eiden Regio
ampen
estrijden'
'Niet te geloven dat het maandag nu echt begint'
-T
)e Poort van Leyden heeft een hekel aan lege glazen
terrassen
Leidenaar ten strijde tegen
'onbeschrijflijke armoe' in Nepal
lAG 14 AUGUSTUS 1999
uri-Ryu viert tienjarig bestaan
in de Weerklank aan de Ro
bijnstraat 100 in Leiden. De
tidse afdeling van de demonstratie is van 15.00 tot
Ryu karate voor vrou- 15.30 uur. De open les is van
iert vandaag haar tienja- 15.45 tot 16.30 uur. Voor meer
itaan. Dat gebeurt on- informatie kunnen belang
eer met een demonstra- stellenden bellen naar 071 -
een open les. Beide zijn 5124922 of 06-22605845.
EL CID-commissie al bijna een jaar in touw voor introductieweek
'weer pleit voor één centrum
iet een regionaal centrum komen voor een zo effec-
ogelijke rampenbestrijding. Dat is noodzakelijk om
p te kunnen treden in het geval van grootschalige
liteiten. Alleen op die manier kunnen hulpverleners
;*andweer, ambulance, politie en Rode Kruis goed
;jj ïwerken. Dat is een van de hoofdpunten in de
!")pige versie van de zogenoemde 'Kadernota 2000',
ileidsstuk van de regionale brandweer.
jnte (1( je van de hulpverlening
MEPEF dra8en- 'Zonder de juis-
0906-2 sen °P de juiste plaatsen
moeilijk om rampen en
fel m ncidenten te bestrijden.
gpm)
tciaal onderdeel binnen
ipenplan is de alarme-
i gemeentelijke functio-
i', schrijft de brand-
e in het geval van een
[eacht wordt voor de co-
roering van de alarme
een probleem. In het
acht oP£n heerste de veronder-
dat de regionale alarm-
e van de brandweer deze
in )n uitvoeren. Dit blijkt
een verkeerde veronder-
Binnen de werkzaam-
ierf0 S van central'sten Is dj-
aa' ;n calamiteit geen capa-
leschikbaai' om (buiten
-^mn! ma^e contacten) perso-
■>p JOL n gemeenten of andere
je? nnj ies te alarmeren'.
;omst van een regionaal
ren vro n, met meer mankracht
lertise, is daarnaast ook
!t ^00r steeds grotere
g van de rampen die de
meisje jaren plaatsvinden. De. brandweer pleit er dan ook
e 3° ile brandweer consta- voor dit systeem snel in te voe-
D2444; at steeds grotere aantal- ren.
len mensen zijn betrokken bij
calamiteiten. Dat is onder meer
te wijten aan het feit dat het
vervoer steeds grootschaliger
wordt. Zo gebruiken luchtvaart
maatschappijen steeds grotere
vliegtuigen en maken busmaat
schappijen in toenemende ma
te gebruik van dubbeldeksbus
sen die plaats bieden aan 200
passagiers. Ook treinen vervoe
ren steeds- meer passagiers, een
trein met 1500 inzittenden is al
lang geen zeldzaamheid meer.
In het geval van een ongeluk
kan dat een zeer omvangrijke
catastrofe betekenen. Zeker
wanneer zo'n ramp zich voor
doet op het grondgebied van
een aantal gemeenten, kan de
onderlinge afstemming tussen
deze plaatsen een probleem
zijn.
Het zogeheten Call-Outsys-
teem, waarbij de betrokken
functionarissen automatisch
via een computer gebeld dan
wel opgepiept worden, kan een
belangrijk hulpmiddel zijn bij
alarmering. De computer con
troleert en registreert tegelijker
tijd of de betrokken functiona
rissen terugbellen. De regionale
TESSA BÓCK EN LESLEY GRIETEN
Het studentenleven in Leiden
staat vanaf maandag weer hele
maal in het teken van de EL
CID-week. Bijna 1500 eerste
jaars maken dan kennis met de
universiteit en vooral met Lei
den als studentenstad.
En dat allemaal volgens het
strakke draaiboek van de EL
CID-commissie. Het voormalig
Kamerlingh Onnes laboratori
um vormt de hele week het
kloppend hart van de organisa
tie.
De vijf studenten van de EL
CID-commissie hebben hun
studie een jaar lang aan de kant
gezet om zich te storten op het
organiseren van de introductie
week en het maken van het'Va
demecum. „Dat betekent ook
dat we dus geen studiebeurs en
geen OV-Jaarkaart meer krij
gen", vertelt Ilse van der Meij.
„Maar we krijgen gelukkig wel
een vergoeding van de universi
teit", aldus de commissaris
mentoren. „Het begon allemaal
al in september", zegt commis
saris deelnemers Robert Grij
seels. „Vanaf die tijd zijn we
echt fulltime bezig geweest. Het
is echt niet te combineren met
je studie."
De commissie wordt vanuit
de universiteit begeleid door
Sandra Nijhuis en heeft sinds
half juli heeft hulp gekregen
van een vier man sterk crisis
team. Gedurende de hele week
houdt het team via portofoons
contact met de commissie om
deze bij te staan als dat nodig
is. „In totaal zijn er tijdens de
EL CID 150 mentoren actief',
vertelt Ilse. „En dan zijn er ook
nog ongeveer 75 crewleden die
komende week in de weer zijn
met het vervoer, opruimen en
de koffie", vult Robert de lijst
vrijwilligers aan.
Zowel Robert als Ilse zijn nog
steeds erg enthousiast over hun
keuze om in de EL CID-com
missie te gaan. „Je leert Leiden
zelf ook van een hele andere
kant kennen", vindt Ilse. „Ie
dereen kon naar een plek in de
commissie solliciteren, dus nie
mand kende elkaar van tevo
ren", vertelt Robert. „Ze zoeken
elk jaar heel verschillende stu
denten, wij zijn eigenlijk een
doorsnede van de studenten in
Leiden."
Ze hadden zelf niet echt een
heroïsch beeld van de EL CID-
commisie. „Ik heb ze geloof ik
alleen gezien tijdens de ope
ningstoespraak in de Hoog
landse kerk", bekent Robert.
„Ik zag iemand rondhuppelen
met een portofoon en dacht:
die zal wel belangrijk zijn", ver
telt Ilse. Niet veel later klinkt
een blikken stem via haar eigen
portofoon met het verzoek of
collega Yfke zich wil melden.
„Als je er zelf mee bezig bent,
dan kom je er pas achter wat er
allemaal bij komt kijken", zegt
ze lachend.
De honderden deelnemers
brengen de komende week de
meeste tijd door met hun eigen
groep. Deze groep bestaat uit
gemiddeld negen mensen en
binnen elke groep zijn twee stu
dies vertegenwoordigd. Onder
begeleiding van mentoren be
zoeken zij concerten, work
shops en vele andere activitei
ten. Net als de organisatie ko
men de mentoren niet onbesla
gen ten ijs. Zij hebben vandaag
en morgen een special mento-
renweekeinde waarop ze van
ervaren mentoren de kneepjes
van het vak leren. Op het pro
gramma staan onder meer een
korte EHBO-cursus en er is
aandacht voor besluitvorming
binnen een groep.
Robert is zich ervan bewust
dat zo'n grote groep studenten
voor overlast kan zorgen. „We
hebben overal een vergunning
voor en we lopen zelf ook met
een decibelmeter om het geluid
in de gaten te houden. We pro
beren echt om zo min mogelijk
overlast te veroorzaken." Bo
vendien heeft de EL CID-com
missie in de buurten waar acti
viteiten plaatsvinden alvast ex
cuusbriefjes in de bus gegooid
en is ze vast van plan om alles
weer brandschoon achter te la
ten.
„Maandagochtend is voor
ons het ultieme moment", zegt
Ilse. „We zijn er al zo lang mee
sen bepalen 's zomers, als de zon tenminste een beetje wil
nen, voor een groot deel de sfeer in de stad. Vanwege de
ensen die er komen, de entourage, de bediening en de
lfstg( 'teitvan de consumpties. Die geven het terras een vrolijk
xht en doen voorbijgangers besluiten aan te schuiven. Of
niet. Het Leidsch Dagblad testte de afgelopen weken een
oi terrassen in Leiden. Om een goede vergelijking te kunnen
n, bestelden de verslaggevers - een cappuccino en een glas
en letten verder op de ambiance en de bediening. Vandaag
het terras van De Poort van Leyden aan de Haven.
ind je tegenwoordig nog
ersoneel? Als u het ant-
2 echt wilt weten, moet u
Escoru ns met de uitbater van
Dis< de De Poort van Leyden
casse
071-1
jtori|
Vly Pdit
utoriji de
tie Zijlpoort zeker op zijn
voelen. De ober of ser-
er hoeft zelden gewenkt
rden. Als een van de be-
CJ Gfl rs het laatste slokje bier in
Welgat heeft gegoten, ko-
te onmiddellijk vriendelijk
'andnj 0f hij nog wat blieft.
f9450, k°ort het natuurlijk ook.
oyi-éfthousiasme van de obers
zo groot, dat ze zich af
niet z'n tweeën, kort na
op een tafeltje storten,
thans melden twee colle-
de terrassentest ook
gilden meemaken, en een
'ertje eerder zijn gearri-
Naam: De Poort van Leyden
Ambiance: geweldig
Bediening: uitstekend
Kwaliteit: houdt niet over
Verhouding prijs/kwaliteit:
kan beter
veerd. De bestelling komt overi
gens in enkelvoud, en ruim op
tijd: een minuut of vier nadat
het eerste personeelslid is
langsgeweest.
Door
dat ik
als der
de aan
het ta
feltje
aan
schuif,
duurt
het
kenne
lijk
even
voordat
de be
diening
mij op
merkt.
Maar
na een
kleine
wenk
met de
wijsvin
ger
veerster zich in mijn richting,
om allervriendelijkst mijn eer
ste test-bestelling op te nemen:
de cappuccino.
Het duurt een kleine vijf minu
ten voordat ze met de koffie
weerkeert, waardoor ik volop
de gelegenheid heb om op deze
zonnige middag van het uit
zicht te genieten. En het moet
worden gezegd, dat is prachtig.
Het terras van De Poort van
Leyden ligt pal onder de on
langs fraai gerestaureerde Zijl
poort, naast een nostalgisch
ogende aarden nep-wal. De ta
fels en stoelen staan op een
soort vlonder, die iets boven
het water uitsteekt. Vandaar
heeft de bezoeker een mooi uit
zicht op het Katoenpark, de in
olijke Mondriaan-kleuren ge
schilderde Zijlpoortsbrug, het
oude kanon - dat dreigend op
het als vogelhok vermomde
brugwachtershuisje van de
Schrijversbrug staat gericht - en
natuurlijk op de Zijlsingel, de
Oude Jtijn en de vele bootjes
die daarin voorbij pruttelen.
De komst van de cappuccino
maakt helaas een einde aan het
lichte gevoel van euforie dat het
uitzicht en de'bediening heb
ben losgemaakt. „Het zou een
lekkere koffie zijn", meldt een
van de collega's die ook een
bakje heeft besteld. „Maar dan
moet je er wel de warmte bij
fantaseren." Ze heeft gelijk. De
cappuccino is behoorlijk aan de
lauwe kant. De smaak is rede
lijk, maar het is wel zaak de
boel snel achterover te mikken,
voordat de temperatuur nog
verder daalt.
Maar goed, zo kunnen we weer
vlug de reactiesnelheid van het
personeel testen. En ook met de
tweede standaard-testbestelling
- het bier - is die weer dik in or
de. Binnen vijf minuten staan
de kloeke vazen op tafel - want
zo wordt bij De Poort van Ley
den de omschrijving 'een pilsje'
uitgelegd.
Na enige bestudering van de
consumpties volgt een nieuwe
teleurstelling. De twee vingers
schuim die ook een vaas hoort
te hebben, wordt bij lange na
niet gehaald. Eén damespink is
het hooguit, en dan nog van de
zijkant gezien.
En met het koolzuurgehalte van
het bier houdt het ook niet
over. Het lijkt wel of de 'Poort'
zijn uiterste best heeft gedaan
om het diepterecord van de
Waterlijn uit de vorige test aan
zienlijk scherper te stellen. Pas
na een paar keer flink stampen
met het glas, komen er eindelijk
iets meer dan een handjevol
bellen in beweging.
Om toch iets positiefs op te
merken: het pils is wel lekker
koel.
Voor de zekerheid nemen we
De EL CID-
commissie
1999. Met van
links naar rechts
Gerben Janson,
Yfke Mulder,
Robert Grijseels,
Dorothee Colijn
en Ilse van der
Meij. foto
hielco kuipers
bezig, dat ik me bijna niet kan magnificus Wagenaar en de lo- de week is gevuld met activitei-
voorstellen dat het dan echt be- co-burgemeester. Later op dag ten als een watersportfestival,
gint." De EL CID-week wordt volgt een klassiek concert in het een kroegentocht en een pop-
officieel geopend door rector- Van der Werfpark. De rest van festival in de Leidse Hout.
Hij had nog nooit de zee gezien en de verrassing
was daarom enorm toen hij afgelopen weekeinde
met een boot van de Katwijkse Reddingsbrigade
de woelige baren op mocht. Het was vlak voordat
hij naar het ziekenhuis moest, want maandag is
de 13-jarige Summan Mahat uit Nepal in Utrecht
geopereerd aan een ernstige hartafwijking. De
operatie is volledig geslaagd en inmiddels is hij
van de intensive care weer terug op de verpleeg-
afdeling. De komst van Mahat naar Nederland en
de operatie gebeurden op initiatief van de 43-ja-
rige Leidenaar Dirk van de Wijngaard.
Vroeger had Van de Wijngaard een hekel aan
wat hij noemt de 'ontwikkelingsmaffia.' Maar
sinds hij de ellende met eigen ogen heeft gezien
wordt zijn leven nog maar door één ding be
heerst: hulp aan de armen en kanslozen in Ne
pal. Dat hij tussendoor het leven van Summan
Mahat heeft gered, is een prettige bijkomstig
heid. „Hij had een zeldzame hartafwijking en
was ten dode opgeschreven. In Nepal was hij niet
te behandelen, dus heb ik hem meegenomen
naar Nederland. Maar het is niet de bedoeling
dat ik zulke dingen blijf doen. Ik wil hulp bieden
waar die het hardst nodig is, in Nepal zelf."
Twaalf jaar geleden liep Van de Wijngaard in
Leiden zijn toekomstige vrouw uit Nepal tegen
het lijf. „Zij was op bezoek bij haar zus die al in
Leiden woonde. Het was liefde op het eerste ge
zicht en een jaar later zijn we getrouwd." Sinds
dien is hij 16 keer in Nepal geweest, een berg-
staat tussen China en India, vier keer zo groot als
Nederland met 15 miljoen inwoners. „De armoe
is daar onbeschrijflijk. Ik heb schrijnende geval
len gezien. Ik heb de dode kinderen in mijn ar
men gehad."
Om de Nepalese bevolking te helpen heeft Van
de Wijngaard People's Trust Nederland (PTN)
opgericht. De stichting is een humanitaire vrij
willigersorganisatie die zich ten doel stelt men
sen te helpen, ongeacht hun afkomst. Inmiddels
heeft PTN een aantal succesvolle projecten lo
pen. Er zijn in heel Nepal inentingsprogramma's
voor kleine kinderen, in bergdorpen zijn scholen
gebouwd, er is een mobiel röntgenapparaat aan
geschaft dat door het land gaat en er worden
staaroperaties uitgevoerd.
Speciale aandacht verdienen volgens Van den
Wijngaard twee projecten. „Er is in Nepal geen
oudedagsvoorziening. PTN geeft daarom aan on
deren in de bergdorpen vijf kippen. Die kippen
zorgen wekelijks voor ongeveer 35 eieren. Die ei
eren v/orden door die oudjes verkocht, waardoor
ze moeiteloos in hun eigen levensonderhoud
kunnen voorzien. Bovendien waken ze de hele
dag over hun kippen zodat ze ook bezig zijn. Als
je daar een kip bezit, is dat hetzelfde als hier een
Jaguar voor de deur."
Daarnaast is Van de Wijngaard bezig met het
opzetten van een rehabilitatiecentrum voor
meisjes die in de prostitutie hebben gewerkt „In
de omgeving van de hoofdstad Kathmandu wer
ken zo'n 50.000 kinderen van 4 tot 12 in de tapijt
industrie. Zij worden geronseld in verafgelegen
bergdorpen. Hun ouders krijgen daar geld voor
en denken dat hun kinderen een beter leven krij
gen. Vanaf een jaar of 12, 13 worden de meisjes
echter gedwongen om te werken in de bordelen
van Calcutta, Delhi en Bombay in India. In het
rehabilitatiecentrum moeten die meisjes worden
opgevangen. Ze moeten weer vertrouwen krijgen
in de mensheid en een vak leren."
De Leidenaar probeert minimaal een keer per
jaar gedurende een week of vier in Nepal te zijn.
„In het najaar kost een retourtje met het vliegtuig
ruim 1100 gulden", aldus Van de Wijngaard, die
is afgekeurd wegens rugklachten. „Ik weet ook
wel dat de verhalen gaan 'waar doet-ie het van'.
Maar in heel Nepal ben ik welkom en daar kost
het leven voor een Nederlander bijna niks."
Over kosten gesproken: onlangs voerde minis
ter Herfkens Nepal af van de lijst van landen die
in aanmerking komen voor ontwikkelingsgelden.
„Een grof schandaal", vindt Van de Wijngaard.
„Ze moet daar maar eens zelf gaan kijken. Dan
praat ze wel anders." Want zonder geld is ook
Van de Wijngaard machteloos. PTN is afhankelijk
van giften en donaties van particulieren en be
drijven en kan altijd meer geld gebruiken. „Er
zijn in Nederland 40.000 miljonairs", weet Van
de Wijngaard. „Maar waar zijn ze? Ik kom er
nooit een tegen."
nog een tweede glas bier. Maar
dat blijkt niet veel beter. De
hoeveelheid schuim is nu wel
iswaar toegenomen tot bijna
een wijsvingerdikte, maar echt
borrelen wil het nog steeds niet.
Een derde testpilsje laten we
maar achterwege. Ook enigs
zins uit zelfbescherming. Van
een balustrade langs de vlonder
is namelijk geen sprake. En we
willen toch voorkomen dat we
door overmatig biertesten het
water van de Oude Rijn inkuke-
len. Een punt trouwens waar
we ouders met enthousiast
rondhupsende peuters en kleu
ters graag even op willen atten
deren.
De prijs voor de consumpties is
min of meer gemiddeld: 3,25
gulden voor de cappuccino en
3,50 voor het pilsje.
Dit was de laatste aflevering
uit de serie terrassen testen
van dit seizoen
Leidenaar Dirk van de Wijngaard met de Nepalese Summan Mahat die in Nederland een succesvolle hart
operatie onderging. foto mark lamer
