KUNST CULTUUR
'Let's make some rock 'n rolV De Houdini's
overtuigen oo
zonder Keatoi
'Sister Act' in Lutherse kerk
RSC: Vermoeiend doller
met de Heilige Bard
e
Miracle is geen kloon van Queen
Jaz;
zterday
Oeuvreprijs
voor Froger
'Nageslacht' doordrenkt met treurighiie
maandag 27 januari 201
Foto's: Hielco Kuipers
Halleluja, praise the Lord! In
ons calvinistische land reiken de
bewegingen in de kerk meestal
niet verder dan het doorgeven
van een rol pepermunt. Het kan
ook anders. Vijf gospelzangeres
sen 'Big Black and Beautifitl' le
ren het ons in de Lutherse Kerk.
Niet blijven zitten op die harde
kerkbank. Niet stilstaan, maar
bewegen. Meebewegen met de
muziek waarmee de Heer wordt
geloofd en geprezen. En dat is in
dit geval niet Psalm 42. 'Come
with me to my father's house, to
'my father's house. Amen
Dit jaar geen
Dynamo Open Air
nuenen - Het hardrockfestival
Dynamo Open Air in Nuenen
gaat dit jaar niet door. De orga
nisatie van het festival moet het
driedaagse muziekfestijn afge
lasten door een nieuwe regel in
de Flora- en Faunawet. Concer
torganisator Mojo moet voor
zijn activiteiten in het broedsei-
zoen van vogels een ontheffing
aanvragen. Omdat die vergun
ning pas in maart of april kan
worden verleend, zegt Mojo
niet genoeg tijd te hebben om
het festival te organiseren.
Wereldcinema
Tour IFFR stopt
Rotterdam - De Wereldcinema
Tour stopt Het programma
waarmee ieder jaar zes films in
roulatie worden gebracht die
zijn gemaakt met geld van het
Hubert Bals Fonds, is volgens
het International Film Festival
Rotterdam (IFFR) niet meer van
deze tijd. Het EFFR stelt dat on
duidelijk is geworden welke
landen precies in aanmerking
komen als producent van we
reldcinema. Ook viel de belang
stelling van publiek en pers
voor de Wereldcinema Tour te
gen. In plaats van de Wereldci
nema Tour begint in maart Ti
gers on Tour waarbij de drie
winnaars van de Tiger Awards
in roulatie worden gebracht.
hilversum/anp - René Froger
krijgt De Edison Oeuvreprijs Na
tionaal 2003. De zanger is vol
gens de Edison Stichting een
voorbeeld voor andere artiesten.
Froger krijgt de onderscheiding
ook wegens de bijdrage die hij
heeft geleverd aan de ontwikke
ling van de Nederlandse mu
ziekindustrie.
De Edison Music Awards wor
den op 6 maart 2003 uitgereikt
in de Heineken Music Hall in
Amsterdam René Froger geeft
dan ook een optreden. De tele
visiezender SBS6 zendt de uit
reiking van de prijzen recht
streeks uit. De muziekprijzen
zijn een initiatief van de Neder
landse muziekindustrie. De Edi-
sons worden sinds 1960 uitge
reikt
door Theo de With
leiden - Pop, salsa, rock, reggae.
Het is beslist niet alleen jazzmu
ziek die zaterdagavond klinkt bij
International Jazzin' Leiden in de
Stadsgehoorzaal. Op vijf plekken
in de het monumentale pand aan
de Breestraat kan worden geno
ten van optredende musici. Om
de tien muzikale acts allemaal te
zien moet het publiek zich vaak
wel door de mensenmassa wur
men om op tijd in de volgende
zaal te zijn.
Als Joke Bruijs op de bovenver
dieping de laatste noot uit haar
strot perst, begint beneden in de
grote zaal Chris Barber aan zijn
optreden. Met een aantal leef
tijdgenoten staat hij in een lange
rij. Voordat ze de eerste jazz-
klanken uit hun instrumenten
toveren, steekt Barber een lang
verhaal af. 'Anyhow' is een
woord dat als repeterend thema
steeds terugkeert.
In de naastgelegen foyer zijn de
leden van Que Pasa vrolijker uit
gedost dan het stemmige zwart
van de Chris Barber Band. In
uitbundig oranje vermaken ze
het publiek met uitbundige mu
ziek. Que Pasa speelt vooral op
percussie-instrumenten. Het ge
trommel leidt tot opzwepende,
swingende nummers met een
Zuid-Amerikaans ritme. Er
wordt vrolijk geput uit het re
pertoire van onder meer Miami
Sound Machine. De eerste
danspasjes worden hier gezet.
Joke Bruijs heeft haar pauze er
op zitten en trekt in de kleine
zaal een volle bak. Met opgesto
ken haar en konijnenbont aan
haar broek geeft ze zich over
aan vooral de langzamere balla
ds. Het worden bijna duetten
met saxofonist Bob Rigter. Hij
begeleidt haar liefdevol op zijn
instrument De liefde is weder
zijds. Bruijs geeft hem zo nu en
Joke Bruijs 'in duet' met saxofonist Bob Rigter op de International Jazzin' Leiden. Foto: Taco van der Eb
dan een dikke pakkerd. Het is
geen hogeschooljazz die hier ten
gehore wordt gebracht, maar
wel prettige 'easy listening'.
In de Comelis Schuytzaal, het
kleinste podium van de avond,
zijn ondertussen wel drie jon
gens van de hogeschool van de
jazz met hun optreden begon
nen. Ze wonnen vorig jaar de
Stad Leiden Jazz Award en een
deel van de prijs is spelen op de
Jazzin'. Het kost moeite binnen
te komen. Een portier houdt de
deur naar de zaal angstvallig ge
sloten. Hij houdt één hand op
de deurknop en pas als iemand
hard trekt, zwaait de deur open.
Het is inderdaad geen in- en uit-
loopjazz die dit combo speelt.
Maar een beetje publiek kan
toch geen kwaad.
De Amerikaanse zangeres Paige
Dedeaux heeft de kleine foyer
geconfisqueerd. Hoewel ze de
volgende-middag ook een gos
pelconcert geeft in de Lutherse
Kerk spaart ze haar krachten
geenszins. „Let's make some
rock 'n roll on this jazzfestival
zegt ze met een vette glimlach.
Om vervolgens met haar band
een reggae-achtig nummer te
spelen.
Deze 'poppy' benadering wordt
ook in de andere bovenzaal ge
hanteerd. De Soul Catchers
trekken zich van de scheidslij
nen tussen de muziek niets aan.
En terecht, muziek laat zich niet
in een hokje stoppen. Met hun
macho voorman Mr. Green we
ten ze met evergreens als 'Rock
you baby' de temperatuur in de
kleine zaal flink te laten stijgen.
De mensenmassa staat dik op
een gepakt om mee te genieten
van deze explosieve formatie.
Eigenlijk verdienen de Soul Cat
chers een plek in de grote zaal,
waar het bij sommige optredens
nog niet voor de helft vol is.
Het is en blijft echter de Jazzin'
en dus is de grote zaal gereser-
door Theo de With
leiden - De afbladderende mu
ren van de Lutherse Kerk in Lei
den zijn sinds gisteren nog iets
verder toegetakeld. Zelden zal er
in een Leids godshuis zo ge
klapt, gestampt en gedanst zijn.
En gezongen. Want de menselij
ke stem stond gistermiddag
centraal bij het gospelconcert,
dat in feite de afsluiting van de
Leidse Blues- Jazzweek bete
kende.
Het bescheiden kerkgebouw
aan de Hooglandse Kerkgracht
stroomt een half uur voor aan
vang van het concert al aardig
vol. Het grotendeels blanke pu
bliek weet blijkbaar wat hier
staat te gebeuren. De laatko
mers zijn veroordeeld tot een
staanplaats of een kerkbank
zonder uitzicht op de zangeres
sen. En dan mis je echt wat. Vijf
zwarte zangeressen die de Heer
in alle toonaarden prijzen zijn
niet alleen een streling voor het
oor, maar zeker ook een lust
voor het oog.
Het gospelconcert is aangekon
digd als een optreden van Paige
Dedeaux Gospel Train. Dat
blijkt niet helemaal te kloppen.
De Amerikaanse zangeres, die
de avond ervoor nog de sterren
van de hemel zong in de Stads
gehoorzaal, is gewoon deel van
de gospelformatie One Name,
One Heart. Ze wordt bijgestaan
door vier Nederlandse collega's
die zeker niet voor haar onder
doen.
De vrouwen zijn eensgezind in
ruimvallende paarse gewaden
gekleed. Geen strak gesneden
jurkjes, maar Harry-Potterachti-
ge kledij. Voor het oog van de
Heer zijn wij allen gelijk. En dat
is ook de boodschap die Paige
en haar 'black sisters' uitdragen.
Het is bijna een opwekkings-
dienst. Ze zingen op een manier
zoals geen enkel blank kerkkoor
dat kan. Expressief, dramatisch,
bezield, met geklap en veel an
dere handgebaren.
Het publiek wordt uitgenodigd
mee te zingen met 'Kumbaya,
my Lord'. „Als u gelooft, heeft
het een betekenis", verkondigt
de middelste zangeres die als
een 'big mama' boven de ande
ren uitsteekt. Ze doet het waar
schijnlijk niet bewust, maar
trekt alle aandacht naar zich toe.
In de eerste plaats omdat ze ge
zegend is met een dijk van een
stem Maar daarnaast meent ze
hartgrondig wat ze zingt. Al
thans, dat druipt er van alle kan
ten af. „We proberen ons aan te
passen aan de oudere mensen
in de zaal", zegt ze. „We willen
niet te hard spelen." Maar haar
enthousiasme is zo aanstekelijk
dat iedereen zich laat verleiden.
Op To my father's house' en 'O
muziek recensie
Herman Joustra
Concert: Miracle, The Dutch Queen
Cover band'Gezien: 25/1Q-bus,
Leiden.
Miracle noemt zichzelf 'The
Dutch Queen Cover Band'. Dat
is nogal wat. Maar klopt het
ook? Komen de Haagse heren
een klein beetje in de buurt van
deze supergroep? In Q-bus kon
hen zaterdagavond de maat
worden genomen.
Queen, dat was toch vooral
Freddie Mercury. De uitstra
ling, de bewegingen en de strot.
De stem van Miracle-zanger
Johnnie Zwaan heeft onmis
kenbaar dezelfde klankleur. In
de zachtere passages is het bij
na Freddy die je hoort. In de
hogere regionen komt hij ech
ter kracht te kort en is zijn zang
niet altijd helemaal zuiver.
Toetsen speelt Zwaan niet. Dat
stukje Mercury neemt Mark
Smit voor zijn rekening. Gede
gen. Hier en daar zingt hij ook
wat partijtjes. Met een onopval
lende stem. Queen was natuur
lijk ook Brian May. Miracle's
Rudi de Jong speelt de soli van
May keurig na, met muntstuk
als plectrum. Maar ze missen
dynamiek. En zijn achtergrond
zang klinkt wat vlak.
Queen was ook een ietsiepietsie
Roger Taylor. Drummer Chris
van Koppen speelt zijn partijen
keurig na. Wel een tikkeltje luier
dan Taylor, net iets minder
strak erbovenop. En dat karak
teristieke hoge stemmetje van
Taylor, dat heeft Van Koppen,
die ook meezingt, niet. Queen
was niet bassist Roger Deacon.
Hij was er wel, maar viel eigen
lijk nooit op. En laat Bart Pel-
linkhof nou de beste muzikant
van Miracle zijn. Strak en swin
gend.
Dan hetrepertoire van Miracle.
Dat bestaat vrijwel alleen uit de
veerd voor de jazz. Na Chris
Barber mogen de Young Sina
tra's er hun kunsten vertonen.
Het repertoire van Frank Sinatra
vormt de rode draad in hun op
treden. Vorig jaar stonden de
Young Sinatra's nog in een klei
ne zaal, nu zijn ze dus gepromo
veerd naar de grootste zaal. De
tien oud-conservatoriumstu
denten klinken als een complete
bigband maar zijn deze keer,
met een andere zanger, minder
overtuigend.
muziek/film recensie
Ken Vos
Concert De Houdinis spelen 'The
General'. Gezien: 26/1, de X, Leiden.
Het is een verschijnsel dat
het laatste decennium steeds
vaker te zien is, improvise
rende musici die hun eigen
visie op begeleiding bij film
beelden laten horen. Iets on
gebruikelijker wordt het als
het om bekend werk gaat,
zoals Buster Keatons 'The
General' (1927), een full-
feature film die meteen ook
Keatons bekendste is. Voor
dit komische drama is na
melijk al eerder muziek ge
maakt, sterker nog, de film is
sinds 1995 met een nieuwe
soundtrack op dvd verkrijg
baar.
De Houdini's, het sextet on
der leiding van saxofonist
Rolf Delfos en pianist Erwin
Hoorweg, koos voor een ar
tistiek bevredigende vorm,
waarin de muziek weliswaar
de beelden ondersteunt,
maar niet anecdotisch be
commentarieert. In 'The Ge
neral' speelt Keaton de
hoofdrol van een machinist
op de gelijknamige locomo
tief tijdens de Amerikaanse
burgeroorlog, zodat de mu
ziek in potentie drie referen
tiepunten in de tijd heeft, die
van het verhaal, die van de
film en het heden. Delfos en
Hoorweg hebben echter ge
kozen voor een mo<
vorm, waarin ook
wacht veel ruimte voc
provisatie overblijft. Di
ziek hoeft de film op
geen extra vaart mee
ven, want ondanks zij
derdom is het meeste
van Keaton een zeer vi
pend verhaal met i
zwakke momenten; sr
functioneel na elkaar j
den scènes met veel sla
worden slechts af en tt
derbroken door roman
of statische momenten
Met drie blazers (Angel
ploegen op trompet
Reijngoud op tromboi
Delfos, slagen de Hot
erin extra diepte te
aan de film door han<
soepel te spelen mi
klankkleur. De ritme
van Hoorweg, Marius
(contrabas) en Bram Vi
(drums) maakt weli
veel gebruik van repete
patronen, maar slaagt
voorbeeld ook in bij de
tervolgingsscènes de cli jX
van treingeluiden te mij
Met de muziek van de
dini's krijgt de film
speelser karakter, aang |W
tempowisselingen en di
tsiche suggestie niet
samenlopen met de filn
wijl de vlotte en vaak sn e
swing van Beets en W a,
op zich ook de sfeer
voetig houdt. De ont\
ling van de muziek is
genstelling tot het fil
haal niet lineair en is
bouwd met telkens ait0<
uitgewerkte terugke
thema's die het verhaal J
vaart lijken te gevei
Houdini's staan bekei |e]
een jazzgroep met eei
delijk bopkarakter, m.
dit project lijkt de groej
reputatie als stilistisch
bele formatie te beves
De Houdini's geven 'Tl j*{*
neral' met hun muzie ter
extra dimensie die de f
varing vergroot, ma%
muziek kan zonder
ook overtuigen.
Indi
s]
aar
ïrd
he
Ac
sp
ine
theater recensie
Dick van Teylingen
Voorstelling: The Reduced Shakespeare
Company speelt The Complete Works of
William Shakespeare (abridged). Met
Walter Lewis, Christian Malcolm en Rick
Bland. Gezien: 25/1, Leidse Schouwburg.
'Seeing is believing, go now!'
schreef The Sunday Times. En
de recensent van zijn doorde
weekse naamgenoot The Times
overleefde de voorstelling maar
net: 'Laugh?I nearly died'. Op
West End schijnen ze al jaren in
de rij te staan voor 'London's
Longest Running Comedy', The
Complete Works of William
Shakespeare (abridged). Het is
niet mis, de manier waarop de
Nederlandse tournee van The
Reduced Shakespeare Compa
ny wordt aangekondigd. De
'drie briljant gestoorde acteurs'
beloven zijn 39 stukken plus
poëzie er in anderhalf uur
doorheen te jassen.
The RSC begon in 1981 met een
'Hamlet' van twintig minuten
op een zomerfestival bij Los
Angeles, maakte ook zo'n 'Ro
meo Juliet', werd een hit,
maakte van de bijbel en de ge
schiedenis van Amerika ook
een ingedikte voorstelling, ging
overal op tournee en is nu in
Nederland te zien. Dat wil zeg
gen, een van de afsplitsingen
van de groep, want er zijn al
wereldwijd drie driemanschap
pen actief met deze verzamelde
Shakespeare.
'Romeo en Julia' en 'Hamlet'
zijn de grootste brokken in het
programma. 'Othello' wordt
een rap, 'Timon of Athens' een
kookprogramma, 'Macbeth'
een cursus Schots, en de zes
tien komedies worden samen
geperst tot één korte, ('want de
tragedies zijn veel leuker').
Het is een populair tijdverdrijf
in Amerika om pastisches van
klassiekers te maken. Het tijd
schrift Mad stond er vol mee,
Woody Allen doet er graag aan
en 'Lord of the Rings' werd 'Bo
red of the Rings'. De ver door
gevoerde stijlkenmerken, de
overdrijving en het belachelijk
maken van de eigenaardighe
den van het voorbeeld zijn
soms grappig en soms van een
n d
Heg
de(
enk
imj
irritante leukdoenerij.
Dat geldt ook voor de2s- e
stelling vol slapstick, °k,
zwaardvechten, verklei10^
en en uiteraard een bijn
aandacht voor liefde er1
in al hun verschijnings
De drie Amerikanen ziji k h
ge acteurs die goed d< en
houden tussen rust en
rige energie. Ze zijn si
pig, en regelmatig
planken van wel heel di
Wordt dit net zo'n dijf
als in Engeland en Am
denk het niet. Met om
rettraditie zijn we al
gewend. Shakespeare
ons veel minder een he
in de Angelsaksische wi-
hoe groter het momuiD
leuker het is om er teg 1111'
plassen. Wij groeien 1 dt
met zijn taal, maar zijhtir
wend aan vertalingen al
bewerkingen. En de
waarbij het publiek
ego, superego en id mprpr
len mist veel van het
effect omdat wij nie
preoccupatie met psyc
se hebben. De RSC is s um
makelijk, soms vermotnt v
zelden superieur geesti
happy day' staan alle bezoekers
- ook de ouderen - in de kerk
banken te swingen als de non
nen in de film 'Sister Act'. Er
wordt gedeind, gezwaaid met de
handen, gestampvoet. Het zal
zelden zo gestormd hebben in
de kerk.
hardere nummers van Queen.
'Love of my love' vormt zo'n
beetje het enige rustpunt tus
sen het gebeuk van nummers
als 'Tie your mother down'. Na
tuurlijk passeert ook 'Bohemian
Rhapsody1 de revue, maar
waarom geen hits als 'I want to
break free' of 'Magie'? Het op
treden kan wel wat gevarieer
der.
Miracle is best een aardige co
verband. Maar meer ook niet.
In elk geval geen kloon van
Queen. Anders geformuleerd:
als je Queen een tien geeft,
komt deze band niet verder dan
een zeventje.
theater recensie
Susanne Lammers
Voorstelling: Nageslacht door ZT
Hollandia. Tekst: Josse de Pauw en Kamiel
Vanhole. Regie: Floor Huygen. Spel:
Carola Arons en Bert Luppes. Muziek:
William Bakker. Gezien: 25/1,
LAKtheater, Leiden. Nog te zien: 20 t/m
22/2, NES-theaters, Amsterdam.
'Nageslacht' is zo'n voorstelling
waarvan je pas later door krijgt
dat hij je doordrenkt met treu
righeid. Je bent wel een beetje
gewaarschuwd: het gaat over
een boerin en een varken, twee
overlevenden na de stormen
van varkenspest en mond- en
klauwzeer. Dat failliet van het
boerenbedrijf is geen gezellig
verhaal, maar de vorm laat je
tijdensJiet kijken toch voldoen
de ruimte voor vrolijkheid.
In eerste instantie werkt het
kleine onderbroekje, het strak
ke mouwloze jasje en de var
kensneus belachelijk, en het ge
luid van de onderzoekende
vlieg die musicus William Bak
ker loslaat, maakt je ook alert
op de inventieve humor van ZT
Hollandia. Maar de twee elkaar
kruisende monologen maken
vervolgens de verschrikkelijke
eenzaamheid van varken en
boerin duidelijk, in een taal vol
rauwe poëzie en met beelden
die voor die poëzie niet onder
doen.
Bert Luppes is een hartverove-
rend mooi varken, tevreden
met zijn lot, bereid om in negen
maanden vet te worden. Als hij
over zijn idyllische varkens-
jeugd vertelt, schijnt de meizon
in de klaverwei. Hij roept met
zijn beschrijving van de seizoe
nen die intensiteit op die hoort
bij het eenmalig beleven. Zo
sterk zijn ook zijn g ijde
voor de boerin, een niford
van liefde en huisdier i
ontroerend en treffend
Bij Carola Arons verdVwoi
bondgenootschap tussjls p
en dier meer naar
grond, zij heeft ook hen.
te vertellen van de ve s
van het platteland en
mislukken in de liefde,
haar onvruchtbaarheic Qek
kensfokster en als me,
haar telt toch meer h<
als product, als afspieg
een ideaal, niet het wes wijl
Samenspelen doen
niet: varken en mensarer
elkaar uiteindelijk t< og
ontmoeten. Zelfs als z ils v>
een sigaret delen, roke laf
ieder voor zich, en in e
ge hiërarchie. Als ze sai
len, zie je toch vooralko
me kloof, die uitmon dc
slacht. gers
de
ruk
:k\
hna
BrQ
did
