Dankzij de winkel blijf ik onder de
JINGEN
""VOORBIJGAAN
LEIDEN REGIO
R7
Leidsch DagbladAllCHIEVEX
ZATERDAG 26 JANUARI 2002
neeste zaakjes in die branche zijn verdwenen
ii- iet stadsbeeld, alleen zij borduurt nog voort op
;0' »ude concept. Gewoon, omdat ze het gezellig
|s( ten via haar nering tenminste nog enige aan-
ak heeft. Jannet van Groeningen runt al bijna
ar de handwerkwinkel in de Leidse Morsstraat,
c rer ooit drie gevestigd waren. De twee andere
naren gaven er in de loop der jaren de brui
maar de vief ogende weduwe, die ruim-
ots de zeventig is gepasseerd, hield vol en ver-
itnog altijd wol, knopen, ritsen, naalden,
[garens en kantklosspullen. Vanuit een pandje
in een halve eeuw niets veranderd is: „Zelfs
erf van toen zit nog op de kasten en de toon-
i" Ze werd er onlangs voor beloond met een
nklijke onderscheiding ('Lid in de Orde van
Oranje Nassau') en blijft voorlopig ook gewoon
doorgaan. Ondanks de handicap die haar linker
been gevangen houdt in een beugel en haar bij het
lopen dwingt tot het gebruik van krukken. Gevolg
van polio melitis, beter bekend als kinderverlam
ming. Het postpoliosyndroom, 'waarbij de ziekte
op latere leeftijd wraak neemt en erger wordt',
maakt haar leven er niet aangenamer op. Eigenlijk
zou ook haar rechterbeen in een beugel moeten,
nu de kniebanden daarin versleten zijn. „Maar met
de eerste die ik kreeg, kon ik niet uit de voeten en
met de tweede mocht ik niet autorijden. Wat blijft
er dan nog over? Kinderen heb ik niet en alleen
met die auto kom ik nog onder de mensen. En in
de winkel, natuurlijk. Daarom houd ik die open zo
lang ik kan."
uurlijk had ik allang met
ioen kunnen zijn. Mijn
die in 1979 is overleden,
leroepsmilitair, dus fin an-
was dat best mogelijk ge-
L Maar wat had Üc moeten
doen als ik de winkel had
)ten? Alleen thuiszitten,
zou het op neergekomen
Want niemand vraagt je
uit, omdat je met die kruk-
!0 langzaam loopt. Dus ben
je altijd op jezelf aangewezen als
je een keer uit eten vvilt of op va
kantie wilt gaan. Dat doe ik dan
ook allemaal in mijn eentje. Op
zaterdag en zondag ga ik gere
geld dineren in Noordwijk, of el
ders als dat zo uitkomt, en ik
boek ook reisjes voor mezelf.
Daar maak ik nooit zonde' van.
Als ik het niet doe, heb ik niks,
en ik heb nog nooit een begrafe
nisstoet gezien waar een brand-
landwerkwinkeltje aan de Morsstraat in vroeger dagen.
:uliere foto
kast achteraan werd gereden.
Ik probeer dus zo aangenaam
mogelijk te leven, onder de
mensen te blijven. Daarom heb
ik de winkel ook altijd openge
houden. Kopje koffie drinken
met ouderen die hier komen
buurten, praatje maken met de
klanten, ze helpen en ze advise
ren. Want dat kan ik wel. Ik kom
uit een schildersfamilie - mijn
vader had hier aan de overkant
een verfwinkel - en ik heb een
oog voor kleuren, een gave voor
combinaties. En daarnaast heb
ik een opleiding gedaan voor
coupeuse en costumière. Aan de
rooms-katholieke vakschool aan
het Galgewater, de Huishoud
school, ja Daar werd ik als jong
meisje door mijn ouders heen-
gestuurd, omdat ze wilden dat
ik met mijn handicap voor een
zelfstandige functie zou leren. Je
moet zelf je brood verdienen,
zeiden ze altijd. Niet bij een an
der met je benen onder de tafel
gaan zitten.
Vooral mijn vader heeft me ge
stimuleerd dit winkeltje te be
ginnen en van hem heb ik, denk
ik, ook het doorzettingsvermo
gen geërfd dat me door de jaren
heen overeind heeft gehouden.
Al is dat lang niet altijd even ge
makkelijk geweest. Vooral de
laatste tijd val ik nogal eens.
Soms één keer in de week, soms
één keer in de drie maanden.
Dat went nooit, maar schijnbaar
weet ik hoe ik moet vallen. Ik
kom altijd goed terecht, zoals ik
eigenlijk altijd goed terecht ben
gekomen, ondanks mijn handi
cap.
Elf maanden was ik, toen ik po
lio melitis kreeg, kinderverlam
ming, waar in die tijd nog niets
tegen te beginnen was. Daar
voor had ik twee maanden ge
woon gelopen, daarna was dat
niet meer mogelijk. Ik moest in
een bekkengordel. Daardoor
heb ik een moeilijke jeugd ge
had. Veel geplaagd en gepest,
buitengesloten ook. Als andere
kinderen op de lagere school
buiten gingen spelen in het vrije
Burgemeester Postma van Leiden speldt bij Jannet van Groeningen de versierselen behorend bij de titel 'Lid in de Orde van Oranje Nassau' op. Foto: Mark Lamers
kwartier, zei de onderwijzeres
tegen mij: 'Blijf jij maar in het
lokaal.' En als zwarte pieten in
de sinterklaastijd pepemoten
kwamen strooien op school,
was ik de enige die met lege
handen naar huis ging, omdat ik
niet kon bukken met die gordel.
Dat deed pijn, zoals het ook pijn
deed dat ik elke keer naar de
gymnastiekles moest komen.
Daarbij had ik heel graag aan de
ringen willen hangen, maar dat
mocht niet. In plaats daarvan
moest ik op een bankje toe gaan
zitten kijken.
Het zal allemaal wel niet ver
keerd bedoeld zijn geweest,
want de tijd was anders en de
mensen wilden je beschermen,
maar het deed me wel zeer en
dat komt nu allemaal terug. Ook
de gedachte aan de moeite die
ik moest doen om duidelijk te
maken dat ik dingen aan mijn
kleding veranderd wilde heb
ben, omdat de hendel van mijn
beugel onder mijn rok uitkwam.
Dat is op z'n zachtst gezegd niet
leuk voor een meisje van zestien
en zeker niet als leeftijdgenoten
daar dan ook nog eens allerlei
rotopmerkingen over maken.
Dat gebeurde echt. Later heb ik
me dan ook nooit meer ergens
van laten weerhouden. Als an
deren zeiden dat iets niet kon of
niet voor mij was weggelegd,
ging ik alles op alles zetten om
dat juist wel te leren en te doen.
Zo heb ik stiekem leren zwem
men in De Zijl, heb ik leren dan
sen - al werd ik daarbij nooit ge
waagd - en leren fietsen. En ik
reed als een van de eersten in
Leiden rond op een solex. Om
daarvan af te stappen, moest ik
een lantaarnpaal zoeken of me
er vanaf laten vallen, maar dat
had ik er wel voor over om mo
biel te zijn. Met die solex ben ik
destijds ook bijna wekelijks naar
het ministerie van Economische
Zaken in Den Haag gereden, om
de vergunning te krijgen om dit
winkeltje te beginnen. Hoewel ik
gediplomeerd coupeuse en cos
tumière was en mijn midden
standsdiploma had, wilden ze
die maar niet afgeven. Ik besef
nu eigenlijk pas hoe hard ik ook
daarvoor heb moeten knokken.
Voor die tijd had ik al een eigen
ateliertje gehad, waarin ik mooie
jurken maakte, maar ja, dat was
in de oorlog en toen had je niks.
Je durfde in die tijd niet eens te
lachen, uit angst dat je werd op
gepakt. Vijf jaar na de oorlog, op
2 maart 1950, ben ik hier begon
nen en eigenlijk is er sinds die
tijd weinig veranderd in de win
kel. Alleen het assortiment en de
werkzaamheden. Vroeger naai
de ik voor de klanten en ver
kocht ik van alles en nog wat.
Theedoeken, washandjes, on
dergoed, jumpers, vesten, jur
ken. Later zijn alleen de bolletjes
wol, de haakgarens, de borduur-
stoffen, de kantklosspullen, fri-
volité en dat soort dingen over
gebleven. Daar was vooral in de
jaren zeventig van de vorige
eeuw wel een aardige markt
voor, want toen had je in Leiden
wel tien van die zaken, omdat
handwerken destijds 'in' was.
Maar die tijd is voorbij. Nu is het
alleen nog een echte handwerk
zaak en volgens mijn klanten
ben ik de enige in de stad die
nog wol verkoopt.
Natuurlijk is het leuk dat ik voor
de halve eeuw werken een lintje
heb gekregen, op voordracht
van een oud-buurmeisje. Om
dat ik het zo lang heb volgehou
den. Zelf heb ik daar nooit bij
stilgestaan, want ik heb dit werk
altijd met plezier gedaan. Ik ben
ook altijd optimistisch gebleven.
Ook na het overlijden van mijn
man, met wie ik precies vijftien
jaar getrouwd was, toen hij op
53-jarige leeftijd stierf. Het heeft
geen zin om bij de pakken te
gaan neerzitten. Alleen de laat
ste tijd wordt het allemaal wat
moeilijker, omdat ik moet be
slissen of om mijn andere been
ook een beugel moet, nu mijn
kniebanden daarin gescheurd
zijn. Opereren is geen optie,
want dan moet ik een half jaar
in bed blijven, omdat ik op mijn
linkerbeen niet kan staan. En
naar een verzorgingshuis wil ik
al helemaal niet. Dat lijkt me
verschrikkelijk, tenzij je echt
hulpbehoevend bent. Dus sta ik
voor een heel moeilijk besluit.
Daar kom ik in m'n eentje niet
uit en op momenten voel je je
dan wel eens eenzaam en in de
steek gelaten. Maar dan nog blijf
ik doorgaan, blijf ik zoveel mo
gelijk lachen en blijf ik proberen
het leven zo aangenaam moge
lijk te maken. Elke dag een blok
je om, zodat ik niet verstijf, en
om kwart over tien de winkel
openen. Voor de klanten en
voor de gezelligheid. Daar ga ik
mee door zolang ik kan, want
als ik de winkel sluit, zit ik echt
alleen. En daar help ik niemand
mee."
Paul de Tombe
STADSGEZICHT
uwe Beestenmarkt. Foto: Henk Bouwman
uit de
ANNO 1902
Zaterdag 25 Januari
LEIDEN - Hedenmorgen had op de begraafplaats
aan de voormalige Marepoort de ter-aarde-bestelling
plaats van het stoffelijk overschot van den dezer da
gen in het Militair Invalidenhuis alhier op bijna 90-
jarigen leeftijd overleden sergeant-invalide Pieter
van Ravens, drager van het Metalen Kruis. De begra
fenis geschiedde met militaire eerbewijzen. De lijk
stoet bestond uit den lijkwagen, voor afgegaan door
een vuurpeloton huzaren en gevolgd door verpleeg
den uit het Invalidenhuis en een escorte huzaren te
voet. Op de begraafplaats gekomen, werd het eerste
salvo gegeven. Onder treurtonen schreed de stoet
langzaam voort, tot hij aan de groeve genaderd was,
waarbij, toen de kist daarboven was geplaatst, een
tweede salvo werd gegeven, en waarin een derde sal
vo weerklonk, toen zij daarin was neergelaten. De
oud-wachtmeester der cavalerie had het koning
schap van af Koning Willem I gediend, en in den
laatste oorlog, dien Nederland in Europa had te voe
ren, de eer van de Nederlandsche vlag hoog gehou
den. Met hem daalde de laatste Metalen-Kruisridder
uit het Invalidenhuis ten grave. Rust in vrede!
ANNO 1977
Woensdag 26 januari
BENTHUIZEN - De gemeenteraad van Benthuizen
wil burgemeester Keijzer (39) zo gauw mogelijk
kwijt. In een roerige vergadering vonden de vijf
raadsleden en de twee wethouders van het Zuidhol
landse 'Peyton Place' elkaar gisteravond volledig op
dat punt. Zij hebben mr. Maarten Vrolijk (commissa
ris der Koningin in Zuid-Holland) gevraagd om een
tijdelijk vervanger voor burgemeester Keijzer te be
noemen. De ambtstermijn van Keijzer loopt op 1
maart af. Minister De Gaay Fortman moet hem vóór
dat tijdstip herbenoemen, maar de maandag zo on
verhoeds gearresteerde PvdA-wethouder Seijbel
rijmde gisteravond: "De Gaay, verlos ons dan dit
kwaai".
De omstreden burgemeester van het telkens weer in
opspraak komende dorp reageerde gisteravond niet
op de furieuze aanvallen vanuit de raad op zijn per
soon. Dat deed hij wel in een exclusief interview met
een verslaggever van onze krant. Hij zei tegen onze
redacteur: "Vanaf het moment dat ik op de hoogte
werd gesteld van deze trieste zaak heb ik geprobeerd
die arrestaties te voorkomen. Ik vond dat men ook
BENTHUIZEN -
Omgeven door
journalisten en fo
tografen zitten de
hoofdfiguren van
de Benthuizense
kwestie achter de
tafel van B en W.
Van rechts naar
links wethouder
Seijbel, interim
secretaris Winge-
laar, burgemees
ter Keijzer en wet
houder Van
Noort.
Foto: Archief
Leidsch Dagblad
rekening moest houden met de gezinnen van die
mensen. Maar de justitie besliste anders. Daar kon
ik niets tegen doen. Ik stond machteloos".
De inval in het gemeentehuis en de arrestatie van de
wethouders en enkele ambtenaren blijkt zijn aanlei
ding te vinden in een vechtpartij tussen gemeente
bode Dullaart en directeur Poldervaart (openbare
werken), bij wie de bode probeerde binnen te drin
gen. Bij het daarop volgende politie-onderzoek rees
het vermoeden dat er stukken waren verduisterd,
waarop burgemeester Keijzer werd voorgehouden
dat hij aan de hand van het wetboek verplicht was
om aangifte te doen van deze jongste affaire in het
dorpsgebeuren van Benthuizen.
De raadsleden en wethouders beschuldigden overi
gens de burgemeester er gisteravond van, dat juist
hij post zou hebben achtergehouden en uitgaande
brieven anders opstelt dan was afgesproken. Wet
houder Seijbel kondigde gisteren aan dat hij opstapt
als niet spoedig een oplossing wordt gevonden. De
officier van justitie, mr. J. Suyver, liet weten dat de
aanklacht tegen de maandag voor enkele uren gear-
resteerde wethouders en ambtenaren ondertussen
nog steeds van kracht blijft.
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door büinen veertien dagen na plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13
bij 18 in zwart wit) over te maken op gironummer 57055 t.n.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA Haarlem,
onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d. (datum van plaatsing) of door contante betaling aan de balie van het
Leidsch Dagblad, Rooseveltstraat 82 te Lelden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
