REGIO
'Ik wil zeker nog wat doen'
Naakte waarheid over naakten in Katwijks Museum
Het zou hetzelfde zijn als
je een hondendrol opeet
Leidenaar Jan Duivesteijn over de charme van besturen
Ineens geen
zin meer om
mee te pratend
ZATERDAG 26 APRIL 2l
NAVRAAG
Het aaien van een hond die besmet is met de zogenoemde spoelwor-
men kan blindheid bij mensen veroorzaken. Ook kunnen longen en le
ver worden aange-
tast. Dat staat in
het zaterdagnum
mer van het blad
The New Scientist.
Tot nu toe was ervan uitgegaan dat alleen contact met uitwerpselen
van honden gevaarlijk was. De Leidse dierenarts M. MOENS is niet ver
rast door de ontdekking.
Kende u het gevaar dat in het aaien van honden met spoelwormen
schuilt?
„Ja, dat is niet zo gek. Honden poepen de larven van die spoelwor
men uit, likken wel eens aan hun poeperdje en dan weer aan hun
vacht. En als je die honden dan aait en vervolgens een broodje eet
krijg jij die larven bin
nen. Het zou hetzelfde
zijn als je een hondend
rol opeet. Bij kinderen
en mensen met een
slecht functionerend
immuunsysteem kan
dat problemen geven."
„Iets heel anders en
nieuws is trouwens dat
je op dezelfde manier
ook besmet kunt raken
met de vossenlint-
worm. Die rukt op in
het buitenland en komt
naar Nederland toe. Via
honden kan een vos-
senlintworm veel meer problemen geven dan de spoehvorm. Ook bij
gezonde volwassen mensen: je krijgt er gezwelachtige blaren van in je
lever en je hersenen. Wij adviseren mensen die met hun hond naar
het buitenland gaan dan ook om hun huisdier bij terugkomst meteen
te ontwormen."
Hoe herken je een besmetting met de spoelworm?
„De meeste mensen zullen er alleen wat griepachtige verschijnselen
van krijgen. En die gaan vanzelf weer over.
Komt ernstige spoelworm-besmetting tussen hond en mens veel
voor?
„Nou, ik heb de indruk dat het meer theorie dan praktijk is. Anders
zou zoiets ook veel voorkomen bij dierenartsen, want wij staan de he
le dag te graaien in die honden. Nee, ik denk dat die vossenlintworm
gevaarlijk is, die gaat in de toekomst problemen opleveren. Dat zie je
al in het buitenland."
Hoe beschermt u zichzelf tegen mogelijke besmettingen?
„Ik slik af en toe een kuurtje fermox. Als volwassene ben ik er niet zo
vatbaar voor. Ik denk dat de meeste dierenartsen geen kuurtjes slik
ken."
tekst: Erna Straatsma
foto: Optima Foto
UIT DE ARCHIEVEN
ANNO 1978, woensdag 26 april
AMSTERDAM - Opnieuw heeft in Amsterdam een kunstenaar een
schilderij van Vincent van Gogh ernstig beschadigd door het met een
mes te bekrassen. Nadat enkele weken geleden in het Stedelijke Mu
seum 'La Berceuse' het moest ontgelden, werd gisteren in het Van
Gogh Museum het 'zelfportret met de grijze hoed' toegetakeld.
LEIDERDORP - „Toen ik nog op de middelbare school zat, at ik elke
ochtend pap met stroop. Met die stroop tekende ik figuren in mijn
pap, gefascineerd als ik was door lijnen en vlakken. Op een dag riep
mijn vader opeens: laat staan die pap! Hij bekeek aandachtig de
compositie van stroop en pap en herkende op dat moment de kunste
naar in mij. Nog dezelfde dag heeft hij me voor de academie opgege
ven, maar helaas bleek ik te jong. Het heeft wel drie jaar geduurd
voordat ik er werd toegelaten".
Deze woorden komen uit de mond van Rien van der Nat, de Leider-
dorpse kunstenaar, die er sinds vorig jaar september een galerie op
nahoudt. Zijn 'kunstbedrijf' is gevestigd in de voormalige herberg 'De
Hollandsche Tuyn'. Met de opening ervan heeft Van der Nat een stap
willen zetten naar een wat bloeiender cultureel leven in het dorp.
ANNO 1978, woensdag 26 april
LEIDEN - Gistermorgen werd tijdens een plechtige bijeenkomst door
generaal Lrth de vijftigste hond overgedragen aan het KNGF (Konink
lijke Nederlandse Geleidehond Fonds). Majoor Verseveldt ontving
het Rode Erekoord voor het feit dat hij in een tijdsbestek van veertig
maanden kans heeft gezien om met diverse pelotons vijftig blinde
geleidehonden bij elkaar te sparen. Foto: archief Leidsch Dagblad
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken oj
gironummer 57055 Ln.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA
Haarlem, onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d.(datum van
plaatsing) of door contante betaling aan de balie van het Leidsch Dagblad,
Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
COLOFON
Leidsch Dagblad
op
Directie: B.M. Essenberg, G.P. Arnold
W.MJ. Bouterse (adjunct)
E-mail: directie@damiate.hdc nl
Hoofdredactie: Jan Geert Majoor. Kees van
der Malen, Léon Klein Schiphorst (adjunct)
E-mail: redactie ld@damiate.hdc.nl
HOOFDKANTOOR
Rooseveltstraat 82, Leiden, tel. 071-5 356 356
Postadres: Postbus 54,2300 AB Leiden.
Redactie fax 071-5 356 415
Advertentie fax 071-5 323 508
Familieberichten fax 023-515° 5^7
ADVERTENTIES
071-5 356 300
Sprinters (rubrieksadv072-519 6868
ABONNEESERVICE
071-5128 030
E-mail: abonneeservice@hdc.nl
ABONNEMENTEN
Bij vooruitbetaling (acceptgiro)
p/m €19,60 (alleen aut ine)
p/kw €55,00 p/j €210,60
Abonnees die ons een machtiging verstrekken
tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld ontvangen €0,50 korting
per betaling.
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging. 071-5128 030
ma t/m vr: 18-19.30 uur. za: 10-13 uur
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Zuid BV
c.q. de betreffende auteur.
HDC Uitgeverij Zuid BV. 2003
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Uitgeverij Zuid BV is belast met de
verwerking van gegevens van abonnees van
dit dagblad. Deze gegevens kunnen tevens
worden gebruikt om gerichte informatie over
voordeelaanbiedingen te geven, zowel door
onszelf als door derden Heeft u hier bezwaar
tegen, dan kunt u dat schriftelijk laten weten
aan HDC Uitgeverij Zuid BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 507,2003 PA Haarlem.
De laatste keer dat Jan Duivesteijn (61)
echt de krant haalde - kleine bericht
jes tellen we hier niet mee - was be
paald minder prettig te noemen. De
man die een jaar of achttien de sector
Sport 81 Recreatie bestierde bij de ge
meente werd in 1996 aan de kant ge
schoven. De gemeentelijke dienst Cul
tuur en Educatie was bezig met een
grootscheepse reorganisatie, waarbij
de schotten tussen de verschillende
sectoren, zeg maar afdelinkjes binnen
de grote afdeling die in gemeentelijk
jargon dienst wordt genoemd, moes
ten worden weggehaald. Dat beteken
de het einde van de functie sector-
hoofd en ook het einde van Duives
teijn. Want een ander plekje voor hem
in de nieuwe constellatie was er niet.
Hij vertrok naar De Zijl Bedrijven.
Nu, zeven jaar later en net in de vut,
blikt Duivesteijn nog steeds met ge
mengde gevoelens terug op die roeri
ge periode. „Het is een gesloten
boek", zegt hij. Maar daar bedoelt hij
vooral mee, dat hij niet zo'n trek
heeft om er over te praten. Omdat
het hem nog steeds raakt en omdat
hij de figuur niet is om na te trappen.
„Het zit me wel dwars. Een kans op
verweer, een weerwoord heb ik nooit
gehad. Er is nooit een inhoudelijke
discussie gekomen over mijn vertrek.
Ik dacht dat ze wel een echte reden
zouden geven om me over te plaat
sen. Het is bij een drogreden geble
ven, ik zou geen verandermanager
zijn. Nou, kijk nu eens wat er veran
derd is: helemaal niks! Nu heet het
Sportbedrijf. Maar de cultuur, de
sfeer die er altijd hing bij Sport Re
creatie, is nog altijd hetzelfde. Het
werk en het resultaat ook. De zwem
baden zijn nog altijd schoon, de vel
den nog altijd groen."
Hoe het ook zij, Duivesteijn moest
dus weg. Het leverde eens storm van
protesten op vanuit de sportwereld,
waar ze hem vooral vanwege zijn
openheid en toegankelijkheid de he
mel in prezen.Ach, dat is een beetje
een mythe geworden", zegt hij nu.
„Het wordt wat overdreven. Maar in
z'n algemeenheid was dat wel zo, ja.
Als er iemand binnenkwam om iets
proberen te regelen, stuurde ik hem
niet weg. Ja, soms moest iemand wel
eens een half uurtje wachten als ik
het druk had, maar dat is wat anders.
Wij waren er voor de verenigingen,
voor de sporters. Van hun eigen erva
ringen, daar kun je wat van leren. Dat
is mijn stijl: goed luisteren naar an
dermans argumenten, de boel probe
ren te doorgronden. Vervolgens ging
het er dan om die wensen te toetsen
aan het gemeentelijk beleid. Nou,
dan is er best veel mogelijk hoor."
„Het is wel zo, dat je als ambtenaar
dienend en adviserend bezig bent.
Je draagt het beleid van de wethou
der uit en het beleid van de raad, on
geacht politieke achtergrond. Ik ben
ook geen voorstander van de stille
ambtenaar, eentje die op de achter
grond blijft, zoals je nu hebt. Nee,
een ambtenaar die vertelt wat het
gemeentelijke beleid op dat
kregen." Dat sturende, besturende
element van bepaalde functies heeft
Duivesteijn altijd aangesproken. Ze
ker in combinatie met functies van
groot sociaal belang. Zo kon hij zijn
ei kwijt in de PvdA, maar ook in wo
ningbouwvereniging De Goede Wo
ning waarvan hij in 1981 voorzitter
werd. Later fuseerde deze club met
De Eendracht en de christelijke WBV
Voorschoten tot Zijl en Vliet, waarvan
hij een paar jaar geleden afscheid
nam als voorzitter. „Volkshuisvesting
is enorm belangrijk. Zeker voor men
sen die niet in hun eigen huisvesting
kunnen voorzien. Ik werd voorzitter
van een club die maar één betaalde
kracht had, een huismeester. Het be
stuur deed verder alles zelf. Als cor
poratie hebben we op een gegeven
moment gezegd: We moeten groei
en, we zijn te klein voor een profes
sioneel apparaat'. Ik zat in een club
vol idealisten. Die zelf nog wonin
gen verhuurden.
Maar het was zo
veel werk. Dan
moetje reeël
zijn. Uit-
de dat je toch maar ergens mee in
stemde, al was je ertegen. Je werd ge
dwongen. Maar dat ging maar om
kleine dingen, op hoofdlijnen waren
we het wel met elkaar eens. Het
meest saillant was dat de gemeente
Leiden als een van de eerste de tekor
ten op een rij zette en accep
teerde dat zij een artikel-
12 gemeente werd. De
gemeente stond dan
wel onder curatele,
maar zo heeft
Leiden toch
vele miljoe
nen aan
extra
geld
moment is, daar geef ik de voorkeur
aan. Ambtenaar zijn, dat is heus geen
stap terug als je dat vergelijkt met de
functie van raadslid. Het is niet zo,
dat het dan uit is met je invloed. Als
raadslid heb je ook geen individuele
macht, alleen collectieve macht."
En die 'andere kant' van de gemeen
te, de politiek, die kent Duivesteijn
natuurlijk ook op zijn duimpje. Van
1974 tot 1979 was hij raadslid voor de
PvdA. En hij was ook nog een tijdje
fractievoorzitter. Met veel genoegen.
„Het was een goede, inspirerende
tijd. Toen was er een enorme betrok
kenheid in de fractie, met mannetjes
putters als Roel in 't Veld. Er gebeur
de wat, de betrokkenheid was sowie
so erg breed. Aan de ene kant had je
het Progressief Akkoord, aan de an
dere kant CDA en WD. We stimu
leerden elkaar. Het was een raad die
het beleid ook daadwerkelijk uitzette,
geen besluiteloze raad. De gemeen
teraad bestuurde de stad en ont
plooide initiatieven. Diende mo- i
ties in, amendementen. De raad
hield het college bij de les. In de
trant van: 'zoek dat eens uit en dat
ook'. En dan niet eindeloos door
laten zoeken, hè."
„Tot 1978 was er een links college.
Wij deden echt aan machtspolitiek.
Er waren soms wel verhitte discus
sies, maar het collegeprogramma
werd gewoon uitgevoerd, ondanks
de nipte meerderheid. Dat paste
toen in die tijd. Er was ook sprake
van echte fractie
discipline.
Dat bete-
ken-
eindelijk is het ook gelukt, is de wc 1
ningbouwvereniging gegroeid, is h ji
allemaal professioneler geworden,
de Stevenshof hebben we bijvoor
beeld 293 woningen gebouwd, waje
aardig was. En we hebben in Zuid 1
West nieuwbouw kunnen plegen. 1
Veertien woningen aan de Hoflaar r
bijvoorbeeld. En we hebben goed
kunnen renoveren."
Ook een kwestie van goed luisterei
vindt Duivesteijn. „We renoveerde i>
op een bepaald moment een aant;
flats in de buurt van de Churchill-
laan. We wilden de ook balkonnetj
opknappen. 'Wat hebben we daar 1
nou aan', zeiden de bewoners. 'He^i
zo'n klein balkon, we hebben bijnjl!
geen zon'. Ik dacht: 'Die mensen
hebben hartstikke gelijk'. We hebb
het uit laten zoeken en we konden .1
het betalen, een groter balkon. He c
betekende wel dat ze vier, vijf wek< 1
zonder balkon zouden zitten. Wan
het oude balkon werd er afgezaag< ii
en vervangen door een groter balk
over de hele breedte. Nu zitten ze
lekker in de zon. Kijk, dat is nou|
mooi." n
Mooier in elk geval dan zijn b^.
bij DZB. Hij zegt het met spijt}
„Bij de DZB had ik eigenlijk L
geen specifieke taak. Ja, ik waf
strategisch beleidsmedewerke
Dat is dus naar 2040 kijken. NjJ
de toekomst en naar de ontwij
kelingen. Op zich is dat een aaj
dige functie. Maar dan moet dir
functie ook ingebed zijn in het b
drijf, dan moet er een cultuur voo
zijn. En die was er niet bij DZB. Ik r
had het gevoel dat ik in een vacuüi
werkte. De strengere eisen die er b[!
voorbeeld aan de wsw (wet sociale
werkvoorziening, red.) worden ge-f
steld, hebben op termijn conse-
quenties voor de instroom bij
DZB. En ook voor de detacht
ring. Nou, daar is binnen
DZB nooit een brede dij
cussie over op gang ge)
men. Die verzandde
steeds. 'Dat komt w(
zei men. Psychisch
ik daar best een tik
gekregen."
Maar uitgeblust is hf
nog zeker niet, ook
I zijn arbeidzame leve1
nu ten einde. „Ik wir
zeker nog wat doen. *1
Bestuurservaring hef1
natuurlijk zat De chf
me van besturen is cf
je iets tot stand bren['
waarvan de meeste
mensen vinden dat if
goed gedaan is. De
charme is dat je bij
groot onderhoud go<
luistert naar de argu
menten van de bewt
ners en die honoreei
als dat financieel mi
lijk is. Maar de chan
is ook dat je ongenai
op je donder krijgt al
iets fout doet. Daar li
je voor. Het gaat er 01
dat je inspeelt op de
wensen, op de behoef
ten van mensen."
Jan Duivesteijn: „Een kans op verweer, een weerwoord heb ik nooit gehad." Foto: Henk Bouwman
SCHRIJVENDE LEZERS
Herman Joustra
Een reactie op de ingezonden brief
van het bestuur van de Stichting Kat
wijks Museum onder de kop 'De fei
ten over 'Naakt in het Katwijks Muse
um" in het Leidsch Dagblad van 22
april. In deze brief stelt voorzitter
L.J.W. Schonenberg dat mijn man te
laat was met het inbrengen van zijn
werken. Dit klopt niet. Volgens de
agenda van het museum was het op
donderdagmiddag 10 april nog mo
gelijk om werken in te brengen. Bij
het zien van de schilderijen van me
vrouw Abbas zei beheerder C.van der
Plas zonder omhaal dat mijn man
'deze twee', doelend op de naakten,
weer mee terug kon nemen.
Na een discussie werden de stukken
echter wél ingeschreven, genummerd
en geprijsd. Toen mijn man op zater
dag 12 april in het museum kwam,
waren de bewuste werken echter niet
tentoongesteld. Het werk zonder
naakt stond wat achteraf. Hierop
sprak mijn man beheerder C. van der
Plas aan voor een verklaring. De be
heerder zei dat hij in overleg met me
dewerker de heer Van der Meer had
besloten om de werken met het
naakt niet ten toon te stellen.
Toen mijn man hiernaar informeerde
bij de heer Van der Meer, zei deze dat
hij van niets wist. Vervolgens belde
mijn man met voorzitter Schonen
berg of hij zijn mening over deze
kwestie wilde geven. Schonenberg zei
dat hij in de loop van de middag naar
het museum zou gaan.
Toen mijn man rond 14.00 uur op
nieuw in het museum kwam, was de
heer Schonenberg reeds aanwezig.
De omstreden naakten in het Katwijks Museum. Archieffoto Katwijks Museum
Hij bekeek de werken en zei tegen
mijn man dat hij ze niet aanstootge
vend vond, maar dat hij zijn beheer
der niet kon afvallen. Dit alles in te
genwoordigheid van onder andere
museummedewerker J. Pronk, kun
stenares mevrouw Abbas en de jour
nalist van het Leidsch Dagblad. Mijn
man heeft vervolgens de schilderijen
weggehaald. Tot zover de feiten.
De flauwe verklaring waarmee men
nu komt, is mijns inziens het bestuur
en een man als voorzitter Schonen
berg onwaardig. De botte weigering
van de beheerder heeft ertoe geleid
dat het Katwijks Museum is afgegaan
en dat Katwijk weer eens op de kaart
is gezet als achterlijk dorp, bevolkt
met bekrompen geesten. Een imago
waaraan de gemeente zich al jaren
probeert te ontworstelen.
Tot slot wil ik het bestuur het volgen
de toevoegen: wees fair, kom er voor
uit hoe het werkelijk is gegaan en ver
soepel het innamebeleid, zodat we
weer met recht trots kunnen zijn op
ons prachtige Katwijks Museum.
C.N. Barnhoorn-Zuijderduijn,
Katwijk aan Zee.
Maandag 14 april zaten beide
ondergetekenden in dubio. I'
Gaan we vanavond ons weke- 1
lijks avondje zingen bij het Rijn>
streekkoor, of zullen we ingaan?
op de uitnodiging van de ge- i
meente om eens mee te denkei?
over de komende fusie met Kat>
wijk en Valkenburg? We zijn
nogal actief in het Rijnsburgse
verenigingsleven, lokale radio
enzovoort en willen tenslotte
onze betrokkenheid tonen.
De lust om naar de Voorhof enj
burgemeester Wienen af te rei
zen, werd spontaan de kop in
gedrukt door een bericht in het?
Leidsch Dagblad: 'Geen plek
voor naakt in Katwijks Muse
um'. Kunstenares mevrouw Ab1
bas werd domweg de deur ge
wezen met haar, zoals de foto';
tonen, prachtige schilderijen.
Hoe bekrompen kunnen som
mige mensen denken. Er zullei
ongetwijfeld ook Katwijkers zijl'
die het met ons eens zijn, maai
wij hadden opeens geen zin on
die avond met Wienen te dis
cussiëren. Wat ons betreft expt1
seert mevrouw Abbas binnen-
kort in het gemeentehuis van
Rijnsburg.
Hans en Dick Oudwate1
Rijnsburj
