Sonja Henie, een spijkerharde ijsprinses
SPORT
Clubliefde
195
LINKS
BUITEN
Wellicht uitkoop
aandelen Lafeber
Amsterdam - Als golfspeler
Maarten Lafeber dit jaar net
zo'n goed jaar heeft als in 2002,
worden zijn' aandelen hoogst
waarschijnlijk uitgekocht. Voor
elk aandeel van 100 gulden is
de uitbetaling 180 gulden. Dat
is opgebouwd met 5 gulden per
jaar plus 50 procent van de in
leg. De uitkoop gaat door als
Lafeber dit jaar in golfwedstrij-
den 465.000 euro of meer ver
dient. Dat was zijn totaal aan
prijzengeld in 2002. In dit nog
maar amper begonnen seizoen
staat de teller op 123.000 euro.
In 1998 gaf Gilissen Bankiers
7500 preferente aandelen van
100 gulden uit. Zij waren in en
kele dagen uitverkocht. De
750.000 gulden inkomsten
maakten een profdebuut van
vijf jaar van Maarten Lafeber
mogelijk.
Hondenvanger
kan aan de slag
athene - De stad Athene moet
bij de Olympische Spelen in
2004 vrij van vieze straathon
den zijn. Om die reden wordt in
de buurt van de Griekse hoofd
stad een reusachtige kennel ge
bouwd voor de opvang van on
geveer duizend zwerfhonden.
Het idee om alle honden die de
stad bezoedelen af te maken, is
door het organisatiecomité van
de Spelen verworpen. Mede uit
angst voor protesten van die
renbeschermers. In de kennel
krijgen de honden medische
hehandeling, worden ze gevac
cineerd en indien nodig gesteri
liseerd.
Berlusconi wil
meer penalty's
rome - AC Milan-voorzitter en
Italiaans premier Silvio Berlus
coni wil meer wissels en straf -
schoppenseries in het voetbal.
,,Ik zou willen dat gelijke spelen
beslist worden door een straf-
schoppenserie. Wanneer een
wedstrijd op tv beslist wordt
door penalty's gaat het publiek
uit z'n dak", aldus Berlusconi,
wiens familie het mediabedrijf
Mediaset runt.
Beste golf ster gaat
de uitdaging aan
fort worth - De beste
golfspeelster van de wereld gaat
de uitdaging aan van een offici
ële wedstrijd tegen de beste
mannelijke professionals. De
Zweedse Annika Sorenstam
(32) neemt in mei deel aan The
Colonial in Fort Worth, Texas,
een wedstrijd van de Ameri
kaanse tour met een prijzen
geld van vijf miljoen euro. The
Colonial bevoordeelt techni
sche spelers boven de mannen
die enorme afstanden slaan, de
zogenoemde longhitters. So
renstam moet spelen van de
zelfde afslagplaatsen als de
mannen wil zij aanspraak kun
nen maken op een officiële uit
slag met bijbehorend prijzen
geld. Normaal zijn de afstanden
tussen tee en hole voor vrou
wen korter.
maandag 17 februari
Ze zorgde voor een ware revolutie in het kunst
rijden, heerste in haar tak van sport als nie
mand voor haar en niemand na haar heeft gedaan
en werd later als filmster en ijsrevuester steenrijk.
De Noorse Sonja Henie (1912-1969) werd door
haar ouders al van jongs af aan zorgvuldig naar de
top geleid. Pa Henie, een oud-wereldkampioen
wielrennen, had er als schatrijke bonthandelaar
ook de middelen voor. Als 12-jarige nam Sonja al
deel aan de Winterspelen en werd daar laatste. In
1927 veroverde ze de eerste van tien wereldtitels
op rij, daarbij kwamen nog drie olympische kam
pioenschappen. Maar ze deed meer. Tot haar
komst was kunstrijden voor vrouwen niet meer
dan wat elegant gezwier geweest Zij liet de zoom
van haar rok zo ver oprukken dat er ook gespron
gen kon worden, al bleven het altijd enkele axels
en rittbergers. En ze was de eerste die haar kür op
muziek bracht. Jarenlang bleef ze amateur, maar
als papa Henie dat woord uitsprak glimlachten de
sportjournalisten en keken de directeuren van ijs
paleizen tamelijk zuur. Ze toucheerde heel aardige
onkostenvergoedingen.
In 1937 werd ze dan eindelijk prof en trok naar
Amerika Ze werd meteen de ster in een ijsshow
die groot opzien baarde. Maar haar ambities reik
ten veel verder. Ze wilde filmster worden en niet
zo maar eentje die een stukje schaatste, maar een
echte diva Ze bleek het zakentalent van haar in
middels overleden vader te hebben geërfd en on
derhandelde bikkelhard over een contract met de
tsaar van Hollywood, Darryl F. Zanuck van Twen
tieth Century Fox. En kreeg in alles haar zin. Haar
eerste film, Once in a million (Nederlandse titel:
'Een meisje uit duizenden'), was een daverend
kassucces. Haar tweede, Thin Ice, deed er niet
voor onder.
Eind 1937 bleek ze de best betaalde filmster van
heel Hollywood. Zo ging het jaren door. Ze speel
de in films en schaatste in ijsshows die ze zelf ont
wierp. Miljoenen dollars streek ze emiee op. Het
publiek zag een lieftallige ijsprinses die voor be
toverend spektakel zorgde, achter de schermen
was ze een egocentrische kenau die haar naaste
medewerkers schoffeerde op een manier die vaak
alle perken te buiten ging.
In haar vaderland Noorwegen, in 1940 bezet door
de Duitsers, verloor ze alle sympathie toen be
kend werd dat ze geweigerd had een financiële
bijdrage te geven aan wat werd genoemd 'Klein
Noorwegen', een kamp in Amerika waar Noorse
vliegers werden getraind om later hun land te hel
pen bevrijden. Ver voor de oorlog had ze trou
wens al misnoegen opgewekt door de al te amica
le manier waarop ze met Hitier en andere nazi
kopstukken was omgegaan. Later gaf ze toch een
bijdrage aan Klein Noorwegen, maar dat kon de
verbittering bij haar landgenoten niet meer onge
daan maken. Tussen Sonja en de Noren zou het
nooit meer echt boteren.
Ze amoureusde wat af binnen en buiten de ijs-
show en trouwde twee keer de verkeerde man: de
een was een hinderlijke bemoeial, de ander zoop
te veel. Zelf raakte ze trouwens ook (on) behoorlijk
aan de drank na de Tweede Wereldoorlog. Ze
bleef zakelijk, organisatorisch en sportief het ui
terste van zichzelf eisen, maar kon dat niet langer
meer aan. Ze werd zo mogelijk nog onaangena
mer in de omgang. Bezeten was ze van geld en ju
welen.
Haar derde huwelijk met de Noorse reder Niels
Onstadt bracht een beetje rust in haar leven. Hij
opende haar ogen voor moderne kunst en met
dezelfde bezetenheid als voor het schaatsen be
gon ze die te verzamelen. Ze schonk aan Oslo een
museum waarin ze haar verzameling onder
bracht. In 1969 werd bij haar leukemie geconsta
teerd. Onstadt kende de ware aard van haar ziek
te, voor haar werd die verborgen gehouden. Ze
overleed, nog maar 57 jaar oud, in een vliegtuig
dat van Parijs naar Oslo op weg was.
Bij haar dood bleek haar vermogen 47 miljoen
dollar te bedragen.
Ruud Paauw
Dit is de tweeënvijftigste aflevering van een serie over de
geschiedenis van de sport
Sonja Henie, een ijsprinses met onaangename kan
ten. Archieffoto
SPORT IN BEELD
Tiger Woods pauzeert op de vierde hole. La Jolla, Californië. Februari 2003.
Foto: AFP/Mike Nelson
Zijn grote liefde voor de voetbalclub Norwich
City heeft de Engelsman Neil Bradley na ne
gen jaar zijn huwelijk gekost. (Berichtje uit deze
krant, eind vorig jaar.)
Een gestrand huwelijk, vervelend, maar het kan
erger. Veel erger. Norwich verloor in het voor het
huwelijksgeluk van de Bradley's fatale weekeinde
met 0-3 van Cheltenham Town. Je vraagt je even
af wat de heer Bradley somberder zal hebben ge
stemd, de echtelijke breuk of de verloren wed
strijd. Maar het antwoord dringt zich al op. Ver
liezen, van Chél-tén-hdm!Zie daar maar eens
overheen te komen.
Ergens in Rotterdam loopteen man met John de
Wolf. nog met lang haar, op zijn rug geëtst - De
Wolfis al naar de kapper geweest
en nu maar hopen voor die man
dat John niet over een paar jaar ook
nog trainer van Ajax wordt - maar
in Engeland gaan ze nog net 'n
stapje verder in hun verering. Dron
ken van geluk gaf een Liverpool-fan
in mei 1965 zijn op de dag van het
kampioenschap van de 'Reds'gebo
ren kind aan bij de burgerlijke
stand en gaf haar 0) de namen mee
van de spelers van het kampioens
elftal, plus reserves.
We gaan het hebben over clubliefde.
Vorige week zondag speelde het
Manchester City van de Groninger
Gerard Wiekens tegen het Manches
ter United van de Brabander Ruud van Nistel-
rooy.
Van Nistelrooy opende de score voor UnitedWie
kens deed niet mee.
U moet weten dat een City-fan een United-fan
méér haat dan een Ajacied een Feyenoorder en
andersom. Andersom is het zo dat een United-fan
behalve haat vooral mededogen voelt voor een
City-fan en dat zit de City's weer dwars, dat me
dedogen, zeg maar gerust medelijden. Zo lang het
geld regeert zal City namelijk altijd in de scha
duw staan van United. Altijd? Bijna altijd, ja.
Maar soms dus niet.
Het kleine City had de eerste derby al gewonnen
en de return eindigde zondag in 1-1 en ook al
wordt het grote United weer nr. 1 in Engeland,
dan nog is City dit seizoen dus de kampioen van
Manchester.
Dit deed mij denken aan Denis Law en die taxi
chauffeur, over clubliefde gesproken.
De Schot Law werd groot als Busby-babe en won
in 1968 met Manchester United de Europa Cup.
In het midden van de jaren '70 bouwde hij af bij
de club waar hij het Engelse deel van zijn loop
baan begon: City.
Als City-speler, in zijn laatste contractjaar, kreeg
hij in de laatste minuut van zijn carrière een niet
te missen kans om een 2-2 stand om te buigen in
een 3-2 zege. De tegenstander. United! Het betrof
geen benefietwedstrijd, maar een gewoon compe
titieduel. Law scoorde, uit respect voor 'zijn' (City-
jsupporters en United, dat daardoor verloor, de
gradeerde. Dit (de degradatie van 'zijn' United)
greep Law zo aan dat hij met be
traande ogen en zonder het eind
signaal af te wachten het veld ver
lieten nadien nooit meereen bal
aanraakte.
De taxichauffeur die ik bedoel, een
City-fan, vond zijn vrouw na een
nachtdienst in bed met Andy Cole
en Dwight Yorke, toentertijd het
spitsenduo van United. Hij vroeg
echtscheiding aan en verklaarde
onder ede dat hij zijn echtgenote
het overspel graag zou hebben ver
geven als zij het bij twee, desnoods
drie, City-spelers had gehouden.
Ddt is clubliefde.
Neil Bradley woonde in Kent en
maakte daarom óm de zaterdag een trip van 280
kilometer om Norwich City 'thuis' te zien spelen.
Maakte zijn vrouw geen punt van.
De slaapkamer van de Bradleys was geel/groen
geschilderd, overeenkomstig de clubkleuren van
Norwich. Mevrouw Bradley vond het best. De zo
mervakanties bracht het stel door aan de kust, in
Norwich. Hij bezocht trainingen, zij strand en
winkelcentrum.
Allemaal okay. Tót hij zich in het echtelijk bed
vertoonde met het embleem van de club op zijn
ondergoed én op zijn borst. Toen brak er iets bij
Joanne Bradley. Aan de rechter verklapte zij nog:
„Hij dacht nog dat het sexy was ook'" Waar Joan
ne de meeste aanstoot aan nam, de tatoeage of de
geelgroene slip, vermeldt het bericht helaas niet.
Frank Snoeks
UIT HET OOG
dwingeloo - Op de Nederlandse
kampioenschappen atletiek van
1966 won René van de Water
goud bij het verspringen en zil
ver op de tienkamp. Daarna be
sloot het lid van AV Holland (dat
later met De Bataven opging in
Leiden Atletiek) te stoppen en
zich te richten op zijn maat
schappelijke carrière. In 1970 ver
trok hij uit Leiden. Nu woont hij
in Dwingeloo. René van de Wa
ter is 58 jaar en vader van een
dochter.
Als kind wilde ik vliegen. Ik
kon ontzettend hard lopen en
goed springen, dat was echt
mijn passie. Op mijn twaalfde
ging ik kijken bij AV Holland en
het eerste interne wedstrijdje
won ik meteen. Dat applaus
was zalig. Ik had aanleg, was
een natuurtalent. Als ik bij de
indianen had gewoond, dan
hadden ze me waarschijnlijk
Rennend Hert genoemd. In
1962 kregen we onze eerste
zwart-wit tv en niet popsterren
maar hardlopers waren mijn
helden. Ik probeerde alles over
ze te lezen, het had iets ma
gisch voor me.
Pas op mijn achttiende ben ik
gerichter gaan trainen, toen
kon ik daar ook de discipline
voor opbrengen. Ik had twee
goede trainers, Jan van Heek en
Wil Westphal. Het was ook wel
een beetje de glorietijd van AV
Holland, volgens mij staan er
nog steeds records uit die tijd.
Ik ging er toen goed tegenaan,
ik studeerde wel een beetje,
maar dat mocht eigenlijk geen
naam hebben. Ik deed medicij
nen, maar daar ben ik later ook
mee gestopt.
Mijn succesjaar was 1966, toen
ik nationaal kampioen ver
springen werd en tweede op de
tienkamp. Die gouden medaille
was heel bijzonder. Volgens mij
heb ik ook nog steeds het club
record verspringen, 7 meter 24,
maar dat weet ik niet zeker.
Ik was toen 21 en ben gestopt.
Ik dacht: als ik Europees kampi
oen wil worden, dan moet ik
nog tien jaar trainen en ik was
het toen eigenlijk al zat om zes
dagen in de week op de atle
tiekbaan te zijn. De draad brak
als het ware, ook al riep ieder
een dat ik wel naar de Olympi
sche Spelen kon. Maar het was
gewoon een beetje over, ik
vond het wel goed.
Wil je succes hebben, dan moet
je ontzettend veel over hebben
voor je sport en voor je maat
schappelijke ontwikkeling is dat
een enorme rem. Ze zeiden wel
dat topsport en studie goed sa
men gingen, maar je kunt je
niet op twee dingen richten.
Het begon toen allemaal net
professioneler te worden, in de
jaren zeventig heeft de ontwik
keling naar het semi-professio-
nalisme echt doorgezet.
Ik ging in militaire dienst en
daama ben ik in Ahoy" chef or
ganisatie sport geworden, daar
heb ik onder andere het ABN-
tennistoernooi opgezet. Na een
jaar of vijf ben ik regisseur ge
worden bij Avro's Sportpanora-
ma. Voor de Avro heb ik Ster
renslag opgezet, en de Sterkste
Man van de Wereld.
Met de atletiek bleef ik ook ver
bonden, ik was voorzitter van
de Europese Jeugdkampioen
schappen in Utrecht en voorzit
ter van de sectie wedstrijdsport.
Na de Avro ben ik naar de Tros
gegaan, waar ik showprogram
ma's regisseerde en produceer
de. Daama ben ik terugge
vraagd door de Avro, waar ik
hoofd amusement werd.
Met de bestuurswerkzaamhe
den bij de Atletiekunie ben ik
toen gestopt.
In 1986 ben ik voor mezelf be
gonnen, toen nog vooral als re
gisseur en producer van grote
evenementen op televisie, zoals
Een voor Afrika in 1988 en het
World Liberty Concert in Am-
hem in 1995. De laatste tien
jaar ben ik steeds meer voor het
bedrijfsleven gaan doen, recla
mefilms, veel video. Voor de te
levisie doe ik niet veel meer. Op
tv heb je nogal veel seriewerk
en dat vind ik minder interes
sant.
Toen ik stopte met atletiek ben
ik gaan tennissen. Dat vond ik
ook wat gezelliger. Hardlopen
deed ik ook nog wel, maar na
mijn veertigste niet meer. Nu is
het tennissen ook een beetje
over. Ik fiets veel en heb pas
een roeimachine gekocht.
Toen ik bij Ahoy' ging werken
UIT
GESPROlf
René van de
Water.
Archieffoto
ben ik uit Leiden weggegaan.
Sinds drie jaar woon ik in
Dwingeloo, een mooie woon
omgeving. Ik kom nog wel in
Leiden, want ik heb er wat fa
milie wonen. Mijn broer heeft
een juwelierszaak op de Hoog
landse Kerkgracht. Toen ik nog
bij de Atletiekunie zat, heb ik
ook nog wel de Gouden Spike
bezocht. Maar dat is alweer
twintig jaar geleden. Nu volg ik
de sport alleen nog via de krant
en op de tv.
Geen seconde heb ik spijt ge
had van mijn besluit om te
stoppen. Het werk was veelei
send en leuk. Dan ben je zo be
zig met het heden en wat voor
je ligt.
Ik kan wel iedere ouder advise
ren om zijn kind te laten spor
ten. Ik kon me er helemaal in
uitleven."
IEDE
N0S-
NL N
tenpr
Heilil
N0S-
éOud-lopsc^Hets
rechter Joten m;
kenstein, [ume
moseksuetjjfo th
Telegraaf:
Homo's vc tye(|e
keurige groep. Ze stathuis
den of dreigen niet. fi mf
lijke groep dus, die j, ,azm
rechten zou kunnen q jpSp
Dat is mijn grootste fh )pSp
ma.
Jeroen Heubach, prsgettl
Twente, in Voetbal li ^gqu
nal:
„De voetballerij
aparte, onaardige en tènpr
wereld en zeker niet $pooi
tocht
Opsp
Tennisser Raemon Qpsp
Veronica Magazine: ^a.
„Je moet je als sporm pe rij
blijven stellen, niet i^NCR!
geen toerist zijn en tt^paillii
naar het andere ha |ocl
Dan ga ik nog liever fezal
een restaurant.
Nach
Arsenal-speler Giovjherhc
Bronckhorst in De Vo Eindt
„Sommige mensen
hun gave nooit. Op A
ik wel eens teams u
denk: dat is toch ga
meer. Ons spel is w
liefhebber oogstrelend
Motorcrosser Joël Sn
Gazet van Antwerpen
Als alles klopt, dan
met mijn machine,
een organisme. Dan
helder en in harmon jekcl
er zo veel die dat gein 5 De
missen." "81i
juma
Idem: rbi
„Qua geluidsoverlast 15
onszelf strenge norrr
ben een kind van de
aanslag op het milii
verschrikkelijk.
it. 2
bijtl
Dooi
oun
Erik Huizebosch in S
„Het marathonscha. CA
staat nog uit jongens Pl™
allemaal veertig uur es
de week. Bij ons geen
dure auto's. Wij carp7.45
een marathon toe.Sp_
Oud-wielrenner Gertf.00
unisse in Trouw:
„Het is mijn wereld, g0 a
ook nooit geweest. Ee je hi
cus. Dan zie ik oud-i
pen in hun apenpakl 1
ze uitgenodigd zijn t
baantje hebben gekre e-[
zo zielig, verschrikkelumfl
vor
Voormalig keeper Jtessc
Pfaff in Nieuwe Revu*ant<
„Ik heb aantrekki ^irï
want ik heb het /e^wet
zoals het moet zijn. 1 00.
masker op."
Bas Roorda, keeper
JC, in Voetbal Intern*94 4
,,Tsja, een beetje ai
Play Station zitten, [e
hangen en boodschap 5n. 1
hoor je voetballers solid. 1
als ze hun vrije tijd n
schrijven. Dodelijk is -
sen lachen daar om.151
.4C
Autocoureur Christij jqj'
over collega Jos Versfoj ar
De Telegraaf: 0
Iedereen denkt dat i ^cr
aan hem heb, maar a
luut onzin. Ik heb Jos
keer ontmoet en hoe
iemand kunnen ha&ff
slechts een keertje e
Sjaak Swart, oud-*
zaakwaarnemer
van der Vaart in Trt
„Van der Vaart is 1
een geldwolf. Hij is~ni
te liefhebber. Zo eentn
gezeik, maar preste
gen naar mijn hari[
nooit een griepje
den om het een
aan te kunnen dot
nu geblesseerd,
was hij gisternacht u
Idem:
„Ik had echt g
dig. Voor dat zakcenA
Ajax verdiende zeh
eerste landskarr.
trakteerde ik mezelf oj
tertje.
FC Antwerp-aanvi
fan Leleu, in de Ga
werpen: d
„Ik heb in het verledi xi
Iers kort voor de nu
dens de rust zien 1
mannen zijn verslat
spanning is, grijpen
hun sigaretten."
Tenniscoach en int^
nooidirecteur Stanle
in Algemeen Dagblai 001
„Mijn vader was in sl
de politie aan te gevet
onwettigs zou hebbi Oi
terwijl 99 procent i'rtrfd-l
in zo'n geval hun kii 'ij?
boel te belazeren. ;hi
voorwenden bij trainoi
reet met excuses konu
kind verliest bij wed
strijden - zoiets is
killing voor kinde- '9e
ren." LE
9.
