Verlekkerd kijken naar de
Jaguars én hun eigenaren
Avondje
uit voor
een huis
'Avond met
inhoud' bij
voetballend
Zoeterwoude
uit' naar Voorhout
HhilËfHtiiïi] SUSEHELl 111 i iiIItüliM!ijl IlIII-fil!
'Roofdier' na 92 jaar uit Wassenaar
AAN TAFEL
redactie:
Miep Smitsloo-De Graaft,
telefoon: 071-535 64 84.
Massaal kwamen ze op
draven in het Leidse
Holiday Inn: de mensen die
een huis in de toekomstige
Oegstgeestse wijk Poelgeest
willen hebben. Zo'n lotings
avond is, nu de huizen als
broodjes over de toonbank
gaan, een heel normaal
'avondje uit' geworden.
Zelfs voor huizen van ruim
vier ton.
Notaris Anneke Klein
tankhorst had slechts 34
eengezinswoningen te ver
loten, waarvoor maar liefst
170 gegadigden de Amstel-
zaal van Holiday Inn be
volkten. „Zo'n hoog aantal
heb ik nog nooit meege
maakt", erkent Klein Lank-
horst. „Maar ja, er zijn nu
eenmaal veel te weinig wo
ningen en veel te veel gega
digden."
In anderhalf uur tijd was de
Oegstgeester notaris klaar
met 'uitdelen'. „Ik heb als
een bezetene al die lootjes
uit die potten gerukt. Tja,
alle huizen zijn meteen ver
kocht, en er staan nog heel
wat mensen op de reserve
lijst."
Twee vliegen in één klap sloeg
voetballend Zoeterwoude-
dorp. Men had een reuze leuke
avond met oud-international
René van der Gijp én legde te
gelijkertijd tweehonderd spon
sors in de watten. Die combina
tie leverde afgelopen week een
bomvol SJZ-clubhuis op.
Pr-man Gerard van der Hoe
ven probeert zich temidden
van de drukte verstaanbaar te
maken: „We hebben nog nooit
iets voor alle sponsors tegelijk
gedaan. Maar afgelopen tijd
hebben we tientallen nieuwe
sponsors aangetrokken: het
aantal reclameborden is tot 130
gestegen. We wilden, kortom,
iets terugdoen. En dan niet al
leen met een drankje, maar een
avond-met-inhoud. Oud-voet
baller Van der Gijp spreekt nog
tot ieders verbeelding en heeft
een leuk verhaal te vertellen,
zowel uit zijn privé- als voetbal
leven."
Na dat verhaal kwam het met
dat drankje natuurlijk ook wel
Een 'Rijnsburgsavondje' was
het afgelopen week in Pano
rama Tulipland in Voorhout.
Zo'n honderd vrijwilligers,
kwekers, prijswinnaars en afne
mers van een corsowagen luis
terden er gebiologeerd naar het
verhaal van schilder Leo van
den Ende. Aardig idee van de
Stichting Rijnsburgs Bloe
mencorso om de jaarlijkse bij
eenkomst bij 's werelds groot
ste bloemenpanorama te hou
den. De meeste Rijnsburgers
waren nog nooit bij deze toe
ristische attractie geweest.
Van den Ende had geen aan
dachtiger gehoor kunnen heb
ben voor zijn verhaal over het
dertig meter lange en vieren-
eenhalve meter hoge doek. Im
mers, bij de meeste aanwezi
gen, de 'echte Rijnsburgers' en
bloemenliefhebbers, leverde
het levensgrote doek instem
mend geknik en het aloude
feest der herkenning op. De
watertoren van Katwijk, de ker
ken van Noordwijk-binnen, de
boerderij van Pennings uit
Noordwijkerhout, de boerderij
van de gezusters Kromhout uit
Rijnsburg: dergelijke - deels uit
het landschap verdwenen - ob
jecten vinden een blijvend
plekje op het panorama.
Na de pauze kwam het 'echte'
werk voor de Rijnsburgers, bij
wie het corso-virus al weer
flink opspeelt: de verdeling van
de praalwagens. Secretaris
Niek Hemmes van de Stichting
Rijnsburgs
I was zijn
mandje leeg
Van links naar rechts: nieuw bestuurslid van de Stich- en straalde
ting Rijnsburgs Bloemencorso Rokus Hassefras, secre- Hemmes te-
taris Niek Hemmes (met mandje) en Flora-voorzitter vredenheid
Gerrit Ravensbergen. foto taco van der eb uit.Alles is
weg! We hebben zelfs twee wa
gens meer dan vorig jaar."
Hemmes stelde het kersverse
mede-bestuurslid Rokus Has
sefras aan ons voor. „Laatst
hebben we voorlichter Piet
Krak van Flora ingelijfd. Maar
verder komt er zelden of nooit
nieuw bloed bij. Met Rokus is
ons corsobestuur verjongd en
dat is een goede zaak."
Rokus Hassefras heeft genoeg
affiniteit met de bloemen.
„Ooit heb ik voor de klas ge
staan. Als beginnend leraar
hielp ik al praalwagens opste
ken en reed ik mee in het cor
so. Daarna werkte ik bij de vei
ling en sinds kort ben ik com
mercieel directeur van een
bloemenexporteur. Dat ik nu
voor zo'n erebaantje - want dat
is het! - ben gevraagd, is na
tuurlijk prachtig. Hoeveel werk
het is? Geen flauw idee! Dat
merken we nog wel."
Panorama Tulipland-initiator
Herman van Amsterdam ten
'Het is slopend'
Sinds 20 maart en tot
eind mei, zes dagen
per week, werkt de Voor-
houtse schilder Leo van
den Ende aan de voltooi
ing van zijn 'Panorama-
Tulipland'. Na die perio
de wordt het panorama
tot volgend voorjaar in
segmenten opgerold, en
maakt het kolossale schil
derij plaats voor de bol
len. „Het is slopend. Ik
denk over twaalf jaar
klaar te zijn en ik ben nu
60: ik hoop dus tot m'n
73-ste bezig te blijven."
Van den Ende is nog
steeds onder de indruk
van de komst van Pano
rama Mesdag-directeur
R. Borgerts, die de Voor-
houtse 'concurrent'
kwam openen. „Ik had
nooit gedacht dat zo'n
man zich zou verwaardi
gen om hier binnen te ko
men. Dat niet alleen: hij
komt terug met het res-
tauratieteam van Panora
ma Mesdag om ons tips
te geven. Bovendien
brengt hij ons in de ver
gadering van panorama's
uit de hele wereld. We zit
ten in de molen. En dat is
na twee jaar werken een
enorm succes."
slotte: „Het is een goede zaak
dat de Rijnsburgse bloemen
wereld op de hoogte van dit
project is gebracht. De meesten
kenden ons vreemd genoeg
nog niet. Zo moet het toch een
soort inktvlek worden."
H on't dream it, drive it', is
\J de slogan van automerk
Jaguar - maar voor velen van
ons zal het altijd bij dromen
blijven. Een dikke ton ben je
sowieso kwijt voor dit stijlvolle
Engelse wilde dier. Maar geef
toe, het is aangenaam om je
aan zo'n wagen te vergapen,
want de Jaguar is een kunst
stuk. En ach, het bezit van de
zaak is vaak het eind van het
vermaak, zei vadertje Cats al -
hoewel dit voor de rijders van
een 'Jag' misschien niet opgaat.
Laten we het er maar op hou
den dat het voyeuristisch en
dus lekker is om te aanschou-
Van links naar rechts: pr-man Gerard van der Hoeven van SJZ, Cees
Lubbe van het busbedrijf, oud-intemational René van der Gijp en SJZ-
voorzitter Leo van der Geest. foto taco van der eb
goed. Temeer daar de sponsors
- tot onze verbazing ook veel
niet-Zoeterwoudenaren - be
paald geen haast hadden om
huiswaarts te keren. In de druk
te ontwaren we MKB-bestuurs-
leden Marlies llaazebroek en
Peter Bunnig, 'helemaal' uit
Leiden. Haazehroek: „Even kij
ken of het verhaal van René van
der Gijp ook leuk is voor een
avondje bij onze club. Gezellige
boel hier."
We ontmoeten hoofdsponsor
Cees Lubbe van het gelijknami
ge busbedrijf („IJ weet wel, om
wie iedereen altijd moet la
chen"). De jolige sfeer in het
clubhuis ten spijt, kregen we
een serieus gesprek. De zestig
busjes van Lubbe vervoeren da
gelijks zo'n 600 al dan niet
gehandicapte kinderen van en
naar diverse scholen in de Leid
se regio. „Dat is verschrikkelijk
verantwoordelijk werk. Je bent
altijd met andermans kinderen
op de weg, met alle risico's van
dien. En met de huidige ver
keersdrukte heb je tegenwoor
dig twee busjes nodig, waar je
het vijftien jaar geleden nog
met één kon doen. Maar het
lukt nog steeds, elke dag weer."
SJZ is voor Lubbe 'een soort
hobby'. „We zijn al zes jaar
sponsor en plakken er nog
maar drie jaar tegenaan."
wen welke bekende streekge
noten zich het merk kunnen
veroorloven en/of lonken naar
het gloednieuwe S-type.
Tijdens de openingsreceptie
van Jaguar-garage Blanke-
spoor - die Wassenaar na 92
jaar inruilde voor 3000 vierkan
te meter grote nieuwbouw in
Leidschendam - zagen we tien
tallen bekende gezichten. Be
horend bij lieden van wie je op
zo'n moment beseft: zij meten
zich volgaarne dat stijlvolle
image van de Britse society
aan. We zullen geen namen
noemen, want niet iedereen
stelt dat ongetwijfeld op prijs.
Maar de goedboerende bloe
menhandelaar uit Hillegom, de
onroerend goed-jongens uit
Lisse en Leiden, de Wassenaar-
se 'handelaren' en erfgenamen
die je bij Glamourland ont
waart, de ex-directeur van een
groot Leids bouwbedrijf, één
van de grootste houthandela
ren van ons land die ook een
tennishal in Warmond heeft; ze
kwamen allemaal opdraven.
Het was met 400 gasten bom
vol. En we zullen nooit meer
zoveel Jaguars bij elkaar zien!
Het gaat goed met de vader
landse economie, getuige de
enorme run op het S-type tij
dens en na de receptie bij Blan-
kespoor. De jongste telg uit het
rijke Jaguar-geslacht komt offi
cieel pas 14 april op de markt.
Voor de 'grap' stond er één tij
dens de receptie. Maar meteen
al verkocht Blankespoor-direc-
teur Kees Raaphorst er 45. Hij
is er zelf beduusd van: „Tja, dit
is voor ons ook uniek. Er zijn
tijden geweest dat we dat aan
tal nog niet in een jaar haal
den."
Overigens is Raaphorst hele
maal de vertegenwoordiger van
zijn automerk. Stijlvol, keurig,
Landelijk Jaguar-directeur Geert Tax met op de achtergrond het nieuwe S-type, waarop een ware run is ontstaan.
hij lijkt meer op een Engelse
gentleman dan op een autover
koper die volgens het prototy
pe snel en agressief moet zijn.
Men lonkt dus volop, ook in de
dagen na de opening liep het
nog storm. Het S-type zelf
lonkt weer helemaal naar de
klassieke stijl van de jaren vijf
tig met zijn rondingen. Die
hang naar het verleden bevalt
ons zeer, nostalgisch als we
zijn. De salesdirector van Ja
guar Engeland, Roger Putnam,
blijkbaar ook. De man bleef
maar 'thank you' stamelen te
gen Kees Raaphorst en zijn
compagnon Rob Rooijakkers.
..Jullie hebben hier een nieuwe
standaard neergezet. Thank
you."
foto taco van der eb
Wassenaar verliest door de verhuizing van de
Jaguar-dealer naar Leidschendam na 92
jaar de markante Jaguar-kop op de hoek van
Oostdorperweg, bij de oude haven. In 1907 be
gon Jan Blankespoor er als beurtschipper, met
een pendeldienst naar Rotterdam. Vanaf 1921
werd er voor 15 cent per liter benzine verkocht.
Langzaamaan begon de autohandel te groeien.
In 1935 werd de karakteristieke hoek-show-
room neergezet en kwamen er merken als DKW
('Dat Kreng Weigert', riepen slagersjongens in
die dagen), Opel en Chevrolet te staan. En na
de oorlog kon het bedrijf twee takelwagens van
de Canadezen kopen, waarmee veel zwaar hijs
en takelwerk werd verricht voor tie Wassenaar-
se politie. Blankespoor rukte menigmaal uit
voor een ernstig ongeluk (toen al!) op de Rijks
straatweg. Medio de jaren '50 legde het bedrijf
zich toe op de verkoop van alleen Britse wa
gens, zoals Morris, Riley en MG. De eerste Ja
guar ging in Wassenaar in 1968 voor 19.000 gul
den van de hand. Door ruimtegebrek ging Blan
kespoor tenslotte alleen met de Jaguar verder.
Er zit al enkele jaren geen Blankespoor meer in
het bedrijf. Kees Raaphorst is eigenaar en alge
meen directeur, maar wijzigde de vertrouwde
naam nooit. Blankespoor is anno 1999 uit z'n
jasje gegroeid. Raaphorst: „We hadden best
hier in Wassenaar willen blijven, maar daar was
geen geschikte locatie te vinden."
Wie in Leiden wilde eten met ster
ren - om maar eens een populair
RTL4-programma te parafrase
ren - kon in een niet zo ver ver
leden terecht bij Oudt Leyden. Het
kwaliteitskenmerk van de keurmeesters
van Michelin sierde 23 jaar de gevel van
de zaak aan de Steenstraat, totdat de
wispelturige inspecteurs de rotisserie
aan het begin van de jaren tachtig als
een baksteen lieten vallen.
Als een nieuwe eigenaar - H.M. Mar
tens - het bedrijf drie jaar later over
neemt en het restaurant nieuw leven
inblaast, keert de ster terug aan de ge
vel. Maar veel geluk brengt dit niet.
Vanaf 1987 loopt de omzet terug en
Martens ziet hiervoor twee duidelijke
oorzaken: het parkeerprobleem in de
binnenstad en het veranderde beste
dingspatroon van de gasten. Zij geven
hun geld liever uit aan auto's en vakan
ties aan aan lekker eten. Martens ver
koopt de zaak aan het begin van de ja
ren negentig aan slager Jan Zandbergen
uit Rijpwetering, die er de eerste jaren
de 'koningin van de Leidse horeca' -
Engeltje Favier - als
gastvrouw aanstelt.
De inspecteurs van
Michelin zijn niet on
der de indruk, want
wederom verliest
Oudt Leyden de ster.
Hoe staat het er aan
het eind van de jaren
negentig voor met
Oudt Leyden? Het is
er stil, als we ons op
een woensdagavond
omstreeks half zes
melden bij de eetgele
genheid. De gasten
die nog na ons ko
men, blijken zich zon
der enige uitzonde
ring te hebben vergist
in ae ingang van het
ja, melden de obers
gedienstig. Zonder
problemen krijgen we
de beste tafel aan het
Oudt Leyden,
Steenstraat 51-53,
Leiden.
Tel.: 071-5133144.
Keuken: matig/redelijk
Menukaart: gevarieerd
^bianee: Wassend
Bediening: uitstekeno
Prijs/kwaliteit: redelilk
vaarte waar je
ruim met z'n zessen
kunt zitten. Geduren
de onze maaltijd heb
ben we het rijk alleen:
pas als we weg gaan
komen er nog een
paar Italianen.
In de bijna negentig jaar dat het restau
rant bestaat, lijkt er weinig aan het inte
rieur veranderd. Het zware eikenhout
domineert de ruimte, dat door een ver
hoging in tweeën wordt gedeeld. Aan
beide zijden staat een prachtige
schouw. Bij het raam is een pan met
hutspot in een glas-in-lood raam gegra
veerd. Waar we minder over te spreken
zijn, zijn de plastic geluidsboxen die
her en der in de zaak zijn opgehangen
en waaruit tijdens de maaltijd op een
behoorlijk volume dezelfde muziek
komt die ook Sky Radio in zijn compu
ter stopt.
Wat in elk geval nog steeds van ster
renkwaliteit is, is de bediening. Onze
gastheer is vriendelijk en voorkomend
en heeft verstand van zijn vak. 1 lij
maakt geen aantekeningen, heeft een
behoorlijke kennis van net menu en
blijkt ook de wijnkaart goed te kunnen
verklaren. Op zijn advies beginnen we
met een cocktail, met als basis witte
wijn, druivensap en amaretto.
De menukaart van Oudt Leyden is niet
spectaculair, maar kent wel een paar
verrassende gerechten. Zo valt bij de
entrees (tot ongeveer twintig gulden) de
konijncarpaccio op. Bij de hoofdge
rechten (van 35 tot 39,50 gulden) valt
vooral de vis op, zoals tonijn van de
grill en gestoomde grietfilet. Er is ook
een drie- en een viergangenmenu, en
op de wijnkaart is de liele wereld verte
genwoordigd.
We besluiten het denken volledig aan
het restaurant over te laten en kiezen
voor het viergangen dagmenu (62,50
gulden), dat ons door de gastheer
wordt gedeclameerd. We drinken er
een 'passend glas wijn' bij. We begin
nen met een salade met plakjes gerook
te tonijn. De vis smaakt goed, maar is
misschien een tikkeltje aan de zoute
kant. De salade is lekker, met een sma
kelijke dressing. We
drinken er een witte
Zuid-Afrikaanse wijn
bij, luisterend naar
de intrigerende
naam Cogmans
Kloof.
De gepocheerde
zalm is ook prima,
maar de scherp sma
kende groenten en
de saus die het bord
vullen, doen de ver
fijnde smaak voor
een belangrijk deel
weer teniet. Alsof het
groentenat van een
potje mosselen over
de zalm is uitgekiep-
erd.
Het hoofdgerecht,
getrancheerde run
derlende, valt rond
uit tegen. Als mijn
oma weer eens wat
kreupel door haar
aanleunwoning liep,
klaagde ze steevast
over pijn in haar len
denen. Het rund dat
de basis vormde
voor ons vleesge
recht moet dezelfde
klachten hebben ge
had. We moeten be
hoorlijk kauwen om
het vlees weg te krijgen. Wel te spreken
zijn we over de Chileense Merlot die bij
het gerecht wordt geschonken. Omdat
ik me van het dessert na enkele dagen
met de beste wil van de wereld niet
meer kan herinneren dan dat het er
aardig uitzag en behoorlijk smaakte,
moeten we het erop houden dat het
een beetje anoniem was.
Nadat we voor twee viergangenmenu's
en wat spiritualiën een bedrag van 206
gulden hebben afgerekend, stappen we
ae Steenstraat weer op. Een dik wol
kendek heeft de hemel verduisterd.
Geen sterren.
Maar dat vermoeden hadden we al.
TEKST DIRK CORNELISSEN
FOTO HIELCO KUIPERS
