pe ambities van
?en goudhaantje
Matthijs Vink beproeft geluk in Barcelona
SPORT
RANDJE BUITENSPEL
Certjan van Geen
el alles wat Matthijs Vink aanraakt, verandert in
.Op zijn achttiende werd de Noordwijkerhoutse
bailer met Aalsmeer al landskampioen, terwijl hij
ilijk zijn eerste seizoen als senior in het tweede zou
n. Hoewel de sport voorop staat in zijn leven stu-
hij binnenkort cum laude af aan de Haarlem Busi-
School. Met de daarmee verdiende beurs voor een
ilgopleiding koos hij voor het behalen van een
ers-titel in Barcelona. Vink kon meteen tekenen
het plaatselijke talententeam van de beste club
uropa, waar hij in dezelfde kleuren gaat spelen als
beroemde voetballers. Profhandballer worden is
oom. „Tot nu toe lukt het om mijn gestelde doelen
reiken. Ik heb dat geluk gewoon, maar ik dwing
ok zelf af door me met volle overgave op dingen
Diten", zegt Vink. Monoloog van een gedreven jon-
die ondanks de wind in de rug met twee benen
a grond staat,
b.
laude afstuderen was weer een nieuwe uitda-
Het was niet de bedoeling, maar ik stond een 8,1
ddeld. Ik had het laatste jaar ook kunnen lanter-
n. maar heb voor mijn opleiding gekozen. Het
wilde ik me puur op de sport focussen, maar
an in Nederland niet. Handbal is niet als voetbal,
t buitenland worden wel riante salarissen be-
maar niet om voor de rest van je leven binnen
l Hoge doelen stellen is leuk. Ik heb intematio-
nanagement gestudeerd. Voor mijn scriptie
t ik eigenlijk bij een bedrijf stage lopen, maar dat
liet door het handbal. Nu heb ik voor een paar
jven een scriptie gemaakt. Ik heb uitgebreide in-
ws gedaan en via mail gesproken over mijn
n. Mijn scriptiebegeleider is ook de topsportco-
ator op school. Hij heeft me veel geholpen.
:ralië
mijn studie moest ik ook naar het buitenland. Ik
en half jaar in Australië gezeten en een half jaar
rcelona. Australië was een aparte ervaring. Ik
etraind en gespeeld in de olympische sporthal
n Australisch kampioen geworden. Soms mis ik
ibezorgde van Australië wel. Bij Barcelona heb
da i half jaartje kunnen meetrainen. Via Aalsmeer
37 e contacten gelegd. Ik kon na dat half jaar blij-
ij de club, maar ik koos voor afstuderen en een
rig contract bij Aalsmeer. Ze verwachtten heel
wat van me, ook al was ik pas 20 toen ik terugkwam.
Nu heb ik zelf weer contact gezocht met Barcelona. Ik
stuurde een mailtje naar de manager en kreeg meteen
antwoord dat ze mij als speler en persoonlijkheid heel
goed vonden. Mentaliteit is belangrijk. In Nederland
lopen betere handballers rond van mijn leeftijd, maar
mentaal zijn ze minder.
Voor mijn masterstitel heb ik gekozen voor een studie
leiding geven aan sportgeörienteerde ondernemin
gen. Dat wilde ik graag. Leiding geven is leuk en het
past in mijn straatje. Maar ik wilde ook handballen. Ik
heb alles zelf geregeld. Dat heb ik van mijn vader ge
leerd. Als je zelf iets kan oplossen, moet je het doen.
Bij bepaalde dingen heb je altijd hulp nodig, maar het
moet eerst uit jezelf komen. Mijn vader is altijd een
harde werker geweest, die alles voor honderd procent
doet. Hij kon zijn school niet afinaken, omdat hij al
vroeg aan het werk werd gestuurd om het gezin te
onderhouden. Hij heeft me geleerd positief te den
ken. Omdat het zo goed gaat, lijkt iets al snel negatief
als het wat minder loopt, terwijl dat voor een ander
positief kan zijn. Op sportgebied is mijn moeder een
voorbeeld. Zij heeft zelf hoog gehandbald bij Forehol-
te.
Dankbaar
Mijn ouders hebben me altijd financieel gesteund en
me vier, vijf keer in de week naar handbal gebracht.
Als je dat niet hebt, kom je niet zo ver. Zonder de top
sportcoördinator was het ook niet gelukt. Ik ben hen
allemaal heel dankbaar, maar het is moeilijk om de
hele tijd dank je wel te zeggen. Door me in te zetten
voor mijn studie laat ik zien dat ik dankbaar ben. Mis
schien dat ik later met een goeie baan in het bedrijfs
leven of met een mooie tijd als handballer iets voor
mijn ouders terug kan doen. Maar dan wordt het
weer materieel en daar houden mijn ouders niet van.
Door te presteren heb ik laten zien, dat ik niet laks
met de steun om ben gegaan.
Mijn moeder heeft kortgeleden gehoord dat ze de
ziekte van Parkinson heeft. Dat was een hele klap. Ge
lukkig kan ze nog wel werken. Het zet een negatieve
toon, maar het moet niet de overhand krijgen. Bin
nen de familie zijn er ook kort na elkaar een paar
sterfgevallen geweest. Dat houdt me bezig. Het heeft
zijn uitwerking, omdat ik geïnteresseerd ben in hoe
mensen zich voelen. Ik zie dat mijn moeder geniet als
ze naar de wedstrijden komt kijken. Daardoor is ze
minder bezig met haar ziekte. Ik sport daarom niet al
leen voor mezelf. Ik leef ook met de gedachte dat ik
mensen in slechtere tijden iets kan geven. Als het te
genzit kan sport een houvast zijn. Ik kan niet tegen
verliezen, maar het is wel te relativeren. Bij ziekte of
Matthijs Vink: „Sommige mensen begrijpen niet dat ik in Spanje ga handballen, maar als ze dan horen dat de salarissen voor handballers even hoog zijn als voor een
voetballer in Nederland, kijken ze anders." Foto: United Photos de Boer/Cynthia van Dijke
een sterfgeval kan je niet verder kijken. Sport gaat al
tijd verder. De ene wedstrijd speel je goed en de an
der slecht.
Dat ik bij Barcelona mag gaan spelen is een droom.
De club heeft eind jaren negentig zes keer de Cham
pions League gewonnen. Vorige week wonnen ze de
Europa Cup 3. Het is een hele eer dat ik er al lid mag
worden. Nog nooit heeft een buitenlander in het op
leidingsteam gezeten. Er spelen alleen Catalanen. De
voertaal is ook Catalaans en geen Spaans. Het is
moeilijk om te spreken, maar ik versta het wel. En als
ik iets vraag antwoorden ze in het Spaans. Dat spreek
ik vloeiend, Eind mei ga ik erheen om een paar keer
mee te trainen en alles rond te maken. We spelen
eerst nog de finale van de playoffs (jongstleden don
derdag won Aalsmeer de tweede wedstrijd van E&O,
de stand in de best-of-five-serie is 1-1, red.) en begin
augustus ga ik definitief. Ze gaan me helemaal oplei
den. Het eerste is bijna onhaalbaar. Dat zijn dé hand
ballers. Maar als ik het opleidingsteam van Barcelona
op mijn cv heb staan, kan ik bij elke club terecht Vijf
jongens met wie ik toen trainde, hebben nu een prof
contract. Ze vroegen mij destijds ook of ze een club
voor me moesten regelen en wat ik wilde verdienen.
Toen ik zei dat ik terugging, verklaarden ze me voor
gek.
Handtekening
Als je speler bent van Barcelona kan alles. Zelfs toen
ik daar alleen trainde, wilden de mensen een handte
kening en met me op de foto. In Nederland ben ik
misschien vijf keer om een handtekening gevraagd.
Als je daar op het terrein loopt met een sporttas van
Barcelona kijken ze je na. Ook al is Barcelona een
omnivereniging, het voetbal staat los van handbal,
basketbal en rolhockey. In de kranten komt eerst
voetbal, maar daarna vier pagina's handbal per dag.
Bij het talenteam van de basketbaltak speelt ook een
Nederlander. We liepen een keer samen door de stad.
Hij is 2.16 meter en ik ben bijna twee meter. Dat trok
wel bekijks, omdat we ook nog eens blond zijn. Het is
heel apart om mee te maken. Het is grappig dat men
sen zo in sport opgaan. Dat ben ik als handballer niet
gewend, zeker niet in Nederland waar iedereen heel
nuchter is. In Spanje wordt het met heel veel emotie
beleefd. Handbal heeft er een andere status. Sommi
ge mensen begrijpen niet dat ik in Spanje ga handbal
len, maar als ze dan horen dat de salarissen voor
handballers even hoog zijn als voor een voetballer in
Nederland, kijken ze anders.
Ik krijg volgend jaar geen salaris. Ze bieden me een
volledige ondersteuning aan, dat wel. Ik hoef alleen
een appartement en een paar honderd euro om te
kunnen eten. Bovendien krijg ik door die beurs al
heel veel geld van de overheid. Ik heb een ruime be
groting gemaakt. Als ik mijn studie haal, is het een
gift. Barcelona wil spelers in het talententeam, die al
les voor handbal over hebben. Ze vinden dat je het op
mijn leeftijd nog niet verdient om geld te krijgen voor
sport en dat is ook mijn instelling. Ik moet groeien en
daarom heb ik ervoor gekozen. Ik ga er niet heen om
te cashen."
Over het paard
getilde voetballers
die schijt hebben
aan de wereld,
kunnen heel wat
leren van
Bruce Springsteen
De beste man in De Kuip dit
seizoen. Van Persie, Van
Hooijdonk, Pavel Nedved tij
dens Nederland - Tsjechië, ik
heb me best om ze vermaakt,
maar Bruce springt eruit. Hij
heerste op alle fron ten, het korte
werk, de lange halen, het klopte
allemaal. Sterk in de lucht was
hij ook, ondanks zijn één meter
vijfenzestig of zoiets. Hij gaat op
het podium niet meer zo tekeer
als vroeger, die Springsteen,
maar hij springt per concert
toch zeker net zo veel als Van
Hooijdonk in een heel seizoen.
Hij is van september 1949, maar
heeft nog altijd de conditie van
heel Feyenoord 1 bij elkaar.
Toen The Boss met zijn kop bij
aanvang van het concert meer
dan honderd keer levensgroot in
beeld kwam, vond ik hem er
niet al te jofel uitzien. Getekend
door een bestaan in de 'darkness
on the edge of town', zeg maar.
Maar gaandeweg het optreden
knapte Bruce zichtbaar op. Mijn
vrouw zei op zeker moment:
'Kijk dan, hij gaat er steeds jon
ger uitzien.Mijn vrouw is mij
wat al te gek op Springsteen,
maar ik kon haar onmogelijk
tegenspreken.
Eén uur en drie kwartier duurde
de eerste helft van het concert en
na de pauze (die nog geen mi
nuut duurde) speelden Spring
steen en zijn makkers nog eens
drie kwartier dezelfde kant op.
Dat was donderdagavond. Twee
dagen eerder bleef Bruce nog een
half uurtje langer tekeergaan.
Hoe houdt-ie het vol?, vroeg ik
me af. Toen zijn brede lach weer
eens het gigantische video
scherm vulde, wist ik het ant
woord. Het is de spelvreugde. En
zo kwam ik bij het voetbal te
recht, want ik verzon meteen
een heel elftal over het paard ge
tilde voetballers die schijt heb
ben aan de wereld, inclusief
hun fans. Deze gemakzuchtige
selfkickers kunnen heel wat le
ren van Springsteen die net als
zij kan zwemmen in zijn poen,
maar die elk optreden tot het
gaatje en nog verder gaat. Voor
de leut en om zijn publiek te
dienen.
Was er nog wat aan te merken
op Bruce? Op De Baas zelf niet,
op zijn medespelers evenmin,
maar wel op het geluid dat vaak
te hard en te schel was, waar
door de stevige nummers vast-
liepervJn een enorme berg te-
ringherrie. Vooral als de wind er
zich mee ging bemoeien. Maar
de meute die op het veld stond
had daar geen oor voor, die
golfde tweeënhalf uur van en
thousiasme over het gras.
Donderdagavond Springsteen,
zondagmiddag Feyenoord
RKC. Benieuwd hoe het veld er
morgen bijligt. Ik kan me niet
voorstellen dat het gras onge
schonden uit de strijd is geko
men. Van Hooijdonk terug van
geen schorsing, maar wel je
mooie veld pleite. Zou toch zuur
zijn voor Feyenoord. Alhoewel,
Ajax speelt natuurlijk al het hele
seizoen op een mat die geregeld
een scoringskans om zeep helpt.
Benieuwd ben ik ook hoe het er
volgend seizoen uitziet aan de
Boshuizerkade. Ze zijn nogal
wat van plan daar. Toen ik be
gin deze week met mijn zoon
Lev een balletje trapte in de
speeltuin bij ons achter riep een
grappenmaker of we soms aan
het trainen waren voor FC Bos
huizen. Ik begreep het niet hele
maal, pas later zag ik het biljet
dat aan het portiershuisje was
geplakt: FC Boshuizen organi
seert een talentendag in samen
werking met Sparta Rotterdam.
Toen viel het muntje. Ach gut,
Lev wordt pas twee als Bruce 54
wordt. Maar dat hij een onge
looflijk talent is en later op zijn
sloffen Sparta kan halen, had
die grappenmaker goed gezien.
De talentendag van FC Boshui
zen, zo heb ik inmiddels uit de
krant vernomen, is het werk van
Frans Stouten, Leidenaar met
een volle portemonnee en een
hevige aandrang om dingen in
het voetbal te doen. Ik ken hem
een beetje en als hij tettert dat
Van Persie, Ono, Van der Vaart
en nog een hele zwik namen de
talentendag komen opluisteren,
denk ik: het zal zo'n vaart wel
niet lopen. Stouten is een wis
pelturige man, maar ik twijfel
er geenszins aan dat hij het bes
te voorheeft met FC Boshuizen.
De nieuwe Kadeclirij kan zijn
voordeel doen met^êe centen en
de contacten van zakenman
Stouten. Ze moeten alleen zien
te voorkomen dat hij door
draaft. Tegen de krant zeggen
dat 'de hoofdklasse het doel is
waarnaar wij streven', is niet zo
bijdehand. Daar word je om
uitgelachen. Eerst maar eens een
paar jeugdleden overhouden
aan de talentendag komende
woensdag. Praten over de
hoofdklasse doen we wel als on
ze Lev oud genoeg is om in het
eerste te gaan spelen. En voorlo
pig is het nog niet eens zeker dat
wij hem straks op FC Boshuizen
doen. Schuift dat Frans?
Sportredactie.ld@damiate.hdc.nl>
Jaap Visser
Reageren
Sportredactie.ld@damiate.hdc.nl
cmailto:
Taco van der Eb
el: „Ik heb Toine en Carlo voetbal-
leerd. Daarom speelde ik waar-
ilijk ook op het laagste niveau."
„Marcel en ik hebben vaker sa-
[evoetbald, Toine was toch een
aar jonger. We hadden een vaste
bij Blauw-Zwart. In het dagelijks
trokken we ook met elkaar op. Toi-
»g dan als jong broertje mee."
..Ik scheel toch negen jaar met
iL Als je klein bent, is dat een groot
arlo is de meest getalenteerde van
lij heeft een enorme inzet. Hij wil-
aar één ding en dat was profvoet-
worden. Ik heb vroeger veel wed-
En van hem gezien. Dan reisde ik
nijn vader heel Nederland door.
'as een leuke tijd."
wassenaar - Marcel, Toine en Carlo l'Ami zijn in Wassenaar met de bal opgegroeid.
Marcel (39 jaar, op de foto in het midden) speelde zeventien seizoenen in het eerste
van Blauw-Zwart. Toine (31 jaar, links) begon bij dezelfde club, maakte een uitstapje
naar Ter Leede en heeft net zijn zevende competitie bij Katwijk erop zitten. De twee
hebben een eigen schildersbedrijf. Carlo (37 jaar) werd als keeper al snel prof. Hij is
bezig aan zijn laatste jaar bij Feyenoord en wordt mogelijk keeperstrainer bij de
Rotterdamse club. De foto is gemaakt in de tuin van hun ouders.
Marcel: „Mijn beleving was niet minder,
maar ik had niet het talent van Carlo."
Carlo: „Ik denk niet dat onze karal
veel verschillen. Toine is alleen in een
andere tijd opgegroeid.
Marcel: „Wij moesten de dingen vaker
zelf uitvinden. We zijn alledrie sociaal en
hebben doorzettingsvermogen, hebben
de echte wil om iets te bereiken."
Carlo: „We zijn open en eerlijk, maar
dat geldt voor de hele familie."
Toine: „We kunnen alleen niet tegen
onsverlies."
Carlo: „Het tapijt was overal nieuw,
maar daar zat een versleten strook."
Toine: „Een oude radio en een oude
kast waren de goals. Negen van de tien
keer leidde het tot ruzie."
Carlo: „We gebruikten niet voor niets
een balletje van foam. Met een gewone
bal was al het een en ander gebeurd."
Marcel: „De trouwfoto van pa en ma en
wat lampen zijn gesneuveld."
Carlo: „We hadden in die tijd ook een
jjToen Carlo en ik nog same&=— ^zomerhuisje in Kerkehout. Dan voetbal-
trainden kwam het wel eens^voörclat we
ermee nokten. Ik wilde te graag scoren
en hij wilde dat graag voorkomen."
Toine: „Vroeger voetbalden we zelfs on
der tafel. Zitvoetbal met een zacht bal
letje."
den we bij een boerderilpf w Wasse
naar. We gingen daar in de weekeinden
en tijdens vakanties hèèTrTïethuisje
stelde niet veel voor, maar hetwas su-
per."
Marcel: „Het was een fantastische tijd."
IS
