Marlayne nu zelf op de voorgrond
C
TV
WEER
Het Gesprek van de Dag
Tubby toetje
De langste dag
MAANDAG 15 MAART 1999
COMMENTAAR
Keine Experimente
De reactie van Duisenberg was veelzeggend. Geen woord van dank,
spijt of medeleven voor Lafontaine. maar slechts felicitaties voor
zijn opvolger. De twee hebben dan ook alleen maar lijnrecht tegen
over elkaar gestaan.
Geheel haaks op de Duitse opvatting tot dan toe stelde Lafontaine
dat de Europese Centrale Bank niet alleen moet letten op de hard
heid van de euro, maar ook op de effecten van het monetaire be
leid op de werkgelegenheid. En aangezien de Duitse economie wel
een oppepper kan gebruiken, moest Frankfurt de rente maar verla
gen om het geld goedkoper te maken. Dat was meteen zo ongeveer
het enige dat de Europese bankiers niet meer konden doen zonder
hun geloofwaardigheid als onafhankelijke hoeders van de euro in
gevaar te brengen.
Niet alleen bij de euro ging Lafontaine dwars tegen de tijdgeest in.
In Duitsland zelf toonde hij een heilig geloof in het idee dat je de
economie kunt aanjagen do.or de bestedingen te stimuleren. Om
dat Duitsland maar ternauwernood voldeed aan de euronormen,
kon hij het geld daarvoor niet uit de schatkist halen. In hun verkie
zingsprogramma hadden de sociaal-democraten vastgelegd dat ze
dat geld vooral bij de grote(re) bedrijven wilden halen. Toen puntje
bij paaltje kwam, bleek Lafontaine een van de weinigen die daar
aan wilde vasthouden.
Strikt genomen had Lafontaine het gelijk aan zijn zijde: hij wilde
immers doen wat zijn partij de kiezers had beloofd. Anderzijds
hebben de SPD-plannen (ook) bij de sociaal-democratische zuster
partijen vooral gefronste wenkbrauwen opgeleverd: dit klonk toch
wel erg als een echo uit een voorbije tijd.
De vraag blijft of dat echt zo is. Het gedachtengoed van de
econoom Keynes over de sturende rol van de overheid in de econo
mie, de inspiratiebron van de SPD-plannen, is niet zo gedateerd als
menigeen wil doen geloven. Zo laten we bijvoorbeeld in Nederland
op dit moment het tekort wat oplopen om de afvlakkende groei
geen extra opdoffer te geven.
Al zou het interessant zijn om te zien hoe Lafontaines ideëen in de
praktijk zouden uitwerken, is het geen ramp dat dat niet gebeurt.
Als die plannen op een mislukking uitlopen, heeft dat door het gro
te economische gewicht van Duitsland immers ook in andere Eu
ropese landen (grote) gevolgen.
De val van Lafontaine heeft tenslotte nog een wel uiterste ironische
kant. 'Keine Experimente' was het motto waarmee Kohl ten onder
ging tegen Schroder. Ironisch genoeg blijkt precies dat nu het mot
to waarmee diezelfde Schroder nu verder gaat.
Een van de belangrijkste redenen voor ons om elk jaar weer het Na
tionaal Songfestival te kijken, is dat het zo heerlijk uitnodigt tot af
kraken. Gezellig op de bank, bakje chips en een pilsje erbij en katten
maar. Niet op het programma zelf hoor, want het is doorgaans een
vlot gepresenteerde show. En met Paul de Leeuw en Linda de Mol
kan het sowieso nooit echt misgaan. Hoewel hun grapjes gisteren
wel een beetje van het schoolkrant-niveau waren 'We kunnen jul
lie onmogelijk naar Israël sturen hoor, met die witte pakken aan'.
Ook de jury-keuze leidt bij ons doorgaans tot weinig discussie. Met
het winnende liedje 'One Good Reason' van Marlayne waren we be
hoorlijk tevreden. Hoewel we nog moeten zien hoe ze zich overeind
houdt als ze het straks in Jeruzalem moet opnemen tegen de Ierse
jankebrokken en gepensioneerde Britse popsterren die normaal dit
festival winnen hoewel we natuurlijk altijd nog het gerucht kun
nen verspreiden dat Marlayne een geblondeerde transseksueel is.
Maargoed, het hoogtepunt van het programma zijn de beroerde
kandidaten. En op de één of andere manier slaagt de organisatie er
elk jaar weer in een paar zangers en zangeressen op de kop te tikken
die je kippenvel bezorgen. Van het soort, welteverstaan, dat je ook
krijgt als iemand met zijn nagels overeen schoolbord krast.
De \rolendamse Tamara Tol was een van deze in het oog springende
kandidaten. Dat iemand zulke mallotige teksten uit haar keel kan
krijgen! Tm coming home through stormy nights across the sea. I'm
homeward bound to you again'. Dat is trouwens wel een nadeel, dat
er nu in het Engels mag worden gezongen. Iedereen verstaat het ook
meteen. En door types als Tamara krijgen ze zo nog het idee dat we
een volk van brabbelende idioten zijn.
Heel fijn was ook het groepje Colours met Positivity. Vijf jongelui
met een dansje zoals je dat ook wel eens ziet tijdens het Eurovisie
Songfestival bij vertegenwoordigers uit de Balkan, en met de uitstra
ling van een Tubbytoetje. Maar de absolute topper was Double Date:
een duo gevormd door de leden van een eeneiige tweeling, die ook
inderdaad heel veel met elkaar gemeen hadden. Een stuitend gebrek
aan smaak bijvoorbeeld, een voorkeur voor de sufste dansjes van de
ze eeuw en de totale afiuezigheid van enig zangtalent.
De selectiecommissie moet aan ons hebben gedacht toen ze dit stel
toelieten tot de finale van het Nationale Songfestival.
Wil Buys
Wisselvallig
We hebben enkele fraaie dagen achter de rug maar in tegenstelling
tot wat zich eind vorige week liet aanzien, houdt het vriendelijke weer
niet lang stand. De brug tussen een krachtig Russisch hogedrukge-
bied en een hoog boven de Kanaalregio (later op het midden van de
Oceaan) is te wankel voor een week voorjaarsachtig weer. Reeds mor
gen aan het einde van de middag of tijdens de avonduren kan een uit
loper van een depressie bij IJsland tot onze omgeving doordringen
met als gevolg enige regen. Daarna wordt de regenkans weer iets klei
ner en gaat de temperatuur omhoog.
Deze ontwikkeling is echter geen voorbode van wat komen gaat. Aan
het einde van de week wordt tussen een depressie boven het noorden
van Europa en een hogedrukgebied bij de Azoren een westcirculatie in
de steigers gezet. Deze ontwikkeling loopt uit op wisselvallig weer met
van tijd tot tijd regen, meer wind en lagere temperaturen. Mo
gelijk komen er ook maartse buien opdraven.
De komende nacht is er over het algemeen weinig bewolking en
daalt de temperatuur plaatselijk tot iets onder nul. Wel kan er,
net als de afgelopen nacht, opnieuw mist ontstaan. Na het op
trekken van de mist is er morgen eerst zonneschijn. Later op
de dag neemt de bewolking toe en zou er, tegen of tijdens
de avond, enige regen kunnen vallen. De temperaturen ko
men morgenmiddag uit op maximaal 11 graden. De wind
gaat uit zuidelijke richtingen waaien maar wordt niet
sterker dan kracht 2-3.
Tijdens het afgelopen weekeinde is het vooral zaterdag
zacht weer geweest. Op de meeste plaatsen scoorde het
kwik een graad hoger dan vrijdag. Zo werd het op Schip
hol 15,4 graad. Vlak aan zee werd het minder zacht door
dat de wind 's middags naar het zuidwesten tot westen
ruimde en de bewolking toenam. Later kreeg ook elders het
kwik een flinke tik. Gisteren was het tijdens de ochtend mis
tig maar 's middags brak de zon door. De maximumtempera
turen waren echter beduidend lager dan vrijdag en zaterdag.
Bloemendaal aan Zee haalde met moeite de 10 graden en
op Schiphol werd maximaal 12,3 graad gemeten.
De zinken teil vormde het epicentrum van de verjaar
dagspartijtjes uit mijn jongelingsjaren. Naar de bodem
van deze half met water gevulde kuip werd een snoepje
afgezonken, waarna het de bedoeling was dar de feest
gangers dit kleinood met de mond weer opvisten. Als
we daarmee klaar waren hapten we de rest van de
middag naar snijkoek aan een touwtje of speelden we
Ezeltje-Prik.
Tegenwoordig is het kinderpartijtje een vorm van
totaaltheater. De Endemol-generatie wordt ver
maakt met disco-bowlen, fimo-kleien onder be
geleiding of een rondtocht langs de vaderlandse
pretparken. Van een collega hoorde ik over de
dochter van een gefortuneerde hotelhouder
die met haar vriendinnetjes in een privé-
-vliegtuig naar het zeehondencentrum in
Pieterburen vloog. Ecotoerisme, noemen
ze dat tegenwoordig.
In de Margriet van afgelopen week wer
den al oproepen gedaan voor zelfhulp
groepen van ouders die zich maanden
van tevoren het hoofd breken overeen
zinvolle besteding van de verjaardag van
hun kroost. Want er kan zoveel misgaan.
Een nichtje van elf (type jazzballet, wil later
kapster worden) heeft de afgelopen zes
maanden bij wisselende vriendinnen al vijf
keer een bezoek moeten brengen aan het
nationaal natuurhistorisch museum Natu-
ralis. Ze ontwikkelt inmiddels spontaan uitslag bij de
aanblik van opgezette dieren en heeft op doktersadvies
al haar knuffels her huis uitgedaan.
Nog verschrikkelijker is het relaas van een kennis van
mijn vrouw, die voor haar zoontje van tien een trip
naar het Legermuseum had georganiseerd. Of de uitno
diging wat onduidelijk was geweest of dat de gasten
een hele eigen interpretatie hadden van dit partijtje zal
wel nooit helemaal duidelijk worden, maar een feit is
dat de negen cultuursnuivers klokslag 14.00 uur in ca
mouflagekleding en in woeste kleuren beschilderd bij
de jarige hun opwachting maakten. Het museum ver
anderde in de loop van de middag in Klein-Kosovo,
waar wapentuig met historische waarde door de
kindsoldaten in een oogwenk gebruiksklaar werd ge
maakt. Veteratien die zonder een spier te vertrekken le
dematen hadden afgestaan op de brandhaarden van
deze wereld, meldden zich daags na hun vrijwillige
suppoostdienst op deze eigentijdse versie van 'De Lang
ste Dag' bij de afdeling traumaverwerking van het Cen
trum '40-'4 5.
Kindervel jaardagen onderga ik gewoonlijk zoals ik de
militaire dienst heb ondergaan, je kunt er niet onder
uit, maar je kunt je wel zoveel mogelijk drukken. Op de
dag zelf (mijn dochtertje was afgelopen woensdagjarig:
alle scholen 's middags vrij) kwam ik nog goed weg.
„Nee, ik kan geen vrij nemen. Er is één collega op va
kantie en een ander moet naar een slipcursus.(Dat
was zo bizar dat ik er niet eens voor hoefde te liegen).
Maar aan zaterdag zat ik vast. Voor het vervoer naar
de sportschool waar we onze opwachting maakten
vooreen middagje kinder-aerobic was het complete
wagenpark van de familie nodig. Ik was ingeroosterd
voor wagen tiuee.
Het partijtje had vooraf alles in zich om een door
slaand succes te worden, zeker van mijn kant. Na een
korte ontvangst voor het uitwisselen van de cadeautjes
en het wegwerken van limonade en taart (14.00 -14.30
uur) stond een lange verplaatsing per auto op het pro
gramma (14.30-15.15 uur), daarna omkleden (15.15-
15.30 uur) vijf kwartier dansen en springen (15.30-
16.45 uur), vervolgens de terugtocht van een uitgeput
en uitgeblust gezelschap (16.45 -17.30 uur), twintig
minuten frituren (17.30 -17.50 uur) en tien minuten
patat met kip fingers eten met de blik gehypnotiseerd op
Pocahontas 17.50 -18.00 uur). Waarna voor mij om
streeks 18.30 uur het hoogtepunt moest volgen: ieder
een weer naar huis.
Zo had het inderdaad moeten gaan als de jarige voor
het begin van de aerobic-les bij het inspringen met de
skippyballen niet meteen klap tegen de vloer was ge
slagen, enkele minuten zonder adem bleef wegens een
dichtgeklapt middenrif en veivolgens (weereen beetje
bij stem) op de klanken van de disco-installatie een
uur lang tranen met tuiten huilde.
Volgend jaar komt de zinken teil weer van zolder.
Nieuwe regels zorgen nog niet voor definitieve breuk met verleden
Het vrolijke 'One good reason' van Allen Mi
chael en Tjeerd van Zanen is de Nederlandse
inzending voor het Eurovisie Songfestival, dat
op 29 mei in Jeruzalem wordt gehouden. Het
door de zangeres Marlayne vertolkte nummer
werd zowel door de vak- als de publieksjury als
beste liedje van het Nationaal Songfestival aan
gewezen. Marlayne is vooral bekend als achter
grondzangeres bij artiesten als Rene Froger,
Ruth Jacott en Anita Meijer.
Al direct bij de toekenning van
de punten was duidelijk dat het
vlotte nummer hoog zou kun
nen eindigen. Marlayne had
nog even concurrentie te duch
ten van de zangeres Jane, de
groep Colours en, vooral dank
zij de volgens presentatoren
Paul de Leeuw en Linda de Mol
4 miljoen televotende kijkers, de
geweldig klinkende groep De-
Ante. maar met 245 punten liet
zij de rest van het veld ver ach
ter zich. DeAnte werd tweede
met 103 punten. Coulours der
de met 96 punten.
Met de keus voor Marlayne
kwam toch een vrij verrassend
slot aan een eerder spannend
dan mooie wedstrijd. Lang zag
het er naar dat deze nationale
finale een definitieve breuk met
het verleden zou betekenen,
vooral als gevolg van de nieuwe
regels. Zingen in de landstaal is
niet langer verplicht - de be
langrijkste tegenstander daar
van, Boris Dittrich van D66,
mocht de uiteindelijke winnaar
bekend maken - en er speelt
geen orkest meer mee, en in
veel bijdragen leidde dat tot een
idioom dat ver van de traditio
nele festivalnummers afstaat.
De tijd van de klassieke festival
liedjes leek even voorbij, want
meer dan ooit bleken de inzen
ders contact met de muziek van
nu te zoeken. Niet geheel toe
vallig - Edsilia Rombley en Ruth
Jacott waren er eerder al suc
cesvol mee - speelden veel van
die liedjes zich binnen de wei
nig verrassende regels van het R
&B-genre af.
De toon wat dat betreft werd
gezet door de opener All Mixed
Up, een jongensgroep die niet
alleen met een haperende ge
luidstechniek maar ook met een
mager liedje - 'Forever night
and day' - had te kampen. Van
de groep Colours werd veel ver
wacht, niet in het minst omdat
Borsato-componist John Ew-
bank en de topproducers Eric
van Tijn en Jochem Fluitsma
zich hoogst persoonlijk over de
ze groep hadden ontfermd. 'Po
sitivity' swingde, het zag er pret
tig uit, redelijk gezongen ook,
maar een minuut na de slotnoot
was er eigenlijk al niets meer
van blijven hangen. Ook hele
maal van deze tijd - dus luchtig
en vTolijk zonder overdreven
veel diepgang - bleek de jon
gensgroep All of Us, die zich in
Hilversum presenteerde als een
Nederlandse equivalent van
Boyzone. Ook hier gold: aardig,
maar toch vooral het andere oor
uit, nog voordat het het ene oor
was binnengedrongen. Zowel
de vakjury als het publiek bleek
het daarmee eens te zijn.
De nationale voorronde sloot
ook af met twee liedjes die op
de huidige hitlijsten niet zou
den misstaan. Daarvan bleek
vooral 'We don't live too long'
van DeAnte een ware voltreffer:
mooie donkere stemmen van
vier mooie donkere jongens in
perfecte samenzang. De afslui
ter 'One good reason' van Fro-
gette Marlayne was er tenslotte
weer één van het soort Snel
Doorspoelen. De frisse uitstra
ling van de zangeres en het snel
in het geheugen gewortelde re
freintje moeten uiteindelijk toch
de doorslag hebben gegeven.
En zowaar: er viel tijdens het
Nationaal Songfestival ook nog
heel wat te lachen. Natuurlijk
met presentator Paul de Leeuw,
die aan de zijde van Linda de
Mol weer de show stal: „Deze
jongens hebben er alles voor
over om naar Israel te gaan,
zelfs een besnijdenis is be
spreekbaar." Maar ook twee in
zendingen zorgden voor veel hi
lariteit op de tribunes, en zeer
waarschijnlijk ook in de vader
landse huiskamers. Het Volen-
damse zangeresje Tamara
mocht het proberen met een
tranentrekker in onvervalste pa-
lingsound-stijl, afkomstig van
de mannen achter BZN. Het
moet iedereen duidelijk zijn ge
weest dat Nederland zich met
dit 'Coming home' in Jeruzalem
volslagen belachelijk zou heb
ben gemaakt. Net als met
'Email to Berlin' van de tweeling
Double Date trouwens. Niet
eens vanwege het liedje van
Jeroen Flamman, Jeff Porter en
tekstschrijver Jan Rot: wel van
wege de, om het voorzichtig te
zeggen, wat wankele intonatie,
die zelfs met boe-geroep werd
beloond. Inderdaad een uitvoe
ring om je Rot te lachen. Jam
mer eigenlijk, want het nummer
was het enige liedje dat zich
door vorm en inhoud onder
scheidde, en zo iets afweek van
de rest van de inzendingen.
Uiteindelijk waren er toch ook
nog twee 'klassieke' festivalbal-
lads, die misschien wel te
smaakvol waren om werkelijk
tot de kanshebbers te behoren.
Zangeres Jane maakte indruk
met een liedje van Tom Bakker,
de zoon van dirigent Dick Bak
ker van het Metropole Orkest.
Mooi gezongen, mooi van op
bouw, kortom een productie
waar we ons internationaal niet
voor hadden hoeven te scha
men. Dat gold ook voor de
fraaie ballad die Tjeerd - Total
Touch - Oosterhuis liet zingen
door Roger Happel: 'Where is
the time'. Het gemak waarmee
Happel. verleden jaar nog in het
koortje van Edsillia Romley, het
nummer op zeer overtuigende
wijze zong was verbluffend.
Jammer genoeg voor hem kon
hij niet tegen de inzending van
Allen Michael en Tjeerd van Za
nen op.
Paul de Leeuw en Linda de Mol
gingen uiteraard ook nog even
in op de revolutionaire ontwik
kelingen die zich in Songfesti-
valland hebben afgespeeld. Om
helemaal in stijl te blijven be
gonnen ze met een volledig En
gelstalige aankondiging. Even
later werd ook Dick Bakker van
het Metropool Orkest, dat er
voor het eerst dus niet bij was,
in de uitzending betrokken. Hij
kreeg een dirigeerstokje, voor
het geval hij het toch niet kon
laten...
TOM RUIJFROK»
Marayne zingt 'One Good Reason', dat zowel door de vak- als
nende liedje van het nationale songfestival.
de publieksjury werd verkozen tot het win-
FOTO ANP/RAYMOND RUTTING
L
