onvoltooid
OEKOMENDE
tijd
LEIDEN REGIO
'Ik heb het nooit een opgave gevonden voor haar te
ZATERDAG
23 juni 2001
ienermoeder heb je het niet mak-
;.Maar als je op 15-jarige leeftijd
meervoudig gehandicapt kind
t,sta je helemaal voor een zware
ve. Het overkwam Roos van der
len (24) uit Alphen aan den Rijn. Ze
heeft tropenjaren achter de rug. Maar
nu dienen zich nieuwe kansen aan. In
september gaat ze terug naar de
schoolbanken. En als het een beetje
meezit, heeft ze zich tegen die tijd ook
ontworsteld aan de bijstand.
«t een klein kind dat voor
ivan de speelgoedwinkel
e stampvoeten omdat het
ip wil hebben.' Dat was de
van mijn huisarts nadat
had gezegd dat ik mijn
wilde houden. Ondanks
irgsmaatregelen was ik
pr geworden. Ik was toen
jaar oud en mijn vriend
19. Abortus kwam niet in
lüordenboek voor. Peter
et is jouw lichaam, dus je
aar.' Mijn moeder kon
grijpen waarom ik het
wilde houden. Eigenlijk
in de eerste periode van
wangerschap van mijn
wders de meeste steun
en. Nadat mijn buik een-
ink bol was geworden,
dereen, dus ook mijn
ir, weer een beetje bij.
k zwanger raakte, woonde
lof meer bij Peter en zijn
Mijn eigen vader en
irzijn gescheiden toen ik
jaar oud was en sinds-
ep het thuis allemaal niet
0 lekker. Bij Peters ouders
ik me prettig; zodoende
daar vaak. Het was Peters
er die op een gegeven mo-
aangaf dat ze vermoedde
zwanger was. Van een
hebben Peter en ik geld
dom een zwanger-
test te kopen. Die was
Dsitief. Maar het was alle-
0 onwezenlijk voor me, in
eleving kon het helemaal
weigerde nog steeds te
n dat ik zwanger was.
in die tijd op de Leao. Op
ig plukte mijn moeder mij
hooi om naar de huisarts
te gaan. Nadat hij zijn kikker-
proef had gedaan, ben ik de
praktijk uitgevlucht. Mijn beslis
sing stond vast, ik zou dat kindje
krijgen. Ik trok definitief bij Pe
ter in en leefde mijn leventje
verder. Aanvankelijk bleef ik
naar school gaan, maar na een
paar maanden trok ik dat niet
meer. Uiteraard kreeg ik de leer
plichtambtenaar op mijn dak.
Weer een probleem dat ik moest
zien op te lossen.
Vraag me niet waarom, maar
Peter en ik dachten dat we maar
beter konden trouwen. Zowel
zijn als mijn familie duwde ons
in die richting. Omdat ze von
den dat het zo hoorde, denk ik
achteraf. Toen ik vier maanden
zwanger was, begonnen we
brieven te schrijven naar de ko
ningin om toestemming te vra
gen voor ons huwelijk. Dat werd
me een getouwtrek. Op het mo
ment dat er eindelijk groen licht
werd gegeven, kon ik al bijna
mijn zestiende verjaardag vieren
en werd me gemeld dat ik daar
om net zo goed nog even kon
wachten. Want als je zestien
bent, heb je alleen nog toestem
ming van je ouders nodig. Uit
eindelijk zijn we getrouwd na de
geboorte van mijn dochtertje
Nashira. We trouwden gratis
want we hadden geen cent te
makken. Opa en Oma namen de
foto's en na afloop gaven we een
Amerikaanse fuif.
Nashira kwam 10 weken te
vroeg. Ik wist niet wat me over
kwam. Ik was daarop totaal niet
voorbereid. Opeens was ik moe
der van een hoopje mens dat 38
centimeter lang was en een kilo
woog. Het zag er de eerste da
gen allemaal niet rooskleurig
uit. Geen kaartjes sturen, werd
me gezegd, anders kun je er
straks meteen een rouwkaart
achteraan doen. Maar ik was
apetrots dat ik een kind had ge
kregen en stuurde toch geboor
tekaartjes rond. Na drie dagen
was ze stabiel. Op dat moment
wist ik nog niet dat ze een her
senafwijking had. Een routi
nescan wees dat uit. Nashira's
linker hersenhelft mist twee
centimeter. Ook werd na tal van
onderzoeken vastgesteld dat de
verbinding tussen beide hersen
helften niet optimaal was. Op
onverklaarbare wijze heeft dat
zich hersteld. Ach, Nashira heeft
de medische wetenschap de af
gelopen jaren wel voor meer
raadselen gesteld. Je hebt een
diepzwakzinnig kind, werd me
gezegd. Ik moest het zien als een
fototoestel zonder rolletje. Geen
informatie kan in of uit. Nou en,
dacht ik, het is toevallig wel mijn
kind.
Ik had nooit in dat huwelijks
bootje moeten stappen. Diep in
mijn hart heb ik dat al geweten
voordat we naar het stadhuis
gingen. Peter en ik pasten niet
bij elkaar. De eerste maanden
waren we bezig een eigen plek
te vinden. We konden door om
standigheden niet meer bij zijn
ouders wonen en hebben een
beetje gezworven. Hoewel hij
vier jaar ouder was dan ik, pakte
ik mijn rol als ouder echt serieus
op. Hij bleef gewoon doorfees
ten. Dat veranderde ook niet
toen we een eigen flatje kregen.
Sterker nog, de situatie werd al
Roos van der Hoeven werd op haar vijftiende moeder van de meervoudig gehandicapte Nashira. „Ik wil nog heel lang voor haar blijven zorgen. Het liefst zou ik voor meer kinde
ren zoals zij iets betekenen." Foto: Taco van der Eb
leen maar erger. Peter kon het
eigenlijk niet aan en raakte de
weg kwijt. Hij werd agressief.
Uiteindelijk is hij weggegaan.
We hebben nagenoeg geen con
tact meer met hem.
Met Nashira heb ik de afgelopen
jaren behoorlijk wat meege
maakt. Ik heb veel geleerd daar
door. Ik merk dat ik soms ster
ker in mijn schoenen sta dan
ouders die, zeg maar, op nor
male leeftijd een gehandicapt
kind hebben gekregen. Inmid
dels gaat Nashira vijf dagen per
week naar een speciale school.
Ik herinner me nog dat ze voor
het eerst naar een dagcentrum
ging. Ik kon haar niet loslaten, ik
voelde me totaal verscheurd. En
nog, hoor. Vorig jaar is ze een
week op kamp geweest. Jemig,
wat was mijn huis leeg. Ik miste
haar intens.
Nashira is een Dik Tromkind,
zeg ik wel eens. Ze doet ieder
een versteld staan. Ze heeft zwa
re epileptische aanvallen over
leefd en zich wonderbaarlijk
goed ontwikkeld. Laatst zei een
arts nog tegen me dat hij een
heel ander kind voor zich had
dan hij had kunnen vermoeden.
Ze is vrolijk, heeft veel humor en
kan ontzettend goed praten.
Medisch gezien wordt ze heti-
teld als een slechtziend, spas
tisch kind met autistische stoor
nissen en een laag IQ. Maar ik
zie een prachtig, heel bijzonder
kindje voor me dat speciale zorg
nodig heeft. En ik ben als geen
ander in staat haar die te geven.
Ik krijg er ook zoveel voor terug.
Ik geniet echt van haar.
Ik heb het dan ook nooit een
opgave gevonden voor haar te
zorgen. Maar ik had geen kracht
om daarnaast te werken of een
opleiding te volgen. Dus heb ik
al die jaren in de bijstand geze
ten. Ik probeerde wel de zorg
voor Nashira met werk te com
bineren, maar dat pakte toch
steeds verkeerd uit Daarin is in
middels verandering gekomen.
Ik werk nu 20 uur per week bij
een dagopvang voor ouderen en
ben onlangs aan huis een na
gelstudio begonnen. In septem
ber ga ik een opleiding tot acti
viteitenbegeleidster volgen. Op
grond van mijn levenservaring
heb ik dispensatie gekregen
want ik heb mijn middelbare
school nooit afgemaakt. Er is
ook een nieuwe man in mijn le
ven gekomen: Nico. Hij is veer
tien jaar ouder dan ik, maar van
dat leeftijdsverschil merken we
geen van beiden iets. Ik ben
voorzichtig, maar heb het gevoel
dat het wel goed zal gaan tussen
ons. Wellicht komt er over een
paar jaar een tweede kindje bij.
In mijn hart is in elk geval plaats
genoeg."
Nancy Ubert
AAN HET WERK
Albert van Schie (78),
veerman:
Ik was een jaar of der
tien, veertien toen ik
begon met af en toe
mensen overzetten met
de roeiboot. Dat kostte
toen geloof ik vijf cent.
Mijn vader had hier
even verderop een
boerderij. Toen het toe
risme zich hier een
beetje begon te ontwik
kelen, nam hij er een
paar kano 's bij en later
ook wat zeilboten. In
die tijd liepen hier nog
gewoon koeien. Dan
kwam het voor dat
mensen met de auto
hierheen kwamen en
het hek open lieten
staan. A/s je 's morgens
kwam om te melken,
dan waren er geen koei
en. Moest je weer op
zoek. In 1956 ben ik
getrouwd en ben ik hier
voor mezelf begonnen.
In mijn hart was ik
nooit echt een boer.
Mijn broer wel, die
heeft dan ook de boer
derij overgenomen. Ik
heb nog wel heel lang
geholpen met de koei
en. Maar op een gege
ven moment kon ik ge
noeg verdienen met
mijn eigen handeltje.
Tegenwoordig doe ik ei
genlijk alleen nog het
pontje. Mijn zoon, die
in '93 het bedrijf heeft
overgenomen, doet de
rest. Dat in en uit die
zeilboten springen, dat
lukt op mijn leeftijd
niet zo best meer.
Tekst: Ruud Sep
Foto: Jan Scheerder
uit de
Leidsch Dagblad/1 RCII
ANNO 1901
Zaterdag 22 Juni
LEIDEN - Eindelijk is er in een reeds jarenlang be
staande behoefte voorzien, nl. uitbreiding der poli-
tielokalen in het Raadhuis dezer gemeente.
Door den aankoop van een huis aan de overzijde
der Breestraat, hoek Wolsteeg, kon de administratie
en het magazijn der schutterij vanuit het Raadhuis
naar dat pand worden overgebracht, waardoor de
noodige ruimte tot uitbreiding der politielokalen,
voor de administratieve politie bestemd, kon worden
verkregen. Door verbouwing zijn alsnu daar geves
tigd het bureel van den commissaris, het bureel van
den hoofdinspecteur, annex een archiefkamer, het
bureel van den inspecteur 1ste klasse, die den com
missaris is toegevoegd in diens justitieelen arbeid,
en het bureel van den klerk, benevens een kamer
voor den agent-portier en de beide rechercheurs van
politie.
Tusschen de bureelen van den inspecteur en den
klerk treft men aan een portaal, waarin twee retrai
tes, voorzien van waterclosets.
ANNO 1976
leiderdorp - De afgelopen weken hebben leerlingen van de Houtkampschool gewerkt aan het project
'Wonen en Leven'. Een druk programma, met bezoeken aan de gemeente, de Delftse TH, verschillende
Leiderdorpse wijken en een zelf georganiseerde enquête resulterend in een grote tentoonstelling, die
gisteren in vrijwel alle schoollokalen werd gehouden. Daar waren maquettes te zien van woonwijken
die de kinderen zelf ontwierpen. Foto: Archief Leidsch Dagblad
Woensdag 23 juni
LEIDEN - De helft van de gemeentelijke economi
sche commissie heeft zich gisteravond uitgesproken
vóór een verhoging van de tarieven van de Stadsge
hoorzaal. B. en W. hebben voorgesteld de tarieven
per 1 september met acht procent te verhogen. Waar
iedereen het over eens was, was de zorgelijke positie
waarin de Stadsgehoorzaal verkeert. De exploitatie
van het zalencomplex wordt steeds moeilijker en het
verlies dat de gemeente lijdt stijgt elk jaar. Er wordt
dan ook door een commissie een onderzoek inge
steld naar de toekomstperspectieven van de zalen in
Leiden. Wethouder Van Aken verwachtte echter niet,
dat de resultaten van dit onderzoek voor 1 januari
1977 beschikbaar zouden zijn. Voor SGP-GPV-
raadslid Houtman was het onderzoek, waarin het om
de toekomst van de Stadsgehoorzaal gaat, een over
bodige zaak. Hij constateerde, dat in de toekomst
een grote overcapaciteit aan zaalruimte zal ontstaan
en pleitte er dan ook voor snel te zoeken naar moge
lijkheden om de Stadsgehoorzaal een andere functie
te geven.
De toekomstperspectieven voor het Leidse openbare
slachthuis zijn niet al te rooskleurig. Niet alleen
maakte directeur Cremers gisteravond melding van
een te verwachten verlies van ongeveer een ton in
1976. maar bovendien dreigt er een nieuw modern
geoutilleerd slachthuis in Delft te komen, dat voor
Leiden een geduchte concurrent zou kunnen wor
den. Ondanks die somberheid liet wethouder Van
Aken duidelijk blijken er niet aan te denken het
slachthuis te sluiten. ,,Bij de Leidse veemarkt hoort
een bepaalde slachtcapaciteit. Het is te gek als we
het slachthuis zouden gaan sluiten op een ogenblik,
dat we bezig zijn de veemarkt uit te breiden."
De problemen die bestaan, hangen nauw samen
met de sluiting van het Rotterdamse slachthuis.
Daardoor komt in Zuid-Holland een belangrijke pro-
duktiecapaciteit beschikbaar en de vraag is, waar
die naar toe zal gaan.
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien df
overschrijvingskaart) ter waarde van vijf gulden (voor een exemplaar van 13 6l| 16 bi zwart wit) op të sturen naur hel
Dagblad, ta.v. Leidsch Dagblad Archieven, postbus 54, 2300 AB lelden of door contante betaling aun de balie van het leidsch
Dagblad aan de Rooseveltstraat 82. U ontvangt de foto binnen drie weken.
