1
Op de foto met moeder Mary
Cultuur Kunst
Jitzinnig Zakkendiner
Verrassend Collegium Musicum
Nieuwe cd Rita Reys
w
Gietijzeren kandelaar
voor De Lakenhal
Lassiecome home
JAN RIJSDAM
Vertelmarathon
Gerda Havertong
Rectificatie
Bl0f-concert
Voorwerpen uit de schatkamer van een geheimzinnig rijk 'Zullen we dansen, schat?'
dm
muziek recensie
een grote gevoeligheid oproept.
Collegium Musicum voelt dit
goed aan. De wat aarzelende
inzetten zijn kleinigheden naast
de vele momenten waarop de
brutaliteit die deze compositie
verlangt juist goed naar buiten
komt. Moeiteloos wordt over
geschakeld van zwier naar inge
togenheid, van kracht naar
weemoed. Soliste Maja Rood-
veldt laat de dramatiek van de
rouwende Maria prachtig tot
zijn recht komen met haar war
me, volle stem.
Het koor geeft voorts een hel
dere uitvoering van drie delen
uit Tschaikovsky's 'Liturgie van
Sint Johannes Chrysostomos'.
Uitstekend in balans, met tref
zekere volumewisselingen als
resultaat. Ook het orkest, geleid
door Jeppe Moulijn, voelt zich
thuis bij Tschaikovsky. De ver
tolking van diens vijfde symfo
nie getuigt van een uitstekende
samenwerking tussen dirigent
en orkest. Met uitgesproken dy
namiek wordt de zo kenmer
kende dramatische lading op
gang gebracht. Zwellingen, bre
de tonen, wilde loopjes en een
snel terugnemen van volume:
het komt er allemaal soepel en
gedreven uit.
aaaarten baanders
kjncert: Leids Studenten Koor en Orkest
Colegium Musicum. Gehoord: gister-
1 avond. Stadsgehoorzaal Leiden
Het kamerkoor van Collegium
Musicum opende gisteravond
in de Stadsgehoorzaal met
pTrois Chansons' van Ravel.
Onder leiding van Gilles Mi-
chels wordt de speelsheid van
deze muziek goed getroffen,
puntige passages komen scherp
tegenover zachtaardige mé
én. De naïeve teksten zijn
Ravel beeldend verklankt,
humor èn ernst. Het ka-
heeft de wendbaar-
1 om deze sfeer raak te type
ren. Terwijl het koor over de
oorlog zingt, beschrijven de so
lopartijen de vlucht van para
dijselijk, onschuldige vogels.
Vooral de sopraan Caroline de
Putter verdient vermelding om
de ongekunstelde stijl waarmee
ze de tragiek van dit deel ver
tolkt.
Het voltallige koor en orkest
geeft ook een knappe vertolking
van het 'Stabat Mater' van Pou-
lenc. Een verrassend werk,
waarin de componist met felle
kleuren en robuuste lijnen toch
susanne lammers
Voorstelling Het Zakkendiner van Francis
Veber Regie Jules Royaards. Gezien: gis
teravond. Leidse Schouwburg.
den haag Jazz-zangeres Rita Reys heeft gisteren haar nieuwe cd
The Lady Strikes Again' uitgereikt aan premier Kok. Binnenkort
wordt Europe's First Lady of Jazz 75 jaar. Zij maakte in haar bijna
50-jarige carrière al 35 platen. foto anp
toneel recensie
ifzeiken is moeilijker dan je
denkt. Het zo te doen dat de af-
pzekene het niet in de smiezen
leeft, maar de omstanders wel,
lat is de kunst. Lucas Ruysdaal
an wel afzeiken, maar dan
noeten de omstandigheden
precies naar zijn hand gezet
worden. Hij organiseert iedere
week met zijn 'vrindjes' een
itentje, waarbij een ontzetten
de sukkel wordt uitgenodigd,
en koste van wie zij zich dan
kunnen amuseren: het zakken
diner.
Zo is het niet je ware, dat
voelt iedereen op zijn klompen
aan, en dus krijgt Ruysdael in
'Het Zakkendiner' zijn trekken
thuis. Het begint met spit onder
de douche, waardoor het hele
etentje niet door kan gaan. De
zak', een schaalmodellenbou-
wer, die ook nog eens bij de be
lastingen werkt, laat zich niet
ïen-twee-drie de deur uit wer-
ten en alles wat er verder in een
klucht fout kan gaan, gaat ook
fout, niet in de laatste plaats
door de onhandige hulpvaar
digheid van de onnozele belas
ting-commies.
De plot is buitengewoon in
genieus en volslagen uitzinnig.
Het decor ademt de steriele
perfectie die gewone mensen
verwachten van een rijke-men-
sen-appartement en het spel is
soepel en vaardig. Carol van
Herwijnen speelt de arrogante,
door superioriteitsgevoelens
bevangen Ruysdael met een be
kakte stem. Het komische zit
hem vooral in zijn vooruitge
stoken buik en zijn gekwelde
blik. Hij is vooral de aangever.
Peter Lusse, als de zak, heeft de
hoofdrol. Hij drijft het hardnek
kig enthousiasme waarmee zijn
personage is uitgerust, net niet
op de spits, bouwt zijn perso
nage prachtig op en brengt het
snik door zijn timing in de juis
te versnelling: de allerhoogste.
De manier waarop al zijn tele
foongesprekken een bizarre en
zeer ongewenste draai krijgen,
is magistraal en het contrast
tussen zijn argeloze oprecht
heid en het arrogante dédain
van Van Herwijnen werkt bij
zonder sterk. Wie uiteindelijk
de echte zak is, lijdt geen twij
fel, maar de moraal van het ver
haal ligt er aan het eind net iets
te duidelijk bovenop om het
stuk tot het einde toe te laten
schitteren.
Een medewerker van De Lakenhal legt vlak voor de opening van de tentoonstelling de laatste hand aan de kamer waar fans van Mary vereeuwigd
kunnen worden met hun idool van karton. foto anp/rocerdohmfn
„Aaach jongen, ik wou graag dat ik al die jurken zo kon
weggappen. Ze zijn zo mooi hè." Hij zwijmelt erbij. Gre
tige liefde heeft Mark Hendriks helemaal uit Enschede
naar Leiden gelokt. Liefde voor zijn idool Mary Servaes.
En die japonnen zijn prachtig maar het allerliefst zou hij
die gouden schoentjes vein de zangeres willen hebben.
Niet omdat dat het mooiste is wat hij op de tentoonstel
ling over de Zangeres Zonder Naam heeft gezien, maar
omdat ze zo typisch Mary zijn. „Ik kan me steeds weer
verwonderen in hoeveel vormen, hoeveel haardrachten
ze telkens weer verscheen. Ik ben homo, dat mag je er
best bij zetten. En Mary is mijn grootste ideaal. Alleen zij
zou mij, denk ik, hetero hebben kunnen maken. Echt
leiden pablo cabenda
Wat Mary vermag is groot. Zelfs
na haar dood weet ze nog- een
paar honderd man op de been
te krijgen voor een expositie
over haar leven. Een leven in
foto's, brieven, gouden platen,
succes en ellende. Zo'n beetje
alles uit Mary's nalatenschap
dat de moeite waard was om te
laten zien en horen. Mark Hen
driks is samen met zijn vriend
Hans en tout Leiden naar het
Schellemacomplex gekomen.
Voor de zij-ingang van de voor
malige textielfabriek stond gis
termiddag een lange rij schoon
volk te wachten op de opening
van de expositie. In de vervallen
fabriek mag De Lakenhal over
een paar jaar uitbreiden. Muse
umdirecteur Jetteke Bolten had
voorzien dat ze niet alle geno
digden, fans, notabelen, burge
meester en wethouder en de
Leidse culturele elite op het
voorplein van De Lakenhal
kwijt kon. En had de zangeres
in haar jeugd zelf niet in net
zo'n Leidse textielfabriek de
kost verdiend? Zo kwamen ver
leden en heden dus weer mooi
samen.
Fel tl-licht beschijnt meedo
genloos de ouderdom die van
de oude hanenbalken bladdert.
Op het podium lucht het Leeu
warder Smartlappenkoor zijn
hart, de mando-mandolinen
zingen, de castagnettes knette
ren en de boa's maken duik-
In de souvenirshop van De Lakenhal kan men onder meer terecht voor
de Mary Snowball. foto anp/roger dohmen
Stedelijk Museum De Laken
hal heeft van de Stichting In
dustrieel Erfgoed Leiden
(STIEL) 'De Gietijzeren Kan
delaar' gekregen. De prijs is
toegekend voor de stimule
rende rol van het Leidse mu
seum bij het behoud van het
Scheltemacomplex en de her
bestemming van gebouw on
derdeel van De Lakenhal.
STIEL-voorzitter Henk Budel
overhandigde de prijs giste
ren aan museumdirecteur Jet
teke Bolten. Het Scheltema
complex aan de Oude Singel
is een voormalige dekenfa-
briek en in 1997 tot rijksmo
nument uitgeroepen. Eerder
dit jaar heeft de gemeente het
complex verworven met de
bedoeling daar een uitbrei
ding van De Lakenhal te reali
seren. De Gietijzeren kande
laar is een ideeële prijs die
voortaan jaarlijks wordt toe
gekend aan een persoon of
instelling die zich verdienste
lijk heeft gemaakt voor het
behoud van het industrieel
erfgoed van Leiden en omge
ving.
vluchten. Een haast surrealisti
sche mengsel van glamour en
de goot. Tijdens het officiële ge
deelte vertelt directeur Bolten
over de opkomst en betekenis
van de Zangeres Zonder Naam.
Over hoe de televisie haar een
unieke rol gaf als één van de
eerste Nederlandse exponenten
van het massa-amusement.
Daarna Ans uit Suriname en
Tine uit Amsterdam. Twee op
gewonden standjes op het
randje van ordi die ons uitleg
gen wat het levenslied voor ver
schillende culturen betekent
„Wij zijn de vleesgeworden
Noord-Zuid-dialoog." En pas
na een optreden van de Rodo
dendrons, winnaar van het
Leids Levensliedfestival, mag
iedereen eindelijk naar de zan
geres zelf. Eén van de hoogte
punten op de tentoonstelling:
op de foto met moeder Mary:
een bordkartonnen zangeres,
naast bank met gouden plaat,
in een replica van haar woon
kamer. Hier kan iedereen even
op bezoek. Een polaroidfoto is
het bewijs.
José Broeren en Hein van
Ginneken zijn nog niet wezen
kijken. Ze komen helemaal uit
St. Willibrord. „En dat verkeer
hè."
José, rijk gegarneerd met
goud, zit nog even bij te komen.
Hein wijst: „Dat zijn de lieve
lingsjuwelen van Mary, heb ik
voor José gekocht. José was als
een zus voor Mary. We zijn naar
de veiling in Arcen geweest en
daar heb ik ook haar slaapka
mer en haar allerlaatste jurk ge
kocht. Maar we zijn wel eerst
naar haar graf gegaan. Daar
hebben we twee rode rozen ge
legd. Wil je de foto's zien?"
Voor wie slaapkamers, juwe
len en jurken te duur zijn is er
in De Lakenhal de goedkopere
Mary-merchandise. De video
met televisie-hoogtepunten, de
Mary snowball (draai hem om
en Mary is gevangen in een
sneeuwstorm), de beknopte
biografie 'Tranen in een rode
zakdoek' en zakdoekjes met
teksten van haar liederen. „Veel
verkocht? Poeh, een paar hon
derd denk ik." De dame achter
de balie heeft het druk.
„Prullaria. Daar geef ik niks
om", reageert Mark uit Ensche
de. Mei volgend jaar komt hij
terug voor de veiling. Want hij
gaat voor het echte spul. .Al
leen die schoentjes hè. Die
schoentjes, anders niets."
De tentoonstelling 'Zangeres
zonder Naam' is te zien tot en
met 21 mei 2000 in Stedelijk
Museum De Lakenhal, Oude
Singel 28-32 Openingstijden:
di. t/m vr. 10-17 uur, za-, zo
en feestdagen 12-17 uur.
De culturele wereld moet meer
inspelen op ouderen. Zowel in
de gerontologie als in het huidi
ge cultuurbeleid bestaat tot nu
toe weinig aandacht voor cul
tuurparticipatie van de grijze
golf. Bioscopen, theaters en an
dere instellin
gen schijnen
te denken dat
mensen zijn
afgeboetseerd,
als ze een ze
kere leeftijd
hebben be
reikt.
Zelf zou ik
er niet opge
komen zijn.
maar een en
ander is wel
onderwerp
van gesprek
tijdens het
symposium
'Kunst op
Leeftijd' van
daag in het
Rialto Film
theater in
Amsterdam.
Wetenschap
pers, beleids
makers en vertegenwoordigers
van kunst- en welzijnsinstellin-
gen, ze menen allemaal dat de
marketingstrategieën van
kunstinstellingen krampachtig
zijn gericht op jongeren, terwijl
juist de ouderen in de toekomst
een steeds interessantere doel
groep zijn. Per slot van rekening
is in 2010 een op de vier inwo
ners van Nederland ouder dan
65 jaar.
Als schot voor de boeg ver
klaarde de directeur van het Ne
derlands Platform Ouderen en
Europa deze week in het Leidsch
Dagblad dat ouderen in de bio
scoop totaal worden genegeerd.
Het geluid staat te hard, de beel
den gaan te snel, de serviceverle
ning schiet tekort en het tegen
woordige filmaanbod uit Holly
wood zou met zijn actie en ge
weld niet aantrekkelijk zijn
voor ouderen.
Het symposium is een fikse te
genvaller voor staatssecretaris
Van der Ploeg van cultuur, die
alsmaar roept dat jongeren
meer bij cultuur moeten worden
betrokken. Staat ineens de gene
ratie voor zijn deur, opgegroeid
met de hartveroverende beelden
van 'Rintintin' en 'The Sound of
Music', om de remake van 'Las
sie, come home' te eisen.
In zijn Cultuurnota heeft Van
der Ploeg wel aangegeven dat
cultuur een breder en diverser
publiek moet bereiken. Maar hij
noemt keer op keer jongeren en
allochtonen die de theater-,
concert- en museumzalen inge-
sleept moeten worden. Het kon
dus niet uitblijven dat een of
andere groep zich het slachtoffer
zou gaan voelen. De staatssecre
taris gaat er ten onrechte vanuit
dat ouderen voldoende tijd,
middelen en culturele bagage
hebben om zelf de weg naar
kunstinstellingen te vinden, is
Amsterdam De actrice Gerda
Havertong begint dinsdag om
17.00 uur aan een vertelmara
thon in de etalage van De Bij
enkorf in Amsterdam. Ze leest
24 uur lang voor en vertelt ver
halen uit de Nederlandse en
Surinaamse literatuur. Haver
tong hoopt op aandacht en
sponsorgelden voor de Stich
ting Wiesje, om een zorgcen
trum voor dementerende men
sen in Suriname te realiseren.
de boodschap.
De 'ouderendeskundigen zul
len vandaag precies aangeven
hoe de kunstinstellingen de grij
ze golf dienen te verwelkomen.
Neemt u maar van mij aan dat
de staatssecretaris zich flexibel
genoeg toont
breder publiek bereiken.
Lastig is alleen dat de staats
secretaris dan geen doelgroepen
meer heeft, en dus geen pro
bleem om op te lossen. Tenzij
alle doelgroepen bij elkaar het
zelfde probleem hebben. De
meeste mensen die naar theater
of een concert gaan doen dat
namelijk maar een keer per
jaar, blijkt uit onderzoek. Om
dat het nogal kostbaar is. Want
wat kost een avondje of mid
dagje uit rond de kerstdagen nu
zoal?
Een kleine greep: de tentoon
stelling 'Zangeres Zonder Naam
in Stedelijk Museum De Laken
hal: fl. 7,50.
'Fantasia 2000' in het Imax
Theater in Den Haag: fl. 17,50
Musical 'Elizabeth' in het Cir
custheater in Scheveningen
fl 90,00 tot fl 125,00. VIP-arran-
gement: fl. 425,00.
'Musical van de Eeuw' in hel
Leidse LAKtheater: fl. 35,00.
Wereldkerstcircus in Carré'.
Amsterdam: fl. 39,00 tot
fl. 69.00.
Opera 'Writing to Vermeer' in
Het Muziektheater, Amsterdam:
fl. 45,00 tot fl. 125,00.
Cabaretier Hans Teeuwen in
de Leidse Schouwburg: fl. 20,00
tot fl. 30,00.
'Toverfluit' van Het Nationale
Ballet in het Muziektheater.
Amsterdam: fl. 30,00 tot
fl 90.00.
Avondje Yab-Yum: fl. 150,00
(incl drankjes). Met meisje naar
boven: fl. 500,00 p/u.
Even afgezien van het eerst en
laatst genoemde kost een uitje
voor een gezin met twee kinde
ren al gauw een paar honderd
gulden. Veel mensen kunnen
dat niet een paar keer per jaar
doen. Misschien een aardige
nieuwe doelgroep voor de PvdA-
staatssecretaris?
leiden In de aankondiging
van het concert van de groep
Blof in de Stadsgehoorzaal,
gisteren in de de UIT-krant,
is een storende fout geslo
pen. Het telefoonnummer
dat stond vermeld in het ar
tikel is niet dat van de Stads
gehoorzaal en heeft bij de
betrokkene veel overlast ver
oorzaakt. Onze welgemeen
de excuses hiervoor. Het
juiste telefoonnummer is:
071-5131704.
Het land Bhutan, de donderende draak' in Rijksmuseum voor Volkenkunde
Leidse dichter Frank Koenegracht in unieke uitgave
poen silvan schoonhoven
Nederland heeft iets met de Hi
malaya. Tienduizend bewonde-
"aars kwamen naar de Dalai La
ma in Den Haag. En terwijl de
succesvolle expositie 'Kuifje in
Tibet' nog vers in het geheugen
Ügt, opent het Rijksmuseum
voor Volkenkunde in Leiden nu
ten tentoonstelling over het
nystieke koninkrijkje Bhutan.
«Negen van de tien Nederlan
ders weten niets van Bhutan",
zei museumdirecteur Engels
man gisteren bij de officiële
opening van 'Het land Bhutan,
de donderende draak'. „Maar.
df je kent het niet, óf je gaat er
meteen twee keer heen."
Passanten in de Breestraat
onden gistermiddag oosterlin
gen in wel heel opvallende kle-
erdracht de Stadsgehoorzaal
'ion binnengaan. De monnik
^ynak R. Tulku, volgens En-
|elsman een 'zeer wijs man uit
Himalaya', markeerde de
opening van de tentoonstelling
net Boeddhistische gebeden en
ten offergave. Dansers in knal
de rokken waaierden over het
•odium uit, op het ritme van
blikkerende klankschalen en de
•ende tonen van alpen-
'ms. Dansende monsters
met blauwe en gouden
koppen, de muilen
opengesperd, die af en
toe een hese toon uit
sloegen.
Daarna was het de
beurt aan Bhutan's mi
nister van financiën
Lyonpo Y. Zimba, ook al
gekleed in traditionele
dracht. Hij sprak over
een onvergelijkbare
band tussen Nederland
en het Himalaya-dwerg-
staatje, dat ingeklemd
ligt tussen India en Ti
bet. Regenwouden en
bergpieken sluiten Bhu
tan af van de buitenwe
reld. Door de eeuwen
lange isolatie heeft het
land een unieke cultuur
die nog vrijwel onaange
tast is door toerisme en
westerse invloed.
Veel mens.en leven er
nog in middeleeuwse
omstandigheden. Toch
is modernisering niet
langer afwendbaar, vol
gens minister Zimba.
„We proberen de tradi-
ties te bewaren, maar de dyna
miek van deze tijd vraagt om
een balans tussen traditie en
technologie." De regering on-
F
De monnik Mynak R. Tulku in de Stadsgehoor
zaal. foto dick hocewoninc
der koning Jigme Singye Wang-
chuck vaart nu een koers die
westerse techniek en toerisme
mondjesmaat toelaat, maar die
Bhutan behoedt voor
de valkuilen waar om
ringende landen in zijn
gevallen. Geen massa
toerisme dus, geen mi
lieuschade door over
matige houtkap, geen
McDonaldisering. 'Bru
to Nationaal Product is
van ondergeschikt be
lang aan Bruto Natio
naal Geluk', zo luidt een
bekende uitspraak van
de koning. En daarmee
voldoet Bhutan hele
maal aan het westerse
ideaalbeeld van het pu
re, spirituele koninkrijk
je waarvan de bewoners
eenvoudig maar geluk
kig zijn. Waar de men
sen leven van wat het
land hen biedt en waar
de mystiek zomaar voor
het oprapen ligt.
Iets van die geheim
zinnigheid was te zien
in de documentaire
Kingdom in the Clouds,
die als onderdeel van
de opening van de ten
toonstelling gisteren
zijn première beleefde. Schil
derachtige kloosters, gebeds-
vlaggen. rijstvelden, donker
groene bergruggen, alles wordt
aan het zicht onttrokken en
weer prijsgegeven door langs
trekkende wolkenflarden. Maar
af en toe duikt er tussen de pa
len met wapperende gebeds-
vlaggen een zendmast op, als
een vloek.
De expositie zelf, die vanaf
vandaag voor publiek geopend
is, toont objecten uit het dage
lijkse en het religieuze leven
van Bhutan. Pronkstuk is een
maquette van de Tongsa kloos
terburcht, die het zenuwcen
trum van het land vormt. Rege
ringsleiders en religieuze voor
mannen hebben in dit klooster
een onderdak en het gebouw
heeft schatkamers met religieu
ze kunstvoorwerpen, waarvan
enkele nu naar Leiden zijn ge
haald.
Met deze expositie, die een
toer maakt door Europa, is het
isolement van Bhutan definitief
verbroken. „De eerste internet
aansluitingen zijn een feit in
Bhutan", zei minister Zimba.
Hij is niet bang dat dit alles het
begin van het einde is voor de
culturele eigenheid van het
land. „Integendeel. Hoe meer
we communiceren met de rest
van wereld, hoe meer het volk
inziet dat de eigen cultuur moet
blijven."
leiden caroline van overbeeke
Rudy Kousbroek houdt van varkens, Frank Koe
negracht heeft er zelfs een thuis. En Kopland,
tja, van hem is het niet bekend. Maar dat hij
van Frank Koenegracht houdt, staat vast.
Het was een komen en gaan van bekende
schrijvers en dichters gisteravond in antiquari
aat AioloZ aan de Leidse Botermarkt. Tijdens de
presentatie van de eerste bundel met zijn ge
dichten en tekeningen, 'Zullen we dansen,
schat?', stond Frank Koenegracht in het middel
punt. De Leidse dichter, in het dagelijks leven
psychiater, las voor uit eigen werk. Tot zover
was de bijeenkomst misschien niet ongewoon.
Opmerkelijk was echter dat alle boeken van Ai-
oloZ verdwenen waren achter grote blauwe lap
pen. Het antiquariaat was getransformeerd tot
galerie: Koenegrachts ingelijste pentekeningen
sierden de verstopte boekenkasten.
Weinigen wisten dat de dichter ook illustra
ties maakte bij zijn poëzie. „Ik maak gedichten
en ik teken ook. Als het één niet lukt, lukt het
ander wel", verklaarde hij droogjes. Ook dat is
misschien niet erg uniek. Maar nu komt het: de
tekeningen van Koenegracht zijn geen probeer
seltjes, tekening en gedicht gaan een chemische
reactie aan die tot iets bijzonders leidt.
Piet en Monique van Winden van AioloZ ont
dekten de bijzondere tekenkunst van Koene-
gracht en vroegen hem toestemming voor het
maken van een bibliofiele uitgave. Het is een
opmerkelijk boekwerk geworden: geestige teke
ningen verluchtigen de soms zware poëzie. Wat
te denken van het motto voorin: 'De wereld van
Frank Koenegracht is niet vrolijk, maar er valt
gelukkig wel veel te lachen', geïllustreerd met
twee varkentjes: 'Knorretje beetje boos' en
'Knorretje beetje vrolijk'. Misschien toch niet zo
vreemd, want Koenegracht heeft in zijn Leidse
woning een bijzonder huisdier: een hangbuik
zwijn. „Hij was nog zo klein, paste in mijn hand
toen ik hem in een dierenwinkel aantrof. Ik
dacht: hij moet mee!"
Het dier, inmiddels flink uit de kluiten gewas
sen, woont in de tuin. „Zindelijk was hij niet,
wat resulteerde in liters klaterende plas in
huis." Maar Knorretje inspireert de kunstenaar
blijvend. 'lot vreugde van de aanwezige Kous
broek, zelf groot varkenliefhebber. Maar het
blijft niet bij varkens. De dichter tekent ook
door hem bewonderde collega's: Kafka, Bloem.
Pessoa. En bij zijn gedicht 'Epigram voor mijn
vader' tekende Koenegracht een oude duif
Toen hij dit gedicht voorlas, kon je een speld
horen vallen.
'Mijn vader is van lieverlede nu alles vergeten
wat hij zojuist nog wist. Zijn hersenen zijn vo
gels die voorbijvliegen. Geen koeien die een af
druk maken in de grond. Mijn vader hield van
wolken maar wolken zijn vergeetachtige bergen
en maken geen afdruk in de lucht. Waar ze zijn
daar zijn ze niet geweest en niemand zal deze
wolken dit verwijten.Verwijtcn zouden niet hel
pen aangezien wolken niet weten wat zij doen.'
'Zullen we dansen, schat?' van Frank Koene
gracht kost 49,50 en is verkrijgbaar bij l-eidse
boekhandels en bij antiquariaat AioloZ. Koe
negrachts pentekeningen zijn tot en met 8 ja
nuari te zien en te koop bij AioloZ, Boter
markt 8 in Leiden.
