Nederlanders verzekeren zich suf
Pachtprijzen rijzen de pan uit
Solliciteren hoeft geen marteling te zi
- u
Economie
VRIJDAG 27 AUGUSTUS 1999
'Leg de premie voor de fietsverzekering apart, en je kunt zo een nieuwe kopen'01
In maar weinig landen worden meer verzekeringen aan
geboden en verkocht dan in Nederland. In dit polis-wal
halla voelen de verzekeraars zich erg thuis en komen ze
elke week weer met nieuwe vormen op de markt. Want
of het nu is tegen te veel regen in de zomer, het kapot
gaan van een gloedjenieuwe tv of om de kosten te dek
ken van het opsporen van de vermiste poes, de Neder
lander heeft altijd wel een paar gulden over om deze
'ondraaglijke ellende' wat te verzachten.
Het aantal verzekeraars in Ne
derland neemt dan ook gestaag
toe. In 1998 kwamen er twintig
levensverzekeraars bij tot een
totaal van 244. Het aantal scha
deverzekeraars steeg met 51 tot
806. Het premie-inkomen bij de
schadeverzekeraars verdubbel
de tussen 1985 en 1996 (recent
ste cijfers) tot 28,7 miljard gul
den. Bij de levensverzekeraars
steeg het premie-inkomen tus
sen 1993 en 1996 van 23 miljard
naar 31 miljard gulden. Dat
vooral buitenlandse assura
deurs wel een deel van de ruif
willen, mag duidelijk zijn. En zo
komen er nog meer bril-, dak
bedekking- en sneeuwpolissen
bij.
„Kapitaalvernietiging", vindt
Peter Wakker, verklaard tegen
stander van 'onzinverzekerin-
gen'. „Het grootste deel van de
verzekeringen is nuttig", zegt
Wakker. „Een arbeidsonge
schiktheidsverzekering, de aan
sprakelijkheidsverzekering
(apv), de ziektekostenverzeke
ring ze zijn allemaal belangrijk.
Maar ik stoor me erg aan de ca
tegorie fietsverzekeringen, dief
stalverzekeringen en extra ga
ranties. Het zijn verzekeringen
tegen dingen die niet vaak ge
beuren. En als het fout gaat,
zijn de kosten zelf makkelijk te
dragen."
Wakker is door collega's verko
zen tot 'econoom van het jaar
1998'. Hij werkt onder meer
voor het universitair ziekenhuis
in Leiden (LUMC) waar hij zich
bezig houdt met risico-analyse.
Wakker probeert simpel gezegd
antwoorden te vinden op de
vraag of het zinvoller is om bij
voorbeeld blind door het leven
te gaan of om je te laten opere
ren met het risico dat er toch
iets mis gaat.
Volgens Wakker moet de verze
keringsconsument goed beden
ken wat hij koopt en waarvoor.
„Ik vind dat je een verzekering
moet nemen tegen risico's die
je leven daadwerkelijk negatief
beïnvloeden. Bijvoorbeeld als je
door een verkeersongeluk je he
le leven betaalt voor de verzor
ging van een ander of zelf niet
meer je gezin kan onderhou
den. Maar als je fiets weg is, zul
je daar over tien jaar niet nog
steeds onder gebukt gaan."
Wakker denkt dat de 'onzinver-
zekeringen' vooral veel kosten.
„De verzekeraars moeten een
heel administratief apparaat op
gang houden. Zij hebben tele
foons, computers, mensen,
kantoren, maken reclame enzo-
Er wordt veel geld verdiend met 'onzinverzekeringen' voor bijvoorbeeld fietsen.
voort die de consument betaalt.
Daarbij zijn dit soort verzeke
ringen erg fraudegevoelig. Be
kend zijn de mensen die op va
kantie hun Hema-zonnebril
verliezen en een Ray Ban opge
ven. Het enige wat bij dit soort
verzekeringen gebeurt, is dat
geld op en neer wordt gescho
ven. Het is gewoon kapitaalver
nietiging."
Volgens Wakker schaffen de
ARCHIEFFOTO
Nederlanders vooral een flinke
voorraad polissen aan door de
slimme reclame's van de assu
radeurs. „Ze weten zo'n
me altijd zo in elkaar te s
dat het op je gevoel inspe
denkt dan: 'Oh wat ontze
vreselijk ellendig. Die ma
koffer is gestolen.' Maar
er nou in zo'n koffer. W<
ren, één boek en zonnet
Wat kost het nou om dat
vangen."
Wakker pleit er dan ook]
dat iedere Nederlander gi j
zelf een potje geld achter
hand houdt voor onverw
uitgaven. „Stop gewoon i
maand de premies die je
voor onzinverzekeringen
potje. Je zult zien dat er t ecje
afzienbare tijd een paar 1
derd gulden in zit. En als
dan gestolen is, kun je m
een nieuwe kopen."
Wakker staat niet alleen
[ui
isbi
in R
ikan
trs'.
'ic-I i
ec
SAN
1 i
in de clinch liggen met hi oes.
zekeraar. Ze zijn wat kwij m j
verzekeraar vindt dat het f
schuld is of meent dat he r
loren object nooit zoveel jjjjaj
kan zijn als de claimer ze ns j
Ombudsman Schadeven y(
ringen besteedt er in zijn |Uyv
verslagen altijd veel aand
aan. In het verslag over 1
noemt hij vooral de verze
gen voor mobiele telefoo >FC
Volgens de ombudsman REO
mobiele telefoons namel
lemaal niet te verzekeren n cj(
bewijslast is een groot pi
bleem, weet de Ombuds
van de talloze klagers die
schrijven. Bij diefstal krij| |q
verzekerden bijna stands mr«
horen: „Wie zegt dat u df^
foon niet gewoon hebt v
ren." Waarna ze naar de
goeding kunnen fluiten. t
gens de Ombudsman br< F
deze praktijken de goede
van de verzekeraars in geflAi
Boekje Willem van Ineveld vol met tips voor schoolverlaters
■MI'I H ■fifWiï ïggryga,: am
De afgelopen dertig jaar is verpachten van de grond steeds minder populair geworden. Aan het begin van de jaren zeventig was de helft van alle
landbouwgrond in eigendom van de boeren, de rest was gepacht.
FOTO ANP
Tegelijk staat de opbrengst van gewassen onder druk
v
PEET VOGELS
De pachtprijzen voor landbouwgrond zijn
flink aan het stijgen en het einde is voorlo
pig nog niet in zicht.Tegelijkertijd staan de
opbrengstprijzen van de gewassen onder
dmk. Ook de melkveehouders zien de
pachtprijzen voor grasland oplopen, terwijl
de melkprijs naar beneden tuimelt. LTO-
Nederland, de organisatie voor boeren en
tuinders, vraagt dan ook om een aanpas
sing van de wet.
De afgelopen dertig jaar is verpachten van
de grond steeds minder populair gewor
den. Aan het begin van de jaren zeventig
was de helft van alle landbouwgrond in ei
gendom van de boeren, de rest was ge
pacht. Door de grondprijsstijgingen werd
verkoop echter lucratiever dan verpachten.
Daartoe was het wel noodzakelijk dat er
geen pachtovereenkomst meer was. Anders
had de pachter het eerste recht van aan
koop. De prijs die hij betaalde was de lage
re prijs voor grond in verpachte toestand.
Eind jaren zeventig bedroeg de gemiddelde
prijs voor een hectare grond in het vrije
verkeer 28.790 gulden. De pachter kon die
zelfde grond voor 14.715 gulden kopen. In
tien jaar tijd verdween ruim 200.000 hecta
re pachtgronden uit de markt.
In de jaren tachtig daalden de grondprij
zen, waardoor het snel lucratief werd om
de grond te verpachten. Bovendien konden
meer pachters de grond aankopen, omdat
de waarde in het \rije verkeer en in ver
pachte toestand elkaar steeds minder ont
liepen, tot soms maar tweeduizend gulden
verschil. In 1995 werd een nieuwe pacht
wet ingevoerd. Tot die tijd werd de pacht
prijs gekoppeld aan het gebruik van de
grond. In de nieuwe wet stond dat de
pachtprijs twee procent van de waarde van
de grondprijs in het vrije agrarische verkeer
moet zijn. Die situatie moet in drie stappen
in 2001 bereikt zijn.
Parallel met de nieuwe wet is de grondprijs
gaan stijgen. Vooral de laatste jaren gaat
het hard, zodat hectareprijzen van 70.000
gulden geen uitzondering meer zijn. De
stijging is het gevolg van de landhonger
door boeren. De strenge mestwetgeving
maakt het noodzakelijk steeds meer land te
hebben om dezelfde hoeveelheid mest af te
zetten. Tegelijkertijd neemt het areaal be
schikbare landbouwgrond af, door bebou
wing, industrieterreinen en natuurontwik
keling.
„De boeren die worden uitgekocht omdat
er bijvoorbeeld nieuwbouwhuizen op hun
grond komen, krijgen goede prijzen voor
hun land. Met een dikke portemonnee ko
pen ze elders grond op, waarbij ze hogere
prijzen kunnen betalen dan de geldende
prijs. Dat heeft ook een prijsopdrijvend ef
fect", aldus T. Slijkhuis van LTO-Neder-
land.
In een recente studie becijfert het Land
bouw Economisch Instituut (LEI) dat in de
periode van 1995 tot 1998 de pachtprijzen
gemiddeld met zeven tot ruim twaalf pro
cent zijn gestegen. In delen van Overijssel,
Gelderland. Utrecht, Noord-Brabant en
Limburg liggen de actuele pachtprijzen
weliswaar nog ver onder de twee-procents-
norm, maar door de enorm gestegen
grondprijzen zijn de verhoudingen zo
scheef getrokken dat het steeds moeilijker
wordt om pachtgronden nog rendabel te
exploiteren. Slijkhuis ziet de toekomst
daarom somber in. „De pachtprijs moet
weer gekoppeld worden aan het op-
brengstvermogend karakter van de grond."
Aardappels leveren meer op dan bijvoor
beeld tarwe en dat zou tot uitdrukking
moeten komen in de pachtprijs. In de
nieuwe pachtwet staat ook wel een bepa
ling dat de pachtprijs in redelijke verhou
ding met de opbrengstprijs van de gewas
sen moet zijn, maar er staat niet bij wat re
delijk is.
De overheid, zowel het rijk als de provin
cies en de gemeenten, hebben een direct
belang bij de pachtprijs. Met bijna 200.000
hectare pachtgrond, dertig procent van het
totale areaal, is de overheid de grootste ver
pachter van Nederland.
Op dit moment onderzoekt een commissie
onder leiding van commissaris van de ko
ningin in Zuid-Holland, Leemhuis-Stout,
de effecten van de pachtwet. In september
moet de commissie met haar eindrapport
komen. Slijkhuis hoopt dat de twee-pro
centsnorm wordt losgelaten, anders ziet hij
het somber in. „De prijzen voor de gewas
sen blijven maar dalen en die trend wordt
alleen maar sterker. De liberalisering van
de landbouw zorgt voor druk op de prijzen.
Bovendien staan de boeren door milieu
maatregelen voor hoge kosten. Een hogere
pachtprijs kunnen ze niet hebben."
Bij menig schoolverlater druipt
dezer dagen het zweet uit alle
poriën. Want hoe gunstig de ar
beidsmarkt ook is, solliciteren
blijft voor velen een marteling.
Zeker als een ex-scholier alleen
maar kan zeggen dat hij ge
woon graag aan de slag wil. De
kansen op een baan zijn met
een paar eenvoudige trucs te
vergroten.
„Veel schoolverlaters zien
een sollicitatie als een proef
werk of examen. Een autoriteit
beoordeelt of hij of zij ergens
geschikt voor is. Dat is het eer
ste dat ik ze probeer af te leren.
Want in een sollicitatie is de ex-
scholier net zo goed de autori
teit en beoordeelt hij ook zijn
toekomstige baas. Zeker tegen
woordig heb je met een vakop
leiding iets te bieden en die on
derhandelingspositie mag best
gebruikt worden. Er is geen en
kele reden om met je te laten
sollen of slaafs te zijn."
Willem van Ineveld heeft ja
renlang ervaring opgedaan met
schoolverlaters die hun eerste
schreden op de arbeidsmarkt
zetten. Als consulent bij ar
beidsvoorziening, maar ook als
headhunter en als coach in het
leerlingwezen heeft hij veel
schoolverlaters van het LBO en
MBO onnodig zien ploeteren in
hun pogingen om aan de slag te
raken.
„Dan zie je het zelfvertrou
wen wegzalcken, zodat hun
kansen alleen maar verder da
len. Het jammere is dat dat he
lemaal niet nodig is. Je hoeft
echt geen volleerd sollicitant te
worden. Als ze zich gewoon wat
beter verdiepen in wie ze zijn,
wat ze willen en kunnen, dan is
er al veel gewonnen", zegt hij.
Hij nam de pen ter hand om
een boek te schrijven over solli
citeren voor schoolverlaters.
„Natuurlijk is hierover al een
bibliotheek vol boeken, maar
niet één is er speciaal voor
schoolverlaters uit het LBO en
MBO en die kunnen een beetje
hulp goed gebruiken." Het ver
trekpunt van Van Ineveld is:
solliciteren kan leuk zijn. Het
betekent de kans om nieuwe
mensen te ontmoeten, (meer)
te gaan verdienen, leuk werk te
vinden en respect te winnen. Je
moet het vooral niet zien als
een lijdensweg.
Het is makkelijk gezegd, maar
de praktijk is hard, geeft Van
Ineveld toe. Ook al voldoet de
ex-scholier aan alle eisen en zit
de brief keurig in elkaar, dan
moet hij er toch rekening mee-
houden dat slechts één op de
vijf tot tien brieven een gesprek
oplevert. „Wanneer je veel solli
citeert, wordt de kans op een
afwijzing veel groter. Wanneer
je veel solliciteert, wordt de
kans op het vinden van een
baan ook groter. Ze moeten
zich niet op de afwijzingen fixe
ren, maar op de grotere kans op
een baan." Die positieve bena
dering kenmerkt ook zijn advie
zen voor het opstellen van een
cv, de kern van elke sollicitatie.
Voor iemand die net van school
komt, zal zo'n opsomming van
wat hij heeft gedaan er nog wat
karig uitzien. Menig schoolver
later zal dan ook vertwijfeld
denken: „Ik héb helemaal geen
ervaring, ik kan eigenlijk niks
aantonen, waarom zouden ze
mij nou juist willen?"
Dat gesomber is nergens voor
nodig, weet Van Ineveld. Wie
eens goed nadenkt over wat hij
allemaal doet en heeft gedaan,
kan daar heel veel vaardighe
den en talenten uit afleiden die
voor een bepaalde baan gunstig
zijn. Je kunt je schouders opha
len over krantenbezorgen, maar
daar blijken wel allerlei kwali
teiten uit, zoals: productie leve
ren, onder tijdsdruk werken,
zelfstandig opereren en tot slot
door regen en wind volhouden.
Bij een voetbalclub leer je niet
alleen tegen een bal te trappen,
nee, je leert er ook in 'teamver
band' te werken.
Negatieve ervaringen kun
nen, door een andere bril beke
ken, tot positieve worden om
gebogen. Een ontslag kan ie
mand incasseringsmogelijkhe-
den opleveren en twintig jaar
bij dezelfde baas zitten bete
kent loyaliteit.
En dan de brief. Een metse
laar of lasser hoeft geen neer
landicus te zijn, maar een brief
moet er wel verzorgd uitzien,
zelfs als de werkgever kampt
met een schreeuwend tekort
aan mensen. Verval niet tot
standaardzinnetjes, tipt Van
Ineveld: al die 'plastic brieven'
lijken op elkaar en er blijkt geen
eigenheid uit, geen motivatie
en geen eigenwaarde. Wanneer
niet expliciet wordt gevraagd
naar een handgeschreven brief,
tik het epistel dan gewoon uit.
Valkuilen in een brief zijn
zinnen als: "Wilt u mij de gele
genheid geven om
te stellen (overdreven
'Hierbij zend ik u...'
ver de lezer bij de
ontvangt u..), 'zoals ik
lijk maakte..'
'ben ik zo vrij om te
(je valt een werkgever
lastig als hij zelf
roept te solliciteren?).
En dan heeft Van Inev
een paar laatste tips vo(
ex-scholier Het Gesprek
iemand die altijd koffii
moet niet ineens rust) )rtc
kruidenthee gaan drin
evenmin drie avondf
zware yoga-oefeningei
voor de ontspanning. I ee.'
wel eens ten koste ga
gewenste nachtrust,
wordt het toch nog zwe!e'
b v
Willem van Ineveld, Sól J
laters Solliciteren, vei
bij uitgeverij CreaCash,
prijs 29,95 gulden.
76439 03 6.
De banenmarkt voor schoolverlaters op Schiphol.
