GESPREK VAN DE DAG
Mooi maken of mismaken?
Spoken zitten volgens
Britten tussen de oren
MENSELIJK
Jongen was twaalf jaar blanke slaaf
Mensen vragen om steeds extremere vormen van lichaamsversèring
Van tateage tot
tongveringing
Vrouwenwerk
VUIG 23 MEI 2003
DAGELIJKS LEVEN
"ZAL- i/< YOofZ. DE. GRAp Zo KIAAvZ. DAT" I-ÊH-ST
GAAN 0 aa i<a R.irv re pesten 0
Een 70-JARIGE Japanner heeft don
derdag de top van de MOUNT EVE
REST bereikt. Hij is daarmee de
oudste persoon die de hoogste berg
ter wereld heeft bedwongen. Yuichi-
ro Miura breekt met zijn 70 jaar het
record van oudste Everest-beklim
mer. Dat kwam verleden jaar op
naam kwam van een andere Japan
ner, die 65 was. Ook komt Miura en
zijn zoon de eer toe dat ze als eerste
vader-zoon combinatie de top heb
ben gehaald. Met een nieuw leef
tijdsrecord is ook de onzekerheid
over de prestatie van de vorige re
cordhouder van de baan. Een 65-ja-
rige Italiaan die negentien dagen
jonger was, bereikte de top een
week later dan de vorige recordhou
der. De Italiaan zei dat zijn voorgan
ger naar boven was gedragen.
Het Zuiderzeestadje EDAM bouwt
komende zomer een KERK VAN
KAAS. Met het bouwwerk wil Edam
een vermelding in het Guinness
Book of Records bewerkstelligen.
De kerk wordt opgebouwd uit onge
veer 10.000 Edammertjes, en wordt
vier meter hoog en negen meter
lang. Het is een replica van de Grote
Kerk in Edam. De recordpoging is
een initiatief van de Stichting Vrien
den van de Grote Kerk. Door middel
van sponsoring hoopt zij voldoende
geld bijeen te krijgen voor de nood
zakelijke restauratie van de toren.
Iedere inwoner is gevraagd een kaas
te sponsoren voor 10 euro. De bouw
begint op zaterdag 28 juni. Tussen
2 juli en 13 september is de kaas-
kerk voor publiek toegankelijk.
MICHAEL JACKSON is woensdag
opgenomen in een ZIEKENHUIS in
Indianapolis, de stad waar hij die
dag een getuigenis moest afleggen
in een rechtszaak over auteursrech
ten. De 44-jarige Jackson werd ter
observatie en behandeling opgeno
men omdat hij zich 'niet goed en
zwak voelde', aldus Brian Oxman,
advocaat van de familie Jackson.
,,Hij maakt zich erg veel zorgen en
is erg nerveus bij getuigenissen. Hij
houdt niet van rechtszaken en hij
wordt ziek van het feit dat hij steeds
naar de rechtbank moet voor rechts
zaken tegen hem die zich opstape
len." Jackson moest in Indianapolis
getuigen in een zaak waarin The
Jackson Five ervan beschuldigd
worden de naam en twee liedjes van
een andere band uit thuisstad Gary
zonder toestemming te hebben ge
bruikt. Foto: AP
Jane Goodall, de toonaangevende
Britse onderzoekster van CHIM
PANSEES, heeft woensdag voor
haar werk de prestigieuze Spaan
se Prins van Asturias-prijs gekre
gen. GOODALL levert met haar
werk 'een wezenlijke bijdrage aan
het begrip van de oorsprong van
het menselijk gedrag en de men
selijke cultuur', stelt de jury. Ook
prijst de jury Goodalls activiteiten
op het gebied van de milieu- en
dierenbescherming in Afrika. De
in 1934 in Londen geboren Good
all begon in de jaren '60 in Tan
zania met haar onderzoek van
chimpansees. Zij ontdekte onder meer dat de apen gereedschap gebruiken, ge
regeld vlees eten, duurzame gezinsrelaties aangaan en oorlogvoeren. In 1977
richtte zij een eigen instituut op, dat ijvert voor het behoud van de chimpansee.
Aan de prijs is een bedrag van 50.000 euro verbonden. Foto: AP
Spoken zitten tussen de oren. Al
thans, dat beweren Britse weten
schappers. Zij zeggen geestverschij
ningen te hebben ontmaskerd als
zinsbedrog. Hun studie, gepubliceerd
in de British Journal of Psychology,
geldt als de grootste in haar soort.
Honderden vrijwilligers brachten tijd
door op de meest onheilspellende
plekken van Groot-Brittannië. Zo gin
gen alleen al 462 testpersonen naar
Hampton Court Palace nabij Londen.
Deze plaats zou regelmatig worden
bezocht door een schreeuwende Ca
therine Howard, die in in 1542 als
vijfde vrouw van Hendrik VUI werd
geëxecuteerd.
Bijna iedere tweede testpersoon zei
'ongewone ervaringen' te hebben
meegemaakt. Menigeen verklaarde
het gevoel te hebben gehad dat nog
iemand met hen in de kamer was, an
deren voelden zich onbehaagelijk. Op
andere griezelige plaatsen bespeur
den zij daarentegen niets ongewoons,
ook als zij vooraf niet wisten of op de
plek geestesverschijningen waren ge
zien. „Spoken bestaan in die zin dat
er inderdaad plaatsen zijn waar men
sen ongewoonlijke ervaringen heb
ben" aldus de leider van het onder
zoek, psycholoog Richard Wiseman
van de universiteit van Hertfordshire.
Maar naar zijn mening zijn bovenna
tuurlijke verschijningen niet verant
woordelijk voor deze ervaringen.
De meeste laten zich verklaren door
'omgevingsfactoren' zoals tocht,
slechte verlichting of elektromagneti
sche velden. „Onze resultaten wijzen
er sterk op dat het vermeende spook
niet duidt op activiteiten van een
geest", schrijft Wiseman. „Het is veel
meer de reactie van mensen, die wel
licht onbewust, op normale factoren
in hun omgeving reageren".
De Zuid-Afrikaanse politie is op
zoek naar de ouders van een
achttienjarige blanke jongen, die
zegt dat hij twaalf jaar geleden is
ontvoerd en dat hij sinds die tijd
als blanke slaaf heeft gewerkt in
een zwarte sloppenwijk. De jon
gen, die alleen de Afrikaanse taal
Ndebele spreekt, weet zich maar
erg weinig te herinneren van zijn
bestaan vóór zijn ontvoering.
Hij kent ook zijn oorspronkelijke
naam niet meer, alleen zijn
'zwarte' naam: Happy Sidane.
De jongen dook maandag op bij
een politiebureau in Bronkhorst-
spruit bij Pretoria, waar hij zijn
bizarre geschiedenis vertelde. De
afdeling vermiste personen en
de kinderbescherming zijn nu
op zoek naar Happy Sidanes ou
ders.
De jongen wist alleen te vertellen
dat hij op 4 mei 1985 was gebo
ren, en dat hij als kind een
hondje als huisdier had. Hij her
innerde zich de trouwfoto's van
zijn ouders. Verder wist hij dat
hij ongeveer een jaar in de plaats
Verena in het noorden van het
land had gewoond en dat hij op
het moment van zijn ontvoering
met zijn ouders in Johannesburg
woonde.
De blonde jongen met de bruine
ogen vertelde dat hij in 1991
door de werkster van zijn ouders
was meegenomen, onder het
voorwendsel dat zij boodschap
pen zouden gaan doen. Zij droeg
hem over aan een zwart echt
paar, dat hem na drie dagen bij
de politie wilde afleveren, ken
nelijk omdat het niet wist wat
het met hem aan moest. De jon
gen vertelde dat hij te bang was
om alleen op het politiebureau
te blijven en dat hij uiteindelijk
bij het paar was gebleven.
Aanvankelijk bezocht hij een ba
sisschool, waar hij werd gepest
omdat hij blank was. Een lerares
en buren hadden hem een aan
tal keren aangeboden hem te
helpen, maar daar was niets van
terechtgekomen omdat iedereen
te bang was voor de vader van
de vrouw waar hij verbleef. Er
gens tussen 1994 en 1999 zag de
jongen zichzelf op de televisie.
Toen hij zijn 'moeder' vertelde
dat hij zichzelf herkende, sloeg
zij hem en verbood zij hem ooit
nog naar de tv te kijken.
Toen de vrouw overleed, begon
haar vader de jongen als een
slaaf te behandelen. Hij moest
van school en hij kreeg opdracht
vee te hoeden en allerlei minder
waardige klusjes te doen. Als hij
iets fout deed, kreeg hij klappen.
Zijn 'grootvader' dreigde hem te
vergiftigen. Daarom besloot hij
na geruime tijd te vluchten. Uit
eindelijk bracht een bevriende
\touw hem naar de politie.
AFP
Happy Sidane op een politiefoto. Fo:o: AFP/Thdar
Lichaamsversiering neemt steeds extremere
vormen aan. Een piercing is voor sommigen
niet meer genoeg. Zij willen littekens, parels
onder de huid of zelfs een gespleten tong.
„Het zijn mensen die erbij willen horen, en op
deze wijze hopen ontzag in te boezemen."
Miranda maakt littekens met niet- en
schroeiapparaten die ook in ziekenhuizen
worden gebruikt. „Ik hou nu eenmaal van
het grove hak- en zaagwerk. Als ik had door
geleerd was ik misschien een goede chirurg
geworden," aldus Miranda, die een eigen
piercing- en scarification - studio (gespeciali
seerd in het maken van littekens) in Rotter
dam heeft.
Wanneer gaat schoonheid over in vermin
king? De laatste jaren zijn er steeds extreme
re vormen van lichaamsversiering bijgeko
men. Wie een tatoeage of een piercing niet
ver genoeg vindt gaan, kan zijn tong splij
ten, een litteken maken, of een stuk metaal
onder zijn huid laten plaatsen. Niet ieder
een is daarvan gecharmeerd. De Ameri
kaanse staat Illinois wil bijvoorbeeld een
verbod op tongsplijten in de wet opnemen.
In Nederland is het zo ver nog niet, maar
artsen die een ingreep als tongsplijten uit
voeren, lopen wel het risico voor de medi
sche tuchtraad te worden gesleept. „Een
arts mag een patiënt nooit in gevaar bren
gen", zegt medisch adviseur J. van Loen-
hout van het College voor Zorgverzekerin
gen (CZ). „Een arts mag een lichaam alleen
beschadigen voor een medische ingreep,
maar nooit vanwege een schoonheidsideaal.
Als een patiënt na afloop van de ingreep
gaat klagen, heeft de arts een groot pro
bleem." Volgens het ministerie van volksge
zondheid mogen piercing- en tattoo-win-
kels geen tongen splijten. „Het is een medi
sche ingreep, die is voorbehouden aan een
arts", aldus een woordvoerder.
Ralph Voorsmit is een kenner van lichaams-
versiering en kaakchirurg in Nijmegen. In
die laatste hoedanigheid wordt hij wel eens
geconfronteerd met de gevolgen van een
verkeerd geplaatste piercing. „Soms komen
mensen op de intensive care-afdeling te
recht met ademhalingsmoeilijkheden door
dat de tong gaat zwellen." Voorsmit kent
mensen die hun tong hebben laten splitsen.
Dat kan volgens hem op drie manieren.
Operatief (met narcose), poliklinisch (met
verdoving) en eigenhandig met een vis-
draad.
Operatief gebeurt de ingreep min of meer
op dezelfde wijze als bij patiënten die voor
een kankergezwel aan hun tong worden ge
opereerd. De tong wordt met klemmen op
een plaatje gespannen en met een scalpel
snijdt de chirurg vanaf de punt twee centi
meter naar het midden. Beslist niet verder,
waarschuwt Voorsmit, anders wordt het
tongriempje (de aanhechting met de onder
kaak) geraakt en moet de persoon opnieuw
leren praten. Vervolgens worden drie of vier
hechtingen op beide helften van de tong
aangebracht. De hechtingen zijn belangrijk,
anders groeien de stukken weer aan elkaar.
draadje wegi duwt er een nieuw door
heen." Dat e je net zo lang totdat de
draad de tordoormidden heeft gekliefd.
Het duurt et maand of twee en is vrij pijn
lijk, aldus Vcsmit.
Waarom doimensen zoiets? Een combi
natie van nasme en masochisme, ver
moedt de kachirurg. „Mensen die er bij
willen horem op deze wijze hopen ontz^
in te boezem. 'Kijk mij eens, ik heb lef.'
Bij Miranda men ook geregeld mensen
die hun tongillen laten splitsen, maar in
haar winkel n dat niet. „De dichtstbijzijn
de officiële ggenheid is een polikliniek a
Parijs, voor \honderd euro," aldus Mi ran
da. „Het zij mak mensen die nog gekker
willen zijn d;hun buurman. Als ze horen
dat het besta bijvoorbeeld omdat het in
de krant staaf op tv komt, willen ze het
ineens ook."
Miranda mat wel op verzoek littekens op
de huid. Bijvcbeeld met een nietjesappa
raat dat norrnl wordt gebruikt om hech
tingen mee tachten. „Je kunt een mooi
patroon makt van dubbele stippen." Een
donkere huiderkt het beste, vindt ze. „D
littekens bollanooi op." Ook gebruikt ze
coaguleerappituur om brandmerken te
maken. „Dat ten soort mini-soldeerbout
waarmee je fiprtjes op de huid kunt teke
nen," aldus Mnda. Het nadeel is dat de
tekening doon brandblaren snel ver
vormt. Het lietwerkt ze daarom met een
scalpel. Hoewdaar weer heel veel bloed
bij vrijkomt. Daatste tijd is ze veel bezig
met het plaats van voorwerpen onder dt
huid. Zo heeft bij zichzelf een rijtje parel
in haar arm lat zetten. „En veel mannen
plaatsen parels hun penis, dat schijnt lel
ker te zijn met jen."
Mayke Calis
Schedel en oren van Miranda zijn rijkelijk voorzien van tatoeages, piercings en littekens. „Als
ik had doorgeleerd was ik een goede chirurg geworden", zegt ze. Foto: GPD/Phil Nijhuis
Een tong groeit snel dicht, vooral bij men
sen die zelf hun tong splijten. Daarvoor
moeten ze volgens Voorsmit wel eerst een
tongpiercing hebben. „In het gaatje van de
piercing stop je een visdraad die je stevig
aantrekt, net zolang totdat het pijn doet. Dat
draadje laat je zitten totdat het na een paar
dagen iets losser zit. Je knipt het oude
Een (niet uitputide) lijst van lichaamver1
siering/verminlgen:
Tatoeage: Met aid en inkt een tekening
aanbrengen op huid.
Piercing: Ringes aanbrengen in versch
lende lichaamsdn.
Gaatjes boren het hoofd: bijvoorbeeld
het voorhoofd tcan het schedelbot. In hl
vel kunnen ringes worden geschroefd.
Tongsplitsing: I splijten van de tong in
twee delen, zodaen soort slangentong
ontstaat.
Tongverlenginget oprekken van de ton
door er gewichtjean te hangen.
Branden: Met sroei-apparatuur (coagc
leer-apparatuur) i brandmerk of tekenh
aanbrengen op duid.
Snijden: Met eecalpel figuurtjes of teks
aanbrengen op duid.
Implanteren vareemde voorwerpen:
stukjes kunststof metaal worden onder i
huid geplaatst.
Op het verkeerde moment sta ik in de Albert Heijn.
Boodschappen-spits tussen zes en zeven. Op weg
naar huis struint het uitgewerkte hongerige volk
gulzig langs de schappen. Terwijl om mij heen men
sen haastig langs schieten, een tijdschrijije weggris
sen en in de absurd lange rij voor de kassa gaan
staan, zet ik mijn mandje naast me neer en scan ik
het assortiment. Weinig geld vraagt om alternatie
ven en dus neem ik bij het boodschappen doen uit
gebreid de tijd om al het leesvoer door te bladeren,
zonderde tijdschriften te hoeven kopen.
Kopensnellend van de Party via de Elle naar de HP-
/De Tijd, kom ik al snel tot de constatering dat er
opnieuw oorlog dreigt. Dit keer om het zoveelste ver
schil tussen mannen en vrouwen, dat zich uit in een
conflict tussen vrouwen onderling. Het feminisme
schudt op zijn grondvesten. Nauwelijks aangedaan
blader ik vermakelijk verder, totdat een cover mij
uitdagend aanstaart. Geschokt pak ik de betreffende
Elsevier op. Kwaad deponeer ik het blad even later
in mijn mandje en ik ga briesend in de rij staan.
Hier heb ik meer tijd voor nodig.
Misschien is het een verkooptruc. Die is dan ge
slaagd, maar het is in elk geval vragen om moeilijk
heden. Zeggen dat vrouwen zeuren, lastig zijn, het
laten afweten en geen ambitie hebben. Dat ze liever
niet willen werken. En als ze het al doen, doet ze
ventig procent dat parttime. De tijd die ze daadwer
kelijk deelnemen aan het arbeidsproces wordt ver
volgens geweld aangedaan door een schrikbarend
hoog percentage ziekteverzuim en zwangerschaps
verlof. Bovendien is het met dat beetje werken vaak
helemaal gedaan als er kindjes komen. Kortom, een
waardeloze werknemer.
De Nederlandse vrouw wel te verstaan, want in de
rest van Europa wordt er wel degelijk door een
groeiend aantal vrouwen een carrière nagestreefd.
In Nederland zitten er door dit getrut jammerlijk
weinig vrouwen aan de top in de zakenwereld. Als
het dus om de arbeidsparticipatie van vrouwen
gaat. is Nederland een achterlijk land, zegtMarike
Stellinga, die daarmee met een vlijmscherpe naald
hak tegen het zere been schopt.
Ik ga het niet bestijden dat vrouwen lastig zijn, zeu
ren en snel ziek zwak en misselijk zijn. Ik ken dat en
ik ben dat, maar in mijn ogen is er niets mis met de
werkinstelling van Nederlandse vrouwen. Zelfs niet
als die er helemaal niet is. Jarenlang is er gevochten
voor emancipatie, maar zijn we dan nu allemaal
verplicht de gewonnen mogelijkheden na te streven
en moeten we vervolgens weer gaan strijden voor
het moederschap? Dat zal lekker zijn, dan blijven
we bezig, en volgens mij is dat nou net wat vrouwen
niet willen. Het is niet zozeer dat we niet willen wer
ken, het is dat we willen doen waar we ons lekker
bij voelen.
Dat is niet achterlijk, dat is ontzettend slim. Je laten
afbeulen in een 40-urige werkweek, vieze broodjes
eten in de kantine, van de crèchejuf horen dat je
spruit zijn eerste woordje heeft gezegd „Nee me
vrouw, het was niet 'mama', hij zei 'aandachtste
kort', fantastisch hè!"), 's avonds uitgekakt op de
bank hangen, niet in staat een glas wijn vast te
houden met je muisarm, terwijl je van manlief
naast je denkt: Ken ik jou niet ergens van? Daar
wordt geen enkele vrouw gelukkig van.
Ik ben mijn moeder al mijn hele leven dank
baar dat ze is gestopt met werken toen mijn
zussen en ik werden geboren. Ik had een fan
tastische jeugd, met name omdat ze er altijd
voor ons was. Zelf werk ik twee keer per
week bij de thuiszorg en dat is misschien
niet veel, maar daardoor zijn er in elk geval
wel weer twee mensen die de hulp krijgen
die ze nodig hebben. Een of ander instituut
(NIDI) heeft ondertussen dan ook al onder
zocht dat de jongere generatie iveinigzal ver
anderen aan de nu heersende opvattingen
over vrouwen, werk en kinderen. Jongeren
zijn zelfs over het algemeen opvallend conser
vatief. Liever niet aan de top, maar wel op en
top vrouw.
Volgens Marike Stellinga is voor veel vrou
wen moeder worden een uitweg om geen
carrière te hoeven maken, want carrière ma
ken is moeilijk en lang niet altijd leuk. Het
betekent hard werken, teleurstellingen incas
seren en knokken voor je plek. Als je het mij
vraagt geldt dat net zo goed voor het leven zelf, am
bitie of niet.
