Edwin De Verongelijkte
De kater na het
sprookjeshuwelijk
De Roy van Zuydewijn altijd een
bravou re-man netje geweest
Zijn afgebroken opleiding aan een middelbare school
stond een studie aan een privé-universiteit niet in de
weg. Hij promoveerde zelfs aan de gerenommeerde
universiteit van Oxford en trouwde uiteindelijk een
vrouw van koninklijke afkomst, een prinses. Het leven
leek Edwin Karei Willem de Roy van Zuydewijn toe te
lachen, tótdat de koninklijke familie hem ais
ongewenste vreemdeling beschouwde.
door Hans Leber
ZATERDAG
8 MAART
2003
ER
BIJ
at verongelijkte. In de
interviews druipt het er-
vanaf. Ik herken dat."
De toenmalige begeleider bij de Am-
sterdamsche Hockey Bandy Club
weet zich de knaap nog te herinne
ren: „Je moest hem nogal eens corri
geren, ook al was hij niet veel ouder
dan 10 jaar. Hij voelde zich snel mis
kend." Net als de meeste anderen
uit De Roy van Zuydewijns omge
ving wil de begeleider niet met zijn
naam in de krant. Uit een mengeling
van gêne, omdat achter iemands rug
lelijke dingen beweren niet chique
is, én onbehagen: „Ik roep niet graag
de toom van die jongen over me af."
Opgroeiend in een van de betere
wijken van Amsterdam-Zuid, Bui-
tenveldert, gaat Edwin de Roy van
Zuydewijn naar het Amsterdams Ly
ceum. Toenmalig conrector Groot
hof ziet hem voor zich als een kleine
jongen, zo'n 14 jaar oud. „Ik ver
baasde me over zijn lengte op de fo
to's in de kranten, hij lijkt nu wel
zo'n twee meter. Misschien heeft hij
een groeistuip gehad."
Groothof herinnert zich de familie
De Roy van Zuydewijn als zeer nette,
beschaafde mensen. Groothof weet
dat Edwin de school niet afmaakte,
maar niet waarheen hij vervolgens
ging-
Minstens één leerling vond het ver
trek van Edwin niet erg. „Hij was een
plaag voor me. Geniepig, arrogant
en gluiperig. Het is vervelend dat ik
het zo moet zeggen, maar ik kan er
niets anders van maken. Toen ik de
publicaties van de afgelopen weken
las dacht ik: volgens mij is hij hele
maal hetzelfde gebleven."
De Roy van Zuydewijn was 14 jaar
oud toen ze samen in de klas zaten.
„Ik heb er nachtmerries van gehad.
Hij treiterde en zat me voortdurend
in de weg. Edwin was een braller en
deed stoer, vooral om flink indruk
op de meisjes te maken. Natuurlijk
doet bijna elke jongen van die leef
tijd dat, maar hij dacht dat 'ie vooral
andere jongens belachelijk moest
maken. Hij kon ongelooflijk liegen.
Zodra hij ter verantwoording werd
geroepen door leraren, of door rec
tor Krijn, kon hij met een stalen ge
zicht een heel andere versie van het
gebeuren oplepelen. En eerlijk ge
zegd, dat beeld zie ik nu weer een
beetje terugkomen. Edwin de Roy
van Zuydewijn was een ettertje. Wij
schoten met propjes, Edwin met
krammetjes."
Druktemaker
Een andere oud-schoolgenoot is
milder: „Ach, Edwin. Een beetje een
druktemaker, maar verder wel oké.
Soms een grote mond, af en toe wat
te luidruchtig, maar welke jongen
van die leeftijd is dat niet? Ik zou
zeggen: een normaal joch."
Het gezin De Roy van Zuydewijn
werd tijdens Edwins middelbare-
schoolperiode getroffen door het
noodlot. Vader Leo overleed in 1978
op 52-jarige leeftijd, Edwin was toen
12 jaar. Zijn vader had een advoca
tenkantoor in de hoofdstad. In het
gezin onder leiding van moeder,
Wijnanda Eleonore van Gulden
(1932, Nederlands-Indië) werd Ed
win de oudste man. Dat heeft voor
jongens op die leeftijd nogal eens
gevolgen, en zal ook voor Edwin
vroegtijdig een mannenrol hebben
betekend.
Vader De Roy van Zuydewijn liet zijn
gezin niet onbemiddeld achter, blijkt
uit Edwins verdere leven. Zo was er
het jaarlijkse zomeruitje naar het
hockeykamp Vierhouten op de Velu-
we, dat zelfs in de betere hoc-
keykringen faam geniet als prijzig
uitje. En ook Edwins studie kostte
veel geld.
De jonge De Roy van Zuydewijn ver
koos een opleiding aan de Leidse
Webster University, die geheel uit ei
gen zak moest worden betaald. „Ve
le duizenden euro's", laat een huidi
ge docent weten. Voor dat geld krijgt
de student een intensieve begelei
ding in kleine klassen.
Tijdens zijn Leidse studie wordt Ed
win lid van het Amsterdam Studen
ten Corps (ASC). Opmerkelijk, maar
een mogelijke verklaring ligt 'm in
een snerende opmerking van een lid
van het Leidse studentencorps Mi
nerva: „In Amsterdam kan je zeggen
'ik studeer aan de Webster Universi
ty'. Weten ze daar veel. Bij ons in
Leiden was je een piepeltje. Bij de
Webster kan je afstuderen met een
scriptie onder de titel 'Hoe word ik
skileraar?', zeiden we altijd." De
Webster heeft overigens een depen
dance in Amsterdam.
Mondje klaar
Een medelid van het Amsterdamse
studentencorps heeft weinig prettige
herinneringen aan De Roy van Zuy
dewijn. Ooit schoffeerde die hem bij
binnenkomst in een café. „Hij heeft
een grove omgangsvorm. Ik was met
een meisje dat ik net had ontmoet.
Ze wist niet wat ze hoorde. We zijn
maar weggegaan. Hij heeft er overi
gens later wel excuses voor aangebo
den."
Edwin heeft altijd zijn mondje klaar,
zeker na het nuttigen van alcohol,
valt links en rechts te horen. Een kok
in het Amsterdamse restaurant
Stoop liet eerder al weten dat Edwin
daar 'Elvis' wordt genoemd vanwege
zijn voorkeur voor de muziek van
The King. En nee, Elvis was 'zeker
niet op zijn mondje gevallen', vol
gens de kok. „Hij voert graag het
woord, spreekt luid en duidelijk, is
ontwikkeld en zelfverzekerd."
Edwins gedrag klinkt vaak door in de
commentaren. Ook bij de hockey
club hadden ze er in latere jaren last
van, zoals een oude clubgenoot ver
telt: „Hij had een grote mond, zoop
veel en viel dan de meisjes lastig. We
mochten elkaar niet, dus ik meed
hem."
Tijdens zijn studententijd viel zijn
hang naar adel al op. Zijn zelfverze
kerdheid en hautaine gedrag leidden
ertoe dat een medelid van het ASC
hem nog steeds 'een blaaskaak met
een zelfgehaakte familievlag' noemt.
De familievlag, maar dan van fa-
briekslinnen, wapperde tijdens de
bruiloft van Edwin en Margarita bo
ven hun kasteel - waar anders woont
een prinses? - in Auch. De Roy van
Zuydewijn is gesteld op het familie
wapen. Hij deed al eens pogingen
een door hem veronderstelde adellij
ke stand van zijn familie erkend te
krijgen, maar de daarvoor verant
woordelijke afdeling van de Hoge
Raad wilde er niets van weten. Tegen
het blad Vorsten zei De Roy van
Zuydewijn dat hij het niet zo belang
rijk vond. „Ik kom uit een familie
waarin men zich niet laat voorstaan
op afkomst, maar op wat men pres
teert."
Toch wachtte hij niet lang met het
gebruiken van de (in sommige krin
gen) aansprekende 'koninklijke' ach
ternaam van zijn vrouw. In het regis
ter van de Kamer van Koophandel
laat hij zich in 2001, als directeur-ei
genaar van het bedrijf Fincentives
parmantig noteren als 'Edwin Karei
Willem de Roy van Zuydewijn-de
Bourbon de Parme'. Over dit bedrijf
wordt inmiddels beweerd dat het
om windhandel ging; niemand zag
ooit een klant, laat staan dat een
klant wegbleef door een koninklijke
lastercampagne, zoals Edwin be
weert.
Buddy
Voor wat tegenwicht aan de negatie
ve kwalificaties is de familie De Roy
van Zuydewijn niet beschikbaar.
Achter de telefoon worden vragen
gedecideerd afgehouden: „Dit heb
ben we in de familie zo afgespro
ken." Alleen een oom van Edwin,
J.M. de Roy van Zuydewijn, laat we
ten de zaak 'heel vervelend' te vin
den. De man wacht met angst en be
ven de feuilletons met het paar af.
„Het is verschrikkelijk als zoiets in je
familie gebeurt. We lezen alleen
maar negatieve zaken over Edwin,
terwijl die jongen ook een andere
kant heeft. Hij heeft jarenlang vrij
willigerswerk met invaliden gedaan.
Iedereen heeft wel een smetje, maar
zoveel vuiligheid als over Edwin
wordt geschreven, klopt ook niet.
Dat is voor ons als familie niet leuk.
Edwin heeft zich nooit voor baron
uitgegeven, zoals de media beweren.
Kijk, die jongen heeft vroeg zijn va
der verloren, dat laat geen enkele
knaap onberoerd."
De Roy van Zuydewijn heeft zich in
gezet voor het lot van aidsslachtof-
fers, heet het. Als buddy zou hij een
aidspatiënt hebben begeleid, be
paald geen sinecure gezien de ernst
van deze ziekte. Bij de stichting die
de Buddy-inzet in Amsterdam coör
dineert, is hij echter een onbekende.
„Maar dat kan heel goed, want de
gegevens van voor 1996 hebben we
vernietigd volgens de privacyregle
menten. Dus over die periode kun
nen we niets nakijken."
De Roy van Zuydewijn bewoonde
voor hij naar Frankrijk vertrok een
huurappartement aan de Keizers
gracht in Amsterdam. Medebewo
ners van het complex doen er het
zwijgen toe, maar één bewoonster
kan niet laten een hint te geven: „Ik
kan de houding van de koninklijke
familie goed begrijpen." Een onder
buurvrouw die nog contact met het
stel heeft, laat zich daarentegen po
sitief over hem uit: „Die jongen is
recht door zee, ik kan me niet voor
stellen dat hij onbetrouwbaar is, zo
als wordt beweerd."
De bewoners van het
Zuid-Franse stadje
Gimont, aan de voet van
de Pyreneeën kijken niet
op van het feit dat
Margarita de Bourbon de
Parme en haar
echtgenoot Edwin de Roy
van Zuydewijn in
opspraak zijn geraakt. Bij
hen hadden de twee al
niet zo'n goede naam.
door Bob van Huët
In het Zuid-Franse stadje Gimont is de reputatie van de bewoners van Chateau du Bartas rond
uit slecht. Foto: GPD/Phil Nijhuis
Gemeenteraadslid én kapster Sylvie Varin had
haar ideeën over de klasse in Nederlandse hof
kringen al wat eerder bijgesteld. Of je nou de nicht
bent van koningin Beatrix of niet, afspraken zijn
afspraken.
Sylvie was degene die op een onmogelijk uur had
zorg gedragen voor de coiffure van de prinses op
de dag van haar huwelijkln september 2001. Maar
Sylvie behoorde ook tot degenen die liefst zeven
maanden moesten wachten voordat de rekenin
gen eindelijk werden betaald. In haar geval 380
euro.
Nog steeds is Sylvie Varin geïrriteerd over het
voorval. Temeer daar de hoge klanten haar uit
dank voor de noodhulp van alles toezegden, maar
weinig beloften nakwamen. Nog steeds wacht ze
op de foto's die werden gemaakt op het nabijgele
gen kasteel Bartas, ofwel huize de Roy van Zuyde-
wijn-de Bourbon de Parme. Want haar bijzondere
knipbeurt van de prinses werd vastgelegd door
een fotograaf. Een prachtig aandenken werd de
vlotte kapster beloofd. Maar niets hoorde ze.
Evenzo werd de uitnodiging om nog eens langs te
komen, uit dank voor alle inspanningen die ze
zich voor het bruidspaar had getroost, domweg
vergeten.
Menig ondernemer in Gimont en de nabij gelegen
stad Auch, waar het paar trouwde in de kathe
draal, zat met een kater na het sprookjeshuwelijk.
'Deze prinsen betalen niet met robijnen aan hun
vingers', schreef de lokale krant La Dépêche du
Midi al over de late betalingen van verleende dien
sten. „Het wierp inderdaad een smet op een
prachtig evenement", zegt verslaggever Jean-Mi-
chel Dussol. „Voor zover ik weet is alles nu be
taald, maar de reputatie van de bewoners van
Chateau du Bartas is ronduit slecht."
Zoals veel tegenzat in de wereld van Margarita en
Edwin, zo ook de voorbereiding van hun huwelijk.
Ze trouwden de dag na de grootste ramp die de
streek ooit trof. Want in het nabije Toulouse ont
plofte een fabriek, ongeveer op dezelfde manier
als de vuurwerkfabriek in Enschede.
Onmiddellijk na die rampzalige ontploffing werd
het vliegverkeer op Toulouse gestaakt. Margarita's
vaste kapster, die uit Nederland zou invliegen, kon
met-landen. Om half twaalf 's avonds raadpleegde
het aanstaande paar de 'gouden gids' en werd Syl
vie Varin gebeld. Of ze de volgende ochtend om
zes uur ten kastele kon komen kappen. Een hele
eer, dacht de jonge coiffeuse, voor wie de betaling
op dat moment op de tweede plaats kwam. Mar
garita ontving haar allerhartelijkst en was tevreden
over de coupe.
Maar toen bleef het lang stil. Gênant stil, aldus
Varin. Totdat Thierry Duchemin, de lokale wijn
verkoper die voor 6400 euro het schip in dreigde te
gaan, de krant inseinde over de blauwbloedige
wanbetalers.Als hij dat niet had gedaan, hadden
we ons geld waarschijnlijk nog niet gekregen",
zegt Varin terwijl ze een niet-koninklijke Want on
der handen neemt.
Toen Margarita zich na zeven maanden alsnog
meldde met de centen liep de prinses over van ex
cuses. Er werden misverstanden en slordigheden
aangevoerd: een ander zou de rekening hebben
betaald, tenminste zo dacht Margarita. Het kran
tenartikel waarin de vuile was werd buiten gehan
gen, had haar pijn gedaan.
Sylvie Varin: „Ik heb de prinses toen wel even de
waarheid gezegd, want zo ben ik, prinses of niet."
De kapster-politicus wees Margarita de Bourbon
de Parme erop dat met name nieuwkomers zich
dienen te gedragen volgens de mores van de Gas-
cogne-streek. ,Als je hier nieuw bent, dan houd je
je koest en zorg je niet dat je in opspraak raakt",
klonk het van tussen de krulspelden.
Er wonen hier veel Nederlanders en die gedragen
zich goed. Ik heb Nederlandse vrienden; die von
den dit gedrag allemaal onaanvaardbaar."
Prinses Margarita heeft ze daarna nooit meer mo
gen knippen.
Edwin de Roy van Zuydewijn, die samen met zijn vrouw Margarita verwikkeld is in een hoogoplopende familievete, valt volgens diverse ingewijden op door zijn
dominante, hautaine gedrag. Archieffoto: ANP/Robert Vos
