Gedeelde smart is dubbele vreugd
Cultuur Kunst
Verlopen kroegtijger nekt The Fall
'Oude mensen':
heater zoals je nog
maar zelden ziet
Valeri Gergjev heerst in Rotterdam
Herenigde Eurythmics klinken beter dan ooit
r Musical 'Oliver!', een oud prentenboek
CHEF JAN RIJSDAM. 071-5356444. PLV. CHEF CAROLINE VAN OVERBEEKE 071 -5356440
MUZIEK RECENSIE
HANS KEUZERS
.Concert The Fall. Zang: Mark E. Smith,
keyboards/gitaardulia Nagle. drums:
Tom Head, bas: Adam Helal. Gezien:
18/9, LVC, Leiden
Ze geven een band een naam
maar kunnen er net zo goed
hun eigen initialen aan verbin
den. Mike Scott is the Water
boys, Karl Wallinger World
Party en onbetwist beland je
met Mark E. Smith bij The Fall.
Knorrepot en brombeer eerste
klas. Wisselt zijn bandline-up
net zo snel als zijn schone on
derbroek. Inmiddels aan zijn
27ste bezetting bezig.
De berichten van het optre
den van the Fall tijdens het
Reading-festival waren in au
gustus niet erg hoopgevend.
Mark had weer eens proble
men met de drank en lag flink
overhoop met een bandlid. Na
zeven dagen touren in de lage
landen was het niet alleen
wachten op wét Smith ging
spelen uit zijn omvangrijke
oeuvre maar vooral hoe.
Het beginmuziekje van The
Fall wordt net ingezet als de
man van het podiumgeluid al
komt buurten. Breed gebarend
en een luid toegeknepen 'Lou
der' is zijn duidelijke -geïrri
teerde boodschap. Julia Nagle
opent met een keyboardloopje
en daar is Mister Booz himself.
Mark E. Smith. Zijn gezicht
ziet er pijnlijk verlopen uit en
hij doet zijn naam "Grumpiest
man in pop' onmiddellijk alle
eer aan door dezelfde geluids
man met een 'Fuck off weg te
sturen. Smiths staccato, decla
merende teksten zijn vaak al
moeilijk te ontcijferen tijdens
de concerten, maar zaterdag
avond lalde de frontman zijn
teksten als een verlopen kroeg
tijger.
Tijdens 'Hey, Hey, Hey' en
'Anecdotes antidoses in B'
beiden van de nieuwe CD 'The
Marshall Suite' komt Smith er
nog net mee weg, maar daarna
is het gedaan met hem en
gooit hij de handdoek in de
ring. Jammer, want de stuwen
de basissound van drummer
Head en bassist Helal zijn on
betwist sterk refererend aan de
oude New Wave-geluiden van
The Sound en het baslijnwerk
van '17 seconds' van The Cure.
Een lekkere trip terug naar het
begin van de eighties en met
een geïnspireerde Smith had
het wonderlijk genoeg makke
lijk de andere kant op kunnen
gaan.
De desinteresse van Mark E.
Smith straalt van zijn gezicht
af en de Manchesterman
klooit door met licht en drum
stel. Vriendin Nagle is hem zo
zat dat ze voortijdig het podi
um verlaat, waarna Smith met
zijn verlopen kop geïrriteerd
de keyboards omgooit. Na
veertig minuten maakt Smith
een welbekend gebaar en ver
dwijnt hij backstage. Wonder
lijk genoeg blijft het publick
stoïcijns onder het vroege ver
trek. The Fall bevestigt het
beeld dat Engelse bands vaak
problemen geven. Gebrek aan
professionaliteit, verregaande
arrogantie en gewoon keiharde
minachting voor het publiek
De cult-wereld van The Fall
mag wonderlijk zijn maar
Smith was gisteravond zonder
meer een karikatuur van zich
zelf. Oftewel: afserveren met
een enkele reis Manchester.
BERTJANSMA
itionale Toneel met 'Oude mensen'
Willem Jan Otten naar Louis Cou-
Regie Ger Thijs. Gezien: zater-
Koninklijke Schouwburg, Den
Haag. Daar te zien t/m 19/12.
Couperus' 'Oude men-
brengt Het Nationale To-
een avond theater zoals
zelden nog ziet: een groot
ïsemble van zestien acteurs
rollen van min of meer ge-
belang, in een fijn uitge-
lonnen familiedrama van
ederlandse huize. Qua
'S leelstijl klassiek, psycholo-
sch realisme zonder poespas
aanstellerij, waarbij je in de
jmieuwde Haagse schouw-
onvermijdelijk terug
b, oest denken aan de hoogtij -
,n igen van Paul Steenbergens
ïagse Comedie.
'Oude mensen' is qua mate-
aal en thematiek helemaal
j. mis Couperus gebleven,
j aar de bewerking van diens
man (Van oude mensen, de
ngen die voorbijgaan, 1906)
eft een hoog Willem Jan Ot-
gehalte. Net als in 'Een
eeuw' spint hij het verhaal
j 1 van een familie met een
heim. In dit geval een crime
g issionel die zestig jaar eerder
j aatsvond in voormalig Ne-
,jj( rlands Indië. De drie perso-
l0| ges die erbij betrokken zijn
achten op hun dood, en
Rijgen: de stokoude me-
ouw Dercksz, meneer Tak
en dokter Roelofsz. Ze ko
en samen op de verdieping
de oude mevrouw die zich
meer beneden vertoont,
wijl de levens van de kinde
en kleinkinderen getekend
door dat geheim.
J0 Het is bij hun weten en niet-
:ten tegelijkertijd, het is een
ide zweer die moet open
reten op het scherp van de
uwwisseling (1900): levens
i om de hete brij van de
larheid heen draaien, ver-
jr0kt, gekweld. Otten laat knap
complexiteit van Couperus'
^stma's intact en herhaalt
prachtig de vloek die in al de
ze levens op een andere ma
nier doorzeurt: ze zijn alle
aangetast, een dochter is ge
vlucht in het katholieke ge
loof, een zoon heeft zich stot
terend in zichzelf opgesloten,
een kleinzoon laat niets meer
van zich horen, het huwelijk
van de romanschrijvende
broer (naar blijkt met zijn
nicht, a la Couperus-zelf) mist
bij voorbaat levenbrengende
kracht.
'Oude mensen' is het soort
theater waarin je mee moet
willen gaan, dat je toe moet
laten. Wat er aan feitelijke
handeling plaatsvindtis puur
huiselijk, nauwelijks opmerke
lijk. Het is of je meeleest in
Couperus' roman, de bladzij
den mede omslaat. Het duurt
wel even voor de losse draden
van die Haagse levens aan el
kaar gaan kleven tot ze dat in
trigerende kluwen van geërfde
schuld worden. Maar dan
duwt Thijs je steeds dwingen
der die wereld binnen en
maakt zich een thrillerachtige
spanning van de handeling
meester: wachtend tot het
noodlot zich voltrekt, tot de
bom barst.
Regisseur Ger Thijs werkt
hier met gelijkwaardige, zeer
goed gecaste acteurs en het is
het ensemble als geheel dat 't
hem doet: Elisabeth Andersen
ontroerend in de ontmoeting
met haar kleindochter-zange
res (Esther Iinssen), de zui
verheid van de kleindochter
van Angelique de Bruijne die
als een Florence Nightingale
aan dit wereldje zal ontko
men, Joop Doderer tussen ko
misch en korzelig in als dokter
Roelofsz, het mooie 'Indische'
echtpaar van Wim van den
Heuvel en de fraai bewegende
Rima Melati, de taaie breek
baarheid van Ton Kuyl als de
oude meneer Takma. Het is
vooral die veelheid aan vaak
met lichte humor getekende
nuances die de wereld van de
ze Couperus overtuigend ma
ken.
Finale van het Festival van het Levenslied in Leidse Schouwburg: het gezelligste bloedbad sinds tijden
ROTTERDAM AAP VAN DER VEN
Rotterdammers die nu nog niet
weten wie Valeri Gergjev is heb
ben wel ontzettend zitten suf
fen. Affiches, vlaggen, veel me
dia-aandacht, een 'blazersspek
takel', musicerende jeugd in de
open lucht, er was al van alles
aan gedaan om het aan de po
pulaire Russische dirigent ge
wijde festival - dit jaar voor de
vierde keer gehouden - voor te
verwarmen. En toen barstte het
los.
Wie aan of in de omgeving
van het Rotterdamse Schouw
burgplein woont en thuis was,
wist zaterdagavond in elk geval
dat er iets met opera aan de
hand was. Door middel van een
gigantisch videoscherm, met op
disco-volume afgestelde ge
luidsweergave, was daar het
Verdi-programma te volgen,
dat in de Grote Zaal van de
Doelen werd uitgevoerd. Haal
de een tenor even uit, dan be
reikte hij zelfs het Centraal Sta
tion.
Op het plein volgden enkele
honderden belangstellenden de
verrichtingen van Gergjev en de
door hem mee gebrachte Russi
sche solisten, het koor van de
Kirov Opera en het Rotterdams
Philharmonisch Orkest. Frag
menten uit 'Aida' en 'Don Car
los' werden ten gehore ge
bracht op de bekendste hang
plek voor allochtone jongeren
in Rotterdam. Dit festival kan in
elk geval rekenen op een dikke
voldoende van staatssecretaris
Van der Ploeg.
Twee van de beroemdste Ki-
rov-solisten waren ons wel door
de neus geboord. Noch Galina
Gorchakova, noch Gegam Gri-
gorian - allebei aangekondigd -
verscheen. Belangrijker engage
ment elders, problemen met de
stem, een zieke in de familie? Je
komt het nooit te weten bij die
Russen. Maar Gergjev zou
Gergjev niet zijn als hij dan
toch niet een of ander onont
dekt talent tevoorschijn tovert.
Zoals de sopraan Irina Gord-
ei, een glansrijke Aida met die
pe, romige klank en een onfeil
bare intonatie. Van deze zange
res zullen we nog veel horen.
Naast haar twee imposante
mezzosopranen, namelijk La-
rissa Djadkova en Olga Savova.
De heren daarentegen - onder
anderen Viktor Lutsiuk, Vladi
mir Vaneev en Sergej Alexasjkin
- zaten iets te veel vast aan hun
Russische manier van zingen.
Dat zal nog wat worden wan
neer een aantal van hen woens
dagavond in Wagners 'Parsifal'
optreedt.
Het Rotterdams Philharmo
nisch Orkest onder leiding van
Gergjev de partituur van Blauw
baard te horen spelen is echter
een grootse ervaring. De tem
peratuur liep ook hoog op bij
Schönbergs 'Pelleas und Meli
sande', een gigantisch, duister
en broeierig symfonisch ge
dicht, dat alles heeft wat de
vroege werken van deze com
ponist zowel prachtig als huive
ringwekkend maakt. Het Rot
terdamse orkest is, zo bleek
weer, nog niet uitgekeken op
Gergjev.
Om dit alles heen zijn er, in
samenwerking met onder meer
het Rotterdams Conservator)
um, veel activiteiten van musi
cerende jongeren. Wat Valeri
Gergjev af en toe de mogelijk
heid biedt zich voor te bereiden
op wat hem nog te wachten
staat. Hij dirigeert deze week
niet alleen Wagners 'Parsifal'
maar ook een dag later, don
derdag, een programma met
werken van Dicpenbrock,
Skrjabin en Tsjaikovski. Dat al
les met het koor en orkest van
de Kirov Opera. Vrijdagavond
buigt hij zich bij het RPhO over
partituren van Beethoven en
Johann Strauss. En zaterdag is
hij in Amsterdam. Dan dirigeert
hij Rimski-Korsakovs opera
'Sneeuwwitje', een VARA-mati-
nee.
che i Ederveen heeft vaker in
tel theater gestaan, maar hij is
tzell vooral de maker van tele-
programma's van een vaak
eini zaam niveau. Even komisch
en,< liep ontroerend. Maar tele-
erhi is geen theater. Toch ac-
a.V eerde hij het aanbod van
Lini lucent Joop van den Ende
:anl in de musical 'Oliver' de
Ze htige rol te spelen van Fa-
En gisteravond toonde de
ag ti ster in het kleine zich op
podium van het Amster-
se Koninklijk Theater Carré
•ns een ster in het grote.
Britse musical 'Oliver!'
Lionel Bart beleefde zijn
nière in 1960, het begin van
internationale zegetocht,
leidde tot vijf Tony's op
dway en een met zes Os-
bekroonde verfilming. En
'les op basis van een kei
aanklacht van Charles
ens, gegoten in de vorm
een spannend verhaal vol
tuur en romantiek. De ge
lenis van een weesjongen
een toekomst, zo somber
Ie nacht, maar met een
zo helder als de dag.
meteen is duidelijk dat de
'gevers voor deze tweede
irlandse 'Oliver!' aardig
m zitten bladeren in de
geïllustreerde Dickens-
heeft nu al de gebaartjes. 'Jij'
dat is een vinger naar de zaal.
'Een traan' dat is een vinger op
een wang en Keetje Tippel dat
zijn vijf trippelende vingertjes
in de lucht. Weer een oceanisch
'Aaaaah'.
Tussenstand: een van honger
gestorven visservrouw, een
hondje dat nooit meer terug
komt, en een sterfgeval in het
kraambed. Maar dat mag de
pret niet drukken. Daar zorgt
Hanny 'hoofdpijn' wel voor.
Hoogblond, diepbruin en span
nend jurkje dat net onder de
schaamstreek eindigt. Miss mi
graine verzorgt het tussenpro-
gramma terwijl de jury aan het
beraden is. Het jurkje van Han
ny werkt als een rode lap op
een groepje stieren op de twee
de rij. Het ontlokt het groepje
testosteron lustig bronstgeroep:
„Kijkdoos!" Hanny: „Wat moet
jij met mijn kijkdoosje?" De
stemming zit erin.
Achter het scherm op het to
neel gaan de eerste polonaises.
De sfeer stijgt. Iemand laat zijn
benen over de rand van het bal
kon hangen. Overal oceanen
van deinende handen. Gezellig
heid kent geen tijd. toppunt
van saamhorigheid. Opperste
extase op de krappe vierkante
meter en driesporen polonaises
voor gevorderden. Hanny:
„Maar vanavond." Publiek:
„Heb ik hoofdpijn." En daarna
natuurlijk de 'Kijkdoos' en
'Maa-rii-joo'. Hatsjee!
En dan mag juryvoorzitter de
directeur van Het Stedelijk Mu
seum De Lakenhal, Jetteke Bol-
ten, zeggen wie de koningen en
koninginnen van het tranendal
worden. In de categorie klassie
kers winnen De Rodon-
dendrons de 'Mary Bey Bokaal'
en 2500 gulden. De Stoep met
hun 'Vissiesverkoopster' mag
de 'Mary Bey Bokaal' voor de
originele uitvoering en 3500
gulden meenemen. En iedereen
is blij. Ook Helga, één van de
Rodondendrons, al plengt ze
tranen. Het zijn tranen van ge
luk. Hoe meer ellende hoe meer
vreugd. En zo hoort het. Vol
gend jaar weer.
irii
MUZIEK RECENSIE
LOUIS DU MOULIN
:rt Eurythmics, met Annie Lennox (zang). Dave Stewart (gitaar,
rang) plus achtkoppige band Gezien: 19/9, Ahoy' Rotterdam
it een engeltje met m'n hart te spelen. Alle pakweg
^..e I Eurythmicsfans zullen gisteravond in Ahoy' min-
j1 s een keer op die prettige gedachte zijn gekomen,
11113 lamde het herenigde koningskoppel Annie Lennox
e ,a )avid Stewart anderhalf uur lang. Als eigenlijk nooit
lde ren op Nederlandse bodem, want de podiumge-
8 edenis van het soulvolle Britse synthipopduo bleef
lusver beperkt tot slechts twee optredens (1984 en
0 Die magere score in de eerste bestaansfase hield
ct verband met de kwetsbaarheid van La Lennox'
rte ibanden, die nogal eens op de meest ongelukkige
aan.nenten wilden dwarsliggen. De hamvraag is dan
:an hoe haar gevoelige instrumentarium zich zal hou-
gedurende de monstercampagne die de 'Peace
Tour' ten bate van Amnesty International en Green
peace voor het komende jaar gaat betekenen. Neder
land, dat aanvankelijk pas voor hel tweede deel van de
wereldwijde concertreis op (Je marsroute stond, mag
zich daarom gelukkig prijzen met een zeer vroeg be
zoek, daags na de 'aftrap' in Keulen. De keerzijde van
die latere inpassing is wel dat in Ahoy' de gordijnen
voor de tweede ring bleven hangen. Wat de tijdelijke
drie-eenheid best zal hebben teleurgesteld, gegeven de
(relatief) grote populariteit in ons land van zowel de
mensenrechten- als de milieu-organisatie.
In uitstekende conditie verkerend kreeg Annie Len
nox (44) alles wat ze wilde uit haar gouden strot. Zelfs
de moeilijke ijle intro van 'There Must Be An Angel',
waarmee ze vorige week nog op de BBC de mist inging.
De frisheid van Dave Stewart (47) openbaarde zich niet
alleen middels vlijmscherpe gitaarsoli, maar ook door
spontane meezingpartijtjes bij de meeste eigen klassie
kers. Dat bijna jongensachtige enthousiasme zal gaan
deweg ongetwijfeld slijten, want hij heeft nu eenmaal
een afkeer van doorlopende herhalingsoefeningen.
Tot nader order komt de 'Peace'-show daar in muzi
kale zin toch wel grotendeels op neer. Tegenover zo'n
beetje alle in de jaren tachtig vergaarde wereldhits
staat voorlopig slechts een beperkt aanbod van het ge
lijknamige nieuwe album dat pas op 1 oktober uit
komt.
Het siert Eurythmics dat er bij dit ambitieuze inza
melingsproject, dat ook een miljoen nieuwe leden voor
Greenpeace en Amnesty moet opleveren, totaal niet is
bezuinigd op de aankleding. Met een energieke acht
koppige band (waarin voor Annie drie donkere hulp-
stemmen) en heel veel stijlvol licht- en videogeweld
trekt het duo Stewart-Lennox bovenal z'n eigen artis
tieke lijn door. De propaganda voor de begunstigde in
stanties is zorgvuldig gedoseerd, wordt daardoor geen
moment te opdringerig. Uitgebalanceerd is dan ook
het trefwoord bij dit overweldigende pretpakket dat
door de twee kopstukken lekker tegendraads in ge
vechtstenue wordt gepresenteerd.
uitgaven, want menig persona
ge lijkt zo uit de prenten te zijn
weggelopen. Ook het licht en
de aankleding zijn een fascine
rende vertaling daarvan.
De show laat een aantal types
zien, symbolisch voor de sa
menleving van het Londen van
rond 1850. Zo is Oliver, gisteren
gespeeld door de 11-jarige
Mink Verbaan, prototype van
het kind dat ten onrechte het
slechte pad op wordt gediri
geerd. Anders dan zijn vriendje
Clipper, een sympathieke vrije
jongen die het eigenlijk niet zo
kwaad bedoelt. De knapen ge
ven hun volwassen collega's
mooi tegenspel. Mooi eng is het
duo Bert Simhoffer/Marjolein
Sligte, alias meneer Bunmble
en mevrouw Comey die duide
lijk maken da t de weeskinderen
in het armoedige Londen van
die tijd ook van de christelijke
goedheid weinig goeds hadden
te verwachten.
Op zich is dat allemaal heel
mooi, maai' na een half uur rijst
toch de vraag: gaat het hier om
sociaal realisme of om een ro
mantisch verhaal met een knip
oog. Het eerste werd al gauw
ongeloofw aardig en het tweede
kon niet vlerken, omdat alles zo
sterk werd aangezet dat het
lichtelijk vervelend werd. Ge
lukkig komt Oliver dan terecht
bij een jongensbende van zak
kenrollers die wordt gëleid door
een zekere Fagin. Iemand die
het eigenlijk ook niet kwaad be
doelt, maar blijkbaar geen an
dere manier weet om door het
leven te komen. Arjan Ederveen
heeft zich in die rol volledig uit
leeft. Zo sterk, dat het niet meer
duidelijk is waar zijn rol eindigt
en waar hij domweg zichzelf
speelt.
Zelfs als Marika van Kolck,
die net als in 'De Jantjes', voor
een groot deel tempo en toon
bepaalt, een daverende
kroegscène beheerst, eist Eder
veen de aandacht op met zijn
Tot dusver: twee relaties die in tranen eindigden, het
dievenpad, een zeemansgraf, tomeloos alcholisme, over
dadig overspel, een weggepest homostel en genoeg
dooien om de Leidse singels mee te dempen. En dat is
nog maar de score van voor de pauze. In de Leidse
Schouwburg woedt het gezelligste bloedbad sinds tijden.
De finale van het Festival van het Levenslied, dat dit jaar
voor het eerst in de stad plaatsvindt.
Door de gangen van het theater
loopt een publiek dat de week
enden vermoedelijk vaker
kleurt met een bezoek aan de
kroeg dan de schouwburg.
Maar waar leed is komen de
liefhebbers van de smartlap in
groten getale. Gedeelde smart is
dubbele vreugd. En daar waar
Oprah Winfrey een batterij rela
tiedeskundigen en gezinsthera
peuten nodig heeft om proble
men de wereld uit te helpen,
houdt smartlappend Nederland
het gezellig binnenskamers.
Maar dan wel met zijn allen en
met 'die handjes op elkaar'.
En dat alles voor Mary, de
hoedster van het gouden moe
derhart. Eigenlijk is het festival
een afstudeerpoject van Marjo
lein Hettinga, studente vrijetijd-
kunde, èn een hommage aan
de koningin van het levenslied.
Achttien acts halen alles uit de
keukenkast van de ellende en
het gootsteenputje van de droe-
venis. Als opmaat waren er al
twee voorrondes in de Leidse
kroegen die bepaalden wie uit
eindelijk het best de tranen
kunnen trekken. En daar mag
volgens de presentator Chris
Verplancke best een cliché of
twee tussen zitten. Graag zelfs.
En we worden op onze wenken
bediend.
'De Slechte Band' zingt dat ze
'blaaaaaauw zijn zonder
jooooooou'. De Smarties uit
Tilburg draven op in glitter van
de goot en doen het met een
opgepept casiodeuntje en bas.
Wat moet je anders als je vent
er weer vandoor gaat met die
ander. Triest? Misschien. Maar
De Rodondendrons, winnaar in de categorie 'gecoverd levenslied' met het li
het kan altijd nog triester, getui
ge een kijkje in het muzikale fa
miliealbum van Van Alles Wat.
De Stoep, winnaars in de categorie 'i
In ieder couplet gaat er iemand
dood en in de refreinen blijkt
vader aan de drank, opoe ge
stoord, broer blind, 'en m'n
zussie van tien heb een kind,
hatsjee!'
Tussenstand: hoog ironisch
gehalte. Maar de doodernstige
Amsterdamse John Brouwer
vertelt dat zijn lievelingstante
net is overleden. En als troost
zingt de hele zaal met hem mee
over de regen die soms valt. De
Drie Keien zoeken het in oorlog
en liefde met het doorwrochte
en niet te evenaren stijlbloem
pje: „Hij kon haai wel schieten.
Hij vocht tegen het vocht, maar
zijn ogen die schoten vol tré-
aéénen." Publiek: „Aaah..."
De lotgevallen van een jonge
soldaat die om zuiver rijmtech
nische redenen een vriendin
krijgt die Carmen heet. Ap
plaus. Het publiek ontspoorde
nog een beetje in het refrein.
Maar De Stoep heeft daar wat
op gevonden. Elk refrein uit de
'Vissiesverkoopster' (haringen,
oorlog, hongersnood) eindigt
met de dwingende tekst: „En
iedereen zong in koor..." En ie
dereen zóng in koor.
De driestemmige stola's van
de Rodondendrons gebruiken
daar gewoon een tekstbord
voor. Met een keyboard op
strijkplank en jaren zestig kap
sels zingen ze over witte Orchi
deeën die het leven zonder hem
draaglijk moeten maken. Want
hij gaat dood.
Keessie gaat ook dood. Maar
hij krijgt na het ongeluk, zo
zingt 'Trio in 't Leven', als
troost twee gloednieuwe gou
den voetjes van de lieve Heer in
de hemel. Die om zijn geluk te
voltooien in één moeite door
ook zijn moedertje haalt om
hem gezelschap te houden.
Bulderend gelach en veel ap
plaus.
De dertienjarige Charlène uit
Tilburg houdt het bij een Mary-
medley. Presentator: „De kleine
Charlène begon haar carrière in
het stamcafé van haar oma en
opa en zong op de kermis in
Tilburg." Het blonde meiske
te\
THEATER RECENSIE
HANS VISSER
«telling. 'Oliver!', musical van Lionel
Regie: Ken Caswell Vertaling: Daniël
n Met Arjan Ederveen, Mariska van
Bart Oomen, Tom van Beek, e.v.a.
het n: 19/9, Carré, Amsterdam Nog te
:ijn. 'daar t/m 3/10 en 14/1 t/m 27/2;
n(j{ lands Congrescentrum, Den Haag,
n, t/m 9/1Luxor Theater, Rotterdam,
7 15/3 t/m 30/4
De jonge ac
teurs geven
hun volwassen
collega's mooi
tegenspel.
FOTO ANP/JO
RIS VAN BENNE-
KOM
ogen, zijn houding en het tril
len van zijn vingers. De meester
van het detail ook op het grote
toneel. Groten als Johnny
Kraaykamp, George C. Scott en
Jonathan Pryce gingen hem
hierin voor. Maar wat hij maakt
van het nummer waarin Fagin
de balans opmaakt van zijn le
ven, dat doet alleen Ederveen.
Toch schuilt in die eigen aan
pak ook een gevaar. Ederveen
speelt zijn eigen show, gaat met
'Oliver!' soms zodanig aan de
haal dat er heel wat fantasie
voor nodig is om zijn Fagin nog
als geloofwaardig element in
het verhaal te zien. Maar gela
chen wordt er wel.
