Vliegende doorstart van Creep Mime
/reugdevol concert
Ryth'miss vloeiend en strak
Cultuur&Kunst
Overdonderende 'Virginia Woolf
>chone
ïcHIJN
'Samenwerken in Leiden?
Ha, ha, laat me niet lachen'
vidre
fERDAG 14 FEBRUARI 1998
CHEF JAN RIJSDAM. 071 -5356444, PLV. CHEF AD VAN KAAM 071-5356443
jve' in Leidse cafés
Leidse metalfonnatie ontwaakt uit een te lange winterslaap
y i
y\
MUZIEK
gEN. Liefhebbers van het Nederlandstalige lied, ook nog 'live'
jóngen, kunnen zondagavond hun hart ophalen in verschil-
ide Leidse cafe's. Zo treden in 't Vossie aan de Oude Vest
V jdse Kees, Leon van Delft en de Amsterdammer Peter Beense
i. Voor een exotische noot zorgt de Leids/Antilliaanse zanger
my Cornelia. De avond begint om 19.00 uur en de toegang be-
aagt vijf gulden. Een paar deuren verderop luisteren de Bep-
jesde zesde verjaardag van café Sus Antigoon op. De 'dames'
ginnen om 21.00 uur.
Jountry-legende in Hotel Toor
npHEN® De Amerikaanse country-legende Chip Taylor geeft op
ijndag 22 februari een exclusief concert in het Alphense Hotel
foor. Taylor heeft als songwriter wereldhits op zijn naam staan
jials Wild Thing (van de Troggs)Storybook Children en Angel
I the Morning. Chip Taylor - zijn eigen naam is lames Voigt en
[ij is een broer van de acteur Jon Voigt - reikte als zanger van
foat Same Old Story ooit tot nummer twee van de nationale hit-
ferade. Het concert in Toor, slechts toegankelijk voor 100 perso-
jen, begint om 14.30 uur. De entree bedraagt 20 gulden.
rafïsche prijs voor Brattinga
elveen De Grafische Cultuurprijs 1998 is toegekend aan
eter Brattinga. De jury prees in hem de voorbeeldfunctie die
heeft vervuld met de organisatie van een serie 'opmerkelijke
i spraakmakende' bedrijfstentoonstellingen voor Steendrukke-
De Jong Co in Hilversum. Brattinga verwierf verder bekend-
■id met zijn werk voor Rijksmuseum Kröller Müller en met affi
les, catalogi en boeken voor dit museum. Ook ontwierp hij
maf 1969 diverse postzegels voor de PTT.
hand gelopen hobby. Zijn
(Hongaarse) cello is typisch ge
schikt voor kamermuziek. De
klank is helder en licht, het vo
lume niet al te ver dragend.
Meteen bij de speelse hoge me
lodieuze inzet is zijn toon zuiver
en raak.
Kabalevsky is vooral lyrisch
met een sterke belangstelling
voor Oekraïense volksliederen.
In alle drie delen zijn die liedjes
verwerkt. Ze duiken op in alle
gelederen, eerst bij de violen,
dan rammen de blazers er op
los. Soms gaat de cello even ten
onder in dit geweld, maar voor
dat je het weet breekt hij al weer
los. In het 'Largo molto espres-
sivo' repeteren celli en contra
bas monotoon en- schurend.
Moll strijkt hier een magistrale
melodie in lange legato lijnen
overheen die eindigt in een
weerbarstige kadans. Het An
dante is weer een zangerig the
ma waarop acht variaties. Kaba
levsky verenigt hier eenvoud
met een virtuoze schrijfwijze.
Laurens van Vliet dirigeert op
wolken. Zijn armen klapwieken
en zweven op de kadans van de
muziek als de eerste de beste
gevleugelde vriend. Zijn directie
wordt wat oppervlakkig in het
tweede deel van de Unvollende-
te, het meest kwetsbare deel
van de avond. Hier ontbreekt
het aan ragfijn, zuiver vioolspel,
de inzetten zijn niet strak gelijk,
de blazers onzeker, het ritme
niet scherp genoeg. Hier ver
raadt zich even de amateur, in
een overigens vitaal, vreugde
vol, muzikaal concert.
RECENSIE LIDY VAN DER SPEK
eert door het KamerlOorkest o.l.v
ens van Vliet, m.m.v Eric Moll van
rente, cello. Gehoord 13/2, Oude
Vestkerk, Leiden.
orkest werd opgericht in
tober 1995, gaf in maart 1996
eerste concert en repeteer-
aanvankelijk in Delft op de
jkelweg 10. En verder streeft
imerlOorkest' voor elke uit-
iring naar een 10, als het
i kan met een griffel. Nou
me dat voor een amateur
test geen haalbaar streefgetal,
ïarik geef ze royaal een 8,5.
)e programmering is perfect,
georkestreerde versie van
bussy's romantische 'Petite
ite' voor quatre mains, ge-
ïreven in z'n jonge jaren. Ka-
levskys Celloconcert uit 1949,
thij speciaal voor de opgroei-
j de jeugd schreef. Na de pau-
Schuberts 'Unvollendete',
erbekend, maar altijd weer
m verrassend geraffineerd,
tot slot Stravinskys 'Suites
or klein orkest'.
Debussy zitten de blazers
rozen. In de Barcarolle wie
lt en deint het bootje prachtig
fluit, hobo en klarinet, ge-
tgen door de violen. Stevig en
alend schrijdt een optocht
orbij in de Cortège, en tijdens
it ballet dansén de vuurvogels
ee, een pracht van een begin.
En dan zit daar een arts, Eric
)11 van Charente die tussen de
drijven door voortreffelijk cel-
lspeelt als een beslist uit de
Voor de buitenwacht be
stond de Leidse metalfor-
matie Creep Mime al an
derhalf jaar niet meer. De
inmiddels flink gekortwiek
te zanger/bassist Joost van
der Graaf en drummer
Frank Brama - zijn lange
blonde manen hebben zo
langzamerhand de bilpartij
bereikt - benadrukken ech
ter dat hun groep nooit is
opgeheven. Ze leggen zich
neer bij de vaststelling dat
Creep Mime een te lange
winterslaap heeft gehad.
Voor het belangrijkste
nieuws van dit verhaal
maakt dat allemaal geen
verschil: Creep Mime
maakt weer muziek. Later
dit jaar moet de derde cd,
die inmiddels voor bijna de
helft klaar is, in de winkels
liggen.
LEIDEN WIM KOEVOET
,,We gaan een vliegende door
start maken", zegt Van der
Graaf, die nog niets van zijn fa
natisme is kwijtgeraakt. Q-bus
van de Leidse Vereniging van
Popmuzikanten heeft de pri
meur. Op 17 april begint daar
de comeback-toernee, die Cre
ep Mime door alle provincies
van het land zal voeren.
Het zal een zegetocht worden
van de succesvolste Leidse
groep van de jaren negentig.
Van de eerste cd verkocht Creep
Mime er zelfs enkele honderden
in de Verenigde Staten. De band
is een troetelkindje van het ge
zaghebbende metaltijdschrift
Aardschok, dat ook tijdens de
winterslaap stug door ging met
Joost van der Graaf, Frank Brama en Aad Giezen van Creep Mime: „Dat er maar zo weinig Nederlandse bands doorbreken, is vooral een mentali
teitskwestie." foto mark lamers
het bewieroken. Creep Mime is
ook de enige Leidse band van
de laatste dertien jaar die het
Leids Vrijetijdscentrum wist uit
te verkopen.
Aan zijn tweede leven begint
Creep Mime als een trio. De
Britse Leidenaar Andy Judd,
slaggitarist en tekstschijver, is
opgestapt. Daaraan ligt geen ru
zie ten grondslag, zeggen de
achterblijvers. Integendeel.
Judd, oprichter en naamhouder
van de groep, heeft Van dei-
Graaf, Brama en bassist Aad
Giezen het recht om als Creep
Mime dóór te gaan cadeau ge
daan.
Dat geschenk is zeker geen
gebakken lucht. Bij platenmaat
schappij Mascot ging zo'n
beetje de vlag uit nadat Judd af
stand van zijn rechten had ge
daan. De bereidheid om de der
de cd uit te brengen is hierdoor
flink groter en de geraamde ver
koopcijfers zijn direct naar bo
ven bijgesteld.
Judd, zegt Van der Graaf,
heeft een spectaculaire me
tamorfose ondergaan. Hij zou
zich onopgemerkt onder de
hondstrouwe fans kunnen be
geven. Die zouden misschien
zelfs hun neus ophalen voor de
perfect gecoiffeerde en dito ge
klede headhunter van Shell.
„Andy verdient goud daar, hij
heeft z'n leven een andere wen
ding gegeven. Van ons zul je
geen kwaad woord over hem
horen, maar hij ziet eruit, joh.
Niet te filmen, ha, ha,"
Van der Graaf moet, na het
verstrek van Andy Judd, nu zelf
de teksten schrijven. „Andy en
ik hebben over zo'n beetje alles
dezelfde opvattingen. Aan de
strekking zal dan ook weinig
veranderen. Die blijft dat je je
slechte kanten moet accepte
ren, dat je alleen zo met jezelf in
het reine kunt komen. Wel ver
andert de stijl. Andy was gek op
dubbelzinnigheden en poëzie.
Ik schrijf meer to the point. Dat
ik nu zelf schrijf komt m'n zang
ten goede, 'k hoef me niet lan
ger in Andy te verplaatsen. Ik
kan m'n eigen teksten beter
overbrengen dan die van een
ander."
Dat de mannen van Creep
Mime, ondanks de nodige suc
cessen, nog geen stuiver ver
dienden met hun muziek, heeft
nog altijd niet tot verbittering
geleid, zegt Van der Graaf. „Ons
motto is: pay to play. Onze jobs
zijn kl...banen, maar met dank
zij het salaris dat we daarmee
verdienen kunnen we optreden
en platen maken. Door ons
werk met Greep Mime te com
bineren leren we ook veel effi
ciënter met onze tijd om te
gaan. En doordat we in onze
werkkring allemaal van die lege
mensen tegenkomen, is de
groep nog waardevoller, doe je
daar nog beter je best voor."
Bij Creep Mime klagen ze so
wieso nooit. „Hoe meer we
moeten vechten voor onze shit,
hoe beter onze muziek. Dat er
maar zo weinig Nederlandse
bands doorbreken, is vooral een
mentaliteitskwestie. Bijna elke
gesettelde Amerikaanse muzi
kant is eerst jarenlang letterlijk
door het slijk gekropen. In deze
welvaartsmaatschappij zeiken
de mensen vooral. De bereid
heid ontbreekt om je kloten eraf
te spelen voor een klein pu
bliek."
RECENSIE SUSANNE LAMMERS
Voorstelling. Wie is er bang voor Virginia Woolf door Toneel
groep Imperium. Regie Hans Boon Gezien. 13/2, Theater Impe
rium. Nog te zien: 14,19,21,26 en 28/2, aldaar
TONEELHet toneelbeeld is dwingend en symmetrisch,
twee banken zijn dreigend tegenover elkaar op
gesteld. De regie heeft aandacht voor zelfs de
kleinste details. In die perfecte entourage dansen
de spelers om elkaar heen als boksers en is elke
klap raak. Michèle Wernars als Honey laat knap
zien dat onder het onnozele muisje ook nog een
uitgerekend dametje zit. Ada van Duijn, in de rol
van de verlepte Martha, tiert, pesten ettert, maar
de breekbaarheid en gekwetstheid krijgen wel de
gelijk gestalte. Et Meijvogel moet als Nick het ie
dereen naar de zin maken. Het enige bezwaar dat
je zou kunnen hebben, is dat George al te prach
tig is. Zodra je Eric Siebel als de verbaal zeer be
gaafde intellectueel ziet, weet je dat er gevaar
dreigt, waardoor de 'suspense' een heel klein
beetje verdwijnt. Maar hij is ook het valse kreng
met wie je desondanks hartstochtelijk meevoelt.
Hij leidt de dans en houdt die gaande tot er van
niemand nog een spaan heel is.
Iedereen kent 'Wie is er bang voor Virginia Woolf
en iedereen heeft dus ook zijn eigen opvattingen
over hoe dat stuk gespeeld moet worden. Dat
maakt het tot zo'n lastpak. Toneelgroep Imperi
um brengt deze nacht vol drank, frustraties en
ambities, en vooral honger naar liefde en pijn op
overdonderende wijze. Martha en George ont
vangen het jonge stel Honey en Nick voor een
laatste borrel, maar dat afzakkertje leidt tot de
grote ontmaskering. Eerst villen George en
Martha elkaar. Dan zijn Nick en zijn vrouw Ho
ney, de pineut. Het sarren gaat net zo lang door
tot iedereen elke illusie verloren heeft.
ver het hoofd gezien, verge-
i, als mieren die in de scha-
ivvan een legertje olifanten
s aan. Het zelfmedelijden van
ade in Leiden, Folkclub
orus, Cultureel Centrum de X
Hot House is verpletterend,
e gemeente Leiden moet net
sAlbert Heijn beter op deze
eintjes letten, klagen de kunst-
alimero'svandestad. Zeheb-
eneen ultimatum gesteld. Of
ihebben voor 2002 een eigen,
euw, klein en vooral ook be-
lalbaar podium of ze heffen
ichzelf op. Leiden moet het
an stellen zonder klezmer en
idere rootsmuziek, avant gar-
:jazz, didgeridoo en neusflui-
ts uit Verweggistan. Weg ver-
leuwingvan het kunstaanbod,
et zal Borsato, Borsato en nog
ens Borsato zijn dat hier de
'°k slaat. De meeste Leide-
aars doe je geen groter plezier
•naar dit terzijde,
let is de 'Kleine Vier' zo langza-
terhand een boomstam in het
de gemeente we'l vele
'iljoenen guldens heeft gesto
en dan wel zal steken in de
'oga-complexen Stadsgehoor-
'al, Muziekhuis, Leidse
ehouvvburg en Leids Vrijetijds-
entrum en dat zijzelf stad en
oid moeten afbellen voor een
"betaalbaar plankje om op te
'aan tijdens het muziekmaken.
e simpelste zaken zijn niet of
lecht geregeld, klaagt spreek
les Frank Eikhuizen van de
[ichting Samenwerkende Po-
loaLeiden, de paraplu-organi-
atievan de 'Kleine Vier'. De be
ulde vleugel is of niet beschik
bar of blijkt voor het laatst vlak
'ade Bevrijding gestemd. En zo
'aat zijn avondvullende klaag-
Een podium voor elk klezmerensemble?
zang nog wel even door.
'Muziekwethouder' Alexander
Pechtold blijft beleefd als hij
met dit gezever wordt gecon
fronteerd. Da's verstandig van
hem want de verkiezingen staan
voor de deur, hij ligt goed in het
wereldje, hij wil dat zo houden
en D66 heeft het al moeilijk zat.
Hij bespeurt in de noodklok die
is geluid dan ook 'enthousias
me' en een 'nieuw élan'. Zegt
hij.
Wat hij zou hebben gezegd als
hij zijn wethouderszetel al veilig
had gesteld?
„Dat dat gezeur om podia nu
toch echt moet ophouden. Het
Volkshuis is helemaal overhoop
gehaald, speciaal voor Cultureel
Centrum de X en in plaats van
muziek hoor je aan de Apothe-
kersdijk alleen maar gezeur om
nog meer subsidie, nog meer
aandacht en het zoveelste drei
gement om ermee te kappen.
En ik krijg straks de schuld van
al die zelfmoorden. Ik kan toch
moeilijk elke Afrikaanse
steeldrumband en elk klezmer
ensemble een eigen podium ge
ven?"
En: „Wie wil er een publiek de
bat over beleid voor kleine po
dia? De stichting samenwerken
de podia? Samenwerken, ha, ha,
laat me niet lachen. In Leiden
weten ze niet eens hoe je dat
spelt. Ik kom net terug van de
Poplobby. Daar wordt ook zo
heerlijk samengewerkt. Ik voel
de me alsof ik tussen Wouter
Huibregtsen en Anton Geessink
in zat. Ik trek noodgedwongen
als een Kissinger door deze stad
en kom aan echt cultuurbeleid
nauwelijks toe. Maar ik moet nu
ophangen. Ik krijg net een tele
gram binnen. Als ik niet binnen
24 uur ateliers voor de Beelden
de Kunstenaars Zonder Verf re
gel steken ze op het stadhuis
plein hun ezels in de fik. En me
vrouw Unger van de Stadsge
hoorzaal wil een nieuwe 'natte
groep', krijg ik net binnen. An
ders sluit ze de tent. Groetjes.
Duim je voor me, voor 4 maart,
ja?"
WIM KOEVOET»
'Woolf Bell'
komt niet goed
van de grond
THEATER
RECENSIE WIJNAND ZEILSTRA
'Woolf Bell' door theatergroep Carrou
sel. Script/ regie: Matin van Veldhuizen.
Spel. Stella Denier van der Gon en Elvira
Out Gezien: 13/2, LAKtheater Leiden Al
daar nog te zien: vanavond.
Een toneelstuk dat de persoon
van schrijfster Virginia Woolf tot
thema neemt, kan haast niet
eenvoudig van opzet zijn. Ook
zelf ging immers de schrijfster
in haar werk een bepaalde com
plexiteit niet uit de weg. Om
aan het geheel een theaterdi
mensie te geven, heeft regisseu
se en scriptschrijfster Matin van
Veldhuizen gekozen voor de
confrontatie van Virginia Woolf
en Vanessa Bell, zusters en kun
stenaars.
Stella Denier van der Gon en
Elvira Out gaan als actrices
vanuit verschillende invalshoe
ken aan de slag: opsommend,
spelend en vertellend. Soms
spelen zij daadwerkelijk de per
sonages Woolf en Bell, waarbij
de invulling van de beide perso
nages wisselt. Af en toe infor
meren zij rechtstreeks het pu
bliek door biografische details
en jaartallen van boekpublica
ties mee te delen.
Er is dus inderdaad getracht
om in de voorstelling zo veel
mogelijk afwisseling aan te
brengen. Het eerste uur houdt
een dergelijke opzet je nog alert.
Daarna moet de aandacht wel
verslappen, omdat de voorstel
ling ondanks alles niet goed van
de grond komt. Een hoedje, een
dansje, een grapje met thee uit
een emmer enz. Het zijn de
trucjes die al met al helaas geen
blijvend effect sorteerden.
'Woolf Bell' spreekt ondanks
alle verbeeldingrijke formule
ringen onvoldoende tot de ver
beelding en komt daardoor niet
goed van de grond.
Sopranen links, alten rechts en bassen en tenoren in
het midden. Bij elkaar zo'n 900. Tel daarbij nog eens
zo'n honderd orkestleden, vier solisten een dirigent
en duizend Messiah liefhebbers en je hebt een volle
Pieterskerk. Net zoals voorgaande keren volhardt de
Scratch Messiah in meer dan één traditie. Behalve
het feit dat Handels oratorium ongeoefend ten geho
re wordt gebracht en het gegeven dat enthousiasme
meer telt dan perfectie is de Scratch Messiah ook dit
jaar weer uitverkocht.
De solisten Hieke Meppelink, Joke de Vin, Ludwig
van Gijsegem en Frans Kokkelmans zingen meester
lijk van Christus profetie tot zijn wederopstanding.
Het koor laat hier en daar nog wel een steekje vallen.
De sopranen zijn, door iets teveel heilige geest be
vangen, koppig en gehaast wordt er stiekem één
koorstuk overgeslagen. Maar het pièce de resistance,
Gods eigen evergreen, het Hallelujah klinkt zoals het
moet klinken. Robuust als donder en helder als blik
sem. Het dak gaat er niet af. Maar het lijkt wel alsof
onze lieve Heer in eigen persoon in slow motion, in
technicolor én in Dolby Surround in volle glorie ne
derdaalt. En dan maakt een pondje heerlijkheid
meer of minder niet zoveel uit. foto hielco kuipers
RECENSIE SABINE VAN DEN BERG
Slagwerkconcert van Ryth'miss. vijf Brus
selse vrouwen. 'Su propio son'. Gezien:
13/2. Stadsgehoorzaal, Leiden.
Vijf, vooral in het wit geklede,
Westerse wouwen staan in een
kring over hun trommelvellen
heen gebogen. Ze bezingen
Afrika en maken schijnbewegin
gen naar links en naar rechts
terwijl ze ritmisch op de conga's
timmeren. Kleine microfoontjes
registreren de spontane kreten
als het tempo wordt opgevoerd.
Het lijkt een vreugdedans.
De vijf Franstalige vrouwen
van Ryth'miss trekken al zes
jaar muzikaal met elkaar op en
hebben een heel oerwoud aan
percussie-instrumenten meege
bracht. Met hun venijnige stok
jes of de vlakke hand teisteren
ze het oppendak van de conga's
en de bongo's en de drums. Eén
van de dames springt als een
Sheila E. tussen haar trommels
heen en weer en beschikt over
het talent de ritmische Afri
kaanse dansbewegingen met
haar hele lichaam overtuigend
over het voetlicht te brengen.
De composities lijken recht
streeks overgewaaid uit Afrika
of Cuba en de teksten zijn on
der andere in het Frans en in
het Spaans gezongen. Ritmi
sche versnellingen verlopen
vloeiend en de groep blijft strak.
Na de pauze besluiten de vrou
wen de luisteraars bij de muziek
te betrekken. In hun beste En
gels met een charmant Frans
accent moedigen ze iedereen
aan te dansen. Aanvankelijk
durft niemand, maar als de
vrouwen de trommels naar de
rand van het podium lopen be
gint er iets te kriebelen. De
groep blikt brutaal in hei pu
bliek en voert de snelheid op tot
de eerste toeschouwer op
springt uit haar stoel. Hier en
daar volgen andere swingers
haar voorbeeld om alles eens
even helemaal los te gooien.
De percussionisten aarzelen
niet en volgen eikaars spel aan
dachtig. Tegelijkertijd beëindi
gen zij hun vurig spel. Er is ook
ruimte voor wat ingetogener
melodieën om even uit te hij
gen en de druppels van het
voorhoofd te wissen. Eén van de
percussionisten omschrijft het
laatste stuk als een ritme uit
Mali waarin verdriet
plaatsmaakt voor vreugde. Bij
de overige nummers is nauwe
lijks tekst en uitleg, hoewel Ry
th'miss hie rmee best iets scheu
tiger had kunnen zijn. De groep
kiest ervoor het ritme te laten
spreken. Na afloop begint het
publiek met zijn percussie. On
geduldig maken ze net zolang
herrie tot het vijftal zich op
nieuw laat zien. Met het num-
mer 'Su propio son', vertaald als
'zijn persoonlijke klank' eindigt
het programma.
1 Spiegelwanden
1 Spiegels op maat
I Spiegels met lijst
I Glazen meubelen
I Vitrines
I Tafels volgens model
I Motiefstralen
I Hardglazen deuren
I Alles uit eigen atelier
VORMGEVER VAN
GLAS EN SPIEGEL
Volmolengracht 4
2312 PH Lelden (NL)
Telefoon 071-5218055
