Publiek wil rock 'n roll en soul
Trompettist Nico Schepers wint finale VSB Music Award
ousefeest op een olifantenkerkhof
Wie klappen wil of stampen, moet dat
vooral doen want 'We are in church'
Cultuur&Kunst
IAG 25 JANUAR11999
CHEF JAN RIJSDAM, 071-5356444, PLV CHEF ANNET VAN AARSEN 071 -5356443
ntino herleeft op Valentijnsdag
am» Voor filmliefhebbers die Valentijnsdag romantisch
ieginnen draait theater Tuschinski in Amsterdam zondag
ïari om 10.30 uur de stomme film 'Blood and Sand' met
h Valentino in de hoofdrol. De film, vol warmbloedige
werd in 1923 gemaakt. Joost Langeveld begeleidt de rol-
p het Wurlitzer bioscooporgel. Om in de stemming te ko
er een bioscoopjournaal uit 1920 en een live-act, die spe-
lor deze Valentijnsdag werd geschreven. Daarna kan men
iet genot van een glas champagne in de loge van de grote
ir de hoofdfilm kijken.
ur Paul Cammermans overleden
De Belgische acteur en regisseur Paul Cammermans is
'estei op 77-jarige leeftijd overleden in zijn woonplaats Zemst
•Hij i helen. Cammermans speelde in de jaren zestig voor de
'kkei andse Comedie in Amsterdam. Daarnaast vertolkte hij tal
Nederlandse televisieseries, zoals het populaire
rtje en Peppi en Kokki.
ermans begon in 1941
„Ik ger in de Folies Bergè-
het v Irussel. Na een conser-
inde miopleiding werkte hij
10§ üjte acteur voor de to-
zelschappen KVS in
1 en KNS in Antwerpen,
iren zestig trok hij naar
and, waar hij ook re-
'en 81 zich nam. Later werk-
gke n|0k als regisseur in Con-
n en Zuid-Amerika. In
ere jaren legde Cam-
r vaf ms zich steeds meer
ïtstri televisie en film. Daar-
derslgde hij nog cursussen
(merikaanse regisseur
nheie II You zegt concerten af
Jrt IeDe populaire Nederlandse meidengroep Close II You
noodgedwongen tot eind februari een adempauze. ,,De
i zijn aan het einde van hun latijn", zegt een woordvoer-
e radio-, tv- en zaaloptredens in binnen- en buitenland
ezegd. Volgens een woordvoerster van Endemol, dat de
L1,ci gen voor de band regelt, zijn de vier groepsleden „over-
^n en ziek." Een hardnekkig griepvirus zou de dames al
jd in hun greep hebben.
din eert James Taylor in Carré
Ik\f
iam» De Amerikaanse zanger James Taylor geeft op 24
tl eenmalig concert in Carré in Amsterdam. De zan-
steri ïgwriter. cfie ooit getrouwd was met Carly Simon, scoorde
get* 'Fire and Rain' en You've got a friend',
twee
ice Susan Strasberg overleden
a*s,e rk. De Amerikaanse actrice Susan Strasberg is op 60-jari-
et ijd overleden. Strasberg was de dochter van Lee Stras-
ove e oprichter van de befaamde Actor's Studio. Susan Stras-
iaakte in 1955 haar debuut op Broadway in de rol van An-
1P" ik. Tot de speelfilms waarin ze is te zien behoren Picnic'
P33' en Stage Struck' (1957). Ze was nauw bevriend met Mari-
RECENSIE KEN VOS
Finale van de VSB Music Award met Jonas Filtenborg, Tim Eij-
maal en Nico Schepers. Gezien 23/1de Waag. Leiden
Drie van de zeven kandidaten van vorige week
werden uitgekozen om afgelopen zaterdag te
strijden om de VSB Music Award. Conservatoria
was gevraagd om veelbelovende leerlingen voor
te dragen voor dit concours. Vreemd genoeg was
niet alle deelnemers bekend dat de prijs gegeven
zou worden aan de ingeschreven muzikant in
plaats van zijn band. Maar goed, de inzet was er
niet minder om, hoewel ook nu weer de slordige
zaalversterking roet in het eten gooide. Musici
konden elkaar niet goed horen, soli verdronken
in het ensemblegeluid, kortom de omstandighe
den waren niet voor iedereen gelijk.
Wederom beet het kwintet van drummer Jonas
Filtenborg het spits af, met deels dezelfde stuk
ken als vorige week. Ook nu valt de vlotte presen
tatie van zijn groep op dankzij vooral zangeres
Charlotte Coppola, die met haar krachtige, lage
stem snel de aandacht op zich weet te vestigen.
In het hoog gaat het wat minder subtiel, maar
dit wordt deels gecamoufleerd door de zuivere
uithalen van Willem Hellbreker op zijn saxen. Fil
tenborg is een slagwerker met een verzorgd ge
luid, maar die ondanks de vloeiende inzet van
pianist Ton Feinig en contrabassist Han Slinger
zelf nauwelijks swingt. Wel maakt hij indruk met
een polyritmische solofeature.
De fusion van gitarist Tim Eijmaal maakt ook
deze keer indruk door de ambitieuze, complexe
arrangementen op eigen stukken in op Weather
Report geïnspireerde stijl die helaas maar deels
uit de verf komen door een slechte communicatie
op het podium, veroorzaakt door de versterking.
Vooral de bijdragen van toetsenspeler Marcus Ol-
gers zijn daar het slachtoffer van. Tenorsaxofonist
Tom Beek krijgt ook nauwelijks de kans om op te
vallen, terwijl de unisono-passages met Eijmaal
slordig klinken. Gelukkig vormen basgitarist
Jeroen Vierdag en drummer Martijn Vink nog een
redelijk strak ritmetandem. Als solist valt de leider
minder op, vooral doordat een duidelijke dyna
miek in zijn improvisaties ontbreekt.
Martijn Vink speelt ook in het kwartet van
trompettist en bugelspeler Nico Schepers waarin
hij laat zien ook in de hardbop goed uit de voeten
kunnen. Misschien is het omdat de formatie de
kleinste is of omdat er alleen akoestische instru
menten gebruikt worden, maar de collectieve
presentatie is bij deze band het meest overtui
gend. Schepers improviseert hard en veel op
standards, waaronder het razendmoeilijke Buggy
Ride van Wynton Marsalis, en heeft met Vink,
Jasper Soffels op piano en Guus Bakker op bas
een echt swingende groep. De 23-jarige Schepers
heeft zowel op trompet als op de bugel een tref
zekere articulatie. Harmonisch en stilistisch is al
les ook dik in orde, maar de trompettist heeft wel
de neiging om alles vol te spelen, zodat de span
ning op den duur weg kan vallen.
Dat de jury weinig tijd nodig had voor het be
raad en de prijs van vijfduizend gulden enkele
uren later tijdens Jazzin' Leiden in de Stadsge
hoorzaal aan Schepers toekende, lag dan ook ge
heel in de lijn der verwachtingen. Artistiek was dit
concours een van de meest geslaagde onderdelen
van de Leidse Blues- en Jazzweek.
Eerste JazzinLeiden heeft formule die werkt: niks intellectuele jazzmuziek
rste oplagen 'Het Bureau 5'
grotendeels verkocht
dis
rer Van Oorschot is al
sch door de eerste opla-
j ,je m de nieuwe Voskuil, 'Het
e o0 ii 5', heen. De verkoop be-
/er c rijdag officiéél. Veel men-
adden al een exemplaar
PPjgic hadden een eerste druk
enei '00 gebonden exemplaren
insu]n tweede druk van 15.500
aaide exemplaren. Een
ietv ngsoplage dus van 20.000
in totaal. We zijn zo goed
aldus W. van Oorschot,
heeft al diverse boekhan-
n aan de telefoon gehad
neer exemplaren. „Zelfs
handelaren die goed hadden in
gekocht, mede op basis van de
verkoopcijfers van de vorige de
len, schoten vrijdag en zaterdag
door hun voorraad heen. Ik had
hier nog 75 boeken, dus ik kon
er nog wel een paar helpen. Ik
kwam bij een boekhandel hier
in Amsterdam en terwijl de
nieuwe boeken werden uitge
pakt, zag ik het nog in de winkel
aanwezige stapeltje reduceren
tot nul." De derde druk van dui
zend gebonden boeken en 5000
paperbacks volgt op 2 februari.
In totaal zijn nu al 160.000 Bu
reau-boeken verkocht. Van het
eerste deel gingen ruim 50.000
over de toonbank.
Al na één nummer spat het
zweet van zijn hoofd en
moet de handdoek eraan te
pas komen. De harmonica
man van Mr. Boogie-
Woogie the Firesweep
Blues Band doet wat hij be
looft. „Let the good times
roll', schreeuwt hij. Mr.
BoogieWoogie zelf pro
beert intussen met zijn
enorme oorbel een gat in
zijn al even indrukwekken
de hoed te slaan. De snelle
bewegingen van zijn hoofd
doen vrezen voor een wi-
plash.
LEIDEN ANNET VAN AARSEN
Geen bandlid staat stil op het
podium in de Catharina Zaal.
Een muur van geluid, spette
rend en swingend. En het pu
bliek van het eerste internatio
nale gala Jazzin' Leiden? Dat
moet zo vroeg op de avond nog
even wennen, warm draaien.
Voorzichtig veert een enkeling
op de maat van de muziek door
de knieën om vervolgens weer
op te wippen. En daar waar de
drank gehaald kan worden, oe
fenen wat heren en dames in
het barhangen. Maar de zaal is
binnen een mum van tijd vol.
Verkwikkend, vinden de meeste
toeschouwers. Een dergelijke
band trof je een paar jaar gele
den nog niet aan tijdens de Key-
town Jazzgala's in de Stadsge
hoorzaal.
In vijf zalen muziek, voor elk
wat wils. Het is een formule, die
werkt. Wie even genoeg heeft
The Bloose Brothers zoeken een 'chick' in het publiek. Zweten en swingen tijdens Jazzin' Leiden.
Leiöse Blues Jazzweek
van de bigband muziek van het
orkest van Frits Landesbergen,
loopt gewoon door naar boven,
waar Deborah J. Carter haar
'omni-jazz' ten gehore brengt.
Of naar de Comelis Schuyt Zaal
voor een riedeltje Swing door
Philip Paar. Je kunt je natuurlijk
ook aansluiten bij het leger van
'netwerkers', dat zich in de gan
gen ophoudt om nieuwe con
tacten op te doen en oude ban
den aan te halen.
Muzieknootje
Het publiek, ja, dat wekt toch
enigszins bevreemding op. Veel
heren in corporate blue en da
mes in mantelpakjes. Een grote
schare mensen met een mu
zieknootje op de revers gespeld,
cadeautje van een verffabrikant.
De sponsors stuurden bij elkaar
honderden toegangskaarten
naar hun relaties en dat is te
zien. Tussen de keurige heren
en dames door huppelen dan
weer hoogblonde dames in
strakke spijkerbroeken met zil
ver- en goudglinsterende bloes
jes. Aan hun zijde mannen met
leren hesjes of rugby-shirts.
Maar het kan allemaal, nie
mand voelt zich er écht onge
makkelijk bij.
Nee, Jazzin' Leiden kent een
ander probleem: de noodzaak
om te kiezen. Blijven we na een
optreden van publieksfavoriet
Madeline Bell hangen in de gro
te zaal voor de spektakelshow
van de Bloose Brothers Revue?
Of steken we toch maar even
door naar de EWR-zaal voor een
wat rustiger optreden van Bart
Wirtz en zijn mannen, de Leidse
winnaars van de VSB Music
Award 1998? Het programma
boekje brengt uitkomst: de te
genvoeters van Jake en Elwood
spelen in de kleine uurtjes nog
een keer.
Tegen die tijd is de menigte in
de grote zaal helemaal los. Zwe
tend storten hele horden zich
op de dansvloer, met liters tege
lijk wordt het bier aangerukt.
FOTO HENK BOUWMAN
Niks intellectuele jazzmuziek.
Het publiek wil op dit tijdstip
Blues, Rock 'n Roll en Soul, vet
te disco en - ja - zelfs country.
Geen probleem voor The Bloose
Brothers Revue. 'Jake' en 'El
wood' zingen van 'Lola' aan de
'Copa Cobana' en maken met
'Rawhide' een ommetje naar
het wilde westen.
't Is prima allemaal. Maar als
na het einde van het eerste
Jazzin' Leiden de laatste men
sen vermoeid naar de gardero
be wankelen, doemt toch een
vraag op. Moet dit nieuwe gala
voor een tweede editie volgend
jaar niet een naamswijziging
ondergaan?
Als je niet oud wilt worden,
moet je je jong opknopen', zei
mijn moeder altijd als iemand
weer eens zat te zeuren over het
onbarmhartig voortschrijden
van de tijd. Die zegswijze heeft
me tijdens de gehele Leidse
Blues- en Jazzweek door het
hoofd gespeeld. Niet zo gek.
Want het sleutelwoord in deze
week was toch wel oud. Er werd
een te belegen repertoire ge
speeld, de meeste muzikanten
hadden een retourtje Huize
Avondrood op zak, het jonge ta
lent kreeg geen kans, de organi
satoren leden aan aderverkal
king, noem maar op. Dat mag
dan misschien alleniaal zo zijn,
maar de jongelieden die ik op
het podium heb gezien, speelden
stevige maar 'oude' blues of rock
of ze haalden weer eens enkele
jazzstandards van stal.
De enige die echt voor vuur
werk heeft gezorgd, was een ou
dere jongere, een man met de
kaaklijn van een strijkijzer. Juist
ja, u raadt het al: Hans Dulfer.
De Dick Bos onder de saxofonis
ten. Hij bewees afgelopen zater
dagavond in De Waag maar
weer eens dat het 'm niet zit in
de leeftijd. He's got sparks in his
blood, heet zoiets geloof ik. Waar
bij anderen dikke, stroperige,
ranja door de aderen vloeit, is
het bij Hans Dulfer een razende
stroom lava. Voeg daarbij nog
eens een gastoptreden van de
nerveus gesneden Saskia Laroo
en de Harvey Wallbanger is op
juiste smaak.
Tja, die Dulfer. Hij mag zijn
haar dan steeds meer één kant
op gaan kammen, het elke mor
gen teder als een Japanse bloe-
menschikster over zijn schedel
leggen, met de longinhoud en de
funk zit het nog wel goed. Ade
men is spelen voor die man. Met
van die breed uitgesponnen
kunstidtingen als de Leidse
Blues- en Jazzweek is het toch
altijd zo dat er maar bepaalde
fragmenten blijven haken. En
bij een zeven-gangen-diner is de
laatste gang toch altijd weer de
stoelgang, hoe mooi en lekker
het allemaal ook was. Daarom
mag Leiden wat mij betreft nu
een weekje worden gewatteerd of
dichtgestopt met kranten. Even
een weekje luisteren naar het
water en het eenzame gelal van
een student in de nacht.
B. Bob
^Bzzmarathon met Robin Koerts
JHand me the Keys en Future
Express Gehoord: 23/1, de
Waag.
muziek
veel gezegd en geschre-
er het leeftijdsprobleem
Leidse Blues- en Jazz-
long talent en dito pu-
uuden niet aan hun trek-
imen en de ouwe lullen
maar niet van wijken we-
in drijfveer om muziek te
zou slechts nostalgie
lp de een na laatste dag
week' heeft Hans Dulfer
lat krachtig afgehamerd,
juist de oude saxofonist
;rde de stampvolle Waag
set die tot ver in het vol-
millennium zal natrillen,
en trompettist Saskia La-
e onaangekondigd kwam
azen, schetterden als tij
en housefeest op het oli-
kerkhof.
en oud dansten schou-
n schouder op de eigen-
:t eens zo feestelijke mu
le prachtige, soms volvet-
weer ijle klanken die La-
Dulfer uit hun toeters
n, riepen associaties op
nistere taferelen. Met on-
ring, dreiging en een-
leid. Wat de mondharmo-
ïit Ennio Morricone's or-
oet met de beelden van de
n 'Once upon a time in
Pst', deden de twee met de
in je hoofd. Dat er toch
al werd gedanst, was lo-
De elektronische beats
alsmaar vriendelijk glim-
ide dj. Mr. Melle, in het
jks leven fiscaal-jurist, de
in mitrailleerde, dwongen
ibliek daartoe.
Future Groove Express,
ïrder een grijzende per-
RECENSIE SABINE VAN DEN BERG
Gospelconcert door Loud Proud!
m.m.v Madeline Bell Gehoord: 24/1, Lu
therse Kerk, Leiden
Het geschetter uit de toeters van Saskia Laroo en Hans Dulfer zal tot diep in het volgende milliennium natril
len. FOTO HENK BOUWMAN
cussionist en Jazz D. op key
boards, maakte het type muziek
waarmee Miles Davis, als hij
nog zou hebben geleefd, de
jazzpuristen anno 1999 ander
maal tot wanhoop zou hebben
gedreven. Want ook Davis was
zijn tijd ver vooruit, werd
dikwijls (te) laat begrepen en
bleef bij elk nieuw pad dat hij
insloeg volkomen herkenbaar.
Houdt Dulfer zijn blik op de
toekomst gericht, het Leidse
Robin Koerts Kwartet, met vier
muzikanten die allen zijn kin
deren hadden kunnen zijn, kijkt
zo hevig terug dat nekverrekkin-
gen ni^t kunnen uitblijven. De
duimen van de basbeesten
Stanley Clarke en Mark King
herinnert bijna niemand zich
meer. Koerts, de zoon van de gi
tarist en oprichter Chris van
Earth Fire, probeert die tijden
te laten herleven. Over bassen
hoef je hem niets te vertellen
maar over podiumpresentatie
des te meer. Al bij het tweede
nummer stak hij een sigaret op.
Net toen hij vanwege al die rook
in zijn gezicht, de stinkstok wil
de weggraaien, moest hij pluk
en trekwerk aan zijn snaren ver
richten. Wat zo 'cool' moest
overkomen, werd clownesk.
De meeste van.de composi
ties waren niet meer dan door
zichtige excuses voor Koerts' es
capades op bas. De Waag was te
klein voor het ego van dit bas
sende baasje. Ook de gitarist
kwam niet veel verder dan
spierballenvertoon. Het meest
opzienbarend aan het kwartet
waren de tot aan haar kuiten rij-
kende haren van de percussio-
niste. Maar die weelde kregen
we ook pas aan het einde te
zien, toen ze zich voorover boog
om haar trommels in te pakken.
Toch is er hoop op lokale mu
zikale successen. Tussen het
Robin Koerts Kwartet en Dulfer
in speelde Hand me the Keys,
de Leidse band van de gitaristen
en zangers Edwin en Heyn Lin
ger. Niet dat het zelfgemaakte
songmateriaal, overwegend rhy
thm blues, nu direct nieuwe
muzikale wegen opent, maar bij
dit viertal staat al het vakman
schap tenminste in dienst van
de liedjes. En daar hebben ze er
veel van, heel gevarieerde ook.
Sterkste troef is de samenzang
van de twee donkere broers. De
debuut-cd is in de maak, gepro
duceerd door Chris Koerts.
Als op de laatste middag van de
Leidse Blues- en Jazzweek een
surprise-act wordt aangekon
digd, een speciale gaste die de
geprogrammeerde gospelgroep
komt versterken, haal je je
schouders op. Je verwacht im
mers niet dat jazzsinger Made
line Bell onverwacht uit een van
de kerkbankjes oprijst, een mi
crofoon grijpt en vervolgens
haar mond opentrekt om daar
gewoon ontspannen wat
gospels te beginnen. Daarom
was de verrassing tijdens het
jaarlijkse, gratis gospelconcert
des te groter.
Loud Proud! een multicul
turele gospel- en soulgroep uit
Amsterdam brengt een onge
dwongen concert van een uur.
Zeven zangeressen en drie zan
gers worden door twee toetse
nisten bijgestaan op orgel en
piano. Deze sobere begeleiding
laat de eenheid van stemmen
goed tot haar recht komen. Om
dat de zangers uitstekend naar
elkaar luisteren klinken cres
cendo en decrescendo soepel.
De blonde zangeres in het ge
zelschap heeft een machtige
stem net als een van haar don
kere collega's met een ingeni
eus ingevlochten kapsel. Maar
het leukste aan deze groep is
het gebrek aan ijdelheid. Ze zin
gen hun gospel zoals het moet:
ze beginnen tegelijk en eindigen
gelijk waar dat nodig is. De so
lopartijen zijn verdeeld over on
geveer de helft van de leden.
Ook het publiek dat aan de zij
kant zit, wordt bij het concert
betrokken. In zo'n ambiance
van saamhorigheid komen tek
sten: 'Get together' en 'Never
alone' oprecht over.
De dame met het vlechtkap-
sel kondigt Bell in het Engels
aan en dan schieten grote ogen
van verbazing naar de achterste
rij: ze is het echt. Ze draagt 'tig
kleine vlechtjes en een jas met
glittertjes. Moedigt de luiste
raars aan: wie klappen wil of
stampen, moet dat vooral doen
want 'we are in church'. Ze
heeft er lol in: „It's nice to be
here on a Sunday. I don't al
ways have time to go to
church."
Ze verontschuldigt zich voor
haar 'spiekmuziek' maar is
vooral thuis in het jazzrepertoi
re waarmee zij afgelopen 'week'
al optrad in de Hooglandse Kerk
en de Stadsgehoorzaal. Op zo'n
moment maakt het niet uit dat
iemand van die kwaliteit op een
papier kijkt, omdat het spon
taan gebeurt. Ze is toch in Lei
den en neemt een aantal solo's
die normaal door leden van de
groep worden gezongen voor
haar rekening. Loud Proud!
en Bell besluiten met een lied
dat deze grootheid al zong toen
ze net in Nederland kwam;
'centuries ago' naar eigen zeg
gen. Ze kent het uit haar hoofd.
Dit intieme concert blonk uit in
eenvoud. Een cadeautje.
Loud Proud! zingen hun gospel zoals het moet.
FOTO HENK BOUWMAN
