Reünie
aan de
Costa
del Sol
ZATERDAG 1 AUGUSTUS 1998
Een stukje Nederland
in La Carihuela
Uitwassen met drank en seks,
zoals aan de Costa Brava,
komen er niet voor en ruzies zijn
er zelden. Wellicht dat daarom
zoveel Nederlandse families hun
vakantie doorbrengen in La
Carihuela. De wijk van
Torremolinos aan de Spaanse
Costa del Sol wordt in het
hoogseizoen overspoeld met
Nederlanders, met
Amsterdammers,
Volendammers en Leidenaars in
de hoofdrol. 'Het is hier een
jaarlijkse reünie'.
Wijzend op hem
roept Imca Marina
tijdens haar optre
den in discotheek Voom Voom olijk
tegen hel publiek: „Daar staat mijn
tweede verloofde." Sugar Lee Hoo
per zingt hem er toe: „Ach Jantje-
lief, toe drink niet meer", en zegt
als hij juist dan zijn kleintje pils
achterover slaat - „dat is onbegon
nen werk." 's Morgens ontbijt hij
bij Koos Alberts, met wie hij dan la
ter urenlang bij een strandbar zit te
kaarten. Op weg daar naar toe,
wordt hij begroet door kinderen
van vakantiegangers („Ha, ome
Jan"), door hun ouders en door
obers van de restaurants aan de
boulevard, de Paseo Maritimo: 'Ola,
capitano John'. En aan de strand
bar zelf is hij vaak het middelpunt
van de grote groep bekende en on
bekende toeristen die zich er dage
lijks verzamelt bij hun gang naar en
van het strand.
Leidenaar Jan Oudshoorn (63) is
tijdens de vijf weken dat hij er jaar
lijks verblijft, onbetwist de onge
kroonde koning van La Carihuela,
'El presidente', zoals eigenaar Mi
guel van de eerder genoemde
strandbar zegt. In deze wijk van
Torremolinos waar tal van mede
landers de zon van de Spaanse Cos
ta del Sol opzoeken, krijgt hij in elk
geval veel voor elkaar. Hij regelt de
afwijkende tafel waar Alberts tij
dens het kaarten met zijn rolstoel
onder kan en 's avonds hoeft hij
nooit entree te betalen in disco
theek Voom Voom als daar weer
eens een Nederlandse artiest op
treedt. „Omdat hij bij het meubilair
hoort", zoals discotheek-directeur
Manoio, levensgezel van zangeres
Annie Schilder, droog vaststelt.
Oudshoorn zelf, een markant fi
guur met zijn kale hoofd en om
vangrijke gestalte, is 'ijdel genoeg'
om het leuk te vinden. Voor de
voormalige koffietenthouder uit
Leiden, die sinds hij zijn zaak over
deed part time rijdt op een busje
van een Zoeterwoudse onderne-
Jan Oudshoorn uit Leiden, de ongekroonde koning van La Carihuela en Mi
guel Sierra, succesvol ondernemer aan de Costa del Sol.
De eigenaar van de populaire discotheek Voom Voom, Manoio (levensgezel
van zangeres Annie Schilder): „Hier komen toch de mensen met wat meer
koopkracht."
ming die verstandelijk gehandicap
te kinderen vervoert, is elke vakan
tiedag een feest aan de Costa del
Sol. Hem zul je, zoals heel veel an
deren, niet aantreffen op een
strandbed, „want daar heb ik geen
geduld voor. Potje kaarten, terrasje
pikken, stukje lopen, hapje eten -
dat is het voor me. En mijn laatste
stekkie is altijd bij Manoio. Dan
hoef ik nog maar vijftig meter te lo
pen en rol ik zo m'n mandje in."
Zorgeloos
'Twintig, eenentwintig jaar' komt
hij nu al in La Carihuela. Eerst bij
kennissen, nadien op Carihuela
Park, een puur Nederlands appar
tementencomplex, waar het terug-
kom-percentage buitengewoon
hoog ligt. Oudshoorn: „Mensen
gaan weieens ergens anders heen,
maar dan zie je ze na een jaartje
toch weer terug. Ze weten precies
wat ze hier krijgen. Het is goed van
eten en drinken en ruzie komt
maar sporadisch voor. In heel Ca
rihuela trouwens."
La Carihuela, zorgeloos neerge-
plakt tussen de rotspunt van Tor
remolinos en de haven van Benal-
médena, is om al die redenen dan
ook geliefd bij tal van Nederlan
ders. 'Het is hier zo ongeveer Lei
den aan de Middellandse Zee'. Na
tuurlijk zijn er ook Costa del Sol-
gangers die de plek bewust mijden,
maar voor een grote groep heeft het
oude, vertrouwde grote aantrek
kingskracht. En al lopen ook daar
uitbundig geboetseerde types rond
van verschillende bouwjaren, er ko
men in elk geval geen uitwassen
voor met jeugd, drank en seks,
zoals aan de Costa Brava. „Hier
moet je naar toe met het vliegtuig;
de Costa Brava is gemakkelijk met
de bus of de auto te bereiken. Dat
maakt het verschil", zegt Manoio
van Voom Voom, een Spanjaard
wiens eigenlijke naam Manuel Oje-
da is. „Hier komen toch de mensen
met wat meer koopkracht."
Ze reizen erheen om te genieten
van het strandleven en de visspeci-
aliteiten waar La Carihuela ook in
Spanje zelf beroemd om is. En wie
geen vis wil of paella, maar stevige
Hollandse kost, die kan in achttien
Nederlandse zaken terecht. Je hoeft
dus geen woord Spaans te kennen
om er in alle behoeften te voorzien.
De formule
Dat geldt in hoge mate voor Ca
rihuela Park, het complex dat Cees
Dros van reisorganisatie Marysol,
een samenvoeging van de Spaanse
woorden voor zee en zon, in 1981
ter plekke liet neerzetten. Met Ne
derlands sprekend personeel, een
Nederlands animatieteam, een Ne
derlandse arts in de buurt, een Ne
derlands restaurant (Hans en
Grietje), een Nederlandse super
markt ('t Kruideniertje), nachtelijke
beveiliging en een aanpalende dis
cotheek (Voom Voom) waar vaak
Nederlandse artiesten optreden.
„De gedachte erachter was dat we
iets wilden, waar mensen zich veilig
en op hun gemak konden vóelen.
Iets met een Nederlandse inslag,
dat toch ook een beetje Spaans zou
blijven", zegt Dros. Maar op de
vraag wat er behalve het achterland
met prachtige steden als Sevilla,
Cordoba en Granada dan Spaans is
aan zijn park, moet hij het ant
woord schuldig blijven. „Alleen de
zon", erkent hij ten slotte.
Dat mag misschien eenzijdig lij
ken, de formule werkt wel. In het
hoogseizoen wordt 'gevochten' om
een van de 258 appartementen in
het familiepark, met fraaie tuin,
zwembad, tennisbaan, bar en
speeltoestellen voor kinderen. Er
moet ongeveer een jaar tevoren
worden geboekt en zelfs dan is een
plek niet zeker. „Het zal niet ieders
vakantie zijn, maar in het hoogsei
zoen zitten we altijd vol", kan Dros
melden. „En dat terwijl dit eigenlijk
meer de vervulling van een droom
was, dan dat er diep commercieel
over is nagedacht. Ik wilde gezin
nen en oude mensen voor een zo
laag mogelijke prijs naar Spanje
brengen om er vakantie te vieren
en te overwinteren in een gezellige
Hollandsesfeer."
Het is beide gelukt, omdat ook de
omgeving meewerkte. Zo heeft Mi
guel Sierra, onder meer eigenaar
van de strandbar Playa Miguel, zijn
prijzen altijd bewust 'gewoon' ge
houden. „Gewone prijzen, alles
schoon houden, kwaliteit leveren
en sympathiek zijn. Nooit de klan
ten ergeren. Nunca - nooit.", is het
motto waarmee de telg uit een vis
sersgeslacht („Mijn opa en mijn va
der gingen met een roeiboot de zee
op") van zijn boulevardbar een
pleisterplaats voor Nederlanders
heeft gemaakt.
Het heeft hem geen windeieren
gelegd. Als achtjarige begonnen als
strandverkoper, bezit Sierra (48 in
middels) nu onder meer de strand
bar, restaurant Antonio en apparte
menten aan de boulevard. „Neder
landers zijn voor mij heel goed",
zegt hij vol enthousiasme en de
dankbaarheid die in die woorden
verscholen ligt, toont hij dagelijks.
Door keihard mee te werken met
zijn personeel - „als het nodig is,
maak ik ook de toiletten schoon"-
en iedere klant persoonlijk te be
groeten: „Hallo jongken, hoe kaat
het vandaag."
Betaalbaar
Het spreekt velen aan. „Het is hier
veel gemoedelijker dan ergens an
ders", zegt Leidenaar Piet Gubler
op het strand. „Ik ben ook op Ma
jorca geweest en in Benidorm,
maar nergens was zo'n sfeer. Daar
bij blijft het hier betaalbaar. Ik hoef
nog geen tien peseta's meer neer te
tellen dan vijf jaar geleden. Twaalf
gulden voor twee ligbedjes en een
parasol. En een biertje kost twee
gulden. Daar kan ik het in Katwijk
niet voor halen. En dan praat ik nog
niet eens over Scheveningen."
„En als vrouw ben je hier volko
Lol aan de Costa del Sol. Haarlemmer Martin Broekhof en de Leidse Agaath Verhoogt die een aardig prijsje
won bij opnamen van 'De staatsloterij op lokatie': een VIP-weekendje Barcelona voor twee personen.
men veilig", constateert Ria van
Kuyk uit Rotterdam, die meteen
daarop bestrijdt dat alles in Ca
rihuela puur Nederlands zou zijn.
„Tuurlijk zijn er veel Nederlandse
zaken en daar eet ik ook elke dag,
maar er zijn ook 'tig' Spaanse res
taurants en je kunt hier prachtige
feesten meemaken. Pas nog was
hier de processie van Carmen, de
beschermster van de vissers. En
daarbij heb je dan nog het voordeel
dat je ook als vrouw 's nachts rustig
in je eentje over straat kan gaan.
Wat dat betreft is het een wereld
van verschil met Torremolinos."
Torremolinos, voorheen de grote
trekpleister aan dit deel van de
Spaanse kust, is dan ook uit. La Ca
rihuela is in. Horeca en lokale over
heid speelden er op in. Zo verkaste
Willem Coljee uit Breukelen zijn
Nederlandse bar Double Dutch
acht jaar geleden van Torremolinos
naar de boulevard in Carihuela,
waar hij nu met zijn Deense part
ner van die naam 'Lena's bar' drijft.
„Torremolinos verpaupert", geeft
hij op als reden voor zijn verhui
zing. „Dat werd op een gegeven
moment overspoeld met jeugd en
kende rare jaren. Gevolg was dat er
veel zaken wegtrokken en hierheen
gingen. Vroeger zat hier één Neder
landse bar, nu zijn er 18, met de
restaurants mee. Daarbij is alles
hier de laatste tien jaar sterk verbe
terd. De infrastructuur is aangepast
aan de Europese normen."
Nico Reyneveld kan het volmon
dig beamen. „Het is hier allemaal
een stuk netter geworden", stelt hij
vast. De vroegere eigenaar van café
De Taveerne uit Leiden, heeft al
twintig jaar een appartement in La
Carihuela en weet dus waarover hij
praat. „Vroeger ging de riolering
tussen de restaurants en de huizen
door zo de zee in. Dat is allemaal
aangepakt. Kijk alleen maar naar de
boulevard. Die is een stuk sjieker
geworden en loopt nu helemaal
door naar Benalmadena.
Maar vroeger had het toch ook
wel wat. Ik was hier één keer ge
weest en was meteen verkocht. In
die zin, dat ik na mijn eerste vakan
tie meteen een appartement heb
aangeschaft. Gewoon, omdat ik me
thuis voelde. Ik tob nogal met mijn
gezondheid en hier zitten Neder
landse artsen. Dat geeft een veilig
gevoel. Daarom ga ik zelden ergens
anders heen, kom ik hier nog
steeds. En ik heb ook de anderen
zien komen. Oude klanten uit de
Taveerne, maar ook de artiesten en
de sporters. We hebben ooit nog
eens met éen Nederlands team te
gen een Engels elftal gespeeld, met
Georgie Best."
(Zie verder elders in dit Zaterdags
Bijvoegsel)
KOOS ALBERTS:
UIT EN TOCH THUIS
Tijdens het kaarten bij Playa Miquel wordt zijn rug af en toe ge
masseerd door een vrouwelijke fan en er is niemand die er
vreemd van opkijkt. Koos Alberts (51) komt dan ook al zestien
jaar naar La Carihuela om vakantie te vieren en af en toe op te
treden en altijd zijn er leden van zijn fanclub die met hem mee
reizen. „Nu zijn het er twaalf, maar meestal een stuk of twintig",
zegt de zanger van het levenslied die zich na zijn auto-ongeluk in
een rolstoel voortbeweegt. „Voor mij is dat niet hinderlijk, want
ze hangen niet constant om me heen. Ik vind het juist wel leuk,
want het geeft aan dat ik nog steeds populair ben. Als ik dat niet
meer was, zou ik wel kunnen ophouden met zingen."
Daar is voorlopig nog geen sprake van. Alberts treedt wel wat
minder op tegenwoordig („In mijn toptijd deed ik dat zeven keer
per dag, nu hooguit nog twee keer in de week"), maar zingen blijft
zijn lust en zijn leven. Ook tijdens zijn vakantie doet hij het: in
Voom Voom, de discotheek om de hoek van Carihuela Park, waar
Alberts met zijn vrouw jaarlijks twee weken verblijft. „Op het park
vinden ze dat leuk en ik ook, want het is mijn tweede huis gewor
den. En straks komen ook mijn kinderen en kleinkinderen nog",
aldus Alberts, die zijn vakantiedagen volgens een vast patroon
vult. „Elke dag een potje kaarten. Dat is mijn vertier. Tegen een
uurtje of vijf het strand even op en 's avonds eten met de hele
ploeg. Zo kom ik hier volledig tot rust."
'NOG NOOIT ZO DRUK'
Vroeger was hij 'helemaal verliefd' op Benidorm. Zijn organisatie
Marysol was ook de eerste Nederlandse touroperator die die
Spaanse kustplaats aandeed. „Maar het werd daar te massaal,
daarom ben ik naar La Carihuela uitgeweken."
Cees Dros, eigenaar van Carihuela Park, koos in het begin van de
jaren tachtig mede voor deze wijk van Torremolinos, „vanwege
de mogelijkheden die het achterland biedt." Dat zijn klanten in
het hoogseizoen van die mogelijkheden slechts sporadisch ge
bruik maken, kan hij wel begrijpen, „want het is gewoon te warm
voor excursies."
Dros kent Spanje ('Een soort verenigd koninkrijk met al die cultu
ren') al ruim dertig jaar. Van de tijd dat hij nog boekhouder was
in Amsterdam, waar hij 68 jaar geleden te vondeling werd gelegd.
„In 1964 ben ik voor de eerste keer naar de Costa Brava gevlogen
voor een vakantie in een tent. Maar de man van de camping waar
we op terecht kwamen, verkocht geen butagas. Wij naar de cam
ping ernaast, die eigenaar had wel gas en hij had ook alle tijd
want op zijn terrein stond niemand. We zijn aan de praat geraakt
en hij vroeg aan mij of ik niks kon organiseren waardoor hij ook
eens 'vol' zou komen. Daar zag ik, als stijve boekhouder, aanvan
kelijk niks in. Maar terug in Nederland las ik in de krant dat Mar
tin Schroder van Martinair zijn eerste toestel had gekregen. Ben
ik op de bromfiets naar Schiphol gegaan en daar kreeg ik voor el
kaar dat ik zestien vluchten op de donderdagnacht kon organise
ren. Dat was het begin van Marysol."
Het einde van het imperium dat hij met die reisorganisatie heeft
opgebouwd, is ook nog lang niet in zicht. „Iedereen beweert dat
het toerisme aan het veranderen is. Maar ik heb het hier nog
nooit zo druk gezien als dit jaar. Alleen uit Nederland al komen
met chartervluchten 75.000 toeristen. Nee, ik denk dat dit nog wel
even zal blijven."