PORT
Dilemma' s van
een dertiger
tH.
"JÊÊk
'Hond, kat of schildpad, dat gaat er bij mij niet in
Vuile was
DAG 17 APRIL 1999
WILLEM SPIERDIJK. 071-5356464, PLV.-CHEF JANET VAN DIJK, 071-5356463
Toen Pierre van Hooijdonk na
veel gebakkelei Celtic verliet
en als held-in-spé werd inge
haald door Nottingham Forest,
zei hij in deze krant: „Dolblij
ben ik. Deze club is een ge
schenk uit de hemel.
Pierre kennen wij als een olijke
Brabantse jongen. In vooreen
geintje, hart van goud. Een par
tijtje belletjetrek ging Pierre,
naar u en ik aannemen, vroeger
niet uit de weg. Maar nooit bij
de buurman die nachtdienst
had gedraaid of bij dat oude
vrouwtje aan de overkant. Onze
Pierre zocht de deurbellen uit,
zeker weten.
Pierre scoorde aan de lopende
band voor NAC en voerde na el
ke goal een kunstje op. Je had
Hugo Sanchez en zijn salto en je
had de buiklanding van Pierre.
Het werd zijn handelsmerk. Van
NAC mocht hij, zolang hij maar
scoorde. Of het waar is weet ik
niet, maar ik heb 'ns gehoord
dat Feyenoord en PSV daarom
het niet in hem zagen zitten.
Wat moet je met zo één die om
de haverklap een aanloop
neemt en van de lage duikplank
duikt, op een voetbalveld! Al die
groene vegen op z'n trui, zie dat
er maar weer eens uit te was
sen...
Ofibegrijpelijk vond ik dat.
Natuurlijk hoop je dat de dokter
raad weet als je éigen zoon zich
zo aan zou stellen, maar als
Pierre dat nou lekker vindt, een
keertje of 30 per jaar, denk je
toch eerst aan het doelsaldo en
pas veel later aan de vuile was.
Dus maakte hij zijn goals in het
vervolg voor Celtic, waar ze op
een streepje groen meer of min
der niet zo letten.
Pi-Air (er zaten veel kopballen
tussen) maakte zóveel goals dat
hij opslag verdiende, vond Pier
re. Dat was beloofd, zei Pierre.
Als jij vaak scoort, krijg je meer
geld. had Celtic gezegd, volgens
Pierre. Wij waren daar niet bij
geweest. Ook stond het niet op
papier. Maar we geloofden hem.
Want ons beeld van Pierre was
hetzelfde gebleven.
Je probeert je als buitenstaander
een idee te vormen van het jaar
lijks carnaval en God mag we
ten waarom, maar het eerste
waar je aan denkt is Pierre. Sta
nooit op, met Pierre in de buurt,
om naar de WC te gaan, voor je
het weet haakt-ie aan voor de
polonaise en worden je spieren
op hun spankracht getest - zo
zien wij Pierre.
Met die heldenrol van Pierre viel
het wel mee trouwens. Of tegen.
Net hoe je het bekijkt. Forest de
gradeerde. Een jaar later herrees
liet (mede dankzij Pierre, dladf)
als een soort Volendam uitzijn
as. Maar onze held gaf er de
brui aan. vond Forest te zwak
voor het Premiership en ging in
staking. Werkweigering! Zoiets
als Ronald en Frank de Boer,
maar dan in Engeland.
Al had Pierre in zoverre gelijk
dat Forest inderdaad zwak is en
de Heen en Weer nü al niet
meer kan on tgaan, dat is wel
een charme van dat land: geen
club was in hem (èn in zijn
goals) geïnteresseerd, uit solida
riteit met Nottingham Forest.
Van Hooijdonk kwam terug.
Met hangende pootjes.
Maar met die 'pootjes' kan hij
meer. Afgelopen zaterdag gooide
Pierre er met de pet naar tegen
Derby Count}', terivijl Forest
zich (bij winst) nog aan een
strohalm had kunnen vast
klampen. Pierre leek in niets op
onze Pierre. Maar de ergste
blackout overkwam de scheids
rechter, die een elleboogstoot
ontging.
Een elleboogstoot? Nee, dé elle
boogstoot. De moeder aller elle
bogen... afzender Pierre. Het
slachtoffer mag eind juli weer
voorzichtig wat vla eten, door
een rietje - zo één!
Wat de referee niet zag zag de
BBC wél
Op de Engelse tv werd Pierre
door Mark Lawrenson en Alan
Hansen, de Krciay Kieft van de
BBC, gevierendeeld. De Schot
Hansen, ooit een harde maar
faire speler van Liverpool en nu
recht-door-zee maar beschaafd
van toon zijn oordelen formule
rend, waarschuwde clubs die
met Pierre in zee willen gaan.
„Of het bij Celtic, bij Forest of
bij de volgende club is: hij is het
probleem, overal."
Pierre heeft nu ook zijn was in
Engeland te vuil gemaakt.
Hij mag hopen dat ze bij NAC
z'n shirtje nog wel willen was
sen. Volgend jaar, in de eerste
divisie.
Geluk bij een ongeluk: Breda
ligt dichter bij het carnaval.
Frank J*
Snoeks is ff
verslagge- «.-Cv-
ver van Stu- l
dio Sport
Volgens Remco Torken is de taal van het voetbal ook in China hetzelfde
Remco Torken, tegenwoordig zorgt hij voor voorpaginanieuws in China.
Remco Torken (27) beproeft momenteel zijn
voetbalgeluk in China. Na een maand in Beij
ing te hebben gezeten waarin hij vijf wedstrij
den afwerkte en drie keer scoorde, is zijn
voorlopige indruk ronduit positief. Het ni
veau van het voetbal, de ambiance, het geld
en de leefomstandigheden zijn hem allemaal
honderd procent meegevallen. En hij kijkt na
tuurlijk zijn ogen uit in de oosterse miljoe
nenstad. Dat neemt niet weg dat zijn verblijf,
dat nog minimaal zeven maanden gaat duren,
veel aanpassingen vergt. Het eten, de medi
sche verzorging en uiteraard de taal zijn on
navolgbaar anders. In het gebrek aan commu
nicatiemogelijkheden schuilt het gevaar voor
eenzaamheid. Een tolk zwermt 24 uur per dag
om hem heen en binnenkort vergezelt Tor-
kens Katwijkse vriendin hem naar China.
„Toch ben ik nu al op mijn gemak gesteld. De
taal van het voetbal is immers overal hetzelf
de. Al houden ze er in China een paar wel héél
typische gewoonten op na."
Met een van die gewoonten kwam hij direct
in aanraking nadat zijn overgang van Beveren
naar de club Guo'an een feit was. Alle spelers
uit de hoogste klasse moeten van de overheid
aan het begin van het seizoen een soort Coo-
pertest afleggen. Wie faalt, krijgt domweg geen
werkvergunning. „En ik ben niet zo'n loper, dus
ik was er vooraf een beetje bevreesd voor. Ik
haalde 3200 meter in twaalf minuten. Ik was
helemaal kapot, maar voldaan. Het bleek vol
doende. Er was ook een Schotse international
bij die het niet haalde en dus gewoon weer naar
huis kon vertrekken. Contract of geen contract.
Zo gaat dat hier. Bij mijn club is de rechtsback
Chinees international. Hij haalde het ook niet
en moest de eerste vijf duels vanaf de tribune
volgen. Binnenkort volgt een herkansing. Faalt
hij opnieuw, dan is voor hem het seizoen voor-
bij."
Een waardeoordeel over dit opmerkelijke ge
bruik zal je van Torken, die even een week in
Nederland terug is, niet horen. Bescheidenheid
siert de voormalige Leidenaar. Waar ter wereld
hij ook in de spits opduikt, scoren is zijn han
delsmerk. Bij Den Haag, TOP Oss, VW, Loke
ren, Merida, Beveren en nu ook bij Guo'an.
Vooral in België bouwde hij een goede naam op
door drie jaar terug bij Lokeren topschutter te
worden in de Tweede Klasse. Na een mislukt
avontuur in Spanje was Beveren er als de kip
pen bij om hem vorig jaar in te lijven, maar de
armlastige club moest voor hem nieuw emplooi
vinden om gaten in de begroting te dichten.
„Tenminste, dat is de officiële lezing. Tussen de
trainer en mij boterde het niet en ik stond na
een blessure alleen nog maar bij de reserves op
gesteld. Er moesten inderdaad wat jongens weg
en er lagen contacten tussen Beveren en Guo
'an. Ze dachten: China? daar trapt Torken toch
niet in. Maar ik wilde in ieder geval voetballen.
Dat had wel wat dichterbij gemogen, maar
goed, na een gesprek met de manager van Guo
'an en met in mijn achterhoofd nog de reis die
ik negen jaar geleden met Den Haag maakte
naar Sjanghai, ben ik het avontuur ingestapt."
Zijn eerste indruk was overweldigend. Hij be
zocht de geijkte trekpleisters als de Chinese
Muur en de Verboden Stad en stuitte ook op
immense bouwwerken zoals het stadion van
Guo'an waar doorgaans geen toerist op afkomt.
„Er kunnen tachtigduizend mensen in. Hoewel
het meestal maar voor de helft gevuld is, zijn de
bezoekersaantallen dus toch fors. Ze zijn best
gek op voetbal alleen van onderhoud hebben ze
hier nog nooit gehoord. Het stadion wordt na
afloop van een wedstrijd alleen een beetje aan
geveegd en het is een knullig gezicht om te zien
hoe het veld, dat enorm lijdt onder de droogte,
wordt besproeid door een paar mannetjes met
tuinslangen. Het geld dat wordt verdiend, gaat
voor het grootste deel op aan salarissen. Een
traditie waar ik uiteraard weinig op heb aan te
merken."
Dat heeft hij op het niveau van het spel in de
hoogste klasse ook niet. „Valt enorm mee. Het
gaat er fel en snel aan toe en inkomen met een
gestrekt been is de gewoonste zaak van de we
reld. Toch is het tactisch wel in orde. Het sy-
teem is altijd 4-3-3, op aanvallen gericht, en ze
slaan in de opbouw de spits niet over zoals bij
Beveren en Merida gebeurde. Ook de training is
niet wezenlijk anders dan wat ik in Europa ben
gewend. De teambespreking vóór de wedstrijd
wel. Die duurt twee uur en als de trainer
spreekt, hangen de spelers over de banken en
kletsen wat met elkaar. Heel onwezenlijk, je
weet niet wat je meemaakt, wat een drama.
Daarna komt er een tolk die het voor mij, de
Hongaar en de Joegoslaaf die in het team zitten
allemaal nog eens gaat vertalen."
Als hij een vergelijking voor het niveau van
zijn club moet geven, denkt Torken even na en
vervolgens noemt hij Heerenveen en Ander-
lecht, niet slecht dus. Uit eerbied voor de ma
nier waarop hij tot dusver is behandeld bij zijn
huidige werkgever, zegt hij niet hardop dat Chi
na een prachtige ervaring is maar dat meer dan
één seizoen er volgens hem echt niet inzit. „Op
mijn leeftijd wordt het tijd om te settelen, mis
schien naar een huisje in Katwijk uit te kijken.
Bang dat ik hier in de vergetelijkheid raak en
niet meer aan de bak kom, ben ik niet. Bij TOP
Oss heb ik vier jaar terug een korte maar goede
periode beleefd. Elf goals in elf wedstrijden, dat
zijn ze daar niet vergeten."
Voorlopig is het nog niet zo ver. De komende
zeven maanden is Beijing zijn woonplaats. Ze
ven maanden aanpassen. „Spieren worden hier
niet losgemaakt door massage. Bij het minste of
geringste staan ze klaar met die lange acupunc
tuur-naalden klaar waar ze stroompjes opzet
ten. Het helpt wel, maar ik ben het nu al zat."
De kostelijkste anecdote van Torken betreft
het eten. De echte Chinese keuken bevalt hem
prima maar het is niet altijd duidelijk wat hij
krijgt voorgeschoteld. Inmiddels heeft hij de be-
reiders zo ver dat ze de bewegingen of het ge
luid van het dier nadoen dat ze hebben geser
veerd. Wordt er iets van tok-tok geroepen en
met ingestrokken armen bewogen, dan weet hij
dat het geen kwaad kan, maar als de Chinese
versie van wroef of miauw klinkt, bedankt hij
beleefd. „Ik ben gek op Chinees eten. Maar
hond, kat of schildpad, laat staan vissenogen,
dat gaat er bij mij niet in. Ik eet met stokjes en
heb op culinair gebied dus al genoeg aanpas
singsvermogen getoond."
Italiaanse jaren laten Noordwijker Van Utrecht niet los
Hij is dertig jaar en heeft een gezin met twee kinderen. Omstandigheden
waarin een prof serieus over zijn toekomst na het voetbal moet gaan
nadenken. Noordwijker Leonard van Utrecht heeft de contractuele
zekerheid dat hij na zijn actieve loopbaan als commercieel manager bij
zijn huidige club Cambuur aan het werk kan blijven. „En tjonge, wat
hebben ze zo iemand hier nodig", zegt hij hoofdschuddend. Toch is het
juist die zekerheid die hem vooralsnog tegenstaat. Wat wil je als je in de
vorm van je leven steekt en een paar dagen eerder nog een behoorlijk
aandeel had in de 4-1 overwinning op Ajax. Dan lijkt het slot van de
carrière opeens ver weg. „Stiekem hoop ik nog op een avontuurtje in het
buitenland. Ergens op een Engels veld rondrennen of zo. Ik zou zo weer
teruggaan naar Italië, ook al liep mijn verblijf bij Padova niet zo best af.
Zoals ik me nu voel, is het einde nog lang niet in zicht."
De twee dagen na de sensationele over
winning op Ajax, heeft de selectie van
Cambuur vrijaf gekregen van trainer Gert
Kruijs. Van Utrecht heeft de pech dat hij
zich als enige bij de club moet melden om
zich aan zijn dij te laten behandelen. Bij
het scoren van de vierde goal tegen de
landskampioen kreeg hij van Edwin van
der Sar, nota bene zijn voormalige club
genoot bij w Noordwijk, een geniepig
knietje. „Tsja, die rotzak", grinnikt Van
Utrecht. „We hebben vroeger nooit sa
men in één elftal gespeeld bij Noordwijk,
maar wel samen getraind. Zijn excuses
heeft hij niet aangeboden maar daar zit ik
eerlijk gezegd ook niet op te wachten. Met
4-1 verliezen van Cambuur, ik kan me zijn
frustratie wel voorstellen. Even goede
vrienden. Ik loop hem binnenkort in
Noordwijk nog wel een keer tegen het lijf
en dan zand erover."
Op de openingsdag van het huidigé sei
zoen speelde Cambuur een kwakkelend
PSV van de mat, maar sindsdien ontpop
ten de Friezen zich tot de grijze muis van
de eredivisie. Geen kans op Europees
voetbal en redelijk vrij van degradatiezor-
gen. Dus viel er tot afgelopen zondag wei
nig nieuws uit Leeuwarden te halen. „En
dat vind ik onterecht. We krijgen veel te
weinig waardering voor ons gedurfde,
aanvallende maar soms ook wel naïeve
spel. We kunnen met 4-1 van Ajax winnen
maar ook in eigen huis met 5-1 tegen Fey
enoord onderuit gaan. Toen aan het be
gin van het seizoén de punten uitbleven,
zijn we het een tijdje meer verdedigend
en met een echte laatste man gaan probe
ren. Dat pikt het publiek hier riiet. We
hebben de boel weer omgedraaid en ge
lukkig zetten we vlak voor de winterstop
een goede serie neer. Maar niemand die
het over ons goede spel heeft. Als een
club van ons verliest, komt het altijd om
dat zij een slechte dag hadden. Zo is het
dus echt niet."
Shirtsponsor
De relatieve anonimiteit van Cambuur
komt natuurlijk ook voort uit de geografi
sche ligging. Wie aan het Friese voetbal
denkt, denkt in eerste instantie toch aan
het kleurrijke Heerenveen. Volgens Leo
nard van Utrecht is het ook de schuld van
Cambuur zelf dat de geelblauwen een on
derbelichte positie innemen. In zijn con
tract, dat tot de zomer van 2000 door
loopt, staat dat hij zich na die tijd zou
kunnen bezighouden met de commercië
le kant van de club. Zijn handen jeuken
nu al. „Als je weet dat wij voor het ko
mend seizoen nog geen shirtsponsor heb
ben en er nu nog spelers moeten worden
aangetrokken als vervangers voor Dijkhui
zen en Van Rijswijk, dan weet je een beet
je hoe we er voorstaan. Terwijl toch ier-
dereen weet dat het tweede jaar na een
promotie het moeilijkst is. Leeuwarden is
een groot dorp en de uitstraling van Cam
buur is navenant. Maar op het gebied van
merchandising, sponsors 'kietelen' en een
toekomstvisie uitleggen, wordt nog veel te
weinig gedaan, al is het sinds de komst
van wat nieuwe bestuursleden beter ge
worden. Ik heb wel eens aangeboden om
mee te gaan naar een potentiële sponsor.
Die vinden het toch leuk als een speler er
bij komt zitten, maar daar zijn ze hier
blijkbaar nog niet aan toe."
Of hij zijn ideeën over een professione
ler Cambuur ooit ten uitvoer kan bren
gen, is vooralsnog niet aan de orde. Hij
mag dan 'al' dertig zijn, Van Utrecht
maakt momenteel een tweede jeugd door
en hoopt nog één laatste avontuurtje te
kunnen maken. Want zo 'grijs' als zijn
huidige werkgever misschien buiten
Leeuwarden overkomt, zo kleurrijk verliep
Van Utrechts carrière. „Als mij wordt ge
vraagd of ik het maximale uit mijn loop
baan heb gehaald, kan ik zeggen dat ik in
de Serie A heb gespeeld. Zeker dat eerste
seizoen bij Padova was geweldig. Dan bel
de ik voorafgaand aan de wedstrijd tegen
AC Milaan mijn vriend Bram Marbus op
terwijl ik op de middenstip in *San Siro
stond en hij net terugkeerde van een par
tijtje op de Langeleegte in Veendam. Al
leen al die tegenstelling."
Rechtsback
Leonard van Utrecht maakte pas op zijn
Leonard van
Utrecht: „We krij
gen veel te weinig
waardering voor
ons gedurfde, aan
vallende maar soms
ook wel naïeve
spel." FOTO'KEES
VAN HOOCDALEM
23ste de overstap naar het betaalde voet
bal. Van Noordwijk naar het bescheiden
Excelsior met boezemvriend en plaatsge
noot Marbus. Later verruilde het duo Rot
terdam voor Cambuur, dat toen ook nog
in de eerste divisie uitkwam. Van Utrechts
Italiaanse en volgens de WCS niet onom
streden zaakwaarnemer Mino Raiola
zorgde voor een van de opmerkelijkste
transfers van 1995. Een relatief onbeken
de Noordwijker stapte over naar Padova
waar hij toenmalige grootheden als Mi
chel Kreek en internationals als Amaruso
(nu Juventus), de rossige Amerikaan Lalas
en de Kroaat Vlaovic (nu Valencia) aan
zijn zijde vond. „Prachtige tijd. Zou ik zo
weer overdoen. Met Lalas en trainer Gal-
derisi die nu beiden in Amerika werken,
heb ik nog wel contact en met de buren
van het huis waar we toen woonden. Ver
der weinig meer. Ik heb via Internet uitge
vonden dat de club nu vierde van onde
ren staat in de Serie C. Er zitten maar een
paar duizend toeschouwers in dat prach
tige, grote stadion, waar het toen weke
lijks volzat. Dat is toch hard achtemit ge
gaan."
Van Utrecht koestert wraakgevoelens
noch leedvermaak jegens de club die hem
kortstondig tot een bekende Nederlander
maakte. „We degradeerden, er kwamen
nieuwe bestuurders en een nieuwe trainer
die het niet had op de buitenlanders. Op
een gegeven moment stond ik zelfs
rechtsback. Dat ging me als aanvaller na
tuurlijk niet goed af, maar de trainer zag
in mijn slechte functioneren als verdedi
ger hét bewijs dat ik er niets van kon. Via
de reservebank kwam ik op de tribune te
recht en ik speelde nooit meer."
De scheiding tussen Padova en Van
Utrecht kwam niet op een heel ongeluk
kig moment. „Ik had alle tijd om alles te
regelen rond de geboorte van mijn eerste
kind: Jonah. Daarna heb ik een gedeelte
van mijn contract zelf afgekocht om weg
te kunnen."
Van Utrecht mocht op proef komen bij
Derby County en Vitesse maar het vader
schap deed hem, een beetje tegen zijn
avontuurlijke aard in, kiezen voor zeker
heid. Op een aanbieding van Cambuur
om terug te keren op het oude nest, zei hij
meer dan een jaar geleden direct 'ja'. „Ze
stonden op dat moment bovenaan in de
eerste divisie, dus dat zag er goed uit. De
promotie vorig jaar was een geweldig
feest, wat feesten kunnen ze hier wel. Ik
geloof dat we tot acht uur 's ochtends zijn
doorgezakt want sluitingstijden zoals in
Noordwijk of Leiden kennen ze hier niet.
Je moet hier sowieso niet raar opkijken als
je op een doordeweekse dag om een uur
tje of zes nog spelers van Cambuur in de
stad aantreft, maar dat ter zijde. Het moet
gezegd dat de club toch met relatief mini
male middelen, met weinig waardering en
met een hoop zaken die voor verbetering
vatbaar zijn, aardig wat heeft bereikt."
Veel is volgens Van Utrecht te danken
aan Gert Kruijs, de eigenzinnige trainer
die net als zijn Noordwijkse vleugelspits
vaak gevoel boven rede laat gelden. „Ge
weldig mannetje, hij weet door zijn en
thousiasme een goede teamsfeer te kwe
ken en ik ben daar extra gevoelig voor. Ik
loop in mijn ijver ook veel meer meters
dan eigenlijk nodig is."
De goede relatie met de oefenmeester
geeft een beetje het dilemma aan waar
voor Van Utrecht zich gesteld ziet. In de
Friese hoofdstad heeft hij het eigenlijk
goed naar zijn zin en er zijn ook toe
komstmogelijkheden, maar de herinne
ring aan Padova doet hem eveneens naar
een nieuwe uitdaging verlangen. Als hij
het relaas hoort van Remco Torken, de
Leidenaar die naar China is vertrokken,
lichtten Van Utrechts ogen heel even op.
Snel keert hij terug naar de realiteit. „Mijn
vrouw en ik kunnen ons heel goed aan
passen aan vreemde situaties, aan een
vreemd land. Maar China, dat lijkt me
met twee kinderen nou weer net te veel
van het goede."
