'Noem het alsjeblieft geen popmuziek'
Cultuur Kunst
lembrandt toch echt
Sir Cliff Richard: nooit te oud voor rock'n' roll
bncordia heeft last van valse brieven
Puntig spel in 'Erfdragers'
at!
Nieuwe voorstelling Dogtroep
Leidse componisten zetten
Leidse dichters op muziek
Santing haalt 'the voice' naar boven
pENSDAC 8 DECEMBER 1999
23
ieuwe directeur VSCD
Hans Onno van den Berg (53) wordt in mei volgend
ir directeur van de Vereniging van Schouwburg- en Concert-
bouw Directies (VSCD). Hij volgt Jan Knopper op die dan met
nsioen gaat, aldus de VSCD. Van den Berg werkte onder an-
:re voor NOS radio en was vijf jaar docent Kunst en Kunstbe-
id aan de Rijksuniversiteit van Groningen. Verder heeft hij ad-
es gegeven aan en onderzoek gedaan voor tientallen theaters.
)rie winnaars Prins Claus Prijzen
De Prins Claus Prijzen 1999 kennen dit jaar drie win-
van de hoofdprijs van in totaal ruim twee ton: het culture-
Ischrift Vitral in Cuba, de Algerijnse/Franse conferencier
uned Fellag en het satelliet-tv-station Al-Jazeera in Qatar,
is voor de derde keer dat de prijzen worden uitgereikt. De
laureaten kregen de prijs vanmiddag tijdens een ceremonie
het Koninklijk Paleis Amsterdam. Behalve de hoofdprijs zijn
tien kleinere (van ruim 40.000 gulden) die op de Nederlandse
nbassades in de landen van de winnaars worden overhan-
gd. Het thema dit jaar is 'ruimte scheppen voor vrijheid'. De
e laureaten zijn volgens het fonds wegbereiders voor vrij
laatschappelijk en cultureel commentaar. De Prins Claus Prij-
:n werden in 1996 ingesteld ter ere van de 70ste verjaardag van
ins Claus. Vorig jaar werd de hoofdprijs uitgereikt aan Afri-
anse modeontwerpers. Prins Claus wierp daarbij openlijk zijn
■opdas af.
Engelse singer/songwriter Kevin Coyne zaterdag in het LVC
NEURENBERG/LEIDEN
i HAAG GPD
eugde in Madrid en droefe-
i in Stuttgart. Op een sym-
sium gisteren in het Mau-
ihuis verklaarden deskundi-
n van het internationale
inbrandt Research Project
RP) het omstreden 'Zelfpor-
»t met baret en twee gouden
ttingen' van uit 1642-'43 als
thentiek, terwijl 'Zelfportret
et baret' uit circa 1659 als
hte Rembrandt werd afge-
erd.
Voor het Mauritshuis komt
beslissing niet als verras-
j. Nog voordat de Rem-
andt-tentoonstelling deze
ner in Londen opende,
dden de organisatoren al
erleg gevoerd met het RRP.
de catalogus staat het om
eden portret uit het bezit
van Museo Thyssem-Borne-
misza met een bescheiden
vraagteken vermeld en wordt
opgemerkt dat het RRP tot de
slotsom is gekomen dat het
paneel wellicht toch eigen
handig is.
De twijfels over dit werk da
teren al van 1968, toen Rem-
brandt-deskundige Horst Ger-
son zich zelfs afvroeg of het
wel 17de-eeuws was. In 1990
werd geconcludeerd dat het
vermoedelijk van een atelier
medewerker of navolger was.
Vier jaar later werd technisch
aangetoond dat het paneel af
komstig is van dezelfde boom
als vier onbetwiste Rem-
brandts. Het RRP heeft zich
nu ook laten overtuigen door
kenmerkende details als de
fronsrimpel en de overhan
gende oogplooien.
Toen Jim Morrison, de zanger van de Doors, overleed en
Kevin Coyne werd gevraagd om als nieuwe charismati
sche leadzanger de toorts over te nemen, bedankte hij
beleefd. Hij vond de Doors destijds geen goede band.
Misschien is dat één van de redenen dat zijn fans hem
op internet liefkozend een beautiful loser en één van de
most famous unknown noemen. Sting en John Lydon
van de Sex Pistols noemden hem een inspiratiebron. De
nu 55-jarige, nog immer dwarse, singer/songwriter, mu
zikant, schrijver cn schilder, die zaterdag in het LVC
staat, houdt nog steeds van mensen maar verafschuwt
popmuziek. „Noem het alsjeblieft geen pop. Dat riekt te
veel naar een band als de Cardigans. Noem het maar
muziek."
Taxi' in twee dagen op. Alle tek
sten zijn tijdens het inzingen
verzonnen. De vrije geest had
alleen de akkoordenwisselingen
in zijn hoofd. De teksten plukte
hij uit zijn zwevende onderbe
wuste en liet ze pas in de studio
op vaste grond landen. Die aan
pak leverde rudimentaire rock
'n' roll en blues-miniatuurtjes
op met hier en daar poëtische
observaties. Zoals in het titel
nummer waarin zelfs blondjes
de blues krijgen.
Dat alles met een spaarzame
begeleiding van Coynes zonen
en studiomuzikanten: gitaar,
bas, drum een enkel keyboard
en een fladderende saxofoon.
Sleutelwoord is 'Liefde'. Overal
bloeien de onbeschaamde 'I lo
ve you's'. Datgene waar het
hart van vol is stroomt in onge
controleerd slepende lettergre
pen uit zijn mond. Lallende
liefde, wat singer/songwriter
Van Morrisson misschien
noemde the inarticulate speech
of the heart. Als hij dan niet dol
gelukkig is, moet hij wel innig
tevreden zijn.
„Ik heb het prima naar mijn
PABLO CABENDA
Elke associatie met die verma
ledijde vorm van jongerencul
tuur, hoe klein dan ook, pro
beert Coyne te vermijden. Hij
verafschuwt het. „Begrijp me
goed, ik heb helemaal niets te
gen jonge mensen en hun cul
tuur. Maar ik vind het wel triest
dat iedereen de mythe van de
popmuziek slikt en denkt dat
iedere ster in een Cadillac
rijdt."
Coyne verruilde in 1985 Lon
don voor het Duitse Neuren
berg, ver weg van de epicentra
van de glamour en glitter. Hij
wilde niks meer weten van die
opgeklopte vergankelijkheid
van MTV-sterren, maar maakt
nog in gestaag tempo cd's. Het
liefst binnen een week. Hij be
grijpt niet goed wat daar zo bij
zonder aan is. „Ik heb het altijd
zo gedaan. Misschien een idee
voor meer mensen. Vier jaar
om een plaat op te nemen is
een schandalige geldverspil
ling." De eigeozinnige Coyne
nam zijn laatst cd 'Sugar Candy
Kevin Coyne:
„Vier jaar om een
plaat op te nemen
is een schandalige
geldverspilling."
FOTO PATRICIA DE
GOROSTAZU
zin in Neurenberg. Misschien is
het daarom een nogal recht
door-zee-plaat geworden. Wel
persoonlijk, maar niet per se
over mezelf. Mensen gaan er
veel te gemakkelijk van uit dat
ik dezelfde ben als de 'ik' in het
nummer. Dat kan me soms be
hoorlijk irriteren. In het Engelse
muziekblad 'Q' hadden ze het
over Kevin Coyne die into tele-
foonseks was, nadat ze 'I'm into
your game' hadden gehoord.
En wat moest mijn vrouw wel
niet denken van zo'n nummer
als 'My wife's best friend'. Maar
die nummers ontstaan uit pure
fantasie. Ik zag een man staan
bij de bushalte in Islington,
schuin tegenover de studio. Ik
begon over hem te fantaseren.
Ik liep de studio in en begon er
over te zingen en dat is het
nummer 'Garden gate song' ge
worden."
Coyne heeft nooit de makke
lijk begaanbare weg van de
commercie bewandeld. Zijn
thema's waren het verlengde
van zijn werk als sociaal thera
peut in de jaren zeventig. Toen
geen hoogliederen van tweeën
halve minuut, maar scherpe
observaties van de lotgevallen
van de psychiatrisch gestoor
den, junks, de eenzamen en de
moordende popbiz. Hij pro
beert, als het even kan, zijn
luisteraars er een hart mee on
der de riem te steken. Hij
noemt het zijn sociale functie.
Zelf heeft de man ook al aan de
rafels van die popbusiness ge
hangen. Aan het begin van de
jaren tachtig zorgde een dode
lijke combinatie van een ze
nuwinzinking en een alcohol
verslaving voor een donkere pe
riode in zijn carrière. Een perio
de die hij met hulp van zijn hui
dige vrouw te boven is geko
men. Nu is ze zijn manager en
probeert zij achterstallige royal
ty's binnen te krijgen.
Maar Coyne is geen 'angry
old man' (55). Eerder misschien
een 'Happy little fat man' zoals
hij op Sugar Candy Taxi' vrolijk
kirt. Een outsider die zich zijn
positie goed laat smaken. Hij
stelt prijs op rust en vrede en
moet niet teveel gezeur aan zijn
kop. „Wat ik doe is erg indivi
dueel. Ik heb een prachtig leven
en een prachtige vrouw. Ik hóéf
niets te doen. Alles wat ik op dit
punt van mijn carrière onder
neem, doe ik uit eigen bewe
ging. Maar als mensen nog ge-
interesseerd zijn houd ik ervan
om ze te entertainen. De men
sen die bij je blijven zijn de
mensen die het meest om je ge
ven. Wanneer je jong bent,
waardeer je dit soort zaken niet.
Ik word oud en corpulent en
het kan me niet schelen."
DUNE VAN OVERBEEKE
christelijke muziek- en showband Concordia
bij de politie aangifte doen van valsheid in ge-
"te. De muziekvereniging ondervindt schade
een onbekende die 'valse persberichten' over
rereniging de wereld instuurt. „Misschien een
misschien een ex-lid, maar het kan ook ie-
id van buiten zijn", aldus penningmeester E.
man van Corcordia. „Het is in ieder geval ie-
id die Concordia haat toedraagt en die ons,
welke reden dan ook, middels valse berichten
kwaad daglicht wil stellen."
rige week bereikte verschillende media het
icht dat Concordia haar jeugdorkest we-
gebrek aan belangstelling heeft opgeheven.
Die berichten verschenen ook in de krant, maar
Jeugdkorps Concordia bestaat nog steeds en
hoopt nog lang te bestaan, aldus Beekman.
„Het jeugdorkest kan nieuwe leden goed ge
bruiken, net als andere muziekcorpsen in de re
gio. Maar van opheffing is absoluut geen sprake.
Jeugdkorps Concordia, voor kinderen in de leef
tijd va 6-15 jaar, is op dit moment te klein voor
uitvoeringen, maar er zijn verschillende leerlin-
getjes in opleiding. We gaan gewoon door."
Beekman wil wel juridische stappen onderne
men. „We weten een ding zeker: deze berichten
komen niet bij ons bestuur vandaan. Maar verder
hebben wij alleen nog maar vermoedens en geen
bewijzen. We zijn bezig het grondig uit te zoe
ken." Over de reden van de wraakacties kan Con
cordia evenmin iets zeggen.
THEATER RECENSIE
WUNAND ZEILSTRA
ig: 'Erfdragers - Onstuitbare verlangens in een familie
door Theatergroep De Federatie. Tekst: Peer Wittenbols
i' Rob Ligthert. Spet Marieke van Dijk, Marcel Hensema.
Hoes, Anne Martien Lousberg, Remco Melles en Oda Spel-
bos. Gezien: gisteravond, LAKtheater, Leiden.
een stuk eenvoudig kan zijn en tegelijkertijd
iets ongrijpbaar vreemds blijft behouden, is
spannende combinatie. Het geldt voor 'Erf-
;ers' van Peer Wittenbols, dat door de Maas-
ïtse groep De Federatie in het repertoire is
lomen.
e verhaallijn is snel verteld. Omdat zijn doch-
niet zwanger raakt van haar echtgenoot, zoekt
t pa - bij wie ze in de wasserij werkt - naar
effectieve oplossing: een zaaddonor is snel
onden en wordt ingehuurd. Op deze manier
I gt pa hopelijk de kleinzoon die te zijner tijd de
kan overnemen en het kinderloze echtpaar
zijn verlangen beloond. Even dreigt de ano-.
me donor nog roet in het eten te gooien, maar
ilotscène suggereert dat dit plan min of meer
lukt.
e taal waarin dit alles duidelijk wordt ge
maakt, leidt tot structurele verwarring. Wat men
zegt klopt soms wel, maar past vaak ook niet bij
het onderwerp van gesprek. Soms ontwijken de
kaïakters antwoorden of volgen er onverwachte
reacties. Van melodrama is allerminst sprake, de
sfeer is eerder hilarisch te noemen zonder overi
gens op de goedkope toer te gaan.
Deze paradoxale combinatie van eenvoud en
ongrijpbaarheid komt tot leven door het puntige
spel van de acteurs. Qua timing spelen zij doel
treffend op elkaar in. Dat geldt voor pa met zijn
onbeholpen manier van helpen, het geldt voor
het echtpaar, voor het zwak begaafde kleinkind
van pa en zeer zeker voor diens andere dochter,
wier jaloezie tot extra scherpte leidt.
Wie in een Limburgse context het moeder
schap met een vette knipoog wenst te bezingen,
komt kennelijk ook nu nog uit bij Heintje, de kin
derster van dertig jaar geleden. Niet onaardig,
maai wel makkelijk. Bovendien hoop je bij een
dergelijk stuk op een helder einde. Dat gebeurt
niet, helaas blijft de afloop een beetje vaag zwe
ven. Echt erg is dat overigens niet, want 'Erfdra
gers' hoeft het niet van een sterke ontknoping te
hebben. De kern zit 'm in de omtrekkende bewe
gingen die het taalgebruik voortdurend maakt.
De Stichting Made in Leiden
heeft met deze muzikale en po
ëtische samenwerking een goe
de greep gedaan. Componiste
Joke Nauta zette een gedicht
van Anton Korteweg op mu
ziek. Korteweg, die in het gewo
ne leven directeur is van het
Nederlands Letterkundig Muse
um, schreef enige jaren geleden
'Weggaan'. Het behoort tot de
toppers uit zijn oeuvre en gaat
als volgt: Als een auto die lang
in de regen gestaan heeft/optrekt
en wegrijdt, blijft waar hij stond
achterleen plek die zich van de
rest van de straat/onderscheidt,
even nog. tot hij ook nat is/en
niet afzonderlijk meer bestaat -
.//Dat is wat blijft als je weggaat.
Joke Nauta: „Een mooi ge
dicht, dat op een subtiele ma*
nier aangeeft hoe nietig het
menselijk leven is als je erop te
rugkijkt. Moeilijk om op muziek
te zetten. Ik heb geprobeerd de
sfeer van die druilende regen
weer te geven. Heel eenvoudig,
niet sensationeel. En in mineur.
Daar tussenin, in majeur, zingt
Ingrid Kapelle het gedicht. Er is
alleen een toonwisseling. Om
de lege plek aan te geven. Het is
een doorgaande beweging ge
worden, een romantisch stukje.
Tja, wat moet ik erover zeggen?
Muziek kun je niet navertellen.
Naar muziek moet je luisteren.
Ik heb vooraf geen contact met
Korteweg gehad over het ge
dicht en hoop maar dat hij het
mooi vindt."
De uitvoering aanstaande za
terdag 11 december in het
LAKtheater begint om 20.30
uur. Die in Hal 4 in Rotterdam
op zondag 12 december om
14.30 uur.
LEIDEN CEES VAN HOORE
Dichters en componisten wer
ken al samen sinds de eerste
noot van de zangberg rolde.
Kijk naar Gustav Mahler, die
met zijn 'Kindertotenlieder' een
vrij onbekend dichter als
Friedrich Rückert in zijn eeuwi
ge roem meetrok. Die het 'O,
Mensch, gib acht!' van
Friedrich Nietzsche tot zo'n
fraaie jammerklacht heeft om
gesmeed, een lied dat ons de
diepte van de ondoorgrondelij
ke nacht om ons heen doet be
seffen. Ook tegenwoordig wer
ken componisten en dichters
nog samen. De stichting Made
in Leiden geeft komend week
einde twee concerten, respec
tievelijk in het Leidse LAKthea
ter en in Hal 4 in Rotterdam,
waarin een aantal gedichten
van Leidse dichters door Leidse
componisten op muziek zijn
gezet. Voor de verzen van Jan
Wolkers, Frédérique Bastet,
Wim Brands, Anton Korteweg,
Lloyd Haft, Rudy Kousbroek en
Piet Paaltjens zijn door de com
ponisten Mark Harperink,
Frank den Herder, Rita Hij
mans, Jeroen van Iterson, Eg-
bert Kemner, Karin Klebe en Jo
ke Nauta aparte composities
geschreven. Deze liederen zul
len worden gezongen door In
grid Kapelle, die wordt bijge
staan door het Rotterdams
Symphonisch Blaasorkest.
Jan Wolkers is geen echte Lei-
denaar. Hij is geboren in Oegst-
geest en woont het gehele jaar
op Texel, far from the mad
dening crowd. Oud-Leidenaar
Wim Brands woont tegenwoor
dig in Amsterdam.
MONIQUE BRANDT
mens is nooit te oud voor rock'n'roll' zo luidt de
■preuk van Cliff Richard. Volgend jaar wordt hij zes
maar wat hem betreft is zijn reeds 41 jaar durende
pbaan als popartiest nog lang niet ten einde. Er zijn
ter mensen die daar anders over denken. Zo zijn de
van de Britse radio van mening dat de muziek van
Cliff niet meer thuishoort op een zichzelf respecte-
le zender, zeker sinds de artiest muzikaal gezien
nadrukkelijk in de Heer is. Zijn laatste plaat 'The
mium Prayer" - het gebed Onze Vader op de mu-
k van de traditional 'Auld Lang Syne' - viel dus hele-
ial niet goed in radiokringen. Maar de stellige weige-
tg van de dj's om het nummer te draaien, heeft de
?ende ridder bepaald geen windeieren gelegd,
tegendeel. De plaat zonder 'airplay" staat al twee
ff fken nummer 1 in de Britse hitlijsten. En ook in het
titenland loopt het storm. In Nederland is de platen-
iatschappij door de voorraad heen, in Australië zijn
een de bestellingen van de platenwinkels al goed
or tweemaal platina, zo meldt de enthousiaste zan-
t. die de opbrengst van 'The Millennium Prayer' voor
n liefdadig doel, de organisatie Children's Promise,
eft bestemd. En in Duitsland hebben de katholieke
ken de plaat zelfs opgenomen in een campagne om
c minder bijbelvaste gelovigen hernieuwd te laten
nnismaken met het gebed. Alle 20.000 kerken kun-
n de plaat gratis opvragen om tijdens de dienst te
IVoor de artiest is de opschudding rond zijn plaat een
"benk uit de hemel. „De plaat verkoopt zichzelf. Het
i wonder'zegt hij tijdens een persbijeenkomst in
llondense Elstree studio's. „Vooraf besefte ik dat het
'The Millennium Prayer' werd al eerder door Richard
vertolkt. Vorig jaar nam hij het op voor het Hopes
Dreams project, een musical die werd uitgevoerd in
kerken. Afgelopen zomer besloot Richard het nummer
op cd uit te brengen. „Het is een lied dat naar de toe
komst kijkt, dat zegt: geef ons voedsel, hou ons weg van
het kwaad, laat ons anderen vergeven zoals wij willen
dat ze ons vergeven: het gaat om alles dat een gewoon
mens zich wenst. De radiojongens die dit nummer ver
oordelen. denken niet na. Ze beschouwen dit lied als
een opvolger van 'Living Doll' of 'Devil Woman'. Maar
het is natuurlijk iets geheel anders: een lied dat speciaal
voor deze tijd is geschreven. Het is vreselijk dat sommi
ge mensen niet willen luisteren naar een lied met een
spirituele inhoud. Er is toch niets mis met een verlan
gen naar het goede? De di's denken Cliff Richard is
niet hip, als wij hem niet draaien zal het publiek hem
wel vergeten'. Maar goed. ik heb geleerd te vergeven,
dus ik vergeef ze hun stommiteit."
In popkringen ging het gerucht dat Richard aanvan-
niet makkelijk zou zijn om deze plaat onder de aan
dacht te brengen. Het is immers niet de eerste keer dat
mijn werk door de radio wordt genegeerd, het is de af
gelopen tien jaar juist schering en inslag. Iedereen die
ouder is dan veertig wordt door radiojongens be
schouwd als te oud voor rock 'n 'roll. Dat is natuurlijk
belachelijk, want wij zijn ermee begonnen. En ik kan ze
venellen: wij houden er ook niet zomaar mee op. Wat
mij betreft is het de mooiste kunstvorm die ooit op de
ze planeet heeft bestaan."
kelijk in zijn wanhoop had besloten zelf een radiosta
tion op ie kopen om zo zijn muziek te kunnen promo
ten. Sir Cliff ontkent die verhalen, al heeft hij als best
verkopende Britse artiest aller tijden ruimschoots de
middelen voor een dergelijke acquisitie. Voorlopig
heeft Richard het echter te druk met andere aardse za
ken. De komende weken geeft hij een groot aantal mil
lennium-concerten. Ook de opbrengst van deze optre
dens gaat naar Children's Promise.
Na een laatste concert in Cardiff op 2 januari is het
wal hem betreft even afgelopen; Richard gaat er een
jaar tussenuit voor een sabbatical break'. „Maar in
2001 ben ik weer terug. Want stoppen, dat kan later
nog."
MUZIEK RECENSIE
SUSANNE LAMMERS
Concert Sinatra's Songbook Met Matilde Santing, Geme van
der Klei, Vera Mann, Melise de Winter en het Amencan Song
book orkest o.l.v. Cor Bakker, Gehoord: gisteravond. Stadsge
hoorzaal, (.elden. Nog te horen o.a.: 15/12, Concertgebouw,
Haarlem.
Het ijkpunt. De top. Absoluut niet te overtref
fen. Vandaar 'Sinatra's Songbook', een ode aan
Frank Sinatra. Een big band, aangevuld met
strijkers en een gitarist, en Cor Baldcer aan de
vleugel zorgen voor de sound. Het vocale ge
deelte wordt, heel verstandig, door vier dames
verzorgd. Want welke Nederlandse man kan
zich meten met 'the voice'? Gerrie van der Klei,
Vera Mann en natuurlijk Matilde Santing zijn
bovendien bij uitstek in staat om Sinatra's over
bekende liedjes nieuw leven in te blazen en de
veelzijdigheid van zijn repertoire te benadruk
ken. De vierde zangeres, Melise de Winter, he
laas niet. Haar presentatie zwalkt tussen Liza
Minelli en Marilyn Monroe op haar hijgerigst,
maar haar vocale gebreken vallen daardoor niet
minder op.
Gerrie van der Klei 'doet' de jazz-kant van Si
natra. In haar beeldschone zwarte jurk belicht
ze rtiisschien eerder de show-zijde, maar het
acute gevoel van nostalgie dat je bespringt, voelt
weldadig. Van der Klei zingt 'Where Or When'
en Tm Getting Sentimental Over You' vrijwel
zonder legato, maar de broeierige sfeer die ze
oproept is echt en de glamour die ze uitstraalt
klopt in deze voorstelling als een bus.
Vera Mann begint met vocale krachtpatserij,
die nog wat minder goed uit de verf komt van
wege onbalans tussen haar en het orkest, en
vervolgt dan met zeer geslaagde tegendraadse
interpretaties. Ze zit bij de paicken neer aan de
voet van de trap en geeft een in-trieste opsom
ming van artiestenleed met een piepklein stem
metje: haar versie van 'No Business Like Show
Business'.
Maar Matilde Santing maakt met haar ironi
sche en hekserige versie van 'Tender Trap' in
één klap duidelijk om wie het allemaal gaat. De
ingehouden 'snap' waarmee haar val dichtklapt,
krijgt nog meer overtuiging door het triomfante
lijk loeiende koper. Zij beheerst de perfecte ti
ming waar de anderen vooral over praten, in de
teksten die ze net als 01' Blue Eyes een nieuw le
ven geeft. Prachtig zijn haar kroegliederen, met
'One For My Baby' als hoogtepunt.
Veel samen zingen doen de dames niet en als
ze tot een ensemble komen, is dat niet altijd
even imponerend. In de kwartetten die Sinatra
en zijn vriendjes moeten tekenen, overheerst de
rommeligheid en komt de rellerigheid eerder
van het buitengewoon opzwepende en gedisci
plineerde orkest. Van subtiliteit en genuanceer
de tekstbehandeling is al helemaal geen sprake.
Mooier is het samenspel. Als Mann in een dron
ken vtfrsie van 'New York New York' een einde
loos 'My' zingt en haar keel zowat open scheurt,
peutert Van der Klei achteloos in haar oor.
De finale tenslotte biedt mooi vergelijkings
materiaal: ieder zingt haar versie van 'Night And
Day". Geestig is Manns disco-versie met John
Travolta-pasjes, ook al verjaagt ze daarmee de
verlangende, verstilde sfeer die Santing met gi
tarist Maarten van der Grinten zo zorgvuldig
opbouwde.
