Daar is 'Ome Willem' weer
WEER
f
Roomse heisa
Batavia wacht warm
welkom in Sydney
126
"ffiliWr
Opnieuw flan
Je Denken
'Niet roken in de trein? Dan gaan we toch lekker met de auto'
Reclamejongens
ZATERDAG 28 AUGUSTUS 1999
COMMENTAAR
In de Nederlandse katholieke kerkprovincie is wederom opschud
ding ontstaan over de benoeming van een bisschop, ditmaal die
van Wim van Eijk in Groningen. Van Eijk is opgeleid aan het
Rolduc van oud-bisschop Gijsen en is daar later ook zelf gaan do
ceren. Het weekblad Hervormd Nederland publiceert sinds twee
weken uit zijn collegedictaten, en die geven blijk van een traditio
nele opvatting van de leer en een achterhaalde visie op de rol van
de katholieke kerk in de jodenvervolging. Dat laatste valt Van Eijk
natuurlijk veel meer te verwijten dan het eerste.
De rooms-katholieke leer is fundamenteel ondemocratisch, in die
zin dat deze bij voorkeur niet wordt aangepast aan veranderende
zeden en gewoonten. Het primaat over de uitleg van de schrift be
rust bij het Vaticaan. Wie zich daarbij niet wil neerleggen, moet
een andere kerk opzoeken of kunnen leven met een verscheurd
gevoel.
Uit de inhoud van zijn colleges komt van Eijk naar voren als ie
mand die de schrift nauwgezet volgt. Zo vat hij Leviticus 18, vers
22 letterlijk op; „Gij zult geen gemeenschap hebben met één, die
van het mannelijk geslacht is, zoals men gemeenschap heeft met
een vrouw: een gruwel is het." Binnen die opvatting is geen ruimte
voor homoseksuelen, al heeft het Vaticaan zich in de loop der ja
ren niet meer verzet tegen homo's die hun seksuele geaardheid
niet in de praktijk brengen.
Progressieve katholieken, zoals Van Eijks grootste criticaster, de
homoseksuele pater Herman Verbeek, blijven hopen het instituut
kerk en zijn leer naar hun hand te zetten. Die hoop is ijdel geble
ken en hun niet aflatende strijd voor een kerk met een menselijk
gezicht lijkt daarom steeds meer op een niet te winnen achterhoe
degevecht.
Heel anders is het met de uitspraak van Van Eijk over de jodenver
volging, want uitgerekend deze paus heeft over de bloedige rol van
de Inquisitie en de afwachtende en soms collaborerende houding
van zijn kerk tijdens de Tweede Wereldoorlog heldere en schuld
bewuste standpunten geformuleerd. Die lijkt Van Eijk niet te ken
nen of niet te onderschrijven. Dat is pijnlijk voor de betrokkenen
en opmerkelijk voor een aanstaand bisschop. Waarschijnlijk ziet
Rome er echter onvoldoende reden in om hem de wijding te ont
houden, zoals Verbeek en zijn medestanders hebben geëist.
Het VOC-schip Batavia kiest het
ruime sop op zaterdag 25 sep
tember. De Lelystadse pu
bliekstrekker vertrekt op een
dokschip naar Sydney om al
daar de Olympische Spelen op
te luisteren.
De Batavia wacht een warm
welkom, want Australië heeft
een bijzondere band met het
schip. De originele Batavia
strandde in 1629 daar voor de
Westkust. In deze periode zet
ten de eerste Europese immi
granten voet aan wal op het Au
stralische grondgebied. Het
wrak werd in de jaren zeventig
van deze eeuw voor de west
kust teruggevonden en is nu te
bewonderen in een Australisch
museum.
Toch geven veel Australiërs er
de voorkeur aan om de Batavia
in zijn volle glorie te bewonde
ren in Lelystad. Van de duizen
den toeristen die naar de Lely
stadse werf komen, komt een
groot deel uit 'down under'.
Binnenkort wordt de Batavia af
gemeerd bij het National Mari
time Museum in Sydney aan
Darling Harbour. Daar arriveert
het schip halverwege decem
ber. Of het technisch mogelijk
is om het schip, eenmaal ter
plekke, te laten zeilen, wordt
nog onderzocht.
In Sydney is het schip toegan
kelijk voor betalend publiek; de
Lelystadse werf krijgt een ge
deelte van de opbrengst. Tij
dens de Olympische Spelen in
september 2000 dient de Bata
via mogelijk als ontvangstgele
genheid voor de Nederlandse
Olympische delegatie, leden
van het Koninklijk Huis,
NOCNSF, het organiserend co
mité in Sydney, en het Interna
tionaal Olympisch Comité.
De bouw van de Batavia, onder
leiding van bouwmeester Wil
lem Vos, begon in 1985 op de
Bataviawerf. Na tien jaar was de
klus geklaard. In april 1995
doopte koningin Beatrix de Ba
tavia met speciaal uit de Indi
sche Oceaan overgevlogen wa
ter. Het schip lag daarna jaren
lang afgemeerd bij de Batavia
werf en was een ware toeristi
sche trekpleister.
Om toeristen te blijven trekken
tijdens de afwezigheid van de
Batavia, krijgt de werf gastsche-
pen: de Hansekogge, een varen
de replica van een Duits mid
deleeuws koggeschip, en een
modern mijnenbestrijdings-
vaartuig van de Koninklijke Ma
rine. Ook is de bouw van het
17e eeuwse oorlogsschip 'De 7
Provinciën' nog volop in gang.
De Batavia is in april 2001 weer
terug in Lelystad.
Scheepsbouwer Willem Vos voor de Batavia op de scheepswerf in Le
lystad. FOTO ANP
Zomerse sfeer
Geen kwaad woord over de slotfase van de meteorologische zo
mer. Het Duitse atmosfeermodel gaat er van uit dat de thermome
ters begin volgende week opnieuw tot zomerse waarden van om
streeks 25 graden worden opgestuwd. Deze prettige vooruitzichten
zijn het gevolg van een herschikking van de weerkaart. Een nieuw
hogedrukgebied beweegt zich namelijk naar zuidelijk Scandinavië
en de Oostzee en wordt niet in afgeslankte vorm naar Midden Eu
ropa gedirigeerd. De zomerse temperaturen worden bereikt bij
overwegend zonnig weer. Een Atlantische storing, die door het
hogedrukgebied wordt gepareerd, komt midden volgende week
boven de Golf van Biskaje terecht. Aan de oostflank van dat
systeem wordt de aanvoer van hele warme lucht gecontinu
eerd. Ook september zou dus best in een zomerse sfeer van
start kunnen gaan. Wel neemt van het zuiden uit de kans op
een regen of onweersbui toe.
Vandaag ligt het hogedrukgebied min of meer boven ons
land. Waaien doet het dan ook nauwelijks. Wat er aan wind
staat is hooguit zwak tot matig (kracht 2-3) uit richtingen
tussen west en noord, vanavond noord tot noordoost. Ver
der zijn er perioden met zon, maar er ontstaan ook en
kele stapelwolken. Aan zee blijft het meest zonnig. De
temperaturen komen uit op maximaal 21-22 graden.
Morgen is er over het algemeen meer zon met maxi
ma tot rond 24 graden en een zwakke tot matige
wind uit het oosten tot zuidoosten.
Een zwakke storing in de bovenlucht veroorzaak
te gisteren vrij veel bewolking. De bewolking werd
vooral in de middag dunner. Daardoor pakte het
kwik nog tamelijk aardig uit. Op Schiphol werd het
nog ruim 21 graden. Gisternacht had Bloemendaal
het hoogste minimum van het land met 17,6 graad.
Wolkenvelden en warm zeewater zijn de reden van
deze hoge nachtelijke minima.
De eilandengroep de Bahamas krijgen vandaag te
maken met de orkaan Dennis. Rond het centrum
werden gisteren windsnelheden tot 130 km/uur ge
meten.
Edwin Rutten: een jazzzanger die het gezicht werd van een kinderprogramma
Het leven van de artiest is vluchtig. Zo zijn ze Bekende Nederlanders, zo hoor je tijden
niks van ze. Even geen hit of show en De Beroemdheid gaat schuil achter vergeten
kleedkamerdeuren. De rubriek 'Gedoofde Sterren' zet die deuren weer open. Vandaag
aflevering acht: Edwin Rutten. Via de jazz in de hitparade en voor altijd Ome Willem
van de Fillem. Want de trek in het broodje poep blijft. Joepie-de-poepie!
nog
dagen
Edwin Rutten blijft altijd een
beetje Ome Willem. Dat loopje,
dat toontje. Twee stappen, twee
zinnen, en daar is Ome Willem
weer. Het petje is niet eens no
dig. In zijn keuken in Hilversum
praat Edwin Rutten over die
loopbaan die hem 'is overko
men'. Een jazzzanger die in zijn
jeugd per ongeluk een hit
scoorde. Een serieuze muziek
man die het gezicht van een
kinderprogramma werd. Met
als gek gevolg dat deze uitstap
jes hem bekender maakten dan
zijn eigenlijke werk in de jazz.
„Mijn norm is dat je alles mag
aanpakken, als je maar voor de
gaapgrens blijft." Ooit geweten
dat de Film van Ome Willem in
Edam is bedacht? Hij was net
twintig, in 1964. Een mooie jon
gen, zoals dat heet. Droeg de
stoere shawls die toen zo in de
mode waren. Indruk maken.
Lekker in Amsterdam
rondscooteren met zijn groene
Lambretta. „Ik zag er geweldig
gesoigneerd uit, hoor." Zijn fo
to's stonden in de Muziekpara-
de, de Muziek Express en Tu-
ney Tunes: dé bladen van die
tijd. Edwin Rutten had zelfs een
eigen fanclub die om de zoveel
tijd het Edwin Journaal uitgaf.
Alles stond erin: nieuwtjes over
zijn leven, zijn studie psycholo
gie, zijn scooter en zijn hits.
Hits, jazeker. Want hij haalde
twee kéér sérietié dé Top Veer-
tig, in 1964. De liedjes 'Het spijt
me' en 'Ik moet altijd weer op
nieuw aan je denken' waren be
werkingen van Amerikaanse
componist Burt Bacharach,
waarbij Gerrit den Braber (on
der de schuilnaam Lodewijk
Post) een Nederlandse tekst
had gemaakt.
Dat de platenbonzen met dit
werk bij hem terechtkwamen,
was geen toeval. Vanaf zijn zes
tiende had Edwin Rutten ge
zongen bij het Gold Coast
Combo van zijn oude school-
maatje Rogier van Otterloo.
Ook trad hij als solist op bij het
Metropole Orkest. En toen op
eens in de Top Veertig. „Die
wereld was me totaal onbe
kend. Het was natuurlijk de tijd
van The Beatles en The Stones,
maar dat hele popcircuit ging
langs me heen.
Watmoet ik
met me2elf
Edwin Rutten: „Mijn norm is dat je alles mag aanpakken, als je maar voor de gaapgrens blijft."
FOTO CPD JOOP BOEK
Optreden met die hitjes deed ik
dan ook nauwelijks. Eigenlijk
alleen als de platenmaatschap
pij iets voor de promotie had
geregeld. Op de tv, bij Willem
Duys en zo. En ik heb een keer
op het Blokker Festival gestaan,
in het voorprogramma van The
Pretty Things. Toestanden wa
ren dat. Het publiek zat op die
veilingkistjes op die ruige jon
gens te wachten. En daar kwam
ik met een heel net liedje. La
chen, hoor. Ik maakte me er
ook niet druk om. Ik studeerde.
En dat zingen deed ik gewoon
bij om mijn studie te bekosti
gen."
Toch kreeg het showvak de
overhand. Op de valreep, bij
het maken van zijn afstudeer
scriptie, zette hij een punt ach
ter de studie. De jazzwereld
trok harder aan hem dan psy-
chologenland. Hij won songfes
tivals in Polen en Oostenrijk,
maakte platen en presenteerde
jazzfestivals. Maar ook de weg
naar Hilversum lokte. De naam
van Edwin Rutten dook op als
radiopresentator- en producer.
Hij zat achter de microfoon bij
de mediarubriek 'Ratel', bij
'Filmblik' en had zijn eigen
show 'Rutten Troef.
Tientallen programma's verder
volgde 'De Film van Ome Wil
lem', de VARA-kindershow die
hem ruim. vijftien jaar een be
kende oom van grote en kleine
kinderen maakte. „Aart Staart
jes kwam met het idee. Hij bel
de me en vroeg of ik wel eens
wat met kinderen had gedaan.
Ik zei dat ik er twee had, waarna
hij kwam praten. Zo is Omé
Willem bij mij thuis in Edam
geboren. Een heerlijk program
ma was het. Ome Willem als de
modale vader met zijn aange
zette karaktertrekjes tegenover
Teun, Toon en August die de
mening van de kritische kinde
ren vertolkten. Was Ome Wil
lem aardig, was hij héél erg aar
dig. En was hij vervelend, dan
was hij ook strontvervelend.
Die tegenstellingen maakten
het altijd spannend.
De kracht van het programma
was dat we kinderen serieus na
men. Niks kinderachtig gedoe.
Niks buigen naar beneden. Kin
deren hebben er recht op dat je
ze als volwaardig medemens
beschouwt. Natuurlijk moest
het allemaal luchtig en leuk
zijn, maar er zat altijd een
scheut educatie in de voetnoot.
Ze staken er altijd wat van op.
Ook de oudere kinderen. Want
de lol was dat we het program
ma maakten voor kinderen van
vier tot zes jaar, terwijl uit de
reacties bleek dat we een veel
groter publiek bereikten."
'De Film van Ome Willem' werd
uitgezonden van 1974 tot 1990.
En nög steeds praat Rutten met
heimwee over tijd van 'Luister
even wat ik vraag) luister Wat ik
vraag vandaag', het lied waarin
hij van zijn kijkers en zijn muzi
kale Geitenbreiers steevast wil
de weten of ze een broodje
poep lustten. Tweehonderd af
leveringen lang wees hij een
eindeloze rij kinderen ('Rakker,
moet jij even plassen?') iedere
keer weer geduldig de weg naar
de wc. „Waarom we met Ome
Willem moesten stoppen, is ons
door de VARA-leiding nooit
goed uitgelegd. Op die dingen
krijg je in Hilversum nooit een
goed antwoord. Maar het lag
niet aan ons. Bij de makers was
nog lang geen sprake van me
taalmoeheid."
De keuze voor Edam als woon
plaats kwam door zijn twee
dochters. Het gezin Rutten
woonde op een woonboot in
Amsterdam en zocht de ruimte.
Dik vier jaar woonden ze in het
historische hart van het IJssel-
meerstadje. „Toen begon mijn
vrouw naar haar geboortegrond
in Bilthoven te verlangen."
Daama verhuisde hij naar
Leeuwarden om het afgelopen
voorjaar weer in Hilversum
neer te strijken. Dicht bij de
dochters, van wie er een als
psycholoog en een ander als tv-
producer werkt. „Bij iedere ver
huizing reduceert het aantal
dozen met plakboeken en knip
sels van vroeger. Wat eerst me
ters papier waren, wordt steeds
meer gewoon een herinnering."
En nu? Edwin Rutten heeft nog
steeds geen vast beroep. Maar
nog altijd is er de jazz. Hij zingt,
houdt workshops en presen
teert festivals. Volgend jaar
staat hij weer in Duitsland op
het toneel om als verteller tekst
en uitleg te geven bij concerten.
Aan concervatoria in Gronin
gen, Hilversum en Utrecht geeft
hij lessen jazz-interpretatie, hij
deed mediatraining bij het NOB
in Hilversum en presenteert
congressen voor het bedrijfsle
ven. Want nog altijd is hij ook
Bekende Nederlander. En dat
helpt, als organisatoren van
taaie seminars op zoek zijn
naar een dagvoorzitter.Als
freelancer weet ik niet beter of
je pakt zo veel mogelijk aan."
„Denk ook niet dat ik mijn
band met kindertelevisie kwijt
ben. Ik zit in de kinderserie
Klokhuis. Heerlijk om te doen.
Daar vind ik de sfeer terug uit
de tijd van Ome Willem. Ook
nu is Aart Staartjes weer de
geestelijke vader van de uitzen
dingen. Maar graag zou ik ook
weer een eigen kinderprogram
ma maken. Niet speciaal met
Ome Willem, maar die opvat
tingen en die aanpak zou je zo
weer kunnen toepassen."
Hardop denkend loopt de idee
enman door de keuken. Bij ie
dere stap een nieuwe gedach-
tengolf. „Het liefste maak ik een
kinderprogramma met muziek.
Eén conee pt waarbijal mijn
kanten bij elkaar komen. Dus
praten met kinderen, uitleggen
en muziek maken. Iets speciaal
voor jonge kinderen, want met
muziek kun je niet vroeg ge
noeg beginnen. Eigenlijk zou je
een rij stoelen met zwangere
vrouwen op een rij moeten zet
ten en op die bolle buiken een
concert loslaten. En daar een
camera bovenop zetten. Zie je
het voor je?"
Pratend, lopend, gebeurt het
opnieuw. Ook zonder decor,
ook zonder petje op, is hij als
vanouds weer Óme Willem.
„Moet je nu dat hele eind weer
terug in de auto? vraagt de
bezorgde oom bij h$t vertrek.
„Wil je niet voor je gaat nog
even naar de wc?" Alleen dat
vertrouwde rakker ontbreekt.
JAN VRIEND»
B
wil
dig
Nog 126 dagen et
nieuwe millennia
breekt aan. Redet
deze krant om in
dagelijkse serie te
te kijken op belar BEü
ke gebeurtenissei
plaatsgrepen op
responderende d
de afgelopen 1001
Deze week: 23 au
1948: Wereldraad
Kerken opgericht
aug 1572: BartholJet:
meusnacht in Pai
25 aug 1566: Beel
storm Den Haag;
aug 1976: Lockhe
faire; 27 aug 1883 Ie k
barsting vulkaan J
katau; 28 aug 198
tientallen doden
airshow Ramsteii
28 AUGUSTUS 1988
Als een vliegshow op.-,
basis Ramstein bij K T J
lautern op 28 august
1988 in een dramatis
vuurzee eindigt, sta.
len klaar met een oo
over het Italiaanse st
team 'FrecceTricolo
(driekleurige pijlen)
luchtacrobaten, verr
naar de groen-wit-ron^'
rook die hun toestel!
ten ontsnappen, bot
boven de hoofden v;
honderdduizenden
schouwers tegen elk
met tientallen doder
gewonden tot gevolg
waaghalzerij, de Itali
eigen', klinkt het. Co
dore Tom Bakker, pl
vervangend commai
van de vaderlandse tp,
sche luchtmacht, vel Lr'
zulke oordelen naar
land der fabelen. -.PiIT
zijn normale mepsej
én - dök'al heten ¥tcdï_
minnaars te zijn en
Hollanders het etiket^
nuchter - culturele vf
schillen in de lucht
staan niet." Hij wijst
professionaliteit van
vliegers en de kwaliti
de vliegtuigen die eij
zijn aan de demonsi
teams.Als er deson
wat gebeurt moet je
van leren", stelt Bak
Voor de Koninklijke
macht is het drama
Ramstein dan ook e<
den de richtlijnen aa
scherpen. Luitenant
nel Huig van Duijn:
ven publiek vliegen i
sindsdien niet meer.
moeten ons onbekei
teams altijd een vooi
monstratie geven."
HENKRUIJL»
M
ba
\p°
l0f
«M
">la
,0
Vol
„Dat gezeik altijd over roken. Dan ga ik
toch lekker met de auto?" De reiziger
in de trein van Heerlen naar Den Haag
vindt het maar niks dat de NS het ro
ken op termijn willen verbieden.
Zijn buurman, wiens pakje shag uit de
borstzak steekt, knikt. „Hij heeft gelijk,
maar ik heb toevallig geen auto. Ik kan
best een tijdje zonder peuk hoor, maar
op een lang stuk wil ik toch wel een
keertje kunnen roken. Als de NS dan
zo nodig willen, zou ik zeggen: maak
de stoptreinen rookvrij, maar zorg dat
er in de Intercity's in elk geval een
treinstel blijft waarin je nog mag ro
ken."
Vanuit het belendende niet-rokersge-
deelte draait een oudere man zich om.
„Ik heb een hekel aan roken, ik vind
het gewoon vies, maar zo'n maatregel
vind ik nou ook weer niet nodig. Als
mensen willen roken, moeten ze die
mogelijkheid hebben, maar zorg dan
dat wij er geen last van hebben."
„Sjekkie opa?", grapt de jongen die
achter hem zit, slechts gescheiden
door een stukje donker glas dat de
rook moet tegenhouden maar dat niet
doet. „Je krijgt zo langzamerhand toch
wel het idee dat je een vieze junk bent
als je nog rookt", zegt hij. „Straks kun
je alleen nog stiekem in een hoekie er
gens snel een trekje nemen."
In de eerste klasse wijst een vrouw er
op dat zij door te roken flink heeft
meebetaald aan het bestaan van de
NS. Op elk pakje wordt immers een
fors bedrag aan accijns geheven. „En
de staat is nog altijd grootaandeelhou
der van de NS, dus ik heb recht van
spreken, dacht ik." Ze herinnert aan
pogingen van de Russische overheid
om het land droog te leggen. Die mis
lukten tot twee keer toe omdat de staat
de belastinggelden op drank niet kon
missen. „Ach, uiteindelijk zal ik me er
natuurlijk bij neerleggen als het zo ver
komt, maar vergeet niet dat er altijd
aso's zullen blijven die gewoon gaan
zitten roken. Dat kan veel agressie op
roepen. Daarom denk ik dat het inder
daad de beste oplossing is om één of
twee coupés te reserveren voor rokers.
Dan heeft niemand last van elkaar."
„Mee eens", zegt een andere rookster.
„Ik vind het geen ramp als er niet
meer gerookt mag worden, maar ik
zou het wel jammer vinden. Het is
zo'n heerlijke ontspanning. Vooral na
je werk, even onderuit in de trein en
een sigaretje. Heerlijk."
Zo denkt ook de organisatie voor reizi-
gersbelangen Rover er over. Woord
voerder Rotteveel, een niet-roker:
„Wat heeft het nou voor zin om
bepaalde groep reizigers voor h
hoofd te stoten? De NS moeten
waar klanten behoefte aan hebh
dat is onder meer roken. Ik zou
kunnen voorstellen dat het aant rp
rookplaatsen nog iets wordt ven 4
derd. Nu zijn dat er zestien op d Lj
tig zitplaatsen en dat zouden er
schien tien of twaalf kunnen wo
Maar een volledig rookverbod ii wh
te betuttelend. Moet je dan in ci
met stoffen bekleding ook gaan
den dat mensen daar een broodpef
eten?"
Mijn eerste en tot nu toe enige les in het
reclaniewezen kreeg ik van Eli van
Tijn. Hij had een geluidstudio in Am
sterdam. Als jong acteur mocht ik
daar een reclametekstje inspreken
dat op de radio zou worden uitge
zonden. Ik weet het zinnetje niet
meer precies maar het was zoiets als:
„Drink uitsluitend jonge jenever van
Delicious. Want jonge jenever van De
licious smaakt gewoon delicious.
Maar dan een ander merk.
Ik meldde mij ongeveer een kwartier te
vroeg in de studio van Eli. Hij liet me de
tekst lezen en vroeg of ik die eens wilde
voordragen. Dat deed ik. Iets vlugger",
zei Eli. Ik deed het iets vlugger. „Uitste
kend". zei Eli, „acht seconden, precies
wat we nodig hebben, jongen luister, zo
meteen komen hier twee meneren in nette
pakken. De een is directeur van de Deli
cious club en de ander komt van het recla
mebureau dat die tekst bedacht heeft. Mis-
JOOST PRINSEN
MENSELI,
schien hebben ze secretaresses bij zich maar concen
treer je op de heren. Die mannen willen niet het ge
voel hebben dat ze voor niets helemaal uit Schiedam
zijn gekomen. Dus die heren gaan jou aanwijzigin-
gen geven. Zeker als ze secretaresses bij zich hebben.
Als je het niet goed doet. gaan ze je fout verbeteren en
dan zitten we hier morgen nog. Dus moet je ze hel
pen. Maak opzettelijk een paar fouten. Zeg UTTslui-
tend in plaats van uitSLUITend. En bv. DElicious in
plaats van delicious. Nadar ze je verbeterd hebben,
zeg je de tekst met een accent. Rotterdams of zo
maakt niet uit. Dan gaan ze in conclaaf en daarna
zeggen ze dat ze de reclame toch liever in het alge
meen beschaafd hebben. Ten slotte doe je de tekst
precies zoals je hem zoeven gedaan hebt. Geweldig
roepen de heren, die opname nemen we. En dan
kunnen we allemaal op tijd naar huis."
Tien minuten later kwamen de heren binnen. Ik
hield mij nauwkeurig aan van Tijns adviezen. En
verdomd, het werkte. Na een kwartier stond ik op
straat met 500 gulden in mijn zak.
Dit verhaal, een aardige anekdote toch, vertelde ik
onlangs aan Jantje Bongers. een reclamejongen van
het eerste uur. „Leuk verhaal", zei Jantje, „maar wat
dacht je hiervan: jaren geleden moest ik een werven
de folder schrijven over videorecorders. Die dingen
bestonden nog maar tiet. Ze waren groot, duur en
zwaar en vooral: binnen de kortste keren stuk. Servi
ce was er nauwelijks op dat spul omdat de fabriek te
weinig monteurs Imd die wisten hoe die dingen in el
kaar zaten. Maar goed, ik aan de slag. Ik prees de
stroomlijn, de beeldkwaliteit, de gemakkelijke bedie
ning en wat al niet. Ook bedacht ik dat je bij aan
koop van zo'n recorder vier banden cadeau kreeg.
Die tapes waren toen nog behoorlijk duur. En ver
domd het werkte, net als die truc vcm jou. De handel
werd goed verkocht, mijn bazen waren tevreden. We
ken later kom ik thuis, staat er zo'n bakbeest in de
woonkamer. „Wat heb je nou geflikt", zeg ik. Zegt
mijn vrouw: „Een fantastisch apparaat! En vierban
den 'gratis en voor niks. Lees de folder maar.Had ze
verdomme 2300 piek uitgegeven op basis van een on-
zinfoldertje dat ikzelf in elkaar gedraaid had. En
nou jij weer.
Drink iets van me", zei ik.
„Doe maar een jonge jenever", zei hij.
