Waterschap
andhaaft
egroting
'Mensen die bang zijn voor de dood vind ik belachelijk'
Rijn Veenstreek
Vrijwilligers hebben zelfs geen vrij op zaterdagavond
'Buren moeten blij zijn met PeppelhoP
©AC 20 DECEMBER 1999
13
lo's en tractor te water
baar Twee auto's zijn het afgelopen etmaal van de Lan-
rseweg in de sloot gegleden. Gistermiddag reed een 55-ja-
iphenaar ter hoogte van de Varkenskade als gevolg van de
eid het water in. Vanmorgen vroeg overkwam een 49-jari-
jhense hetzelfde. Zij kreeg een proces-verbaal omdat zij te
alcohol had genuttigd. In beide gevallen bleven de inzitten-
ingedeerd. Op de Steekterweg in Zwammerdam reed een
rige bestuurder met zijn een tractor zaterdag de sloot in.
enstemmers bundelen krachten
agelijks bestuur van waterschap De Oude Rijnstro-
houdt vast aan zijn begroting. De verenigde verga-
g moet zich morgenavond tijdens een ingelaste ver
ing buigen over hetzelfde voorstel tot tarievenstij-
dat zij op 29 november verwierp. Het college van
aaf en heemraden hoopt de tegenstemmers van
[elijk te overtuigen. Als de vergadering de begroting
en alsnog goedkeurt, krijgen de huishoudens en
jven in het gebied tussen Hillegom, Nieuwkoop,
chendam en de kust tijdig hun aanslag.
WWER DE KONING
ou de eerste winst van de
vergadering zijn", zegt
raad Wim de Jong, de fi-
ële deskundige van het
,Maar we gaan niet
ïze portefeuilles zwaaien,
ip dat de verenigde verga-
beseft dat wij ons huis-
oed hebben gedaan. Nog
zie ik geen mogelijkheid
Igend jaar de gevraagde
te bezuinigen. Voor de
vergadering adviseerde
nmissie financiën en be
en ook positief over de
pt-begroting 2000. Van-
lat het initiatief-voorstel
ïoofdingeland Theo van
igen, red.) ons tijdens de
lering nogal verraste."
[ong hoopt dat hij mor-
ind ten minste een aantal
ngelanden van zijn
lunt kan overtuigen. „Het
maal niet erg om van ge-
n te veranderen", zegt de
[laar. „Bovendien zijn er
ltematieven voor onze
ng aangedragen. Waar
zo gauw vijf ton van-
\an vaste kosten kunnen
t tomen en ook willen
wij de kosten niet voor ons uit
schuiven. Dan krijg je een jaar
later een dubbele klap. De ta
rieven moeten zo geleidelijk
mogelijk stijgen."
Mochten zijn argumenten
ook in tweede instantie niet
aanslaan, dan gokt De Jong op
een gunstiger stemverhouding
dan drie weken geleden. „Toen
ontbrak één van onze heemra
den en een hoofdingeland die
ik hoop te overtuigen van mijn
standpunt."
Volgens Theo van Wieringen
is het de tegenstemmers ernst.
„Ik heb nog niet gehoord dat
mensen van gedachten zijn ver
anderd", zegt de Hoogmade-
naar. Hij heeft voor vanavond
nog een overleg met andere
hoofdingelanden. „Ik heb ook
mensen benaderd die voor de
begroting stemden, maar ook
zo hun twijfels hebben. Ik snap
niet dat het bestuur het zo ver
laat komen. Met een kleine
koerswijziging kan het de be
groting er zo door krijgen. Maar
ze vertikken het om bijvoor
beeld te beknibbelen op lease
auto's, representatie en perso
neelskosten. Ik noem dat arro
gant. Het wordt morgen een
spannende avond."
Ria Alkemade krijgt prijs na jubileumconcert van 'haar' Noméro
RUPWETERING
TIM BROUWER DE KONING
Zelfs op zaterdagavond hebben
vrijwilligers geen tijd voor een
verzetje. Tot die onthutsende
conclusie komt directeur Arjo
van Trigt van de plaatselijke Ra
bobank bij de uitreiking van de
vrijwilligersaward in het Dorps
huis van Rijpwetering. Van de
veertien genomineerden uit het
gebied van de bank (Rijpwete
ring, Oud Ade, Hoogmade,
Nieuwe Wetering, Buitenkaag
en Kaag) krijgt hij slechts de
helft bij het podium. Dat Ria Al
kemade zich onder hen be
vindt, is logisch. Zij speelt im
mers een 'thuiswedstrijd'. Als
penningmeester van tamboer
en trompetterkorps Noméro is
zij de drijvende kracht achter
de loterij na het jubileumcon
cert van de dertigjarige vereni
ging. Maar haar aandacht voor
de 756 verkochte lootjes ver
slapt op slag, als tot haar door
dringt dat de directeur haar tot
vrijwilligger van het jaar 1999
heeft uitgeroepen.
„Ik krijg nu pas de bibbers",
zegt de stralende winnares in
een kil zijzaaltje van het dam
pende Dorpshuis. „Bij de prijs
uitreiking heb ik alles maar over
mij laten heenkomen. Gelukkig
hoefde ik niet te speechen.
Maar waarom verdien ik als
enige die reischeque van 1500
gulden? Die andere vrijwilligers
spannen zich ongetwijfeld net
zo in als ik. Eigenlijk kim je ons
niet met elkaar vergelijken. Dat
neemt niet weg, dat ik hartstik
ke blij ben met deze prijs. Vrij
willigers mogen dan weinig tijd
overhouden, ik slaag er zeker in
om van- die cheque een leuke
reis te boeken."
Alkemade heeft haar zaakjes
dan ook goed op orde. De vier-
Ria Alkemade laat alles maar over zich heenkomen als Rabobank-directeur Arjo van Trigt (rechts) haar de vrijwilligersaward uitreikt.
FOTO MARK LAMERS
hoofdige Rabojury roemt haar
vanwege haar inzet voor drie
plaatselijke verenigingen: No
méro, de Onze Lieve Vrouwe
Geboortekerk en voetbalvereni
ging ROAC '79. Ook Noméro-
voorzitter Ruud van Haastregt
zwaait zijn penningmeester lof
toe. De Ripse licht haar vrijwilli
ge werkwijze toe. „Als ik iets
doe, wil ik het tot een goed ein
de brengen. Bij Noméro begon
ik dertig jaar geleden als lid. In
middels heb ik geen tijd meer
om te trommelen, want het be-
stuurswerk kost veel tijd. Ik ben
al 24 jaar penningmeester."
Geld telt de Ripse ook bij RO
AC, hoewel zij officieel geen
deel uitmaakt van het bestuur.
Daarnaast verricht zij bestuurs
werkzaamheden voor de plaat
selijke Onze Lieve Vrouwe Ge
boortekerk. „Maar veel kan ik
van huis uit regelen", zegt Al
kemade bescheiden. „Ik moet
er niet aan denken dat ik thuis
alleen maar het huishouden
zou hebben. Bovendien heb ik
geen betaald werk. Dat zou er
niet meer bijkunnen. Vroeger
heb ik wel gewerkt. Na de ulo
kwam ik terecht bij de plaatse
lijke Rabobank. Zou ik van
avond daarom een streepje
voor hebben gehad?"
Op de heugelijke avond staat
Alkemade, moeder van drie
kinderen van rond de twintig
jaar, een ogenblik stil bij één
van haar afwezige 'concurren
ten'. De genomineerde Hoog-
madenaar Paul Wolvers, zo
deelt Raboman Van Trigt mee,
moet de prijsuitreiking missen
vanwege een zwaar ongeluk
met de fiets. „Dat was mij al be
kend", zegt Alkemade ernstig.
„Zijn vrouw Coby is een nicht
van mij. Ik zie haar weliswaar
niet zo vaak, maar ben toch erg
geschrokken toen ik het verhaal
hoorde."
Ook Van Trigt kan zich op de
vTolijke avond in het volle
Dorpshuis niet helemaal los
maken van de zorgen van alle
dag. „Vlak voor ik hier naar toe
kwam", zegt de directeur,
„kreeg ik nog een telefoontje
over de overval van onze bank
in Buitenkaag van gisteren (vrij
dag, red.). Gelukkig maken on
ze medewerkers het volgens de
deskundigen goed. En het buit
gemaakte bedrag? Daarover
maak ik me nog het minst druk.
Maar in de kluis zullen geen
stuivers hebben gezeten, want
die zijn veel te zwaar voor een
bankovervaller."
Ondanks de domper in Bui
tenkaag zet Van Trigt in Rijpwe
tering zijn vrolijkste gezicht op.
Immers. 'The show must go
on'. De bank pretendeert dicht
bij de mensen te staan. En de
samenleving drijft op vrijwilli
gerswerk. Daarom blijft de bank
ook in het volgende millennium
prijzen uitreiken. „Daarmee
houden we pas op", zegt Van
Trigt waarschuwend, „als de
verenigingen geen tijd meer
vinden om vrijwilligers te nomi
LEIMUIDEN EWOUT VAN DER PUSSEN
Drie bewoners van de Kérklaan
in Leimuiden moeten blij zijn
met de bouw van het senioren
complex De Peppelhof tegen
over hun huizen. Dat zei R. van
der Plas namens de gemeente
Jacobswoude vorige week voor
de commissie van beroep en
bezwaar. Volgens hem de 'bu
ren' dan ook geen recht op
planschade.
Namens de bewoners had het
juridisch adviesbureau Maat
Ruijgrok bezwaar gemaakt te
gen de weigering van de ge-
Leimuidenaren hebben last van seniorencomplex
meente om een commissie in te
stellen die zich buigt over plan-
schade. Planschade is de scha
de die huizenbezitters lijden als
in de nabijheid van de woning
bijvoorbeeld een nieuw bouw
project wordt ontwikkeld. Het
Leidse kantoor is er in gespeci
aliseerd om wettelijk geregelde
planschade uitgekeerd te krij
gen. Tot twee keer toe weigerde
de gemeenteraad, ondanks een
positief voorstel van het college,
een beoordelingscommissie in
te schakelen. De Jacobswoudse
raad vond eerder al unaniem
dat de gemeenschap niet mag
opdraaien voor deze kosten.
Van der Plas voerde aan dat
door de verbreding van de sloot
tot waterpartij, het aangelegde
groen en de komst van De Pep
pelhof op 33 meter afstand, de
situatie is verbeterd. „De ge
meenteraad vindt dat de bouw
van De Peppelhof geen onaan
vaardbare aantasting van het
woongenot van de verzoekers
met zich meebrengt", aldus
Van der Plas.
Voorzitter Bax van de be
roepscommissie miste de moti
vering in het nog niet vastge
stelde verslag van de raadsver
gadering. Daarnaast verbaasde
hij zich over de ommezwaai
van het college van B en W, dat
na twee positieve adviezen bin
nen twee maanden een andere
mening is toegedaan.
Van juridisch adviseur R.
Maat wilde Bax weten waarom
zijn cliënten nu pas met hun
bezwaar komen. Maat ant
woordde slechts dat het recht
om te claimen nooit verloopt.
Hij was niet onder de indruk
van het gemeentelijke pleidooi.
„Ik vind het een mooi verhaal,
maar ze doen het werk van de
commissie. Er moet een onaf
hankelijke en onpartijdige des
kundige aan het werk die de as
pecten die de gemeente noemt
beoordeelt."
De beroepscommissie neemt
geen beslissing in deze zaak,
maar brengt advies uit aan bur
gemeester en wethouders,
waarop die zich opnieuw moe
ten beraden.
Het heftige leven van de Leidse kunstschilder Jacob Kanbier
lent in het atelier staat een groot
in Kanbier. Een vrouw met een
lachtige, beetje demonische, blik
ich over een sereen meisje, dat op
pje na naakt is. Het kwaad dat zich
lartig en teder ontfermt over de
Zo zachtjes gaan de dingen fout in
'en. Onmerkbaar worden we verziekt,
iet grote doek staan uit kartion ge-
fel beschilderde vogelfiguren. Ze
n momenteel geëxposeerd in het
lentrum Lange Voort in Oegstgeest.
er is wat nerveus. En dan wil er 's
5 nog wel eens een flesje in gaan.
(anbier mag dan worstelen, hij komt
teer boven. „Er gebeuren bij mij elke
raarste dingen", zegt hij. nadat hij
eetkundige precisie een shagje heeft
üd. „Mijn leven is spannend, heftig,
oot drama. Ik val van de ene extremi-
de andere. Soms wil ik wel gewoon
maar het lijkt wel of die regelmaat
et kan boeien. Dwars door de puin-
heen ben ik blijven schilderen. Als
:est. Dat altijd! Ik lag zo'n jaar of
g geleden helemaal aan de gallemise
n dacht ik: nu blijft er nog maar één
ver en dat is schilderen. En daarbij
me nog steeds goed."
een goede jeugd heb gehad? Jawel,
iok toen was er strijd. Mijn vader was
ïan. Een echte handelaar. Hij had bij
ademisch Ziekenhuis een tentje,
'hij van alles verkocht. Van eau de
ie tot chocola. Later heeft hij samen
ijn moeder Hotel De Ceder op de
urgerweg gekocht. Mijn vader was
fen kwijtgeraakt in de oorlog, zijn lin-
m. Tijdens de beschieting van een
Hij zat in het verzet. Hij was een do
ende man, maar had verschrikkelijk
umor. Altijd dacht hij aan handel,
ild."
'am een boer in mijn vaders winkel.
i voelde zich heel eenzaam. Hij zei
mijn vader: 'Jij hebt een mooie
En wat heb ik? Ik heb niks? Kun je
ns kijken naar een vrouwtje voor
>p een keer stond die boer in mijn va-
ntje naast een mooie vrouw. Hij na-
k kijken. Mijn vader zag dat. De vol-
dag zei hij tegen het boertje: 'Die
vond je erg aardig. Ze doet de groe-
n je.' 'Pak maar wat cadeautjes voor
zei de boer gretig. En dat ging zo'n
pf anderhalf door. 'En?' vroeg die
wil ze al een keer met me uit?' 'Nee',
in vader, 'ze vindt je hartstikke aar-
aar ziet er toch maar vanaf.' Mijn va-
tae die cadeautjes naderhand ge
uit en zette ze weer op de plank. Hij
ttrkeerwachters om met een halve
laasappels. Hij was echt humoris-
Ook nog met dat been. Als iemand
ikel had verzwikt, zei hij: 'Ik heb er
Jacob Kanbier. Tegendraads en
veelbesproken Leids kunstschilder,
wiens kubistische kop met dat
asfaltzwarte haar door toedoen van
fotograaf Ed van der Elsken over de hele
wereld is gegaan. Action-painter,
expressionist, uitvinder van het neo-
symbolisme. Kanbier resideert samen
met twee andere kunstbroeders in het
Leidse Rembrandtatelier, waar hij tussen
het schilderen door Japanners en
Amerikanen inwijdt in het leven van
Rembrandt.Als iemand zegt dat hij een
schilderij van mij mooi vindt, zegt me
dat niks. Ik maak geen kunst voor boven
de bank. Mijn kunst moet je in je lijer
voelen. Echte scfiilderkunst heeft altijd
te maken met vibraties. Echte kunst
verandert je een beetje."
CEES VAN HOORE
FOTO HIELCO KUIPERS
nog eentje voor je staan.' Af en toe was het
of hij het been nog had. Dan kreeg hij jeuk
aan zijn voet die niet meer bestond."
„Ik hielp mijn vader in zijn winkeltje, ging
weinig naar school, maar las als jongetje
van zo'n jaar of twaalf wel Plato en Confu
cius. Van de medemens heb ik nooit zo'n
hoge pet op gehad. Jaren ben ik lid van de
PvdA geweest. Ik heb me rot gelopen voor
de partij, in kraampjes gestaan. Niet om er
zelf beter van te worden, maar uit idealis
me. Het heeft me niks opgeleverd. Ik woon
met twee kinderen in een piepklein huisje,
eigenlijk niet meer dan een krot. Dat is toch
te gek voor woorden. Als je als kunstenaar
je mening uitdraagt, krijg je echt van nie
mand iets. Dan zeggen ze: 'Nee, Jacob Kan
bier krijgt geen subsidie, die is weer stout
geweest."
„Ik heb in mijn toenmalige atelier eens een
conservator op bezoek gehad die naar mijn
werk kwam kijken. Mooi, mooi, prachtig
Hij zei dat hij wel een aantal doeken wilde
kopen. Ik maar steeds bellen en die vent
maar geen sjoege geven. Ik ben met die
doeken en een mes naar De Lakenhal ge
gaan en ik zei tegen de man aan de kassa
daar: 'Nu ga je voor mij als de donder die
conservator halen, zo niet, dan snij ik deze
doeken kapot en sla ze zo over zijn kop
heen.' Die vent kwam er meteen aan. 'Na
tuurlijk, natuurlijk, ik zal meteen even een
cheque tekenen.' Ze maken je zo afhanke
lijk. Er is werk dat ik vrij snel maak. Ik moet
tenslotte leven. Maar er zijn ook doeken
waar ik maanden over doe en waarvoor ik
hoge prijzen vraag. Ik heb gelukkig een ta
lent gekregen en daarop kan ik terugvallen.
Maai het is moeilijk."
„Ik geef de mensen altijd wapens in han
den om me te kunnen naaien. En daar
moet ik dan weer tegen vechten. Ik weet
het niet, misschien ben ik wel verslaafd aan
de spanning. Net een kind dat een kwartje
pikt en dan denkt: als dét uitkomt! Dat ge
voel."
„Ik zit nu hier, maar ik heb eigenlijk overal
gewoond. Ook in Amsterdam. Op de Wal
len. Ik zat op de Rietveldacademie. De do
centen hebben me gesmeekt om weg te
gaan. Ik zat alleen maar koffie te drinken en
ging de hele dag achter de vrouwen aan.
Op de Wallen heb ik een prachtige tijd ge
had. Ik ging om met een kanjer van een
meid. Op een dag loop ik daar en word ik
met haar gefotografeerd. Door Ed van der
Elsken. De volgende dag stond die foto op
de voorpagina van Het Parool. Het is de co
ver geworden van een fotoboek dat de hele
wereld over is gegaan."
„In 1989 heb ik het zogenaamde neo-sym-
bolisme uitgevonden. Professor Bastiaans
heeft daarbij voor mij een manifest ge
schreven. Hij was een hele goede vriend
van me. Ik heb met mijn schilderijen voor
het Stedelijk in Amsterdam gestaan. De
Volkskrant wilde niet komen. Maar ik heb
iemand anders, iemand van gewicht, laten
bellen naar de kranten. En de volgende dag
stond er een groot artikel in Rumoer."
„Van die soort stunts heb ik meer uitge
haald. Ik had destijds mijn atelier aan het
Rapenburg, waar ook de gebroeders Don
ker zaten. Naast ons woonde Willem
Alexander. Ik heb wel gezien hoe hij aan
het dollen was met zijn broertje, die flessen
water naar binnengooide. Ik wilde de
kroonprins een schilderij van mij aanbie
den. Ben enorme lui met een grote eikel en
daarbovenop een professorenpetje. Aan de
ene kant zat een handje met een vlaggetje,
aém de andere kant een handje met een
oranje wimpel. Ik belde de Rijksvoorlich
tingsdienst. Men vond het goed als er geen
pers bij was. Ik had mijn schilderij 'De
Grap' genoemd. Mijn filosofie is aat gewo
ne mensen niet aan het hof mogen komen
maar narren wel. En zo stelde ik me een
beetje op. Ik belde aan en er kwam zo'n
BVD-er aan de deur. 'Is er geen pers bij?',
vroeg hij. 'Nee', zei ik. En toen mocht ik
mijn schilderij afgeven. Maar fotograaf
Hielco Kuipers had aan de overkant van de
gracht allang een foto genomen."
„In Parijs heb ik nog eens zoiets gedaan. Ik
ben daar naar de kardinaal gegaan in mijn
oude Renaultje. Een dure wijk, die wemel
de van de politie. Ik had een Christuskop
geschilderd met spijkers door het gezicht
heen en overal bloed. Gruwelijk. Het werd
geweigerd. Ik zei tegen de man die aan de
deur kwam: 'Maar God heeft me in Neder
land gezegd dat ik dit moest doen.' Toen
mocht ik naar binnen. Wat een rijkdom. En
het schilderij werd in dank aangenomen."
„Die reis naar Parijs heb ik kunnen betalen
door een subsidie van wethouder Kuijers.
Ik stond voor het Louvre te schilderen. Op
een dag kwam Kuijers langs met zijn vrouw
en kinderen, met rugzak en al. 'Even kijken
hoe de subsidie besteed wordt', zei hij. Aar
dige vent, heel leuk. Mooie tijd in Parijs,
maar ook een hoop armoe.
„Ik ben veel met de gebroeders Donker
omgegaan. Ik heb die drie gasten leren
kennen in de Bruine Boon. Drie van die
blonde gasten. Ik keek hen aan en ze zei
den: 'Mot je wat?' Ik vertelde hun dat ik
schilderde. Ze zijn met me meegegaan naar
mijn atelier op de Maredijk en ze gingen
meteen voor gaas. Vanaf die tijd schilderen
ze als de ziekte."
„Ik ben niet bang voor de dood. Mensen
die bang zijn voor de dood. maak ik altijd
een beetje belachelijk. Wat een dom idee
dat je verdwijnt. Kijk, ik heb Freddv Mercu
ry van The Queen nooit persoonlijk ge
kend, maar ik ken wel zijn muziek en ik heb
hem op films gezien. Is die man dan dood
voor mij? Welnee. Die leeft gewoon door.
Toen mijn vader op zijn sterfbed lag, ben ik
naar hem toe gegaan. Ik heb zijn handen in
die van mij genomen en ze stevig vastge
grepen. Ik zei: 'Ouwe, je lichaam is hele
maal naar de kloten. Je bent op. Ik hou je
handen vast en dan kom je in mij. Kom
maar.' Toen deed hij zijn ogen dicht en
stierf hij. Ik voelde hem in me binnenko
men. Hij zit in me. ik draag hem mee in het
leven. En het is helemaal geen last. We red
den het wel."
