aase hoeft de knoop nog niet door te hakken Ze zien mijn lengte als een gift' 'De kans dat iemand doorbreekt is klein' Sport iRDAG 12 JUNI 1999 CHEF WILLEM SPIERDIJK. 071-5356464. PLV -CHEF JANET VAN DIJK. 071-5356463 et maken van een keuze is geen garantie dat je het beste kiest' De werkdag zit er bijna op voor Kamiel Maase. Met het biertje op tafel bespreekt hij met trainingsmaatje Marcel Versteeg de plannen voor de komende weken. Europa- Cup in Lahti, Grand Prix in Praag en vandaag de Gouden Spike in Leiden, waar Maase op de 3000 meter een aan val zal doen op het baanrecord van Versteeg (7.55). iel Maase: de eerste tsweet ik eker dat ik de Olympi- Spelen ga j de tweede s kan ik in cipedaar beslissen of 0 tien kilo- jagfe er of de ma- on ga lo- FOTO WAGENINCEN GERARD BAAS Dat allemaal binnen een week, atleten reizen wat af en dan is het lekker om even rustig thuis te zijn. Ook al is dat in Maase's geval een met atletiekspullen - onder andere twintig paar loopschoenen - volgebouwd hok van drie bij vijf meter in een Wageningse studentenflat. ,,Die villa komt nog wel", ver ontschuldigt de 27-jarige Leide- naar, die er twee universitaire studies (scheikunde en' micro biologie) en acht jaar topsport op heeft zitten, zich. Maase werkt sinds vorig jaar als microbioloog bij Campina. Daar doet hij onderzoek naar de biologische werking van melkeiwitten, die als restpro- duct bij het maken van kaas an ders slechts als veevoer zouden kunnen dienen. Drankjes met een toegevoegde waarde als Ya- kult en Vifit hebben er hun be staan aan te danken. Maase be gon ruim een jaar geleden met een werkweek van 32 uur, maar is blij dat dat sinds januari is verminderd tot twintig uur. Sindsdien is er weer tijd voor een beetje privéleven. Op het moment dat hij terug ging in werktijd wist hij nog niet dat zijn sportleven vanaf 18 april verrijkt zou worden met een nieuwe dimensie. De baan- weg- en crossatleet, die daar voor al een breed pakket had met afstanden van drie tot 10 kilometer, liep op die dag in Rotterdam met 2.10.09 de li miet voor de WK '99 in Sevilla en de olympische marathon van Sydney. De verruimde mo gelijkheden ziet Maase, ooit door zijn coach Bram Wasse naar omschreven als een man die geen knopen kan doorhak ken, niet als een probleem. Het biertje is inmiddels ver vangen door een pot kruiden thee. Niet echt lekker, maar meer bedoeld als een met Ver steeg gedeelde herinnering aan een atletiekwedstrijd in Frank rijk. „Op de eerste plaats weet ik nu zeker dat ik naar de Olym pische Spelen ga en op de tweede plaats kan ik in principe daar nog beslissen of ik de tien kilometer of de marathon ga lo pen. Zo heeft Marti ten Kate het in 1988 in Seoul ook gedaan. Ik laat het afhangen van de kan sen die ik voor mezelf zie, want ik wil wel iets kunnen beteke nen in de wedstrijd waar ik op uitkom. Mijn leven bestaat voor negentig procent uit hardlopen en dan wil ik die tijd wel zo goed mogelijk besteden." „Een ander aspect is dat Hai- le Gebrselassie heeft gezegd dat hij na 2000 ook marathons gaat lopen. Ik denk dat hij in staat zal zijn om ergens in de buurt van 2.05 te lopen. Stel dat ik, met een gerichte training, mijn persoonlijk record tot 2.08 kan verbeteren, dan zit ik nog mij lenver verwijderd van de echte top. Misschien zit ik nu dichter bij en heb ik de beste kansen op succes wel voordat Haile zich ermee gaat bemoeien. Dan zou ik er nu al alle aandacht aan moeten geven", zegt Maase ter wijl de twijfel zichtbaar toe neemt. Een denkpauze tijdens een slok van de lichtgroene thee is genoeg om gerustgesteld te ver volgen: „Aan de andere kant kun je je afvragen of ik er echt zoveel op vooruit zou gaan als ik me helemaal ga richten op de marathon. In de voorbije jaren heb ik nogal vaak last gehad van blessures, die bij te grote inspanning aan het licht kwa men. Ik ben nu blessurevrij, maar wat gebeurt er als ik vanaf nu 250 kilometer per week ga trainen? Bovendien, als je 2.10 loopt zal je training toch al goed zijn afgestemd op de ma rathon. Voorlopig heb ik dus nog niets veranderd aan mijn trainingsprogramma. Dat blijft gericht op het WK in Sevilla. Eind augustus loop ik daar de tien kiometer en daarna zien we wel verder. Het maken van een keuze is geen garantie dat je het beste kiest." „'Wat ga je doen in Sydney?' Iedereen is er opeens in geïnte resseerd wat mijn plannen in 2000 zijn", zegt Maase, die nog steeds een beetje beduusd is Vein de impact van zijn eerste marathon. „De publiciteit voor aüetiek is gewoon ongelijk ver deeld. Technische nummers staan onderaan, daarboven de loopnummers en helemaal aan de top heb je de marathon. Ie kan jaren leuk meelopen in het atletiekwereldje, maar loop je een snelle marathon, dan kent heel Nederland je. Dat zal na tuurlijk ook te maken hebben met de manier waarop het alle maal ging, maar toch blijft het vreemd." Kamiel Maase verbaasde zichzelf en televisiekijkend Ne derland door de marathon van Rotterdam als haas voor 15 ki lometer te beginnen en als ge nomineerde voor de Olympi sche Spelen van Sydney te ein digen. „Ik ontving in de week daarna heel veel reacties, ook van onbekenden. Ik werd er op straat over aangesproken, want ze hadden het allemaal gezien. Dan begrijp je pas wat een ma rathon betekent. Dat merkte ik ook bij de Adriaan Paulen Me morial in Hengelo. Vijftiendui zend man hebben mij ronden- lang naar het Nederlands re cord geschreeuwd. Ik weet ze ker dat dat zonder 'Rotterdam' alleen op het einde het geval zou zijn geweest." In het laatste weekeinde van mei liep Maase in Hengelo op de 10 kilometer naar 27.34.02 en een Nederlands record. „Hoewel die tijd mondiaal be ter scoort, konden alleen de echte kenners dat op de juiste wijze inschatten. Het leverde me een paar telefoontjes en wat kaarten van vrienden en beken den op. Verder maakte het blijkbaar niet zoveel indruk, Mensen hebben van een 10 ki lometer het idee dat ze dat zelf ook kunnen lopen", zegt Maase die aan die marathon een ver beterd sponsorcontract over hield. „Sponsors dienen zich nou eenmaal aan op het mo ment dat je ze eigenlijk niet meer nodig hebt. Waar waren ze in het begin van mijn loop baan, toen ik hun financiële steun echt kon gebruiken", lacht hij de ongelijke verdeling weg. „Maar niet dat je mij hoort klagen." sketbalster Marions Nieuwveen zit op haarpiek in Amerika GERTJAN V N GEEN Amerikaanse staat Indiana Tuchtbare grond voor Ne- ands basketbaltalent. Waar Smits furore maakt met de Pacers, staat Marlous uwveen aan het begin van veelbelovende carrière in Amerikaanse universiteits- npetitie. Net als Smits bij de ers is de Leiderdorpse onbe- >t de langste speelster van Valparaiso Crusaders. De centimeter lange Nieuw- n viert nu zomervakantie in derland en blikt terug op eerste jaar aan de Ameri- nse Universiteit. Joktoren rekenden in het leden uit dat Marlous luwveen ongeveer 1.85 me- zou worden. Maar de is er nog niet uit. Het afge- en jaar groeide de 19-jarige derdorpse zelfs nóg twee nümeter. Problemen met ar lengte had ze toch al niet. euwveen ziet er liever de ordelen van in. Wat dat be ft zit ze in de Verenigde Sta- ook op haar plaats. „In Ne- Tland wordt me steeds ge- of ik het niet vervelend d, dat ik zo lang ben", aldus iuwveen. In het basketbal- alhalla van de wereld denken daar wel anders over. 'Lengte je niet leren', zeggen ze in nerika. „Ze reageren positie mijn lengte. Ze zien het een gift. Sport is alles en een liddel om een gratis opleiding krijgen," Nieuwveen kon vorig jaar kie- uit verschillende universi- ten die haar een scholarship aanboden, als ze maar kwam basketballen. Ze werd gek van de telefoontjes en koos voor Valparaiso University, een streng Lutherse school („We bidden na de wedstrijd") in een dorpje in het midden van de Verenigde Staten. Coach Keith Freeman was haar al eens ko men bekijken. Basketbal was uiteraard de hoofdreden van haar keuze; dat ze ook nog eens gratis kost en inwoning kreeg en mocht studeren was een bij zaak. „Het niveau van de oplei ding is niet zo hoog", aldus Nieuwveen, die vorig jaar haar havo-diploma haalde. „In het derde en vierde jaar wordt het misschien moeilijker, maar het eerste jaar was nog op het ni veau van 5-havo. Sommige meisjes zitten vier uur aan hun huiswerk, maar dat heb ik niet nodig", zegt Nieuwveen, die economie als hoofdvak heeft. Het aanpassen in het begin verliep moeizaam, zeker ook omdat basketbal in de eerste twee maanden een onderge schikte rol speelde. „Ik had last van heimwee en doordat ik pas laat aankwam, waren de lessen die ik wilde volgen al vol. In het begin deden we ook alleen maar aan conditietraing en fit ness. Saai dus. Gelukkig zat ik daar met een ander Nederlands meisje, Marte Linthout. Zij wist wat ik voelde en dat heeft het makkelijker gemaakt." Niet alleen privé', ook op bas- ketbalgebied voldeed de nieu we omgeving niet direct aan al le verwachtingen. „Ik had in de zomer bijna niets gedaan en dacht: dat komt daar wel. Daar door had ik een grote conditie achterstand. Bovendien is het niveau een stuk hoger. Vooral verdedigend had ik het lastig. Hier zijn ze bang voor mijn lengte, maar daar niet. Ik maak te veel persoonlijke fouten." Nieuwveen kweekte veel zit vlees in de eerste maanden. Het kwam haar humeur niet ten goede. „Ik was er toch heen ge gaan om te basketballen en niet maar drie minuten of minder per wedstrijd. Ik had verwacht dat ik een van de beteren zou zijn in het team, maar dat viel tegen. Ik heb het onderschat. Achteraf kan ik zeggen, dat die tegenslag goed is geweest. Ie wordt er toch een beter per soon van. Ik heb veel gewerkt met de assistent-coaches om me te verbeteren. Nu kan ik ie mand afstoppen die een drive naar de basket wil maken. De meiden langs de kant zitten te gillen als dat gebeurt, want ze weten hoe hard ik ervoor ge werkt heb. Sinds de kerst gaat het super en speel ik tussen de vijftien en twintig minuten." Het seizoen in de Verenigde Staten begint pas in november en duurt tot eind maart. Valpa raiso University komt uit in de Mid-Continent conference, be staande uit acht ploegen. Daar naast worden wedstrijden ge speeld tegen ploegen uit andere conferences. Alle (29) wedstrij den tellen mee voor de totaal stand in de eigen conference. Na de reguliere competitie volgt het eindtoernooi van de eigen conference waarna de winnaars mogen uitkomen in het lande lijke toernooi van de National College Athletics Association (NCAA). Valparaiso haalde het NCAA-toernooi niet, doordat het in de halve finale van het ei gen conferencetoernooi werd uitgeschakeld. Basketbal in Amerika bete kent veel spelen en veel reizen. Met de bus of het vliegtuig. „Vroeger vond ik vliegen 'on wijs gaaf. Maar als je vier keer in de week in het vliegtuig zit is er weinig meer aan. Ik reis lie ver per bus." De speelsters zijn veel op elkaar aangewezen op 'roadtrips'. „Ik heb het geluk dat ik in een heel leuk team zit. Je leert de rest door en door kennen als je vier dagen onder weg bent voor een toernooi of een serie uitwedstrijden. Ik ga ook bijna alleen met mijn teamgenoten om, omdat ik nog geen 21 ben en dus niet uit mag." Ook de toeschouwers aantallen zijn anders dan ze ge wend was in de vaderlandse eredivisie. Op thuiswedstrijden komen tussen de 500 en dui zend mensen af. „En uit bij Purdue, de nummer een van Amerika, zaten er 10.000. Daar word je wel een beetje nerveus van." Nieuwveen kwam in haar eerste jaar tot (gemiddeld) 8,4 minuten, 5,3 punten en 2,4 re bounds. Vooralsnog geen cijfers om over op te scheppen, maar tijdens het afsluitende werd ze in het all-starteam van beste nieuwkomers van de conferen ce gekozen. Bovendien kreeg ze van haar universiteit de prijs voor de speelster die zich het best ontwikkeld heeft. Het zijn aanmoedigingen om door te Marlous Nieuwveen: Nu kan ik ie mand afstop pen die een drive naar de basket wil maken. De meiden langs de kant zitten te gillen als dat gebeurt, want ze we- ten hoe hard r ik ervoor ge werkt heb. foto PR gaan met het avontuur. Voor ze vrouwelijke versie van de NBA), Dit jaar zijn er maar tien meis- afreisde naar de Verenigde Sta- of in Europa. „Ik denk wel dat jes uit de NCAA naar de WNBA ten, wilde ze het een jaartje ik later mijn geld kan verdienen gegaan. Ik heb een grotere kans aanzien. Nu is ze vastbesloten met basketbal, maar ik weet dan anderen doordat ik zo lang om de volle vier jaar te blijven, niet of ik dat wel echt wil. Het is ben, maar als het niet zou luk- Wellicht zit er een carrière als in ieder geval geen motivatie ken zou ik er niet kapot aan prof in, hetzij in de WNBA (de om nog harder te gaan trainen, gaan." jpORDWIJK/LEIDEN y en Y Lei 'ETER VAN DER HULST Tjeerd Staal verliest bijna alleen niaar. Al op jonge leeftijd koos de Leidenaar er voor om de strijd met zichzelf aan te gaan i voor zijn gevoel stapt de 'idse golfer maar weinig keren zegevierend van de baan. „Zo'n herwinning op mezelf behaal lk als ik minder heb verloren mijn concurrenten en heel g eindig in een toernooi. Op n 10 l'n wer<d ik Nederlands ^pioen bij de jeugd tot 21 )aar. Dan ga je met een heel te vreden gevoel weg." Morgen komt datzelfde ge voel ongetwijfeld weer opborre len als de amateur met het eer ste mannen team van de Noord wijkse Golfclub de nationale ti tel verovert. Het vrouwenteam Leidenaar Tjeerd Staal staat met de Noordwijkse Golfclub in NK-finale voor een dubbelslag zor- dig 8en. Dan moeten beide ploegen °P de baan van De Purmer wel *erst winnen van de Haagsche Golfclub. °P Papier zijn Tjeerd Staal en rln teamgenoten Michael Vo gel, Rik Ruts, Maarten van der Berg, Alain Rijks en Jan Teekens de favoriet, maar daarin schuilt het gevaar, vindt de inmiddels 18-jarige speler. „Als we daar te veel aan denken, kunnen we juist de boot ingaan." Voor de op de loer liggende spreek woordelijke hoogmoed is een simpele verklaring te vinden. De 'Noordwijkse' kan zich voor de derde maal op rij tot de sterkste club van het land laten kronen. Zo bleef de Haagsche Golfclub ook vorig jaar de finale van het NK het antwoord schul- ig op de suprematie van Noordwijk. „We wonnen met 12-6, maar het bleef wel tot het einde toe spannend. Alles kwam aan op de laatste holes. We zijn vorig jaar een beetje ge red doordat een van de jongens een prachtige lange put maak te." In de ochtenduren moeten de golfers van Noordwijk in het 'foursome' het eerste voordeel zien te halen, om het vervol gens individueel af te kunnen maken. In dat eerste onderdeel moet Tjeerd Staal samen met een teamgenoot spelen tegen twee golfers van de 'Haagsche'. De bedoeling is dat de Leide naar en zijn ploegmaat om de beurt slaan. „Je wilt alles dus zo mooi mogelijk voor je partner neerleggen. Afhankelijk of ie mand goed is met korte of lan ge ijzers, sla je de bal korter of verder. Toch vind ik de single leuker. In het foursome sla je namelijk maar de helft (zo'n 30) van de ballen." De finale ziet Staal als een hoogtepunt in zijn nog prille loopbaan. „Dit is het mooiste wat er is. Je doet dit vooral ook voor je club. Je ver tegenwoordigt toch zo'n dui zend leden." De Leidse amateur geldt als een talent. Om zich verder te kunnen ontwikkelen in de golf- sport verruilde hij twee jaar ge leden de baan in Alphen voor die van Noordwijk. „Hier zijn goede spelers waar ik veel van kan leren, bovendien hebben we met Tom O'Mahoney een goede prof." Behalve van Chris van der Velde en teamcaptain Michael Vogel, zegt Staal veel op te steken van Marco van Basten, ook al is de handicap van de oud-voetbalinternatio nal (6) hoger dan die van de Leidenaar (3). Ze spelen gere geld om een paar tientjes. „Het is altijd lastig tegen hem, want hij wil altijd winnen. Alleen het feit al dat hij heel relaxed blijft, daar leer je al heel veel van. En die mentaliteit van hem; hij heeft alles en wil toch een hele goede golfer worden. Hij geeft er niets om om in de regen te oefenen." Tjeerd Staal kan de ervaring van anderen goed gebruiken in zijn streven om binnen twee jaar door te dringen tot de Ne derlandse amateurtop. „Dat gat is niet al te groot meer. Als je over de top van Nederland praat heb je het toch maar over zo'n 100 man." Waar de Leide naar op dit moment staat kan hij moeilijk zeggen, omdat hij dit seizoen alleen nog maar in competitieverband is uitgeko men. Toch hoopt hij in 2000 zich als een van de zes beste amateurspelers te kunnen plaatsen voor de Dutch Open die dan weer op zijn thuisbaan worden gehouden. „Het is ge woon mooi om dan met de echte toppers mee te kunnen lopen. De cut halen doe je niet, maar je leert heel erg veel van die gasten." Lukt het Staal zich voor het toernooi te plaatsen dan bete kent het een uitgebreide ken nismaking met het profmetier, een wereldje waarin hijzelf ook wil doordringen. Al weet hij dat het een moeizame weg is. „In Nederland spelen betrekkelijk weinig jongeren golf. De kans dat er dan iemand doorbreekt is gewoon klein. Het verschil tussen de amateurs en de profs is nu eenmaal heel erg groot. Ik kan niet zeggen of ik denk dat het lukt. Ik moet zorgen dat ik blijf scoren, dan mag ik ook weer weg." De ervaring die hij opdoet in die buitenlandse toernooien heeft hij nodig om almaar ster ker te worden. „Het kan best zijn dat ik dan binnen twee da gen weer naar huis moet, maar daar leer ik alleen maar van", aldus de speler die het golf (ge middeld traint en speelt hij 25 uur per week), combineert met een deeltijdbaan op de Noord wijkse Golfclub. Daarnaast ziet hij ook nog tijd voor zijn havo opleiding. Voorlopig komt Tjeerd Staal nog als amateur uit, met de NK- finale als eerste doel. Een strijd waarin hij de Haagsche Golf club en zichzelf als tegenstan ders heeft. „Als we zondag ver liezen hoor je mij niet zeggen dat het mooi is geweest dat we de finale hebben bereikt. Men sen die dat wel zeggen, daar kan ik met mijn pet niet bij. Een tweede plaats telt niet, en dat geldt ook voor de golfsport." Bloed D loed, veel zweet en soms wat D tranen kostte het Eddy Merckx, maar hij won dan ook vijf keer de Tour. De France, maar dat had u al begrepen. Dat zweet was verklaarbaar, het kon er gemeen warm zijn in de bergen. Zijn tranen? Merckx is een emotioneel mens. Is een mouw aan te passen. Maar het bloed? Het bloed van Merckx. Hoe zat het daarmee? Zijn hemacrodiet. Sorry, ik vergaloppeer mij. Het kerahemiek. Hemocrotype. Fout. Fout. Fout. (In mijn droom bevind ik mij in het televisiespelletje Hints. Nee. geen Frank Kramer. Het gaat hier om een droom zei ik al. Frank is ziek, of zo. Vervangen door een presentatrice. Wie doet er niet toe, maar ga er maar vanuit dat ze alles mee heeft. In vergelijking met haar zijn de Spice Girls Haarlemse bloemen meisjes. Ze roept mij, geeft een knipoog en het kaartje. Op het kaartje staat hematocriet. Over al breekt het zweet me uit. He- matowat Nog eens goed kijken. Helpt niet, nog steeds datzelfde woord, hematocriet. Ik geef mijn teamgenoten aan dat het gaat om een vier-lettergreep - woord en ze knikken ja. Ik wil onder de blauwe ogen van de presentatrice niet afgaan en wring mij in bochten om het woord hocromodiet (daar ga ik al weer) uit te beelden. Hoe ik ook mijn best doe, mijn team schiet niet op. Hypotheek. Hemaworst. Hypocriet. (Kennelijk is mijn hele team be vangen door de presentatrice - die mij trouwens al geen blik meer gunt, sul die ik ben, dat ik een zo gemakkelijk woordje als homokriet niet overtuigend weet voor te doen.) „Wie te hoog zit met zijn bloed, wordt uit de koers genomen. De uitspraak hierboven is van Wim Jeremiasse, internationaal jurylid van de wielersport, die Marco Pantani op de dag voor zijn gedachte glorieuze finish uit de Giro verwijderde. De Italiaanse volksheld had al vier (vooral berg-)etappes op zijn naam geschreven en stond in het klassement van de Giro d'Italia vijf minuten voor. In tenniscijfers 6-2, 6-3, 5-1 (40- 15). In voetbaltermen 7-1, met nog één minuut te spelen. In bokserstaai KO. In wielerjargon EPO. Wat is EPO Geen idee. Ja, vol uit zegje erythropoïetine, maar hoe het eruitziet? E-ry-tliro-po-ï-e-ti-ne. Acht let tergrepen! (Ik denk aan Hints en aan de schat van een presentatrice en een rivier van angstzweet breekt me weer uit.) Je leest je suf over de materie en je vraagt je af: EPO, heb ik dat ook en zo ja. is het te genezen? Antwoord: EPO hebben we alle maal. U ook. Je hebt lichaams eigen EPO (kun je oud mee wor den) en lichaamsvreernde EPO (doping, hiervan staat niet vast dat je er oud mee wordt). Behal ve dat je er beter van gaat fietsen zorgt EPO voor meer zuurstof in je bloed, daardoor wordt je bloed stroperig dik en die dikte wordt vervolgens uitgedrukt in je hematocriet. Snapt u het? (Ik niet, maar iets dat je wéét hoefje nog niet te snappen. Jk snap er zelf bijvoor beeld niets van.) De hematocrietwaarde van Pantani was 52. Mag niet. Twee te veel. De controle, die gedaan moet worden op een nuchtere maag, vond plaats in het Mercatone Uno-hotel, kwart voor zeven 's morgens. Pantani's ploegleider Martinelli: „De dokter kwam drie minuten te vroeg." (Bedoeld wordt: drie minuten later en Marco had aan het ontbijt geze ten. Met andere woorden, de voornaamste lering die de heren hebben getrokken is: voortaan vroeger aan tafel. Half vijf bij voorkeur.) De avond voor de fatale controle bevond het hematocriet van Pantani zich op de toegestane hoogte van 49. Op mijn beurt zeg ik: 49, ook tamelijk hoog. Maar ik geef toe dat ik geen be nul heb van wat 'normaal' is. Hoe hoog zou mijn hematocriet zijn, 40? 45? 23? 6? Misschien is het uwe wel onder nul! Ik zou er maar gauw wat aan doen als u nog van plan bent de fiets te pakken vandaag.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1999 | | pagina 39