l
STASIS
tt,
Toerisme
Re
het
geheime
laatje
van de
vrouw
Op reis met de NPS
C H T E N
hangkast
E
E
I
redactie rob van den dobbelsteen
Kinderroute
Na de introductie van onder meer een speciale ATB-route
(voor crossfietsen), heeft de organisatie van de Drentse Rij-
wielvierdaagse (dit jaar van 27 tot en met 30 juli) nu ook een
kindertraject uitgezet. Uiteraard blijven de tochten met een
speciaal thema (hunzeroute, boerenlandroute enzovoort) ge
handhaafd. Alle trajecten zijn tussen de 40 en 100 kilometer
lang en wie zich vóór 1 juni opgeeft, krijgt korting op het in
schrijfgeld.
Langeland-Kiel
De veerdienst tussen het eiland Langeland (Denemarken) en
Kiel (Duitsland) wordt op 1 maart toch weer hervat. De dienst
was eind afgelopen jaar gestaakt, omdat hij niet meer zou
renderen op het moment (de komende zomer) dat de aange
kondigde stopzetting van de verkoop van belastingvrije artike
len aan boord z'n intrede zou doen. Maar nu er - volgens de
rederij-directie - signalen zijn, dat de 'taxfree-periode' nog
even zal worden verlengd, heeft men besloten alsnog te gaan
varen.
Fietsideeënkaart
Hendrikje Ivo in haar Tassenmuseum.
Er glimt e
van zijde en joke korving
Tde>: ilverdraad. Een ander heeft
evorm van een kat. Tussen
de creatie van de twee
lestasjes zitten maar liefst
vier eeuwen. Het zogeheten
uktasje' komt uit Engeland
dateert van begin 1600; de
poes werd nog niet zo lang
eden ontworpen en is door
Hilary Clinton gedragen bij
een avondjurk.
Ziehier in notendop wat het Tassenmu
seum Hendrikje in Amstelveen de be
zoeker laat zien. Het schetst een beeld
van de ontwikkeling die de westerse da
mestas in vierhonderd jaar heeft doorge
maakt: van de buideltjes en aalmoezen-
tassen uit de 17e eeuw tot aan de model
len van vandaag de dag. Welke belang
rijke plaats de tas inneemt in het leven
van vrouwen, is bij binnenkomst op een
wand te lezen. Zo heeft schrijfster Rena-
te Dorrestein eens opgemerkt: 'Ik verÜes
liever mijn eer dan mijn tas'. Hendrikje
Ivo, met haar man Heinz oprichtster van
het museum, zegt het zo: 'De tas is het
geheime laatje van de vrouw'.
In vijftig vitrines ligt de collectie, waar
onder veel juweeltjes, uitgestald. De va
riatie in materialen is groot. Textiel is
weliswaar in de meerderheid, maar er
zijn ook tassen van onder meer kralen,
stro, cactusvezel, papier-maché, ivoor,
schildpad, van metalen, kunststoffen en
van diverse leersoorten. Er zijn ook aller
lei technieken te bewonderen, zoals fraai
borduurwerk, leerdruk en emailleer
kunst. „Het gaat hier echt om toegepaste
kunst", zegt Hendrikje Ivo.
Invloeden
Ze was lange tijd antiquair. Een onder
deel van haar handel waren de kleine
accessoires die vrouwen in hun tas mee
namen, zoals balboekjes, parfumflesjes,
kleine zilveren pepermuntdoosjes en
poederdozen. Óp zoek naar dat soort
spullen raakte zowel Hendrikje Ivo als
haar man steeds meer geïntrigreerd
door de tas. „Daar zitten zoveel functies
en doelen achter: wij vonden dat boei
end en spannend", zegt ze. „De tas be
strijkt vanaf de late Middeleeuwen tot
nu een heel breed terrein. Tassen volgen
de mode, passen zich erbij aan; je ziet de
invloeden van de tijd"
Aan het eind van de jaren tachtig beslo
ten ze in hun (dubbele) huis in Amstel
veen een klein museum te stichten. Het
duurde zes jaar voordat het plan verwe
zenlijkt was. In april 1996 vond de offici
ële opening van het Tassenmuseum
Hendrikje plaats. De verzameling breid
de zich snel uit. Zo zijn daar de span
nende dijzakken uit de achttiende eeuw.
Vrouwen droegen er een op elk boven
been. Ze bewaarden er hun liefdesbrie
ven, sieraden en andere spullen in. Hen
drikje Ivo: „De dijzak was hun privé."
Stoomschip
In de hele 16e, 17e en 18e eeuw was de
portefeuille in gebruik. Vaak zijn ze
prachtig geborduurd. Zo ook de hand-
werktassen van de dames van stand. De
beurzen in de vorm van een kous, die in
de hand of in een zak werden gedragen,
waren 150 jaar lang in zwang: van 1770
tot 1920. Een fraai exemplaar uit deze
eeuw is ook de tas in de vorm van een
stoomschip. De eerste klas passagiers
van de fameuze oceaanstomer 'Nor
mandie' kregen die in 1935 cadeau op
de eerste trip van het schip. De tas in de
FOTO CPD/THEO BOMERS
vorm van een poes is een creatie van Ju
dith Leiber, de beroemdste ontwerpster
van de VS. Op Rosalynn Carter na maak
te zij voor alle presidentsvrouwen tas
sen.
„Wij hadden niets van haar", vertelt
Heinz Ivo. „We hebben haar in een brief
laten weten dat een ontwerp van haar in
ons museum toch niet mocht ontbre
ken". Leiber schreef terug: 'Kom maar
langs'. Dochter Sigrid ging en mocht kie
zen. Ze nam vier tassen mee naar Am
stelveen. Één ervan prijkt in een vitrine
naast een exemplaar dat honderd jaar
ouder is. De Amerikaanse liet zich inspi
reren door deze tas, waarin onderin een
sieradendoosje zit. Leiber ontwierp in
haar creatie ook een kistje. Voor de mo
biele telefoon.
Tassenmuseum Hendrikje, Zonnestein 1, Am
stelveen, is op zondag van 13 tot 17 geopend, op
maandag van 10 tot 16 uur. Op afspraak van
dinsdag tot en met donderdag van 10 tot 16 uur.
Van 15 juli tot en met 14 augustus is het muse
um gesloten.
De Stichting Landelijk Fietsplatform heeft ook voor dit jaar
een folder samengesteld met daarin een overzicht van zowel
alle bewegwijzerde fietsrondritten (ruim 350) als het net van
landelijke (LF) fietsroutes. Ook zijn in de brochure onder
meer opgenomen een overzicht van de NS-fietsdagtochten,
een lijst van fietsverhuurbedrijven bij de spoorwegstations,
een inventarisatie van de vaste ATB-routes en tips voor bij
zondere (meestal goedkope) overnachtingsmogelijkheden. De
kaart is verkrijgbaar bij de ANWB/VW-kantoren en kost 5,95
gulden.
Elfsteden skeelertocht
Elfstedentochten kunnen op alle mogelijke manieren worden
afgelegd. Al wil je 't per kano of per surfplank doen. De onaf
zienbare reeks mogelijkheden is door het Fries Bureau voor
Toerisme nu nog eens uitgebreid met een Elfstedentocht op
skeelers. De rit kan worden volbracht tussen 11 juni en 11 ju
li aanstaande en men wordt geacht er vijf dagen over te doen.
Voor het vervoer van de bagage wordt gezorgd. De route voert
dwars door de elf steden, maar ook langs rustige binnenweg
getjes en weidse vlakten. Prijs (inclusief vier overnachtingen
op campings): 111 gulden.
Leslie Nielsen in
Dolfinarium
Nielsen, de naïeve re-
Aeur uit de komische Na-
cyclus, speelt de ko
emaanden een hoofdrol
nieuwste attractie van het
narium te Harderwijk. In
f'L de film die de inmid-
Sen jaar oude rolprent Sea
«vervangt, is de acteur een
telige, maar tevens intens
'ene boef. Nielsen speelt de
m Lucky, een kapitein van
oversschip, die de verve-
gewoonte heeft zijn be
ding achter te laten op het
dwaar hij zijn schat heeft
aven. Eén jongetje overleeft
deze streek en zet vallen uit. Re
sultaat: Nielsen krijgt een koek
je van eigen deeg. Evenals Sea
Quest, is ook Piraten een driedi
mensionale rolprent waarbij de
bezoeker een groen/rood brille
tje opkrijgt. Maar anders dan bij
Sea Quest wordt deze film nog
vergezeld van een aantal speci
ale effecten. De kleren blijven
niet droog en aangeraden
wordt na afloop de haren maar
even te kammen. Wel droog
houden de bezoekers van de
zeeuwleeuwenshow het. De tri
bune is de afgelopen winter
overdekt.
WERELDWIJD WEG
is een vrijwel onuitputtelijke bron van infomatie, ook voor reizi-
Indeze rubriek wordt aandacht besteed aan een stad die voor toeris-
Keressant is.
warm wil hebben na de slopende Hollandse winter kan het best te-
[ineen van onze overzeese gebiedsdelen. Op Curacao, het voormalige
West. is het goed toeven bij een temperatuur van tegen de 30 graden
s- Peter Stuyvesant, de latere oprichter van Nieuw-Amsterdam, is er
'uvemeur geweest. Er zijn nog veel koloniale overblijfselen op het ei
land heeft vele aantrekkelijke kanten, maar met name voor mensen
"en snorkelen is Curacao met zijn warme, heldere zeewater en boei-
-leven een echt paradijs. Er is echter genoeg te doen voor degenen
hoofd liever boven water houden.
ste website voor toeristen is curacao.com. Deze site biedt enorm veel
natie over alle aspecten van het eiland en zijn hoofdstad Willemstad,
'edenis, hotels, restaurants, uitgaansleven, diashows, alles komt aan
"Sr nuttig is de evenementenagenda die aandacht besteedt aan bij-
Tld het traditioneel onstuimige carnaval van 1999 op het eiland.
nummer twee is de vrolijk gekleurde website van de plaatselijke
netzo uitgebreid als nummer een, maar genoeg informatie voor de
•de toerist.
:websites die de moeite van een bezoekje waard zijn zijn die van Mi-
frpedia en Willemstad.net, omdat ze een iets andere invalshoek bie-
(Willemstad.net
(^nisn.com
:nowledge.com/curacao/iridex.html
n den dobbelsteen
Merkwaardig genoeg zijn reis
programma's op de Nederland
se televisie tot nü toe nooit echt
van de grond gekomen. Waar
bijvoorbeeld Engelsen, Duitsers
en Belgen al sinds jaar en dag
met regelmaat kunnen afstem
men op veelbekeken uitzendin
gen (in de Verenigde Staten be
staat zelfs een apart Travel Net);
daar moesten Nederlanders het
doen met bijvoorbeeld Boude-
wijn Buch en Frits Bom. De eer
ste begon sterk, maar gleed af
tot een oervervelende, wande
lende boekenkast met veel te
veel praatjes en de laatste kon
natuurlijk helemaal niet serieus
worden genomen. Totdat 'De
Vakantieman' het dit wintersei
zoen over een andere boeg
gooide. Z'n 'grappen' en 'inter
views' met Nederlandse vakan
tiegangers waren als vanouds
niet om aan te zien, maar wie
daar overheen stapte, zag op de
vroege zondagavond een rede
lijk goed, informatief toeristisch
programma. Het eerste eigen
lijk, sinds presentator Menno
Bentveld - nu alweer een paar
jaar terug - van het toen nog
bestaande "Veronica Reisgids'
naar de VARA vertrok.
In dat licht bezien is het inte
ressant te zin hoe 'Op Reis' er
gaat uitzien, éen serie program
ma's, die de Nederlandse Pro
gramma Stichting (NPS) vanaf
19 maart acht vrijdagen achter
elkaar om 20.30 uur op Neder
land 3 uitzendt. Voor elke uit
zending is gekozen voor een
bepaalde, meestal aan de ge
schiedenis geüeerde route. Zo
als de 'Blues-route', die zich
van het in Nederlands nauwe
lijks bekende Natchez (vóór de
burgeroorlog de stad met de
meeste miljonairs van Amerika)
langs de Mississippi naar Mem-
Het in heel Amerika fameu
ze landhuis Longwood te
Natchez, beginpunt van de
'Blues-route'.
phis slingert, de 'Maya-route'
in Mexico (met onder meer een
bezoek aan het imponerende,
midden in het oerwoud van Yu
catan liggende Chitzen Itza) en
de 'Goud Route' in Alaska.
In die laatstgenoemde uitzen
ding - de eerste van de reeks -
trelri presentator Reinier van
den Hout (ex-NOVA) van An
chorage naar de Poolcirkel en
dat is eigenlijk een beetje boe
renbedrog. Het echte 'Gold-
rush'-traject immers loopt van
Skagway in Alaska, naar de
Klondike bij Dawson City in
Yukon (Canada). Maar dan
moet wel lopend de stinkend
steile Chilkoot-pass worden
bedwongen, een even prachtige
als pittige trail' op de grens van
Alaska en Yukon. Die lichame
lijk zware klus alleen al vraagt
op z'n minst 4 dagen, maar de
beste, voor de BBC werkende
reispresentator ter wereld, film
acteur Michael Palin, had daar
ongetwijfeld niet tegenop ge-
Ter compensatie reist Van den
Hout in die eerste uitzending
nu maar door onder meer het
magnifiek, ruige Denali Natio
nal Park, dat - als het tenminste
helder weer is - wordt beheerst
door de 6194 meter de lucht in
stekende kegel van de Mount
McKinley, de hoogste berg van
de USA. Van den Hout legt on
der meer uit wat je moet doen
als je daar een beer tegen het
lijf loopt, maar die kans is ge
ring. Toeristen mogen het park
slechts per bus (en met mond
jesmaat) bezoeken en het vehi
kel beslist niet verlaten als er
een beer in zicht komt. Iets wat
daar overigens met grote regel
maat gebeurt. Gecontroleerd
avontuur dus. Maar mooie
beelden hoeft dat natuurlijk
niet in de weg te staan.
M
Verscheen eerst het wijzende handje en kwamen vervolgens de
pijltjes; of kreeg je eerst de pijltjes en pas daarna het handje? Ik
weet het niet meer. Maar wat ik me wel herinner is, dar het een
bar spannend moment was. Vanaf de seconde namelijk, dat die
bloedstollende combinatie in een pikant rood patrijspoortje kon
worden waargenomen, diende het knopje met uiterste behoed
zaamheid te worden rondgedraaid. Voor je 't wist immers, was de
geblokte 1 die aangaf, dat je de eerste foto kon nemen, alweer uit
het zicht verdwenen en was je verplicht door te gaan naar 2.
En was je vakantie verpest. Ja toch? Nu jaag je er alleen al in een
zonnig weekendje Parijs drie rolletjes van elk zesendertig opnames
doorheen. Netzo makkelijk. Maar toen?In de tijd van Drees?En
Lieftinck? Eén film; twaalf kansen. Waarvan je er niet één mocht
vermorsen. Want dat was zonde-geld.
Wie ruzie met m'n vader wilde hebben, moest dan ook vooral te
gen hem gaan zeuren als hij in ons vakantiehuisje in Egmond aan
Zee een pas aangeschaft rolletje in zijn Kodak-boxje legde. In het
Groote Schuurziekenhuis in Kaapstad trof dr. Chris Barnard
waarschijnlijk al hoog en breed voorbereidingen voor 's wereld
eerste harttransplantatie, maar dat karwei zonk in het niet met
wat mijn pa allemaal klaarspeelde. En nog wel in het donker van
een hangkast. Want u dacht toch zeker niet, dat mijn verwekker er
ook maar één seconde over peinsde om deze dekselse klus - te ver
gelijken meteen militaire operatie - in de volle zon te verrichten.
Er zou eens licht bij de film kunnen komen.
Daarom ook haalde hij het rolletje op gevoel en in het pikkedon
ker uit de met zilverfolie gevoerde verpakking. Eveneens een klus
die slechts kon worden uitgevoerd door een genie. Want bevond de
blote film zich eenmaal in je vingers, dan werd je geacht met de
rand van je nagel een papieren afsluitlipje te doorklieven. Een ge
weldig gewriemel dat niettemin nog verre werd overtroffen door
wat daarna volgde. Want was het lipje eenmaal losgepeuterd, dan
moest het dubbelgevouwen einde van de film in 'n voor een nor
maal mens slechts meteen loep te vinden gleufje van een aan ano-
rexie lijdend spoeltje worden geschoven.
Voor ik het vergeet: dat spoeltje moest eerst nog eventjes van de ene
kant van het boxje naar de andere worden overgebracht. Daartoe
had meneer Kodak aan de binnenkant van de camera tivee piep
kleine, bijkans onvindbare gaatjes geboord waarin - het menselijk
vernuft staat voor niets - twee op het rolletje aangebrachte pinne
tjes pasten. Op één of andere wijze slaagde m 'n vader er altijd
weer in die pinnetjes in die gaatjes te drukken.
Of beter gezegd: zo goed als altijd. Op een ochtend dat de held van
m 'n jeugd dacht, dat hij het 'm opnieuw had geflikt en na een uur
zwoegen met tegen het daglicht knip
perende ogen uit de hangkast schreed,
bleek de knop na een aantal opge
wekte rondwentelingen zelfs met een
waterpomptang niet meer in bewe
ging te krijgen. Geen pijltjes en al he
lemaal geen wijzend handje.
De blik waarmee mijn vader weer te
rug in z'n hangkast stapte, vergeet ik
nooit meer.
