De nostalgie van Maigret
GESPREK VAN DE DAG
h>i
Knikkerproef
Auto's Heineken verkocht
Maxima uitgenodigd
bij WK snert koken
Geboortedag van detectiveschrijver herdacht
HOC 152
MENSELIJK
Dikke tranen biggelden MARIEKE over de wangen toen ze
zaterdagavond te horen kreeg dat Idols voor haar voorbij
is. ,,Hetwaseen heftig avondje. Maar het is niet erg om
van deze mensen te verlie
zen", zegt de Bredase
manmoedig. Marieke
kwam zaterdag na afloop
naast Dewi op de bank te
recht. Innig omarmd
wachtten de vriendinnen
op het verlossende oor
deel van de kijkers. Dewi
mocht blijven, voor Marie
ke was Idols ten einde.
,,lk heb al vaker op de no
minatie gestaan om af te
vallen, maar dit keer voel
de het ook echt als een af
scheid. Ik wilde absoluut
niet dat Dewi eruit zou
gaan. Ze is de afgelopen
tijd het dichtst bij me komen te staan, ze verdient het om
door te gaan." Het afscheid van Idols betekent volgens
Marieke niet dat het nu gedaan is met haar zangcarrière.
,,lk heb de afgelopen weken laten zien dat ik het kan. Dat
platencontract gaat er aan komen." Foto: GPD
Zangeres ESTHER HART
en de formatie Mango Nuts
doen mee aan de finale van
het Nationaal Songfestival
op 1 maart. Hart was zater
dagavond tijdens de twee
de voorronde van het lied
jesevenement de favoriet
van zowel de vakjury als
het publiek. Ze won met
het nummer 'One more
night'De Mango Nuts wa
ren volgens het publiek
goed voor een tweede
plaats. De groep zong het
nummer 'Time to party'.
Ongeveer 30 procent van
de televisiekijkers stemde
op de 32-jarige Esther
Hart. die in werkelijkheid
Esther Hartkamp heet. De
Mango Nuts kregen 18 pro
cent van de publieksstem-
men.
De Britse popster ROBBIE WILLIAMS is verslaafd aan het
kaartspel. Zijn voorliefde voor riskante inzetten heeft hem
volgens zijn vrienden de afgelopen drie jaar al ongeveer 3
miljoen euro
gekost, meldde
de Britse krant
News of the
World gisteren.
De ster, die vo
rig jaar een
contract van
125 miljoen
euro afsloot
met de platen
maatschappij
EMI, heeft vol
gens de krant
afgelopen zo
mer tijdens een avondje pokeren in een casino in Las Ve
gas 150.000 euro verloren. Williams is volgens de krant
met kaartspelen begonnen met vrienden uit een groep van
Anonieme Alcoholisten, waar hij naar toe gestapt was om
van zijn alcoholverslaving af te komen. Toen ging het ken
nelijk nog om relatief lage inzetten, maar later liepen die
op tot meer dan 10.000 euro op een avond. Foto: EPA
De man die langer met een
KUNSTHART heeft ge
leefd dan enige andere pa
tiënt, is vrijdag overleden,
zeventien maanden nadat
hij het hart geïmplanteerd
had gekregen. De 71-jari
ge Amerikaan Tom Chris-
terson, die als tweede pa
tiënt ter wereld het experi
mentele hart van plastic
en titanium had gekregen,
stierf omdat een mem
braan in het hart 512 da
gen na de implantatie was
versleten. Dat heeft de fa
brikant van het kunsthart
zaterdag meegedeeld. Op
dit moment zijn nog twee
mensen in leven die vorige
maand een kunsthart van
AbioCor hebben gekregen.
De eerste mens die een in
wendig kunsthart kreeg,
overleed in november
2001 nadat hij vijf maan
den met het nieuwe hart
had geleefd. Zes anderen
stierven kort na de trans
plantatie.
Het zit RIA VALK ook
niet mee. Zag ze einde
lijk kans om weer terug
te keren in de wereld
van de carnavalskrakers,
belet Cup-a-Soup haar
een nieuwe carnavalshit
v te maken. Fabrikant
Unilever wil niet dat de
zangeres zingt over het
dagelijkse tussendoor-
tje. Vader Abraham
f. 4§É. maakte een liedje met
P daarin het refrein 'Geef
jNJ? BK, mij maar Cup-a-Soup,
gooi de rest maar op de
stoep'. Valk zou het lied
je zingen om het daarna op cd-single uitte brengen. Dat
is nu net waar Unilever over valt. De fabrikant heeft moei
te met de beoogde carnavalskraker omdat het zelf wil be
palen hoe er over het merk Cup-a-Soup wordt gecommu
niceerd. Wij hebben veel geïnvesteerd in het voor ons zo
belangrijke merk. Als ze het wel gaat doen, zullen we be
kijken of er eventueel sprake is van merkschade", aldus
de woordvoerder. Foto: United Photos de Boer
DAGELIJKS LEVEN
I
*EN WAT huE-T uf3. ovE-RHt I-1 NI£~P-S
De Parijse commissaris Maigret is
in de ogen van de oudere Fransen
onsterfelijk. Woensdag 13 februa
ri wordt de honderdste geboorte
dag van de geestelijk vader van
Maigret, Georges Simenon her
dacht Schrijver Simenon had zich
minutieus in de topografie van
de Franse hoofdstad verdiept.
Een succesformule, want als de
namen juist waren dan moest
het verhaal wel kloppen. Het Pa
rijs van Maigret.
Als commissaris Maigret nog
zou leven, zou hij 's ochtends
bus 96 in de Rue Jean-Pierre
Timbaud hebben genomen om
naar zijn werk te gaan. De halte
is slechts veertig meter van zijn
huis aan de boulevard Richard-
Lenoir, nummer 132. Het enige
verschil zou zijn dat er geen
achterbalkon op de bus meer is,
de favoriete plek voor Frankrijks
bekendste speurneus om na te
denken over de zoveelste moord
die hij moet oplossen. Eenmaal
uitgestapt bij de halte Boulevard
Saint-Michel is het voor de
commissaris nog een kleine
twee minuten voor hij bij het
hoofdbureau van de Parijse
moordbrigade op de Quai des
Orfèvres nummer 36 is gearri
veerd. De twee postende agen
ten brengen hun hand naar de
pet, de commissaris knikt min
zaam en beklimt de 104 traptre
den naar zijn bureau op de der
de verdieping. Het eerste dat hij
doet is de ramen openzetten om
zijn blik ongestoord over zijn
geliefde Parijs te laten gaan.
Zo heeft geestelijk vader Geor
ges Simenon het gewild en zo
zal het altijd blijven. Maigret is
onsterfelijk, althans in de ogen
van de wat oudere Fransen. De
jongere generaties gaan schou
derophalend voorbij aan het fe-
nomeen. Wat is er bijzonder aan
een smeris die niet eens een rij
bewijs heeft, die muntjes in een
telefooncel werpt en vervolgens
hard gaat schreeuwen omdat-ie
bang is niet gehoord te worden,
die processen-verbaal op een
Olympia-schrijfmachine laat
uittikken en die geen kopieerap
paraat gebruikt maar vieze don
kere velletjes tussen de A-vier-
tjes propt en dat carbonpapier
noemt.
Het Parijs van Maigret. Foto: GPD/Phil Nijhuis
En toch...
De uitbater van bar-brasserie La
Parisienne aan de boulevard Ri-
chard-Lenoir 132: „Iedere dag is
er wel iemand die vertwijfeld
naar de gevel kijkt en zich af
vraagt waar in hemelsnaam de
ingang van Maigrets apparte
ment is." Het is een vreemd
pand. Het staat op een driehoe
kig eiland, volledig geïsoleerd op
Parijs' vreemdste kruispunt De
Avenue de la République, de
Boulevard Richard-Lenoir en de
Rue Jean-Pierre Timbaud heb
ben het pand in een ijzeren om
singeling en alleen aan de Ave
nue de la République is een in
gang. Niks nummer 132 aan de
Richard-Lenoir dat aan Maigret
herinnert.
Het is een van de schaarse uit
zonderingen in de beschrijvin
gen van Georges Simenon die
zich verder minutieus in de to
pografie van de Franse hoofd
stad heeft verdiept De auteur
heeft tientallen jaren gebruik ge
maakt van een voortreffelijke
truc. Hij doorspekte zijn verha
len met een groot aantal namen
van straten, meer dan driedui
zend in totaal. Ook de namen
van restaurants en hotels bleken
correct. Iedereen was in staat
om dat te controleren. En als de
namen juist waren, de woorden
correct gespeld, dan moest het
verhaal wel kloppen. Het decor
klopte immers ook.
Frédéric Péchenard, hoofd van
de Brigade criminelle van Parijs
moet er wel om lachen. Péche
nard vervult die functie al drie
jaar maar voor het publiek blijft
hij een grote onbekende. Even
als zijn voorgangers, evenals zijn
medewerkers die alleen in de
openbaarheid treden als ze
moeten getuigen bij een rechts
zaak. De enige echte beroemd
heid bij 'La Crime', zoals de
moordbrigade beter bekend
staat, is Jules Frangois Amédée
Maigret. Een commissaris die
nooit heeft bestaan.
Maigret is eerder een Parijse
commissaris geweest dan een
Franse commissaris. Buiten de
hoofdstad is Maigret altijd wat
verloren en moet steeds de weg
vragen. Parijs kent hij als zijn
broekzak, de stad heeft topogra
fisch geen enkel geheim voor
hem. Dat heeft natuurlijk alles te
maken met het leven dat Sime
non leidde en dat het in Parijs
tussen de twee wereldoorlogen
in veel opwindender was dan in
de provincie.
De Belgische auteur is zijn hele
leven lang een arrogante vlerk
geweest, die er behagen in
schiep zoveel mogelijk legendes
over zijn doen en laten te creë
ren, die het schrijven van de zo
veelste Maigret alleen maar in
teressant vond om zoveel moge
lijk geld te verdienen en die als
de geilste bok van het interbel
lum iedere vrouw die hij te pak
ken kreeg het bed in trok.
Wat Simenon te veel had, had
Maigret te weinig. De commis
saris is eigenlijk een saaie piet,
een dooie diender. Simenon
maakte van Maigret met opzet
geen superheld, iemand die er
geen privéleven op nahield en
altijd voor de lezer beschikbaar
was. Jules Maigret had wel dege
lijk een privébestaan. Hij was
Monsieur Tout-le-Monde, wel
iswaar zonder kinderen maar
met zijn zorgzame vrouw
Louise, wonend in een klein
maar comfortabel appartement
aan de Boulevard Richard-Len
oir, tussen de République en de
Bastille. Dat kinderloze bestaan
van de commissaris was overi
gens een bewuste keuze geweest
van Simenon. Ze vloeide voort
uit gemakzucht. „Ik vond het
veel te ingewikkeld verhalen te
schrijven waarin de commissa
ris jengelende kinderen thuis
aantrof als hij terugkeerde van
zijn werk. Of 's nacnS*
uit moest als de babL^
Maigret moest zich I®
één ding bezighoud
lossen van misdadei J
schrijver ooit eens v v|
Maigret moet voorn
daden oplossen die
len in familieverban
'echte' onderwereld
commissaris nauwe
doen. De commissa
veert en combineert
deelt niet, laat staan
oordeelt. Als de insp
vier of diens collega
vraagt wat hij ergens
zijn standaardantwo
crois rien", ik geloof
Maigret kan dagenlai
brengen in het café öOl
renne in de Rue de 1
uit te zoeken of de b
van het huis ernaast l
een lijk in de kelder 1
brand. Het café besri*
heet het nu Royal Ti
het enige dat aan Mr
nert is de eenzame, 1
gende en pijprokend
hoek die een bier be
was de drank van M;
matig opgedronken
serie Dauphine. Die
bestaat ook, alleen zi
zen er dusdanig dat
inspecteur er nooit
ven iedere dag kan litlC
In tegenstelling tot M
Simenon enorm van
verdiende bakken m
zijn enorme product
halen. Ironisch geno
Simenon vooral forti
een personage te ere
volslagen onverschill
opzichte van geld. D
moraal heeft de afgel
tientallen zielenknijp
gebracht zich met he
meen-Simenon bezij
den. En nu deze wee V
derdste geboortedag 0Q
schrijver wordt herd^ g|
aantal alleen maar to
Simenon zelfheeft erl
om moeten lachen. \n
was Maigret slechts e
om snel schatrijk te vr®
gen bezoekers die hiji
Zwitserse periode ro*en
zijn protserige landgi g
sanne zei hij altijd: ,,i
het is allemaal heel e
Henk Glimmerveen
De overeenkomst met gele koorts en beriberi is dat hij on
middellijk en onverbiddelijk toeslaat: de knikkertijd! De
ene dag is er nog niks aan de hand, de volgende dag
krioelt het van het leven rond de zeven putjes die een cre
atieve stratenmaker als cellulitis in het schoolplein heeft
uitgespaard. De opwinding wordt van het plein mee
naar de huiskamer gevoerd: er moeten twee knikkerzak
ken worden aangeschaft en de ooit zo onuitputtelijk lij
kende voorraad knikkers dient te worden aangevuld,
voor wanneer het broze evenwicht tussen winst en verlies
in negatieve zin mocht worden verstoord. Twee knikker
zakken? Nee hoor, één is genoeg. Dat ventje - dochter van
tien kijkt met nauw verholen minachting naar haar
broertje van zes - kan toch niet knikkeren.
Hij kan niet alleen niet knikkeren, hij kan ook niet lezen,
niet rekenen, niet luisteren, niet voetballen, niet knippen,
niet kleuren, niet computeren, niet opblijven, niet uitsla
pen, niet... Er zijn fasen in het leven dat jongere broertjes
helemaal niets kunnen, in de ogen van hun oudere zus.
Dat ze minder zijn dan de primitiefste vormen van leven
(omdat die er in sommige gevallen tenminste nog in sla
gen zichzelf te klonen) en speciaal in de wereld lijken te
zijn gezet om de superioriteit van de oudere zus te onder
strepen.
Aangezien ik zelfben opgevoed met drie zussen (van wie
er één ouder was dan ik) deel ik de absolute onverschil
ligheid die mijn zoon jegens de vernietigende oordelen
van zijn zus aan de dag legt. Die oordelen beschouwt hij
als even ojwermijdelijk als het weer: het komt en het
gaat, en je kunt je er wel tegen verzetten, maar dat heeft
toch allemaal geen zin. De enige die er zich aan stoort, is
mijn eega, die zich geroepen voelt om elke negatieve uit
lating van onze dochter jegens onze zoon te corrigeren,
haar negatieve broerbeeld bij te stellen en wil oproepen
tot harmonie, respect jegens malkander en algehele we
reldvrede, te beginnen bij onze huiskamer.
Mijn afkeer van alle literatuur en lectuur de opvoeding
betreffende, gooi ik alleen overboord op momenten dat ik
mijn eigen handelwijze door de wetenschap verklaard
zie. De zichtbare afkeer jegens haar broertje is - net als
zoveel eigenaardigheden in het leven - niet meer dan een
fase in het leven van mijn dochter. En die fase, daar moe
ten we doorheen. Het heeft geen zin harder te willen lo
pen en bepaalde fasen over te willen slaan. Want voor je
het weet ben je niet aan het leren, maar aan het forceren.
Met instemming citeer ik hier de ontivikkelingspsycho-
loog dr. Ewald Vervaet uit Amsterdam, die in zijn jongste
boek 'Groeiendenvijs' de psychologische ontwikkeling
van kinderen in allerlei fasen verdeelt. In de periode tot
drie jaar onderscheidt hij er niet minder dan tien. En je
kunt als ouder op je kop gaan staan of niet, je nazaten
moeten er allemaal doorheen. Je kunt de verschillende
fasen hooguit wat versnellen, maar de volgorde verander
je niet.
Veel verder dan kinderen tot drie jaar gaat Vervaet in
Groeiendenvijs' nog niet (wel belooft hij nog drie ver-
volgpublicaties), maar uit eigen ervaring weet ik
dat ook de andere levensjaren in fasen kunnen
worden ingedeeld. Wie op vierjarige leeftijd met
zwemmen begint, doet er in de regel een jaar
langer over dan iemand die op vijfjarige leef
tijd begint. En dat is nog maar één voorbeeld,
uit mijn eigen, tienjarige praktijk als ontwik
kelingspsycholoog.
Naar het vervolg van de boeken van Vervaet
zijn mijn zoon en ik dan ook niet nieuwsgie
rig. Op één punt na, dan. De ontivikkelingspsy-
choloog beschrijft in 'Groeiendenvijs' de knik
kerproef, bedoeld om de onderscheppingsreactie
van een kind te meten. Op een hellingbaan met
knikkers kan een kind tussen de 26 en 31 maan
den (fase negen) de knikker nog niet met de vin
ger stil leggen. Het is steeds te laat. De knikker
tot staan brengen lukt de koter pas in fase
tien (31-36 maanden).
Wij willen alleen nog van Vervaet weten
wanneer mijn zoon (78 maanden) kan
knikkeren.
Reageren?: column@dickvanderplas.nl
Een veiling van klassieke auto's van
wijlen bierbrouwer Freddy Heineken
heeft zaterdagavond in Parijs
670.000 euro opgebracht. Veiling
huis Christie's had gehoopt op een
opbrengst van 450.000 euro, zei een
woordvoerder in het NOS-radiopro-
gramma 'Met het oog op morgen'.
De Bentley R. Continental uit 1954 le
verde het meeste op. De auto werd
verkocht voor 240.000 euro, terwijl
Christie's had gerekend op een be
drag tussen de 130.000 en 160.000
euro.
Foto: AFP/Eric Feferberg
Prinses Méxima is uit
genodigd als eregast
op het negende WK
snert koken dat vol
gende week in Gronin
gen plaatsvindt. De or
ganisatie, die dat za
terdag heeft laten we
ten, hoopt Méxima
van haar snertapathie
af te helpen. De vrouw
van prins Willem-
Alexander stelde vorig
jaar in een vraagge
sprek met het Jeugd
journaal niet van het
typisch Hollandse ge
recht te houden.
De Rijksvoorlichtings- Foto: ANP
dienst (RVD) heeft de
uitnodiging in behandeling genomen,
maar kan nog geen uitsluitsel geven
over de aanwezigheid van de prinses.
Maxima zou overigens niet de eerste ko
ninklijke snertproever zijn: een paar jaar
geleden ging prins Filip van België haar
voor. Tijdens een bezoek aan de provin
cie Groningen maakte hij tijd vrij om
van de winnende soep te komen proe
ven. Recenter proefde PvdA-fractieleider
in de Tweede Kamer Bos tijdens een be
zoek aan Groningen nog van de lekker
ste erwtensoep ter wereld.
Op vrijdag 21 februari zullen
snertkokers ter wereld weer
ten meten. Elk jaar doen er «.«v.
tallen deelnemers mee aan he>i g
oenschap snert koken.v
ren kende de strijd onder
Noorwegen, Oostenrijk,
riname. De winnaar van de
tie was een Nederlander die
le werelddelen door elkaar har""
mengd. jj
