Leven in huize Van Hooidonk
is een voortdurende estafette
Zomer 1999
bij nacht
en
ontij
n ~i in
u i Du
D D D n
II III
De Burcht
REDACTIE AD VAN KAAM, 071-5356429, ROB ONDERWATER, 071-5356323
Naam: Jeroen van Duijn
Woonplaats: Katwijk
Leeftijd: 17
Beroep: In het zomerseizoen verhuurder van
strandattributen bij strandtent Zon Zee in Kat
wijk Daarnaast 2e jaars MBO'er richting commerci
ële administratie.
Wat zijn je werktijden?
„Ik begin altijd rond een uur of acht 's ochtends. Ik
open de hekken, hang vlaggen op, en veeg de loop
plank aan. Verder maak ik de strandhuisjes schoon,
vul drank- en etenswaren bij, en tussendoor doe ik
de afwas. Dan is het wachten op de strandbezoekers.
Die kunnen bij mij ligbedden, strandhuisjes, wind
schermen en parasols huren. Ik ben pas vrij als het
strandleven 's avonds ophoudt. Maar als na tien uur
er nog mensen met mijn spullen op het strand lig
gen, vraag ik of ik die mee mag nemen en of ze het
anders zelf willen opruimen.
Is het fysiek zwaar werk?
„Nee, dat valt heel erg mee. Alleen als het echt heel
erg warm is, wordt dat gesjouw met die stoelen
zwaar. Dan is het ontzettend benauwd en is het zwe
ten geblazen. Maar ik zou geen ander vakantiebaan
tje willen. Ik zal nooit van mijn leven bollenpellen.
Werken is natuurlijk nooit een feest, maar deze baan
is misschien een klein feestje."
Wat is het leuke aan dit werk?
„De sfeer is altijd goed. Ik ontmoet steeds andere
mensen. Bijna iedereen is vrolijk en goed gehu
meurd, ze komen hier natuurlijk een dagje vakantie
vieren. Behalve de Duitsers, die zijn nog wel eens
chagrijnig. Afgezien daarvan, ik ben de hele dag bui
ten bezig in de zon. Ik werk in mijn korte broek, ik
word gewoon bruin onder werktijd. Wat wil ik nog
meer's Avonds als het weer rustig is op het strand
eten we soms met het personeel nog een hapje, of
drinken nog een biertje als afsluiting. Kortom, het is
altijd gezellig.
Wat is je band met het strand?
„Ik ben hier opgegroeid, als baby zat ik al iei
aan het strand. Ik woon vlakbij de zee. Ook de
strandtent van mijn oom ken ik van binnen en van
buiten, ik help hier al vanaf mijn elfde mee."
Hoeveel zonsondergangen- en opgangen heb jij
Inmiddels gezien?
„Haha, ontzettend veel. Dat heb ik niet bijgehouden.
Het is,waarschijnlijk ook niet meer te tellen. En ach
zo bijzonder vind ik het niet, je went er natuurlijk
aan. Ik geniet alleen nog van de zonsondergang als
ik er samen met mijn vriendin naar kijk op een
avond dat ik niet hoef te werken.
TESSA BÓCK
Duijn: „Ik zou
ebaantje
willen
Half acht 's ochtends is deze
dag - het kan niet anders - het
enige tijdstip dat de fotograaf
de twee echtelieden samen zal
aantreffen. Jazeker, ze willen
zonder morren op de plaat,
terwijl de ene het bed instapt
en de ander net wakker wordt.
Dochter Nina (bijna vijf) is
verontwaardigd: waarom mag
zij niet op de foto? Remco is
even later de deur uit, de
vakantie is voorbij.
„De kinderen houden er
rekening mee, als ik heb
gewerkt", zegt Erica.
„Onbewust denk ik. Laatst lag
ik in bed en was Claire aan het
huilen. Daar heb ik geen last
van, hoor. Als ik maar weet dat
er iemand voor ze is. Maar nu
hoorde ik Nina tegen Claire
zeggen dat ze niet zo hard
moest huilen. Mama had
gewerkt."
Als je het doet, zoals wij het
doen, heb je een netwerk
nodig. Lieve ouders, goede
vriendinnen... Deze week heb ik
late dienst: om half twee 's
middags de deur uit en dan
werken tot laat in de avond.
Dan breng ik de kinderen naar
mijn moeder."
„Eigenlijk vind ik het
makkelijker zoals wij het doen,
dan wanneer ik gewoon een
baan van negen tot vijf zou
hebben. Je moet een beetje
kunnen organiseren, maar het
is goed te doen: je weet je
rooster vier, zes weken van te
voren. Ik werk vooral vaak in
het weekeinde en de paar
dagen ervoor en erna. Zaterdag
en zondag is Remco er voor de
kinderen. Het leuke is, dat de
kinderen een hele goede relatie
hebben met hun vader. Ik heb
niet het idee dat ze meer naar
mij toe trekken. Of naar hem.
Het gaat gelijk op. De oudste zit
nu op de basisschool. Als ik
doordeweeks 's ochtends
thuiskom, breng ik haar eerst
naar school. En ik ben weer
uitgeslapen als de klas 's
middags uit gaat. Het wordt
allemaal nog eenvoudiger als de
jongste, Claire, over een paar
jaar ook naar school gaat."
„Remco wist waar hij aan
begon toen we elkaar leerden
kennen. Ik werk nu twaalfenhalf
jaar in de verpleging. Eerst vier
jaar als leerling, dan moet je alle
diensten meedraaien, maar
toen ik'mijn diploma had, ben
ik al snel 's nachts gaan werken.
Ik kreeg rug- en
gewrichtsklachten. Tijdens een
nachtdienst hoef je niet zo veel
te sjouwen, vandaar. Een
nachtdienst is ook heel druk,
maar lichamelijk minder zwaar.
Remco heeft er nooit over
geklaagd, nooit gezegd dat hij
het zo ongezellig vond of zo.
Maar hij is ook niet het type om
zich te vervelen als hij alleen is.
Hij gaat ook rustig in zijn eentje
zitten kaasfonduen."
,,'s Avonds zijn we - als ik
nachtdienst heb - tot een uur of
tien, half elf samen. Als ik
daarna de deur achter me
dichttrek, gaat hij naar bed.
Zo'n ritme houd het spannend.
Maar het is wel belangrijk dat je
een stabiele relatie hebt, anders
gaat het mis. En als je man gaat
zeuren dat zijn prak niet om zes
uur op tafel staat..."
„Ik kan bij voorbaat al
genieten als ik aan het einde
van een serie nachtdiensten
kom. Dan denk ik 'bijna
maandag, ha gezellig'. Als je het
doet zoals wij het doen, moet je
af en toe bewust tijd voor elkaar
nemen. Soms geef ik de
kinderen eerder te eten. Dan
maak ik vervolgens iets Indisch
voor Remco en mij en gaan we
later gezellig met zijn tweeën in
de serre zitten. Een keer per jaar
gaan we met z'n tweeën, zonder
de kinderen, een weekeindje
weg."
„Weet je waar je echt voor
moet uitkijken? Maar dat zal
ook wel gelden voor stellen die
overdag werken: dat je je in je
vrije tijd niet te druk maakt over
futiliteiten. Ik weet nog wel hoe
we het deden in het begin. Dan
was Remco om tien uur 's
avonds de ramen aan het
lappen, omdat de katten er
weer eens met hun
modderpoten tegenaan hadden
gestaan. En dan rende ik met
een stofzuiger door het huis.
Zaterdag, met mooi weer,
moest de was worden gedaan,
de strijk en de boodschappen
en zat je op je vrije dag 's
avonds puffend op de bank. Dat
werkt niet. We hebben het met
twee inkomens beslist niet arm.
Dus staat er nu een vaatwasser
in huis en een goede droger. En
we hebben een schat van een
hulp, die we niet zouden
kunnen missen."
Het is een manier van leven
geworden in het huis van de
Van Hooidonks, een soort
regelmatige onregelmatigheid.
Een baan van negen tot vijf,
daar moet Erica zelf niet aan
denken.Als ik uit de
nachtdienst kom en op weg ben
naar mijn bedje, zie ik om me
heen de wereld op hol slaan.
Iedereen tegelijkertijd naar zijn
werk, een hoop drukte. Dan
denk ik 'shit, je zult elke
ochtend om acht uur de deur
uit moeten, zaterdag in
overvolle winkels je kleren
moeten kopen'. Die
nachtdiensten geven me veel
vrijheid. Ik kan op
dinsdagmiddag lekker in alle
rust gaan shoppen."
„Natuurlijk, het heeft ook wel
nadelen. Als ik 's avonds om
een uur of twaalf na een late
dienst bij een verjaardagsfeestje
kom binnenstappen, ben ik
toch echt de vreemde eend in
de bijt. En als er dan op het
werk vervelende dingen zijn
gebeurd, als er iemand is
overleden, dan duurt het toch
wel even voordat ik dat van me
afheb gezet."
Ze begint te lachen. „We
maken wel eens grapjes... Ik
heb er een hekel aan om in
uniform over straat te gaan. Ik
ga dus in mijn gewone kleren
naar mijn werk. De buren zien
me 's avonds laat vertrekken en
's ochtends vroeg weer
binnenkomen. We hebben wel
eens zoiets gehad van 'stel je
voor dat ze denken dat ik in de
prostitutie werk'."
„Tja, ongemakkelijke
situaties, dat is zoiets. Ik drink
nooit als ik nog moet werken. Ik
weet nog goed dat we in het
weekeinde eters hadden. Zij
gezellig aan de wijn, ik aan een
frisje en later naar mijn werk. Ik
kwam 's ochtends vroeg thuis
en het was echt een rotnacht
geweest. Er waren allemaal nare
dingen gebeurd. In de keuken
zag ik nog een fles wijn staan
met een bodempje erin. Ik
dacht, ik neem een glas anders
kom ik nooit in slaap. Net op
het moment van de eerste slok
gaat de bel: de meteropnemer.
Ik voelde me vreselijk, die man
dacht natuurlijk dat hij een
onverbeterlijke alcoholiste voor
zich had staan. Ik heb, toen hij
de deur weer uit was, direct het
glas leeggegoten in de
gootsteen. En ik heb zoiets
nooit meer gedaan."
Geen drankje na het werk
voor Erica. En ook geen drankje
om 22.30 uur als de werkdag
begint.
ANNET VAN AARSEN
(Dit was de laatste aflevering
van de zomerserie Dag
Nacht)
De Burcht in het hartje van Leiden. Een lange trap leidt
naar dit oude verdedigingswerk. Jongens en meisjes stui
ven naar boven en kijken al snel met rode koontjes over
de kantelen. De middelbare roker staat te hoesten bo
venaan de trap. Zijn gierende hoest doet denken aan het
geluid van een slecht startend Deux Chevaux-tje in de
winter. Maar na wat rust kijkt ook hij vanaf de Burcht uit
over Leiden. Naar de rode daken met hun duiventillen,
naar de mensen die bij het Koetshuis op het terras ge
nieten van een drankje. Zat hij daar maar lekker! Kante
len zijn mooi. Maar het kantelen van een vaasje is toch
ook niet te versmaden.
De Burcht, bezienswaardigheid die op kinderen een gro
te indruk maakt, maar bij moeders vooral onrust wekt.
Want het blijft allemaal griezelig hoog. Ook voor vader,
die al hoogtevrees krijgt als-ie op een krant staat.
De Burcht, in tal van camera's moet hij over de wereld
zijn gegaan. Vroeger werd hij met musketten bestookt.
Nu schieten alleen de fotografen nog maar.
Als hij 's ochtends zijn
bed uitstapt, legt zij net
haar moede hoofd te
ruste. En als zij 's avonds
monter de deur achter
zich dichttrekt en naar
haar werk fietst, zoekt hij
de echtelijke sponde op.
Het waak- en slaapritme
van Erica en Remco van
Hooidonk verschilt dag
en nacht. Letterlijk. Hij
heeft gewoon een baan
van negen tot vijf - al
komt hij juist nu
vanwege drukte in de
textielbranche vaak ver
na het avondeten binnen
zetten - en zij draait
voornamelijk nacht- en
late diensten als
verpleegkundige in het
ziekenhuis. Het leven in
huize Van Hooidonk is
als een voortdurende
estafette. Erica; „Vaak
hebben we - zo noem ik
het - nog snel een
overdracht in de gang. Zo
van 'Claire heeft een
onrustige nacht gehad' of
'Nina moet nog haar
boterhammetjes'."
Remco van Hooidonk stapt uit bed, Erica maakt zich op voor een aantal slaapuurtjes na de nachtdienst „Vaak hebben we nog snel een overdracht in de
gang. Zo van 'Claire heeft een onrustige nacht gehad of 'Nina moet nog haar boterhammetjes." foto hielco kuipers
Het Leidsch Dagblad geeft elke dag vijf afdrukken van 'Ingelijst' weg aan lezers uit de gemeente waar de foto is gemaakt. Aanvragen - uitsluitend per briefkaart en uiterlijk een
week na plaatsing - richten aan: Leidsch Dagblad, afdeling Promotie, postbus 54, 2300 AB Leiden. De vijf uitverkorenen krijgen 'Ingelijst' binnen drie weken thuisgestuurd.
Winnaars van de rubriek Ingelijst die de aangevraagde foto's toegestuurd krijgen: J.L. van Rij, C van Grieken - v.d. Meer, R. van Stijn, H.J.M. Schavemaker, P H. Freeh, A G. van tekst: Cees van Hoore foto: Wim Dijkman
de Slot, L. Pronk, C. v.d. Tang, C.Th M van Schaik, H.J.F. v.d. Blom, A. Roozen, AJ. Krol. H.T.M. Dijkshoorn, M. de Boer - de Koning, C. Brussee - van Rijn, J.W v.d. Meer, I.
Wouters, A. de Wit, Th. Zwaan - Wouters. P. v.d. Zalm, G. de Kier - Ouwehand, N. Binnendijk, M. Levarht, L. Oostermeijer - Fluitman, Vera Peeters, G. Gravekamp, B.N. van
Stijn, J.W. Pen, B. Plug, P. v.d. Burg.
