'Ik kon onder het licht van de
maan een boek lezen'
-Jessies van de bijzondere tocht door de Gibson Woestijn in Australië. foto's van internet
ZATERDAG 28 AUGUSTUS 1999
Edmond Öfner steekt onmetelijke Gibson Woestijn in Australië over
Lisserbroelcer Edtnond
Öfiier verzorgt in het
dagelijks leven trainingen
voor managers van
vandaag en morgen.
Daarin praat de man die
de hoogste toppen van de
wereld heeft beklommen
over zijn ervaringen
rijdens die barre tochten.
Onlangs volbracht hij een
voettocht door de Gibson
Woestijn. Volgens Öfner
een onvergetelijke
ervaring. De managers
kunnen er straks hun
voordeel mee doen, als ze
horen hoe je elkaar in een
volledig verlaten
landschap nodig hebt om
te overleven. Öfner: „Wat
we hebben meegemaakt is
eigenlijk een soort
vergrootglas voor hoe het
gaat in een bedrijf.
Edmond Öfner: „Ik heb genoten van de stilte, ik heb zesenveertig dagen geen onnatuurlijke geluiden gehoord." foto hielco kuipers
Achthonderd kilometer
met drie mannen en een
vrouw te voet door de on
metelijke Gibson woestijn in Austra
lië. Een tocht vol hindernissen, ver
moeienissen en gevaren. Maar voor
Edmond öfner gaat niets te ver. Na
de Himalaya en de Noordpool kon dit
onherbergzame terrein aan de andere
kant van de wereld ook nog wel wor
den toegevoegd aan de reeks van ha
chelijke ondernemingen. Onderweg
haakte de vrouw af, maar Edmond
öfner haalde de eindstreep in Kinto-
re, een nederzetting van vierhonderd
aboriginals.
Vorige week keerde de Lisserbroe-
ker terug van een expeditie die zesen
veertig dagen duurde. En de volgende
staat alweer voor de deur. In het na
jaar doorklieft Öfner de Amazone-re
genwouden in Peru, waar hij op zoek
gaat naar nog niet ontdekte graftom
bes van de Chachapoya-indianen.
Daarna volgt een bezoek aan de
meest actieve vulkanen in Noord-
Oost Rusland. De expeditie steekt in
2001 Antartica over op ski's en met
vliegers, maar öfner laat die laatste
reis aan zich voorbijgaan.
Extreme uitstapjes
De extreme uitstapjes maken onder
deel uit van de Origin Expedition to
the Source. Sponsor Origin, ooit een
dochter van Philips, heeft een bedrag
van vier miljoen gulden beschikbaar
gesteld om aan de hand van deze ex
pedities de aarde te 'ontleden'. Het
bezoek aan de Gibson Woestijn had
het thema aarde: lucht (Peru), vuur
(onder andere Rusland en Paraquay)
en water (Antartica) volgen dus nog.
Het gevecht met de woestijn heeft
diepe indruk achtergelaten bij öfner.
De man die in gezelschap van Ronald
Naar een vlag neerzette bovenop de
Mount Everest en de K2, heeft
vriendschap gesloten met het gebied
waar de mens zich zelden vertoont.
öfner heeft de woestijn vervloekt
toen de bevoorrading van water en
voedsel door een defecte helikopter
enige dagen werd uitgesteld. Wie
zonder water in de woestijn zit, is ten
dode opgeschreven. „Toen heb ik me
even ongemakkelijk gevoeld. We heb
ben ons een paar dagen niet kunnen
bewegen, want als je je beweegt ge
bruik je energie en heb je water no
dig." Gelukkig was daar de satelliet
telefoon, uitgerust met batterijen op
zonnepanelen. Een belletje naar het
basiskamp en een paar dagen later
kwam alles weer op zijn pootjes te
recht. „Die satelliet-telefoon was on
ze link met de buitenwereld. Het is
een rustgevend gevoel dat je zo'n te
lefoon bij je hebt."
öfner heeft verder geen klachten
over Gibson woestijn. „Ik heb geno
ten van de stilte, ik heb zesenveertig
dagen geen onnatuurlijke geluiden
gehoord. Ik kon onder het licht van
de maan een boek lezen. Die puur
heid, daar heb ik wel het meest van
genoten. Ik weet alles van bergen,
maar de woestijn was voor mij nieuw.
Dat is de mooie waarde van zo'n
tocht."
Dat het geheim van de Gibson
Woestijn nog nimmer door de wes
terse mens was ontrafeld, maakte de
avonturier öfner uiterst nieuwsgierig.
„Op de Noordpool zijn tientallen
mensen geweest, op de Mount Eve
rest honderden. Dan kun je niet meer
spreken van iets uitzonderlijks."
Droppings
De expeditie was tot in de puntjes
voorbereid. Vorig jaar was öfner al in
Australië geweest om de haalbaar
heid van een expeditie door de woes
tijn te toetsen. Voor de tocht was toe
stemming nodig van de Australische
overheid. Belangrijke zaken in de
voorbereiding waren de droppings
van voedsel en water onderweg, öf
ner: „Dat gebeurde op het eerste ge
deelte door zogeheten fourw-
heeldrive-jeep's, die op afgesproken
punten de spullen achterlieten. Dat
moest allemaal ingegraven worden,
anders zouden wilde dieren de boel
voor onze neus opeten en opdrinken.
Op het tweede gedeelte werden heli
kopters ingezet, daar viel met een
jeep helemaal niet meer te komen."
öfner kon het ingegraven voedsel
opsporen dank zij GPS, het global po
sitioning system. De coördinaten van
de 'droppings' werden doorgegeven
aan de jeeps en later aan de helikop
ters. Dat liep meestal goed. „Maar er
zijn momenten geweest dat we nog
maar een liter water hadden en de
plaats van het voedsel nog niet was
bereikt. Dat was niet prettig, hoor."
Water. Edmond öfner heeft vanaf
het moment dat de expeditie startte
bij Lake Disappoinnnent aan weinig
anders gedacht. De deelnemers had
den per persoon vijfeneneenhalve li
ter beschikbaar, öfner: „Wat voort
durend door je hoofd maalt is 'waar
gebruik ik dat water voor'. Is dat om
te drinken, om te koken of om het
zout van je gezicht te vegen? Nee, ik
heb me in de woestijn niet gewassen.
We waren niet okselffis meer, maar
dat is ook niet belangrijk."
Om onderweg zoveel mogelijk
spullen mee te kunnen nemen, dach
ten de leden van de expeditie dat het
handig zou zijn om een soort sulky te
maken, een wagentje op wieltjes dat
aan het lichaam kan worden vastge
bonden. Dat bleek uiteindelijk een
misvatting. „De woestijn was verge
ven van spinifex, een heel scherp
gras. dat soms heel hoog stond. Die
wieltjes liepen telkens vast. Dat plan
moesten we dus laten varen. Het was
handiger om met rugzakken door het
spinifex te manoeuvreren. Van de
vier wagens is er eentje overgebleven,
we zijn verder gegaan met rugzakken.
Dat was een verandering van tac
tiek." Die ene wagen was bittere
noodzaak in de woestijn, want öfner
sleurde een dertig kilo wegende ca
mera van dertigduizend gulden mee,
nodig om video-opnames te namen
van de tocht. De beelden worden
binnenkort in een vierdelige serie uit
gezonden op RTL 5. „Je kunt er na
tuurlijk ook voor kiezen om een poc
ket-cameraatje mee te nemen datniks
weegt, maar we hebben gekozen voor
kwaliteit." De opnames werden ge
maakt door Edmond öfner zelf en
Paolo de Graaff, die vanuit het basis
kamp opereerde en vanuit de lucht
plaatjes schoot.
Heilige plaats
Op de beelden is te zien dat er in de
'onleefbare' woestijn wel degelijk
wordt geleefd, öfner: „We bereikten
op een gegeven moment een rots.
Dat bleek een heilige plaats van de
aboriginals. We zagen allelei grave
ringen en tekens in de rots. Hoe oud
de plaats is weten we niet. Tien, mis
schien duizend jaar, misschien wel
twintigduizend jaar. Maar dat we
überhaupt deelgenoot werden van
zo'n heilige plaats, dat gaf een bijzon
der gevoel."
Toen het eindpunt was bereikt in
Kintore, een nederzetting van abori
ginals, werd de expeditie met ge
fronste wenkbrauwen bekeken, öf
ner: „De aboriginals snapten er hele
maal niks van dat we de woestijn wa
ren overgestoken, maar aan de ande
re kant was er bewondering. De helft
van de ongeveer vierhonderd mensen
is in de woestijn geboren. Die begre
pen wel wat we hadden doorge
maakt."
Bij het eindpunt was er vanzelf
sprekend opluchting over het vol
brengen van de tocht. Onderweg
voelde öfner geen moment lichame
lijk en mentale vermoeidheid. Aan
vankelijk werkte de ploeg vijftien kilo
meter per dag af, naderhand werd dat
opgevoerd tot vijfentwintig kilometer.
Toen halverwege de vrouw, Denise
Martin, afhaakte en öfner alleen met
Mare Cornelissen en Marek Kaminski
overbleef, bleef de Lisserbroeker ge
motiveerd. öfner: „Maar toen we
eenmaal Kintore in het vizier kregen,
verlangde ik naar het eindpunt. Dat is
eigenlijk een mentale kwestie. Ineens
begon ik te verlangen naar mijn ge
liefde, naar mijn kind. Want thuis
moeten ze het allemaal maar op
knappen, daar zit ik op expedities
best wel eens aan te denken."
Inmiddels zit hij weer thuis bij
vrouw en dochter. Hij is voldaan,
want de expeditie is ellende bespaard
gebleven. De gevreesde slangen, die
zo talrijk rondsluipen in de woestijn,
hielden zich schuil. Van de dingo's,
de wilde honden, hadden ze geen
last. Tijd om van de vermoeienissen
bij te komen in zijn huis langs de
Ringvaart is er niet, want de media
zijn geïnteresseerd in zijn avonturen.
En daarna wachten weer de trainin
gen aan de managers in het bedrijfs
leven.
ROB ONDERWATER
