bij de
diverse orkanen die de laatste jaren
de Antillen hebben geteisterd.
Als een ware kameleon veranderde
zij haar kleurenschema en ging zij
boven land vliegen: boven de bergen
van Bosnië, Kosovo en tot vorige
week nog boven Afghanistan. Red
dingsvlotten werden verruild voor
Tand survival pakketten' en para
chutes, de Orion werd uitgerust met
'chaff en flares' teneinde haar enige
kans op overleving te bieden in geval
van een raketaanval. Als een ware
kameleon paste zij zich naadloos
aan aan de veranderende behoef
testelling van Defensie. Zij werd
voorzien van geavanceerde infra
rood- en videoapparatuur, onder
ging een ware metamorfose van ge
dateerd onderzeebootbestrijdings-
platform naar een snel en overal in
zetbaar multipurpose platform, bij
uitstek geschikt voor ondersteuning
aan (vredes)missies waar ook ter we
reld op zeer korte termijn.
En dit alles onder strikte geheim
houding. Want dat was wat het aan
gepaste takenpakket vroeg van ons.
En die geheimhouding is ons nood
lottig geworden. Want wat niet weet,
wat niet deert. Die ene keer dat we
de voorpagina haalden was dat een
groots opgezette drugsvangst die
werd afgeschilderd als 'drugssmokkel
per P3'. En dat weet iedereen nog als
de dag van gister.
Nooit eerder werd zoveel gevraagd
van de P3, haar bemanningen en
hun ondersteuningsploegen. Nooit
eerder werd zoveel gevraagd van
hun loyaliteit. Meer dan honderd
tachtig dagen per jaar van huis was
geen uitzondering meer. Het aantal
echtscheidingen was hoger dan ooit
0<®C
al11
j'Pd
lur
„me
spi
tevoren. Maar zij gingen ervoor
Want zij stonden voor hun pr<
En zij geloofden erin. En zij gel
den dat zij aan het investeren
In hun eigen toekomst zowel
van de Marine Luchtvaart Dien
Want zij geloofden dat hoe mei
geeft, hoe meer je uiteindelijk
krijgt. Zij geloofden...
Al die offers. Al die loyaliteit. Al
enthousiasme. Al die investerinpP11
En waarvoor? Om nu, als oud,
teerd vuil, onder valse voorwen
len aan de kant gezet te worden
Kampweg, bijna negentig jaar d
tree naar de bakermat van de m
taire luchtvaart, wordt waarsch
binnenkort de entree naar -
het ook anders? - alweer een ni
bouwwijk. Een idee voor de naa
de Minister Kamp Weg.
jee
■ifp8
- d<
de
inde
rel i
eker
eno'i
FraraP"'
OW™
Mission Support
Tactisch Coördinator P3C
Valki
PREEKTIJGERS
preek recensie
Onno van 't Klooster
Jac van der Hoeven, Hooglandse Kerk
Leiden, oecumenische dienst, Leidse
Studenten Ekklesia. Gehoord: zondag
6 juli 2003.
De bijbel als boek van verha
len inspireert menig voorgan
ger van een kerkdienst tot een
beschouwing over de aard en
functie van verhalen in het le
ven. Zo ook pastor Jac van der
Hoeven in de eerste zondagse
zomerdienst van dit jaar in de
Hooglandse Kerk. Op uitnodi
ging van de Leidse Studenten
Ekklesia leidde hij een oecu
menische dienst waarin 'het
verhaal' en z'n impact op de
cultuur centraal stonden. Van
der Hoeven doet het goed,
ondanks de weinig ideale om
standigheden. De imposante
Hooglandse Kerk heeft een
slechte akoestiek. Zijn stem
geluid, nog versterkt door een
microfoon, galmt tijdens de
dienst alle kanten op. Het
draagt bij aan de indruk dat
de pakweg vijftig toehoorders
er een beetje verloren bij zit
ten in de immense ruimte.
Van der Hoeven heeft merk
baar zijn best gedaan op de
preek. Het thema op zichzelf
sprankelt weliswaar niet van
originaliteit en zijn begin is
warrig, maar de rest maakt
veel goed. Hij opent met de
zin van alle oude sprookjes:
'Er was eens...' Na een moei
lijk te volgen analyse van die
woorden, concludeert hij dat
die zin betekent dat 'er nog
iets staat te gebeuren.' Daarna
neemt zijn preek gelukkig
duidelijker vormen aan. „Ver
halen", zegt Van der Hoeven,
„vertellen ons wie we zijn.
Wie de anderen zijn. Niet de
spiegel of een foto laat zien
wie ik ben, dat zijn mijn ver
halen. Met andere woorden:
de geschiedenis van mijn ziel,
die ik mezelf heb verteld. We
kunnen alleen verkeren met
anderen, als we elkaar onze
verhalen vertellen.
Vervolgens geeft hij voorbeel
den van de wijze waarop ver
halen onze identiteit vorm ge
ven. We vertellen elkaar over
onszelf als we geslaagd zijn
voor een examen (dicht bij
huis voor de studenten van de
Ekklesia), of als er een kind is
geboren. En meest evident:
daar waar iemand sterft. Juist
een gestorvene leeft verder
door de verhalen die nabe
staanden over hem of haar
kunnen doorvertellen.
Elders in de preek komt hij op
deze gedachte terug door te
zeggen dat mensen God niet
kennen, omdat zijn verhaal
niet bestaat. God vertelt over
de aarde en de mensen, maar
niet over zijn eigen geschiede
nis. „De mensen vormen zijn
biografie", omschrijft Van der
Hoeven.
De kern van zijn preek gaat
over hoe een zakelijke samen
leving als de onze, één van
harde cijfers, grafieken en
commercie, kan vermenselij
ken door verhalen te vertel
len. We moeten het verhaal
beschermen, zegt hij. En prijst
initiatieven om poëzie festi
vals te organiseren, boeken
uit te geven, toneelstukki
spelen en andere vormei
waarin we elkaar allerlei
halen vertellen.
Uiteraard komt de pasto g'
rug op de bijbel als voorl e
„Dat is geen boek vol feil
en dogma's, het is een b
van prachtige verhalen,
christengemeenschap is
ook een vertelgemeensi
Wij moeten elkaar dus v<
die verhalen blijven verti
en niet blijven hangen in
dogma's en logica. Het vi
leeft en wordt vlees."
Onvermijdelijk in een rei
sie, is het maar een fracti
Van der Hoevens preek
hier is beschreven. Maai
zien van de hinderlijke ai
tiek, was het al met al be
aardig verhaal om naar
luisteren.
Wa
(TOO
ook
d bi
bs te
or d
)ijna
jaar.
rien
op 1
pitst
valt,
huis
baan
Hav
die v
lert
