KUNST CULTUUR
'Wij kiezen alleen de krenten uit de pap'
Collectie Kunstuitleen: variatie en kwaliteit
Bijzonder miniatuurtje
aan het Plantsoen
R7
Bas de Sax
ondanks
gebreken toch
een feestje
Mayumana: adrenalinerijk
louwspel zonder adempauze
ra voorstelling
baretiers
Wegens grote belang-
is er op zondag 30
rt extra try-out van de jubi-
iproductie van 25 jaar
Cabaret Festival in de
se Schouwburg. Het is voor
erst dat zo'n grote groep
retiers met elkaar een the-
vond maakt. Erik van
winkel, Lebbis en Jansen,
ré Manuel, Kees Torn, De
ende Maagden, Sanne
s de Vries, Najib Amhali,
»nt Bijlo, Verreck Pleijs-
ivier Guzman en vele an-
ex-winnaars verlenen hun
•werking. De voorstelling
a deze laatste opwarm-
d exclusief in Theater Car-
t/m 6 april) te zien zijn.
'prisot
«rieden
us/afp - In een ziekenhuis
ichy is de Franse schrijver
istien Japrisot deze week op
prige leeftijd overleden. Dat
fzijn uitgever laten weten,
een aantal van zijn romans,
onder 'L'été meurtrier' en
mal partis' schreef hij ook
cript voor de verfilming,
met de Prix Interallié be
nde boek 'Un long diman-
le fian^ailles' wordt voor
cherm bewerkt door Jean-
e Jeunet, die ook verant-
delijk was voor de succes
film 'Le fabuleux destin
,aipélie Poulain'. Japrisot
op 4 juli 1931 geboren in
-leille.
lectie De
rerd geveild
ia3u/anp - Het college van
O emeester en wethouders
Jreda laat een deel van de
ctie van museum De Bey-
nsfeilen bij Christie's. Dat
het museum laten weten,
.baat om zevenhonderd
e'ten van Nederlandse kun-
Lljars, die deels de voorraad
aakten van de kunstuit-
De Artotheek (kunstuit-
van Breda werd in no-
>er vorig jaar gesloten. De
werden overgenomen
een andere organisatie,
die nam de werken die de
heek van De Beyerd ge
lote, niet over.
Ie Khmer op
:ival Cannes
irdam/anp - De film 'S21,
oordmachine van de Rode
er' van Rithy Panh kan niet
leningsfilm worden van
jfde Amnesty Internatio-
mfestival in Amsterdam
it en met 23 maart). De
s uitverkoren om mee te
in op het Filmfestival van
es en daar komen alleen
ières voor in aanmerking,
isty betreurt het wel dat
en andere openingsfilm
uitzoeken, maar gunt
de selectie in Cannes van
Het is een van de beste
mentaires van het afgelo-
aar, aldus een woordvoer-
Ier Blanker
#mt afscheid
rdam/anp - De Rotter-
e dichter/zanger Peter
;er (63) neemt op 30 maart
n veertigjarige carrière af-
d van het publiek. De
die bij het grote publiek
ld werd met zijn hit 'Het is
ijk bescheiden te blijven',
zelf voor een bescheiden
eid met een matineevoor-
ïg in het Rotterdamse Bi-
ïeektheater.
id
zaterdag 8 MAART 2003
beeldende kunst recensie
Bernadette van der Goes
Expositie: 'Mixture', presentatie van werken uit de
kunstuitleencollectie. Te zien: t/m 16/3, wo t/m za 12-17 uur, zo
12-16 uur, Centrum Beeldende Kunst, Hooglandsekerkgracht
19-21, Leiden.
Het is te vroeg om nu al afscheid te nemen, maar
toch heeft de tentoonstelling met werken uit de
kunstuitleen bij het Leidse Centrum Beeldende
Kunst iets weg van een zwanenzang. Onlangs be
sloot het college van burgemeester en wethou
ders de kunstuitleen op termijn te sluiten. Dat is
jammer, want waar kun je meer ontspannen van
een kunstwerk genieten dan in je eigen huis?
Kunst moet onder de mensen zijn. Iedereen die
in zijn woonkamer een schilderij, prent, sculp
tuur of andere uiting van beeldende kunst heeft
staan of hangen, weet hoe bijzonder het is om
zoiets dagelijks om je heen te hebben en er echt
mee te leven. Als het kunstwerk voldoende kwali
teit heeft, raak je er nooit op uitgekeken. Vaak ga
je er in de loop der tijd zelfs steeds meer in zien.
Dat stelt ook eisen aan de collectie van een
kunstuitleen. Die moet kwaliteit hebben, maar
ook geschikt zijn voor verschillende smaken en
interieurs. Niet iedereen houdt bijvoorbeeld van
abstracte kunst, en wie klein behuisd is, zal niet
snel kiezen voor een groot olieverfschilderij. Zo'n
collectie moet dus genoeg variatie bieden. Zoals
de expositie laat zien, is dat bij het CBK uitste
kend gelukt. Door middel van zeventig werken
van een groot aantal verschillende kunstenaars
wordt een dwarsdoorsnede getoond van wat het
CBK zoal in huis heeft.
Direct bij de ingang valt meteen het grote land
schap in zwart en wit van John Sikking op. We
zien rotsen, water en een oever uit het schilderij
opdoemen. Tenminste, als we willen dan kunnen
we dat in de vlekken en lijnen herkennen. Want-
de afgebeelde vormen zijn zo vaag gehouden dat
je er eigenlijk alle kanten mee op kunt. Andere
werken zijn veel minder vatbaar voor verschillen
de interpretaties. Grappig zijn twee zwarte schil
derijtjes van Wim Kok met de portretten van de
stripfiguren Katrien Duck en Tante Sidonia, die
in dikke slierten zwarte verf als een reliëf op het
doek zijn aangebracht.
Een ets van Thom Vink sluit op dit moment wel
erg goed aan bij de actualiteit. 'Zielige dieren',
noemde hij zijn afbeelding van twee herten met
gasmaskers op. Heel bijzonder is het minimalisti
sche wandobject van Thom Geraedts, waarvan
de heldere eenvoud nog meer opvalt doordat het
naast een kleurrijk landschap van de gebroeders
Donker hangt. Ook het schilderij van Christie van
der Haak, er schuin tegenover, vormt een sterk
contrast met de stilte die het werk van Geraedts
uitstraalt. In heldere, vrolijke kleuren schilderde
Van der Haak een compositie van bladeren en
decoratieve patronen.
Pas na enige tijd begint op te vallen dat dit geen
abstract schilderij is, maar dat in de wirwar van
vlakjes van alles is te herkennen. We zien bijvoor
beeld een vrouw die zich naar iets toe buigt dat
op een dier lijkt. Het is typisch een schilderij dat
hoe vaker en langer je ernaar kijkt steeds meer
van zijn inhoud prijsgeeft. Wie dat thuis in alle
rust wil ontdekken, kan het nu nog lenen. Want
voorlopig gaat de kunstuitleen gewoon door. Tij
dens de tentoonstelling kunnen alle kunstwerken
alvast gereserveerd worden.
Vijftien girls maken pret in Leidse Stadsgehoorzaal
door Sandra Put
leiden - Vijftien dames op tour
nee door Nederland. Dat moet
een vrolijke boel worden. Mis
schien daarom de naam 'Girls
wanna have fun'. Dat het gezellig
wordt, is voor twee van de mei
den - Lies Schilp en Manuela
Kemp - al zo goed als zeker. „Wij
kiezen alleen de krenten uit de
pap, daarom is het altijd een
feestje."
„Misschien dat er dit keer iets
meer lijn inzit." De donkerhari
ge Lies Schilp (Herman Broods
Bombita's en Gruppo Sportivo)
en de blonde Manuela Kemp
(Vrienden van Amstel, eigen
band en televisiepresentatrice)
kijken elkaar aan en barsten in
lachen uit. „Voor zover dat mo
gelijk is", proest de laatste.
Volgende week zaterdag staan
de vijftien dames in de Stadsge
hoorzaal in Leiden met 'Girls
wanna have fun'. Lies Schilp en
Manuela Kemp zijn samen al
goed voor een hoop 'fun'. Ze la
chen uitbundig, ze praten veel
en helpen elkaar met opmaken,
want ze moeten wel netjes op
de foto. Samen gaan ze naar het
toilet, ze tutten en babbelen er
vrolijk op los: 'Doe jij je jas aan?
Ik vind de mijne zo'n vodje.' Het
mag duidelijk zijn, het tweetal
komt over als dikke vriendinnen
die gezamenlijk voor een enor
me drukte zorgen. Stel je met
dat gegeven eens vijftien van dit
soort girls in één ruimte voor,
want dat is bij 'Girls wanna have
fun' realiteit.
„Oh, maar dat gaat heel goed",
weet Lies Schilp als oprichtster
van de band. „Het is misschien
soms wat onoverzichtelijk, maar
uiteindelijk gaat het meestal
goed." Sprake van vrouwelijke
haat en nijd is er volgens Manu
ela Kemp zeker niet. „We doen
in het dagelijks leven allemaal
ons eigen ding en eens in de zo
veel tijd komen we bij elkaar.
Dan is het alleen maar lol, een
feestje. Als we het niet leuk had
den, zouden we het ook niet
doen. Nee, afgunst kennen we
niet."
'Girls wanna have fun' werd ge
boren in 1990, in Den Haag, in
eerste instantie als gelegen
heidsband. „Ik kende genoeg
solozangeressen doordat ik in
de muziekscene zat", verklaart
Schilp hoe ze aan de 'juiste mei
den' kwam. „Monique en Su-
Lies Schilp en Manuela Kemp: „Als we het niet leuk hadden, zouden we het ook niet doen. Nee, afgunst kennen we niet." Foto: GPD/George Verberne
zanne Klemann van Loïs Lane
deden mee, en natuurlijk de an
dere twee Bombita's, Inge Bont
hond en Robbie Schmitz. En
Mieke Stemerdink van De Gi-
gantjes en Frédérique Spigt zei
den direct ja. We waren in eerste
instantie met z'n negenen."
De zangeressen traden op in
Het Paard. „We oefenden 's
middags en we zongen 's
avonds. Meer deden we er niet
aan. We werden begeleid door
de huisband van Het Paard on
der leiding van Hugo Schneij-
der."
De groep groeide en wisselde in
samenstelling. Het aantal optre
dens bleef beperkt.
Na vijf jaar Het Paard werd
'Girls wanna have fun' gevraagd
om op te treden in Nighttown in
Rotterdam tijdens Internationa
le Vrouwendag. Lies Schilp ver
telt dat haar toen werd verzocht
om ook vrouwelijke begeleiding
mee ie nemen. „Ik zat inmiddels
al in Amsterdam en via Herman
Brood wist ik wel een aantal
vrouwelijke muzikanten te rege
len."
'Girls wanna have fun' is nooit
echt officieel opgericht. In totaal
horen er nu zestien dames bij
de band (de harde kem-girl
Mieke Stemerdink doet niet mee
aan de nieuwe theatertour, om
dat ze over twee weken is uitge
rekend). „En eigenlijk zijn we
met nog meer", aldus Schilp.
„Mylene de la Haye hoort er bij
voorbeeld ook bij. Alleen niet of
ficieel. Ze is onze vervangster."
Traden de girls vroeger slechts
één keer per jaar op in Het
Paard, tegenwoordig hebben ze
het een stuk drukker. „We halen
alleen maar de krenten uit de
pap. Daardoor is het ook altijd
een feestje. Zo is het theaterpro
gramma waarmee we nu gaan
toeren ook een krent. Anderhalf
jaar geleden hebben we alle
maal onze agenda's moeten
trekken om te kijken wanneer
het ons uit zou komen."
Het resultaat: achttien optre
dens verspreid over twee maan
den door heel het land. Daarna
is het over en uit, want dingen
die leuk zijn moet je niet te vaak
doen, luidt het girlsmotto.
Het theater is een heel andere
ambiance dan de dames ge
wend zijn. „We hebben nu een
arrangeur", vertelt Schilp, die
aangeeft dat deze absoluut no
dig is. „We kunnen nu koortjes
zingen", klinkt het opgetogen
uit de mond van Manuela
Kemp. „Dat lukte eerst niet zo
best. Iedereen koos gewoon de
partij die het beste bij haar stem
paste. En dan deden we maar
gewoon wat."
üi het theaterprogramma zin
gen alle girls twee liedjes, verder
zijn ze er voor de achtergrond
en koortjes. „Ik ga iets uit 'The
Sound of Music' doen", verklapt
Manuela Kemp. „Wat we zingen
zijn allemaal covers, zoals we al
tijd al hebben gedaan. Het zijn
wel voornamelijk' liedjes uit on
ze optredens van de afgelopen
jaren."
Maar met die heuse arrangeur
erbij, zal die de spontaniteit van
de meiden niet geweld aan
doen? Die gedachte wordt door
het tweetal onmiddellijk tegen
gesproken. „Oh nee, dat is niet
zo", reageert Schilp. „Twintig
procent van de show is van de
arrangeur. De overige tachtig
procent is van ons, de girls. Wat
die tachtig procent inhoudt? De
lol die we altijd al met elkaar
hebben gehad en waar we ons
succes aan te danken hebben."
'Girls wanna have fun', zater
dag 15 maart, Stadsgehoorzaal
Leiden.
muziek recensie
Susanne Lammers
Voorstelling: Bas de Sax door
Filmorkest Max Tak. Regie: George
van Houts. Muzikale leiding: Leonard
van Goudoever. Gezien: 7/3,
Schouwburg, Leiden.
Het is een grap die altijd
werkt. Eerst heel ingewikkeld
twee zware kisten naar hun
plek sjouwen, en dan een
keertje fluiten, waarop de
volgende tien kisten gewoon
zelf naar de hun toegewezen
plek rollen. Uit die kisten
komt het Filmorkest Max
Tak, dat de laatste voorstel
ling uit het Mozart-festivalle-
tje voor zijn rekening zal ne
men. Een voorstelling over
een pas ontdekt bassaxo
foonconcert van Mozart,
waarin vooral veel kwijt is.
De instrumenten om te be
ginnen, zodat het orkest eerst
als koortje moet optreden. En
als de instrumenten een voor
een teruggevonden en uitge
deeld zijn blijkt de solist nog
steeds zoek. Maar veel erger
is, dat de draad van het ver
haal ook geregeld zoek is. Dat
is voor een voorstelling voor
'iedereen vanaf 6 jaar' dode
lijk. Bas de Sax gaat over
wachten en de tijd opvullen,
en dat is eigenlijk teveel ge
vraagd van het jonge publiek.
Bas de Sax is een voorstelling
die met oneindig veel liefde
voor muziek en details is ge
maakt, maar de grote greep
ontbreekt. De vragen over
wat er nou eigenlijk gebeurt
op het podium en op het in
genieuze projectiescherm
gonzen letterlijk door de zaal.
Die ruis hindert de tocht
door de muziekgeschiedenis
die het orkest maakt. Laat
staan dat de grapjes aanko
men, zoals het spelen van
oude muziek op nieuwe in
strumenten. De apotheose is
dan natuurlijk de bassaxo
foon die stukken uit Mozarts
Zauberflöte speelt, pardon,
het bassaxofoonconcert in Es
Dur, opus 622a.
Toch is Bas de Sax, ondanks
dat niet onaanzienlijke ge
brek, een sympathieke voor
stelling. Vooral omdat het or
kest zo prachtig scherp en to
the point speelt. Op hun
mooist zijn ze natuurlijk bij
het begeleiden van de anima
tiefilmpjes, hun core business.
Het eerste filmpje wordt zo
een geestige demonstratie
van muzikale termen, zoals
scherzando en diminuendo,
het tweede een weemoedig
filosofisch verhaaltje over een
meisje dat haar vader kwijt
raakt. Maar ook een tango
van Piazzolla spelen ze strak
en vurig, swingend en wrin
gend, zoals het klinken moet.
En verder is het natuurlijk al
tijd een belevenis een zeld
zaamheid als de bassaxofoon
in het echt te horen, dat gro
te, schorre instrument, een
broertje van de misthoorn,
maar met een onbeschrijflij
ke, onhandige charme. En als
die dan ook nog een duetje
aangaat met een wendbare
klarinet, die vloeibaar honing
blaast, dan wordt het toch
nog, een beetje, feest.
theater recensie
Jeroen de Valk
telling Mayumana. Gezien: 5/3,
rix Theater, Utrecht. Nog te zien
t/m 30 maart.
demonstratie ritmisch
leuteren. Een worstelpar-
leven en dood met een
:onservenblik. Een krank-
;e persiflage op John Tra
discodans. Een tapdans
ösforescerende zwemvlie-
Een elegante tangodans
en gft-bak. Dit alles maakt
lit van de show Mayuma-
die woensdag in het
htse Beatrix Theater in
ire ging.
esultaat is een razendsnel
nteerd, supergediscipli-
schouwspel zonder
pauze. Iedere beweging
ooit met militaire precisie
Qgestudeerd, maar wordt
quasi-laconiek en vol-
vanzelfsprekend uitge-
tjpalsof de artiesten er toe-
tóch zijn en daarom maar
ets geks doen.
blijven zulke scherp
ede, adrenalinerijke op-
igen beperkt tot een cir
cusact van tien minuten. Mayu
mana duurt echter anderhalf
uur non-stop, en je vraagt je
dan ook af waar de tien spelers
- vijf gespierde jongens en vijf
adembenemend gelijnde meis
jes - hun concentratie en uit
houdingsvermogen vandaan
halen. Geen wonder dat de
show- en groepsnaam is afge
leid van de Hebreeuwse term
'mayumanut', die 'vaardigheid'
betekent.
Pas na drie lange toegiften liet
het publiek - met hees gebrulde
stemmen en kapot geklapte
handen - het ensemble vertrek
ken. Voorwaar een hoopvol be
gin van een engagement in het
Beatrix Theater dat vier weken
gaat duren.
Mayumana is een combinatie
van acrobatiek, pantomime,
dans, zang, clownerie en vooral
veel percussie. Want er wordt
wat af getrommeld in dit pro
gramma, en dan vooral op alles
behalve trommels. Op groene
gft-bakken, dijbenen, wangen,
de vloer, olijfolieblikken en
meer. Spatgelijk geklets, gebonk
en geroffel. Al dit gettommel
fungeert als rode draad in deze
show vol absurdistische humor.
Het ensemble werd zeven jaar
terug opgericht in Israël door
Een combinatie van acrobatiek, pantomime, dans, zang, clownerie en vooral veel percussie. Dat is Mayu
mana. Foto:ANP/Juan Vrijdag
percussioniste Eylon Nuphar
en diepzeeduiker Boaz Berman.
Het groeide uit tot een instituut
met een eigen theater in Jaffa,
een eigen school in Tel Aviv en
twéé gelijknamige gezelschap
pen die tegelijk over de aard
kloot trekken, teneinde alle im
presario's tevreden te stellen.
Bij iedere auditie komen dui
zenden kandidaten opdagen.
De in Utrecht gestationeerde
bezetting omvat een marathon
loper, een kampioen Thais bok
sen, enkele balletdanseressen
en percussionisten en een aero
bicskampioene.
Hoofdzakelijk joodse artiesten
vooralsnog, hoewel de oprich
ters/coördinators Nuphar
Berman het ensemble gaarne
uitgebreid zien met Arabieren.
Die lijken echter moeilijk be
reikbaar te zijn. De taal kan
daarbij nooit een onoverkome
lijk probleem vormen, want
woorden spelen geen rol van
betekenis in deze percussie
pantomime. Toch mooi, hoe
dan ook, dat uit zo'n verdeelde,
verscheurde natie zo'n een
drachtige, universele show is
voortgekomen.
Theater Recensie
Wijnand Zeilstra
Voorstelling: Kwelling 1 2 van
Hermans Heijermans/ Tjeerd Bischoff.
Spel: Sheila Lever, Barbara Gozens en
Leo Hogenboom Regie. Ad van
Kempen. Gezien: 7/3, Plantsoen 45.
Aldaar nog te zien t/m/ 4 april (behalve
zon-en maandagen)
Echter dan echt kan het decor
niet zijn. De huiskamer als
plaats van handeling is over
dag gewoon de huiskamer
van een gezin aan het Plant
soen. Is Avonds worden aan
de ene kant stoelen geplaatst,
terwijl het andere deel als po
dium in gebruik wordt geno
men. We gaan dus als het wa
re met zijn allen schouwburg
je spelen. Theaterbezoek
schuurt hier ogenschijnlijk
dicht aan tegen op visite
gaan. Maar de theaterwetten
gelden onverkort: daar de
spelers, hier het publiek.
Met 'Kwelling 1 2' is het
eerste huiskamerproject van
de Stichting Plantsoentheater
van start gegaan. Een leuk ini
tiatief, omdat het niet alle da
gen voorkomt. Leuk ook, om
dat het stuk zich er erg goed
voor leent. Maar of het voor
herhaling vatbaar is, valt nog
te bezien.
Een blinde man wordt door
zijn vrouw verzorgd. Zij be
kent gevoelens van jaloezie
gehad te hebben die de man
aanvankelijk als onterecht af
doet. Dat blijkt echter wel de
gelijk waar te zijn, als de
vriendin in kwestie op bezoek
komt. De man verraadt zijn
heftige gevoelens voor deze
vriendin - in het bijzijn van
zijn echtgenote, wier aanwe
zigheid hij door zijn blindheid
niet heeft opgemerkt. De
vrouw des huizes trekt haar
conclusies en vertrekt. Zou
het nieuwe paar gelukkig wor
den?. Dat is de vraag die res
teert, als - bij wijze van spre
ken - het doek valt.
Wat positief opvalt, is de een
heid van het circa drie kwar
tier durende stuk waaraan
twee zeer verschillende schrij
vers hebben geschreven. Het
eerste deel is van de inmid
dels klassieke Herman Heijer
mans, het tweede van de jon
ge Tjeerd Bischoff. Het oogt
eigentijds en door slechts één
man geschreven. De voort
gang van de dialoog is ^®lko-
men logisch van opzet en
maakt ook een eigentijdse in
druk. Het spel is plezierig tot
the point en past precies in
dit opmerkelijke theatermini
atuurtje.
Stuk, spel en ambiance vallen
dan ook ditmaal mooi samen.
Het is de vraag, of dat ook nog
een volgende keer lukt. Zou
het een toevalstreffer kunnen
zijn?! Een 'echte' huiskamer
legt immers toch grote beper
kingen op. En als er al sprake
zou zijn van theatrale meer
waarde daarvan, dan werkt
dat hooguit maar één keer.
Het risico bestaat dus dat de
beperkende randvoorwaar
den de repertoirekeus te sterk
gaan beïnvloeden. Misschien
blijkt uiteindelijk een Plant
soentheatergroep levensvat
baarder dan een Plantsoen
theater.
