De dood is gewoon klote'
KUNST CULTUUR
Chili Peppers vlammen als nooit tevoren
Monumentale kleine mensjes Toevalstreffer blijkt voltreffer
Tom McRae: magistraal met hoog kippenvelgehalte
Uitreiking van Leidse
Letterkundeprijzen
STERFSCÈNES
Gruwelijk en onvergetelijk
Wassenaarse
scholiere wint
Westerman, De Coster en Buelens
leiden/anp - Journalist eil
auteur Frank Westerman
krijgt dit jaar de Dr. Wij-
naendts Francken-prijs van
de Maatschappij der Neder
landse Letterkunde in Lei
den. De prijs, waaraan een
bedrag van 2500 euro is ver
bonden, wordt hem uitge
reikt tijdens de jaarvergade
ring van de organisatie op
24 mei.
De oud-correspondent van
NRC/Handelsblad in Mos
kou krijgt de driejaarlijkse
prijs voor zijn werk 'Ingeni
eurs van de ziel', over de
verhoudingen tussen Sovjet
schrijvers en hun weergave
van de werkelijkheid. Zijn
boek is genomineerd voor
de Gouden Uil, die zaterdag
in Gent wordt uitgereikt.
De Kruyskamp-prijs (2500
euro) gaat naar Mare de
Coster voor zijn "Woorden
boek van eufemismen en
politiek correct taalgebruik'.
Ook deze prijs reikt de
maatschappij eens in de
drie jaar uit. Volgens de jury
heeft De Coster met zijn
boek beroepslexicografen
een enorme dienst bewezen
door „in allerlei krochten en
spelonken naar 'mildspraak'
te zoeken en de resultaten
van die zoektocht in al hun
charme voor ons uit te stal
len".
De Lucy B. en C.W. Van der
Hoogtprijs (6000 euro) gaat
naar Geert Buelens voor zijn
poëziebundel 'Het is'. De
aanmoedigingsprijs werd in
1925 ingesteld en wordt
jaarlijks uitgereikt, afwisse
lend voor proza en poëzie.
De jury is gecharmeerd van
wat zij „de autonome poë
zie" van Buelens noemt.
donderdag 20 maart 2oo3
onsterfelijke j
De Boekenweek staat dit jaar in
het teken van Leven en dood in
de letteren. In dat kader kozen
tien redacteuren van deze krant
het boek met de meest aangrij
pende sterfscène. Vandaag Rody
van der Pols over het sterven in
de roman 'Number 9 dream' van
David Mitchell.
Tragisch en treurig, dat zeker.
Maar sterven is ook regelmatig
een bloederige, ja zelfs een gru
welijke aangelegenheid. Zeker in
boeken en films hebben perso
nages de neiging op een nare
manier aan hun einde te ko
men. En - ik weet niet of ik me
nu zorgen moet gaan maken of
niet - het zijn juist dit soort pas
sages die mij langer bijblijven
dan welke aangrijpende
sterfscène ook.
Lange tijd spande 'American
Psycho' van Bret Easton Ellis in
dat opzicht de kroon. In deze
roman ontpopt de Wall Street-
yup Patrick Bateman zich tot
een psychopaat, die zijn avon
den vult met het in mootjes
hakken van vrouwen. Zelden
zijn er momenten geweest
waarop ik zoveel discipline en
wilskracht heb moeten opbren
gen om door te lezen. Niet om
dat het geen fascinerend of goed
geschreven boek is. Integendeel.
Maar omdat de beschrijvingen
van de moordscènes dermate
plastisch zijn dat ze een bijna fy
sieke uitwerking hebben. Blij
vend gevolg is in elk geval dat ik
een onschuldig doe-het-zelfarti-
kel als een spijkerpistool sinds
het lezen van dit boek met an
dere ogen bekijk.
Toch is het niet een passage uit
'American Psycho' die ik heb
uitgekozen. Misschien omdat er
in dit boek zoveel gruwelijkhe
den worden begaan, dat ze zich
in het geheugen tot één grote
orgie van bloed en geweld heb-
Leven en dood
n de letteren
ben vermengd. Daarom is de
'sterfscène' in het boek 'Number
9 dream' ook zo choquerend. In
plaats van het cynisme en de
voortdurende dreiging van
'American Psycho' is de sfeer
van dit boek kalm en poëtisch.
Juist dan slaat het geweld in als
een bom.
'Number 9 dream', in 2001 ge
nomineerd voor de Booker Pri
ze, vertelt het verhaal van Eiji.
Opgegroeid op een idyllisch ei
land voor de kust van Japan, is
hij naar Tokyo afgereisd om zijn
vader te zoeken. De door neon
reclames verlichte metropool
heeft echter weinig goeds in
petto voor deze naïeve platter
landsjongen. Binnen de kortste
keren raakt hij betrokken bij de
smerige zaakjes van de yakuza,
de Japanse maffia.
Gruwelijk hoogtepunt is de scè
ne waarin de zachtaardige, dro
merige Eiji wordt gedwongen
deel te nemen aan een potje
'bowling". De kegels zijn in dit
geval echter vervangen door een
drietal mannen waarmee de
gangsters nog een rekening te
vereffenen hebben. De in
doodsangst schreeuwende
slachtoffers zijn in beton gestort
en slechts hun hoofden steken
boven de 'bowlingbaan' uit.
Over een paar pagina's uitge
smeerd, wordt beschreven hoe
de gangsters een voor een de
'kegels omgooien'. Ook Eiji
moet hieraan deelnemen. 'I
should not be here', denkt hij
nog. Gruwelijk, en daardoor on
vergetelijk.
;en ANP/Robert Vos
ck
ja Schuurman
ton
De hoofdrolspe-
•utn het toneelstuk 'Onze
7 Katja Schuurman, Teun
:iJI oer en Johnny de Mol,
nteerde zich gisteren tij-
nd een persbijeenkomst in
n7 ude Luxor Theater in Rot-
m. Het stuk gaat over drie
col elde jongeren, kinderen
1 x uppen- ouders, in een we-
171 an seks, drugs en rock 'n
eg a Engeland groeide het to-
n<i tuk uit tot een theaterhit.
jeugd' gaat binnenkort in
ro :land in première.
S rard verdrijft
ham van top
e z mg - Hij leek met zijn
Ier De claim' onbedreigd aan
sü [blijven staan in de boe-
en ptien. Maar na vijf weken
n thrillerschrijver John Gris-
de strijd verloren. Nicci
rd, de vrouwelijke helft
et thrillerechtpaar Nicci
h, heeft met haar roman
iderstroom' deze week de
>Q ide positie van Grisham
•nomen. Nieuw in de top-
Vier visies op de dood',
isays over Magere Hein,
kader van de boeken-
:hreven door Boude-
:h, Bert Keizer, Kristien
lerechts en Nico ter Lin-
kenkunde
uleert feest
Het Rijksmuseum voor
aAkunde in Leiden heeft de
lat >van het Iraans/Afghaans
tl aar, komende zondag,
,u t. Iraniërs en Afghanen
tei| op 21 maart hun nieuw-
est: Nauruz, wat eigenlijk
fe Dag of Nieuw Licht be-
In het kader van de vie-
ond voor aanstaande
geen doorlopend pro-
na op de agenda met film,
)n] ezingen en muziek. Het
m m vindt het, met de oor-
at, Irak, ongepast het feest
inlaten gaan.
theater recensie
Susanne Lammers
1 d rstelling: 'Kronkels' door Fred
e 1 auw. Gezien: 19/3, LAKtheater,
te zien aldaar: vanavond.
lan 8000 Kronkels schreef
lui geit. Stukjes, over de klei-
n en het grote leed, over
glaasjes en grote dorst,
ïensen die het geluk ge
el idden, en daarover praat-
tva °f het ging over het mis-
i de tram. Het onnadruk-
daar was Simon Carmig-
1 meester in.
ispeler Fred Delfgaauw
hem 15 jaar na zijn dood
eine hommage. Hij wekt
letypische personages tot
de stamgast, de kaste-
it in hun huwelijk versle-
ïtpaar - en daarvoor ver-
ook een kronkelachtige
de man die elke ochtend
Carmiggelts stukje op kwam ha
len uit het beroemde kronkel-
kopijbusje aan Carmiggelts huis.
Deze P.S. Postuma gaat met
pensioen en Delfgaauw laat
hem zijn conclusies over het le
ven en de wereld trekken. Hij
maakt van hem een verbitterde
kankeraar, maar ook een adore
rende dweper, die in zijn lof op
de schrijver Carmiggelt ver
schrikkelijk doorschiet.
Het idee achter deze kleine
krabbelaar is niet onsympa
thiek, maar het is niet daarvan
dat de voorstelling het moet
hebben. Hij is niet meer dan de
lijm die de Carmiggelt-anecdo-
tes aan elkaar kleeft. De voor
stelling leeft pas op als Delf
gaauw in de weer gaat met de
door Carmiggelt zelf bedachte
figuren. Dan komen de poppen
tot leven en vertaalt hij trefzeker
Carmiggelts typeringen in een
poppengrimas. Hij vangt het
wezen van de kastelein, een
prachtige gedegeneerde nazaat
van Beethoven, met het vertrek
ken van de kop, alsof de man
zijn ogen even dichtknijpt. Hel
derder kan het niet, of het
moesten de twee 'naakte' han
den zijn, die een kibbelend be
jaard paartje in de maneschijn
verbeelden: een onthullend hu
welijksportret dat tederheid
paart aan de scherpte van een
mes.
Maar met de laatste van zijn ka
binet, een nurkse oude kroeglo
per, komt Delfgaauw tot zijn
meest ontroerende creatie. Het
is zo'n vereenzaamde oude
man, maar moeizaam tot een
praatje te bewegen, en Delf
gaauw laat hem opbloeien, ver
tellen over zijn aquarium, waar
hij soms, met de Kerst, een blik
je zalm in laat zakken. Welbe
schouwd het toppunt van triest
heid, maar, net als Carmiggelt,
blijft Delfgaauw zo'n man seri
eus nemen, en daardoor wor
den deze kleine mensjes toch
monumentale figuren.
theater recensie
Wijnand Zeilstra
Voorstelling: 'De diva en de divan' door
Karin Bloemen en Cor Bakker. Gezien:
19/3, Leidse Schouwburg. Nog te zien
aldaar: vanavond.
Het begon eigenlijk als een toe
valstreffer. Bij een project rond
het Nederlandstalige lied zou
Marco Borsato 'Het Dorp' van
Wim Sonneveld zingen. Op het
laatste moment kon dat niet
doorgaan. Karin Bloemen en
Cor Bakker namen het over. En
het maakte meteen indruk. Hun
besluit tot samenwerking in een
avondvullende show was als re
actie hierop snel genomen.
De verwachtingen zijn dan ook
hoog gespannen, want je weet
dat je gaat kijken naar een veel
geprezen voorstelling. En het
blijkt te kloppen: 'De diva en de
divan' is een fantastische one-
woman-show waarin Karin
Bloemen weer eens de veelzij
digheid van haar talent kan to
nen. Op de eerste plaats natuur
lijk die stem, waarmee ze niet
alleen volumineus kan uithalen
of haarscherp imiteren en type
ren maar waarmee ze ook ui
terst zacht en breekbaar een lied
kan neerzetten. Zeker op die
kwetsbare momenten in haar
zang is ze onweerstaanbaar.
Neem bijvoorbeeld 'Wat voorbij
is' op muziek van Marvin Ham-
lisch en in een vertaling van Fri-
so Wiegersma. Als Barbara Strei
sand het origineel 'The Way We
Were' zingt, krijg je kippenvel -
Karin bereikt met haar versie
hetzelfde. Of het schitterende
'One for my baby" dat al door
vele grote namen is vertolkt. Het
is een groot genoegen om het
haar te horen zingen. Stuk voor
stuk hoogwaardig materiaal en
een gelijkwaardige uitvoering.
Het klikt muzikaal perfect tus
sen Karin en Cor, ook als pu
bliek merk je dat meteen. Eens
te meer valt op dat Cor Bakker
tot die benijdenswaardige cate
gorie pianisten behoort die
schijnbaar moeiteloos een zan
geres kunnen begeleiden. Hij
volgt haar op de voet, laat haar
alle vrijheid en blijkt heel goed
te kunnen luisteren en dat direct
in ondersteunende klanken van
akkoorden, loopjes en versierin
gen te kunnen vertalen.
Tegenover al dat fraais op muzi
kaal gebied staat ter afwisseling
de lol. Karin stort zich op gekke
typetjes. Ze parodieert collega's
Tineke Schouten en Brigitte
Kaandorp. En soms laat ze een
iets serieuzere ondertoon door
klinken als het bijvoorbeeld over
bum-out-verschijnselen gaat.
Zelfs de vette grappen van het
gelegenheidsduo De Corini's
zijn in hun amateuristisch ge
doe bedrieglijk echt. Ook Cor
Bakker laat zich hier niet onbe
tuigd. In één woord samenge
vat: een voltreffer, die toevals
treffer van toen.
muziek recensie
Hans Keijzers
Concert: Tom McRae. Gezien:i9/3, Scum, Katwijk.
'Just like Blood' is het tweede album van
de singer songwriter Tom McRae uit En
geland en het net verschenen werkje is er
een om in te lijsten. De man uit Suffolk
daagt het publiek in het Katwijkse Scum
meteen maar uit met wellicht het rustig
ste nummer van de avond. Met "You only
disappear' geeft McRae met adembene
mende zang en lichte pianoaccenten zijn
visitekaartje af en krijgt hij het publiek
onmiddellijk aan zijn voeten.
'Karaoke song' is een stuk drukker en
ademt de grillige, bijna oosterse sfeer van
de Ierse Gavin Friday. Het nummer han
delt over Blair die graag naar de pijpen
danst van de Amerikanen. Even later
geeft Tom nog een verwijzing naar de
oorlog in Irak. „Stel je voor, je zit met je
lief op het strand, en ineens in de verte
zie je een paddestoel aan de horizon. Met
dank aan George Bush", vult de Engels
man cynisch aan. 'Ghost of a shark' is het
subtiele protest.
Het merendeel van de nummers hebben
de sfeer van de songs van Jeff Buckley of
Nick Drake. Verwijzingen zat, maar het
mooie is dat McRae heerlijk op eigen be
nen staat. De man geeft zijn werk heerlij
ke arrangementen mee. Niet alleen het
vertrouwde beeld van een singersongwri-
ter met gitaar, maar daarnaast een pro
minente rol voor de cello voor de juiste
accenten, verstilde pianoklanken en ui
terst subtiel slagwerk die speels de ruim
tes invullen. Daarnaast zingt McRae ook
nog eens de sterren van de hemel, gehol
pen door een lekkere, aanvullende twee
de stem.
Geen volgeplamuurde popsongs bij
McRae. De Engelsman beheerst op een
perfecte manier de kunst van het wegla
ten. Uiterst breekbaar en bijna verstilt
zijn de nummers, met een hoofdrol voor
het geraffineerde 'Overthrown' of het
vroeg in de set gespeelde 'Walking 2 Ha
waii'. Kortom: een magistrale set met een
hoog kippenvelgehalte. Rijp voor het gro
te publiek zou je denken en ondanks dat
McRae beloofde om nog eens terug te
komen naar de kustplaats zal dat wellicht
een hele tour worden, want met het
nieuwe album en zo'n live optreden lijkt
het grote succes niet ver weg.
leiden - Fay Lagerveld uit Was
senaar heeft gistermiddag de fi
nale voor de Leidse regio van de
Nationale Voorleeswedstrijd ge
wonnen. Zij wist met een frag
ment uit het boek 'Het verhaal
van Bobbel' van Joke van Leeu
wen de jury te overtuigen. Die
sprak unaniem haar voorkeur
voor Lagerveld uit.
Elf kandidaten uit Leiden en de
regio bonden gisteren in Socië
teit De Burcht de strijd aan. Eer
der hadden zij al de wedstrijd
op hun eigen schflpl en de loka
le voorronde gewonnen. Fay La
gerveld werd geprezen vanwege
haar duidelijke stem, de mooie
tempowisselingen, de keuze van
het fragment en het gebruik van
lichaamstaal. Ze is leerlinge van
de Nutsschool in Wassenaar en
mag nu de Leidse regio verte
genwoordigen op de provinciale
finale op 12 april in het Leidse
Volkshuis. De winnaar daarvan
wordt namens Zuid-Holland af
gevaardigd naar de landelijke fi
nale op 14 mei in Utrecht.
Als tweede eindigde gisteren Els
Hufen, leerlinge van 't Klank
bord in Leiden. Zij las voor uit
"Volle maan' van Paul van Loon.
De derde plaats was voor Tessa
Steenkamp van de Leidse basis
school De Morskring. Zij had
een van de boeken van Carry
Slee meegenomen.
J1® de roman Ernst Timmer speelt zich af in Duin- en Bollenstreek
ng
erti
aa eo de With
sje
ge^aven/noordwijkerhout
ietr deze maand werd het
ne uitvaartsector als noviteit
k" inteerd: de boekenkast als
pi, Na de dood van de eige-
oai n de kast worden omge-
De planken kunnen wor-
gebruikt als deksel van de
st Zo'n 'grafkast' speelt
ren "ngrijke rol in het nieuw-
Ernst Timmer, dat
Pjitendeels afspeelt in de
Bollenstreek,
ilf moet hij er niet aan
om in een boekenkast te
begraven. „Ik heb de
om met Boudewijn
geB zeggen dat we niet te
p circus van de dood
maken. De dood is ge
lote. Laten we maar in
en er geen idiote
ikast van maken. Ja, een
kaasplanken, dat is mis-
viieen goed idee. Er staan
pi [enoeg in dit huis."
'oordwijkerhout geboren
r bewoont sinds drie jaar
ormalig kaaspakhuis in
Bodegraven. Van de overvloedig
aanwezige kaasplanken heeft hij
plafonds, wanden en keuken
kastjes getimmerd. „Ik hou heel
erg van klussen in huis. Het
heeft net als schrijven iets am
bachtelijks. Ik vind het prettig
om iets moois te scheppen."
Ernst Timmer heeft inmiddels
drie romans en een verhalen
bundel geschapen. Hoewel hij
de dood 'klote' noemt, keert dat
thema wel steeds terug in zijn
werk. „Het houdt me blijkbaar
bezig. De dood is een ongrijp
baar fenomeen. Door erover te
schrijven probeer ik er vat op te
krijgen."
Zijn nieuwste roman 'Zwarte
ogen' past door deze thematiek
goed bij de Boekenweek, die
'Leven en dood in de letteren'
als motto heeft. Timmer be
schrijft het leven van een Co-
lombiaans meisje dat door een
Noordwijkerhoutse bollenboer
wordt geadopteerd. Via haar
oom Jacob, een grafkistenmaker
uit De Zilk, komt ze in contact
met Louis, de zwakbegaafde
zoon van een net overleden pro
fessor. Deze hoogleraar had een
boekenkast laten maken die als
lijkkist kon worden gebruikt.
Door bezwaren van de pastoor
en de uitvaartondernemer
wordt hij er uiteindelijk niet in
begraven.
De weduwe van de professor
wordt uit onvrede met de gang
van zaken zelf uitvaartmakelaar.
Haar zoon Louis vindt vooral
troost bij grafkistenmaker Jacob
Duivenvoorde. Pas na zijn dood
blijkt deze man een pedofiel
was. De geadopteerde Maya
keert terug naai' Colombia, maar
vindt daar haar draai ook niet.
Aan het einde van het boek weet
ze de zeven jaar jongere Louis
eindelijk te veroveren. In de lijk
wagen van zijn moeders bedrijf
bedrijven ze de liefde in de graf
kast. Met fatale gevolgen.
De grafkast ('boekenkist roept
zoveel associaties met Hugo de
Groot op') keert op allerlei mo
menten terug in de roman. Tim
mer kreeg het idee voor dit boek
na het lezen van een krantenbe
richt over twee geliefden in een
Zuid-Amerikaans land die in
een lijkauto in slaap waren ge
vallen, de airconditioning had
den aangezet en door koolmo
noxidevergiftiging om het leven
kwamen. „Het prikkelde mijn
fantasie. Ik heb dit gegeven ge
combineerd met andere ideeën.
Zo wilde ik graag iets schrijven
over een adoptiekind dat zowel
in Nederland als in het land van
herkomst geen wortels heeft.
Een andere wens was om over
pedofilie te schrijven. Zonder
ranzig te worden en zonder alle
vooroordelen te voeden. Ik kom
er door mijn werk weieens mee
in aanraking en daardoor weet
ik dat de situatie niet altijd zo
zwart-wit is als de media willen
doen geloven."
Elk hoofdstuk van 'Zwarte ogen'
is bijna een verhaal op zich. Ze
zouden los van elkaar gelezen
kunnen worden. „Ik wissel ook
van perspectief tussen de drie
hoofdpersonen. Voor de schrij
ver is dat een mooi spel. Je
kruipt steeds in het hoofd van
een ander. In mijn vorige boek
'De stille omgang' beperkte ik
mij tot één hoofdpersoon." Met
die roman wist Timmer in 1999
een nominatie voor de Libris Li
teratuur Prijs in de wacht te sle
pen. De prestigieuze prijs ging
uiteindelijk naar Harry Mulisch
voor zijn boek 'De Procedure'.
Het leverde Ernst Timmer in elk
geval naamsbekendheid op.
„Verder legt het geen druk op
muziek recensie
Louis Du Moulin
Concert: Red Hot Chili Peppers. Gezien:
19/3, Ahoy' Rotterdam. Nog te zien
aldaar: vanavond.
Straks na het optreden als een
speer terug naar Amsterdam.
Niet om te stappen, maar om in
het hotel kastje te kijken. Want
wie weet was de moeder aller
bommen al onderweg naar
Iraakse bodem. Zo, dus met een
bezwaard gemoed, stapten de
Red Hot Chili Peppers gister
avond Ahoy' binnen. Eenmaal
op het podium viel er van der
gelijke bijgedachten echter hele
maal niets te merken: alsof het
eigen leven ervan afhing vlamde
het Amerikaanse rockkwartet
voor de bijna 11.000 fans als zel
den tevoren op Nederlandse bo
dem.
Waar collega en landgenoot
Jackson Browne een etmaal eer
der in de Heineken Music Hall
geregeld fijntjes zijn afschuw
had uitgesproken over zijn oor
logszuchtige president, hulden
de gelijkgestemde 'Peppers' zich
in stilzwijgen. Omdat baas Bush
zich nu eenmaal niets aantrekt
van andere meningen en omdat
de vier 'musketiers van de funk-
metal-crossover' tegenwoordig
liever al hun energie stoppen in
het leveren van muzikale presta
ties. Om die reden vergaten ze
bijvoorbeeld vorige maand hun
twintigjarig bestaan te vieren,
maar groeiden ze met hun laat
ste twee albums ('Califomica-
tion' uit '99 en het vorig jaar ver-
Anthony Kiedis is als zingende kopman minder dominant aanwezig dan voorheen. Foto: ANP/Robert Vos
schenen 'By The Way") wel uit
tot een van 's werelds meest de
gelijke mega-acts.
De scherpe randjes in het Pep-
pers-geluid zijn na de temgkeer
van gitarist John Frusciante vier
jaar geleden veelal weggesne
den. In plaats daarvan grossiert
het ooit zo onstuimige Californi-
sche viertal inmiddels in pak
kende popsongs vol subtilitei
ten. Wat de wildebrassen van
weleer nu vooral lijken te willen
demonstreren is hun toegeno
men vakmanschap. Vandaar zo
maar even een (relatief) inge
wikkelde solo van bassist Flea of
plotseling een knappe uitvoe
ring van Pink Floyd's 'See Emily
Play" door Frusciante in zijn
eentje.
Waarmee ook is gezegd dat An
thony Kiedis als zingende kop
man minder dominant de voor
grond vult. Waren het in het
verleden zijn getatoeëerde spier
bundels die om de haverklap tot
aparte attractie werden verhe
ven, thans zijn het eerder allerlei
technische special effects rond
om de hele band die opvallen.
Echt nodig hebben 'de Peppers'
dergelijke hulpmiddelen overi
gens niet meer, omdat bijna al
het live-aanbod voor de achter
ban gesneden koek blijkt.
me. Ik probeer elke keer op
nieuw mijn mooiste boek te
schrijven. Ik ga er niet vanuit dat
ik nog eens zo'n nominatie
krijg."
Het verhaal in zijn nieuwe boek
heeft hij wederom in de Duin
en Bollenstreek gesitueerd. Hij
kent die regio als zijn broekzak.
„Met de bollen heb ik altijd een
haat-liefdeverhouding gehad.
De bollenvelden zijn afzichtelijk.
In het voorjaar staan er van die
keurige rijen bloemen en daarna
zijn ze tien maanden afgedekt
met plastic en stro. De duinen
zijn daarentegen ongerept. Het
zijn net zusjes. Ze stammen uit
dezelfde grond. De één is zich
zelf gebleven, aan de ander is
heel veel gesleuteld. Die tegen
stelling blijkt steeds het perfecte
decor voor mijn romans."
Ernst Timmer, 'Zwarte ogen',
uitgeverij Bert Bakker, 24,95
euro.
Ernst Timmer: „De dood is een ongrijpbaar fenomeen. Door erover te schrijven probeer ik er vat op te
krijgen." Foto: Henk Bouwman
