KUNST CULTUUR
'Mensen mogen er uithalen wat ze willen' terÏf^cIn e s
Otis Kids mist vaart Terug in de tijd met Bryan Adams
Verbeelding
in het kwadra<
1 -85
1.85
Romeo en Juliette laten iets te wensen over 'Klare taal' van Ronald Brautiga
Lafheid als grootste onde
Jamai verslaat Elton J<
dinsdag l8 MAART 2<
!O03
Mathilde Santing met poëtische nieuwe show in Leidse Schouwburg
Pipo-première
in november
Amsterdam - De familiefilm 'Pi-
po en de p-p-parelridder' gaat
op 20 november in de Neder
landse en Vlaamse bioscopen
in première, met de in Breda
geboren Joep Dorren in de
hoofdrol. De opnames zijn in
middels afgerond. Het script is
geschreven door Wim Meuldijk,
geestelijk vader van de oor
spronkelijke Pipo-boeken, tv-
series en films, en Peter Romer.
In de film, bedoeld voor het he
le gezin, is vastgehouden aan
de karakters uit de vroegere tv-
serie. Van de oude cast is alleen
Rudi Falkenhagen over, die
boef Snuf speelt Andere rollen
worden in de film vertolkt door
o.a. Mariska van Kolck (Mam-
maloe), Karin Bloemen (Tante
Anouschka) en Daan Schuur-
mans (Ridder Didero).
Geen actie tegen
Playboyfoto's
Rotterdam - Het Rotterdamse
college van B en W onderneemt
niets tegen de tentoonstelling
rond Playboyfoto's in de Kunst
hal. De Christenunie/SGP had
het college veizocht de exposi
tie te verbieden om zo 'grenzen
aan te geven op het gebied van
normen en waarden'. De fractie
stoorde zich vooral aan de uit
nodiging voor de tentoonstel
ling, die bestaat uit een uitklap
bare naaktfoto. Het college
vindt de keuze voor exposities
en invitaties een zaak voor de
directeur van de KunsthaL De
expositie 'Playboyfotografie in
Nederland 1983-2003' is van 22
maart tot en met 29 juni te zien.
Eredoctoraat voor
Kees Fens
Amsterdam - De Universiteit
van Amsterdam verleent een
eredoctoraat aan emeritus
hoogleraar moderne Neder
landse letterkunde Kees Fens
(1929). Hij krijgt de titel wegens
zijn literaire kritieken en zijn
grote invloed op de Nederland
se letteren. Het eredoctoraat
wordt op 8 januari 2004 uitge
reikt tijdens de Dies-viering.
door Sandra Put
Amsterdam - 'Je stond op het
duin en schreeuwde. En je hield
niet meer op. De mensen keken.
Maar ik begreep je wel Toen
kwamen de Mannen, ze namen
je mee. En Mamma hield ze niet
tegen. Ik schreeuwde zonder ge
luid. En zag alleen nog jouw ogen
en hoe je naar Me keek. Verraad
vergeet je nooit
Het is één van de vele indruk
wekkende momenten uit de
nieuwe show van Mathilde San
ting. In 'De 9 levens van...' ver
telt de 44-jarige zangeres veel
over haarzelf. Misschien wel
meer dan eigenlijk de bedoeling
was. „Ik vertel veel aan de men
sen die goed luisteren", zegt ze.
„Ik vraag me af of iedereen
doorheeft waar deze show nu
echt over gaat." Santing twijfelt
of ze het zal uitleggen. „Ik wil
geen kaartjes verkopen door
mijn ellende te vertellen. Men
sen moeten komen omdat ze
naar mij willen luisteren. Ze
mogen er zelf uithalen wat ze
willen."
De Amsterdamse zangeres geeft
toe erg blij te zijn 'haar verhaal'
op deze theatrale manier te
kunnen vertellen. Voor de goede
verstaander is snel duidelijk dat
het leven van Santing niet altijd
even makkelijk is geweest. „Net
als iedereen, heb ook ik bepaal
de dingen meegemaakt", zegt ze
op een zachtere toon. „Mijn ei
gen trauma. Het vervelende is
alleen dat ik het mijne ook nog
eens geheim moest houden."
Nog niet zo heel lang geleden is
bij haar pas duidelijk geworden
wat er 37 jaar geleden precies is
gebeurd. „Ik was zeven jaar. We
waren in Canada. Mijn vader
was ziek geworden. Hij werd
opgepikt door een paar mannen
in een auto. Ik heb altijd ge
dacht dat het een ambulance
was, maar het blijkt een politie
wagen te zijn geweest"
Mathilde Santing praat nu ge
makkelijk over wat er toen ge
beurde, terwijl dat moment toch
behoorlijk veel impact op haar
leven heeft gehad. „Mijn vader
was korte tijd psychotisch", legt
ze uit. „Zo'n veertig jaar geleden
was dat een donderslag bij hel
dere hemel. Zeker voor een
meisje van zeven. Pas veel later
In 'De 9 levens van...' behandelt Mathilde Santing verschillende episodes uit haar leven. Foto: Ray Christian
toen mijn broer ook, in een veel
ergere vorm, aan deze ziekte
leeïd, werd voor mij duidelijk dat
er verschillende vormen zijn.
Veertig jaar geleden werd er nog
geen onderscheid gemaakt tus
sen degene die met een mes
zwaaide of de ander die zei dat
je zo'n mooi T-shirtje aanhad."
'Mijn Moeder de heldin, geëerd,
geacht, gelauwerd En ik er
voer haar armen ooit, in troost
om mij geslagen. Alsof zij niet
mijn moeder. Maar slechts een
vreemde was
Het is een ander moment in 'De
9 levens van' en verwijst naar
een recente gebeurtenis. Een
paar maanden terug kreeg haar
moeder een koninklijke onder
scheiding voor haar werk bij Yp
silon, een vereniging voor fami
lieleden van mensen met schi
zofrenie of een psychose. „Die
avond werd me duidelijk wat er
precies was gebeurd. Ik dacht
altijd dat ik alles al wist, maar ei
genlijk begreep ik het verhaal
helemaal niet. Ik bleek toen ik
zeven jaar was niet alleen het
vertrouwen in mijn vader, maar
ook in mijn moeder te hebben
verloren. Ik heb gezien hoe mijn
moeder een truc gebruikte om
mijn vader de politiewagen in te
krijgen. Ze had gedaan of ze met
hem meeging, was als eerste in
de auto gaan zitten. Mijn vader
stapte in, mijn moeder stapte
aan de andere kant snel weer
uit. Ik heb het gezien, maar ik
heb het verdrongen."
Toch is ze niet boos op haar
moeder, eerder zelfs een beetje
trots. „Ze heeft veel goedé din
gen gedaan, zeker bij Ypsilon. Ik
begrijp dat zij haar redenen had
het zo te doen." Wel heeft haar
moeders besluit veel invloed op
haar leven gehad. ,Jk snap nu
waarom ik vrouwen van die ver
velende wezens kan vinden. Ze
kunnen je achter je rug streken
leveren. Ik ben er wantrouwig
door geworden. Achterdochtig.
Tegelijkertijd heeft me dat ook
veel opgeleverd. Als blond zan
geresje in deze wereld was ik ge
waarschuwd."
Mathilde Santing beleeft haar
komende reeks voorstellingen
niet als een soort van therapie.
„Welnee, mijn therapie heb ik al
gehad toen ik 23 jaar was." Dat
het toch een emotioneel proces
is geweest om de juiste Neder
landstalige nummers bij haar
verhaal te zoeken, kan ze niet
ontkennen. „Maar de gedichten
waren moeilijker. Een aantal is
geschreven door mijn regisseuse
Brigitte Odett Ik heb me bij
haar behoorlijk bloot moeten
geven. Ze heeft mijn woorden
als basis genomen." De ander
half uur dat ze op het podium
staat, gebruikt Santing ook ge
dichten van onder anderen Is-
cha Meijer en Bertolt Brecht om
zich te uiten. En daarnaast zingt
ze natuurlijk.
jeugdtheater recensie
Theo de With
Voorstelling: 'Sjemchasai en de eeuwige
reuzen' door Otis Kids. Tekst muziek en
regie: Marco Kalkman. Gezien: 16/3,
Cultureel Centrum, Voorschoten.
Otis Kids is een ambitieuze mu-
sicalgroep. Afgelopen weekein
de presenteerde het gezelschap
zijn achtste musical op rij en
opnieuw betrof het een spik-
splinternieuw product De
Schiedamse musicus Marco
Kalkman is daar verantwoorde
lijk voor. Als artistiek leider
componeert hij steeds een nieu
we musical en studeert die met
de kinderen in.
Kalkman is opgeleid aan het
Rotterdams Conservatorium en
die achtergrond is merkbaar. Hij
legt de nadruk erg op de mu
ziek, terwijl spel en dans toch
minstens zulke belangrijke pij
lers onder een musical zijn. Ook
in 'Sjemchasai en de eeuwige
reuzen' is dat het gevaL Er wordt
niet gedanst en de acteerpresta
ties zijn houterig. Dat is een ge-
miste kans. Kalkman is een be
gaafd componist en dirigent,
maar het zou geen kwaad kun
nen als hij versterking krijgt van
iemand met theaterervaring.
Hij heeft voor deze voorstelling
een oud joods scheppingsver
haal bewerkt Bij het ontstaan
van de zon en de maan ontstaat
er ook leven op aarde. De enge
len in de hemel worden verliefd
op de mooie dochters van de
aarde en dalen af. Ze trouwen
en krijgen kinderen. De onge
hoorzaamheid van de engelen
blijft echter niet ongestraft De
baby's groeien uit tot reuzen,
die alles vertrappen en opeten.
Sjemchasai, de leider van de en
gelen, bedenkt uiteindelijk de
oplossing, waardoor de reuzen
verstenen en daarmee het ge
bergte op de aarde vormen.
De Otis Kids doen hun best,
maar een echte musical wil het
niet worden. De door Gerwin
Smit ontworpen kostuums zijn
prachtig, maar het decor van
bouwsteigers schiet tekort Het
geluid is abominabel. Boven
dien blijft het geheel te statisch.
Het verhaal leent zich er mis
schien niet voor om uit te pak
ken met dynamische choreogra
fie. Maar dan is het gewoon niet
geschikt voor musical.
Het is sowieso voor het jeugdige
publiek een moeilijk te begrij
pen verhaaL Het ontbreekt aan
spanning en kabbelt grotendeels
voort Pas als aan het einde de
reuzen ten tonele worden ge
voerd, gebeurt er echt wat. Maar
ja, dan zitten die reuzen weer
vast in het decor. Misschien is
het voor Otis Kids niet verkeerd
om eens naar een bestaande
musical te grijpen die zijn kwali
teiten al bewezen heeft.
muziek recensie
Hans Beider
Concert Bryan Adams. Gezien: 17/3,
Ahoy'. Rotterdam.
Artiesten als Bryan Adams (43)
moeten wel dolgelukkig zijn met
de populariteit van de jaren '80
en '90 op dit moment. Want die
herontdekking biedt de kans op
een heerlijk avondje zonder al te
veel risico's, zo werd bij de Ca
nadese rocker gisteravond in het
volle Ahoy" al snel duidelijk: na
het openingsnummer 'Here I
am', van zijn meest recente al
bum 'Spirit' dook Bryan Adams
met de hese stem al snel in de
veilige hitarchieven.
Net als bij zijn voorlaatste optre
den in Ahoy" in 1999 bleek
Adams nog steeds te kunnen re
kenen op een trouwe, in leeftijd
zeer uiteenlopende achterban,
die eigenlijk niets liever wilde
dan een feest der herkenning.
Die publieke wens werd dan
ook vervuld met nummers als
'18 Till I Die', 'Summer Of '69'
en uiteraard zijn allergrootste
succes, de zoete ballad
'Everything I Do'.
Met zichtbaar plezier leefde
Adams zich samen met Keith
Scott (bandlid vanaf het eerste
Bryan Adams: duik in de veilige hitarchieven.
Foto: ANP/Ed Oudenaarden
uur) onder meer uit in een un-
plugged-versie van het nummer
'Back to you' en vertolken ze sa
men (bij afwezigheid van Tina
Turner) met gillende gitaren 'It's
Only Love'.
Adams liet zijn meesterwerken
vrijwel allemaal ongewijzigd de
revue passeren. Met perfect ge
voel voor timing gaf hij diverse
gitaarsolo's een kans, ook laste
hij meerdere meezingpauzes
voor het publiek in. Alleen het
eerder door Do succesvol geco
verde 'Heaven' werd door Bryan
Adams flink gerestyled. Dit keer
tot een up-tempo nummer.
Ronduit vervelend was de her
haling van zetten rond de hit
'When You're Gone'.
Op exact dezelfde wijze als tij
dens Adams' vorige concertvisi
te aan het Rotterdamse sportpa
leis plukte hij een meisje uit het
publiek om de zangpartij van
voormalige Spice Girl Mel C
voor haar rekening te laten ne
men. Veel beter geslaagd was de
toegift die Bryan Adams voor
deze tour had uitgedacht. Na
ruim vijf kwartier verliet hij met
zijn band de zaal, om even later
op een veel kleiner podium,
midden in de zaal, terug te ke
ren.
Enthousiast en gedreven zette
Adams 'A Little Less Conversa
tion' van Elvis in. Deze onver
wachte 'comeback' was zonder
meer een slimme zet: tijdens
'She's Only Happy When She's
Dancing" namen zijn meest
alerte (overwegend vrouwelijke)
fans bezit van het mini-podium
om uitbundig met Adams en
band te dansen.
Met de gekozen nummers (o.a.
'De Verzoening', 'Binnen' en
'Inspiratie') behandelt Mathilde
Santing verschillende episodes
uit haar leven. „De vorm en de
inhoud van deze voorstelling
stonden vooraf niet vast", vertelt
ze. „Pas langzamerhand kwam
de vraag naar boven waarom ik
een diva ben geworden. Ben ik
er één en zo ja, waarom? Door
een boek van Connie Palmen
begreep ik het ineens. Je kunt
met de anonimiteit van het the
ater heel intiem zijn en tegelij
kertijd afstandelijk en professio
neel blijven. Die anonimiteit
heb je nodig door de beschadi
ging die je in je jeugd hebt opge
lopen. Palmen beschrijft dat dat
optreedt zodra het vertrouwen
in zowel de vader als de moeder
is verloren."
'De 9 levens van...', Mathilde
Santing, 26 maart in de Leidse
Schouwburg (uitverkocht).
De Boekenweek staat dit jaar in
het teken van Leven en dood in
de letteren. In dat kader kozen
tien redacteuren van deze krant
het boek met de meest aangrij
pende sterfscène. Vandaag Jan
Kuys over het ultieme sterven in
de romanDe meester en Margari
ta van Michaïl Boelgakov.
Een paar dagen na de terecht
stelling buigt Pontius Pilatus, de
vijfde procurator van Judaea die
graag met hegemoon wordt
aangesproken, zich over het
perkament van Mattheus de Le
viet. Daar ziet hij de woorden,
die hem doen huiveren: '...de
grootste zonde... lafheid...'
Waarvan hij verlost dacht te zijn,
blijft hem achtervolgen. De ge
kwelde Romeinse voorman
heeft in de tijdsspanne van een
dag en een nacht zijn zelfrespect
vergooid en een nog grotere he
kel aan dat vervloekte jodenland
gekregen, dan hij al had. Ge
plaagd door een schele half-
hoofdspijn heeft hij, conform de
geldende regels, het lot moeten
bezegelen van de volksophitser
Jesjoea, bijgenaamd Ha-Notsri.
Een filosoof, gezegend met een
snelle tong, in wie hij niet het
geringste kwaad heeft kunnen
ontdekken. Pilatus wil het
doodsvonnis van het joodse
rechtsorgaan niet bekrachtigen.
Verbanning van de geestelijk
niet helemaal sporende man
lijkt hem een betere oplossing.
De geschiedenis moet echter
haar loop hebben. Ha-Notsri
heeft nog meer gezegd. En wel
dat macht een vorm van tegen
de mensen gericht geweld is.
Zo'n directe belediging van de
Romeinse keizer Tiberius kan
Pilatus zich niet laten w
len. Hij bekrachtigt het
vonnis, maar hoopt dat
ditionele gebruik bij de
om met Pasen een misd
vrij te laten in dit geval 1
biedt Hogepriester Kaj;
vraagt echter invrijheit
van de moordenaar Bar
Nog diezelfde dag volgt
me sterfscène uit de we
ra tuur: de dood van Ch
aan het kruis op de Schi
Golgotha. In zijn boek!
ter en Margarita heeft
sche schrijver Michaïl
het lijdensverhaal opgei
als een ironische romai
roman, over de duivel
kou terroriseert. Het is
heid van de Romeinse
Pilatus die in deze
van het kruisigingvei
dood van Christus lei
kov legt Jesjoea niet
als laatste woord het
gemoon' in de mond.
De hegemoon heeft
aanval van zwaarmr
wanneer een van zijn n
kort na de kruisiging v
komt doen van de tere
ling. 'Predikte hij nogw
Pilatus weten. 'Nee hef
hij was niet erg welbi
deze gelegenheid. Hij
maar dat hij lafheid alsf
de ergste menselijke 0
beschouwde'.
jeugdtheater recensie
Paulien Koopmans
Voorstelling-. "Luchtacrobaat', doorCees
Brandt. Regie: Leopold Witte. Gezien:
16/3 (première), LAKtheater, Leiden.
'Luchtacrobaat' is een magische
voorstelling vol verlangen. Som
mige mensen hebben werkelijk
alles over voor het vervullen van
hun wens. Circusartieste Gré die
samen met haar man Alberto
een acrobatennummer aan de
trapeze deed, ruilt met een een-
dagsvliegje van lichaam om één
dag als vanouds te kunnen vlie
gen in de nok van de circustent.
Het thema deze voorstelling van
Cees Brandt is ronduit zielig.
Gré heeft een plastic heup en
last van astma. Daardoor strom
pelt ze door het leven en hoest
zich een ongeluk. Die heup is de
schuld van Alberto. Want op
een dag heeft hij Gré tijdens hun
act laten vallen, omdat ze een
astma-aanval kreeg en bijna in
zijn gezicht hoestte. En hij vindt
niets zo vies als geraakt worden
door een kloddertje spuug. Dus
sloeg hij zijn handen voor zijn
gezicht, in plaats van ze uit te
strekken naar Gré. Sindsdien
weigert Gré het beroemde acro
batennummer nog te doen en is
Alberto kwaad weg gegaan om
zijn eigen circus te beginnen.
Tot nu toe bracht
meer dan 25 pi
voor volwassenen en
deren en kleuters,
monsters' en 'Zachtji
voorstellingen prikke
beelding, maar in de
realistische 'Luchtacrc
beurt dat in het kwadi.
Het begint al bij het
het podium staat een i
Het publiek in het LAI
tegelijk het circuspu
tent, die bestaat uit ee i
jectie, kan met two
worden afgebroken. E
verschijnt een landsch s
bij worden tekeningen
tische filmopnamen
geschoven. Het resulta j
reert veel actie en dyra
als de beelden van de l e
de, getekende auto D
oerhollandse land
rijdt. Door dit soort
lijkt het alsof je in a
bent beland.
Het vervreemdende ef
versterkt doordat Co
alle rollen voor zijn
neemt. Soms is Gré ea
jectie en soms is ze
soort spelletjes met
lijkheid, maken
luchtacrobaat' een
voorstelling, al besta;
vaar dat het jongere p
spoor bijster raakt. I
de voorstelling, hoe v
ook, tegelijk ongrijpba
vervolg van voorpagina
Amsterdam - De cd-winkels
worden vandaag platgelopen
om de eerste single van Jamai.
Eén keer eerder in de geschiede
nis was het zo'n gekkenhuis in
de cd-winkels. Dat was voor
'Candle in the wind' van Elton
John. Hij bracht de single uit ter
nagedachtenis aan Lady DL
Maar wat verkoop b( j
Elton John, in Nederl
schaduw van Jamai.
Jamai kan de derde
vaderlandse hitge
worden, die met zijla
plaat van niets op nu 1
binnenkomt Starmak0
I think I love you, 200B
col Harum (A whiter
pale, 1967) gingen henL
theater recensie
Maarten Baanders
Voorstelling: 'Romeo 'n Julliette, a
1 Caribian Xperienz' door Cosmic Theater.
Gezien: 15/3 Leidse Schouwburg.
Romeo en Juliette zullen nooit
gelukkig worden. Al in de Ro
meinse tijd werd het verhaal van
hun tragische liefde verteld.
Toen waren het de vaders die
hun veto uitspraken over hun
relatie. Later, in de versie van
Shakespeare, stonden familieve
tes in het zestiende-eeuwse Ita
lië hun liefde in de weg. In Bem-
steins West Side Story" waren
ruzies tussen twee jeugdbendes
in Amerika de oorzaak van hun
ongeluk. Cosmic Theater ver
plaatst het liefdespaar naar Ne
derland anno nu, waar de aan
wezigheid van verschillende
ethnische en culturele groepen
tot spanningen leidt. Romeo
komt uit een Creools Surinaams
gezin, Juliette is van Antilliaanse
afkomst.
De sfeer begint gemoedelijk. Het
is carnaval. Maar als Romeo en
Juliette elkaar leuk vinden, staat
de hele boel op zijn kop. Juliet-
tes moeder wil een succesvolle
blanke jongen voor haar doch
ter. En in Romeo's kringen
denkt men dat Juliette alleen
maar op een avontuurtje met
hem uit is. Cosmic Theater geeft
de verhoudingen in het etnisch
gevarieerde leven in Amsterdam
ldeurrijkweer.
De hartstochten zijn groot, niet
alleen tussen Romeo en Juliette,
maar ook onder de mensen om
hen heen, die zich flink druk
maken om hun groepscultuur.
Humor ontbreekt niet. Juliettes
moeder pleit zo gepassioneerd
voor een huwelijk tussen haar
dochter en Ariel, dat ze zelf ver
liefd op hem lijkt. Romeo en Ju
liette leven duidelijk in onze tijd
en cultuur. Was hun omgang in
vroegere versies nog kuis, nu
gaan ze al gauw met elkaar naar
bed, hoeveel verontwaardiging
ze daarmee ook oproepen.
De uitbundige stijl van 'Romeo
'n Juliette' sluit aan op het Ca-
raïbische temperament. Alles
spat eruit, maar juist dit maakt
het drama vlak. Dit komt door
de nadrukkelijke, onechte ma
nier van acteren. Ook het mora
lisme waarmee verwoord wordt
hoe erg het is dat twee bevol
kingsgroepen elkaar haten, past
eigenlijk niet in het moderne
westerse theater. De extraverte,
musical- en rapachtige stijl wor
telt in de etnische groepen
waarom het in deze productie
draait.
De deelnemers voelen zich er
helemaal in thuis en gooien al
hun energie erin. Iemand met
een westerse achtergrond moet
een flinke stap zetten om in de
ze sfeer mee te kunnen gaan. De
massale dansscène aan het be
gin wekt veel verwachtingen, die
helaas niet waar worden ge
maakt.
muziek recensie
Lidy van der Spek
Concert: Ronald Brautigam, piano. Gehoord: 16/3,
Stadsgehoorzaal, Leiden.
Het lijkt een try-out voor Ronald Brautigam.
Dit recital op een 'gewone' vleugel, waar re
gelmatig bladmuziek op de standaard staat
Dat betekent dat Brautigam zich nog niet
helemaal zeker van zijn zaak voelt. So what1
Hij kan blind varen op zijn grote vakman
schap, al blijft het spontaan creatieve een
enkele keer iets achter op zijn fenomenale
techniek.
De sfeer die Robert Schumann in Waldsze—
nen' oproept, doet sterk denken aan zijn iets
meer bekende 'Kinderszenen'. Brautigams
'Eintritt' krijgt datzelfde dromerig verstilde
als 'Traumerei' waar 'Kinderszenen' mee
begint.
De twee Jagdliedjes worden extravert, uit
bundig gespeeld en tintelfris is het 'Freund-
liches Landschaft'. De "Vogel als Prophet'
kwinkeleert, fladdert en vliegt weg op een
teder harpachtig akkoord. Het zijn stuk voor
stuk kleine sfeertekeningen.
De eerste Barcarolle van Gabriel Fauré heeft
de rechtopstaande partituur nodig om de
boot veilig de haven in te laveren. Hoe kun
dig en kunstig deze barcarolle ook wordt ge
speeld, met een sterke melodielijn in de lin
kerhand, met kabbelend en klaterend water,
tot stroomversnellingen toe, toch klinkt er
nog geen superieure, heel eigen visie in
door.
Die visie is wél onmiddellijk aanwezig in de
tweede Barcarolle. Brautigam speelt nu heel
ontspannen, inventief, in ongeke 1
nuances.
In één ademtocht verbindt Brauti
harmonisch aan de Berceuse va
wiegt ons teder, maar niet in sl
zorgt Chopins Barcarolle voor,
tochtelijk meeslepend, maar met
logeerde precisie wordt vertolkt11
trouwd terrein komt Brautigam Bl
vens Sonate nr 15 in D. Het is a
geliefde fortepiano hoort 'tokkelei
In schitterende neerwaartse rof 1
telkens weer die sterke pink na
hoge noot. De nerveuze fladdei
Scherzo worden na de stevige
over het hele toetsenbord steeds
voller. Transparante staccato regf
gaan hand in hand met reusachl'
buien. Wellicht door zijn pianof
grond speelt Brautigam op de E
rassend klare taal.
