aase hoeft de knoop nog niet door te hakken
Ze zien mijn lengte als een gift'
'De kans dat iemand doorbreekt is klein'
Sport
iRDAG 12 JUNI 1999
CHEF WILLEM SPIERDIJK. 071-5356464. PLV -CHEF JANET VAN DIJK. 071-5356463
et maken van een keuze is geen garantie dat je het beste kiest'
De werkdag zit er bijna op voor Kamiel Maase. Met het
biertje op tafel bespreekt hij met trainingsmaatje Marcel
Versteeg de plannen voor de komende weken. Europa-
Cup in Lahti, Grand Prix in Praag en vandaag de Gouden
Spike in Leiden, waar Maase op de 3000 meter een aan
val zal doen op het baanrecord van Versteeg (7.55).
iel Maase:
de eerste
tsweet ik
eker dat ik
de Olympi-
Spelen ga
j de tweede
s kan ik in
cipedaar
beslissen of 0
tien kilo- jagfe
er of de ma-
on ga lo-
FOTO
WAGENINCEN GERARD BAAS
Dat allemaal binnen een week,
atleten reizen wat af en dan is
het lekker om even rustig thuis
te zijn. Ook al is dat in Maase's
geval een met atletiekspullen -
onder andere twintig paar
loopschoenen - volgebouwd
hok van drie bij vijf meter in
een Wageningse studentenflat.
,,Die villa komt nog wel", ver
ontschuldigt de 27-jarige Leide-
naar, die er twee universitaire
studies (scheikunde en' micro
biologie) en acht jaar topsport
op heeft zitten, zich.
Maase werkt sinds vorig jaar
als microbioloog bij Campina.
Daar doet hij onderzoek naar
de biologische werking van
melkeiwitten, die als restpro-
duct bij het maken van kaas an
ders slechts als veevoer zouden
kunnen dienen. Drankjes met
een toegevoegde waarde als Ya-
kult en Vifit hebben er hun be
staan aan te danken. Maase be
gon ruim een jaar geleden met
een werkweek van 32 uur, maar
is blij dat dat sinds januari is
verminderd tot twintig uur.
Sindsdien is er weer tijd voor
een beetje privéleven.
Op het moment dat hij terug
ging in werktijd wist hij nog
niet dat zijn sportleven vanaf 18
april verrijkt zou worden met
een nieuwe dimensie. De baan-
weg- en crossatleet, die daar
voor al een breed pakket had
met afstanden van drie tot 10
kilometer, liep op die dag in
Rotterdam met 2.10.09 de li
miet voor de WK '99 in Sevilla
en de olympische marathon
van Sydney. De verruimde mo
gelijkheden ziet Maase, ooit
door zijn coach Bram Wasse
naar omschreven als een man
die geen knopen kan doorhak
ken, niet als een probleem.
Het biertje is inmiddels ver
vangen door een pot kruiden
thee. Niet echt lekker, maar
meer bedoeld als een met Ver
steeg gedeelde herinnering aan
een atletiekwedstrijd in Frank
rijk. „Op de eerste plaats weet
ik nu zeker dat ik naar de Olym
pische Spelen ga en op de
tweede plaats kan ik in principe
daar nog beslissen of ik de tien
kilometer of de marathon ga lo
pen. Zo heeft Marti ten Kate het
in 1988 in Seoul ook gedaan. Ik
laat het afhangen van de kan
sen die ik voor mezelf zie, want
ik wil wel iets kunnen beteke
nen in de wedstrijd waar ik op
uitkom. Mijn leven bestaat voor
negentig procent uit hardlopen
en dan wil ik die tijd wel zo
goed mogelijk besteden."
„Een ander aspect is dat Hai-
le Gebrselassie heeft gezegd dat
hij na 2000 ook marathons gaat
lopen. Ik denk dat hij in staat
zal zijn om ergens in de buurt
van 2.05 te lopen. Stel dat ik,
met een gerichte training, mijn
persoonlijk record tot 2.08 kan
verbeteren, dan zit ik nog mij
lenver verwijderd van de echte
top. Misschien zit ik nu dichter
bij en heb ik de beste kansen op
succes wel voordat Haile zich
ermee gaat bemoeien. Dan zou
ik er nu al alle aandacht aan
moeten geven", zegt Maase ter
wijl de twijfel zichtbaar toe
neemt.
Een denkpauze tijdens een
slok van de lichtgroene thee is
genoeg om gerustgesteld te ver
volgen: „Aan de andere kant
kun je je afvragen of ik er echt
zoveel op vooruit zou gaan als
ik me helemaal ga richten op de
marathon. In de voorbije jaren
heb ik nogal vaak last gehad
van blessures, die bij te grote
inspanning aan het licht kwa
men. Ik ben nu blessurevrij,
maar wat gebeurt er als ik vanaf
nu 250 kilometer per week ga
trainen? Bovendien, als je 2.10
loopt zal je training toch al
goed zijn afgestemd op de ma
rathon. Voorlopig heb ik dus
nog niets veranderd aan mijn
trainingsprogramma. Dat blijft
gericht op het WK in Sevilla.
Eind augustus loop ik daar de
tien kiometer en daarna zien
we wel verder. Het maken van
een keuze is geen garantie dat
je het beste kiest."
„'Wat ga je doen in Sydney?'
Iedereen is er opeens in geïnte
resseerd wat mijn plannen in
2000 zijn", zegt Maase, die nog
steeds een beetje beduusd is
Vein de impact van zijn eerste
marathon. „De publiciteit voor
aüetiek is gewoon ongelijk ver
deeld. Technische nummers
staan onderaan, daarboven de
loopnummers en helemaal aan
de top heb je de marathon. Ie
kan jaren leuk meelopen in het
atletiekwereldje, maar loop je
een snelle marathon, dan kent
heel Nederland je. Dat zal na
tuurlijk ook te maken hebben
met de manier waarop het alle
maal ging, maar toch blijft het
vreemd."
Kamiel Maase verbaasde
zichzelf en televisiekijkend Ne
derland door de marathon van
Rotterdam als haas voor 15 ki
lometer te beginnen en als ge
nomineerde voor de Olympi
sche Spelen van Sydney te ein
digen. „Ik ontving in de week
daarna heel veel reacties, ook
van onbekenden. Ik werd er op
straat over aangesproken, want
ze hadden het allemaal gezien.
Dan begrijp je pas wat een ma
rathon betekent. Dat merkte ik
ook bij de Adriaan Paulen Me
morial in Hengelo. Vijftiendui
zend man hebben mij ronden-
lang naar het Nederlands re
cord geschreeuwd. Ik weet ze
ker dat dat zonder 'Rotterdam'
alleen op het einde het geval
zou zijn geweest."
In het laatste weekeinde van
mei liep Maase in Hengelo op
de 10 kilometer naar 27.34.02
en een Nederlands record.
„Hoewel die tijd mondiaal be
ter scoort, konden alleen de
echte kenners dat op de juiste
wijze inschatten. Het leverde
me een paar telefoontjes en wat
kaarten van vrienden en beken
den op. Verder maakte het
blijkbaar niet zoveel indruk,
Mensen hebben van een 10 ki
lometer het idee dat ze dat zelf
ook kunnen lopen", zegt Maase
die aan die marathon een ver
beterd sponsorcontract over
hield. „Sponsors dienen zich
nou eenmaal aan op het mo
ment dat je ze eigenlijk niet
meer nodig hebt. Waar waren
ze in het begin van mijn loop
baan, toen ik hun financiële
steun echt kon gebruiken",
lacht hij de ongelijke verdeling
weg. „Maar niet dat je mij hoort
klagen."
sketbalster Marions Nieuwveen zit op haarpiek in Amerika
GERTJAN V
N GEEN
Amerikaanse staat Indiana
Tuchtbare grond voor Ne-
ands basketbaltalent. Waar
Smits furore maakt met de
Pacers, staat Marlous
uwveen aan het begin van
veelbelovende carrière in
Amerikaanse universiteits-
npetitie. Net als Smits bij de
ers is de Leiderdorpse onbe-
>t de langste speelster van
Valparaiso Crusaders. De
centimeter lange Nieuw-
n viert nu zomervakantie in
derland en blikt terug op
eerste jaar aan de Ameri-
nse Universiteit.
Joktoren rekenden in het
leden uit dat Marlous
luwveen ongeveer 1.85 me-
zou worden. Maar de
is er nog niet uit. Het afge-
en jaar groeide de 19-jarige
derdorpse zelfs nóg twee
nümeter. Problemen met
ar lengte had ze toch al niet.
euwveen ziet er liever de
ordelen van in. Wat dat be
ft zit ze in de Verenigde Sta-
ook op haar plaats. „In Ne-
Tland wordt me steeds ge-
of ik het niet vervelend
d, dat ik zo lang ben", aldus
iuwveen. In het basketbal-
alhalla van de wereld denken
daar wel anders over. 'Lengte
je niet leren', zeggen ze in
nerika. „Ze reageren positie
mijn lengte. Ze zien het
een gift. Sport is alles en een
liddel om een gratis opleiding
krijgen,"
Nieuwveen kon vorig jaar kie-
uit verschillende universi-
ten die haar een scholarship
aanboden, als ze maar kwam
basketballen. Ze werd gek van
de telefoontjes en koos voor
Valparaiso University, een
streng Lutherse school („We
bidden na de wedstrijd") in een
dorpje in het midden van de
Verenigde Staten. Coach Keith
Freeman was haar al eens ko
men bekijken. Basketbal was
uiteraard de hoofdreden van
haar keuze; dat ze ook nog eens
gratis kost en inwoning kreeg
en mocht studeren was een bij
zaak. „Het niveau van de oplei
ding is niet zo hoog", aldus
Nieuwveen, die vorig jaar haar
havo-diploma haalde. „In het
derde en vierde jaar wordt het
misschien moeilijker, maar het
eerste jaar was nog op het ni
veau van 5-havo. Sommige
meisjes zitten vier uur aan hun
huiswerk, maar dat heb ik niet
nodig", zegt Nieuwveen, die
economie als hoofdvak heeft.
Het aanpassen in het begin
verliep moeizaam, zeker ook
omdat basketbal in de eerste
twee maanden een onderge
schikte rol speelde. „Ik had last
van heimwee en doordat ik pas
laat aankwam, waren de lessen
die ik wilde volgen al vol. In het
begin deden we ook alleen
maar aan conditietraing en fit
ness. Saai dus. Gelukkig zat ik
daar met een ander Nederlands
meisje, Marte Linthout. Zij wist
wat ik voelde en dat heeft het
makkelijker gemaakt."
Niet alleen privé', ook op bas-
ketbalgebied voldeed de nieu
we omgeving niet direct aan al
le verwachtingen. „Ik had in de
zomer bijna niets gedaan en
dacht: dat komt daar wel. Daar
door had ik een grote conditie
achterstand. Bovendien is het
niveau een stuk hoger. Vooral
verdedigend had ik het lastig.
Hier zijn ze bang voor mijn
lengte, maar daar niet. Ik maak
te veel persoonlijke fouten."
Nieuwveen kweekte veel zit
vlees in de eerste maanden. Het
kwam haar humeur niet ten
goede. „Ik was er toch heen ge
gaan om te basketballen en niet
maar drie minuten of minder
per wedstrijd. Ik had verwacht
dat ik een van de beteren zou
zijn in het team, maar dat viel
tegen. Ik heb het onderschat.
Achteraf kan ik zeggen, dat die
tegenslag goed is geweest. Ie
wordt er toch een beter per
soon van. Ik heb veel gewerkt
met de assistent-coaches om
me te verbeteren. Nu kan ik ie
mand afstoppen die een drive
naar de basket wil maken. De
meiden langs de kant zitten te
gillen als dat gebeurt, want ze
weten hoe hard ik ervoor ge
werkt heb. Sinds de kerst gaat
het super en speel ik tussen de
vijftien en twintig minuten."
Het seizoen in de Verenigde
Staten begint pas in november
en duurt tot eind maart. Valpa
raiso University komt uit in de
Mid-Continent conference, be
staande uit acht ploegen. Daar
naast worden wedstrijden ge
speeld tegen ploegen uit andere
conferences. Alle (29) wedstrij
den tellen mee voor de totaal
stand in de eigen conference.
Na de reguliere competitie volgt
het eindtoernooi van de eigen
conference waarna de winnaars
mogen uitkomen in het lande
lijke toernooi van de National
College Athletics Association
(NCAA). Valparaiso haalde het
NCAA-toernooi niet, doordat
het in de halve finale van het ei
gen conferencetoernooi werd
uitgeschakeld.
Basketbal in Amerika bete
kent veel spelen en veel reizen.
Met de bus of het vliegtuig.
„Vroeger vond ik vliegen 'on
wijs gaaf. Maar als je vier keer
in de week in het vliegtuig zit is
er weinig meer aan. Ik reis lie
ver per bus." De speelsters zijn
veel op elkaar aangewezen op
'roadtrips'. „Ik heb het geluk
dat ik in een heel leuk team zit.
Je leert de rest door en door
kennen als je vier dagen onder
weg bent voor een toernooi of
een serie uitwedstrijden. Ik ga
ook bijna alleen met mijn
teamgenoten om, omdat ik nog
geen 21 ben en dus niet uit
mag." Ook de toeschouwers
aantallen zijn anders dan ze ge
wend was in de vaderlandse
eredivisie. Op thuiswedstrijden
komen tussen de 500 en dui
zend mensen af. „En uit bij
Purdue, de nummer een van
Amerika, zaten er 10.000. Daar
word je wel een beetje nerveus
van."
Nieuwveen kwam in haar
eerste jaar tot (gemiddeld) 8,4
minuten, 5,3 punten en 2,4 re
bounds. Vooralsnog geen cijfers
om over op te scheppen, maar
tijdens het afsluitende werd ze
in het all-starteam van beste
nieuwkomers van de conferen
ce gekozen. Bovendien kreeg ze
van haar universiteit de prijs
voor de speelster die zich het
best ontwikkeld heeft. Het zijn
aanmoedigingen om door te
Marlous
Nieuwveen:
Nu kan ik ie
mand afstop
pen die een
drive naar de
basket wil
maken. De
meiden langs
de kant zitten
te gillen als
dat gebeurt,
want ze we-
ten hoe hard
r ik ervoor ge
werkt heb.
foto PR
gaan met het avontuur. Voor ze vrouwelijke versie van de NBA), Dit jaar zijn er maar tien meis-
afreisde naar de Verenigde Sta- of in Europa. „Ik denk wel dat jes uit de NCAA naar de WNBA
ten, wilde ze het een jaartje ik later mijn geld kan verdienen gegaan. Ik heb een grotere kans
aanzien. Nu is ze vastbesloten met basketbal, maar ik weet dan anderen doordat ik zo lang
om de volle vier jaar te blijven, niet of ik dat wel echt wil. Het is ben, maar als het niet zou luk-
Wellicht zit er een carrière als in ieder geval geen motivatie ken zou ik er niet kapot aan
prof in, hetzij in de WNBA (de om nog harder te gaan trainen, gaan."
jpORDWIJK/LEIDEN
y en
Y Lei
'ETER VAN DER HULST
Tjeerd Staal verliest bijna alleen
niaar. Al op jonge leeftijd koos
de Leidenaar er voor om de
strijd met zichzelf aan te gaan
i voor zijn gevoel stapt de
'idse golfer maar weinig keren
zegevierend van de baan. „Zo'n
herwinning op mezelf behaal
lk als ik minder heb verloren
mijn concurrenten en heel
g eindig in een toernooi. Op
n 10 l'n wer<d ik Nederlands
^pioen bij de jeugd tot 21
)aar. Dan ga je met een heel te
vreden gevoel weg."
Morgen komt datzelfde ge
voel ongetwijfeld weer opborre
len als de amateur met het eer
ste mannen team van de Noord
wijkse Golfclub de nationale ti
tel verovert. Het vrouwenteam
Leidenaar Tjeerd Staal staat met de Noordwijkse Golfclub in NK-finale
voor een dubbelslag zor- dig
8en. Dan moeten beide ploegen
°P de baan van De Purmer wel
*erst winnen van de Haagsche
Golfclub.
°P Papier zijn Tjeerd Staal en
rln teamgenoten Michael Vo
gel, Rik Ruts, Maarten van der
Berg, Alain Rijks en Jan Teekens
de favoriet, maar daarin schuilt
het gevaar, vindt de inmiddels
18-jarige speler. „Als we daar te
veel aan denken, kunnen we
juist de boot ingaan." Voor de
op de loer liggende spreek
woordelijke hoogmoed is een
simpele verklaring te vinden.
De 'Noordwijkse' kan zich voor
de derde maal op rij tot de
sterkste club van het land laten
kronen. Zo bleef de Haagsche
Golfclub ook vorig jaar de finale
van het NK het antwoord schul-
ig op de suprematie van
Noordwijk. „We wonnen met
12-6, maar het bleef wel tot het
einde toe spannend. Alles
kwam aan op de laatste holes.
We zijn vorig jaar een beetje ge
red doordat een van de jongens
een prachtige lange put maak
te."
In de ochtenduren moeten
de golfers van Noordwijk in het
'foursome' het eerste voordeel
zien te halen, om het vervol
gens individueel af te kunnen
maken. In dat eerste onderdeel
moet Tjeerd Staal samen met
een teamgenoot spelen tegen
twee golfers van de 'Haagsche'.
De bedoeling is dat de Leide
naar en zijn ploegmaat om de
beurt slaan. „Je wilt alles dus zo
mooi mogelijk voor je partner
neerleggen. Afhankelijk of ie
mand goed is met korte of lan
ge ijzers, sla je de bal korter of
verder. Toch vind ik de single
leuker. In het foursome sla je
namelijk maar de helft (zo'n 30)
van de ballen." De finale ziet
Staal als een hoogtepunt in zijn
nog prille loopbaan. „Dit is het
mooiste wat er is. Je doet dit
vooral ook voor je club. Je ver
tegenwoordigt toch zo'n dui
zend leden."
De Leidse amateur geldt als
een talent. Om zich verder te
kunnen ontwikkelen in de golf-
sport verruilde hij twee jaar ge
leden de baan in Alphen voor
die van Noordwijk. „Hier zijn
goede spelers waar ik veel van
kan leren, bovendien hebben
we met Tom O'Mahoney een
goede prof." Behalve van Chris
van der Velde en teamcaptain
Michael Vogel, zegt Staal veel
op te steken van Marco van
Basten, ook al is de handicap
van de oud-voetbalinternatio
nal (6) hoger dan die van de
Leidenaar (3). Ze spelen gere
geld om een paar tientjes. „Het
is altijd lastig tegen hem, want
hij wil altijd winnen. Alleen het
feit al dat hij heel relaxed blijft,
daar leer je al heel veel van. En
die mentaliteit van hem; hij
heeft alles en wil toch een hele
goede golfer worden. Hij geeft
er niets om om in de regen te
oefenen."
Tjeerd Staal kan de ervaring
van anderen goed gebruiken in
zijn streven om binnen twee
jaar door te dringen tot de Ne
derlandse amateurtop. „Dat gat
is niet al te groot meer. Als je
over de top van Nederland
praat heb je het toch maar over
zo'n 100 man." Waar de Leide
naar op dit moment staat kan
hij moeilijk zeggen, omdat hij
dit seizoen alleen nog maar in
competitieverband is uitgeko
men. Toch hoopt hij in 2000
zich als een van de zes beste
amateurspelers te kunnen
plaatsen voor de Dutch Open
die dan weer op zijn thuisbaan
worden gehouden. „Het is ge
woon mooi om dan met de
echte toppers mee te kunnen
lopen. De cut halen doe je niet,
maar je leert heel erg veel van
die gasten."
Lukt het Staal zich voor het
toernooi te plaatsen dan bete
kent het een uitgebreide ken
nismaking met het profmetier,
een wereldje waarin hijzelf ook
wil doordringen. Al weet hij dat
het een moeizame weg is. „In
Nederland spelen betrekkelijk
weinig jongeren golf. De kans
dat er dan iemand doorbreekt
is gewoon klein. Het verschil
tussen de amateurs en de profs
is nu eenmaal heel erg groot. Ik
kan niet zeggen of ik denk dat
het lukt. Ik moet zorgen dat ik
blijf scoren, dan mag ik ook
weer weg."
De ervaring die hij opdoet in
die buitenlandse toernooien
heeft hij nodig om almaar ster
ker te worden. „Het kan best
zijn dat ik dan binnen twee da
gen weer naar huis moet, maar
daar leer ik alleen maar van",
aldus de speler die het golf (ge
middeld traint en speelt hij 25
uur per week), combineert met
een deeltijdbaan op de Noord
wijkse Golfclub. Daarnaast ziet
hij ook nog tijd voor zijn havo
opleiding.
Voorlopig komt Tjeerd Staal
nog als amateur uit, met de NK-
finale als eerste doel. Een strijd
waarin hij de Haagsche Golf
club en zichzelf als tegenstan
ders heeft. „Als we zondag ver
liezen hoor je mij niet zeggen
dat het mooi is geweest dat we
de finale hebben bereikt. Men
sen die dat wel zeggen, daar
kan ik met mijn pet niet bij. Een
tweede plaats telt niet, en dat
geldt ook voor de golfsport."
Bloed
D loed, veel zweet en soms wat
D tranen kostte het Eddy
Merckx, maar hij won dan ook
vijf keer de Tour.
De France, maar dat had u al
begrepen.
Dat zweet was verklaarbaar, het
kon er gemeen warm zijn in de
bergen. Zijn tranen? Merckx is
een emotioneel mens. Is een
mouw aan te passen. Maar het
bloed? Het bloed van Merckx.
Hoe zat het daarmee?
Zijn hemacrodiet.
Sorry, ik vergaloppeer mij. Het
kerahemiek. Hemocrotype.
Fout. Fout. Fout.
(In mijn droom bevind ik mij in
het televisiespelletje Hints. Nee.
geen Frank Kramer. Het gaat
hier om een droom zei ik al.
Frank is ziek, of zo. Vervangen
door een presentatrice. Wie doet
er niet toe, maar ga er maar
vanuit dat ze alles mee heeft. In
vergelijking met haar zijn de
Spice Girls Haarlemse bloemen
meisjes. Ze roept mij, geeft een
knipoog en het kaartje. Op het
kaartje staat hematocriet. Over
al breekt het zweet me uit. He-
matowat Nog eens goed kijken.
Helpt niet, nog steeds datzelfde
woord, hematocriet. Ik geef
mijn teamgenoten aan dat het
gaat om een vier-lettergreep -
woord en ze knikken ja. Ik wil
onder de blauwe ogen van de
presentatrice niet afgaan en
wring mij in bochten om het
woord hocromodiet (daar ga ik
al weer) uit te beelden.
Hoe ik ook mijn best doe, mijn
team schiet niet op.
Hypotheek.
Hemaworst.
Hypocriet.
(Kennelijk is mijn hele team be
vangen door de presentatrice -
die mij trouwens al geen blik
meer gunt, sul die ik ben, dat ik
een zo gemakkelijk woordje als
homokriet niet overtuigend weet
voor te doen.)
„Wie te hoog zit met zijn bloed,
wordt uit de koers genomen.
De uitspraak hierboven is van
Wim Jeremiasse, internationaal
jurylid van de wielersport, die
Marco Pantani op de dag voor
zijn gedachte glorieuze finish
uit de Giro verwijderde.
De Italiaanse volksheld had al
vier (vooral berg-)etappes op
zijn naam geschreven en stond
in het klassement van de Giro
d'Italia vijf minuten voor.
In tenniscijfers 6-2, 6-3, 5-1 (40-
15).
In voetbaltermen 7-1, met nog
één minuut te spelen.
In bokserstaai KO.
In wielerjargon EPO.
Wat is EPO Geen idee. Ja, vol
uit zegje erythropoïetine, maar
hoe het eruitziet?
E-ry-tliro-po-ï-e-ti-ne. Acht let
tergrepen!
(Ik denk aan Hints en aan de
schat van een presentatrice en
een rivier van angstzweet breekt
me weer uit.)
Je leest je suf over de materie en
je vraagt je af: EPO, heb ik dat
ook en zo ja. is het te genezen?
Antwoord: EPO hebben we alle
maal. U ook. Je hebt lichaams
eigen EPO (kun je oud mee wor
den) en lichaamsvreernde EPO
(doping, hiervan staat niet vast
dat je er oud mee wordt). Behal
ve dat je er beter van gaat fietsen
zorgt EPO voor meer zuurstof in
je bloed, daardoor wordt je
bloed stroperig dik en die dikte
wordt vervolgens uitgedrukt in
je hematocriet.
Snapt u het? (Ik niet, maar iets
dat je wéét hoefje nog niet te
snappen. Jk snap er zelf bijvoor
beeld niets van.)
De hematocrietwaarde van
Pantani was 52. Mag niet. Twee
te veel.
De controle, die gedaan moet
worden op een nuchtere maag,
vond plaats in het Mercatone
Uno-hotel, kwart voor zeven 's
morgens. Pantani's ploegleider
Martinelli: „De dokter kwam
drie minuten te vroeg." (Bedoeld
wordt: drie minuten later en
Marco had aan het ontbijt geze
ten. Met andere woorden, de
voornaamste lering die de heren
hebben getrokken is: voortaan
vroeger aan tafel. Half vijf bij
voorkeur.)
De avond voor de fatale controle
bevond het hematocriet van
Pantani zich op de toegestane
hoogte van 49. Op mijn beurt
zeg ik: 49, ook tamelijk hoog.
Maar ik geef toe dat ik geen be
nul heb van wat 'normaal' is.
Hoe hoog zou mijn hematocriet
zijn, 40? 45? 23? 6?
Misschien is het uwe wel onder
nul! Ik zou er maar gauw wat
aan doen als u nog van plan
bent de fiets te pakken vandaag.