Grijze haren
van scheiding
M
TV
WEER
Parkeerbon prostitueebezoekers niet meer naar moeder de vrouw
253
VRIJDAG 23 APRIL 1999
COMMENTAAR
Falen van Defensie
Het oordeel van de Nationale Ombudsman over Defensie in het
deze week gepubliceerde onderzoek naar de ongelukken met de
anti-personeelsmijn AP23 is keihard. Op niet minder dan twintig
punten is kritiek. Ombudsman Oosting komt naar eigen zeggen
dan ook 'woorden tekort' om het falen van Defensie tot uitdruk
king te brengen en noemt het handelen van de militaire organisa
tie 'onthutsend'.
De twee ongelukken met de mijn, waarbij in 1983 en 1984 in totaal
acht mensen omkwamen, hadden kunnen worden voorkomen
wanneer Defensie op basis van een al uit 1970 stammend rapport
over de ondeugdelijkheid van de mijn maatregelen had genomen.
Het ministerie verklaart dit verzuim onder meer uit hoge werkdruk
en personeelsproblemen, welk verweer door de Ombudsman te
recht van de hand wordt gewezen. Defensie is op geen enkel mo
ment zorgvuldig omgegaan met de gevaarlijke mijn.
Onthutsend is het inderdaad te leren dat zelfs jaren na de ongeluk
ken de mijn nog ter verkoop werd aangeboden en dat de Amerika
nen pas vorig jaar op de hoogte werden gebracht van de proble
men. Nederland had zijn voorraad toen al vernietigd. Schokkend is
eveneens de wijze waarop Defensie met nabestaanden en slacht
offers van de ongelukken in 't Harde is omgegaan. In het geval van
Marjolijn Ovaa, de weduwe van de omgekomen munitiebeproever
Robert Ovaa, spreekt de Ombudsman zelfs van dwarsbomen van
de waarheidsvinding. Ten onrechte is jaren gezegd dat haar man
zelf schuld had aan het ongeluk.
Defensie moet zich nu bezinnen op de vraag of de interne proce
dures en cultuur voldoende zijn afgestemd om calamiteiten, zegt
de Ombudsman. Dat is nog wel het minste wat mag worden ver
wacht. Minister De Grave moet onmiddellijk met een royaal ge
baar een einde maken aan het getouwtrek en getraineer met de
nabestaanden, de weduwe Ovaa voorop.
Waar Defensie zo duidelijk heeft gefaald past geen juridisch steek
spel over smartengeld. Het boetekleed moet tevens worden aange
trokken jegens de gewezen militaire maatschappelijk werker Fred
Spijkers, door wiens vasthoudendheid de zaak in de belangstelling
bleef staan. Ook hier past een ruime compensatie. Het zal het leed
van de betrokkenen niet verzachten, maar biedt na vijftien jaar
strijd eindelijk genoegdoening.
Goede antwoorden
Wat kan een quiz toch ontspannend zijn. Vooral op zo'n avond
waarin het eindrapport van de Bijlmerenquête urenlang voor-, na-
en doorgekauwd wordt. Per Seconde Wijzer is dan echt een verade
ming. Hoewel ook presentator Kees Driehuis niet helemaal aan de
enquête ontkwam. Hij had er zelfs een hele serie vragen over. Waar
de kandidaat prompt bijna op struikelde.
Die ook al, inderdaad.
Maar ook op een gewone donderdagavond is Per Seconde Wijzer
een heerlijk programma. Een eenvoudige kennisquiz waarbij de
kandidaten binnen een bepaalde tijd voldoende goede antivoorden
bij de juiste vragen moeten zoeken. En verder niks eigenlijk. Nou
goed, ze kunnen een joker winnen als ze alles goed hebben, waar
mee ze in een latere serie een fout antwoord kunnen ondervangen.
Maar daarmee heb je alle toeters en bellen wel gehad.
En toch is Per Seconde Wijzer een hartstikke knap programma. De
vragen bijvoorbeeld zijn bijzonder uitgekiend. Vreselijk moeilijk,
maar uiteindelijk meestal best te doen. De vraag: wat is Sacsayhua-
mdn? is normaal gesproken alleen te beantwoorden door irritant
hoogbegaafden met een ziekelijk goede algemene ontwikkeling.
Maar bij Per Seconde Wijzer kun je met een beetje combineren en
een beetje parate kennis al ruim van tevoren te weten komen dat dit
een Inca-vesting in de Andes is.
En geloof me, dat geeft best een fijn gevoel.
Kun je er een keer geen chocolade van maken, dan is daar altijd nog
de vriendelijke grijnzende, immer relativerende presentator Kees
Driehuis. Een van de weinige quizmasters trouwens die je met een
gerust hart op Nova kunt loslaten en die ook daar steevast de in
druk wekt dat al die ellende uiteindelijk best wel meevalt.
Kees heeft een soort humor die het programma als een aangenaam
kacheltje verwarmt. Zie hier, de Oude Kerk. Het oudste gebouw van
Amsterdam. In de omgeving worden trouwens ook heel veel oudste
beroepen beoefend'. En: 'Dat was nou niet een erg vliegende start'
tegen de kandidaat die bijna ten onder was gegaan aan de vragen
over de Bijlmerenquête.
Grappig dat hij meteen daarna opdook in het avondvullende pro
gramma over diezelfde enquête op Nederland 3. Waar hij trouwens
ook heel veel goede antivoorden kreeg. Maar ik geloof niet dat er al
iemand naar de volgende ronde mocht.
wil buys
Wolkenvelden
De stabiliteit van het weer laat deze maand te wensen over maar qua
zonneschijn is er wel reden tot tevredenheid. Op het vliegveld Valken
burg heeft de zon tot vandaag al zo'n 110 uur geschenen. Dat is welis
waar geen indrukwekkend cijfer maar aangezien we nog een week april
voor de boeg hebben en de vooruitzichten niet ongunstig zijn zou de
grasmaand best wel eens 'heel zonnig' kunnen worden. Het normale
aantal uren zon in april bedraagt ongeveer 150.
Het is overigens een bekend gegeven dat de zon in de kustgebieden
meer uren maakt dan in het binnenland. Dat komt omdat er boven het
relatief koude zeewater (thans een graad of 10) minder gemakkelijk
convectieve bewolking (stapelwolken dus) ontstaat. Doordat de wind
overwegend uit richtingen tussen west en zuidwest waait, dringt de re
latief koele/koude zeelucht het land op en daar profiteert het kustge
bied van. De zon schijnt deze maand het meest op de Waddeneilan
den. Op Terschelling is de teller de 130 uren al gepasseerd.
Vanochtend leek het tamelijk zon te worden maar morgen lijken we
toch een stapje terug te moeten doen. Onder invloed van een over Het
Kanaal naderende storing trekken er wolkenvelden over onze streken.
Daaruit kan wat regen of een bui (mogelijk met onweer) vallen. Een
verregende dag is evenwel onwaarschijnlijk en de temperaturen zijn
met maximaal zo'n 15 graden bepaald niet onaardig. De wind waait uit
het zuiden tot zuidoosten en is meest matig.
Zondag zijn de buienkansen weer kleiner, komt er meer zon en stijgt
de temperatuur tot 16-17 graden. Na het weekeinde wordt het nog
wat milder dankzij luchtaanvoer uit richtingen tussen oost en noord
oost. Bepalend voor het weerbeeld wordt een hogedrukgebied tussen
IJsland en Schotland en een complex van lagedruk boven het midden
en later vooral het zuidwesten van Europa. Verder schijnt geregeld de
zon maar er bestaat ook nog een buienkans.
jan visser
De bestuurders van het Zuid-Italiaanse
stadje Marcianise meenden een probaat
middel tegen hoerenlopen te hebben
uitgevonden. Het was hun een doorn in
het oog dat de provinciale weg 265b ge
regeld verstopt raakte met automobilis
ten die de in de bermen paraderende
'lucciole' (vuurvliegjes) op hun gemak
wilden observeren of uitvoerig met ze
willen onderhandelden over de prijs
De politie bestrafte de klanten onmid
dellijk met een fikse parkeerbon. Met
betaling ter plekke van 380.000 lire (ruim
400 gulden) was de overtreder nog niet
klaar. Een kopie van de bon werd naar
zijn huisadres gestuurd. Als moeder de
vrouw of een van de kinderen het for
mulier uit de brievenbus haalde en de
beruchte plaats van overtreding zag, wa
ren de avonturen van pa geen geheim
meer. Omdat ook de postbodes de bon
nen zagen, werd er in de lokale bars heel
wat afgeroddeld.
Het stadsbestuur wreef zich na acht
maanden praktijk in de handen: het
sloeg twee vliegen in één klap, de boetes
spekten de gemeentekas met ruim
275.000 gulden en na verloop van tijd
verminderde de prostitutie-overlast
drastisch. Volgens loco-burgemeester
Angelo Zarrillo werd dat geld goed be
steed. „Een deel ging naar lokale scho
len om de jeugd speciale cursussen te
geven over de gevaren van overspelig
gedrag", vertelde hij aan de Corriere del-
la Sera.
Helaas voor Zarillo en zijn collega's
kreeg de drie jaar geleden opgerichte
Dienst Privacy lucht van hun vindingrij
ke optreden. Deze nationale beschermer
van het privéleven sprak subiet de ban
vloek uit over de parkeerbonvariant van
Marcianise. „Je kunt prostitutie op vele
manieren bestrijden, maar wat absoluut
niet kan, is ervoor zorgen dat de hele fa
milie en misschien wel de hele buurt op
de hoogte raakt. Dat is een regelrechte
schending van de privacy", kritiseerde
Claudio Manganelli, commissaris van de
Privacy-dienst.
Italië kent geen effectieve anti-prostitu-
tiewetgeving en de straathoertjes veel
al afkomstig Afrika of Oost-Europa en
slavinnen van maffiabendes kunnen
hun werk vrijwel ongestraft doen. Ook
andere steden proberen het oudste be
roep ter wereld uit te bannen door de
klanten aan te pakken. Volgens Manga-
nelli is er zelfs een gemeente die de na
men van aangehouden hoerenlopers op
aanplakborden wil publiceren. „We zijn
toch niet meer in de Middeleeuwen",
klaagde hij.
Zarillo in Marcianise zegt nu veel meer
reden tot klagen te hebben. Het is weer
een zooitje aan 'Statale 265b'. „De
kracht van de schaamte was een goede
afschrikking. Nu we de bonnen niet
meer naar het huisadres mogen sturen,
is het politieoptreden niet half zo effec
tief."
Gert en Hermien definitief uit elkaar
Sandra Timmerman is degene
die als woordvoerder optreedt.
Het zangduo zelf blijft liever in
de schaduw. Wel waren de twee
bereid opening van zaken te ge
ven aan het roddelblad Week
end. Deze week komt Hermien
aan het woord; met een goede
neus voor verkoopcijfers be
sloot de redactie pas in het vol
gende nummer haar gewezen
man zijn zegje te laten doen.
„Het besluit om te scheiden is
van mijn moeder uitgegaan,
hoewel mijn vader het wel heeft
zien aankomen", aldus Sandra.
„Maar er is er altijd één die
doorzet. Dat is dus mijn moe
der geweest."
Gert was minder definitief in
het trekken van conclusies. En
zou zelfs tot op het laatste mo
ment hebben gehoopt dat er
toch nog een oplossing werd
gevonden. Anders dan zijn
echtgenote, moet hij dan ook
duidelijk nog wennen aan het
idee dat het voorgoed over en
sluiten is met zijn huwelijk.
„Voor vaders gevoel is het nu
eigenlijk pas echt begonnen al
lemaal."
Wie had dat kunnen denken.
Gert en Hermien uit elkaar.
Nooit zal meer het onvergetelij
ke 'Duiven op de Dam' ('sjalala-
lie, sjalala-la') of het minstens
zo pakkende 'Ik heb eerbied
voor jouw grijze haren' tegelij
kertijd uit beider monden klin
ken. Degenen die er oog voor
hadden, móeten hebben kun
nen merken dat het niet hele
maal meer snor zat tussen de
twee. 'De laatste jaren kon ik
niet eens meer verliefd naar
Gert kijken als we een roman
tisch liedje zongen', liet Her
mien zich tegenover de Week
end ontvallen. 'Als ik zong: 'Ik
hou van jou', dan keek ik naar
een man in het publiek. Zo pro
beerde ik te camoufleren dat
het vuur uit onze relatie was
verdwenen'.
Anders dan misschien zou wor
den verwacht, vormt het ver
haal in het boulevardblad een
waarheidsgetrouwe weergave
van het interview dat Hermien
gaf. Zegt Sandra, die gisteren
net het tijdschrift had gekocht.
„Ze zaten elkaar in de weg",
vertelt ze. „Mijn vader wil ver-
Gert en Hermien met hun twee dochters.
Het was Hermien die de knoop doorhakte. Na ruim ruim vijfendertig
jaar onlosmakelijk verbonden te zijn geweest met Gert, besloot ze haar
eigen weg te gaan. Het echtpaar Timmerman, toch altijd hét toonbeeld
van een onverwoestbare twee-eenheid, is niet meer. En die breuk is
definitief, benadrukt de oudste dochter Sandra. „Als het zo was
doorgegaan, waren ze elkaar denk ik gaan irriteren." Ze heeft er geen
moeite mee te reageren op het bericht dat haar ouders deze week naar
buiten brachten. Het neemt niet weg dat de scheiding haar erg heeft
aangegrepen. „We hebben met elkaar een paar akelige weken achter de
rug. Maar hoe ellendig het ook is, je moet niet vergeten dat wij er als
familie al lange tijd mee bezig zijn. Het was iets dat je langzaam uit
elkaar hebt zien groeien."
der met de muziek, mijn moe
der wil gewoon rust; ze wil lek
ker gaan leven, ze wil genieten
van haar hobby's. Wij als kinde
ren staan er een beetje buiten.
Het is iets tussen hun tweeën.
Het is hun privé-leven, het is
hun keuze."
Het is de zoveelste tegenslag
voor de boegbeelden van het
levenslied. Als jongen van acht
tien kreeg Gert al eens de schrik
van zijn leven door het bericht
dat zijn pas 16-jarige vriendin
van hem in verwachting was
geraakt. Hij moest trouwen,
maar het huwelijk was van kor
te duur. Het meisje vond een
nieuwe partner, Gert stortte
zich op de muziek. Hermien
hoorde op zeker ogenblik zijn
'Bloemen van Tahiti' en was al
snel verkocht. Ze ging naar een
concert, gaf een knipoogje,
daagde hem een beetje uit en
vroeg na het optreden om een
handtekening. Gert informeer
de meteen of ze soms zong. Ja,
antwoordde Hermien, zonder
erbij te vertellen dat dit nauwe
lijks iets voorstelde.
Tot haar stomme verbazing gaf
haar idool zijn telefoonnum
mer, met de mededeling dat ze
maar eens moest bellen. Het
bleek het begin van een sprook
je, want Hermien nam inder
daad contact op, zong drie
Duitse liedjes en mocht 's
avonds meteen met Gert en de
rest van de band de bühne op.
In 1963 gaven de twee elkaar
het jawoord, waarna een tu
multueuze periode begon. On
danks hun mierzoete imago,
raakte het duo aan de drank en
de pillen. Het gaf ze onvermoe
de krachten, vertelde Gert in
mei 1993 aan de Playboy; hij
merkte dat meteen al de eerste
keer bij het zingen van het
nummer 'Ave Maria', waarvan
hij de slotnoot 'vrij lang' moest
laten klinken: 'toen ik dat pille
tje had geslikt heb ik die noot,
geloof ik, wel vijf minuten aan
gehouden. Ik kreeg van de
mensen een staande ovatie'.
Later werden die genoegens in
geruild voor het geluk dat het
leven in de Heer hen gedurende
vele jaren verschafte. Dat zorg
de ook nog voor een mislukt
avontuur in Israël dat de twee
handenvol geld kostte. Begin
jaren negentig zwoeren ze dat
religieuze bestaan weer af. Er
volgde een optreden met de
ruige rockformatie Normaal;
van 'Duiven op de Dam' kwam
in 1993 een houseversie op de
markt en Gert en Hermien ont
wikkelden zich tot een cult-act
die het erg goed deed in rokeri
ge discotheken.
Gert en Hermien bleken ineens
ook reuze modern, want ze
toonden zich uiterst begripvol
tegenover hun dochters Sheila
en Sandra. Die poseerden wa
rempel in hun blootje voor de
Playboy. Maar ook de revival
kende een zwarte periode: Her
mien kreeg in 1997 een hartin
farct. Ze herstelde, maar begon
zich langzaam af te vragen of ze
nog wel verder wilde met het
drukke leven in de showbusi
ness. En met Gert.
Dat leidde tot de breuk. Die al
zó volledig blijkt te zijn dat Gert
en Hermien inmiddels niet
meer bij elkaar wonen. „Er zal
wel eens een gelegenheid zijn
met de kleinkinderen, waarbij
ze elkaar weer tegen het lijf lo
pen", zegt dochter Sandra.
„Dan zullen ze elkaar heus niet
ontwijken. Maar het is niet
meer zo dat ze nog gezellig voor
de koffie bij elkaar over de vloer
komen."
danny verbaan
Tabaksfabriek
Terwijl ik naar het Journaal zat te kij
ken, klonken er opeens vreemde sisge
luiden. Er volgden twee knallen en
mijn beeldscherm werd grijs. Even
flikkerde het beeld weer op, maar
toen viel het definitief weg. Mijn
televisie was ruim hvintig jaar
oud, dus zoiets was te verwach
ten. Toch leek het alsof mijn toe
stel er de brui aan had gegeven
omdat het die verbijsterende
beelden Van huilende, wan
hopige Albanese vluchtelin
gen nier langer kon verdragen.
Ik geloof dat ik maar even
wacht met de aanschaf van een
nieuw toestel. Zelf kan ik er ook
nier meer tegen, al die beelden
van onmetelijk leed. Of is dat
struisvogelpolitiek? Moet je jezelf
dwingen om te kijken, moet je
weten wat zich afspeelt in de we
reld waarin je leej't? Maar ook als
je daar zelf zowat aan onderdoor
MAARTEN 'T HART
gaat en alle leven lust voelt wegebben?
Ik heb inmiddels al gemerkt dat je. als
je je beperkt tot het beluisteren van de
Radio Nieuwsdienst, iets minder ter
neergeslagen bent. Maar ja, dan voel
je je weer schuldig omdat je jezelf
spaart, terwijl honderduizenden
doodongelukkig zijn.
Toen ik in Leipzig was, werd aan alle
daar aanwezige schrijvers gevraagd of
ze voor de Duitse televisie hun stand
punt uiteen wilden zetten over de
NAVO-bombarclementen. We zaten in
een rijtje te wachten op onze beurt. Je
kon niet horen wat degeen die aan de
beurt was naar voren bracht, je kon
hem alleen maar zien. Je had beeld,
maar geen geluid. Mij viel op hoe hef
tig en druk al mijn collega 's gesticu
leerden. Ze hadden stuk voor stuk-
blijkbaar een duidelijk standpunt en
wisten dat welsprekend naar voren te
brengen. Toen ik aan de beurt was,
kon ik maar één woord uitbrengen.
Erschrecklich, zei ik. (Ik dacht dat dat
verschrikkelijk betekende, maar heb
inmiddels gezien dat die term niet
eens in het woordenboek staat, ik had
waarschijnlijk erschreckend moeten
zeggen). Na enig aandringen wist ik
ook nog het woord erschiitternd te
produceren. En ik mompelde in mijn
HBS-duits nog iets als: als alles voorbij
is zegt de NAVO straks: operatie ge
slaagd, maar patiënt helaas overle
den.
Begin deze week was er het bericht dat
de NAVO een tabaksfabriek had ge
bombardeerd. Het beurde mij zowaar
een heel klein beetje op. Eindelijk iets
waar ik helemaal achter kan staan,
dacht ik. Wat zou overigens de filoso
fie achter dat bombardement zijn?
Denkt de NAVO: als wij die Serviërs
hun rokertje afnemen, worden ze vre
selijk humeurig en jagen ze hopelijk
hun regering weg?
Waar ik naar uitzie is dat de NAVO,
zo deze barre verschrikking ooit nog
voorbij gaat, ook elders sigarettenfa-
brieken met kruisraketten zal gaan
bestoken. En plantages waar ze tabak
verbouwen. En bedrijfsruimtes waar
ze aanstekers assembleren. En werk
plaatsen waar ze de bekende Mascot
te-vloeitjes vervaardigen. Wat zal dat
spectaculair branden! Hoewel, zo'n
vloeitje komt soms heel erg van pas als
je een vuiltje in je oog hebt.
Wat is het overigens jammer dat A.
den Doolaard niet meer leeft. AI mijn
kennis over de Balkan heb ik uit boe
ken als Het land achter Gods rug en
De herberg met het hoefijzer. Was hij
maar naar Leipzig geweest. Het ver
lossende woord had hij uiteraard ook
nier kunnen spreken, maar hij had
ongetwijfeld minder met zijn mond
vol randen gezeten dan ik. Zou hij
voorde NAVO-bombardementen zijn
geweest? Ik betwijfel het.
MILLENNIU
nog
dagen
Nog 253 dagen en he
nieuwe millennium 1
aan. Reden voor deze
om in een dagelijkse
terug te kijken op bel
rijke gebeurtenissen!
plaatsgrepen op con
ponderende data ini
gelopen 100 jaar. De;
week: 19 april 1951: e
Miss World-verkiezii
april 1903: Carnegie
schenkt geld Vredesp
21 april 1960: Veronii
gint met uitzenden; 2
april 1676: Michieldi
ter dodelijk gewond;
april 1564/1616: Geb
/sterfdag William Sh;
speare; 24 april 1870:
trein rukt op.
23 APRIL 1616
Club di Giulietta, staat ei
ansichtkaart die door de
venbus valt. Verona, Itali
raadt het poststempel va
afzender. Ze bestaat echi
geschiedenis is ineens ta
De acteur, dichter en ton n
schrijver William Shakes
van wie we vandaag dep n
te- en sterfdag gedenken 1
april 1564-23 april 16161, e
haar nooit geschreven .1
wij wel. 'Beste Julia', luid ir
tekst. 'Houd je nog steed li
Romeo?'. En ze antwooi e
weet wel raad met zulke 1
zoekjes. Met dank aan di a
ele Juliaclub (Via Galilei o
37133 Verona, Italia) krij e
in het Engels te horen: j
mijn vriend. Mijn liefde e
Romeo is een eeuwigdui
gevoel'. Zo krijgt de bero c
liefdestragedie aller tijde v
modern vervolg, ook alz h
schrijver van het dramai n
nooit hebben kunnen ve cl
den. Evenmin zal Shakes
hebben gedacht dat deg
seerde film over het onts
van de onvergetelijke roi
op de drempel van 2000
liefst zeven Oscars in de
zal slepen. 'Shakespeare
ve', van regisseur John)
wordt bij de jaarlijkse uil
in 1999 de grote winnaai
de wervelende komedie
de toneelschrijver tot le\
komt. Shakespeare in lo
Romeo en Julia nog stee
niet mindere mate.
henk ruul
MENSELIJ
Eigen schuld, dikke bult. Hetj
tebestuur van Camden heeftg
delijden met HERMAN TRIBEI
enige tijd geleden struikeldeoi
losliggende stoeptegel i
straten van de Londense deelg
Tribelmg raakte bij zijn onvrij»
partij licht gewond en probeen
te halen bij het stadsbestuur,
kelde vervolgens zijn advocati
die gaven de stomverbaasde E
ven redenen waarom het allen
eigen schuld was. Een schade
ding kon hrj wel vergeten. Dei
beter maar moeten opletten, a
de gemeente. Hij had ook zijm
voorzichtiger neer moeten zett
der waren zijn winkeltassen te
verzuimde hij de oneffenheid
stoep op te merken. Tribelmg
vendien veel te snel. Hij hado
de kapotte tegel moeten gaan:
als klap op de vuurpijl: hij veel
om een andere route te kiezen it
overkant van de straat te lopen a|
had ook nog kunnen aanvoererT
man thuis had moeten blijven,
het ongeval zeker niet gebeurd,
ver gingen de advocaten nogn;
Een inwoner van de Amerikaai
Washington heeft 30.000 doll
(60.000 gulden) betaald voof
nend lot. De hoofdprijs ginger
zijn neus voorbij want de trekk
plaatsgevonden Het slachtoff
weert te zijn benaderd dooree
sprekende man die hem eenlo
waarmee hij 20 miljoen guldei
wonnen. Doordat de winnaarf
blijfsgunmng had, kon hij hetj
ter met innen, aldus USA Toda
ren. Hij wilde het lot best voor
prijsje verkopen. De man wasi
gretig met zijn aankoop: het bi
winnende nummers van 27 ml
het lot was gekocht op 7 april
Een Britse vrouw heeft haar er
10.000 pond betaald voor der
die hij tijdens de drie jaar dure)
tie voor haar kocht. Zelfs de pd
retten en een deurknop voorde
mer heeft de vrouw aan haar vr
vriend terugbetaald, meldt de
krant The Daily Telegraph.
De 38-jarige moeder van twee
zei dat haar geliefde haar gedr
relatie bedolf onder de cadeaus
in 1996 echter uit elkaar ginga
haar ex-vriend op de proppen f
rekening waarop onder meerd;
van een deurknop van nog gee'
pond, sigaretten voor elf pond,
lie, cosmetica en een tuinhekjf
vermeld. Toen ze weigerde tet
spande de man een rechtszaa-
dat hij nog 18.000 pond vanf
omdat zij het ge)d had geleend
hem was ze er mondeling mee
gegaan dat ze het geld voor de)
zou terugbetalen op het momd
haar financiële positie zou zijn
in plaats van de presentjes tel
Voordat de rechtbank in de
spraak kon doen, bereikten del
dende partijen een overeenkc
vrouw besloot haar ex-geliefde)
pond te betalen.
