Reünie aan de Costa del Sol ZATERDAG 1 AUGUSTUS 1998 Een stukje Nederland in La Carihuela Uitwassen met drank en seks, zoals aan de Costa Brava, komen er niet voor en ruzies zijn er zelden. Wellicht dat daarom zoveel Nederlandse families hun vakantie doorbrengen in La Carihuela. De wijk van Torremolinos aan de Spaanse Costa del Sol wordt in het hoogseizoen overspoeld met Nederlanders, met Amsterdammers, Volendammers en Leidenaars in de hoofdrol. 'Het is hier een jaarlijkse reünie'. Wijzend op hem roept Imca Marina tijdens haar optre den in discotheek Voom Voom olijk tegen hel publiek: „Daar staat mijn tweede verloofde." Sugar Lee Hoo per zingt hem er toe: „Ach Jantje- lief, toe drink niet meer", en zegt als hij juist dan zijn kleintje pils achterover slaat - „dat is onbegon nen werk." 's Morgens ontbijt hij bij Koos Alberts, met wie hij dan la ter urenlang bij een strandbar zit te kaarten. Op weg daar naar toe, wordt hij begroet door kinderen van vakantiegangers („Ha, ome Jan"), door hun ouders en door obers van de restaurants aan de boulevard, de Paseo Maritimo: 'Ola, capitano John'. En aan de strand bar zelf is hij vaak het middelpunt van de grote groep bekende en on bekende toeristen die zich er dage lijks verzamelt bij hun gang naar en van het strand. Leidenaar Jan Oudshoorn (63) is tijdens de vijf weken dat hij er jaar lijks verblijft, onbetwist de onge kroonde koning van La Carihuela, 'El presidente', zoals eigenaar Mi guel van de eerder genoemde strandbar zegt. In deze wijk van Torremolinos waar tal van mede landers de zon van de Spaanse Cos ta del Sol opzoeken, krijgt hij in elk geval veel voor elkaar. Hij regelt de afwijkende tafel waar Alberts tij dens het kaarten met zijn rolstoel onder kan en 's avonds hoeft hij nooit entree te betalen in disco theek Voom Voom als daar weer eens een Nederlandse artiest op treedt. „Omdat hij bij het meubilair hoort", zoals discotheek-directeur Manoio, levensgezel van zangeres Annie Schilder, droog vaststelt. Oudshoorn zelf, een markant fi guur met zijn kale hoofd en om vangrijke gestalte, is 'ijdel genoeg' om het leuk te vinden. Voor de voormalige koffietenthouder uit Leiden, die sinds hij zijn zaak over deed part time rijdt op een busje van een Zoeterwoudse onderne- Jan Oudshoorn uit Leiden, de ongekroonde koning van La Carihuela en Mi guel Sierra, succesvol ondernemer aan de Costa del Sol. De eigenaar van de populaire discotheek Voom Voom, Manoio (levensgezel van zangeres Annie Schilder): „Hier komen toch de mensen met wat meer koopkracht." ming die verstandelijk gehandicap te kinderen vervoert, is elke vakan tiedag een feest aan de Costa del Sol. Hem zul je, zoals heel veel an deren, niet aantreffen op een strandbed, „want daar heb ik geen geduld voor. Potje kaarten, terrasje pikken, stukje lopen, hapje eten - dat is het voor me. En mijn laatste stekkie is altijd bij Manoio. Dan hoef ik nog maar vijftig meter te lo pen en rol ik zo m'n mandje in." Zorgeloos 'Twintig, eenentwintig jaar' komt hij nu al in La Carihuela. Eerst bij kennissen, nadien op Carihuela Park, een puur Nederlands appar tementencomplex, waar het terug- kom-percentage buitengewoon hoog ligt. Oudshoorn: „Mensen gaan weieens ergens anders heen, maar dan zie je ze na een jaartje toch weer terug. Ze weten precies wat ze hier krijgen. Het is goed van eten en drinken en ruzie komt maar sporadisch voor. In heel Ca rihuela trouwens." La Carihuela, zorgeloos neerge- plakt tussen de rotspunt van Tor remolinos en de haven van Benal- médena, is om al die redenen dan ook geliefd bij tal van Nederlan ders. 'Het is hier zo ongeveer Lei den aan de Middellandse Zee'. Na tuurlijk zijn er ook Costa del Sol- gangers die de plek bewust mijden, maar voor een grote groep heeft het oude, vertrouwde grote aantrek kingskracht. En al lopen ook daar uitbundig geboetseerde types rond van verschillende bouwjaren, er ko men in elk geval geen uitwassen voor met jeugd, drank en seks, zoals aan de Costa Brava. „Hier moet je naar toe met het vliegtuig; de Costa Brava is gemakkelijk met de bus of de auto te bereiken. Dat maakt het verschil", zegt Manoio van Voom Voom, een Spanjaard wiens eigenlijke naam Manuel Oje- da is. „Hier komen toch de mensen met wat meer koopkracht." Ze reizen erheen om te genieten van het strandleven en de visspeci- aliteiten waar La Carihuela ook in Spanje zelf beroemd om is. En wie geen vis wil of paella, maar stevige Hollandse kost, die kan in achttien Nederlandse zaken terecht. Je hoeft dus geen woord Spaans te kennen om er in alle behoeften te voorzien. De formule Dat geldt in hoge mate voor Ca rihuela Park, het complex dat Cees Dros van reisorganisatie Marysol, een samenvoeging van de Spaanse woorden voor zee en zon, in 1981 ter plekke liet neerzetten. Met Ne derlands sprekend personeel, een Nederlands animatieteam, een Ne derlandse arts in de buurt, een Ne derlands restaurant (Hans en Grietje), een Nederlandse super markt ('t Kruideniertje), nachtelijke beveiliging en een aanpalende dis cotheek (Voom Voom) waar vaak Nederlandse artiesten optreden. „De gedachte erachter was dat we iets wilden, waar mensen zich veilig en op hun gemak konden vóelen. Iets met een Nederlandse inslag, dat toch ook een beetje Spaans zou blijven", zegt Dros. Maar op de vraag wat er behalve het achterland met prachtige steden als Sevilla, Cordoba en Granada dan Spaans is aan zijn park, moet hij het ant woord schuldig blijven. „Alleen de zon", erkent hij ten slotte. Dat mag misschien eenzijdig lij ken, de formule werkt wel. In het hoogseizoen wordt 'gevochten' om een van de 258 appartementen in het familiepark, met fraaie tuin, zwembad, tennisbaan, bar en speeltoestellen voor kinderen. Er moet ongeveer een jaar tevoren worden geboekt en zelfs dan is een plek niet zeker. „Het zal niet ieders vakantie zijn, maar in het hoogsei zoen zitten we altijd vol", kan Dros melden. „En dat terwijl dit eigenlijk meer de vervulling van een droom was, dan dat er diep commercieel over is nagedacht. Ik wilde gezin nen en oude mensen voor een zo laag mogelijke prijs naar Spanje brengen om er vakantie te vieren en te overwinteren in een gezellige Hollandsesfeer." Het is beide gelukt, omdat ook de omgeving meewerkte. Zo heeft Mi guel Sierra, onder meer eigenaar van de strandbar Playa Miguel, zijn prijzen altijd bewust 'gewoon' ge houden. „Gewone prijzen, alles schoon houden, kwaliteit leveren en sympathiek zijn. Nooit de klan ten ergeren. Nunca - nooit.", is het motto waarmee de telg uit een vis sersgeslacht („Mijn opa en mijn va der gingen met een roeiboot de zee op") van zijn boulevardbar een pleisterplaats voor Nederlanders heeft gemaakt. Het heeft hem geen windeieren gelegd. Als achtjarige begonnen als strandverkoper, bezit Sierra (48 in middels) nu onder meer de strand bar, restaurant Antonio en apparte menten aan de boulevard. „Neder landers zijn voor mij heel goed", zegt hij vol enthousiasme en de dankbaarheid die in die woorden verscholen ligt, toont hij dagelijks. Door keihard mee te werken met zijn personeel - „als het nodig is, maak ik ook de toiletten schoon"- en iedere klant persoonlijk te be groeten: „Hallo jongken, hoe kaat het vandaag." Betaalbaar Het spreekt velen aan. „Het is hier veel gemoedelijker dan ergens an ders", zegt Leidenaar Piet Gubler op het strand. „Ik ben ook op Ma jorca geweest en in Benidorm, maar nergens was zo'n sfeer. Daar bij blijft het hier betaalbaar. Ik hoef nog geen tien peseta's meer neer te tellen dan vijf jaar geleden. Twaalf gulden voor twee ligbedjes en een parasol. En een biertje kost twee gulden. Daar kan ik het in Katwijk niet voor halen. En dan praat ik nog niet eens over Scheveningen." „En als vrouw ben je hier volko Lol aan de Costa del Sol. Haarlemmer Martin Broekhof en de Leidse Agaath Verhoogt die een aardig prijsje won bij opnamen van 'De staatsloterij op lokatie': een VIP-weekendje Barcelona voor twee personen. men veilig", constateert Ria van Kuyk uit Rotterdam, die meteen daarop bestrijdt dat alles in Ca rihuela puur Nederlands zou zijn. „Tuurlijk zijn er veel Nederlandse zaken en daar eet ik ook elke dag, maar er zijn ook 'tig' Spaanse res taurants en je kunt hier prachtige feesten meemaken. Pas nog was hier de processie van Carmen, de beschermster van de vissers. En daarbij heb je dan nog het voordeel dat je ook als vrouw 's nachts rustig in je eentje over straat kan gaan. Wat dat betreft is het een wereld van verschil met Torremolinos." Torremolinos, voorheen de grote trekpleister aan dit deel van de Spaanse kust, is dan ook uit. La Ca rihuela is in. Horeca en lokale over heid speelden er op in. Zo verkaste Willem Coljee uit Breukelen zijn Nederlandse bar Double Dutch acht jaar geleden van Torremolinos naar de boulevard in Carihuela, waar hij nu met zijn Deense part ner van die naam 'Lena's bar' drijft. „Torremolinos verpaupert", geeft hij op als reden voor zijn verhui zing. „Dat werd op een gegeven moment overspoeld met jeugd en kende rare jaren. Gevolg was dat er veel zaken wegtrokken en hierheen gingen. Vroeger zat hier één Neder landse bar, nu zijn er 18, met de restaurants mee. Daarbij is alles hier de laatste tien jaar sterk verbe terd. De infrastructuur is aangepast aan de Europese normen." Nico Reyneveld kan het volmon dig beamen. „Het is hier allemaal een stuk netter geworden", stelt hij vast. De vroegere eigenaar van café De Taveerne uit Leiden, heeft al twintig jaar een appartement in La Carihuela en weet dus waarover hij praat. „Vroeger ging de riolering tussen de restaurants en de huizen door zo de zee in. Dat is allemaal aangepakt. Kijk alleen maar naar de boulevard. Die is een stuk sjieker geworden en loopt nu helemaal door naar Benalmadena. Maar vroeger had het toch ook wel wat. Ik was hier één keer ge weest en was meteen verkocht. In die zin, dat ik na mijn eerste vakan tie meteen een appartement heb aangeschaft. Gewoon, omdat ik me thuis voelde. Ik tob nogal met mijn gezondheid en hier zitten Neder landse artsen. Dat geeft een veilig gevoel. Daarom ga ik zelden ergens anders heen, kom ik hier nog steeds. En ik heb ook de anderen zien komen. Oude klanten uit de Taveerne, maar ook de artiesten en de sporters. We hebben ooit nog eens met éen Nederlands team te gen een Engels elftal gespeeld, met Georgie Best." (Zie verder elders in dit Zaterdags Bijvoegsel) KOOS ALBERTS: UIT EN TOCH THUIS Tijdens het kaarten bij Playa Miquel wordt zijn rug af en toe ge masseerd door een vrouwelijke fan en er is niemand die er vreemd van opkijkt. Koos Alberts (51) komt dan ook al zestien jaar naar La Carihuela om vakantie te vieren en af en toe op te treden en altijd zijn er leden van zijn fanclub die met hem mee reizen. „Nu zijn het er twaalf, maar meestal een stuk of twintig", zegt de zanger van het levenslied die zich na zijn auto-ongeluk in een rolstoel voortbeweegt. „Voor mij is dat niet hinderlijk, want ze hangen niet constant om me heen. Ik vind het juist wel leuk, want het geeft aan dat ik nog steeds populair ben. Als ik dat niet meer was, zou ik wel kunnen ophouden met zingen." Daar is voorlopig nog geen sprake van. Alberts treedt wel wat minder op tegenwoordig („In mijn toptijd deed ik dat zeven keer per dag, nu hooguit nog twee keer in de week"), maar zingen blijft zijn lust en zijn leven. Ook tijdens zijn vakantie doet hij het: in Voom Voom, de discotheek om de hoek van Carihuela Park, waar Alberts met zijn vrouw jaarlijks twee weken verblijft. „Op het park vinden ze dat leuk en ik ook, want het is mijn tweede huis gewor den. En straks komen ook mijn kinderen en kleinkinderen nog", aldus Alberts, die zijn vakantiedagen volgens een vast patroon vult. „Elke dag een potje kaarten. Dat is mijn vertier. Tegen een uurtje of vijf het strand even op en 's avonds eten met de hele ploeg. Zo kom ik hier volledig tot rust." 'NOG NOOIT ZO DRUK' Vroeger was hij 'helemaal verliefd' op Benidorm. Zijn organisatie Marysol was ook de eerste Nederlandse touroperator die die Spaanse kustplaats aandeed. „Maar het werd daar te massaal, daarom ben ik naar La Carihuela uitgeweken." Cees Dros, eigenaar van Carihuela Park, koos in het begin van de jaren tachtig mede voor deze wijk van Torremolinos, „vanwege de mogelijkheden die het achterland biedt." Dat zijn klanten in het hoogseizoen van die mogelijkheden slechts sporadisch ge bruik maken, kan hij wel begrijpen, „want het is gewoon te warm voor excursies." Dros kent Spanje ('Een soort verenigd koninkrijk met al die cultu ren') al ruim dertig jaar. Van de tijd dat hij nog boekhouder was in Amsterdam, waar hij 68 jaar geleden te vondeling werd gelegd. „In 1964 ben ik voor de eerste keer naar de Costa Brava gevlogen voor een vakantie in een tent. Maar de man van de camping waar we op terecht kwamen, verkocht geen butagas. Wij naar de cam ping ernaast, die eigenaar had wel gas en hij had ook alle tijd want op zijn terrein stond niemand. We zijn aan de praat geraakt en hij vroeg aan mij of ik niks kon organiseren waardoor hij ook eens 'vol' zou komen. Daar zag ik, als stijve boekhouder, aanvan kelijk niks in. Maar terug in Nederland las ik in de krant dat Mar tin Schroder van Martinair zijn eerste toestel had gekregen. Ben ik op de bromfiets naar Schiphol gegaan en daar kreeg ik voor el kaar dat ik zestien vluchten op de donderdagnacht kon organise ren. Dat was het begin van Marysol." Het einde van het imperium dat hij met die reisorganisatie heeft opgebouwd, is ook nog lang niet in zicht. „Iedereen beweert dat het toerisme aan het veranderen is. Maar ik heb het hier nog nooit zo druk gezien als dit jaar. Alleen uit Nederland al komen met chartervluchten 75.000 toeristen. Nee, ik denk dat dit nog wel even zal blijven."

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1998 | | pagina 33