De enorme creatieve
kracht van zigeuners
De magie van
Boudewijn
de Grootste
Cultuur Kunst
Ik vroeg me af wat mevrouw Jonker koopt in de supermarkt'
Stips slaat plank mis
UDAG 19 FEBRUARI 1999
,eidse bands in Q-bus
Q-bus/het Muziekhuis in Leiden is morgen de plek voor
muziekmarathon met louter Leidse bands. Tussen drie uur
liddags en één uur 's nachts treden achtereenvolgens Valen-
(ios. Current Fuss, Dr. Pepper, Cry Havoc, Faces of Mad, De
1 icht, Chill Factor en Don't Try this at Home op. Daarna is er
i after swing part)' met Dl Latie. De toegang is gratis, Q-bus is
vinden aan de Uiterstegracht 142 in Leiden.
[osita Steenbeek in De Burcht
De schrijfster Rosita Steenbeek maakt donderdag 25 fe-
aiari haar opwachting in De Burcht Literair. Conservator
iurd B. Halbertsma van het Rijksmuseum van Oudheden
ielt haar aan de tand over haar onlangs verschenen roman
himmenrijk. Steenbeek ging ervoor op pad met Italiaanse
imbaroli, grafrovers op zoek naar schatten in Etruskische tom-
es. Halbertsma, conservator Griekse en Romeinse kunst, pro-
loveerde in 1995 op een onderzoek naar de negentiende-
fiivvse archeoloog Humbert, die door opgravingen en aanko-
enin Italië de Etruskische collectie in het RMO aanzienlijk
eeft uitgebreid. Aanvang 20.15 in Sociëteit de Burcht in Leiden,
lartverkoop tien gulden) bij Kooyker Ginsberg, De Kier en
bibliotheek.
MUZIEK» RECENSIE
WIM KOEVOET
dewijn de Groot en zijn band. Ge
ld op 18 februari in de Stadsgehoor-
;n zo weinig kuchjes in de
igehoorzaal als gister-
ui Geen met de maat
etikkend schoeisel ook of
ap tijdens de liedjes,
interactie tussen Boudewijn
Groot en zijn band enerzijds
het publiek anderzijds was
n een ouderwetse, bij-
vergeten soort: de muzikan-
spelen, de mensen in de
'luisteren, genieten en ver
in onbenulligheden als tijd,
its, keelkriebels en de buur-
m. Zonder daarnaar te infor-
tren, weten de muzikanten
het publiek zich voelt. De
ton zijn in stilte overge-
ingen. Kortom, magie in de
dsgehoorzaal. Boudewijn de
it was Boudewijn de Groot-
l)e onbedreigd beste bard
i Nederland had de zaal
n tweeëneenhalf uur ogen-
ïijnlijk moeiteloos aan zijn
ten. Het hongerige publiek
slond elke noot en hield zijn
ilaus kort en krachtig. Des te
er speeltijd was er voor de
iger en zijn voortreffelijke ze-
ikoppige orkestje,
let zijn programma 'Een
uwe herfst' (tevens de titel
zijn meest recente, in 1996
schenen cd) is De Groot in
slotfase van het derde en
seizoen aanbeland,
iar van laatste loodjes viel
its te merken. Integendeel,
lijkt zich op zijn 54ste aan
nieuwe lente van zijn im-
sante loopbaan te hebben
raagd.
let sleutelnummer van het
ncert, het prachtige 'Een
inderkind van vijftig' klonk
ook als een hartverwar-
tnde, lichtelijk verbeten afre-
mng met die critici die door
tte leeftijdsdiscriminatie ou-
idolen denken te kunnen
gcijferen. Dat was eigenlijk
enige nummer waarin De
rot het voor zichzelf opnam,
or het overige deed hij juist
zelfspot. In zijn inleidende
tatjes ontdeed hij quasi-koel-
tjes elk liefdesliedje van z'n ver
meende autobiografische ele
menten door erop te hameren
dat de teksten niet van zijn
hand maar van die van Len-
naert Nijgh zijn. „Voor de jon
geren onder u, die dat nog niet
weten."
De manier waarop de zanger
zijn liedjes behandelde, verried
echter dat De Groot en Nijgh
nog altijd een twee-eenheid
vormen. Ze zijn de Van Gend
Loos van de Nederlandse mu
ziek, zoals Nijgh dat zelf eens
heeft verwoord. Hoe gretig De
Groot is, bleek aan het einde
van het optreden toen hij op
recht de wens* uitsprak over niet
al te lange tijd met nieuw mate
riaal in zijn gitaarkoffer weer in
Leiden te komen spelen. „Ho
pelijk met dezelfde band",
sprak hij mede namens de afge
laden zaal.
Zijn zeven begeleiders, allen
multi-instrumentalisten, vor
men een geoliede machine
waarmee De Groot een zee aan
mogelijkheden heeft. Die hij
dan ook ten volle benut. Door
dit gezelschap gespeeld klinken
heel oude, oude en wat nieuwe
re liedjes én alsof ze gisteren
zijn bedacht én alsof ze altijd al
hebben bestaan. Nostalgie zijn
niet de drijfveren van De Groots
terugkeer in de studio en op het
podium. Dat hij zijn gitaar weer
uit de koffer heeft gehaald, is
een kwestie van hoognodige
monumentenzorg. Want met
wonderschone, sprookjesachti
ge vertolkingen van 'Verdron
ken vlinder' en 'Tip van de slui
er' gaf hij de Borsato's van te
genwoordig het nakijken.
Dat de tand des tijds wel op
zijn uitgedunde haardos maar
niet op zijn oeuvre vat heeft ge
kregen, is mede te danken aan
de arrangementen. Die zijn het
werk van toetsenman Jakob
Klaasse. Op het podium echter
was niet hij de opvallendste
muzikant maar de violist Moni
que Landsdorp. De enige vrouw
van de band legt de meeste
passie in haar spel en haar
krachtige, rijkgeschakeerd ge
luid vormde het perfecte tegen
wicht voor de als altijd wat so
nore, woordelijk verstaanbare
zang van De Groot.
Expositie in Centrum Beeldende Kunst Leiden
Hij leefde in een grot in
een zigeunerkolonie, had
slechts twee jaar lagere
school, schilderde van ar
moede op zijn eigen over
hemden, maar na zijn
dood hangen zijn schilde
rijen in het museum. Het
verhaal van de Hongaarse
zigeuner, Janos Balazs, lijkt
in de verte wel een beetje
op dat van Vincent van
Gogh. Zijn kleurrijke schil
derijen en de kunst en lite
ratuur van andere zigeu
ners zijn vanaf zaterdag te
zien in het Centrum Beel
dende Kunst in Leiden.
CAROLINE VAN OVERBEEKE
In de Tuinzaal van het CBK aan
de Hooglandsekerkgracht lig
gen foto's, veel foto's. Zwart-wit
voor het merendeel en flink uit
vergroot. Een donkerharig jon
getje grijnst je vrolijk aan, zijn
tanden een tikje scheef. Als je
beter kijkt blijkt hij een klein
mes in handen te hebben, voor
hem een onschuldig instru
ment. Een ander kind gluurt
met samengeknepen ogen uit
een opening in zijn lemen hut
je. Een jongetje loopt met par
mantige stapjes, zonder (onder-
)broek maar mét hoed, bloot-
voets over een zandweg.
Verderop een foto van een
geklede vrouw van wie alleen
een borst zichtbaar is. Ze ligt op
haar zij: het lijkt een erotische
pose. Bij nadere bestudering
zien we een klein kind, in een
bundeltje kleren in de ronding
van haar buik liggen. Het kind
heeft blijkbaar zojuist de borst
gehad, zijn moeder slaapt ook.
Een zigeunervluchtelinge op
een station in Roemenië. Ande
re foto's tonen mensen levend,
werkend, etend, liefhebbend en
slapend op een enorme vuinis-
belt in Roemenië. Sommige af
beeldingen lijken qua omstan
digheden en sfeer wel 100 jaar
oud. Maar het zijn beelden van
vandaag. Tamas Révész won
met zijn foto's de Pulitzer Prijs,
Jordis Schlösser de juryprijs van
UNESCO.
Maar er zijn ook tekeningen
en schilderijen van de hand van
de zigeuners zelf. De tentoon
stelling van het C3K wil meer
zijn dan een maatschappijbeeld
van de armoede en de tragiek
van deze veelal verstoten volke
ren, levend onder erbarmelijke
omstandigheden in Oost-Euro
pa. „Zigeuners krijgen veel aan
dacht maar die aandacht richt
zich vooral op de sociale om
standigheden waarin zij leven.
Je denkt bij zigeuners niet me
teen aan schilderijen en litera
tuur. We gaan makkelijk voorbij
aan de enorme creatieve kracht
van deze mensen", aldus de
initiatiefneemster van de ten
toonstelling, Zsuzsanna Jegesi.
Jegesi laat tekeningen zien
van kinderen in de leeftijd van
8-13 jaar uit het dorpje Jarovni-
ce in Slowakije. ,rDe kinderen
hebben een enorme onderwijs
achterstand maar weten hun
gevoelens en ideeën als geen
Zigeuner Janos Balazs nam pas op zijn 63-ste het penseel ter hand.
ander te verbeelden op papier."
Ze toont kleurrijke tekeningen
geïnspireerd door het dagelijks
leven: een circus, begrafenis,
uitgaan, muziek, familie. „Je
leert veel van die tekeningen.
De kinderen weten hun taal
achterstand te compenseren
met verbeeldingskracht." Er
zijn ook kleine kunstwerkjes
van een 14-jarige zigeunerjon
gen die in een internaat woont
in Hongarije. „Een groot ta
lent." Zijn tekeningen lijken ge
maakt door een volwasssene.
Zsuzsanna Jegesi is werk
zaam bij de Leidse Stichting Er
opéer die kunstenaars uit West
Midden- en Oost-Europa
dichter bij elkaar wil brengen.
„We willen een brugfunctie ver
vulling tussen land en onderlin
ge culturele betrokkenheid be
vorderen. We organiseren ook
ontmoetingen tussen kunste
naars van verschillende disci
plines." De stichting werkt
vooral met vrijwilligers. Voor de
zigeuner-tentoonstelling heb
ben onder meer de gemeente
Leiden, het VSB Fonds en het
Prins Bernhard Fonds geld be
schikbaar gesteld.
„Voor de schilderijen van
Balazs hebben we hoge verze
keringspremies betaald."
Balazs die in 1977 is overleden
heeft nooit veel profijt van zijn
schilderkunst gehad, in financi
ële zin. „Hij schilderde op de
achterkant van zijn overhem
den. We weten ook niks over
zijn conserveringstechnieken
en kunnen niet zeggen hoe zijn
schilderijen er over langere tijd
zullen uitzien." Jegesi heeft
Balazs persoonlijk gekend. „We
kwamen uit hetzelfde stadje in
Hongarije: Salgótarjan. Balazs
had niets. Hij heeft zich enorm
ontwikkeld door kranten en
tijdschriften van de vuilnisbelt
te halen en te lezen."
De Hongaar las op die ma
nier klassieken zoals Shakespe
are, Goethe en Nietzsche en
ontsteeg langzaam maar zeker
zijn ongeletterdheid. Pas op
ngela Groothuizen maakt haai' musicaldebuut in Blood Brothers
ÏTERDAM HANS VISSER
la Groothuizen speelt een
ofdrol de musical 'Blood
ihers'. Het verbaast de tele-
ipresentatrice niets. Zelfs
ze nog met de Dolly Dots
Nederlandse discotheken en
ïre jeugdpodia afreisde,
ze al dat ze ooit zoiets zou
i doen. Zondag maakt ze in
la als een kanjer van een
Svrouw, haar musicalde-
Een rol die wortelt in haar
•oortestad: „Ik heb die
Uw een beetje Alkmaars ge-
jkt."
musical 'Blood Brothers' is
verhaal van mevrouw Jon-
Zwanger van een tweeling
Hdt ze door haai" man in de
®k gelaten. Maar de kinder-
k vrouw bij wie ze de huis-
>uding doet, lijkt dan een red-
Mie engel te zijn: zij zal de
ft van de tweeling 'overne-
Mits de twee jongens el-
nooit meer zien. Maar in
musical van de Brit Willy
Kei beslist het leven anders.
Het verbaast me niets dat ik
nu zo n musicalrol speel,
kind al wist ik dat ik deze
ut op wilde. Trouwens, met
Dolly Dots deden we ook al
veel uiteenlopende dingen,
«teraf vormden die negen
een geweldige opleiding.
Daar leerde ik hoe je heel snel
iets nieuws moet oppakken en
daarin een bepaald niveau
moet bereiken. Deze rol bij
voorbeeld, kende ik in novem
ber al uit mijn hoofd", zegt
Groothuizen.
„.Op de St. Jozefschool, bij
die vreselijke nonnen, heb ik
nog in een schoolmusical ge
speeld. Niet op de middelbare
school, dat was toen niet 'cool'.
Maar zingen bij een band, dat
was het. Ik trad op tijdens de
bluesavonden van Jan Hupkens
in het Wapen van Heemskerk,
waar ook Herman Brood speel
de. Daar heb ik leren zingen,
jammen en musiceren. Een ra
re start misschien maar op mij
zestiende had ik met 'Howling
Hurricane' toch al een platen
contract."
„Ik was een eigenwijs mor
mel. Ik heb ooit nog wel over
wogen naar de toneelschool te
gaan, maar ik vond de mensen
daar te zwaar op de hand. De
kleinkunstacademie heb ik niet
langer dan een middag volge
houden. Ik wist meteen: dat
wordt niks. Ik besloot toen defi
nitief zangeres te worden.
Daarna zou ik dan wel weer
verder zien. Uiteindelijk heb ik
toch leren acteren. Privélessen
van Nancy Gould, die heeft bij
mij de basis gelegd. Daarna ben
Angela Groothuizen als volksvrouw in de musical Blood Brothers. In haar armen Frank Rigter.
ik door de televisie gevraagd. Ik nen repeteren. Jammer, maar ik komt het de rest van de avond
kan dus niet zeggen dat deze denk toch dat het genoeg was. nooit meer goed. Dat overdra-
musicalrol mij achteraf ver- Het eerste half uur, waarin ik gen van het kind is ook het eni-
baast. Het zat er allemaal in. het kind moet afstaan, is het ge moment waar ik bang voor
Ook dat seizoen bij Purper." zwaarst. Als je de voorstelling ben. Inderdaad, ik ben zelf
„Ik heb eigenlijk weinig kun- daar uit je vingers laat glijden, moeder. Maar als ik op het to-
CHEF JAN RIJSDAM, 071 -5356444, PLV. CHEF ANNET VAN AARSEN 071-5356443
Lamijmaarejfe - architectuur
,,Repto hamp gnarf, dwyxz grr
grr phena." Begrijpt u die zin?
Ik ook niét. Het is de taal van
architect Boudewijn Veldman.
Dat wil zeggen, het is zijn
beeldtaal. Bij het lezen van deze
zin krijg je hetzelfde gevoel als
wanneer je kijkt naar zijn ont
werp voor een kolossale kubus
op de hoek van het Rapenburg.
Het gevoel: misschien past dit in
Buiten-Mongolië, maar hier in
elk geval niet.
Je weet meteen wat zo iemand
tot zijn verdediging gaat aan
voeren. Ten eerste (let op zijn
majesteitelijk
meervoud!):
„We bouwen
iets nieuws. We
gaan niet iets
namaken.
Waarom niet,
denk je dan,
gezien de as
tronomische
bedragen die
men voor oude
panden neer
telt. Trouwens,
waarom
nieuwbouw?
Uit oogpunt
van milieu en
zorgvuldigheid
is restauratie
meestal beter.
Maar afgezien
daarvan: daar
gaat het niet
om. Het gaat
erom, een zeker
evenwicht met
het bestaande
te vinden, en de bereidheid te
hebben (en de vakkennis en de
goede smaak) zo'n evenwicht te
bereiken. Veldman is tot niets
bereid, behalve het doorzetten
van zijn zin. Hij speelt de mis
kende kunstenaar. Maar wat ie
mand boven het bankstel hangt
moet-ie zelf weten: voor open
bare ruimte gelden andere re-
gels.
Natuurlijk heeft een gebouw
Een tweede argument dat je
altijd te horen krijgt is: we wil
len geen mooie plaatjes maken.
Opnieuw denk je dan: waarom
niet? Ook de opvatting van
Veldman is immers een kwestie
van smaak, en wel van één te
gen velen. Dat voelt lekker held
haftig, maar onze openbare
ruimte is te kwetsbaar voor
kwajongensspelletjes. Je hoort
argumenten tegen 'mooie plaat
jes' speciaal van mensen die zelf
niet in de bedreigde omgeving
wonen. Dat geldt ook voor Veld
man, die zelf in een schitterend
klassiek pand
aan de Jan
van Houtka
de woont.
Het ont
werp houdt
geen enkele
rekening met
de gebouwde
omgeving.
Het lompe
platte dak to
rent uit boven
de sierlijke
zadeldaken
van de be
staande hui
zen, en be
neemt het
zicht op de
Pieterskerk
vanuit de
Doezastraat.
Zoiets moet,
vindt de ar
chitect. Een
van zijn col
legae zei over
bouwen in een bestaande omge
ving (citaat): „Fuck the context.
Mijn excuses voor de ruwe taal,
maar dat is in die kringen he
laas gebruikelijk. Ook Veldman
heeft lak aan de vormtaal van
de oude binnenstad. Hij verkiest
zijn zelfgemaakte koeterwaals.
Alles wat ons ten diepste raakt
is een kwestie van smaak. Zelfs
de wiskundige kiest zijn of haar
partner met het hart, niet met
VINCENT ICKE
een eigen karakter, en dat mag algebra. Zo ook met de boeken
FOTO PR
zijn 63-ste nam hij een penseel
ter hand en kwam toen tot een
enorme uitbarsting van creati
viteit. In zijn schilderijen die
ten onrechte in het hokje 'naïe
ve schilderkunst' worden ge
plaatst, zien we mensen in al
lerlei vormen, dieren, oermon-
sters, exotische vruchten en
planten. Balazs schilderde on
der meer over onbereikbare
liefde, homoseksualiteit en de
toekomst van de mensheid. Hij
overleed toen hij 72 jaar was.
Ook zijn schilderkunst had hem
niet uit zijn zelfgekozen kluize
naarschap bevrijd.
Vers Vuur, kunst en litera
tuur over en van zigeuners,
CBK, van 20 februari tot en
met 15 maart. Zaterdag om
15.30 uur wordt de opening
verricht door Nello Mirando.
Op 28 februari is er naar aan
leiding van deze tentoonstel
ling een film- en literatuur
avond in De Burcht, op 14
maart een lezing in het CBK.
best iets te maken hebben met
het karakter van de ontiverper.
Maar het valt niet mee om ka
rakter te combineren met gezel
schap. Vloeken in gezelschap is
fout, en vloeken met ontiverp-
vormen ook. Iemand met écht
karakter kan zich aan zijn ge
zelschap aanpassen zodat bei
den tot hun recht komen. Dat is
moeilijk, en daarom zijn er
maar weinig goede architecten.
Het kdn zeker wel: kijk maar
eens naar de hoek van de Pie
terskerkgracht, naar sommige
huizen aan het Galgewater,
naar de rij op de Witte Singel
naast het prachtig gerestaureer
de gebouw van hetLeidsch Dag
blad. Je ziet op een mijl afstand
dat het eeti eigentijds ontwerp
is, maar toch past het in de om
geving. Vergelijk dat eens met
liet Gruwel naast het Graven
steen, de Pest van het Pieters
kerkplein! Dat is bij uitstek zo'n
product van die lamijmaaref-
fe'- architectuur.
die je leest, de sport die je speelt,
het huis dat je kiest. De gebouw
de omgeving is een uiting van
collectieve smaak, niet een
speeltuin voor een individu met
tegendraadse driften. De geza
menlijke smaak van de Leidse
burgers heeft, in de loop van de
eeuwen, een wijd en zijd be
roemd stadsbeeld geschapen.
Dat is te kostbaar om ten prooi
te vallen aan ambitieuze we
reldvreemden, aan iemand die
geen gewoon Nederlands wenst
te spreken maar toch verstaan
wil worden.
Als bewoner van het Rapen
burg, maar vooral als burger
van Leiden, heb ik hier belang
bij. Wat doet de gemeente met
mijn bezwaarschrift? Wie zal
ons tegen deze plannen bescher
men? Want dit is geen architec
tuur. Dit is zinloos geweld.
Noot van de redactie: De vaste
columnist, Jan Rijsdam, is af
wezig daarom deze week een
gastcolumn van Vincent Icke.
MUZIEK RECENSIE
neel sta, blijft dat spel. Hoewel
ik dat in het bijzijn van een ca
mera vermoedelijk ook echt
zou voelen, moet zo'n rol er an
ders uitzien. Maar een kind af
staan, je kunt je dat toch niet
voorstellen. Mij zou dat niet op
die manier als in de voorstelling
overkomen. Ik zou die vrouw
misschien, als puntje bij paaltje
kwam, de strot afbijten."
„Ik noem dit geen volksto
neel. Het is een verhaal over
klassenstrijd, iets wat je in En
geland nog steeds veel sterker
hebt dan bij ons. Maar het kost
me weinig moeite er veel her
kenbaars in terug te zien. Als ik
terugdenk aan mijn jeugd in
Alkmaar, zou de vrouw die ik
nu speel zo uit het Rooie Doip
kunnen komen. Ik heb me afge
vraagd hoe ze zich zou voelen
met kerst, wat ze koopt in de
supermarkt en ga zo maar door.
Als je dat allemaal weet, krijg je
die rol vanzelf te pakken."
Angela Groothuizen debuteert
in Blood Brothers, zondag 21
februari in het Chassé Theater
in Den Bosch, Blood Brothers
is op toernee door het land.
Later nog te zien, onder andere
van 11 tot en met 23 mei in
Carré in Amsterdam en 15 tot
en met 20 juni in het Lucent
Danstheater in Den Haag.
HANS KEUZERS
Greyhoundtour: Robert Jan Stips/toetsen,
zang. Judith Sijp/cello, Mark Boon/gitaar
Gezien-18/2, LAK-theater, Leiden
Na het vertrek uit de Nits pro
beert Robert Jan Stips het in '96
al even op de solotour met
'Egotrip'. Met de theatertour
'Greyhound' gaat voor Stips
een nieuwe ronde in, na een
succesvol begeleidingsavontuur
bij Freek de Jonge. Stips houdt
het toneel bijzonder klein. Er
gens halverwege het LAK-to-
neel hangen wat gedrapeerde
lakens, Stips en zijn twee bege
leiders Judith Sijp en Mark
Boon staan dicht tegen de eer
ste rijen aan.Cello, gitaar en de
toetsen van Robert Jan Stips. Je
zou denken ruimte voor rustig
werk, en veel ingetogen num
mers.
Stips zet je echter de hele
avond op een dwaalspoor.
Soms begint hij met romanti
sche sfeermuziek, of mooie
bluesy intro's, die helaas na een
minuut finaal onderuit worden
gehaald door opgeblazen key
boarddrums uit een doosje.
„We gaan behoorlijk wat nieuw
werk spelen van een cd die nog
niet uit is", meldt Robert Jan
Stips in het begin. 'Work on it'
is zo'n nieuw nummer. Rustig
begin, mooi intro, maar na het
eerste couplet komt de stan-
daarddreun weer uit het kastje.
De voormalige Nits-man be
weegt zich de hele avond zicht
baar ongemakkelijk achter het
keyboard. Zoals gebruikelijk
wordt een heel register aan key
boardgadgets ingezet, leuk voor
even maar het camoufleert ei
genlijk alleen maar een schrij
nend gebrek aan nieuwe goede
songs. Begeleiders Sijp en Boon
zijn meer dan vakkundig, maar
vooral gitarist Mark Boon kiest
vooral in de rockgetinte num
mers als Think it over' voor on
gelooflijk uitgekauwde patro
nen.
Soms zijn er verrassingen. Zo
lijkt de heftige cello bij de
rockertje 'Wake up' erg veel op
de cellopartijen op de eerste
platen van ELO. En Dylans
'Death is not the end', de Ne
derlandstalige hitsingle van
Freek de Jonge, wordt als afslui
ter niet als een hoempapa-car
navalskraker maar bijzonder in
getogen vertolkt. Robert Jan
Stips moet zo snel mogelijk
weer onder de pannen bij een
Nederlandse groep. Gaat hij op
deze manier door dan is de
kans groot dat hetzelfde ge
beurt als bij het nummer 'Vacu-
umcleaner'. Judith Sijp haalde
bij wijze van grap daar de stek
ker uit het stopcontact om het.
nummer te beëindigen, en als
Stips niet oppast gebeurt er met
zijn carrière hetzelfde.
Finale Leids Cabaret Festival
Eeef Co, Maarten Chiel en
de Spekmennen zijn de acts
die heelhuids door de halve fi
nale van het Leids Cabaret
Festival zijn gekomen. De drie
acts, gekozen uit vijf, treden
morgen aan in de finale in de
Leidse Schouwburg waar een
deskundige jury de beste ca-
baretact van het Leids Cabaret
Festival 1999 kiest. Daarnaast
maakt ook het publiek zijn
keuze kenbaar. De Vara radio
maakt een reportage van de
avond die de zondag daarop
op radio 2 tussen 19.00 en
20.00 uur wordt uitgezonden.
De finale begint zaterdag om
20.15 uur in de Leidse
Schouwburg.
De twee dames Eeef Co
spelen in op de culturele con
troverse Nederland-België.
Maarten Chiel hebben met
een scheef oog gekeken naar
de handleiding van de stand-
up comedian en de Spekmen
nen uit Zoeterwoude komen
met harde realo-humor, met
Haagse a-sociale typetjes.
