'De mensen zijn zo
vreselijk moeilijk geworden
OOG in OOG
-©O
Willem Ankoné, van 30
april 1955 te Eindhoven,
is eigenaar van Barrera
en tot drie jaar geleden
ook van De Hut van
Ome Henne, twee be
roemde Leidse cafés. Hij
is tevens penningmees
ter van de afdeling Lei
den van Horeca
Nederland.
Ankoné
/^^ÊL woont op het
Hfl Rapenburg,
honderd meter
bij Barrera van
daan, samen met
zijn vriendin. In maart
verwachten zij hun
eerste kind.
door Job de Kruiff
Willem Ankoné: „Het is wat ik altijd graag heb gewild, samen het bedrijf runnen." Foto: Hielco Kuipers
17. Van wie zou u een toegestoken
hand weigeren?
„Het hangt natuurlijk van de context af. Is
het in nood of in een gewone situatie? Hoe
dan ook, ik denk aan iemand die niet goed
is voor anderen. En daarbij heb ik het over
mensenrechten, bijvoorbeeld, maar het
kan ook in de gewone omgang zijn. Ik zal in
veel gevallen ook wél iemands hand aanne
men, al was het maar om mijn eigen visie
te kunnen geven. Je kunt altijd nog terug,
als iemand echt slecht blijkt te zijn.
Ik ben wel eens belazerd, hoor. Maar daar
ben je zelf bij, en ik kan er achteraf wel om
lachen. Iemand heeft me eens op een heel
slimme manier een paar telefoons ver
kocht, in de begintijd van de mobiele tele
fonie. Dat bleken gewoon een soort huiste
lefoons te zijn. Het was 's avonds hier in
het café. Dat is er natuurlijk een prima ge
legenheid voor. Je koopt zoiets, geeft er nog
relatief veel geld aan uit ook, en het blijkt
niets te zijn. Toch vind ik het achteraf wel
mooi dat iemand dat dus weet te verkopen.
Het was mooi gedaan. Ik heb die man nooit
meer gezien, maar hij zou gewoon een
hand krijgen. Tuurlijk, het zijn rommelaars,
zulke mensen. Maar het heeft wel wat."
22. Waar geeft u het meeste geld
aan uit? (woningen auto buiten
beschouwing gelaten)
„Ik denk aan diners. Uit eten gaan mag
geld kosten. In het buitenland - we gaan
graag langere tijd naar Frankrijk - maar ook
wel hier in de stad, of in Amsterdam of Rot
terdam. Zeker eens per week gaan we uit
eten.
En de andere dagen kook ik. Ik kook graag,
geef ook veel uit aan kookboeken en kook-
attributen. Ik heb bijvoorbeeld mooie mes
sen, zoals een zalmfileermes, en een rook-
oventje, om thuis vis of vlees te roken. Of
een kroegbaas daar geen tijd voor heeft?
Nou, ik sta hier natuurlijk niet meer zelf
achter de bar. Dus ik sta 's middags graag
een uurtje of twee, drie in een kookboek te
neuzen. Het koken hoeft niet al te uitge
breid, hoor, maar daar kan ik m'n ei in
kwijt. En vaak nodigen we mensen uit.
Meestal spelenderwijs, vanuit het café. Dat
vinden we gezellige, mooie avonden.
Ik heb nooit een restaurant willen begin
nen, zo ver gaat de hobby niet. Dan gaat
het opeens om grote aantallen, dan sta je
elke dag 's ochtends al de aardappelen te
koken. En het bezit van de zaak is het einde
van het vermaak, hè?"
38. Wat mist u in het buitenland het
meest aan Nederland?
„Ik ben in Roemenië geweest. En daarbij
vergeleken is Nederland een rijk land, hoor.
Dat je alles kunt kopen, al die halffabrika
ten. Je gaat hier naar de winkel, of je trekt
een maaltijd uit de kast. Die mensen daar
moeten terug naar de basics. Die moeten
van bloem en melk brood maken.
Iets anders is: je kunt in Nederland bijna al
les zeggen. We hebben een grote vorm van
vrijheid. Dat is een groot goed. Ik vind het
dan ook heel kwalijk als mensen niet stem
men.
Ik ben wel een ffancofiel, hoor. Ik hou van
een beetje mooi weer, het buitenleven, ter
wijl Nederlanders vaak met de deur dicht
achter de tv kruipen. Maar je moet de men
sen in hun land ook nemen zoals ze zijn.
Als ik tussen de Fransen leef, stel ik me wat
terughoudender op. Ik kan dat wel, een
beetje aan de zijlijn staan."
49. Denkt u te weten wat uw
partner in u ziet?
„Ja. Een vriend, een maat. We hebben veel
dezelfde ideeën, zitten vaak op één lijn.
Qua standpunten, maar ook dat we bij de
zelfde mooie film allebei in tranen zitten.
En ik ben een vrolijk mens. We maken veel
plezier, kunnen soms onbedaarlijk om iets
lachen. Dat vindt zij heel belangrijk.
Zij is wel een stuk jonger, zeventien jaar,
maar ik denk dat ik in veel dingen een kind
blijf. Zelf heb ik het leeftijdsverschil wel
eens een bezwaar gevonden. Maar je kunt
alleen maar zeggen: we zien wel waar het
schip strandt. En tot nu toe gaat het fantas
tisch. Misschien is het over twintig jaar een
nadeel, maar dan zien we wel weer verder.
Dan hebben we het al zó'n tijd samen uit
gehouden."
14. Wat kan u in mensen vreselijk
ergeren?
„In de horeca: kortzichtigheid en onge
duld. Dat klanten totaal geen begrip voor je
hebben. Ze komen binnen en willen direct
worden geholpen, terwijl het helemaal vol
zit. En altijd haast, dat gejaagde. Dan denk
ik: kijk eens om je heen, kom eens uit dat
wereldje van ik-wil-binnen-tien-minuten-
een-broodje-en-dan-weer-weg-want-ik-
heb-het-dmk.
Het lijkt wel erger geworden. Dat zal wel
met welvaart te maken hebben. Je zag het
vroeger veel bij Amerikanen. Die wilden al
tijd 'that on the side', en 'skip that'. Elk
broodje moet drie keer anders. En alles low
fat, hè? En in Amerika kan dat allemaal, als
de klant maar tevreden is. Maar de branche
heeft er zichzelf mee in de nesten gewerkt.
De mensen zijn zo vreselijk moeilijk gewor
den. En dat zie je nu hier ook bij de regulie
re gasten. Mensen zijn niet aardig, echt niet
aardig. Ze hebben bij het museum twee
uur in de rij gestaan en dan komen ze hier
neerbuigend doen tegen het personeel. Of
ze hebben maar drie minuten en willen
dan wel iets warms, bijvoorbeeld.
Dan heb ik het over gasten overdag rond
lunchtijd, hoor. Wat hier 's avonds een
biertje komt drinken, daar zit wel wat meer
rust in."
26. Is seksualiteit belangrijk in het
leven?
„Ja, dat vind ik wel. Dit is ook best wel een
kroeg waar versierd wordt, hoor. En je
hoort natuurlijk alshorecaman verschrik
kelijk veel. Wat mij dan intrigeert, is dat
mensen soms in hun seksualiteit anders
zijn dan ze voor de buitenwereld zijn. Ze
doen zich vaak anders voor. Hier knijpen
ze de kat in het donker, of ze komen met
hun vriendin binnen. Ik verzin trouwens
ook mijn eigen verhalen er soms maar ge
woon bij, hoor, bij wat ik observeer.
Zelf heb ik best veel langere relaties gehad,
maar ik heb ook heel lang tot laat gestapt
en ik heb mijn deel van de taart wel geno
men."
31. Welke dag zou u ivillen
overdoen?
„Ik zou er niet één willen overdoen. Ik kijk
vooruit, niet achteruit. En ik denk ook dat
een dag de tweede keer nooit meer zo leuk
is als-ie was. Ik vind de dag van morgen
veel interessanter.
Een dag overdoen om het anders te doen,
dat zou ook kunnen. Maar ik geloof wel in
een bepaalde voorzienigheid. Dat alles
moet zijn zoals het is gebeurd. Zakelijk zijn
er natuurlijk wel voorvallen geweest waarin
ik iets anders had kunnen doen. Maar dat
is koffiedik kijken. En al met al ben ik zeer
tevreden zoals ik er nu bijzit. Privé denk ik:
het heeft allemaal zo moeten zijn.
Een trouwdag heb ik niet, om over te doen,
en ik ben ook niet van plan om te trouwen.
Ik zie daar geen voordelen in. Alles wat je
wilt regelen, kun je ook zonder het huwelijk
wel regelen."
34. Wanneer was u voor het laatst
verliefd?
„Een jaar of zes geleden, toen ik mijn hui
dige vriendin ontmoette. Zij werkte bij mij,
een klassiek verhaal in de horeca. Dan ga je
een keer wat eten, je borrelt een paar keer
na, en van het een komt het ander.
Zij werkt nog steeds in de zaak. Dat is wel
iets wat ik altijd graag heb gewild, samen
het bedrijf runnen. Al heeft het ook nade
len. Je neemt het wel mee naar huis. En ik
zeg tegen mijn personeel sommige dingen
makkelijker dan tegen haar. Van haar krijg
ik natuurlijk ook meer tegenwerpingen.
Ik ben niet zo gauw echt verliefd. Je moet
wel echt iets voor iemand voelen en het
leuk vinden als die persoon in de buurt is.
Relaties zijn geen zakelijke overeenkom
sten. Het is voor mij veel samen zijn, leuke
dingen doen, uit eten, een weekend weg. Ik
heb ook wel eens dwaze dingen gedaan als
ik verliefd was, waarvan ik achteraf denk:
wat heb je je aangesteld! Ik ben met een vo
rige vriendin nog wel eens na een nacht
stappen doorgereden naar Parijs. Achteraf
denk je dan: was dat nou wel verstandig?
Wat we nu hebben zou ik geen verliefdheid
meer noemen. We zijn goeie vriendjes."
45. Wat is in uw werk uw grootste
frustratie?
„Dat je het nooit iedereen naar de zin kunt
maken. Dan organiseer je iets, met top-dj's,
en dan zijn er toch weer mensen die zeg
gen: moet dat nou, die muziek?
De mensen die hier komen zouden graag
willen dat het elke vrijdagavond bal was.
Maar als het hier heel druk is, zijn er altijd
wel buren die er last van hebben. En daar
probeer je ook zoveel mogelijk rekening
mee te houden. Ik hou het zelf ook niet vol
om elk weekeinde plaatjes te draaien en de
mensen gek te maken. Dus blijft het bij een
keer of vier, vijf per jaar. Altijd spontaan, als
iedereen in een goeie bui is. Het zijn mooie
avonden en meestal houden we wel op tijd
op. Al is dat soms jammer. Er zijn honderd
mensen blij en er zijn maar vier buren
boos. Maar zo kun je dat niet afwegen, na
tuurlijk.
Ik heb ook een keer een veroordeling gehad
voor geluidsoverlast. Na tweeën stond de
deur nog open. Het was op Koninginnedag
- dat is ook mijn verjaardag - en dan lopen
ze met geluidsmeters te controleren. De
rechter had er wel begrip voor: 'U was jarig
en het was gezellig', zei die. Maar het kostte
me wel 1500 gulden. En ik mag het drie jaar
niet meer doen."
12. Wat zou u willen veranderen
aan uw jeugd?
„Niet zo veel. Misschien het feit dat ik enig
kind was. Een broer of zus was wel leuk ge
weest, denk ik. Want als ik jarig was, kreeg
ik wel een poppenkast, maar ik had nie
mand om voor te spelen. En daarbij was ik
op 30 april jarig. Dan waren er na de oorlog
altijd grote défilés waar iedereen heenging,
en ik moest thuisblijven omdat de ooms en
tantes kwamen. Ik had wel een andere ver
jaardag willen hebben, ja. En dat is nóg zo.
Of ik zelf per se meer dan één kind wil? Dat
is een beetje voorbarig. Laten we eerst
maar eens kijken hoe het met die eerste
wordt."
