Voor altijd patiënt
van dokter Bernhard
WEER
Harry Mens: honderdduizend dollar voor Nick Leeson
lï
Bijna-fusie KLM en Alitalia
'Nederlandse adel zal
nooit uitsterven'
154
Oudste kat van Nederlai
ZATERDAG 31 JULI 1999
COMMENTAAR
De KLM en Alitalia zetten gisteren opnieuw een stap richting een
volledige fusie. Met de aankondiging van een joint venture lijkt het
einde in zicht te komen aan het wat merkwaardige verschijnsel
van de nationale luchtvaartmaatschappij als vlaggenschip van de
natie. Er is geen industrie in de wereld die in haar ontwikkeling zo
wordt beperkt door nationale en internationale regelgeving als de
luchtvaart. Waar elders multinationals de wereldeconomie domi
neren, kunnen de airlines zich nauwelijks bevrijden uit de door
emoties ingegeven nationale omklemming.
De KLM verzet zich al jaren tegen de sterke overheidsbemoeienis
met de bedrijfstak. De maatschappij zette beginjaren negentig
met het Amerikaanse Northwest Airlines de weg in naar internatio
nalisering. Nu komt in Europa Alitalia daarbij. Inmiddels sterft het
van de internationale allianties in de luchtvaartwereld, maar van
een echte fusie is nog nergens sprake. De KLM en Alitalia lijken
hard op weg de fusiestreep als eerste te passeren.
Het argument achter de schaalvergroting is dat alleen een handje
vol grote internationaal opererende maatschappijen de concur
rentiestrijd zullen overleven. De KLM wil ondanks de kleine thuis
markt een van die hoofdrolspelers zijn. Daarom moet de KLM wel
trendsetter zijn, met alle gevaren vandien.
Als relatief kleine maatschappij heeft de KLM namelijk niet altijd
de eerste keus. Northwest was in de VS een kleintje onder de gro
ten en verkeerde toen de KLM om de hoek kwam kijken op de
rand van de afgrond. De alliantie mag een succes worden ge
noemd, maar van een fusie komt het niet. De KLM moest als klein
ste partner een toontje lager zingen en zelfs haar aandelen terug
verkopen aan Northwest wilden de Amerikanen verder gaan.
Alitalia lijkt een nog grotere gok. Maar na met zo ongeveer ieder
een in Europa gevreeën te hebben, bleven de Italianen als enige
bruid over. De Italiaanse staatsmaatschappij moet nog kennisma
ken met de begrippen efficiency, service en winst. En er wordt in
Italië nu - op zijn zachtst gezegd - op een geheel andere wijze za
ken gedaan dan in Nederland. De cultuurverschillen tussen de
werknemers van beide maatschappijen zijn groot en de Italianen
kennen het verschijnsel medezeggenschap niet.
De KLM zal dus op haar tellen moeten passen om niet al te snel in
een Italiaans web te worden gestrikt. Niet gelijk met de vakantie
liefde trouwen, maar even de kat uit de boom te kijken. De fase
waarin de alliantie nu ingaat, is nog terug te draaien. De volgende
stap niet.
Het 'Rode boekje', waarin alle
afstammelingen van de Neder
landse adel vermeld staan, zal
de komende jaren niet veel
meer in omvang groeien. Nadat
de mogelijkheid tot verheffing
in de adelstand is verdwenen, is
het vanaf 1 augustus ook niet
meer mogelijk om een buiten
landse adellijke titel om te zet
ten in een Nederlandse. De
angst dat dit het einde van de
adel zal betekenen, is echter
ongegrond, vinden betrokke
nen. ,,Onze gemeenschap is
nog steeds springlevend. Uit
sterven zullen we nooit."
Sinds hij in 1962 lid werd van
het Utrechtse ridderschap (een
vereniging voor adelmannen
uit de provincie Utrecht), zag
jonkheer J.L. Stratenus 'zijn' or
ganisatie langzaam groeien.
„Dertig jaar geleden was het
een oude mannenclub met een
beperkt aantal leden, nu staan
er 180 ridders, jonkheren en
graven ingeschreven", zegt
Stratenus.De jongste is net 18
geworden en de oudste is be
jaard." De toetreding van jonge
leden doet de jonkheer, die in
middels voorzitter is van het
ridderschap, deugd. „Ik denk
dat jongeren in deze snelle we
reld toch weer op zoek zijn naar
een beetje houvast in het verle
den. En wat is er dan mooier
dan de geschiedenis van je
voorvaderen?"
Ook plaatsvervangend directeur
Plomp van het Centraal Bureau
voor Genealogie in Den Haag,
ziet dat steeds meer mensen
geïnteresseerd zijn in het verle
den. „We krijgen dagelijks tien
tallen bezoekers die in de ar
chieven op zoek gaan naar hun
voorgeslacht. Misschien hopen
ze wel dat ze ook ergens een
adellijke bloedverwant heb
ben", zegt Plomp. De kans dat
dit gebeurt is echter heel klein.
Want: „Het grootste deel van de
Nederlandse adel is inmiddels
al beschreven in het Rode
Boekje. Een heel enkele keer
stuit iemand nog op een bewijs
van adeldom van zijn voorva
deren."
Plomp staaft deze uitspraak
met cijfers van de Hoge Raad
van Adel, een overheidsorgaan
dat zich bezighoudt met de offi
ciële gang van zaken rond de
erkenning en inlijving van de
Nederlandse adel. Het blijkt dat
er sinds de invoering van de
Wet op Adeldom in 1994 maar
twee buitenlandse families zijn
ingelijfd in de Nederlandse
adel. Daarnaast ligt er nog één
verzoek bij de minister van bin
nenlandse zaken. Secretaris
Schutte van de Hoge Raad voor
Adel verwacht dan ook niet dat
de afschaffing van de inlijvings
procedure voor buitenlandse
adel dramatische gevolgen zal
hebben.Als families vermoe
den dat ze, adellijk bloed heb
ben, hebben ze dat al lang uit
gezocht."
Plomp van het Centraal Bureau
voor Genealogie verwacht dat
de toekomst van de adel in ho
ge mate afhankelijk is van een
select aantal families. „We zien
nu veel kleine adellijke geslach
ten uitsterven, terwijl de grotere
steeds meer groeien. Uiteinde
lijk zullen er dus maar een paai
adellijke namen overblijven."
Stratenus denkt bovendien dat
er een steeds grotere rol wegge
legd zal zijn voor de adellijke
vrouwen. „Waarschijnlijk kun
nen we over enkele jaren de
eerste dames binnen ons rid
derschap verwelkomen. Daar
kun je bijna niet omheen in de
ze moderne tijd." Ook de over
erving in de vrouwelijke lijn zou
een impuls betekenen voor de
Nederlandse adel. „Ik ken een
familie met negen dochters en
deze mensen zien hun naam en
titel uitsterven", zegt Stratenus.
„In dat soort gevallen zou een
aantal van de kinderen best de
titel kunnen overerven. Hoewel
de Tweede Kamer een voorstel
tot overerving via de vrouwelij
ke lijn vorig jaar heeft afgewe
zen, verwacht ik toch dat dit
binnen afzienbare tijd wettelijk
geregeld zal worden."
ANOUK MIDDELKAMP
Zon heer en meester
Het werd gisteren opnieuw een schitterend zonnige zomerdag. Er dre
ven enkele sluierwolkjes voorbij en hier en daar vormden zich wat sta
pelwolkjes, maar de zon was heer en meester. Het werd bijna tro
pisch warm met maxima die in Valkenburg iets boven de 29 graden
uitkwamen, terwijl Schiphol daar net iets onder bleef.
Aan de basis van het zonnige en zeer warme weer ligt nog steeds
een hogedrukgebied, waarvan de voor Nederland belangrijke kern
ten oosten van Schotland ligt. Het schuift in de loop van het week
einde erg langzaam op richting Scandinavië, maar blijft voorlopig
warme lucht naar onze streken zenden. Wel wordt het hogedrukge
bied iets minder krachtig, zodat de kans op een lokale onweers
bui toeneemt.
Ook vandaag is de zon volop van de partij, met in de loop
van de dag kans op wat hoge en middelhoge bewolking.
De wind waait zwak uit oost tot zuidoost. Het wordt nog
iets warmer, met maxima die hier en daar de tropische
grens van 30 graden licht overschrijden. Ook op de
Noordzeestranden komt het kwik eerst ruim boven 25
graden uit, later op de middag kan een naar noord
noord-oost krimpende en iets toenemende wind daar
voor een beetje verfrissing zorgen.
Vannacht blijft het licht bewolkt of helder. Tegen de
ochtend vormt zich hier en daar wat nevel. De wind is
zwak en de minima liggen tussen de 15 en 17 graden.
Ook morgen blijft het zonnig of licht bewolkt. De
maxima kunnen dan wederom op veel plaatsen de tropi
sche grens van 30 graden bereiken. De zwakke oostzuid-
oostelijke wind biedt nauwelijks enige verfrissing. Alleen
op de stranden is er een kleine kans op enige afkoeling.
Tegen de avond is er een kleine kans op warmte-onweer,
maar op de meeste plaatsen blijft het gewoon droog.
JOHAN JAQUES
Bonnie St. Claire: 'Soms denk ik dat ik alles anders had moeten doen'
Het leven van de artiest is vluchtig. Zo zijn ze Bekende Nederlander, zo hoor je tijden niks van ze. Even geen hit, even
geen show en De Beroemdheid gaat schuil achter vergeten kleedkamerdeuren. De rubriek 'Gedoofde Sterren' zet die deu
ren weer open. Vandaag aflevering vier: Bonnie St. Claire, voor altijd patiënt van dokter Bernhard.
Had ze maar een tweede leven.
Dan kon ze alles tenminste
overdoen. Bonnie St. Claire zou
het allemaal anders aanpakken.
Nou ja, bijna alles. Ze zou zeker
beter op de centjes hebben ge
past. Want de boerderij met
zwembad uit de goede tijd is nu
een huurwoning. Ze had onder
de vleugels van producer Peter
Koelewijn willen blijven. „Want
aan hem heb ik alles te dan
ken." En dan was ze in Noord-
Holland blijven wonen. „Want
daar wonen de mensen van wie
ik hou." Misschien had ze zelfs
een gezin gehad. „Want die 32
jaar in het vak is ten koste ge
gaan van alles."
Een meisje van 48. Strak pak
om het tengere lijfje. Ze heeft
net een optreden achter de rug.
Het cowboyhoedje van de po
diumact staat nog op de plati
nablonde haardos geparkeerd.
Daaronder steeds een blik van:
'Zeg ik het wel goed?' Begrijpe
lijk, want Bonnie zegt veel.
Op tafel een witte port. „Af en
toe een glaasje kan wel weer.
Want ik drink nog wel, maar
niet bovenmatig. Daarom is het
zo verschrikkelijk dat iedereen
er steeds weer over begint. Ik
weet best dat het in het verle
den uit de hand gelopen is met
mij en de drank. Ik heb me rot
geschaamd toen dat allemaal
naar buiten kwam. Maar nu
heb ik mezelf goed in de hand.
Dan is het toch oneerlijk dat ik
geen kans krijg om van dat
stempel af te komen?"
Het was een latertje, dat optre
den van vanavond. Een vrijge
zellenfeest waarbij het publiek
haar nadrukkelijk aan haar ver
leden herinnerde. Steeds weer:
„Borreltje, Bonnie?" Maar tege
lijk was het een zaal die mee-
galmde met haar oude hits. Sa
men schreeuwden ze om 'Dok
ter Bernhard', het volkje smeek
te Bonnie om 'te komen buiten
spelen'. En met z'n allen wilden
ze de tranen van 'Pierrot' dro
gen.
„Zelf vind ik mijn onbekende
nummers vaak veel beter. Lie
ver zou ik eens wat van Bette
Midler of David Bowie willen
zingen. Maar iedereen wil
steeds die oude hits horen.
Daar kom ik nooit van af. En
dat is niet erg hoor. Het hoort
nu eenmaal bij wie Bonnie is."
Wie Bonnie is? Eigenlijk heet ze
Bonnie Cornelia Swart. Is de
dochter van een Amsterdamse
schipper. Met haar ulo-diploma
was ze via Schoevers al aardig
op weg naar een vaste kantoor
baan, maar ze had meer lol in
het triootje waarmee ze 's
avonds bij feestjes optrad.
Zestien jaar nog maar. En op
een dag kwam zanger/producer
Peter Koelewijn langs. „Hij pik
te mij eruit. Met hem heb ik al
mijn grote successen gehad."
Ze zong in de band Unit Gloria
waarmee ze de discostampers
'Clap your hands' (1972) en
'Waiküd man' (1973) scoorde.
Als solo-zangeres stapte ze in
1976 over op het Nederlandsta
lige werk. Commercieel een
gouden greep want de liedjes
'Sla je arm om me heen', 'Dok
ter Bernhard' en 'Pierrot' be
zorgden haar kassakrakers en
volop optredens. „Met mijn
man Albert woonde en leefde ik
in weelde. In de Betuwe had
den we een prachtig huis met
een zwembad. Een werkster en
een tuinman deden het werk.
Een leven van luxe etentjes,
uitjes en muziek. Bakken geld
hebben we toen opgemaakt! Als
ik toen zuiniger was geweest,
had ik nu misschien nog een ei
gen huis gehad. Misschien had
ik wel helemaal nooit meer
hoeven te werken."
„Een jaar of vijf geleden liep al
les stuk. Ik denk dat het komt
omdat het succes minder werd.
Dan is alles minder leuk. Ook
ons huwelijk. Dik twintig jaar
waren we samen. Door de echt
scheiding raakte ik het huis en
de weelde kwijt. Niet dat ik daar
nog om rouw, hoor. Ik hou wel
van een comfortabel leven,
maar ik hecht niet aan luxe. Nu
heb ik de leeftijd om te relative
ren. Dan besef je dat het verlie
zen van de luxe je minder doet
dan het verliezen van de lief
de."
Ja, die liefde. Na wat omzwer
vingen belandde ze bij een
vriend in Zwaag. De nieuwe
droom duurde ruim een jaar.
MILLENNIUM
nog
dagen
Nog 154 dagen en het
nieuwe millennium breed
aan. Reden voor deze kra
om in een dagelijkse serie
terug te kijken op belang
rijke gebeurtenissen die
plaatsgrepen op corres
ponderende data in de al
gelopen 1000 jaar. Deze
week: 26 juli 1926: Piet
Moeskops viert vijfde we
reldtitel; 27 juli 1886: Am
sterdam likt wonden na
palingoproer; 28 juli 194!
botsing bommenwerper
met Empire State Buildii
29 juli 1910: Hilgers vlieg i
als eerste Nederlander b
ven Nederland; 30 juli
1650: aanval op stadhou
der Willem II; 31 juli 196
Engeland verbiedt tv-coi
mercials sigaretten.
Nu woont ze bij een andere
vriend in Tiel. „Maar het gaat
niet. Hij snapt het vak niet.
Daarom wil ik weer weg. Het
liefste terugYiaar Noord-Hol
land. Ik heb een zus in Oosthui
zen en mijn moeder woont in
Amsterdam-Noord. Bij je fami
lie zit je toch maar het beste. Al
blijf ik nog steeds hopen dat die
enige echte een keer langs
komt. Gek misschien, maar ik
denk dat ik helemaal niet zon
der man kan."
„Soms denk ik dat ik alles an
ders had moeten doen. Voor de
muziek heb ik alles altijd opzij
gezet. Steeds op pad, overal
heen. 's Nachts leven. Nooit re
gelmaat. Daarom ben ik nooit
aan kinderen toegekomen.
Werken en een gezin gaan in dit
vak niet samèn. Natuurlijk
vraag ik me nu vaak af of dat
het allemaal wel waard is ge
weest. Of ik toen de goede keu
ze heb gemaakt. Maar dan be
sef je meteen dat je toch niks
kunt terugdraaien. En wie moet
je wat verwijten? Hooguit je
zelf."
Zelfverwijt heeft ze over de
breuk met Peter Koelewijn.
„Vijftien jaar lang zijn we
enorm goede vrienden geweest.
Van hem heb ik alles geleerd in
dit vak." Als producent wilde
Koelewijn ook vijftien procent
van de gage van haar optre
dens. Bonnies manager had
daar geen trek in. Het gevolg
was ruzie, waarbij de zangeres
voor haar manager koos. „Ach
teraf denk ik: Peter had gelijk. Ik
heb naar de verkeerde mensen
geluisterd. Maar het is te laat
om alles bij te leggen."
„Na al die tegenslag heb ik er
aan gedacht om uit het vak te
stappen. Maar ik kan niet zon
der. Ik heb de muziek nodig,
want eigenlijk is zingen mijn
enige hobby. Dus nu doe ik het
op mijn eigen manier. In mijn
hoofd zitten plannen voor een
nieuwe cd. Alleen maar idee
tjes, hoor. Optreden doe ik nog
een keer of twee per week. On
geveer, dan. Door alle toestan
den is het natuurlijk wel minder
geworden, maar ik red me wel."
Ooit was er een tijd dat ze het
haatte om 'Dokter Bernhard' te
zingen. Nu helpt de arts haar
uit haar dip. „Zolang er zalen
zijn die mijn oude liedjes willen
horen, kom ik. En ik heb nog al
tijd de royalties van de hits uit
die tijd. Het loopt niet in de
miljoenen, maar ik pak ze toch
lekker mee."
Zolang dokter Bernhard dienst
heeft, blijft Bonnie overeind. En
over tien jaar? Ach misschien
is er dan weer een man, een
huis en een hond." En een hit?
„En een hit, natuurlijk."
JAN VRIEND
31 JULI 1965
Hij heeft er zo zijn twijfels o\
Hans van Ronkel, de directei
van het Bureau Voorlichting
Tabak, vraagt zich in gemoei
af of het wel een verbetering
dat er in de Europese Unie e
reclameverbod op tabak en
garetten is aangenomen. „0
in Nederland ontkomen we
daar niet aan", zegt de manlp
namens de sigarettenindust d'
de voorlichting verzorgt. ,,\i\|zi
hadden het eigenlijk best gok
voor elkaar." Na 31 juli 2002 ja
spreken in Nederland stoerera
cowboys ons echter niet mqv(
via abri's, kranten, tijdschrift
en autosport aan. Maar voldm
Van Ronkel is daar het beleijoi
dat jongeren moet ontmoedva
gen te gaan roken niet mee
diend. „Een verbod is een \ij]
keerd middel", meent hij, vj
zend op de voorwaarden dip
al worden gesteld aan reclap
uitingen (niet bij scholen biV<
voorbeeld). „In de jaren ze\N<
tig en tachtig gebruikten w#c,
nog slogans als 'Roken moi
mogen'. Nu spreken we vai
'Roken? Vraag het even'. Dt .V
zelfregulering van de indu;
werkt best." Straks is er nie te
min dat totaal reclameverb
een ontwikkeling die op 31
1965 nog niet aan de orde
Op die dag worden sigarettèit
van het Britse televisiesche
verbannen, een stap die in
derland de industrie dan zi
heeft gemaakt. „Maar alles
bieden is echt niet goed."
HENK RUUL*
liete bank Barings zijn geblok
keerd. Mens zou Mens niet zijn
als hij daarvoor geen oplossing
kan bedenken. „We proberen
het bedrag in lijfrente om te
zetten voor zijn pensioen", legt
hij uit. „Dan kunnen de schuld
eisers er niet bij. Maar het is
nog maar de vraag of Leeson
zijn pensioen haalt. Zoals be
kend is hij behoorlijk ziek. Ook
daarvan hangt af of hij naar Ne
derland komt."
Mens betaalt de honderddui-
r
Dat voor Harry Mens niets te
gek is, was al bekend. Maar nu
heeft de makelaar, die eerder
actief was als auteur en politi
cus en tegenwoordig bij RTL 5
het programma Business Class
presenteert, er maar liefst hon
derdduizend dollar voor over
om de voormalige beursmake
laar Nick Leeson naar Neder
land te halen.
Het probleem is echter dat alle
banksaldi van Leeson op last
van de schuldeisers van de fail-
De telefoon
rakter voor hebt. Zo had je bij de omroep een man die verant
woordelijk was voor de necrologieën. Als er een Kennedy ge
storven was. moest hij uit het archief wat documentair ma
teriaal leveren dat, begeleid door sombere muziek, diezelfde
dag nog werd uitgezonden. Hij had assistenten die docu
mentatie bijhielden van iedere bekende. Dit reduceerde
zijn eigen activiteiten tot bijna nul. Oj) dagen dat er
f geen Kennedy stierf, en die dagen zijn er, zat hij in
zijn kantoor een mooi boek te lezen. Of hij bezocht
op rekening van de baas buitenlandse congressen
waar documentaires werden vertoond of over het
vak, welk dat ook wezen mocht, werd geconfe
reerd. Zijn Waterloo vond hij toen hij een keer
een vette declaratie indiende voor een festival
dat al enige jaren niet meer georganiseerd werd.
Bovenstaande anekdote is een standaardverhaal
in de omroepcafés. Meteen mengeling van jaloezie
en minachting wordt gesproken over dit omroep-
bonsje, wiens naam ik met de mantel der liefde en
der advocaten, de man leeft nog, zal bedekken. In
een kantoor jbar in jaar uit niets zitten doen dat
presteert niet iedereen. Ik zei al: je moet er het ka
rakter voor hebben.
Toen dit verhaal onlangs in de kroeg de ronde deed
maakte het weer veel los. Het thema: baantjes waar
voor wel geld is maar geen werk, is aan de tapkast erg
geliefd. In omroepland heet zo'n positie: chef lege do
zen. Een onzer bezwoer dat zijn oom al jaren een
maandelijkse toelage ontving als dijkwachter. Dit on-
gt danks het feit dat de dijk in kwestie allang was inge-
JOOST PRINSEN
zend dollar overigens niet uit
eigen zak. Hij is van plan een
symposium te organiseren
waarop Leeson vertelt over de
ondergang van de Barings-
bank, die door onverantwoorde
speculatie van de Engelse
beursmakelaar op de beurs van
Singapore failliet ging. Leeson
werd daarvoor tot een gevange
nisstraf van zeseneenhalf jaar
veroordeeld. Daarvan zat hij
bijna vier jaar uit. Begin juli
werd Leeson vrijgelaten en
keerde hij terug naar Engeland.
Deze nieuwe vorm van cheque
boek-journalistiek is volgens
Mens nog de enige manier om
wereldberoemde gasten in tv-
programma's te krijgen. „In
Nederland vindt men het niet
zo bon ton, maar ik doe in mijn
programma alleen maar dingen
die niet bon ton zijn. Als je op
deze manier mensen als Leeson
of Monica Lewinsky kunt krij
gen, heb ik er absoluut geen
moeite mee. Voor minder ko
men die nu eenmaal niet. Door
het combineren met een sym
posium wordt het voor ons be
taalbaar. Als tweehonderd
beursyuppen allemaal 'een rug'
betalen, hebben we het bedrag.
Ze kunnen dan eerst gezellig
met Leeson babbelen en de vol
gende dag zit hij in mijn pro
gramma. We zijn van plan deze
constructie komend seizoen va
ker toe te passen."
Het is de bedoeling dat Leeson
op 12 september in Business
Class verschijnt. Mens:A
het mag van mij ook later,
gezegd is zijn gezondheid
probleem. En het maken
afspraken loopt steeds via
nagers en agenten. Dan m
maar afwachten of ze beti
baar zijn."
de:
polderd en in de verre omtrek geen water meer te bekennen
viel. Een ander verhaalde van een neef die nog salaris ontving
van de Hervormde Synode of soortgelijke instantie voor werk
zaamheden als koster. Hoewel de kerk van neef al jaren terug
verkocht was aan een handelaar in tapijten. Én nou jij weer.
Gelukkig heb ook ik een standaardverhaal als het aankomt op:
hoe verdien ik mijn geld met niets doen.
Een kleine veertig jaar geleden zat ik in militaire dienst. Nadat
ik als assistentfourier mislukt was. werd ik bevorderd lot ma
gazijnmeester. Ik beheerde een hokje vol schroeven en moeren
dat tot dan toe onbemand ivas geweest. Het baantje werd ei
genlijk voor mij gecreëerd omdat ze niet goed wisten wat ze
met me aan moesten. Ik was een soort onbezoldigd chef lege
dozen avant la lettre. In een kantoortje naast het mijne zetelde
een beroepsmilitair. Een sergeant uit Tilburg. Hij zat de hele
dag naast een telefoon cryptogrammen op te lossen. Toch werd
hij met een zeker respect bejegend door zijn collega's. Soms als
hij naar het toilet moest zei hij tegen me: „Als de telefoon gaat,
waarschuw me dan onmiddellijk maar neem niet op." Lang
zaam maar zeker werd mij duidelijk wat de situatie was. De
vliegbasis waar wij zaten, herbergde niet alleen ons maar ook
de Amerikaanse atoombom. Mocht het bevel komen om de
bom te laten vallen dan moest de cryptogrammensergeant dat
ding activeren. Meer werk had hij niet. Nu werd ook duidelijk
waarom hij zijn post naast de telefoon niet mocht verlaten.
Zou Washington bellen met het bevel „drop the big cme", dan
kon hij moeilijk even een straatje om zijn. Als hij weer eens las
tiggevallen werd met zijn luizenbaantje zei hij: „Heren ik doe
dit werk pu ur op karakter.
Die telefoon is gelukkig nooit gegaan.
De kat Moppie, 27 of 28 jaar, wast en knort nog, maar de jaren
nen nu toch wel te tellen. Zijn baasje, Joop Mourik uit Alkmaar,
de oudste kat van Nederland dan ook niet lang meer. Moppie -
staart - is een 'echt' vuilnisbakkenras. De zoon van Joop Mourik
de toen nog jonge kat 27 jaar geleden in de vuilnisbak en bracht^
mee naar huis. Zoonlief woont inmiddels niet meer thuis, de kat
trouw gebleven. Volgens een woordvoerder van de kattenverer
Felikat heeft de kat een uitzonderlijke hoge leeftijd bereikt. Me<
wordt een kat tussen de 12 en 16 jaar.
