Baker is back
Het Gesprek van de Dag
TV
WEER
Ex van Gullit doet
een boekje open
COMMENTAAR
Kosovaren verdienen opvang
Een acteur als Kosovaar
Hans Bouwens op herhaling met Little Green Bag
Germaine Greer
Dat getuigt van een onbegrijpelijk gebrek aan professionalisme en
mededogen.
Acht dagen van bombardementen hebben een half miljoen Koso
varen van huis en haard verdreven. Ze proberen een goed heenko
men te vinden in Albanië en Macedonië, maar vele tienduizenden
vluchtelingen nemen het zekere voor het onzekere en trekken naar
de landen van de Europese Unie. En geef ze eens ongelijk. Een van
de redenen van de NAVO om in te grijpen, is tenslotte dat na Kos
ovo ook Macedonië gevaar loopt. Niettemin weigert een land als
Engeland, notabene hoofdrolspeler in de NAVO-acties, vluchtelin
gen op te nemen.
In de Tweede Kamer is gisteren gesproken over de Nederlandse
houding. Daarbij zijn belangrijke accentverschilllen aan het licht
gekomen. Alle grote partijen zijn van mening dat een mede door
het Westen gefinancierde opvang in de regio de voorkeur verdient.
Waarom Nederland niet veel eerder op regionale voorzieningen
heeft aangedrongen, bleef gisteren in het debat een onbeantwoor
de vraag.
Als zich bij ons aan de grens toch vluchtelingen uit Kosovo melden
- en dat is zeer waarschijnlijk - pleit de WD voor terugsturen,
maar de PvdA en D66 willen de Kosovaren opnemen. Staatsecreta
ris Cohen gaat zijn verantwoordelijkheid gelukkig niet uit de weg.
Hij wil de vluchtelingen opnemen, maar wil wel praten over hun
status. Dat debat moet, gezien de ernst van de situatie, op korte
termijn worden gevoerd. Daarbij moet lering worden getrokken uit
de ervaringen die eerder met gevluchte Bosniërs zijn opgedaan. Zij
kregen destijds een tijdelijke verblijfsvergunning en blijken, nu de
oorlog in Bosnië voorbij is, in meerderheid in Nederland te willen
blijven.
Op die manier loopt niet alleen noodopvang voor vluchtelingen
snel vast, maar komt ook de wederopbouw van Bosnië onvoldoen
de van de grond. Als de Kosovaren niet of onvoldoende in hun ei
gen regio kunnen worden opgevangen, moeten zij zich veilig we
ten in de landen van de Europese Unie. Maar wel onder de voor
waarde dat zij naar huis terugkeren zodra daar in redelijkheid weer
te wonen valt.
Het is me nogal een vraag waar de vaste presentatoren van Het
Blauwe Licht en hun gasten gisteravond een uitzending lang over
willen worstelen: is werkelijkheid het echte leven wat door het oog
van de camera wordt gevangen, of is het het imitatieleven in de ge
filmde fictie (u mag deze zin rustig nog een keer lezen, maar zo
stond het thema van dit programma echt aangekondigd)? Gelukkig
bedoelen ze het een stuk simpeler. Het gaat er deze woensdagavond,
in het programma waar kritisch naar het medium televisie wordt
gekeken, alleen maar om welke beelden vandaag de dag de meeste
emotie bij de kijkers losmaken.
Zo tracteren Anil Ramdas en Stephan Sanders hun gasten, Dana
Linssen, hoofdredacteur van De Filmkrant en theatermaker Gerard-
jan Rijnders, op het fragment uit het NOS-journaal, waarin de in
Nederland woonachtige Kosovaar Fatim wanhopig naar zijn fami
lie in zijn geboorteland probeerde te bellen. Niemand die de tele
foon opneemt. En hij vertelt en passant dat zijn zwager is ver
moord. Pappa is dood, want ik heb zijn benen gezien, had zijn
nichtje uitgeroepen.
Waarom dat nu zo'n aangrijpend moment is, wil Ramdas van
Linssen weten. Omdat je over iets hoort, wat je niet ziet, vindt zij.
Niet het zoveelste afgebrande dorp. Of de lijken in de modder. Nee,
je ziet niets. Dus probeer je het je voor te stellen. En zo zie je het toch
voor je. Het beeld van een man die wordt weggesleurd. Of van een
man van wie de benen zijn afgehakt. Vindt Sanders ook. Zo is de
oorlog bij hem binnen gekomen. Zo heeft de oorlog een gezicht ge
kregen.
Niet voor Rijnders. Die had het gewraakte stukje van de Kosovaar
heel anders zitten bekijken. Vanuitzijn vak van theatermaker. Hoe
doet iemand die wanhopig is? Welke emoties zijn er te zien? Een ac
teur kan dit ook, stelt hij. Nou ja, een goede acteur. Voor de rest
hebben dergelijke reportages nauwelijks nut, stelt Rijnders. Op die
manier krijgt hij weinig informatie over wat er gaande is.
Rijnders meent het. Hij acteert niet. Een gruwelijke werkelijkheid,
de werkelijkheid van Rijnders.
wil buys
MENSELIJK
Voor de 86-jarige Braziliaanse
EMIRENE GUEDES RIBEIRO
kende de hemelse zegen geen
prijs. Ze was dan ook zeer ver
baasd toen ze een rekening van
5.000 real (tegen de 6.000 gul
den) kreeg voor de zegening van
haar appartement in Rio de
Janeiro en voor een beloofd
plaatsje in de hemel. De rekening
was gepresenteerd door een man
die zich 'eerwaarde Emidio'
noemde en die haar zijn geestelij
ke diensten had aangeboden.
,,Ze vertelde hem dat ze slechts
3.000 real had en hij zei dat God
Overwegend zonnig
Vrij hoge temperaturen werden gisteren in onze omgeving gemeten. In
Bloemendaal werd het 19,5 graden en op Schiphol 18,5 graden. Lan
delijk werd de hoogste temperatuur geregistreerd in Hoek van Holland.
Daar werd het 19,9 graden. Ook vandaag was het droog en zonnig met
een aangename temperatuur. De wind was iets sterker zodat het wat
minder warm aanvoelde dan gisteren.
Het fraaie weer wordt veroorzaakt door een hogedrukgebied met een
centrum bij de Poolse Oostzeekust en een depressie ten westen van
Ierland. Tussen beide luchtdruksystemen staat een zuidoostelijke
stroming waarmee vrij warme lucht uit Zuid-Europa wordt aange
voerd. Morgen verandert er maar weinig. Het blijft overwegend
zonnig en de zuidoostelijke wind is af en toe zwak of matig. De
temperatuur ligt in de middag rond de 18 graden.
Zaterdag en tijdens de paasdagen dringen zwakke fronten tot
onze omgeving door, maar het blijft vrijwel overal droog en de
zon laat zich tussen de wolkenvelden door geregeld zien. Bij
een naar zuidwest draaiende wind komt de temperatuur op een
iets lager niveau: het wordt 15 tot 16 graden.
In Ierland viel de afgelopen 24 uur wel regen van betekenis.
Het weerstation Valentia in het uiterste zuidwesten meldde
30 mm. De hoogste temperaturen heersen in Spanje: in
Cordoba werd het gisteren 27,4 graden.
De afgelopen maand maart was vrij nat en zacht. In de
laatste dertig jaar kwamen er veel warme maart-maanden
voor. Wanneer in 2001 de nieuwe normaalcijfers over het
tijdvak 1971-2000 worden berekend, zal de gemiddelde
temperatuur van de lentemaand dan ook flink stijgen.
jos broeke
Jongeren die zijn kleinkinderen hadden kun
nen zijn, hossen in discotheken op zijn afge
stofte, uit 1969 daterende hit Little Green Bag.
Zelf kan Hans Bouwens alias George Baker het
ook niet helemaal bevatten dat wat vergane
glorie scheen na dertig jaar opnieuw een hit
dreigt te worden. Hoe opmerkelijk het leven
van een popmusicus soms kan zijn! „Weet je,
natuurlijk verbaast deze revival me. Ik kan
moeilijk zeggen dat ik dit heb zien aankomen.
Alles blijkt mogelijk, ook wat zelfs door mij
voor onmogelijk werd gehouden."
3.000 real zou aanvaarden", al
dus inspecteur Carlos Gomes van
Rio's 15de politiedistrict. Ribeiro
kreeg argwaan en belde het dio
cees op om te vragen of daar een
eerwaarde Emidio bekend was.
Daarna spoedde ze zich naar de
bank om de betaling per cheque
stop te zetten. Bij de bank liep ze
een handlanger van Emidio tegen
het lijf die probeerde de cheque
te verzilveren. De ingerekende
handlanger leidde de politie naar
de priester, die in werkelijkheid
de Portugese oplichter Emidio
Conceicao Vieira bleek te zijn.
Baker is back. Te pas en te on
pas wordt Little Green Bag ge
draaid op Radio 3, waar 's mor
gens vroeg deejay Edwin Evers
zijn grootste plugger is. En op
zijn beurt gaat Bouwens, die
zijn pseudoniem ooit leende uit
een onduidelijk detectiveboek
je, geregeld langs bij de radio-
en televisiestudio's. Er is inmid
dels een single-cd uitgebracht,
die naar de tijd van toen eruit
ziet als een 45 toeren plaatje.
Inmiddels is Little Green Bag
binnengekomen in de tippara-
de; helemaal te gek volgens Ba
ker. „D'r is niks aan geknipt en
niks aan geëquilazed. Het is ge
woon de oorspronkelijke
sound, weet je. Compleet met
het loopje waarmee destijds
onze bassist Jan Visser kwam
aanzetten en al wat ik erbij heb
verzonnen."
De hernieuwde populariteit valt
deels terug te voeren op de in
1992 uitgebrachte cultfilm Re
servoir Dogs, waarvoor de
Amerikaanse regisseur Quentin
Tarantino de eerste hit van
Bouwens gebruikte. En deels op
een whiskycommercial die in
Japan deinde op Little Green
Bag. Niet alleen de consumptie
van het huppelwater zwiepte
ter plaatse immense liters om
hoog, ook naar Bouwens alou
de song was in het Land van de
Rijzende Zon van de weerom
stuit volop vraag. „Het heeft
een paar jaar geduurd, voordat
ze er hier ook weer helemaal
maf van werden."
Zelfs oudere jongeren en jonge
re ouderen die hem vroeger ab
soluut niet konden horen, gal
men vandaag de dag tot verve
lens toe zijn repertoire. „Of ze
me nou zien als camp of niet, of
ze me belachelijk en tegelijk
leuk vinden, het zal me een
zorg zijn. Al ben ik nuchter ge
noeg deze opleving niet al te se
rieus te nemen, als musicus
neem ik mezelf dat wel. Ik be
leef nu een beetje, wat Abba is
overkomen. Die groep was op
een gegeven moment ook op
eens weer hot. Onder bepaalde
groeperingen mocht die muziek
in de jaren zeventig niet goed
worden gevonden. Op latere
leeftijd komen dergelijke men
sen kennelijk tot het besef dat
het toch allemaal zo slecht nog
niet was als ze in jeugd deden
voorkomen."
Blanche, al veertien jaar met
hem getrouwd, blijkt niet ge
plukt uit het legertje vrouwelij
ke fans dat eens slaafs achter
hem aanliep. In zijn populairste
dagen had zij weinig op met de
deuntjes die 'haar' Hans
brouwde. En nog is het haar
muziek niet. „Af en toe laat
Hans me iets nieuws horen. Uit
mijn mond klinkt dan 'mmw-
ha'. Dan weet hij dat ik het niet
veel vind. Ik ben meer het
country and western-type.
Maar goed, ik weet hoeveel tijd
en energie Hans in zijn liedjes
stopt, sommige kan ik nu in elk
geval wel waarderen.
Nadat Bouwens in 1969 met
Little Green Bag zichzelf had
ontdekt als componist, scoorde
hij aan de lopende band hits.
En kon hij zijn baan aan de lo
pende band in een fabriek ge
dag zeggen. Menige poprecen
sent vond dat hij na Little
Green Bag stijlbreuk pleegde
met het klapboemwerkgenre,
dat onder meer werd gedragen
door hits als Una Paloma Blan-
ca, Morning Sky en Fly Away
little Paraguayo. „Wat ik heb
gemaakt mag dan niet allemaal
maatwerk zijn geweest, het was
in elk geval wel altijd goede
confectie. Una Paloma Blanca
is zelfs doorgedrongen tot de
top tien van de Verenigde Sta
ten. Door mijn hele oeuvre ben
ik financieel onafhankelijk ge
worden. Maar neem van mij
aan dat het niet zaligmakend is
miljonair te zijn."
Hoe betrekkelijk het succes van
een artiest is, ervoer Hans Bou
wens een jaar of twintig gele
den, toen een van zijn kinderen
verongelukte. „Dat verdriet ver
dwijnt nooit. Ik ben toen tot het
inzicht gekomen dat me nooit
iets ergers kon overkomen. Al je
geld kwijtraken of als een gieter
afgaan voor het publiek, het is
allemaal peanuts vergeleken bij
het verlies van een kind."
Krap veertien dagen na deze
diep in zijn ziel snijdende ge
beurtenis stond Hans Bouwens
als George Baker met zijn Selec
tion alweer op het podium.
„The show must go on, zo zit
het vak inelkaar. De hele band
moest ervan eten, dus stond ik
lachend te spelen, terwijl mijn
hart huilde."
In 1978 viel de groep uiteen.
Niemand uitgezonderd hadden
de leden van de Selection het
allemaal wel gezien. De zalen in
het land; de groupies die zelfs
zo ver gingen dat ze de kleedka
mer van Bouwens binnendron
gen om aan de zitting van z'n
stoel te ruiken. Op een gegeven
moment voelden ze zich een le
vende jukebox. „Ik ben naar
Spanje gegaan om la vida, het
Een van de grootste verrassingen van deze eeuw is, terugblik
kend, ongetwijfeld de veranderende positie van de vrouw ge
weest. Niemand heeft in de eerste zestig jaar van deze eeuw
kunnen voorzien dat vrouwen tegen het jaar tweeduizend ad
vocaat, astronaut, piloot, brandweervrouw, buschauffeur en
minister zouden zijn. Dat ze zo massaal op de arbeidsmarkt
zouden verschijnen in allerlei functies die we dertig jaar gele
den nog voor onmogelijk hadden gehouden. Nog in 1965 vond
83 procent van de Nederlanders dat vrouwen met kleine en
schoolgaande kinderen niet buitenshuis mochten werken. En
nu is bijna hetzelfde percentage van de Nederlanders tweever
diener.
Zelf heb ik artikel 67 van de Arbeidswet van 1919 nog meege
maakt die gehuwde vrouwen gelijk stelde met minderjarige
jongeren onder de 18 jaar. Beide groepen moesten voor het ver
richten van arbeid buitenshuis toestemming vragen aan de
burgemeester van hun woonplaats door het aanvragen van de
arbeidskaart. Die arbeidskaart heb ik nog steeds. Hij stamt uit
een tijd waarin vrouwen werden ontslagen als zij trouwden en
meisjes structureel lager werden opgeleid dan jongens 'omdat
zij zich in de eerste plaats dienden voor te bereiden op hun ver-
antivoordelijkheden binnen het gezin'. Meisjes volgden ook to
taal andere opleidingen dan jongens, hetgeen resulteerde
in een sterk naar sekse gesegregeerde arbeidsmarkt. Pas
in de tweede helft van de jaren vijftig werd de wet op
de handelingsonbekwaamheid van getrouwde vrou
wen afgeschaft, tientallen jaren volgde de inan als
'hoofd van het gezin'. En nu maken wij dezer dagen
tenslotte ook nog 'het einde van het blondje' mee, het
prototype van de verleidelijke seksbom dat in de
persoon van Marilyn Monroe, Brigitte Bardot of
Claudia Schiffer de natte droom werd van menig
inan en als ideaalbeeld gold voor vrouwen. Net
voor de eeuwwisseling is de terreur van blotul
haar en cup D opgeheven. Toonaangevende film
actrices en fotomodelen zijn donker, en 'naturel',
ook wat hun borsten betreft.
Alle reden voor feministen om hun zegeningen te
tellen, maar met enig talent daari'oor is Germaine
Greer niet gezegend. Sterker nog: ze blaast in haar
nieuwe boek 'De hele vrouw' alle stereotypen over
onaantrekkelijke, starre en boosaardige matrones
nieuw in leven in door er zelf een te zijn en moedigt
HELEEN CRUL
Hans Bouwens: „Of ze me nou zien als camp of niet, of ze me belachelijk en tegelijk leuk vinden, het zal me
een zorg wezen.
leven te ontdekken. Ik had er
schoon genoeg van, van telkens
on the road zijn, van de belas
ting, van alles eigenlijk. Het zijn
zeven sabbatical years gewor
den, totdat Spanje me de strot
uitkwam."
Terugverlangen naar de kapita
le villa aan de Spaanse costa
doet de geboren Zaankanter
niet in zijn bescheiden rijtjes-
maisonette in Waddinxveen.
Hij legt de link met de topdagen
van zijn artiestenbestaan, hij
heeft alles opgezogen en be
leefd, herhalingsoefeningen
vallen meestal tegen. De laatste
jaren werd Hans Bouwens
voornamelijk omgeven door
het geluid van de stilte. De man
die eens op de voorgrond
stond, raakte meer en meer op
de achtergrond. Tweemaal per
week optreden op een bedrijfs
feest hier en een braderie daar,
dat was het wel. Bouwens vond
het best. In de beslotenheid van
zijn eigen studio's in Waddinx
veen vervaardigde hij demo-
tjes van nieuwe songs, waar
voor tot dusver geen platen
maatschappij te porren was om
die uit te brengen. En hij
schreef liedjes voor Corrie Ko-
nings, André Hazes en Piet
Veerman. „Geen hits, want die
hou ik liever zelf, maar songs
die ze tekort kwamen voor hun
cd's. De telefoon hield zich heel
rustig; sinds kort gaat-ie weer
veel over."
Maar Bouwens is geenszins van
plan om zich als vanouds over
de kop te gaan werken, nu er
M
MILLENNIUM
nog
dagen
FOTO HANS VAN WEEL
weer vraag naar hem is. Van
een hereniging met de Selecti
on zal het evenmin komen. De
meeste makkers hebben al in
geen twintig jaar meer ge
speeld. Hooguit vier solo-optre
dens in de week, daar zal het bij
blijven. „Als je vierenvijftig
bent, kun je niet meer onge
straft 's nachts om vier uur
thuis komen en 's morgens om
tien uur in de studio alweer
liedjes gaan componeren. Ik
heb mijn rust nodig. En dan, ik
heb nog twee jonge kinderen.
Een zoon van tien en een doch
ter van acht, die hebben ook de
aandacht van hun vader no-
dig."
gerard van putten
Nog 275 dagen en het
nieuwe millennium breek
aan. Reden voor deze krai
om in een dagelijkse serie
terug te kijken op belang
rijke gebeurtenissen die
plaatsgrepen op corres
ponderende data in de af
gelopen 100 jaar. Deze
week: 29 maart 1623: sa
menzweerders Maurits
onthalsd: 30 maart 1987:
recordbedrag voor Van
Gogh; 31 maart 1889: in
huldiging Eiffeltoren; 1
april 1572: inname Den
Briel; 2 april 1982: Falk-
land-oorlog begint; 3 apri
1968: vooravond moord
M.L.King.
1 APRIL 1572
'No es nada', zegt Alva. Het is
niets. Maar de landvoogd ver
gist zich schromelijk. Als de w
tergeuzen op 1 april 1572 Den
Briel innemen, is dat het begii
van een chaotische en onover
zichtelijke toestand in de Lage
Landen. De geuzenvloot, dooi
Elizabeth I verjaagd uit de En
gelse wateren, gaat zonder
vooropgezet plan op pad en
doet een geslaagde aanval op
de stad, met verstrekkende ge
volgen. De ijzeren hertog
zweert wraak, maar tevergeefs
Den Briel is hij kwijt en de gei
zen hebben de smaak te pak
ken. Burgemeester mw. Van d
Kluit zal vandaag weer presen
zijn om de jaarlijkse festivitei
ten in historische kledij bij te
wonen. „Deze dag geeft de
mensen in Den Briel zelfver
trouwen", zegt de burgemees
ter, die wijst op de stadsspreu
'Eersteling der vrijheid'. Zo vo
len ze dat in de plaats die op 1
april (en ook gisteren al) dui
zenden belangstellenden trekt
met het straattoneel dat doet
denken aan de dagen van toer
Dan ook verschijnt burgemee:
ter Koekebakker, die net als in
1572 de verschrikkelijkste din
gen moet ondergaan. „Hoogte
punt is het rammeien van de
stadspoort door de geuzen",
zegt Bart de Man die jaarlijks i
de huid kruipt van Koekebak
ker. „Dus ik ben Spaansge
zind", vertelt de preses van de
april-vereniging de historie ne
„Op m'n knieën smeek ik om
genade."
henkruul»
vrouwen aan Aboriginals in Australië als lichtend voorbeeld te
zien. Want daar kunnen meisjes zich nog ontwikkelen tot 'ech
te' vrouwen, omdat ze in volledige afscheiding van mannen
opgroeien. Welk lot hen treft als ze eenmaal 'echte' vrouwen
zijn, daar horen we Greer niet over. Terecht, want dan wacht
een nimmer eindigende reeks zwangerschappen en het afbeu
lende bestaan van water halen, wassen (met de hand), en
voedselbereiding.
Greer behoort duidelijk tot het leger van 59-plus feministen
voor wie de oorlog tussen de seksen inmiddels de enige manier
van leven is geworden. Volgens mij is ze doodgewoon jaloers op
al die jonge, goed opgeleide po wergir Is' die ze zo meedogenloos
veroordeelt, omdat ze genieten van 'geld, seksen mode'. Zij zou
daar als senior-powergirl ook van kunnen genieten, ware het
niet dat ze er kennelijk weinig aanleg voorheeft.
Greer dankt haar grote verdienste ontegenzeggelijk aan het feit
dat zij in 1970 met haar boek 'De vrouw als eunuch' benadruk
te hoe belangrijk seksuele autonomie en wijheid voor vrouwen
is en dat de onderdrukking daarvan het wezen van een vrouw
ten diepste treft, een soort amputatie van haar ziel is. Omdat je
seksuele energie een krachtige bron is die ook je creativiteit, ex
pressie en je levenslust voedt. Maar ze is kennelijk niet bij
machte geweest die bron bij zichzelf aan te boren, hoewel ze
zich een 'onverbeterlijk heteroseksueel' noemt. Misschien is ze
zelf als meisje te weinig bevestigd door haar vader, en wortelt
in dat gegeven liaar boosheid tegen mannen in het algemeen.
Greer heeft gelijk als ze vaststelt dat het kapitalisme de moder
ne consument steeds geraffineerder manipuleert door de mar
keting, de media en het internationale bedrijfsleven. Maar ze
mist een kans om serieus genomen te worden door er aan toe te
voegen dat die onderdrukking vooral vrou wen geldt. Het kapi
talisme moedigt vrouwen met alle daartoe bestaande middelen
aan een goed figuur te hebben, maar onderwerpt mannen aan
het dwingende gebod voortdurend een goed figuur te slaan.
Wie serieuze problemen heeft met het kapitalisme kan boven
dien terecht in een steeds sterker wordende tegencultuur van
versobering en onthaasting die Greer kennelijk ook ontgaat.
'Heren, het is geheel aan u', hoorde ik vorige week een dansle-
raar zeggen. Ik werd me toen bewust van het feit dat er eigen
lijk nog maar één gebied is overgebleven - de dans - waar de
man zijn absolute leidinggevende positie heeft gehandhaafd.
Een privilege waawan mannen, aan hun gezichten te oorde
len, volgaarne nog deze eeuw afstand doen.
Om het geld was het haar niet
te doen. „Financieel kan ik me
gelukkig aardig redden. Ook
wraakgevoelens speelden geen
rol. „Die tijd is al lang voorbij.
Ik wil onze dochters Felicity en
Charmayne wel recht in de
ogen blijven kijken." Nee, de
belangrijkste reden voor Yvon
ne de Vries om een boek over
haar leven met Ruud Gullit te
schrijven, was dat zij wilde la
ten zien hoe zo'n leven met een
beroemdheid nou eigenlijk is.
„Het gaat om mij. Hoe ik het als
voetbalvrouw allemaal beleefd
heb."
Yvonne de Vries (36) kon het
gisteren in Amsterdam na de
presentatie van 'Een voetbal
sprookje, mijn leven met een
voetbalheld' (opgetekend door
auteur Bert Hiddema) niet ge
noeg benadrukken. Ze wilde al
leen haar verhaal vertellen over
hoe het allemaal was gegaan
tussen haar en haar grote
jeugdliefde. Hij was haar eerste
vriendje; de man met wie ze la
ter trouwde en twee kinderen
kreeg. Tegen iedereen die het
maar horen wilde: „Ik heb toch
ook recht op mijn versie van
het verhaal? De meest vreemde
verhalen hebben sinds onze
scheiding, acht jaar geleden, de
ronde gedaan. IGinkklare leu
gens werden er over mij ge
schreven. Bij deze wil ik al die
onzinverhalen naar het land
der fabelen verwijzen. Dit is
hoe het echt is gegaan. Zonder
verdraaiingen, zonder vuilspui
terij. Ik heb mezelf niet ge
spaard. Want ook ik had m'n
tekortkomingen en gebreken.
Daar ben ik wel achter geko
men."
Uit het boek wordt wel duide
lijk dat het zeker niet makkelij
was om als echtgenote van Gi
lit, momenteel trainer van
Newcastle United, door het le
ven te moeten gaan. Leek het
aanvankelijk nog een sprookje
tussen beiden (De Vries leerde
Gullit kennen toen zij dertien
was en hij nog een onbekende
wisselspeler bij Haarlem was),
nadat Gullit in de zomer van
1987 van PSV naar AC Milan
verkaste, ging het in hun relati
alras slechter. Gullit vervreem
de steeds meer van z'n gezin e
had meer oog voor anderen
dan voor zijn eigen vrouw. Vri
en was er niet meer bij voor ai
me Yvonne. Citaat: 'Hij zegt
'welterusten' en draait zich
meteen om...'
Nee, een echt gelukkige periot
beleefde De Vries niet in Italië
Ze zat dan wel aan tafel met
Omar Sharif en verkeerde in d
hogere kringen van Milan-baa
Silvio Berlusconi, maar (citaat
'Ik wist dat het helemaal mis
was tussen ons beiden.' Tot et
definitieve breuk kwam het in
de zomer van 1989 toen Gullit
zijn Yvonne verliet en niet vee
later met zijn nieuwe liefde
Cristina Pensa in het openbaa
gefotografeerd wordt. Twee ja
later werd de scheiding tussen
Gullit en De Vries uitgesproke:
rens muller
